Η αντίστροφη μέτρηση

Μετά τη ρήξη των κυβερνητικών εταίρων για το περιβόητο "αντιρατσιστικό" νομοσχέδιο έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τις επόμενες εκλογές. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα δύο αποκόμματα που συναπαρτίζουν το καρτέλ ρημαδ-πασοκ Α.Ε δεν αντέχουν άλλο την αιμορραγία ψηφοφόρων, είτε προς τον συριζα είτε προς το κκε Α.Ε είτε, ακόμη, και προς τη Χρυσή Αυγή. Διστάζουν να έρθουν σε σύγκρουση με τους εναπομείναντες κομματικούς διορισμένους και κρύβονται πίσω από την αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού. Η απόφαση της κυβέρνησης για το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν αποτελεί παρά την αφορμή. Δε λέω, πιθανόν να έγιναν ορισμένα κυβερνητικά λάθη, κυρίως ως προς τον χειρισμό του θέματος αυτού, αλλά ως προς την ουσία ο Σαμαράς έχει απόλυτο δίκιο.

Η κυβέρνηση με αυτή την απόφαση (η οποία αποκτά και συμβολικό χαρακτήρα, εκτός του ουσιαστικού) χτύπησε τον σκληρό πυρήνα του αριστερισμού στην Ελλάδα. Μία απλή ματιά σε αυτούς που ξημεροβραδιάζονται έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ αρκεί για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ή καλόπιστο, αναφορικά με τις προθέσεις αυτών των τύπων. Επιπρόσθετα, θα έλεγα να κυττάξουν οι καλόπιστοι τις ενέργειες του ανεκδιήγητου προέδρου της ΕΣΗΕΑ, του αναρχοκομμουνιστή Δημητρίου Τρίμμη. Ο «κύριος» αυτός αποφάσισε να κηρύξει απεργία με αφορμή το κλείσιμο του Εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Μέχρι εδώ καλά. Θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την πράξη του ως μία πρώτη αντίδραση συμπαράστασης (λέμε τώρα) στους εργαζομένους της ΕΡΤ.

Όμως, η σταλινικού τύπου πραξικοπηματική συνέχιση της απεργίας στα ΜΜΕ φίμωνε το σύνολο των Μέσων Ενημέρωσης, ρίχνοντας ένα αντίστοιχο μαύρο στην ενημέρωση των πολιτών.  Αλλά αυτός ο δήθεν δημοκράτης δεν σταμάτησε εκεί. Με νέα Φετφά που εξέδωσε, ως άλλος Σουλτάνος, καθόριζε ποιες εφημερίδες θα κυκλοφορήσουν και ποιες όχι. Επρόκειτο, φυσικά, για τα φίλα προσκείμενα έντυπα μέσα (Αυγή, Ριζοσπάστης, Δρόμοι της Αριστεράς, το Χωνί κ.λ.π). Για να μην αναφερθούμε στις αθρόες διαγραφές δημοσιογράφων, στις οποίες προχώρησε εν είδει προγραφών όπως ο Σύλλας. Αυτό το παράδειγμα το έφερα ως ένα παράθυρο στο μέλλον του τι μας επιφυλάσσει τυχόν πολιτική κατίσχυσις  (εκτός της αντίστοιχης ιδεολογικής) της αριστεράς.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο φαντάζει αρκετά πιθανόν μετά και τα σημερινά γεγονότα στη Βουλή. Η σημερινή τροπολογία που κατετέθει από το κκε Α.Ε, όπως κατεδείχθει  περίτρανα, ήταν μία πρόβα για μία πιθανή αριστερή κοινοπραξία μετά τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές διεξαχθούν. Όλα τα αριστερά κόμματα, συν τη τσόντα Καμμένου, ήταν αποφασισμένα να την ψηφίσουν, αποσκοπώντας σε μία πρώτη επίδειξη δύναμης. Πιστεύω να ήχησαν τα καμπανάκια. Όσο για αυτό το εξάμβλωμα των ανελ, είναι καιρός να αποτελέσει παρελθόν, μία δυσάρεστη ανάμνηση και παρένθεση για τους δεξιούς. Αναμένεται  μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να εξαφανιστεί. 

Βλέπετε οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν επί τηι βάσει της ιδεολογίας. Με άλλα λόγια θα πρόκειται, καθαρά,  για ιδεολογική αναμέτρηση. Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει ξεφτίσει, δίνοντας, παράλληλα, τη θέση του στην ουσία που κρύβονταν από κάτω. Είναι καιρός πλέον να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους πριν από τη «Μητέρα των Μαχών» και να αποφασίσουν ποια Ελλάδα θέλουν. Τη χαμερπή παλαιοπασοκικού τύπου Ελλάδα του γιγαντωμένου αντιπαραγωγικού δημοσίου, εμπλουτισμένη με τα «νάματα» του μαυσωλίου του Περισσού και της ανόητης ριζοσπαστικής μεταμαρξιστικής νεοαριστεράς ή μία ισχυρή Ελλάδα που θα πάρει τις τύχες της στα χέρια της.

Μη γελιόμαστε. Δυστυχώς η σειρά των γεγονότων οδήγησε στο άνοιγμα μίας ιδιότυπης προεκλογικής αυλαίας. Να προσθέσουμε δε ότι υπάρχουν και τα γεωπολιτικά δρώμενα εν εξελίξει. Η Ανατολική Μεσόγειος φλέγεται, τα σύνορα επαναχαράσσονται  στα πλαίσια της Νέας Γιάλτας και θα πρέπει η χώρα μας να δηλώσει παρούσα, ποντάροντας, ταυτόχρονα, στο σωστό άλογο. Είθε να μη χρειαζόταν να διεξαχθούν εκλογές και να προχωρούσαμε όλοι μαζί ενωμένοι στις προκλήσεις της εποχής μας. Όπως φαίνεται, αυτό δεν δύναται να καταστεί εφικτό εξαιτίας μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, οι οποίες πηγάζουν, αφενός μεν από ανόητες παρωχημένες στρατηγικές παρελθόντων ετών αφετέρου δε από την τελική εφόρμηση της αριστεράς για την κατάληψη της εξουσίας (βρήκαν την ώρα).

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς