Monday, December 30, 2013

Το πολιτικό φαινόμενο - Άδωνις Γεωργιάδης!


Κλείνοντας το 2013 και σκεπτόμενοι με τι θέμα θ’ ασχοληθούμε λίγο πριν το τέλος του αυτού έτους σκεφτήκαμε να γίνει μία αναφορά στον Άδωνι Γεωργιάδη, τον βουλευτή και υπουργό της Ν.Δ και πάλαι ποτε  βουλευτή αλλά και υπουργό , επίσης, του  ΛΑ.Ο.Σ.. Η αναφορά αυτή είναι μία καταγραφή υποκειμενική αφ’ ενός , αφ’ ετέρου πιστεύουμε ότι αντιπροσωπεύει μία θετικότατη στάση της πλειοψηφίας των μελών της ομάδος μας στον ιστότοπο του facebook , όπου οι αναρτήσεις που αφορούν τον  Άδωνι πάντα ,και έχουν να κάνουν είτε με παρουσιάσεις του στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο ή με άρθρα που είναι επαινετικά προς αυτόν, έχουν την τιμητική τους όσο καμία ,ίσως , άλλη ανάρτηση.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης , είναι ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς ,αν και είναι δύσκολο , εδώ που τα λέμε, να ξεχωρίσουμε κάποια χρονιά τα τελευταία έτη που δεν έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στα δημόσια δρώμενα. Είναι από τους ελάχιστους ή και μεμονωμένους πολιτικούς άνδρες που έχει συγκεντρώσει τόσο έντονα θετικά αλλά και αρνητικά ταυτόχρονα σχόλια. Έχει μισηθεί πάρα πολύ αλλά έχει αποκτήσει και φανατικούς οπαδούς από την άλλη, τρανή απόδειξη ότι αποτελεί προσωπικότητα αιχμής. Από τις πολιτικές προσωπικότητες που είναι δυναμικές ή καλύτερα εκρηκτικές έχουν ταρακουνήσει πολλές φορές τα δημοσιογραφικά ερεθίσματα αφού κάθε δήλωσή του ή σχόλιό του , είναι λίγο δύσκολο να μην περάσει απαρατήρητο αφού και η ενασχόλησή του με τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης είναι συνεχής.  Πολλές φορές ό ίδιος επιδιώκει αυτήν την περιστροφή γύρω από το πρόσωπό του , επιζητώντας μετα μανίας μία συνολική πολιτική αντιπαράθεση επιχειρημάτων με τους πολιτικούς του , όχι απλά αντιπάλους , αλλά εχθρούς, λες και ευχαριστιέται να τους βλέπει να συντρίβονται κάτω από την επέλαση των λογικών επιχειρημάτων του που υποστηρίζει κάθε τι  σε συνδυασμό με  το ακαταμάχητο σθένος και την ευθεία αντίθεσή του με τον άλλον.

Πολλές φορές έχει τσακωθεί εντόνως σε τηλεοπτικές και όχι μόνο ομηγύρεις διότι έχει μία τάση να μιλάει με ευθύτητα και ωμότητα την γλώσσα της αληθείας. Η ειλικρίνεια με την οποία διαλέγεται και μιλάει πάντοτε είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του στοιχεία και είναι βασικά και αυτό χάρη στο οποίο άλλοι τον τιμούν και άλλοι τον μισούν. Είναι δύσκολο άλλωστε σε μία κοινωνία που εμβαπτισμένη με το ψέμα , την κολακεία και το παραμύθι ,χρόνια τώρα και πάντα, είχε μάθει τον δειλό πολιτικάντη να έχει απέναντί της , να μην δημιουργείται «κίνημα» δυσαρεστημένων ,όχι στον Άδωνι αλλά στον κάθε Άδωνι , που το πράττει αυτό. Είναι αλήθεια ότι η φωνή του είναι στοιχείο αποθαρρυντικό για πολλούς να τον συμπαθήσουν ή καλύτερα ήταν …διότι με τα χρόνια απέδειξε χάρη στην ακατάβλητη εργατικότητά του και ως βουλευτής και επιχειρηματίας ταυτόχρονα αλλά και ως υπουργός μεταγένεστερα ότι αυτά είναι λεπτομέρειες ήσσονος σημασίας. Το πέρασμά του από το Υφυπουργείο Ναυτιλίας όπου άφησε έργο για τον λίγο καιρό που κάθησε  και η σημερινή του παρουσία στο Υπουργείο Υγείας όπου τσάκισε και τσακίζει όπου σταθεί κάθε συνδικαλιστική αντίδραση ακόμα και αν προέρχεται από μέλη της ΝΔ και δρα αποτελεσματικώς και με ταχύτητα κάνοντας τις μεταρρυθμίσεις είναι σημεία αναφοράς πολλών , πλέον.

Προσπάθησαν αρκετοί να τον λοιδωρήσουν και να τον συκοφαντήσουν , πλην όμως δεν βρήκαν τίποτα . Χτυπήθηκε έμμεσα μέσω προσώπων της οικογένειάς του και άμεσα τουλάχιστον  δεκαέξι φορές καίγοντάς του, απο τα αναρχικά κωλόπαιδα, το κεντρικό του κατάστημα , οδηγώντάς τον σε οικονομικό αδιέξοδο αλλά δεν  ήταν από τα «παιδάκια» που λυγίζει.

Επι του πολιτικού πεδίου όμως: ο Άδωνις είχε κάτι το οποίο , επίσης, δεν το είχαν πολλοί πολιτικοί που είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ή μάλλον είχε δύο αντίρροπα δεδομένα μέσα του και τα έχει ακόμα. Από την μία είναι η τάση του να διαφοροποιείται από την κομματική γραμμή αρκετές φορές και να προβάλλει την δική του θέση σε κάποια πράγματα , την ίδια ώρα όμως που ο κομματικός του φανατισμός είναι ενεργητικός σε σημείο που να ξεπερνάει σε οξύτητα και την κομματική γραμμή…. Ίσως το δεύτερο τον έχει σώσει και πολλές φορές είτε από τις εκάστοτε προεδρικές παρεμβάσεις είτε από αναμόχλευση πολλών κομματικά αυτόνομων θέσεών του από τα διάφορα ΜΜΕ!! Όποιος τον παρακολουθούσε επισταμένως παλαιόθεν από την εποχή που ήταν στο ΛΑ.Ο.Σ και αργότερα που πήγε στην ΝΔ ακολούθησε την ίδια τακτική. Αυτό όμως τον έκανε και διαφορετικό και το γεγονός η κομματική του ιδιότητα να μην είναι εμπόδιο προκειμένου και πρόσωπα από άλλες πολιτικές δυνάμεις να τον συμπαθήσουν ιδιαιτέρως ακριβώς διότι είχε και μία αυτονομία στον λόγο του. Φυσικά και για τα παραπάνω στοιχεία που αναφέραμε .

Ο Άδωνις ήταν ο πρώτος πολιτικός της Δεξιάς που ξεκαθάρισε οριστικά , ήδη με την έλευση του πρώτου Μνημονίου και την επερχόμενη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού τον ρόλο που μπορεί να παίξει μία δεξιά, καθαρή , αυθεντική στην βάση της, αστική και εθνική ταυτόχρονα. Ήταν ο πρώτος Έλλην βουλευτής δεξιού κόμματος που μίλησε χωρίς περιστροφές ότι πρέπει ο κρατισμός, η σοσιαλιστικού τύπου νοοτροπία  να ξεριζωθεί από τα «πλευρά» της δεξιάς. Έπρεπε η δεύτερη να μάθει να είναι υπερασπιστής φανατικός και των ιδιωτικοποιήσεων ,των επιχειρηματιών, του κέρδους και του μικρότερου , πλην αυστηρού και σκληρού, κράτους. Να απεμπολήσει επιτέλους την σύνδεσή της με τα πασοκο-κομμουνιστικά στοιχεία του «κράτους-πατερούλη»… Να φωνάξει για την ελεύθερη οικονομία και τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Αυτό το έκτρωμα που λέγεται λαϊκή ή , καλύτερα, λαϊκίστική δεξιά και είναι ουρά του Πασοκ, και να βγει στην κοινωνία με μία δυναμική ατζέντα η οποία θα έχει τα παραπάνω. Μίλησε για την δεξιά ως βάση ιδεολογική  και επι τη θέσει ενός βασικού πολιτικού πλάνου ανεξαρτήτως κόμματος . Γι’ αυτό και όταν τον ρωτάνε ή τον ειρωνεύονται για την αλλαγή του  κόμματος και την «μεταγραφή» από το ΛΑ.Ο.Σ στην ΝΔ απαντάει με το γνωστό … « εγώ είμαι δεξιός»! Προασπιστής του Νόμου και της Τάξεως , των αξιών που διέπουν το συντηρητικό κίνημα με την απαραίτητη φιλελεύθερη προβληματική και φυσικά έντονα εχθρικός προς την λαθρομετανάστευση και υπέρμαχος μίας σφόδρα εθνικο-πατριωτικής στάσης στα εθνικά θέματα , όπως και αγωνιστής για τα θέματα της Παιδείας και της γενικότερης αλλαγής που πρέπει να επέλθει εκεί . Ευρωπαϊστής και φανατικός αντικομμουνιστής και πολέμιος των αντιμνημονιακών τεράτων , του νεοαριστερίστικου  Σύριζα και της εθνικοσοσιαλίζουσας Χ.Α όπως και του φαιδρού Καμμένου με τους ΑΝ. ΕΛ.

Δεν διστάζει να δηλώνει ευθέως και μνημονιακός  επισύροντας την μήνι των εχθρών  του και δίνοντάς του τρομερές ευκαιρίες για να τους ισοπεδώσει. Χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν άρχισε σιγά σιγά στους κόλπους της ευρύτερης Παράταξης ,όχι απαραίτητα μέσα σε ένα κόμμα, να σχηματίζεται μία ομάδα ατόμων που χρόνο με τον χρόνο μεγενθύνεται και θέλει μία γενικότερη ιδεολογική και πολιτική αλλαγή μακριά από τα  κομματοκεντρικά απολιτικ υποκείμενα, υπολείμματα της μεταπολίτευσης.

 Μαζί με τον Μάκη Βορίδη δικαιώθηκε στην αλλαγή κόμματος την κατάλληλη χρονική στιγμή διότι και οι δύο έχουν αποκτήσει βαρύνοντα ρόλο στο κυβερνών κόμμα της ΝΔ και μαζί με τον κύκλο του Σαμαρά που ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό στην Συγγρού ,και την σύνθεση που έχει επέλθει μεταξύ αυτών ,  έχουν μετατοπίσει την ΝΔ σε πιο δεξιές θέσεις , φαινόμενο που το παρατηρείς μόνο και μόνο μέσα από την εχθρική διάθεση που αντιμετωπίζεται ο Σύριζα  και με την εκφορά ενός σκληρού λόγου που άλλες εποχές γι’ αυτό το κόμμα ούτε που θα το είχες διανοηθεί.

Ο Άδωνις βέβαια δεν έχει την ιδεολογική και ρητορική συγκρότηση που διαθέτει ο Βορίδης αλλά όμως έχει μία αυθεντικότητα και μία σαφήνεια ως προς το πολιτικό του στίγμα ,που σε συνδυασμό με τον δικό του ξεχωριστό πολιτικό λόγο και την πρακτικότητα που τον διακρίνει και έχοντας το χάρισμα της εκλαϊκευσης και άμεσης επικοινωνίας με τον κόσμο ενεργοποίησε γύρω του με την πάροδο του χρόνου έναν κύκλο ατόμων που ακολουθούν μόνο αυτόν διαπερνώντας τα διάφορα κομματικά στεγανά. Όχι ως μία προσωποποιημένη και τυποποιημένη λατρεία, άλλωστε  οι ίδιοι άνθρωποι τού έχουν ασκήσει και κριτική όταν πρέπει , αλλά ως το πρόσωπο αυτό που συμπυκνώνει την πραγματικά μάχιμη και άξια λόγου εκπροσώπηση των ιδεών της δεξιάς. Ως το πρόσωπο που έπαιξε ρόλο στην ανάδειξη και στην σύνθεση ταυτόχρονα αρκετών  τάσεων που πρώτα δεν συνέκλιναν, ενός χώρου δεξιού χωρίς τις δουλείες του παρελθόντος.

Στην πορεία του χρόνου και δίκην Μνημονίου κιόλας πολλοί πρώην συνοδοιπόροι του , τυφλωμένοι από την κομματική εμπάθεια, τον μίσησαν και άλλοι , που είναι και οι περισσότεροι που πρώτα ήταν από επιφυλακτικοί έως εχθρικοί έναντί του τον ακολουθούν με σεβασμό, πλέον. Ευχόμαστε τουλάχιστον ο νέος χρόνος να του δώσει την απαραίτητη δύναμη να παραμείνει αυτό που είναι και να αγωνίζεται όπως έτσι ξεχωριστά ξέρει αυτός. Με πίστη στις μεταρρυθμίσεις και φυσικά δεξιά και αντικομμουνιστικά!
Αριστοτέλης Παλαιολόγος

Friday, December 20, 2013

Η "Κίνηση των 58" και οι φιλελεύθερες χαρές....


Προ μερικών ημερών γίναμε μάρτυρες της συνεδριάσεως της λεγομένης «Κίνηση των 58» της κεντροαριστεράς. Η Κίνηση αυτή όπως ορίσθηκε από τους ιδρυτές της δεν είναι μία νέα κομματική προσπάθεια αλλά κυρίως μία συμμαχία πολιτικών προσώπων κ δυνάμεων από τον παραπάνω πολιτικό χώρο με στόχο να δραστηριοποιηθούν αρχικά σαν ενιαίος πόλος σε δημοτικές εκλογές και ευρωεκλογές.  Φυσικά υπάρχουν και οι απαραίτητες αναφορές στα δύο βασικά κόμματα που εκπροσωπείται αυτός ο χώρος την ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ :

 «Στο κείμενό τους, οι "58" σημειώνουν ότι παρακολουθούν με ενδιαφέρουν τις κινήσεις που κάνουν ξεχωριστά το ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, θεωρούν, όμως, "ότι αυτές πρέπει να συγκλίνουν και να συναντηθούν στο άμεσο μέλλον", είναι μία χαρακτηριστική πρόταση που υποδηλώνει τα παραπάνω και δίνει ένα στίγμα του ποιοι το κάνουν και γιατί.

Δόθηκε , θα λέγαμε, ιδιαιτέρως μεγάλη έμφαση στο όλο θέμα και από συγκεκριμένα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και sites όπως και ένας πανικός για το θέμα συνέβη και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αρκετές θετικές και αρνητικές αναφορές. Οι δεύτερες δεν μας εκπλήσσουν και είναι εν πολλοίς δικαιολογημένες αλλά σίγουρα οι πρώτες δεν μας εξέπληξαν τόσο όσο μας προβλημάτισαν. Τα πρόσωπα που άρχισαν να στελεχώνουν τρόπον τινά την Κίνηση αυτή και ιδίως να την  προωθούν δεν είναι άσπιλα , ούτε προέρχονται από πολιτική παρθενογέννεση. Αποτελούν ,και αυτή είναι μία γενικότερη θέση του δεξιού κόσμου, μία μεταλλαγμένη και  παλαιά φθαρμένη  κατάσταση . Είναι τα συστατικά μέρη της Μεταπολιτεύσεως και συνδέθηκαν με τις χειρότερες πολιτικές που οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία και στην Κρίση αν και δεν έχουν εξ’ ολοκλήρου ευθύνη για να είμεθα δίκαιοι. Βλέπουν ότι με τα παραδοσιακά κόμματα του χώρου τους  που σιγοσβήνουν όπως το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου θα έχουν πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης, η δε ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται να ανακάμπτει δημοσκοπικά και έχει και αυτή φθίνουσα πορεία και αφουγκραζόμενοι όλοι αυτοί το αδιέξοδο και λειτουργώντας με το ένστικτο της πολιτικής τους αυτοσυντήρησης σκέπτονται να κάνουν κάτι πιο δυναμικό και μεγαλύτερο ταυτόχρονα δίνοντάς του κάποιον αέρα ανανέωσης.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί καθ’ εαυτοί. Αυτοί κοιτάνε το πώς θα διασωθούν πολιτικά μέσα από τακτικές αναδιαμόρφωσης. Το πρόβλημά   εντοπίζεται σε κάποιους φιλελεύθερους που με το που άρχισαν να διαφημίζουν τα κανάλια την συνεδρίαση , την σύναξη αυτήν και να εξαπολύουν διθυράμβους για το «πλήθος κόσμου» που είχε μαζευτεί εκεί ,άρχισαν ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να χαίρονται σαν μικρά παιδιά….. λες και επρόκειτο μία κεντροδεξιά ή κ πιο φιλελέ παράταξη να ανέβαινε στα έδρανα της εξουσίας… Αδικαιολόγητοι. Ή μάλλον υπήρχε δικαιολογία γι’ αυτό το παραλήρημα ενθουσιασμού για την επιτυχία της συνεδριάσεως αυτής (όπως τουλάχιστον είπαν οι δημοσιογράφοι)….Ότι θα είναι το αντίπαλο δέος του ΣΥΡΙΖΑ , θα του αρπάξει ψήφους (ακόμα και στις ευρωεκλογές ή τις αυτοδιοικητικές αν περιοριστεί) και θα είναι ένα «ισχυρό ανάχωμα» στην «εξάπλωση» αυτού και της αποσπάσεως από την κεντροαριστερά, αρκετού κόσμου.

Σίγουρα υπάρχει αυτή η περίπτωση για να είμεθα ρεαλιστές…. Όμως  υπάρχει και κάτι άλλο βασικό. Το πόσο μπορούν και αυτοί να έχουν διάθεση συνεργασίας με έναν κεντροδεξιό πόλο στα πλαίσια της κυβερνητικής συνεργασίας των αστικών – φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων , διότι κακά τα ψέμματα , κάπως έτσι πάλι θα παιχτεί το παιχνίδι. Ο Σύριζα είναι ένα νεοκομμουνιστικό μόρφωμα παρ ‘όλες τις πολιτικές εξωραϊσμού και επιτήδευσης που κάνει για το θεαθήναι διότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά για να έχει μία κυβερνητική προοπτική. Κατά βάθος αποτελεί μία κρατικίστικη κ έντονα διεθνιστική άρα και επικίνδυνη πολιτική πλατφόρμα για την Πατρίδα. Οι πρώτοι λοιπόν, μπορεί να μην έχουν  τα μύρια όσα κακά του Σύριζα και σίγουρα να διαθέτουν μία υπευθυνότητα αλλά έχουν δοκιμαστεί στην πράξη , έχουν χρηματίσει και χρηματίζουν κάποιοι από αυτούς στο συνεργατικό κυβερνητικό έργο. Το αποτέλεσμα, λυπάμαι, αλλά είναι λυπηρό. Με τα χίλια ζόρια ακόμα και αυτοί του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ , οι μόνοι που έχουν μείνει στην κυβέρνηση από όλους αυτούς  που  ακολουθούν τον Σαμαρά στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων και στην εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος. Και η ωραία είναι , ότι ουσιαστικά αυτό το κομμάτι του Πασοκ ήταν ακατάδεκτο στην πράξη σε αυτήν την περιβόητη σύνοδο. Εν ολίγοις μην τρέφουμε μεγάλες φιλοδοξίες…. Όντες στην κεντροαριστερά πάντα θα έχουν κάποια θέματα με τα οποία θα κωλύουν τις όποιες μεταρρυθμίσεις. Γιατί ; Γιατί είναι στην πολιτική τους φύση να μην μπορούν να δεχθούν την βίαιη και ωμή πραγματικότητα του σημερινής τάξης πραγμάτων και να έχουν αδυναμία  στην προσαρμογή, υπολείμματα της παλαιάς μεταπολιτευτικής, γραφειοκρατικής  «μηχανής» που καταρρέει…

Αυτή η μερίδα των φιλελευθέρων που χαριεντιζόταν μαζί τους και προσδοκούσε…. να βγει κάτι δυναμικό μέσα από αυτήν την κίνηση ας μην χαίρεται ιδιαίτερα. Αφ’ ενός διότι αποδείχθηκαν κάποιοι κύριοι σαν το παλιό ΠΑΣΟΚ την ώρα της ευθύνης πως εξαφανίζονται αφού έφεραν και αυτοί την χώρα εδώ ,είτε είναι οπαδοί του ΓΑΠ, είτε του Μπένυ είτε γενικά και ειδικά… πασόκες!! Η δε Δημαρ απέδειξε περίτρανα τον προηγούμενο Ιούνιο ότι είναι για τα μπάζα και «χάρη» στους ανεκδιήγητους υπουργούς που είχε δώσει τον προηγούμενο καιρό όλο το πρόγραμμα για άλλη μία φορά καθυστέρησε… Αυτοί , λοιπόν, οι φιλελεύθεροι ας θυμηθούν όλα αυτά που έχουν γίνει και μην βιάζονται να πανηγυρίζουν.

Και ας θυμηθούν επιτέλους ότι ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ στον χώρο εκείνο. Μια ζωή τα …δουλικά της ευρύτερης κεντροαριστεράς ήταν. Ας συνειδητοποιήσουν ότι ανήκουν στην ευρύτερη Δεξιά. Είναι κομμάτι της. Και το καλό είναι ότι τα τελευταία χρόνια της Κρίσης σταδιακά επήλθε μία αθόρυβη σχετικά αλλά αρκετά αισθητή πολιτική αλλαγή , σαν και  άλλες ,ελέω μνημονιακής αναθεώρησης των πάντων, ένας ιδεολογικός συγχρωτισμός της μερίδας αυτής της Εθνικής Δεξιάς με κλασσικούς φιλελεύθερους και το αποτέλεσμα αυτής είναι κάτι πιο δυναμικό και πιο στιβαρό.  Αυτή η πολιτική σύνθεση έκανε την Συντηρητική Δεξιά να προσεταιριστεί άρρηκτα την φιλελεύθερη κεντροδεξιά και να έχεις κάτι πιο αξιόλογο πολιτικά , πλέον, που μπορεί να σταθεί απέναντι σε πολιτικά τέρατα ,τύπου νεοκομμουνιστών και εθνικομπολσεβίκων. Οι φιλελεύθεροι οι συγκεκριμένοι  δεν είναι αυτό το πολιτικό τίποτα , αυτό το αίσχος του μεσαιοχωρίτικου  καραμανλισμού που σαν πιστό δουλάκι της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς προσπαθούσε να τους μιμηθεί και να την ευχαριστήσει με το παραπάνω. Αυτά τελείωσαν οριστικά και πήραν την οδό της πολιτικής χωματερής μαζί με άλλα πολιτικώς επικίνδυνα υποπροϊόντα που για χρόνια ταλάνιζαν τον χώρο της δεξιάς. Αυτοί οι φιλελεύθεροι είναι πιο ιδεολογικά συγκροτημένοι, και συνειδητοποιημένοι μεταρρυθμιστές  και γι’ αυτό έχουν να προσφέρουν σε αυτό που λέγεται ευρύτερη δεξιά μέσα από την σημερινή σύνθεση που έχει επέλθει. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε διάφορα επίκαιρα θέματα δεν θα συνεχίζουν να υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις μέσα από τα τα παραπάνω ιδεολογικά ρεύματα και μέσα , ασφαλώς , από τις εκάστοτε υποκειμενικές αξιολογήσεις .Αυτό θα συμβαίνει εσαεί. Διαμορφώνεται όμως ένα νέο θεμελιακό υπόστρωμα που προσδίδει στην  Δεξιά μία πυγμή και μία υπόληψη  που πρώτα δεν είχε.

Γι’ αυτό λοιπόν όταν κάποιοι από αυτούς αρχίζουν αυτές τις περίεργες εκδηλώσεις θαυμασμού προς την όποια κινητικότητα της κεντροαριστεράς απλά δίνουν ένα εργαλείο στην δεύτερη για να τους εκμεταλλευθεί δεόντως… Ο χώρος τους είναι αλλού και σίγουρα όχι εκεί. Η στάση γενικά όχι μόνο αυτών αλλά και των δεξιών που στηρίζουν την φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας πρέπει να είναι σχετικά αδιάφορη έναντι εκείνων. Αυτοί είναι κάτι άλλο. Εμείς οι δεξιοί , εμείς οι εθνικο-φιλελεύθεροι, για να χρησιμοποιήσω τον πετυχημένο πολιτικό όρο του Μάκη Βορίδη , που καταγράφει επακριβώς μία νέα κατάσταση , είμαστε επίσης  κάτι άλλο και διαφορετικό. Είμεθα άλλος πόλος και πρέπει να τον διατηρήσουμε αυτόν ως κόριν οφθαλμού διότι η ιστορική μοίρα της χώρας αυτής  περιμένει από αυτόν τον πόλο , που έχει ευδιάκριτα εθνικά χρακτηριστικά και πολύ μεγαλύτερη υπευθυνότητα συνάμα να την κρατήσει ακέραια! Όχι από δυνάμεις που γενικά είναι κουρασμένες και που μοιάζουν σαν την γεροντογκόμενα που φτιασιδώνεται υπερβολικά μήπως και δείξει κάποια …νεότητα και ομορφιά!!
Αριστοτέλης Παλαιολόγος
 

Saturday, December 14, 2013

Αργεντινή και Κρίση: Όλη η αλήθεια πίσω από τους μύθους (ανάλυση, εξιστόρηση, κριτική).

Σε μια τεταμένη πολιτικά περίοδο, κατόπιν συγκεκριμένων σκηνικών που συνέβησαν στην Βουλή της χώρας ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ των πολιτών σχετικά με το αν γίνουμε Αργεντινή ή όχι. Η υπόθεση ξεκίνησε όταν ο Αλέξης Τσίπρας στην συνεδρίαση της Βουλής είπε το περιβόητο «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή κ. Υπουργέ». Όλο αυτό το παραμύθι και η γενικολογία σταμάτησαν όταν ο ίδιος πήγε στην Αργεντινή και ακριβώς εκείνη την περίοδο και για πολλοστή φορά έγιναν βίαιες ταραχές στους δρόμους με νεκρούς και τραυματίες και λεηλατημένα καταστήματα. Εκεί ο κος Τσίπρας σάστισε. Κοπήκαν τα περί Αργεντινής. Αλλά θεωρώ σημαντικό να δούμε τι ακριβώς ήταν η Αργεντινή, τι έγινε και από ποιον ώστε να καταλάβουμε μερικά πράγματα.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ
Οι διαφορές της Ελλάδος με την Αργεντινή είναι πάρα πολλές και πάρα πολύ μεγάλες οι αποστάσεις ακόμα και στα όποια κοινά χαρακτηριστικά υπάρχουν. Μιλάμε λοιπόν για μια χώρα έκτασης 2.780.400 km2 (Ελλάδα: 132.000 km2) και πληθυσμό περί τα 41.200.000 (Ελλάδα: 10.815.000). Δηλαδή έχει έκταση 21 φορές περισσότερο από την Ελλάδα και πληθυσμό μόλις 4 φορές πάνω περίπου. Πράγμα που δείχνει πόσο αραιοκατοικημένη χώρα είναι, χωρίς να συμπεριλάβουμε την προφανή πληθώρα πλουτοπαραγωγικών πηγών ως αποτέλεσμα της έκτασης της σε συνδυασμό με την γεωγραφική της τοποθέτηση. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας είναι $18.205 (ενώ της Ελλάδος $24.505). Στον Δείκτη Ευημερίας Gini, ο οποίος είναι ένας δείκτης που μετρά την ευημερία μεταξύ των χωρών και ειδικότερα δείχνει την ανισοκατανομή εισοδήματος, η Ελλάδα βαθμολογείται με 33 ενώ η Αργεντινή με 45,8. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός του Δείκτη αυτού τόσο μεγαλύτερη είναι η ανισοκατανομή εισοδήματος στον πληθυσμό. Μηδενικό ποσό δείκτη σημαίνει τέλεια ισοκατανομή. [1]. Επομένως καταλαβαίνουμε και από την σύγκριση αυτού του δείκτη ότι η κοινωνική ανισότητα είναι εντονότερη εκεί από την χώρα μας.
Άρα σήμερα νομίζω ότι ο σχολιασμός του κ. Τσίπρα σε αυτό το επίπεδο ήταν τουλάχιστον ατυχής. Όχι μόνο από πλουτοπαραγωγική άποψη η Αργεντινή θα έπρεπε να είναι σε πολύ καλύτερη θέση, αλλά παράλληλα σήμερα βρίσκεται σε πάρα πολύ χειρότερη θέση. Τι ακριβώς δηλαδή ζήλεψε ο κος Τσίπρας από την Αργεντινή; Όχι μόνο οι Αργεντίνοι ζούνε πολύ χειρότερα αλλά έχουν και θεωρητικά δυνατότητες να ζούσαν πολύ καλύτερα από εμάς. Απόδειξη του πόσο αποτυχημένα χειρίζονται τα οικονομικά τους ζητήματα διαχρονικά και πόσο καλύτερα η Ελλάδα.

ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΜΟΣ (Federalism)
Μια πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ της Ελλάδος και της Αργεντινής είναι ότι η Αργεντινή είναι δομημένη γύρω από το σύστημα του Φεντεραλισμού, δηλαδή αποτελείται από διάφορα «κρατίδια» ενωμένα γύρω από μια κεντρική διοίκηση σύμφωνα με τους κανόνες που ορίζει το Σύνταγμα και όχι από μια ενιαία εθνική κυριαρχία. Αυτό είναι αποτέλεσμα από την στιγμή ίδρυσης της σύμφωνα με τις διοικητικές περιφέρειες όπως είχαν οριστεί από την ισπανική αποικιοκρατία. Άρα μιλάμε για μια χώρα με διαφορετικό σύστημα διοίκησης γενικότερα, διαφορετικών υποχρεώσεων και διαφορετικών δυνατοτήτων όπως και κοινωνικού συμβολαίου. [2]. Διοικητικά λοιπόν η Αργεντινή είναι περισσότερο κοντά στην Οργάνωση Διοικητικά των ΗΠΑ, της Ρωσικής Κοινοπολιτείας και της Γερμανίας, παρά της Ελλάδος. Ατυχές δηλαδή το παράδειγμα και ως προς αυτόν τον τομέα.
Το Σύστημα Διοίκησης όπως είχε δομηθεί, τότε και λόγω του Παγκόσμιου Κανόνα του Χρυσού, δεν παρουσίαζε κανένα πρόβλημα. Διαμόρφωσε όμως μια ισχυρή δομή στην κουλτούρα των πολιτών της και κυρίως στην Δημόσια Διοίκηση. Κουλτούρα που αδυνατούν να αποβάλλουν περισσότερο από έναν αιώνα κρίσεων. Τα προβλήματα θα αναφερθούν παρακάτω. [9]

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
Η Αργεντινή μέχρι το 1920 ήταν μέσα στις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο. Ο πλούτος της βασίζονταν στην ισχυρότατη γεωργία της, τα προϊόντα της οποίας εξάγονται στο Εξωτερικό. Παράλληλα μεγάλα ποσά από Αγγλία και Γαλλία εισέρεαν στην χώρα ως επενδύσεις. [2]
Περιέργως για όσα ξέρουμε για την Αργεντινή σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα χρόνια, η Αργεντινή μέχρι το 1929 είχε ένα πολύ ισχυρό νόμισμα, η αξία του οποίου ήταν εγγυημένη από την Κεντρική Τράπεζα αφού ίσχυε ο Κανόνας του Χρυσού και μπορούσε κάθε χαρτονόμισμα να εξαργυρώσει την αξία του σε Χρυσό. Η σταθερότητα του Νομίσματος τότε, δηλαδή από την ίδρυση της Αργεντινής μέχρι το 1929 ήταν η βάση πάνω στην οποία δομήθηκε το κολεκτιβιστικό σύστημα της που όλα τα επόμενα χρόνια όπως θα δούμε αποτελεί ένα από τα βασικότερα προβλήματα της. Η περίοδος εκείνη ονομάστηκε «Χρυσή Εποχή» για την Αργεντινή. [9]
Η Μεγάλη Οικονομική Κρίση του 1930 και η κατάρρευση της Αμερικανικής Αγοράς εκείνης της δεκαετίας ρήμαξε την χώρα. Οι εξαγωγές σχεδόν εκμηδενίστηκαν ισοπεδώνοντας τις τιμές των προϊόντων (αφού έπεσε η ζήτηση κατακόρυφα). Η πτώση της χώρας συνεχίστηκε σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι σήμερα. [2][9].
Η μια κυβέρνηση έπεφτε μετά την άλλη από τις οικονομικές κρίσεις. Οι αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης της Αργεντινής ήταν:
Α) τα υψηλά δημόσια ελλείμματα, που προέκυψαν από παροχές και υπαναχωρήσεις των κυβερνήσεων ειδικότερα στα εργατικά συνδικάτα [9]
Β) η οικονομική συρρίκνωση και η εσωστρέφεια της οικονομίας, δηλαδή η μεταστροφή της από εξαγωγική σε εισαγωγική, αποτέλεσμα διεθνών κρίσεων που ρίχνουν την διεθνή ζήτηση,
Γ) και κυρίως ο πληθωρισμός, ο οποίος όπως θα δούμε παρακάτω προκύπτει από την αδυναμία της Αργεντινικής Κυβέρνησης να περικόψει τις δαπάνες και την έκδοση νομίσματος από το Φεντεραλιστικό Τραπεζικό Σύστημα της χώρας. Όσο η κυβέρνηση δεν περικόπτει τις δαπάνες δανείζεται από το Εξωτερικό, όταν η δυνατότητα αυτή σταματήσει τότε τυπώνει χρήμα.
Η αναπτυξιακή στασιμότητα και ο πληθωρισμός οδήγησαν τα δημόσια ελλείμματα περίπου στο 50% του ΑΕΠ κοντά στο 1930. Μέρος της κατάστασης αυτής οφείλονταν και στην προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας όπου οι χρηματοδοτικές ανάγκες των βιομηχανικών επιχειρήσεων οδήγησαν σε υπεροφολόγηση του αγροτικού προϊόντος που μέχρι τότε αποτελούσε τον πυλώνα της Αργεντίνικης Οικονομίας μειώνοντας την ανταγωνιστικότητα του και άρα μειώνοντας περαιτέρω τις εξαγωγές της. [2]
Βασικός λόγος σε αυτή την δημοσιονομική κατάρρευση δεν είναι η αποτυχημένη εκβιομηχάνιση της χώρας αλλά και η διοικητική διάρθρωση της Αργεντινής ταυτόχρονα με τον υψηλό κρατισμό που επικράτησε ειδικότερα μετά το 1946. Όπως προανέφερα ο τρόπος διοίκησης της Αργεντινής είναι πολύ διαφορετικός από αυτό της χώρας μας. Οι τοπικές κυβερνήσεις έχουν πλήρη ελευθερία να ασκούν διοίκηση αλλά κυρίως, να ξοδεύουν!!! Άρα εξαρτώνται όλες οι περιφέρειες από μια κοινή δεξαμενή χρημάτων, αλλά δεν έχουν όλες τις ίδιες ικανότητες άντλησης χρημάτων εξουσία που επίσης έχει δοθεί στις τοπικές κυβερνήσεις. Δηλαδή μεγάλο μέρος των εισπρακτικών μέσων και μηχανισμών έχουν μεταφερθεί στις τοπικές κυβερνήσεις και η κεντρική διοίκηση δεν έχει αυτή την δυνατότητα/εξουσία. Η Αργεντινή έχει 3 πηγές φορολόγησης!!! Η μια είναι η Κεντρική, η δεύτερη είναι η Τοπική, και η τρίτη είναι η δημοτική. Παράλληλα όλα τα επίπεδα διοίκησης έχουν το δικαίωμα να δανείζονται (από εσωτερικό και εξωτερικό) όσο μπορούν χωρίς περιορισμούς. [2]
Παράλληλα η Αργεντινή έχει ένα σύστημα μόνιμης δημιουργίας χρήματος που είναι πολύ δύσκολο να «συμμαζευτεί». Η Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής, όπως και οι άλλες Κεντρικές Τράπεζες των χωρών με Φεντεραλιστική διοίκηση, αποτελείται διοικητικά από την συνένωση των περιφερειακών Κρατικών Τραπεζών, οι οποίες ελέγχονται απόλυτα από την εκάστοτε διοίκηση της Περιφέρειας. Αυτές δρουν ως μικρές Κεντρικές Τράπεζες της κάθε Περιφέρειας, δίνοντας χρήματα μέσω ασύδοτου δανεισμού προς την τοπική κυβέρνηση. Μετά παραδίδουν τα «τοξικά ομόλογα» τους στην Κεντρική Τράπεζα η οποία τους αναχρηματοδοτεί για τα προϊόντα αυτά. [2]. Τα προϊόντα αυτά βέβαια κάποια στιγμή είναι αδύνατον να εισπραχτούν, αναγκάζοντας την Κεντρική Τράπεζα σε έλλειμμα που το καλύπτει με κοπή νέου χρήματος, ανατροφοδοτώντας τον πληθωρισμό. Οι περιφερειακές Κεντρικές Τράπεζες ήταν οι πρώτες στις οποίες όπως ήταν φυσικό έγινε αναδιάρθρωση με την Περιφερειακές Κυβερνήσεις να κρατούν τον έλεγχο μόνο των 8 το 1999 καθώς το 1991 η κυβέρνηση αποφάσισε να σταματήσει αυτή την κατάσταση απαγορεύοντας την Κεντρική Τράπεζα να δανείζει τις Δημόσιες Περιφερειακές Τράπεζες για να τις αναγκάσει σε εξυγίανση και να μειώσει τις αρνητικές επιπτώσεις αυτού του συστήματος στην Οικονομία. [2]

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Raúl Alfonsín
Στις αρχές του 1980 ξεκίνησε μια τεράστια χρηματοοικονομική κρίση που απέκλεισε ουσιαστικά τις χώρες της Λατινικής Αμερικής από τις Διεθνείς Αγορές Κεφαλαίου. Κάτι που οδήγησε σε πτώση την Δικτατορία του Jorge Rafael Videla.
 [10].  Η κυβέρνηση του Raúl Alfonsín  κυβέρνησε από τον Δεκέμβριο του 1983 μέχρι τον Ιούλιο του 1989. Μέχρι το 1984 δεν κατάφερε να μειώσει τις δαπάνες με αποτέλεσμα πρωτογενές έλλειμμα στον προϋπολογισμό ύψους 10 δις δολάρια. Για να καλυφθεί αυτό το κενό και με δεδομένο ότι η Αργεντινή είχε αποκλειστεί από τις Διεθνείς Αγορές Κεφαλαίων, η Κεντρική της Τράπεζα έκοψε χρήμα. Ο πληθωρισμός εκτοξεύτηκε στο 700%. [11]. Η κυβέρνηση το 1985 προσπάθησε άμεσα να συγκρατήσει τον πληθωρισμό. Σχεδόν ταυτόχρονα επέβαλε πάγωμα στις τιμές, πάγωμα στους μισθούς και συντάξεις, και πάγωμα της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Παράλληλα εισήγαγε ένα νέο νόμισμα στην αγορά προς αντικατάσταση του Πέσο το «Austral» ώστε με σταθερότερη αξία να το αντικαταστήσει στις συναλλαγές, ενώ ταυτόχρονα προσπάθησε να αποτρέψει από την Κεντρική Τράπεζα να διοχετεύει χρήμα στην αγορά. [11][9]. Δυστυχώς οι κοινωνικές ομάδες και πάλι επάνω στην μάχη τους για την διανομή του Εθνικού Εισοδήματος απέτρεψαν το πρόγραμμα από το να επιτύχει, αφού το Φεντεραλιστικό Σύστημα της Αργεντινής είναι έτσι δομημένο που δεν έχει ελευθερία η κυβέρνηση να περιορίσει τις δαπάνες και το Σύνταγμα δεν ήθελε κανείς να αλλάξει. [9]. Η κυβέρνηση προσπάθησε με νέα μεταρρύθμιση το 1988 να μειώσει τον πληθωρισμό αλλά απέτυχε ύστερα από δύο απόπειρες πραξικοπήματος ενισχυόμενες από την κοινή γνώμη που αντιστέκονταν στις μεταρρυθμίσεις. Η κατάσταση ξέφυγε ακόμα περισσότερο με τον πληθωρισμό να γιγαντώνεται. [9]. Η ροή προϊόντων προς την αγορά διαταράχθηκε και ο κόσμος άρχισε να λεηλατεί Σούπερμάρκετς και καταστήματα, με την Αστυνομία να αντιδρά με εξαιρετική βία στις διαδηλώσεις. Οι εκλογές του 1989 ανέδειξαν άλλον Πρόεδρο.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ CARLOS MENEM
Ήδη από το 1980 η φτώχεια άρχισε να είναι το Νο1 πρόβλημα της Αργεντινής. Όταν η κυβέρνηση Μένεμ ανέλαβε την χώρα (1989), υπήρχε ύφεση και πληθωρισμός πάνω από 200% τον μήνα (Κρίση του ’89 που περιγράφηκε παραπάνω). Ο Μένεμ προσπάθησε να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, μια δεκαετία μετά όμως η τάση άρχισε και πάλι να είναι αρνητική καθώς οι μεταρρυθμίσεις του απέτυχαν από την αντίδραση του πολιτικού συστήματος και των συντεχνιών και πολύ περισσότερο των Τοπικών Κυβερνήσεων. Το γεγονός ότι για τις μεταρρυθμίσεις απαιτούντο και άλλα κόμματα (ειδικότερα στο Κογκρέσο) ήταν η ταφόπλακα της προσπάθειας καθώς ο ίδιος αναγκάστηκε να μεταλλάξει μέρος των αλλαγών και να αλλάξει την σειρά τους. Παρότι ο Κρατισμός που βύθισε την Αργεντινή την τελευταία 80ετία στην φτώχεια χτυπήθηκε σε γενικές γραμμές, δεν υπήρξε πλήρη απελευθέρωση της αγοράς σε πολλούς τομείς της οικονομίας όπου οι συντεχνίες ήταν ισχυρές και ειδικότερα στις Περιφερειακές Κυβερνήσεις. [2]
Ο Μένεμ αρχικά έκανε μαζικές αποκρατικοποιήσεις. Τα όποια οφέλη όμως των αποκρατικοποιήσεων εξανεμίστηκαν από τον πληθωρισμό λόγω των αιτιών που παραπάνω περιγράψαμε. Προσπάθησε σε δεύτερο στάδιο να καταπολεμήσει αυτές τις αιτίες με μεταρρυθμίσεις με αλλαγή σε Νομισματική Πολιτική (αυτονομία Κεντρικών Τραπεζών κλπ), Οικονομικές Μεταρρυθμίσεις (απλοποίηση φορολογικού συστήματος, ενίσχυση φοροεισπρακτικών μηχανισμών), απελευθέρωση της εσωτερικής και εξωτερικής Αγοράς κλπ [2] [4]
Φυσικά όλα τα παραπάνω με έναν τρομερό πόλεμο και παρασκήνιο από το προηγούμενο φαλιρισμένο σύστημα σε όλα τα επίπεδα το οποίο δεν ήθελε να χάσει μερίδιο στην νομή εξουσίας σε όφελος της ελεύθερης αγοράς. Μάχες δίνονταν σε Περιφερειακό και σε Κεντρικό Επίπεδο όπως και επί του ελέγχου της δικαστικής εξουσίας. Ήταν τόσο μεγάλη όμως και εμφανής η ανάγκη των αλλαγών που πολλοί βουλευτές κομμάτων της αντιπολίτευσης στήριζαν κατά περιόδους τον Μένεμ. [2]
Το 1991 – 1992 έγιναν περίπου 81.000 απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων αυξάνοντας παράλληλα τα επίπεδα ανεργίας σε μια προσπάθεια να μειωθούν οι δαπάνες του Δημοσίου. Μαζί με τις αποκρατικοποιήσεις η μείωση έφτασε στις 95.000 που αποτελούσε το 37% των Δημοσίων Υπαλλήλων της Κεντρικής Κυβέρνησης. [2] Οι αποκρατικοποιήσεις εξασφάλισαν χρήμα στην κυβέρνηση ώστε να καλύπτει τα ελλείμματα της όλη την δεκαετία μέχρι το 1990 ενώ παράλληλα μείωσε το δημόσιο έλλειμμα αφού οι περισσότεροι οργανισμοί ήταν ζημιογόνοι. [9].  
Παρότι απαραίτητες οι ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικά δεν βοήθησαν σε όλες τις περιπτώσεις την κοινωνία της Αργεντινής καθώς δεν συνοδεύτηκαν από άλλα μέτρα. Αντί να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο σε ορισμένες περιπτώσεις μετατράπηκε σε ιδιωτικό μονοπώλιο οδηγώντας τις τιμές πολύ υψηλά και μάλιστα μονοπώλιο σε ξένα χέρια. Παράλληλα είναι γεγονός ότι παρατηρήθηκαν παρατυπίες ως προς την διαδικασία αποκρατικοποιήσεων. [9]
Επικοινωνιακά ο τρόπος που χειρίστηκε ο Μένεμ τα συνδικάτα φέρει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα είδαμε ότι τα συνδικάτα και οι αντιδράσεις τους, όχι μόνο ακύρωσαν δύο σχέδια εξυγίανσης της κατάστασης αλλά έριξαν και κυβερνήσεις. Απεναντίας ο Περονιστής Μένεμ δεν είχε τέτοιες αντιδράσεις. Το γεγονός ότι όλα τα συνδικάτα είχαν ωφεληθεί τις εποχές των Περονιστών στην εξουσία αλλά και οι προσωπικές σχέσεις το ίδιου με πολλούς συνδικαλιστές τους έκανε περισσότερο δεκτικούς στις αλλαγές. Υπήρχαν δίαυλοι επικοινωνίας. [9]
Αμέσως δόθηκε η δυνατότητα λόγω του παραπάνω να δοθούν φοροαπαλλαγές σε περισσότερες επιχειρήσεις από ότι παλαιότερα σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας. Παράλληλα δόθηκαν φοροαπαλλαγές σε εργοδότες από 0% έως και 80% ανάλογα πάλι με την περιοχή αλλά λόγω της περιπλοκότητας του συστήματος αυτού της φορολόγησης αυτό σχεδόν αμέσως απλοποιήθηκε με τον λεγόμενο flat rate tax που και σήμερα συζητιέται στις ΗΠΑ και άλλες χώρες (όπως και στην Ελλάδα), δηλαδή με έναν ενιαίο φόρο για όλους τους κλάδους. [2]
Λόγω της αντίδρασης της αντιπολίτευσης ο Μένεμ δεν κατάφερε όμως να μειώσει τις Συνταγματικές Αδυναμίες της Αργεντινής που ήταν αυτές που γεννούσαν πρακτικά το χρέος και αφορούσαν τα επίπεδα ελέγχου των Περιφερειακών Κυβερνήσεων στην Οικονομία και τον κρατισμό τους. ‘Όλα τα παραπάνω έκαναν την κυβέρνηση να καλέσει το ΔΝΤ το οποίο απαίτησε τις απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές για το σάπιο σύστημα της Αργεντινής που υπάρχει από το 1850. [2]

“ΣΧΕΔΙΟ ΜΕΤΑΤΡΕΨΙΜΟΤΗΤΑΣ” (Convertibility Plan)
Λόγω του πολέμου που δέχθηκε ο Μένεμ στις απαραίτητες Συνταγματικές αλλαγές και της αιτίας του προβλήματος που ήταν ο πληθωρισμός, η κυβέρνηση Μένεμ σκέφτηκε να αντιμετωπίσει αλλιώς το πρόβλημα. Συνέδεσε λοιπόν το αμερικανικό δολάριο με το αργεντίνικο πέσο. Το σχέδιο ονομάστηκε «Σχέδιο Μετατρεψιμότητας» (Convertibility Plan).
Η σύνδεση έγινε ορίζοντας με νόμο έναν κανόνα σύμφωνα με τον οποίο η Κεντρική Τράπεζα, ότι και αν γίνεται στην Οικονομία, υποχρεούται να κόβει ένα Πέσο ανά ένα  Δολάριο που κυκλοφορεί στην Αγορά. Το σχέδιο ήταν παρόμοιο με αυτό της προηγούμενης κυβέρνησης (Austral Plan) μόνο που ήταν πιο ισχυρό αφού κατ’ αρχάς πέρασε από το Κογκρέσο ως Νόμος, και κατά δεύτερον επέβαλε στην Κεντρική Τράπεζα την υποχρέωση να δίνει δολάριο σε όποιον ήθελε να ανταλλάξει Πέσο σε ποσό ένα προς ένα, δεσμεύοντας την κυβέρνηση και την ίδια στο να ακολουθήσουν το σχέδιο. Αυτές οι ενέργειες ήταν σαφώς πιο αυστηρές από τις προηγούμενες προφορικές «δεσμεύσεις» των κυβερνήσεων, να μην κόψουν νέο νόμισμα. [9]
Το σχέδιο όντως σταθεροποίησε τις τιμές. Κάθε πράξη στην χώρα λάμβανε υπόψη τον πληθωρισμό με αποτέλεσμα να δομηθεί ένα πολύπλοκο σύστημα οικονομικών συναλλαγών. Παράλληλα όμως η μέση ανάπτυξη της Αργεντινής από το 1990 έως το 1997 ήταν περίπου στο 6% και φως φαινόταν στον ορίζοντα της κρίσης. [9]. Οι λεπτομέρειες της επιτυχίας δεν αφορούν τους πολλούς και δεν θα επεκταθώ.
Η Αργεντινή με αυτόν τον τρόπο όμως βάσει νόμου δεσμεύονταν πια να ακολουθεί περισσότερο το Εξωτερικό στην Νομισματική της πολιτική, από ότι τις ανάγκες της. Δηλαδή ασχέτως αν η Αργεντινή θέλει να κρατήσει τα επιτόκια σταθερά, αν η FED μείωνε ή αύξανε τα επιτόκια έπρεπε και η Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής να έκανε το ίδιο. Παρότι το ΔΝΤ εκφράστηκε εντόνως αρνητικά για αυτό το σχέδιο, γιατί περιόριζε πολύ την ελευθερία επιλογών αλλά τελικά το αποδέχθηκε. [9]

TEQUILA CRISIS”
Παρότι όλα φαινόταν να πηγαίνουν καλά στην οικονομία και παρά την άνοδο των δεικτών (ανάπτυξη στο 8%), την σταθερότητα των τιμών, η ανεργία συνέχισε να είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Δημιουργήθηκαν περίπου 300.000 νέες θέσεις εργασίας, ωστόσο οι απολύσεις από αποκρατικοποιημένες επιχειρήσεις υπερέβαιναν αυτόν τον αριθμό, φτάνοντας την ανεργία στο 12,2% το 1994. [9]. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλημα. Άλλωστε στην χώρα μας έχουμε αντιμετωπίσει διπλάσια ποσοστά ανεργίας.
Ωστόσο κάποια στιγμή μέσα στο 1995 ύστερα από κινήσει της Μεξικανικής Κυβέρνησης το Μεξικάνικο Πέσο υποχώρησε ραγδαία, γρήγορα συμπαρασύροντας τους επενδυτές να πουλήσουν και Αργεντίνικο Πέσο από φόβο ενδεχόμενης επίσης υποτίμησης. Μέχρι οι ΗΠΑ να σταθεροποιήσουν την πτώση του Μεξικανικού Πέσο, μαζικές πωλήσεις Αργεντίνικου Πέσο μείωσαν τα αποθέματα της Κεντρικής Τράπεζας από 16 δις δολάρια σε 11,2 δις δολάρια μέσα σε λίγους μήνες. Παρά τις διαβεβαιώσεις της Αργεντινικής Κυβέρνησης σχετικά με το ότι δεν θα υποτημηθεί το νόσμισμα, ο πανικός στις αγορές συνέχισε να αφαιρεί συνάλλαγμα από την Κεντρική Τράπεζα αναγκάζοντας την κυβέρνηση ώστε να περιορίσει  τις διαρροές συναλλάγματος, να επιβάλει περιοριστικούς όρους με την βοήθεια και του ΔΝΤ. [9]
Η κυβέρνηση πήρε μέτρα για να ηρεμήσει τις αγορές τα οποία δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω λεπτομερώς. Σημασία έχει ότι ο Μένεμ επανεκλέχτηκε στις εκλογές του 1995 και αυτό το γεγονός ήταν το μόνο που συγκράτησε τελικά τις αγορές. Η ανάκαμψη των αποθεμάτων γρήγορα ξανάρχισε. [9].
Το γεγονός ότι για όλη την δεκαετία η Αμερικανική Κυβέρνηση μείωνε τα επιτόκια βοηθούσε την Αργεντινή καθώς και η ίδια μείωνε τα δικά της, μειώνοντας την αξία του νομίσματος και άρα αυξάνοντας τις εξαγωγές της οι οποίες είχαν φτάσει στο σημείο να αυξάνονται με ποσοστά 75% ορισμένες χρονιές. Τι θα γινόταν όμως αν η FED αύξανε τα επιτόκια;

ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Παρότι το σύστημα Μένεμ και η σύνδεση του Πέσο με το δολάριο πήγαινε καλά, η κυβέρνηση δεν έκατσε να σχεδιάσει την περίπτωση όπου οι νομισματικές πολιτικές των ΗΠΑ δεν θα ταιριάζουν με αυτές που έχει ανάγκη η χώρα. Για να ταιριάζει σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο μια τέτοια πολιτική μεταξύ δύο χωρών πρέπει να συντρέχουν κάποια δεδομένα που σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχαν (πχ κοινοί εμπορικοί δεσμοί, κοινοί οικονομικοί κύκλοι, κοινή έκθεση στους κινδύνους κλπ).
Ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση κράτησε αυτή την πολιτική είναι και το γεγονός της ψυχολογίας. Ότι δηλαδή επί έναν αιώνα περίπου η Αργεντινή ταλαιπωρείται από τον υψηλό πληθωρισμό κάτι που κάνει τους ίδιους τους πολίτες της σκεπτικούς απέναντι στο ίδιο το νόμισμα τους. Η ασφάλεια της έννοιας της σύνδεσης με το δολάριο είναι πολύ σημαντική για την σταθερότητα του νομίσματος [9] καθώς όπως ξέρουμε η Οικονομία είναι σε μεγάλο μέρος ψυχολογικό παιχνίδι.
Παράλληλα αν μελετήσει κανείς το χρέος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στην Αργεντινή θα δει ότι τα περισσότερα δάνεια ήταν σε δολάρια. [9]. Αν η κυβέρνηση αποδέσμευε το Πέσο από το δολάριο και υποτιμούσε το Πέσο έστω και μια φορά, αυτό θα προκαλούσε σειρά πτωχεύσεων νοικοκυριών και επιχειρήσεων αφού το χρέος τους θα αυξάνονταν και έτσι θα αναγκάζονταν να οδηγήσουν και πάλι στον ίδιο κύκλο, από εκεί που ξεκινήσανε. Δηλαδή στην κοπή χρήματος και στον υπερπληθωρισμό.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ FERNANDO DE LA RUA
Παρότι τα πράγματα στην Οικονομία φαινόταν να πηγαίνουν καλύτερα το 1999 ο Μένεμ δεν μπορούσε Συνταγματικά να κατέβει για 3η φορά ως υποψήφιος για την Προεδρία της χώρας. O μεγαλύτερος αντίπαλος του Μένεμ, ο Eduardo Duhalde πρώην κυβερνήτης της περιοχής του Μπουένος Άιρες (της πιο πολυπηθούς) βούλιαξε την χώρα στο χρέος προκειμένου να κερδίσει την Προεδρία (30% του κάθε είδους χρέους ολόκληρης της χώρας προέρχεται από την περιφέρεια του μέχρι το 2000). Παρόλαυτά έχασε από τον Fernando de la Rúa. [2]
Η κυβέρνηση έθεσε άμεσα ως πρώτη προτεραιότητα την ελάφρυνση της κατάστασης για την περιοχή του Μπουένος Άιρες. Για να αποφύγει την πτώχευση της Περιφέρειας από την παραπάνω τακτική των Δημοσίων Τραπεζών όπως την περιέγραψα, αφού η Περιφέρεια λόγω «αντίστασης» στον Μένεμ αρνήθηκε να αποκρατικοποιήσει την Τράπεζα, έδωσε χρήμα μέσω της Κεντρικής Τράπεζας της Αργεντινής ύψους 65.000.000 δολαρίων μόνο το 2002. Παρά το παράλογο της συγκεκριμένης πρακτικής, οι πολίτες του Μπουένος Άιρες, ως κοινή γνώμη, δεν ήταν καθόλου δυσαρεστημένοι με το βάρος που προκαλούσαν στην υπόλοιπη Αργεντινή καθώς το αναδιανεμητικό σύστημα της Αργεντινής όλα τα χρόνια ήταν εναντίον της περιφέρειας αυτής αφού στήριζε περισσότερο της υπανάπτυκτες περιφέρειες, δυσανάλογα με την συνεισφορά τους στους πόρους. [2][9]
Παράλληλα άρχισαν να φαίνονται και κάποιες αρνητικές συνέπειες γεγονότων που συνέβησαν λίγο καιρό πριν (1998 – 1999). Κρίση χτύπησε την Βραζιλία και την Ρωσία στις οποίες η Αργεντινή είχε δώσει εξαγωγική έμφαση και παράλληλα η Βραζιλία υποτίμησε το νόμισμα της μειώνοντας την ανταγωνιστικότητα της Αργεντινής. Το 2000 το ευρώ επίσης υποτιμάται κατά 20%. Στις ΗΠΑ σκάει η φούσκα της αγοράς ηλεκτρονικών και παράλληλα στις 11 Σεπτεμβρίου γίνεται το χτύπημα στους Διδύμους Πύργους. [2][9]. Οι εξαγωγές της Αργεντινής καταρρέουν (έπεσαν 20% μόνο από την Βραζιλία).
Ο Fernando de la Rúa προσπάθησε να μειώσει τις δαπάνες αφού τελικά και λόγω των παραπάνω γεγονότων, η ανάπτυξη δεν θα ήταν όση προέβλεπε η κυβέρνηση Μένεμ για το 2002. Η πρόταση του βρήκε αντίθετη την πλειοψηφία του Κογκρέσου, αφού και πάλι απαιτούντο συναπόφαση με το κόμμα των Περονιστών, κάτι που αυτοί αρνήθηκαν να δώσουν. Πλέον ήταν αδύνατο για την χώρα μετά από αυτή την άρνηση να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που ο Μένεμ είχε δώσει στο ΔΝΤ.
Αρχικά η κυβέρνηση προσπάθησε αφού δεν μπορούσε να μειώσει τις δαπάνες και προφανώς δεν ήθελε και δεν μπορούσε να κόψει νόμισμα, να δανειστεί από το Εξωτερικό. Η πτώχευση της Ρωσίας όμως έκανε τις αγορές χρήματος περισσότερο προσεκτικές και το χρήμα πιο ακριβό λόγω ακριβώς αυτής της ψυχολογίας.
Η εμπλοκή του ΔΝΤ κρίθηκε απαραίτητη από την κυβέρνηση. Το ΔΝΤ είχε πολλά διλλήματα. Από την μια δεν ήθελε να αφήσει την Αργεντινή στην μοίρα της, αφού η χρεοκοπία ήταν σίγουρη μετά τα όσα προηγήθηκαν (ήταν άλλωστε ο καλύτερος μαθητής του ΔΝΤ), από την άλλη έβλεπε πως η Αργεντινή χρειαζόταν τεράστια ποσά για να καταφέρει να διέλθει της κρίσης της, ποσά που ήταν πολύ δύσκολο να εξασφαλίσει. Τα σχέδια του αποτύγχαναν καθώς τα ποσά πάντα ήταν μικρότερα από όσα προβλέπονταν και οι Αργεντίνοι δεν αποχωρούσαν από την σύνδεση του Πέσο με το δολάριο, ούτε όμως μείωναν τις δαπάνες τους. [9].
Ο Πρόεδρος προκειμένου να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του αρνήθηκε να πληρώσει τις Περιφερειακές Κυβερνήσεις όσα είχαν συμφωνήσει. Αυτές αντί να μειώσουν τις δαπάνες συνέχισαν τον δανεισμό και κατέφυγαν δικαστικά, ενώ παράλληλα οδήγησαν τον κόσμο στους δρόμους. Ο Fernando de la Rúa έχασε την Προεδρία όταν η κυβέρνηση συνασπισμού έσπασε, ερχόμενος ο Eduardo Duhalde στην Προεδρία κάτι που αναδεικνύει την δύναμη των Κυβερνητών των Περιφερειών στην Αργεντινή. [2]

ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ
Η λεπτομέρεια είναι ότι η κυβέρνηση για να καλύψει τις υποχρεώσεις της εντός και εκτός Αργεντινής, η κυβέρνηση του Fernando de la Rúa κήρυξε στάση πληρωμών προς το εξωτερικό. Το νόμισμα υποτιμήθηκε κατά 200% ενώ ο κόσμος έτρεξε στις Τράπεζες να πάρει τα χρήματα του. Για να αποφύγει η κυβέρνηση Τραπεζική κατάρρευση απαγόρευσε τις αναλήψεις οδηγώντας τον κόσμο σε μεγαλύτερο εκνευρισμό. Ο Πρόεδρος που κήρυξε την στάση πληρωμών τελικά πιεζόμενος από το σύστημα, βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν όχλο και έφυγε άρον άρον από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο για να γλιτώσει. [4][9]
Δεδομένης της παραπάνω πολιτικής και της πρακτικής άρνησης των Περιφερειακών Κυβερνήσεων να μειώσουν τις δαπάνες, το κράτος κάλυπτε αυτό το κενό από το 1999 μέχρι το 2002 μέσω κρατικών ομολόγων (δανεισμού με εγγυητή το κράτος). Μόνο το 2001 και 2002 η Κεντρική Κυβέρνηση παρέδωσε ποσά ομολόγων ύψους 5 δις δολάρια στις Περιφερειακές Κυβερνήσεις υπονομεύοντας περισσότερο την χώρα και το μέλλον της αφού αύξανε τον συνολικό της δανεισμό. [2]

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ KIRCHNER
Η κυβέρνηση δόθηκε στον Néstor Kirchner, ο οποίος προσπάθησε και πέτυχε να αναδιαπραγματευτεί το χρέος της Αργεντινής, την στάση πληρωμών του οποίου είχε κηρύξει ο Fernando de la Rúa. Αυτό έδωσε στον Kirchner την ευκαιρία να ανακατατάξει την Αργεντινική Οικονομία και να πετύχει υψηλή ανάπτυξη μέσω ισχυρών εξαγωγών, με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 8 – 10 % και ο πληθωρισμός μειώθηκε στο 13% σε σχέση με το 26% του 2002 και φτάνοντας το 5% το 2006. Παράλληλα για πρώτη παρουσιάστηκε πρωτογενές πλεόνασμα 2,5% το 2003. Σε αυτό βοήθησε και η άνοδος των τιμών διεθνώς, πολλών ειδών που βασικός τους προμηθευτής παγκοσμίως είναι η Αργεντινή. [4]
Οι ποσότητες οι οποίες εξάγει η Αργεντινή είναι τεράστιες. Παρότι η εσωτερική ζήτηση είναι μειωμένη, η Αργεντινή παρουσιάζει εμπορικό πλεόνασμα και σε αυτό συντελεί το ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά και άρα δεν υπάρχει κατανάλωση με αποτέλεσμα να μην γίνονται εισαγωγές και η χώρα μόνο να εξάγει. Η μειωμένη εσωτερική ζήτηση και η ανταγωνιστικότητα συγκεκριμένων προϊόντων βοηθούν την Αργεντινή. Αυτός είναι και ο λόγος ότι παρά τα όποια βήματα στην Οικονομία η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί ουσιαστικά για τους πολίτες.
Παράλληλα ο Kirchner παρά την όποια θετική διαχείριση της κατάστασης δεν έληξε κανένα από τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας της Αργεντινής που όπως προείπαμε είναι βαθύτατα κοινωνικά και συνταγματικά. Αυτό παρά την εκμηδένιση του χρέους θα δούμε στην πορεία των ετών την επαναγιγάντωση του. Αφού οι αιτίες που το δημιούργησαν συνεχίζουν να παραμένουν.
Επίσης είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση σχετικά με τα νούμερα που παρουσιάζει η Αργεντινή. Πολλοί διεθνείς αναλυτές αλλά και το Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες θεωρούν ότι η σημερινή κυβέρνηση της γυναίκας του Kirchner, Cristina Fernández, δίνει πλαστά στοιχεία σε ότι αφορά την κατάσταση στην Αργεντινή και ειδικότερα στον πληθωρισμό. Η κυβέρνηση λέει ότι ο πληθωρισμός είναι 10% ενώ όλοι οι αναλυτές λένε για 30% και πάνω. [3][5][6][12]. Μάλιστα σε ερώτηση ελληνίδας δημοσιογράφου στον Υπουργό Οικονομικών της εκείνος παρακάλεσε να μην απαντήσει και να αποχωρήσει από την συνέντευξη. [7]. Υπάρχουν συνεχώς διαδηλώσεις με νεκρούς και λεηλασίες καταστημάτων, μια κατά τις οποίες έγινε τις ημέρες επίσκεψης του Τσίπρα εκεί. [8].
Η Αργεντινή κήρυξε πτώχευση του 2002 και έχουμε 2013 και είναι ακόμα εκτός αγορών. Παράλληλα δεν έχει καταφέρει να ανασκευάσει το σύνολο του χρέους της. Πέρα από αυτό η πραγματική κατάσταση των πολιτών στην Αργεντινή δεν βελτιώνεται ακόμα και γίνεται όλο και χειρότερη. Είναι προφανές ότι αφού η κυβέρνηση της Kirchner είναι εκτός αγορών και δεν μπορεί να δανειστεί, και αφού αυτή και ο άντρας της δεν άλλαξαν τίποτα όσον αφορά τα διαρθρωτικά προβλήματα της Αργεντινής, το «κόψιμο» νομίσματος από την Κεντρική Τράπεζα είναι η μόνη λύση επιβίωσης τους, και αυτό είναι επόμενο να εκτοξεύει τον πληθωρισμό και να εκμηδενίζει τις καταθέσεις που είναι ανύπαρκτες. Ολόκληρη η Οικονομία τους χρηματοδοτείται από τις υψηλές εξαγωγές και ειδικότερα τυχεροί στάθηκαν στην άνοδο διεθνώς των τιμών των αγροτικών προϊόντων κάτι που όμως κάποια στιγμή θα τελειώσει, και τότε; Το μέλλον της Αργεντινής είναι πιο αβέβαιο από όσο οι λαϊκιστές το περιγράφουν και οι πολίτες της Αργεντινής το ξέρουν πολύ καλά αυτό.
Πέρα από την «τύχη» όμως της ανόδου των τιμών τους, είναι γεγονός ότι η Αργεντινή έχει κάνει πολύ μεγάλες συμφωνίες για αποκρατικοποιήσεις και εμπορικές συμφωνίες με χώρες όπως η Κίνα, που οδηγούν τις εξαγωγές προς τα πάνω. Παράλληλα αν και αδυνατεί να προσελκύσει ξένα κεφάλαια ώστε να ρίξει την ανεργία και να αυξήσει την ποικιλία προϊόντων εξαγωγών της [13], δεν το καταφέρνει αυτό και συνεχίζει να εξάγει κυρίως αγροτικά προϊόντα που είναι ευάλωτα στις διεθνείς τιμές που ορίζονται από την αγορά αφού δεν έχουν υψηλή προστιθέμενη αξία.
ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η μόνη καλή περίοδος για την Αργεντινή, εκτός από εκείνες όπου το εξωτερικό δανείζει την χώρα, ήταν η περίοδος η οποία η χώρα ακολουθούσε αυστηρή νομισματική πολιτική, που επιβάλλονταν λόγω της ύπαρξης του Χρυσού Κανόνα. Αυτό μας δείχνει ότι το βασικό οικονομικό πρόβλημα της Αργεντινής είναι οι δαπάνες που γεννούν τον πληθωρισμό και όχι το χρέος. Το ίδιο που συμβαίνει και στην χώρα μας χωρίς όμως να μπορούμε να δημιουργήσουμε πληθωρισμό (λόγω Ευρώ). Το χρέος απλά όσο γεμίζει καταφέρνει να μειώνει τις πληθωριστικές πιέσεις οι οποίες φουντώνουν όταν για λόγους χρεοκοπίας η Αργεντινή κηρύττει στάση πληρωμών, οδηγώντας σε συνολική κατάρρευση μέχρι και το εμπόριο.
Παρότι προσπάθησε πολλές φορές κάθε κυβέρνηση να περιορίσει τον πληθωρισμό ή τις δαπάνες, οι προσπάθειες απέτυχαν καθώς υπάρχουν σοβαρά κοινωνικά και συνταγματικά προβλήματα και νοοτροπίες που αντιστέκονται σε κάθε τέτοια προσπάθεια. Άρα η Αργεντινή πρέπει πρωτίστως να αλλάξει σε νοοτροπία και σε σύνταγμα. Αυτό είναι κοινό κατά την κρίση μου και στο θέμα της Ελλάδος. Η Αργεντινή όπως και η Ελλάδα απαιτούν ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» των κοινωνικών τους ομάδων ώστε να δημιουργήσουν κάτι βιώσιμο τελικά, αν και τα προβλήματα τους είναι διαφορετικά εντελώς λόγω διαφορετικών συστημάτων.
Σχεδόν όλοι οι πολιτικοί άνδρες της Αργεντινής είχαν καλές προθέσεις και καλά αποτελέσματα μέχρι μέρος του πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα τα συνδικάτα τους γκρεμίσουν. Ο μόνος που κατάφερε να επιβάλλει τις απαραίτητες αλλαγές αναίμακτα ήταν ο αρχηγός των Περονιστών Μένεμ. Αυτό γιατί οι Περονιστές στην Αργεντινή είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τις συνδικαλιστικές φατρίες οι οποίες επιτυχώς σαμποτάρανε κάθε άλλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια ίσως και με ευθύνη και των ίδιων όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση (σας θυμίζει κάτι αυτό;).
Η τελευταία διοίκηση της Αργεντινής προσπαθεί σκληρά – και σχετικά επιτυχημένα προς το παρόν – να διαχειριστεί μια κακή κατάσταση που έχει ιστορία 100 χρόνων, χωρίς όμως να αλλάξει, ή να αποπειραθεί να αλλάξει, τίποτα από τα προβλήματα που χρόνια μαστίζουν τους θεσμούς της χώρας. Όταν η Αργεντινή θα ξαναμπεί στις αγορές είναι βέβαιο ότι άμεσα θα ξαναχρεοκοπήσει από το χρέος για αυτούς τους λόγους.
Παρά τα θετικά οικονομικά στοιχεία η κατάσταση για τους πολίτες βαίνει χειρότερη, οι φτωχοί έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Κάθε χώρα ορίζει μόνη της τα «όρια της φτώχειας», ακόμα και σύμφωνα με τα στοιχεία της Αργεντινής οι άνθρωποι που ζούνε κάτω από τα όρια της φτώχειας (τα οποία είναι πιο κάτω από τα δικά μας φυσικά) αγγίζουν το 30% ενώ το 1/3 από αυτούς ζούνε κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας. Είναι γεγονός ωστόσο ότι πάντα τα θετικά οικονομικά στοιχεία αργούν να φανούν στην Οικονομία, ωστόσο το ότι δεν φαίνονται ακόμα παρά τα 10 χρόνια μετά την πτώχευση πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις για το πόσο χειρότερα θα ήμασταν αν κάναμε την ίδια πρακτική αφενός και αφετέρου το ότι δεν φαίνονται τα αποτελέσματα ακόμα ίσως ενισχύει το συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση δίνει ψευδή στοιχεία για τον πληθωρισμό που οδηγούν όλους τους πραγματικούς δείκτες προς τα πάνω σε αναληθή επίπεδα.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ
Πέρα από την επιφανειακή προσέγγιση όλων των θεμάτων από την ελληνική πολιτική ηγεσία και ειδικότερα την αντιπολίτευση, βαθύτατα θεωρώ ότι στην περίπτωση του κ. Τσίπρα μπορούμε να βρούμε πολύ περισσότερα ανατριχιαστικά στοιχεία.
Η αναφορά και μόνο της περίπτωσης της Αργεντινής ως περίπτωση που ενισχύει το δική του λογική για τα πράγματα (κηρύττω πτώχευση, κόβω νόμισμα, βγαίνω από τους διεθνείς οργανισμούς, ή αυτοί δεν με «τιμωρούν» για την στάση αυτή) σημαίνει πολλά:
Α) ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξέρει τίποτα για την Αργεντινή, αφού εν τέλει θα έπρεπε να μπορεί να καταλάβει ότι είναι περίπτωση που δείχνει το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλαδή ότι μας λέει ότι θα κάνει οδηγεί στην καταστροφή και εν τέλει στην δική του φυγή με ελικόπτερο. Αυτό μπορεί να οφείλεται:
i) στο ότι δεν ξέρει αγγλικά, άρα δεν μπορεί να διαβάσει τίποτα που δεν είναι στην γλώσσα του. Τραγικό για κάποιον που θέλει να γίνει Πρωθυπουργός. Άλλωστε είναι γνωστό ότι δεν ξέρει αγγλικά και παλεύει να μάθει.
ii) ότι δεν διαβάζει τι του λένε διάφοροι σύμβουλοι του να προσφωνεί στην Βουλή, και παράλληλα οι σύμβουλοι του είναι σίγουρα κατώτεροι των περιστάσεων και της θέσης τους.
Β) πόσο λαϊκιστής είναι και πόσο παρόμοιο επίπεδο με αυτόν έχουν οι περισσότεροι – αν όχι όλοι – οι ψηφοφόροι του για να τους αρέσει και να «φτιάχνονται» με τέτοιες ηλιθιότητες και να τις αναπαράγουν κιόλας.
Γ) πόσο περίπλοκη είναι η αλήθεια σε σχέση με ένα ψέμα στιγμής. Ένα ψευτοδίλημμα που δημιουργεί κάποιος δημιουργεί εντυπώσεις στις μάζες οι οποίες προφανώς αγνοώντας τις λεπτομέρειες συνεπαίρνονται από το ψέμα και με δικούς τους συνειρμούς συνδέουν γεγονότα ασύνδετα ή άκυρα μεταξύ τους και πολλές φορές ακριβώς αντίθετα.
Δ) Με βάση τις «γνώσεις» του, με βάση την αντίληψη του, και με βάση τα λεγόμενα του αλήθεια ποιος πραγματικά πιστεύει ότι ο κος Τσίπρας μπορεί να κυβερνήσει σε μια τόσο ταραγμένη περίοδο; Μάλλον όπως φάνηκε από τις τελευταίες εξελίξεις, ούτε ο ίδιος…
  
Promitheus Pyrforos

Friday, December 6, 2013

Συνέντευξη Ανδρέα Ανδριανόπουλου στις 05/12/2013

Παραθέτω τη συνέντευξη που έδωσε στο blog μας  και την ομάδα "κλίνατε επι-δέξια" ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στον Αντουάν και σε εμένα την Πέμπτη 05/12. Η συνέντευξη έλαβε χώρα στον ινστιτούτο Πολιτικής και Διπλωματίας του Αμερικανικού Κολλεγίου στην Πλάκα. Η διάρκεια της είναι γύρω στα 54 λεπτά. 

Μέσα από αυτή τη συνέντευξη ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος ξεδίπλωσε τα ιδεολογικοπολιτικά του πιστεύω με σαφήνεια και εντιμότητα. Αναμφισβήτητα υπάρχουν πλείστα άλλα ερωτήματα, καθώς και αντιρρήσεις σχετικά με κάποιες τοποθετήσεις του αλλά πιστεύω ότι ο βασικός σκοπός της συνέντευξης που ήταν να καταγράψει το στίγμα του επετεύχθη.

Ευχαριστούμε τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο για τον χρόνο που μας διέθεσε


Sunday, December 1, 2013

Μύθοι και αλήθειες για τον παιδικό υποσιτισμό!


Ένα θέμα που δεν είναι τόσο χειροπιαστό ,αν και υπαρκτό, ένα θέμα που έχει την δυσκολία αλλά και την ευκολία κάπου , να μην μπορείς εύκολα να το επεξεργαστείς κάτω από την βάσανο των επιστημονικών και στατιστικών δεδομένων, ένα θέμα που  υπόκειται πολύ εύκολα στον «νόμο» του σπεκουλαρίσματος (αγαπημένος «νόμος»  για δημοσιοκάφρους) και αποτελεί συχνά πυκνά ένα υποτιθέμενο μεγάλο όπλο των αντιδρώντων πολιτικών δυνάμεων στο Μνημόνιο είναι το θέμα του λεγομένου υποσιτισμού στα σχολεία λόγω του…. «τρισκατάρατου Μνημονίου»! Αυτό και οι αυτοκτονίες! Αλλά ας ασχοληθούμε  με το πρώτο.

Αφορμή για την ενασχόλησή μας ήταν αφ’ ενός μεν ένα ρεπορταζ σχετικό σε τηλεοπτικό κανάλι για τα συσσίτια που έχουν δημιουργηθεί σε διάφορα σχολεία για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο αυτό αφ’ ετέρου δε  μία πρόσφατη έρευνα που έδειξε ότι ο δείκτης παχυσαρκίας δείχνει ότι ένα στα δέκα ελληνόπουλα είναι παχύσαρκα  και τρία στα δέκα είναι υπέρβαρα και το 33,4% των μαθητών δημοτικών σχολείων είναι παχύσαρκα-υπέρβαρα παιδιά.

Υπάρχει ένα επιχείρημα που τονίζει ότι σε συνθήκες οικονομικής ανέχειας και φτώχειας η παιδική παχυσαρκία μεγαλώνει λόγω των φθηνών βρώσιμων υποπροϊόντων που καταναλώνονται περισσότερο, σε    αντίθεση με τα τρόφιμα-προϊόντα που ανήκουν στην κατηγορία της υγιεινής διατροφής και είναι ακριβά .Η οικονομική κρίση δηλ., η μείωση του εισοδήματος πολλών πολιτών δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την επισιτιστική ανασφάλεια, όπως ονομάζουν οι ειδικοί το φαινόμενο της στέρησης βασικών ειδών διατροφής του πληθυσμού. Κάποια στοιχεία, κάποιες γνώμες ειδικών συνηγορούν είναι η αλήθεια στο παραπάνω επιχείρημα. Είναι όμως απολύτως έτσι; Κατά πόσον αυτό ισχύει γενικώς ;

Κανένας δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένα τμήμα του πληθυσμού και κατ’ επέκταση και ένα τμήμα των παιδιών που ανήκουν στις οικογένειες που εντάσσονται εκεί έχουν πρόβλημα διατροφικό και σίγουρα χρήζουν βοηθείας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα κυλούν ομαλά και δεν υπάρχει θέμα. Είναι όμως άλλο αυτό και άλλο να ισοπεδώνουμε και να απολυτοποιούμε το φαινόμενο αυτό μετατρέποντάς το σε μία αναγκαία καθολική συνθήκη  του τύπου , «η πλειοψηφία των παιδιών υποσιτίζεται και δεν έχει να φάει». Και φυσικά μετά από αυτό ,τι άλλο , παρά η μόνιμη επωδός για το «επάρατο» Μνημόνιο που μας έφερε ως εδώ ως απαραίτητο συστατικό της δημοσιογραφικής νεοελληνικής κλάψας! Μα είναι δυνατόν σε συγκυρίες τέτοιες που ουσιαστικά κάνουμε διαχείριση της χρεωκοπίας μας με όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο τρόπο μέσα από το μνημονιακό πρόγραμμα , να ζητάμε να μην υπάρχουν και αυτές οι πληθυσμιακές κατηγορίες!! Και εννοείται αν πρώτα , προ Κρίσης , υπήρχαν οικογένειες που αντιμετώπιζαν διατροφικό πρόβλημα στον ενδεικτικό αριθμό 3 τώρα θα είναι δεκατρία και παραπάνω. Αλλά και πάλι δεν υπάρχουν στον βαθμό που κάποιοι θέλουν να αποδώσουν. Κάποιες οικογένειες ζούνε όπως και πριν στο θέμα της διατροφής πάνω-κάτω , οι περισσότερες έκαναν κάποιες μειώσεις στην καθημερινή τους διατροφή και κάποιες άλλες, που είναι πιο λίγες , ενώ αν δεν ήμασταν  στο πρόγραμμα θα ήταν η πλειοψηφία , όντως αντιμετωπίζουν πρόβλημα επισιτιστικό. Το οποίο όμως απαλύνεται με διάφορες δράσεις και συσσίτια που οργανώνουν διάφοροι φορείς , από  φυσικά πρόσωπα μέχρι και ιδιωτικές επιχειρήσεις , αναπτύσσοντας ένα κορυφαίο δίκτυο αλληλεγγύης δείχνοντας ότι ακόμα και τώρα υπάρχει σε επίπεδο εθελοντικό  η κοινωνική συνοχή μεταξύ των Ελλήνων.

Ακριβώς για τον παραπάνω λόγο υπάρχουν και πολλά παχύσαρκα παιδιά στην χώρα μας. Διότι δεν υπήρξε το αποφασιστικό αυτό χτύπημα στην κοινωνία που θα δημιουργούσε τις συνθήκες για να συντηρείται μ’  ελάχιστο φαγητό για την επιβίωσή τους μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Δεν είναι ότι το φτωχό παιδί τρώει χειρότερα και άρα οδηγείται εκεί απ’ότι το πλούσιο που τρώει πιο …υγιεινά και δεν οδηγείται εκεί. Άλλωστε και αυτό σχετικό είναι. Αν υπήρχε πείνα πραγματική και γνήσια φτώχεια σε τεράστια πληθυσμιακά στρώματα το φαινόμενο των παχύσαρκων παιδιών είναι σίγουρο ότι θα έβγαινε πιο μειωμένο… Προσπερνώ τις φαιδρότητες κάποιων που φέρνουν ως παραδείγματα για να ειρωνευτούν αυτήν την άποψη τα παιδιά της υποσαχαρίου Αφρικής που έχουν τις κοιλιές τουμπανιασμένες από την πείνα (ναι, όντως αυτό λέγεται πείνα)ή  τους γύφτους , για να στηρίξουν το πρώτο επιχείρημα που είδαμε…. Είναι τουλάχιστον γελοίο να κάνουμε συγκρίσεις με βαρβαρίζοντα συλλογικά υποκείμενα που είναι εντελώς άλλος κόσμος.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει είναι και θέμα διατροφικής συνήθειας που δεν κόπηκε από το…. μνημόνιο , απλά μετατοπίστηκε το κέντρο βάρους. Είναι και θέμα ιστορικο-κοινωνικό και πάνω εκεί θα μείνουμε:

Ο Έλληνας σ’ εποχές όχι πολύ μακρινές , όπως την δεκαετία του ’70 αλλά και έως τις αρχές του ΄80 είχε μάθει με μία συγκεκριμένη διατροφή που ήταν πολύ κοντά σε αυτό που αποκαλούμε μεσογειακή διατροφή. Μιλάμε για εποχές όπου οι Έλληνες άρχισαν να εισάγονται στην εποχή της κατανάλωσης μ’ έναν κοινωνικό τρόπο ζωής που απείχε αρκετά από τον δικό μας. Πιο συγκεκριμένο ,καθιερωμένο και σταθερό…. Σταδιακά και ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 με άνοδο συνεχή την δεκαετία του ’90 και με αποκορύφωμα την δεκαετία του 2000 ο νεοέλληνας έγινε μέτοχος ισότιμος στον  υπερκαταναλωτισμό με τα υπόλοιπους πολίτες των  δυτικών κρατών  και … «έπεσε με τα μούτρα» εκεί… Άλλαξαν έτσι και τα διατροφικά δεδομένα του ελληνικού πληθυσμού μαζί με πολλές συνήθειες αφού και ο τρόπος εργασίας και γενικότερα κοινωνικής οργάνωσης αναπροσαρμόστηκε. Μήπως λοιπόν το φαινόμενο  της παχυσαρκίας και ειδικά της παιδικής κρατάει εδώ και μία δεκαετία!! Ναι τόσο, ίσως κάτι παραπάνω ,αλλά δεν έχει σημασία , από τότε υπάρχει .Απο την εποχή λοιπόν των «παχέων αγελάδων» και της επίπλαστης ευημερίας άρχισαν τα ελληνόπουλα να μην τρέφονται σωστά ασχέτως πλούσιου, μεσαίου, μικρομεσαίου, φτωχού. Άρχισε η τεχνολογία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών διαφόρων μορφών να εισχωρεί για τα καλά στα σπίτια ,πράγμα που επιταχύνθηκε με την απόκτηση όλο και περισσότερων ηλεκτρονικών υπολογιστών στα ελληνικά νοικοκυριά. Η γενιά του γράφοντος αυτό το άρθρο, πρόλαβε να παίξει στην αλάνα , κατάφερε να παίζει ποδόσφαιρο , πόλεμο και να «πλακώνεται» με τους συνομήλικούς του στην γειτονιά. Τα παιδιά τα σημερινά από το δημοτικό μέχρι και το Λύκειο δεν το έζησαν όπως η δική μου γενιά αυτό, τόσο έντονα (αναλόγως βέβαια και σε τι περιοχή ζει ο καθένας). Έτοιμα και γρήγορα φαγητά , πολύ φαγητό και καθιστική ζωή επέδρασαν αναλόγως…σε μία εποχή που η κρίση ούτε με το κυάλι δεν φαινόταν.Ο Έλληνας είχε χρήματα λοιπόν εξ’ ου και αυτό το φαινόμενο… και τα παιδιά εκεί που παλιά εμείς στο δημοτικό παίρναμε κάτι από το σπίτι ,φθηνό , για να φάμε, έφθασαν μέχρι λίγο πριν την κρίση να ψωνίζουν και δύο φορές από τα κυλικεία των σχολείων , προϊόντα που όχι δεν τα έλεγες υγιεινά αλλά ,κοινά «σκουπίδια». Πως λοιπόν τα τελευταία τρία χρόνια της κρίσης ,το φαινόμενο της παιδικής παχυσαρκίας  δεν υπέστη μείωση αλλά αντιθέτως αυξήθηκε αφού υπάρχει υποσιτισμός τόσος έντονος υποτίθεται ;Μήπως τελικά κάπου και εδώ υπερβάλλουμε!!

Το βιοτικό επίπεδο του Έλληνος αυξήθηκε και μαζί αυξήθηκε σταδιακά και αυτό το φαινόμενο… Οι Έλληνες την δεκαετία του ’70 και  ΄80, θα το δείτε και σε ταινίες της εποχής ιδίως, και ειδικά τα παιδιά τότε την λέξη παχυσαρκία , υπέρβαρος, την ήξεραν ελάχιστα. Και πιο πριν δεν την ήξεραν σχεδόν καθόλου. Σ’ εκείνες τις εποχές ,για να μην κοροϊδευώμεθα, οι πολίτες ζούσαν λιτά , ζούσαν με λίγα χρήματα και ήξεραν τι θα πει συγκράτηση ατομικών δαπανών. Και αυτό γινόταν σε όλα τα πράγματα. Ακόμα και στην διατροφή τους. Όσο αυξανόταν το εισόδημα των νεοελλήνων τόσο και τα τριγλυκερίδια βάραγαν κόκκινο. Στην Ελλάδα της κρίσης και της φτώχειας , του παιδικού υποσιτισμού  επι δύο, για να μην πω , επι τρία χρόνια τώρα, θα έπρεπε να υπάρχει η αντίστροφη πορεία σε αυτήν την κατάσταση και όμως δεν υπάρχει. Άρα; Άρα δεν είναι όπως μας παρουσιάζονται τα πράγματα… και επιβεβαιωνόμαστε ότι γενικώς δεν υπάρχει αυτή η πτώση του βιοτικού επιπέδου που παρουσιάζουν κάποιοι για προφανείς λόγους που ξέρουν μόνο εκείνοι.

Και  κάτι τελευταίο, όσον αφορά τις τιμές των φαγητών και κατά πόσον αυτά που αποτελούν την λεγόμενη υγιεινή ή και μεσογειακή διατροφή είναι ακριβότερα από τα έτοιμα και πιο χαμηλής ποιότητας με αρκετά συντηρητικά που είναι και πιο φθηνά. Αυτό είναι πολύ σχετικό. Μπορεί να βρεις και με τέσσερα ευρω ,φθηνά και υγιεινά γεύματα , όπως όσπρια, μακαρόνια, λίγα κηπευτικά  και όχι μόνο πιτόγυρα ή ….σάντουιτς και κασερόπιτες μαζί με αναψυκτικά!!! Και όχι μόνο…

Φυσικά μία πλήρης υγιεινή διατροφή καθημερινή θα θέλει κάποια χρήματα παραπάνω και λιγότερες ποσότητες αλλά αυτό αν θες ένα παραπάνω επίπεδο σε αυτήν. Μπορείς να βρίσκεις να τρως και πολύ πιο φθηνά και υγιεινά και ευτυχώς ,αν γυρίσεις ένα s/m μιας μεγάλης αλυσίδα θα δεις πολλές πιθανές λύσεις και συνδυασμούς. Άλλωστε παρατηρείται το φαινόμενο τον τελευταίο καιρό και κωδικοί προσφορών  να έχουν μεγιστοποιηθεί σε συχνότητα αλλά και σε ποσότητα αλλά υπάρχουν και οι λεγόμενες «ιδιωτικές ετικέτες» που αποτελούν μία καλή εναλλακτική…

Μην ξεγελιόμαστε . Οι Έλληνες σε εποχές πολύ δυσκολότερες την έβγαζαν με πολύ πιο λίγα είδη αλλά ήταν συνεπείς στην λιτή μεσογειακή διατροφή που είναι ό,τι εξαιρετικότερο , λόγω και της οικονομικής τους αδυναμίας. Βέβαια οι εποχές έχουν αλλάξει αλλά είναι ένας δείκτης και αυτός…. Εν τέλει καταδεικνύεται ότι η διατροφική μας κουλτούρα , οι επίπλαστες και άσχημες γαστρονομικές μας απαιτήσεις την εποχή της επίπλαστης ευημερίας μας «συνήθισαν» να επιλέγουμε με τον χειρότερο τρόπο τις τροφές μας και με κανένα κριτήριο, πλην ίσως της μάρκας. Και ναι υπάρχει πρόβλημα κάπου κ για κάποια άτομα , για κάποια παιδιά ,όσον αφορά τον επισιτισμό αλλά αυτό δεν είναι ούτε η πλειοψηφία ,ούτε ο μέσος όρος!!
Αριστοτέλης Παλαιολόγος

 

 

 

 

 

Tuesday, November 26, 2013

Παχυσαρκία και υποσιτισμός των ελληνοπαίδων και οικονομική Κρίση


Η Ελλάδα διανύει το πέμπτο συνεχόμενο έτος ζοφερής οικονομικής ύφεσης και πολλά έχουν ειπωθεί για τα παιδιά που υποσιτίζονται και λιποθυμούν στα σχολεία .Οι υποστηρικτές του μνημονίου ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και η Ελλάδα ακόμα και σήμερα διατηρεί την πρωτιά στα παχύσαρκα παιδιά στην ΕΕ και οπότε τρώνε του σκασμού και όλη η βαβούρα που γίνεται για τα στρώματα του πληθυσμού που πένονται είναι μυθεύματα των ΜΜΕ ,τα οποία είναι φίλα προσκείμενα κυρίως στα αριστερά κόμματα που δίνουν βάση στο βιοποριστικό και αρέσκονται στην κλάψα.

Θα διαχωρίσουμε δύο αγαθά ,το ένα είναι η πλούσια σε βιταμίνες διατροφή και το άλλο είναι η διατροφή junk food,φτωχή σε βιταμίνες και προκαλεί παχυσαρκία και  χοληστερίνη .
Το να κάνεις ισορροπημένη διατροφή, βασισμένη σε δημητριακά κρέας ψάρι κτλ ,  κοστίζει!
Η ημερήσια δαπάνη καλής διατροφής υπερβαίνει τη δαπάνη για junk food που ικανοποιεί την ίδια ανάγκη σίτισης του οργανισμού. Μπορείς να γεμίσεις την κοιλιά σου τρώγοντας μια πίτσα ή δύο πιτόγυρα, που σαφέστατα κοστίζουν λιγότερο  επιβαρύνοντας όμως την υγεία σου.

Πάμε να εξετάσουμε τη συσχέτιση του εισοδήματος με τη ζήτηση των εν λόγω αγαθών. Οι οικονομολόγοι κάνουν τη διάκριση μεταξύ ‘’κανονικών αγαθών’’(normal goods) και ‘’κατώτερων αγαθών’’(inferior goods).  Κανονικό αγαθό θεωρείται αυτό του οποίου η ζήτηση αυξάνεται με την αύξηση του εισοδήματος και αντίστροφα(θετική συσχέτιση μεταξύ ζήτησης και εισοδήματος). Στα κανονικά αγαθά η εισοδηματική ελαστικότητα είναι  μεγαλύτερη από τη μονάδα, αυτό σηµαίνει ότι µια αύξηση του εισοδήματος , έστω κατά 10%, οδηγεί σε µια αύξηση της ζητούμενης ποσότητας του αγαθού µμεγαλύτερη από 10%. Κατώτερο αγαθό είναι αυτό του οποίου η ζήτηση μειώνεται όταν αυξάνεται το εισόδημα του καταναλωτή( αρνητική συσχέτιση μεταξύ εισοδήματος και ζήτησης). Στα κατώτερα αγαθά η εισοδηματική ελαστικότητα είναι μικρότερη από τη μονάδα. Όταν αυξάνεται το εισόδημα, η ζήτηση για ένα κατώτερο αγαθό αυξάνεται μεν, αλλά σε μικρότερο ποσοστό. Κατώτερα αγαθά είναι εκείνα που αγοράζονται συνήθως από χαµηλές εισοδηματικές τάξεις.
Εν καιρώ οικονομικής κρίσης  το κατά κεφαλήν εισόδημα  συρρικνώνεται και αυτό αυξάνει τη ζήτηση της κακής διατροφής, που κοστίζει λιγότερο, και μειώνει τη ζήτηση της καλής και ισορροπημένης διατροφής. Η καλή διατροφή είναι ένα κανονικό αγαθό ενώ το junk food είναι ένα κατώτερο αγαθό. Ακριβώς για το λόγο  του ότι τρέφεσαι γρήγορα και φτηνότερα ,τα σουβλατζίδικα οι πιτσαρίες και τα fast food γενικότερα, είναι ανελαστικές επιχειρήσεις ως προς την ύφεση, εν συγκρίσει με τα καλά εστιατόρια τα οποία είναι ελαστικές επιχειρήσεις ως προς τον οικονομικό κύκλο  και οπότε βάλλονται περισσότερο και οδηγούνται στα λουκέτα όταν το σύστημα είναι σε ύφεση.
Στα supermarket οι καταναλωτές καταφεύγουν στα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας και σε αγαθά  δεύτερης κατηγορίας που είναι πλούσια σε λιπαρά αλλά κοστίζουν πολύ φτηνότερα.

Ο οικονομικός κύκλος λοιπόν συμβάλλει στην παχυσαρκία. Εν καιρώ ισχνών αγελάδων τα εισοδήματα μειώνονται, η κατανάλωση junk food αυξάνεται και το ποσοστό παχυσαρκίας αυξάνεται.
Εν καιρώ παχιών αγελάδων συμβαίνει το αντίστροφο και το ποσοστό παχυσαρκίας μειώνεται.

Υπάρχει και ένας δεύτερος παράγοντας που συμβάλλει στην παχυσαρκία πέρα του εισοδήματος, και αυτός είναι η διαπαιδαγώγηση, η κουλτούρα- τρόπος ζωής. Το να τρέφεσαι υγιεινά είναι και ζήτημα παιδείας στο κάτω κάτω της γραφής .Τη δεκαετία του 80 και του 90 οι οικογένειες έδιναν μεγάλη βάση στη σωστή διατροφή καθώς και στην άθληση. Τα παιδιά έπαιζαν στις αλάνες ενώ σήμερα  προτιμούν να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους στο internet …. και τα x-box, play station αντικατέστησαν την μπάλα και το ποδήλατο.

Μιας και η ένταση της σημερινής οικονομικής κρίσης είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποιος εκ των δύο παραγόντων συμβάλλει περισσότερο στο φαινόμενο της παχυσαρκίας. Πχ οφείλεται κατά 40% στη μείωση του εισοδήματος και 60% στην αλλαγή ‘’κουλτούρας’’; Θα το διαπιστώσουμε όταν η ‘’μπόρα’’ περάσει. Δεν θα είμαστε όμως σε θέση να το διαπιστώσουμε αμέσως μόλις επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, αλλά όταν  το ποσοστό ανεργίας επιστρέψει σε βιώσιμα επίπεδα (πχ 9-10%).Αυτό γιατί τις περισσότερες φορές, ενώ η ανεργία αυξάνεται όταν το σύστημα είναι σε ύφεση , δεν μειώνεται όταν το σύστημα μπαίνει σε ανάπτυξη. Τρανό παράδειγμα η Ιταλία του πρώτου μισού της  δεκαετίας του 90, που μετά την ύφεση  η ανεργία συνέχισε να αυξάνεται ραγδαία  μαζί με το ΑΕΠ.  Για να μπορούμε να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα θα πρέπει λοιπόν να μειωθεί πρώτα αισθητά η ανεργία .
Όταν αυτό συμβεί και: α)το ποσοστό της παχυσαρκίας  μειωθεί αισθητά, τότε η σημερινή παχυσαρκία των Ελλήνων αποδίδεται κατά κύριο λόγο στη μείωση του εισοδήματος, δηλαδή στην κρίση και στις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης.
β)το ποσοστό παχυσαρκίας παραμείνει στα ίδια επίπεδα ή αυξηθεί, τότε η  παχυσαρκία θα οφείλεται στην κουλτούρα των νεοελλήνων.

Στην Αμερική έχουν από τα υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας στον κόσμο. Παρόλο που έχουν το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα , η κατανομή του εισοδήματος είναι εξαιρετικά άνιση όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος από τη μελέτη  της καμπύλης του Lorenz για τις ΗΠΑ. Όμως έχει αποδειχτεί ότι η συμβολή της ανισότητας του εισοδήματος στο υψηλό ποσοστό  παχυσαρκίας είναι πολύ μικρή. Ως επί το πλείστον αυτή οφείλεται στην κουλτούρα που επικρατεί στις ΗΠΑ (έχουν 52 αλυσίδες junk food εκ των οποίων εμείς γνωρίζουμε μόλις 4 που είναι πολυεθνικές εταιρίες).
Michalis Delta

Saturday, November 23, 2013

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ


Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου. Φαίνεται πως επηρέασε δραστικά την ελληνική κοινωνία, και διαμόρφωσε μια νέα συνήθεια: Το κλείσιμο των πανεπιστημίων. Μάλλον είναι αναπόφευκτο όταν το κλείσιμο ενός ιδρύματος συνεισφέρει στην πτώση ενός καθεστώτος το λουκέτο να γίνεται συνήθεια και καθημερινότητα. Εμπεδώνεται στην κοινωνία η αντίληψη ότι αρκεί να κλείσουμε τα πανεπιστήμια και να κάνουμε απεργίες για να αλλάξουμε την πραγματικότητα, και από εκεί και πέρα πρέπει να δέχεται ο καθένας ότι θα βλέπει τα πανεπιστήμια περισσότερο κλειστά παρά ανοικτά, δεδομένου ότι πάντα η πραγματικότητα δε θα αρέσει σε κάποιους και θα ψάχνουν τον ευκολότερο κατ’ αυτούς τρόπο για να την αλλάξουν. Κάπως έτσι οι ακαδημαϊκοί χώροι, που κανονικά πρέπει να είναι εστίες παραγωγής γνώσης και επιστημονικού έργου, καταλήγουν να χρησιμοποιούνται μόνο ως μέσα πολιτικής πίεσης και προπαγάνδας.

Το χειμερινό εξάμηνο του φετινού έτους θα γραφτεί στην ιστορία με μαύρα γράμματα. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και οι φοιτητές έπεσαν θύματα ενός πολέμου συμφερόντων. Πολιτικών, συντεχνιακών, οικονομικών, συνδικαλιστικών, και όχι μόνο. Οι συνέπειες αυτού δεν έχουν ακόμα γίνει πλήρως γνωστές, άλλωστε δεν έχει ακόμα τελειώσει. Δεν υπάρχει καν μια σιγουριά ότι φτάνει στο τέλος του, αφού κάθε προσδοκία ότι αυτό πλησιάζει καταλήγει ψευδής. Όποιες όμως κι αν είναι συγκεκριμένα οι συνέπειες μπορούν να περιγραφούν εύκολα, αφού όλες έχουν την ίδια αιτία: Κλειστό πανεπιστήμιο.

Η ιστορία ξεκίνησε μήνες πριν. 10 Σεπτεμβρίου αν θυμάμαι καλά ήταν η μέρα που ξεκίνησε η αναστολή λειτουργίας του ΕΚΠΑ. Λίγο νωρίτερα ή αργότερα έγινε το ίδιο για άλλα 7 ιδρύματα ανά την επικράτεια. Αιτία της αναστολής λειτουργίας ήταν η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, που τότε ξεκινούσε. Για αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πόλεμος είχε στην πραγματικότητα ξεκινήσει ακόμα νωρίτερα, όταν πάρθηκαν οι αποφάσεις για τη θέση σε διαθεσιμότητα μέρους του διοικητικού προσωπικού. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει ότι οι ρίζες φτάνουν ακόμα παλαιότερα, στην ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου. Είναι αλήθεια ότι η διαμάχη έχει πολλές πλευρές, άρα και αιτίες. Άλλοι λένε ότι είναι η γνωστή κόντρα μεταξύ των πανεπιστημιακών οργάνων και των νεοτεύκτων συμβουλίων διοίκησης που δημιούργησε ο νόμος Διαμαντοπούλου, άλλοι ότι αντικατοπτρίζει τη διαμάχη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι ότι είναι απλώς ένα ζήτημα λειτουργίας του πανεπιστημίου. Το πιθανότερο είναι ο πόλεμος που κρατάει κλειστά τα ιδρύματα να περιέχει λίγο απ’ όλα.

Όταν προκηρύχθηκε η απεργία, με αίτημα να μην εφαρμοστεί το μέτρο της διαθεσιμότητας στους διοικητικούς υπαλλήλους, οι διοικήσεις των ιδρυμάτων έσπευσαν στην πλειονότητα τους να συνταχτούν μαζί τους. Άλλες επικαλέστηκαν την αδυναμία λειτουργίας των ιδρυμάτων με λιγότερο προσωπικό, άλλες απλώς εξυπηρετούσαν τον πολιτικό τους χώρο. Η στήριξη τους στους διοικητικούς δεν είχε μόνο αυτή τη θεωρητική μορφή, αφού σύντομα μπόρεσαν να κάνουν κάτι πολύ πιο πρακτικό. Έθεσαν τα πανεπιστήμια σε αναστολή λειτουργίας, επικαλούμενοι την αδυναμία λειτουργίας τους λόγω της μη παροχής υπηρεσιών από τους υπαλλήλους. Με τον τρόπο αυτό προσέφεραν στους απεργούς σειρά διευκολύνσεων, όπως τη δυνατότητα να συνεχίσουν να εισπράττουν αμοιβή επικαλούμενοι τεχνικές δυσκολίες, ή να καταλάβουν τα κτήρια των ιδρυμάτων. Πάνω απ’ όλα όμως τους έδωσε τη δυνατότητα να ασκήσουν πολύ μεγαλύτερη πίεση, αφού τα πανεπιστήμια πλέον ήταν και επισήμως κλειστά.

Έτσι με βάση την εικόνα των πρώτων αυτών εβδομάδων διαμορφώθηκαν ήδη οι τρεις πόλοι που θα φαίνονταν ως οι πρωταγωνιστές της διαμάχης. Απ’ τη μια η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Παιδείας. Απ’ την άλλη οι διοικητικοί υπάλληλοι, με τις όποιες πολιτικές συλλογικότητες τους στηρίζουν, ενδοπανεπιστημιακές και εξωπανεπιστημιακές. Τέλος, οι διοικήσεις των πανεπιστημίων. Σε αυτή την πρώτη φάση οι διοικήσεις στην πλειονότητα τους στήριζαν ανεπιφύλακτα τους απεργούς, ενώ το υπουργείο τηρούσε στάση εντελώς απαθή, παριστάνοντας ότι όλα πάνε καλά και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα με τα ΑΕΙ.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η αναστολή λειτουργίας ξεκίνησαν και τα προβλήματα. Η εξεταστική του Σεπτεμβρίου διακόπηκε, οι εγγραφές που έπρεπε να ξεκινήσουν δεν ξεκίνησαν, οι ορκωμοσίες σταμάτησαν, κάθε λειτουργία του πανεπιστημίου διεκόπη. Χιλιάδες φοιτητές βρέθηκαν στο κενό, σε μια κατάσταση ομηρίας. Ο καθένας αντιμετώπιζε τα δικά του προβλήματα, είτε ήταν ένα μάθημα που δεν ήξερε πλέον πότε θα εξεταστεί, είτε ένα πιστοποιητικό που χρειαζόταν και δε μπορούσε να βρει, είτε να κάνει εγγραφή είτε να ορκιστεί για να πιάσει δουλειά. Το κοινό όλων ήταν ότι προς το παρόν δε μπορούσαν να λυθούν.

Για αρκετό χρονικό διάστημα η κατάσταση συνέχισε ως είχε. Το υπουργείο απαθές, οι διοικητικοί να απεργούν, οι διοικήσεις να τους στηρίζουν πρακτικά και επικοινωνιακά. Αντί να μεριμνήσουν για την αποκατάσταση της λειτουργίας των ιδρυμάτων, όπως επιτάσσει ο νόμος και το Σύνταγμα, έσπευσαν να συναγωνιστούν ποια θα στηρίξει περισσότερο τους απεργούς. Κάπως έτσι χιλιάδες φοιτητές του ΕΚΠΑ είδαμε τον πρύτανη να προαναγγέλλει δημοσίως εδώ και μήνες την απώλεια του χειμερινού εξαμήνου και να προειδοποιεί για κίνδυνο ύπαρξης του ιδρύματος. Στην πλειοψηφία τους οι διοικήσεις των πανεπιστημίων δεν έδρασαν στην κατεύθυνση που τους επιτάσσει ο νόμος. Υπήρξαν φωτεινές εξαιρέσεις, όπως το πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, η πλειοψηφία όμως περιορίστηκε στην κάλυψη της απεργίας.

Και κάπως έτσι ο καιρός πέρασε, οι χαμένες εβδομάδες διαδέχονταν η μία την άλλη και η κατάσταση δε φαινόταν να αλλάζει. Άσχετο αν οι αναλύσεις και οι προβλέψεις για το τι θα γίνει κάθε εβδομάδα άλλαζαν η κατάσταση στην πραγματικότητα παρέμενε ίδια. Η απεργία κάθε εβδομάδα ανανεωνόταν, μέχρι ενός σημείου το ίδιο ακριβώς γινόταν και με την αναστολή λειτουργίας. Μεγαλύτερες ήταν όμως οι εξελίξεις στο επικοινωνιακό πεδίο, όπου οι εκπρόσωποι τόσο των διοικητικών υπαλλήλων όσο και των ιδρυμάτων προσπαθούσαν να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας από τους άλλους τομείς που μονοπωλούσαν τα ΜΜΕ. Κορυφαίο παράδειγμα ο πρύτανης του ΕΚΠΑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, που έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει δημοσίως ότι το ΕΚΠΑ πάει για κλείσιμο και να προσκαλέσει τους πρωτοετείς φοιτητές σε εκδήλωση υποδοχής μόνο και μόνο για να διακηρύξει την υποστήριξη του προς τους απεργούς. Όπως και να επικαλεστεί σε επιστολή προς τον πρωθυπουργό στοιχεία για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό του, τα οποία ο ίδιος αναίρεσε σε άλλη χρονική στιγμή.

Η πρώτη φάση πέρασε με το υπουργείο Παιδείας να παραμένει σε ρόλο ανενεργού παρατηρητή. Για πολλές εβδομάδες συμπεριφερόταν σαν να πήγαιναν όλα καλά και ομαλά. Έδωσε προθεσμία στα ιδρύματα να αποστείλουν στοιχεία για τη διαθεσιμότητα και δεν ασχολήθηκε καθόλου με το πώς θα ανοίξουν στο μεταξύ. Κι όταν η προθεσμία πέρασε φρόντισε απλώς να κάνει τα απαραίτητα για να εφαρμοστεί το μέτρο. Δημιούργησε σελίδα στο διαδίκτυο για να απογραφούν οι υπάλληλοι οικειοθελώς παρακάμπτοντας τα ιδρύματα, και θεώρησε πως αφότου ολοκληρωνόταν η απογραφή το άνοιγμα των ιδρυμάτων θα ακολουθούσε. Δε χρειάζεται να επισημάνει κανείς ότι η εκτίμηση αποδείχθηκε λανθασμένη. Η απογραφή σήμερα έχει ολοκληρωθεί, το προσωπικό έχει αξιολογηθεί, τα ονόματα των υπαλλήλων προς αποχώρηση έχουν βγει, όμως η απεργία κάθε άλλο παρά φαίνεται να λήγει.

Στη διαμάχη ενεπλάκη και η δικαιοσύνη, που αποφάνθηκε τόσο για το παράνομο ή μη της απεργίας όσο και για το μέτρο της διαθεσιμότητας. Δυστυχώς οι αποφάσεις της δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα, αφού δεν υπήρξε μέριμνα για την εφαρμογή τους.

Έτσι σήμερα τα δύο μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, παραμένουν κλειστά. Δεν είναι στην ίδια κατάσταση, το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Στο μεν ΕΚΠΑ οι απεργοί εμποδίζουν την είσοδο στα κτήρια και μετά την παραίτηση της Συγκλήτου κανείς δεν ξέρει ποιος διοικεί, στο δε ΕΜΠ η απόφαση που ελήφθη για άνοιγμα δεν άλλαξε και πολύ τα πράγματα. Φρόντισαν για αυτό οι γνωστές ομάδες που έχουν αναγορεύσει εαυτόν προστάτη του πανεπιστημίου χωρίς να πολυενδιαφέρονται αν και οι άλλοι τους βλέπουν έτσι. Όσο για το υπουργείο, αποδεικνύεται κάθε μέρα κατώτερο των περιστάσεων. Μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει τίποτα ουσιαστικό στην κατεύθυνση του ανοίγματος, ακόμα και στις αρχές της εβδομάδας που αποφάσισε να ασχοληθεί ίσα που κατάφερε να ανεβάσει λίγο το ζήτημα στην επικαιρότητα, πριν διαψεύσει το ίδιο τις όποιες ελπίδες δημιουργήθηκαν. Ουσιαστικά η κατάσταση μεταβλήθηκε ελάχιστα, αν όχι και καθόλου. Και ο χρόνος τελειώνει, αν δεν έχει τελειώσει ήδη.

Σχεδόν τρεις μήνες τώρα οι φοιτητές περιμένουν να ανοίξουν οι σχολές τους. Δε μπορούν να εγγραφούν, να κάνουν μάθημα, να δώσουν εξετάσεις, να ορκιστούν, ούτε καν να λάβουν έγγραφα και πιστοποιητικά από τη γραμματεία, ή έστω ενημέρωση από τις ιστοσελίδες των ιδρυμάτων. Περιμένουν απλώς παθητικά να λήξει όλο αυτό το δράμα και να ανοίξουν τα ιδρύματα. Αυτή η ιστορία τους έχει στοιχίσει με πολλούς τρόπους, από οικονομικά μέσω των εξόδων που συνεπάγονται οι σπουδές έως ακαδημαικά λόγω της υποβάθμισης των ιδρυμάτων τους. Είναι τα μεγαλύτερα θύματα της υπόθεσης, κι όμως κανείς δε φαίνεται να κάνει κάτι για αυτούς. Άσχετο με το ποιος θα επικρατήσει οι φοιτητές θα βγουν χαμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι όμως κάθε πλευρά ασχολείται μόνο με τις δικές της επιδιώξεις και τους θεωρεί κάτι αναλώσιμο. Οι απώλειες τους θα κορυφωθούν με την απώλεια του εξαμήνου, που πλέον φαίνεται ότι δε σώζεται. Καμία πλευρά δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τη διάσωσή του, ούτε προφανώς κάνει κάτι για αυτό. Θα θυσιαστεί στο βωμό των συντεχνιακών, οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων κάποιων.

Παρ’ όλα αυτά το αίτημα των φοιτητών, τουλάχιστον της συντριπτικής τους πλειοψηφίας παραμένει πάντα το ίδιο, και δε θα σταματήσουν να το επιδιώκουν.

Ανοίξτε τις σχολές
ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ