Η ποσοτική χαλάρωση φεύγει, η αβεβαιότητα έρχεται!

Σχόλιο από Κτησίβιο Αλεξανδρέα: Λένε πως όταν η Αμερική φταρνίζεται τότε ο υπόλοιπος κόσμος παθαίνει πνευμονία. Ένα εξειδικευμέμο άρθρο από τον Κλέοβουλο Κιουλάφα (12/07/2013) εξηγεί το πως έχει η οικονομική κατάσταση στις Η.Π.Α αυτή τη στιγμή και που οδηγείται. 

Ο θυμόσοφος λαός μας λέει πως “των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν,” παροιμία που είναι σίγουρα επίκαιρη μετά τις εξελίξεις που πυροδότησε η ανακοίνωση της Fed στις 19 Ιουνίου, στην οποία για πρώτη φορά έγινε αναφορά σε σταδιακό μέχρι τα μέσα του 2014 τερματισμό του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (Quantitative easing – QE) που εφαρμόζει από το 2008 προσθέτοντας περίπου 85 δις δολάρια ρευστότητα μηνιαίως μέσω της αγοράς στοιχείων ενεργητικού από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση σημείωσαν έντονη πτώση τα πάντα: μετοχές, ομόλογα και εμπορεύματα, με τις πρώτες όμως να ανακτούν το χαμένο έδαφος μέχρι τις αρχές Ιουλίου, ενώ τα ομόλογα είναι λίγο πάνω από τα χαμηλά 23 μηνών που έφτασαν την περασμένη Παρασκευή, μετά και τα στοιχεία για την ανεργία, όπως έχουμε ήδη επισημάνει.

Χθες δημοσιεύτηκαν και τα πρακτικά της συνεδρίασης της Federal Open Market Committee στις 18-19 Ιουνίου και ακολούθησαν τη δημοσίευση και δηλώσεις του προέδρου της κ. Bernanke, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι η νομισματική πολιτική της Fed θα είναι “εποικοδομητική για το προβλεπτό μέλλον.

” Τα πρακτικά όμως δείχνουν ότι περίπου τα μισά από τα 19 μέλη της επιτροπής θέλουν την αναστολή του προγράμματος αγοράς ομολόγων μέχρι το τέλους το χρόνου, αλλά και ότι πολλά μέλη της επιτροπής θέλουν να δουν περαιτέρω ενδείξεις ότι η αγορά εργασίας βελτιώνεται πριν υποστηρίξουν την αποκλιμάκωση της QE.

Σε κάθε περίπτωση, η ανακοίνωση της 19ης Ιουνίου και τα πρακτικά της συνεδριάσεως είναι ένα καμπανάκι ότι η περίοδος του εύκολου χρήματος μπορεί να τελειώσει και μάλιστα σύντομα και, παρά το γεγονός ότι κάποιες κατηγορίες επενδύσεων έχουν σταθεροποιηθεί, μάλλον είμαστε μπροστά σε ένα καυτό καλοκαίρι διακυμάνσεων, καθώς θα ξεκινήσουν σταδιακά να κλείνουν θέσεις που ανοίχθηκαν για την εκμετάλλευση του πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης.

Η δραστηριότητα της Fed αυτήν την πενταετία μπορεί να στήριξε τις αγορές και να ενδυνάμωσε την εμπιστοσύνη, ταυτόχρονα όμως δημιούργησε και φούσκες σε ορισμένες επιμέρους αγορές.

Για την ανακοίνωσή της αυτή η Fed επικρίθηκε ότι βιάζεται να κλείσει τις «κάνουλες» της ρευστότητας, κάτι που μπορεί να βλάψει την πορεία της ανάκαμψης στις ΗΠΑ, αλλά η απάντηση από κύκλους της Fed ήταν ότι δεν γίνεται να στηρίζει τις αγορές επ άπειρον. Το βασικό ερώτημα, βέβαια, είναι αν οι αγορές μπορούν να σταθούν μόνες στα πόδια τους, καθώς το τέλος της QE είναι η μεγαλύτερη μεταβολή στις συνθήκες της αγοράς από την αρχή της οικονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα, η εξέλιξη αυτή θα σηματοδοτήσει και το τέλος μίας εποχής κατά την οποία οι κεντρικοί τραπεζίτες μπορούσαν να επιβάλουν την σταθερότητα πάνω από ένα εγγενώς ασταθές σύνολο θεμελιωδών οικονομικών μεγεθών.

Ποιες είναι όμως οι κύριες τάσεις που θα πρέπει να περιμένουμε από τη μεταβατική περίοδο και μετά; Ξεχωρίζουμε τις εξής τρεις:

Αποσυγχρονισμός των Αγορών. Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια υπήρχε η τάση οι αγορές να κινούνται συγχρονισμένα. Έτσι οι αναδυόμενες αγορές ανέβαιναν και έπεφταν όλες μαζί και το ίδιο συνέβαινε με τις ανεπτυγμένες χώρες και διάφορους επιχειρηματικούς τομείς. Υπάρχουν ήδη ενδείξεις ότι αυτές οι συσχετίσεις μειώνονται και οι επενδυτές θα πρέπει να εστιάζουν στις εξελίξεις που αφορούν το κάθε κράτος ή/και επιχείρηση ξεχωριστά. Ανάμεσα στις ανεπτυγμένες αγορές, για παράδειγμα, η Ευρώπη φαίνεται ότι θα είναι σταθερή ή σε ύφεση για τα επόμενα χρόνια, ενώ οι ΗΠΑ δείχνουν σημάδια δυναμικότερης ανάκαμψης. Κράτη που κατά πολλούς είναι υπερεκτιμημένα, όπως η Βραζιλία και η Τουρκία, θα είναι σε οικονομικό και πολιτικό κίνδυνο ενώ άλλα, με στερεότερο ιστορικό, μάλλον θα πάνε καλύτερα. Ενδέχεται μάλιστα να είναι ήδη κατάλληλη στιγμή για επιλεκτικές τοποθετήσεις ανά τον κόσμο, δεδομένου ότι ο δείκτης MSCI των αναδυόμενων αγορών σημειώνει πτώση 11% από την αρχή του έτους (και 14% από τα υψηλά του Ιανουαρίου, ενώ λίγο πριν το τέλος Ιουνίο οι απώλειες από την αρχή του έτους είχαν φτάσει το 17%) και οι περισσότερες τιμές μετοχών στις αναδυόμενες αγορές είναι κάτω από τους μακροχρόνιους μέσους τους.

Αποφυγή του Κινδύνου. Σκοπός της QE ήταν να σπρώξει τους επενδυτές προς πιο επικίνδυνες τοποθετήσεις, τονώνοντας τις αγορές και κατ επέκταση την οικονομία. Η Fed κρατούσε τα επιτόκια χαμηλά, πράγμα που σήμαινε ότι οι επενδυτές έπρεπε να κοιτάξουν αλλού για υψηλότερες αποδόσεις, συχνά σε επικίνδυνα μέρη, όπως τα εμπορικά ακίνητα και τα χαμηλής διαβάθμισης εταιρικά ομόλογα. Μία στροφή σε πιο ασφαλείς τοποθετήσεις, όπως οι μεγάλες πολυεθνικές με τα υψηλά και σταθερά μερίσματα, μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο των τιμών τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τερματισμός της QE θα είναι αποτέλεσμα ακριβώς της βελτίωσης της οικονομίας των ΗΠΑ, οπότε το τέλος της σίγουρα δεν θα φέρει και το τέλος του κόσμου για την αγορά μετοχών, ίσως μάλιστα να πρέπει να θεωρηθεί ευπρόσδεκτος οιωνός.

Νέες Ισορροπίες. Μόνιμη επωδός τα τελευταία χρόνια είναι ότι η παγκόσμια οικονομία εμφανίζει υπερβολικές ανισορροπίες: η Δύση είναι υπερβολικά χρεωμένη, η Κίνα δεν έχει επαρκείς καταναλωτικές δαπάνες κ.ο.κ. και γι αυτό τα παραδοσιακά αναπτυξιακά μοντέλα δεν ισχύουν. Τώρα που πλησιάζει η ώρα της κρίσεως, εμφανίζεται και η ροπή για αλλαγή. Στην Κίνα, για παράδειγμα, το κράτος προσπαθεί πλέον να περιορίσει την πιστωτική φούσκα αναγκάζοντας τις τράπεζες να περιορίσουν τις δανειοδοτήσεις τους. Εάν επιτύχει, θα είναι ένα σημαντικό βήμα προς ένα πιο βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο είναι ιδιαιτέρως απαραίτητο τώρα που οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται.

προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (Quantitative easing – QE) που εφαρμόζει από το 2008 προσθέτοντας περίπου 85 δις δολάρια ρευστότητα μηνιαίως μέσω της αγοράς στοιχείων ενεργητικού από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση σημείωσαν έντονη πτώση τα πάντα: μετοχές, ομόλογα και εμπορεύματα, με τις πρώτες όμως να ανακτούν το χαμένο έδαφος μέχρι τις αρχές Ιουλίου, ενώ τα ομόλογα είναι λίγο πάνω από τα χαμηλά 23 μηνών που έφτασαν την περασμένη Παρασκευή, μετά και τα στοιχεία για την ανεργία, όπως έχουμε ήδη επισημάνει.
Χθες δημοσιεύτηκαν και τα πρακτικά της συνεδρίασης της Federal Open Market Committee στις 18-19 Ιουνίου και ακολούθησαν τη δημοσίευση και δηλώσεις του προέδρου της κ. Bernanke, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι η νομισματική πολιτική της Fed θα είναι “εποικοδομητική για το προβλεπτό μέλλον.
” Τα πρακτικά όμως δείχνουν ότι περίπου τα μισά από τα 19 μέλη της επιτροπής θέλουν την αναστολή του προγράμματος αγοράς ομολόγων μέχρι το τέλους το χρόνου, αλλά και ότι πολλά μέλη της επιτροπής θέλουν να δουν περαιτέρω ενδείξεις ότι η αγορά εργασίας βελτιώνεται πριν υποστηρίξουν την αποκλιμάκωση της QE.
Σε κάθε περίπτωση, η ανακοίνωση της 19ης Ιουνίου και τα πρακτικά της συνεδριάσεως είναι ένα καμπανάκι ότι η περίοδος του εύκολου χρήματος μπορεί να τελειώσει και μάλιστα σύντομα και, παρά το γεγονός ότι κάποιες κατηγορίες επενδύσεων έχουν σταθεροποιηθεί, μάλλον είμαστε μπροστά σε ένα καυτό καλοκαίρι διακυμάνσεων, καθώς θα ξεκινήσουν σταδιακά να κλείνουν θέσεις που ανοίχθηκαν για την εκμετάλλευση του πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης.
Η δραστηριότητα της Fed αυτήν την πενταετία μπορεί να στήριξε τις αγορές και να ενδυνάμωσε την εμπιστοσύνη, ταυτόχρονα όμως δημιούργησε και φούσκες σε ορισμένες επιμέρους αγορές.
Για την ανακοίνωσή της αυτή η Fed επικρίθηκε ότι βιάζεται να κλείσει τις «κάνουλες» της ρευστότητας, κάτι που μπορεί να βλάψει την πορεία της ανάκαμψης στις ΗΠΑ, αλλά η απάντηση από κύκλους της Fed ήταν ότι δεν γίνεται να στηρίζει τις αγορές επ άπειρον. Το βασικό ερώτημα, βέβαια, είναι αν οι αγορές μπορούν να σταθούν μόνες στα πόδια τους, καθώς το τέλος της QE είναι η μεγαλύτερη μεταβολή στις συνθήκες της αγοράς από την αρχή της οικονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα, η εξέλιξη αυτή θα σηματοδοτήσει και το τέλος μίας εποχής κατά την οποία οι κεντρικοί τραπεζίτες μπορούσαν να επιβάλουν την σταθερότητα πάνω από ένα εγγενώς ασταθές σύνολο θεμελιωδών οικονομικών μεγεθών.
Ποιες είναι όμως οι κύριες τάσεις που θα πρέπει να περιμένουμε από τη μεταβατική περίοδο και μετά; Ξεχωρίζουμε τις εξής τρεις:
Αποσυγχρονισμός των Αγορών. Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια υπήρχε η τάση οι αγορές να κινούνται συγχρονισμένα. Έτσι οι αναδυόμενες αγορές ανέβαιναν και έπεφταν όλες μαζί και το ίδιο συνέβαινε με τις ανεπτυγμένες χώρες και διάφορους επιχειρηματικούς τομείς. Υπάρχουν ήδη ενδείξεις ότι αυτές οι συσχετίσεις μειώνονται και οι επενδυτές θα πρέπει να εστιάζουν στις εξελίξεις που αφορούν το κάθε κράτος ή/και επιχείρηση ξεχωριστά. Ανάμεσα στις ανεπτυγμένες αγορές, για παράδειγμα, η Ευρώπη φαίνεται ότι θα είναι σταθερή ή σε ύφεση για τα επόμενα χρόνια, ενώ οι ΗΠΑ δείχνουν σημάδια δυναμικότερης ανάκαμψης. Κράτη που κατά πολλούς είναι υπερεκτιμημένα, όπως η Βραζιλία και η Τουρκία, θα είναι σε οικονομικό και πολιτικό κίνδυνο ενώ άλλα, με στερεότερο ιστορικό, μάλλον θα πάνε καλύτερα. Ενδέχεται μάλιστα να είναι ήδη κατάλληλη στιγμή για επιλεκτικές τοποθετήσεις ανά τον κόσμο, δεδομένου ότι ο δείκτης MSCI των αναδυόμενων αγορών σημειώνει πτώση 11% από την αρχή του έτους (και 14% από τα υψηλά του Ιανουαρίου, ενώ λίγο πριν το τέλος Ιουνίο οι απώλειες από την αρχή του έτους είχαν φτάσει το 17%) και οι περισσότερες τιμές μετοχών στις αναδυόμενες αγορές είναι κάτω από τους μακροχρόνιους μέσους τους.
Αποφυγή του Κινδύνου. Σκοπός της QE ήταν να σπρώξει τους επενδυτές προς πιο επικίνδυνες τοποθετήσεις, τονώνοντας τις αγορές και κατ επέκταση την οικονομία. Η Fed κρατούσε τα επιτόκια χαμηλά, πράγμα που σήμαινε ότι οι επενδυτές έπρεπε να κοιτάξουν αλλού για υψηλότερες αποδόσεις, συχνά σε επικίνδυνα μέρη, όπως τα εμπορικά ακίνητα και τα χαμηλής διαβάθμισης εταιρικά ομόλογα. Μία στροφή σε πιο ασφαλείς τοποθετήσεις, όπως οι μεγάλες πολυεθνικές με τα υψηλά και σταθερά μερίσματα, μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο των τιμών τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τερματισμός της QE θα είναι αποτέλεσμα ακριβώς της βελτίωσης της οικονομίας των ΗΠΑ, οπότε το τέλος της σίγουρα δεν θα φέρει και το τέλος του κόσμου για την αγορά μετοχών, ίσως μάλιστα να πρέπει να θεωρηθεί ευπρόσδεκτος οιωνός.
Νέες Ισορροπίες. Μόνιμη επωδός τα τελευταία χρόνια είναι ότι η παγκόσμια οικονομία εμφανίζει υπερβολικές ανισορροπίες: η Δύση είναι υπερβολικά χρεωμένη, η Κίνα δεν έχει επαρκείς καταναλωτικές δαπάνες κ.ο.κ. και γι αυτό τα παραδοσιακά αναπτυξιακά μοντέλα δεν ισχύουν. Τώρα που πλησιάζει η ώρα της κρίσεως, εμφανίζεται και η ροπή για αλλαγή. Στην Κίνα, για παράδειγμα, το κράτος προσπαθεί πλέον να περιορίσει την πιστωτική φούσκα αναγκάζοντας τις τράπεζες να περιορίσουν τις δανειοδοτήσεις τους. Εάν επιτύχει, θα είναι ένα σημαντικό βήμα προς ένα πιο βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο είναι ιδιαιτέρως απαραίτητο τώρα που οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται.
Φυσικά, το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα συμβεί στις ΗΠΑ. Η Fed προειδοποίησε για τις προθέσεις της καθώς, κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητα, βλέπει σημάδια ανάπτυξης  στις ΗΠΑ, όπως ότι η καταναλωτική εμπιστοσύνη είναι πλέον σε επίπεδα προ του 2008, ότι η αγορά σπιτιών συνεχίζει να ενδυναμώνεται και ότι η ανεργία αργά αλλά σταθερά μειώνεται. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και αρκετά στοιχεία για να δει κάποιος το ποτήρι μισοάδειο: η αύξηση του ΑΕΠ του πρώτου τριμήνου αναθεωρήθηκε προς τα κάτω στο 1,8%, οι μισθοί παραμένουν σταθεροί, οι μέσου εισοδήματος νέες θέσης εργασίας παραμένουν σπάνιες και μακροπρόθεσμα ζητήματα όπως το εκπαιδευτικό λιμνάζουν.
Είναι γεγονός ότι οι αγορές δεν αντανακλούν πάντοτε την πραγματική οικονομία και τις προοπτικές της, αλλά με την πάροδο του χρόνου οι αποκλίσεις τείνουν να εξαλειφθούν. Το επερχόμενο τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης στις ΗΠΑ θα αποκαλύψει πολλά για την υγεία τόσο των αγορών, όσο και της οικονομίας των ΗΠΑ. Καθώς και για το ποιος μαγείρεψε εγκαίρως…

Κιουλάφας Κλεόβουλος

Οικονομικός αναλυτής MSc Finance & Banking για το GreekTrader.gr

 

Κιουλάφας Κλεόβουλος

Οικονομικός αναλυτής MSc Finance & Banking για το GreekTrader.gr

 http://marketnews.gr

Ο θυμόσοφος λαός μας λέει πως “των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν,” παροιμία που είναι σίγουρα επίκαιρη μετά τις εξελίξεις που πυροδότησε η ανακοίνωση της Fed στις 19 Ιουνίου, στην οποία για πρώτη φορά έγινε αναφορά σε σταδιακό μέχρι τα μέσα του 2014 τερματισμό του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (Quantitative easing – QE) που εφαρμόζει από το 2008 προσθέτοντας περίπου 85 δις δολάρια ρευστότητα μηνιαίως μέσω της αγοράς στοιχείων ενεργητικού από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση σημείωσαν έντονη πτώση τα πάντα: μετοχές, ομόλογα και εμπορεύματα, με τις πρώτες όμως να ανακτούν το χαμένο έδαφος μέχρι τις αρχές Ιουλίου, ενώ τα ομόλογα είναι λίγο πάνω από τα χαμηλά 23 μηνών που έφτασαν την περασμένη Παρασκευή, μετά και τα στοιχεία για την ανεργία, όπως έχουμε ήδη επισημάνει.
Χθες δημοσιεύτηκαν και τα πρακτικά της συνεδρίασης της Federal Open Market Committee στις 18-19 Ιουνίου και ακολούθησαν τη δημοσίευση και δηλώσεις του προέδρου της κ. Bernanke, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι η νομισματική πολιτική της Fed θα είναι “εποικοδομητική για το προβλεπτό μέλλον.
” Τα πρακτικά όμως δείχνουν ότι περίπου τα μισά από τα 19 μέλη της επιτροπής θέλουν την αναστολή του προγράμματος αγοράς ομολόγων μέχρι το τέλους το χρόνου, αλλά και ότι πολλά μέλη της επιτροπής θέλουν να δουν περαιτέρω ενδείξεις ότι η αγορά εργασίας βελτιώνεται πριν υποστηρίξουν την αποκλιμάκωση της QE.
Σε κάθε περίπτωση, η ανακοίνωση της 19ης Ιουνίου και τα πρακτικά της συνεδριάσεως είναι ένα καμπανάκι ότι η περίοδος του εύκολου χρήματος μπορεί να τελειώσει και μάλιστα σύντομα και, παρά το γεγονός ότι κάποιες κατηγορίες επενδύσεων έχουν σταθεροποιηθεί, μάλλον είμαστε μπροστά σε ένα καυτό καλοκαίρι διακυμάνσεων, καθώς θα ξεκινήσουν σταδιακά να κλείνουν θέσεις που ανοίχθηκαν για την εκμετάλλευση του πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης.
Η δραστηριότητα της Fed αυτήν την πενταετία μπορεί να στήριξε τις αγορές και να ενδυνάμωσε την εμπιστοσύνη, ταυτόχρονα όμως δημιούργησε και φούσκες σε ορισμένες επιμέρους αγορές.
Για την ανακοίνωσή της αυτή η Fed επικρίθηκε ότι βιάζεται να κλείσει τις «κάνουλες» της ρευστότητας, κάτι που μπορεί να βλάψει την πορεία της ανάκαμψης στις ΗΠΑ, αλλά η απάντηση από κύκλους της Fed ήταν ότι δεν γίνεται να στηρίζει τις αγορές επ άπειρον. Το βασικό ερώτημα, βέβαια, είναι αν οι αγορές μπορούν να σταθούν μόνες στα πόδια τους, καθώς το τέλος της QE είναι η μεγαλύτερη μεταβολή στις συνθήκες της αγοράς από την αρχή της οικονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα, η εξέλιξη αυτή θα σηματοδοτήσει και το τέλος μίας εποχής κατά την οποία οι κεντρικοί τραπεζίτες μπορούσαν να επιβάλουν την σταθερότητα πάνω από ένα εγγενώς ασταθές σύνολο θεμελιωδών οικονομικών μεγεθών.
Ποιες είναι όμως οι κύριες τάσεις που θα πρέπει να περιμένουμε από τη μεταβατική περίοδο και μετά; Ξεχωρίζουμε τις εξής τρεις:
Αποσυγχρονισμός των Αγορών. Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια υπήρχε η τάση οι αγορές να κινούνται συγχρονισμένα. Έτσι οι αναδυόμενες αγορές ανέβαιναν και έπεφταν όλες μαζί και το ίδιο συνέβαινε με τις ανεπτυγμένες χώρες και διάφορους επιχειρηματικούς τομείς. Υπάρχουν ήδη ενδείξεις ότι αυτές οι συσχετίσεις μειώνονται και οι επενδυτές θα πρέπει να εστιάζουν στις εξελίξεις που αφορούν το κάθε κράτος ή/και επιχείρηση ξεχωριστά. Ανάμεσα στις ανεπτυγμένες αγορές, για παράδειγμα, η Ευρώπη φαίνεται ότι θα είναι σταθερή ή σε ύφεση για τα επόμενα χρόνια, ενώ οι ΗΠΑ δείχνουν σημάδια δυναμικότερης ανάκαμψης. Κράτη που κατά πολλούς είναι υπερεκτιμημένα, όπως η Βραζιλία και η Τουρκία, θα είναι σε οικονομικό και πολιτικό κίνδυνο ενώ άλλα, με στερεότερο ιστορικό, μάλλον θα πάνε καλύτερα. Ενδέχεται μάλιστα να είναι ήδη κατάλληλη στιγμή για επιλεκτικές τοποθετήσεις ανά τον κόσμο, δεδομένου ότι ο δείκτης MSCI των αναδυόμενων αγορών σημειώνει πτώση 11% από την αρχή του έτους (και 14% από τα υψηλά του Ιανουαρίου, ενώ λίγο πριν το τέλος Ιουνίο οι απώλειες από την αρχή του έτους είχαν φτάσει το 17%) και οι περισσότερες τιμές μετοχών στις αναδυόμενες αγορές είναι κάτω από τους μακροχρόνιους μέσους τους.
Αποφυγή του Κινδύνου. Σκοπός της QE ήταν να σπρώξει τους επενδυτές προς πιο επικίνδυνες τοποθετήσεις, τονώνοντας τις αγορές και κατ επέκταση την οικονομία. Η Fed κρατούσε τα επιτόκια χαμηλά, πράγμα που σήμαινε ότι οι επενδυτές έπρεπε να κοιτάξουν αλλού για υψηλότερες αποδόσεις, συχνά σε επικίνδυνα μέρη, όπως τα εμπορικά ακίνητα και τα χαμηλής διαβάθμισης εταιρικά ομόλογα. Μία στροφή σε πιο ασφαλείς τοποθετήσεις, όπως οι μεγάλες πολυεθνικές με τα υψηλά και σταθερά μερίσματα, μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο των τιμών τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τερματισμός της QE θα είναι αποτέλεσμα ακριβώς της βελτίωσης της οικονομίας των ΗΠΑ, οπότε το τέλος της σίγουρα δεν θα φέρει και το τέλος του κόσμου για την αγορά μετοχών, ίσως μάλιστα να πρέπει να θεωρηθεί ευπρόσδεκτος οιωνός.
Νέες Ισορροπίες. Μόνιμη επωδός τα τελευταία χρόνια είναι ότι η παγκόσμια οικονομία εμφανίζει υπερβολικές ανισορροπίες: η Δύση είναι υπερβολικά χρεωμένη, η Κίνα δεν έχει επαρκείς καταναλωτικές δαπάνες κ.ο.κ. και γι αυτό τα παραδοσιακά αναπτυξιακά μοντέλα δεν ισχύουν. Τώρα που πλησιάζει η ώρα της κρίσεως, εμφανίζεται και η ροπή για αλλαγή. Στην Κίνα, για παράδειγμα, το κράτος προσπαθεί πλέον να περιορίσει την πιστωτική φούσκα αναγκάζοντας τις τράπεζες να περιορίσουν τις δανειοδοτήσεις τους. Εάν επιτύχει, θα είναι ένα σημαντικό βήμα προς ένα πιο βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο είναι ιδιαιτέρως απαραίτητο τώρα που οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται.
Φυσικά, το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα συμβεί στις ΗΠΑ. Η Fed προειδοποίησε για τις προθέσεις της καθώς, κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητα, βλέπει σημάδια ανάπτυξης  στις ΗΠΑ, όπως ότι η καταναλωτική εμπιστοσύνη είναι πλέον σε επίπεδα προ του 2008, ότι η αγορά σπιτιών συνεχίζει να ενδυναμώνεται και ότι η ανεργία αργά αλλά σταθερά μειώνεται. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και αρκετά στοιχεία για να δει κάποιος το ποτήρι μισοάδειο: η αύξηση του ΑΕΠ του πρώτου τριμήνου αναθεωρήθηκε προς τα κάτω στο 1,8%, οι μισθοί παραμένουν σταθεροί, οι μέσου εισοδήματος νέες θέσης εργασίας παραμένουν σπάνιες και μακροπρόθεσμα ζητήματα όπως το εκπαιδευτικό λιμνάζουν.
Είναι γεγονός ότι οι αγορές δεν αντανακλούν πάντοτε την πραγματική οικονομία και τις προοπτικές της, αλλά με την πάροδο του χρόνου οι αποκλίσεις τείνουν να εξαλειφθούν. Το επερχόμενο τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης στις ΗΠΑ θα αποκαλύψει πολλά για την υγεία τόσο των αγορών, όσο και της οικονομίας των ΗΠΑ. Καθώς και για το ποιος μαγείρεψε εγκαίρως…

Κιουλάφας Κλεόβουλος

Οικονομικός αναλυτής MSc Finance & Banking για το GreekTrader.gr

- See more at: http://marketnews.gr/article/4273/h_posotikh_xalarwsh_feygei_h_abebaiothta_erxetai#sthash.cDHmDLz2.dpuf

Πως θα γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ,Αλέξη;

Δεν θα σταθώ στους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ περί καταγγελίας Μνημονίων, αναστολής πληρωμών για τόκους, επαναδιαπραγμάτευση αφού προηγουμένως γίνει διάλογος με τον λαό, δηλαδή τις συνιστώσες, τις ενώσεις σκάκι και τάβλι, τους θαμώνες θεάτρων και καφετεριών με υψηλού επιπέδου αριστερή κουλτούρα κλπ... Αυτά είναι νομοτελειακά λυμμένα, έστω και αν κάποιοι γνωρίζουν και τα επικαλούνται ως μπλόφα. Γιατί αν δεν ξέρεις πότε σε παίρνει να παίζεις την μπλόφα και ειδικά σε τέτοια θέματα, άστο καλύτερα. Είσαι χαμένος από χέρι...

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ Η ΧΩΡΑ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ.

Λέει ο ΣΥΡΙΖΑ:

1. ΘΑ ΜΠΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ. Πολύ σωστά. Και ποιοι θα κάνουν τα έργα; Γιατί τα έργα που γίνονται σήμερα από την εντός ή εκτός εισαγωγικών διαπλοκή, γίνονται γιατί δεν υπάρχουν άλλοι...

2. ΘΑ ΜΠΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. Όλοι αυτό θέλουμε. Αλλά με τους ψηφοφόρους που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και κατά 80% με βάση τα ποσοστά του, από το ΠΑΣΟΚ, πώς θα την χτυπήσεις; Με στρατιές συνδικαλιστών που αποτελούν τα γρανάζια της γραφειοκρατίας (η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα τη δημιούργησε και αυτοί την εκμεταλλεύτηκαν) και ταυτόχρονα τους εκφραστές του βολέματος, της αραχτής και τη διαφθοράς υπό τον μανδύα των "κοινωνικών αγώνων", πώς θα τα καταφέρεις ρε λεβέντη μου;

3. ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Πώς θα κινητοποιήσεις ρε Αλέξη τόσο κόσμο, ο οποίος δεν έχει κουλτούρα δημιουργίας, παραγωγής και παραγωγικότητας και σύνδεσης της αμοιβής με αυτήν; Εκτός αν φορολογείς ακόμη και τις ζημιές των εταιρειών (οι 8 στις 10 είνια ζημιογόνες να σου θυμίσω...), αλλά μην περιμένεις να πάρεις τίποτα. Από το μηδέν θα πάρεις μηδέν και επειδή έχεις τάξει στη μισή Ελλάδα ότι θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, στο τέλος όλοι μαζί θα σε κυνηγάνε. Ακόμη και αν πάμε στη δραχμή...

4. Πόσοι από όλους αυτούς που έχουν μαζευτεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από τον ιδιωιτικό τομέα; Γιατί αν μου πεις ότι έχεις δικηγόρους και πολιτικούς μηχανικούς θα σου απαντήσω ότι αυτοί εκπροσωποόυν συντεχνίες που βολεύονταν από το κρατικοδίαιτο σύστημα του ΠΑΣΟΚ (κυρίως) και της Ν.Δ. (δευτερευόντως), το οποίο εσύ καταγγέλλεις...

ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΑΛΕΞΗ, ΑΦΟΥ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΩΙΑ, ΓΙΑΤ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ; ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΕ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΧΕΓΓΥΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ Η ΧΩΡΑ ΟΡΘΙΑ; ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΥΣ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΑΝ... ΣΤΡΑΒΩΣΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ... ΘΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΑΝΕ ΟΙ ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΙ, ΟΙ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΙ, ΟΙ ΣΤΜΑΤΑΠΟΥΛΟΙ.... ΔΕΣ ΤΙ ΕΠΑΘΕ ΚΑΙ Ο ΓΑΠ... ΔΕΣ ΤΙ ΕΠΑΘΕ ΚΑΙ Ο ΤΕΩΣ "ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ" ΣΑΜΑΡΑΣ... ΔΙΑΒΑΣΕ ΛΙΓΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΛΕΒΕΝΤΗ ΜΟΥ... ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΑ... ΕΞΥΠΝΟΣ ΕΙΣΑΙ... ΚΑΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΤΙΣΤΗΣ...

Λουκάς Γεωργιάδης

Βελγιστάν από το 2030 και μετά

Το να απαριθμήσει κάποιος την ισλαμική κτηνωδία (αποκεφαλισμοί "απίστων", φάγωμα ζωτικών οργάνων όπως η καρδιά, λιθοβολισμοί, απαγχονισμοί κ.λ.π) δεν τον φθάνει το διαθέσιμο χαρτί όλου του πλανήτου. Αυτό που θα πρέπει να τύχει ιδαιτέρου προσοχής είναι η δημογραφική έκρηξη αυτών των πρωτόγονων πληθυσμιακών ομάδων σε μία Ευρώπη που σαπίζει κυριολεκτικά κάτω από τον αστερισμό του νεοταξικού φιλελευθερισμού καθώς και του νεοαριστερισμού του πολιτικώς ορθού.

Ο παρακάτω σύνδεσμος συμπεριλαμβάνει ένα περιεκτικό βιντεάκι για το τι περιμένει την Ευρώπη από το 2030 και μετά. Τα λόγια του ισλαμιστή, πιθανότατα εξωμότη*, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα όπως είναι και όπως θα εξελιχθεί, με μαθηματική ακρίβεια, έως τότε, δίχως φράσεις κλισέ και νεολογισμούς του τύπου: "ισλαμοφοβία", "ναι μεν αλλά", "εάν μεν και εάν δε", "να το εξετάσουμε", "δεν είναι ακριβώς έτσι", "όλοι το ίδιο είμαστε", "πρόκειται για δυστυχείς και αναξιοπαθούντες" κ.ο.κ, που συμπληρώνουν τις πάσης φύσεως political correct μπουρδολογίες ενδεδυμένες τον γνωστό "προοδευτικό" ψευδοφιλοσοφισμό.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Ολλανδού δημοσιογράφου στο βίντεο: "Islam is a fascist ideology with a religious sight". Μία φράση ολόκληρη η ουσία.

Το στοιχείο εκείνο που προσδίδει στον ισλαμισμό μία εξαιρετικά μεγάλη δυναμική είναι ο θρησκευτικός φανατισμός. Για να πούμε, όμως, την πάσα αλήθεια το Ισλάμ δεν είναι ακριβώς θρησκεία. Στην ουσία πρόκειται για ένα ιδιόρρυθμο πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό σύστημα διακυβέρνησης, στα πλαίσια του οποίου όλες οι διακριτές εξουσίες (όπως τις παραθέτει ο Μοντεσκιέ) έχουν συγχωνευθεί υπό το ισλαμικό ιερατείο. Συγκεκριμένα η Νομοθετική, η Εκτελεστική και η Δικαστική αποτελούν απλώς εργαλεία που υπηρετούν τον υπέρτατο ισλαμικό νόμο. Κατά συνέπεια, μία ισλαμική κυβέρνηση ασκεί την εκτελεστική της εξουσία και νομοθετεί σύμφωνα με τις επιταγές του ισλαμικού εθιμικού δικαίου. Κατά τον ίδιο τρόπο τα ποινικά δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να εφαρμόσουν τον ισλαμικό νόμο της Σαρία, ενώ τα αστικά έχουν υποκατασταθεί από τον ιεροδικαστή (Κατής), ο οποίος, επίσης, δικάζει με βάση τη Σαρία (για παράδειγμα στη Δυτική Θράκη το αστικό δίκαιο της μουσουλανικής μειονότητος το έχει επιφορτισθεί ο ιεροδικαστής, αντιθέτως στην Τουρκία, που είναι κοσμικό κράτος, η Σαρία δεν ισχύει, έως τώρα τουλάχιστον). 

Εν κατακλείδι, η θρησκεία δεν αποτελεί παρά έναν υμένα, ένα προσωπείο, βάσει του οποίου έχει οικοδομηθεί ένα ολόκληρο σύστημα για να ελέγχει τις μάζες των μουσουλμάνων. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα επιτυχημένη συνταγή, αν κρίνουμε από το σφρίγος και τον φανατισμό των ισλαμιστών, οι οποίοι δεν ορρωδούν ακόμη και προ του κινδύνου να χάσουν τη ζωή των, αρκεί να μαρτυρήσουν για τον Αλλάχ και τον Προφήτη του. Υπάρχει, άλλωστε, για εκείνους το δέλεαρ των Ουρί και των βουνών από Πιλάφια. Διόλου ευκαταφρόνητο για τέτοιας υποστάθμης πληθυσμούς.

Εδώ το βίντεο: 

http://hellenicdailyreporter.blogspot.g ... st_19.html

* Εξωμότης = αρνησίθρησκος, αν και για την αλλοτριωμένη Δύση, και φυσικά για τη μήτρα αυτής την Ευρώπη, δεν θα έλεγα ότι θα ταίριαζε και απόλυτα ο όρος. Για την Ιστορία ένας γνωστός εξωμότης ήταν ο Λέων ο Τριπολίτης που άλωσε τη Θεσσαλονίκη το 904, σφάζοντας και μεταφέροντας χιλιάδες στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.

 

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

Κριτική επι της πολιτικής: Μία διαφορετική προσέγγιση...

"Η πολιτική είναι κάτι εξαιρετικά πολυσύνθετο.Η πολιτική είναι διπλωματία"

Αυτό το η ''πολιτική είναι διπλωματία'' και θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα είναι η μεγαλύτερη απάτη που έχουν περάσει στην ανθρωπότητα αυτά τα καθάρματα.Το έχουν καταφέρει να το περάσουν στην ανθρωπότητα δια της υλιστικής ευημερίας.Σου δίνουν μια άλφα περίοδο πλαστής ευημερίας ώστε εσύ να μην ασχολείσαι με τα κοινά.Εμφανίζονται το λοιπόν ομάδες από μάνατζερς,τα πολιτικά κόμματα, και σου λέει η κάθε ομάδα ότι εγώ κάνω για τη δουλειά αλλά όμως κάνεις εξ αυτών δεν ξέρει να την κάνει.
Η πολιτική είναι το πιο απλό πράγμα στο κόσμο και αυτοί το εμφανίζουν σκοπίμως ως κάτι εξαιρετικά πολυσύνθετο και ότι έχουν να αντιμετωπίσουν μια εξαιρετικά πολύπλοκη πραγματικότητα.Με αυτόν τον τρόπο κρύβουν την άγνοια τους.Η πολιτική είναι διοίκηση επιχειρήσεων,ειναι δηλαδή management.
Ποιά είναι τα εργαλεία του management;
1)Στρατηγικός σχεδιασμός σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα(strategy pianification).Στην πολιτική μεταφράζεται να έχεις συγκροτημένη ιδεολογία και όραμα(vision) για τον τόπο.
2)Προγραμματισμός σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο και καθορισμός στόχων.Στην πολιτική μεταφράζεται να έχεις συγκροτημένο κομματικό πρόγραμμα και να θέτεις επιτεύξιμους στόχους.
3)Ένα οργανόγραμμα αποτελεσματικό που να λύνει προβλήματα συντονισμού και ελέγχου. Στην πολιτική μεταφράζεται ως …κράτος!
4)Ένα σύνολο δομών και πόρων να χρησιμοποιήσεις για να υλοποιήσεις τα 2 πρώτα(vision+business plan)

Τι σου λένε στην ουσία ρε μεγάλε;Πάρε το καράβι και κυβέρνησε το με τα παραπάνω εργαλεία.Οτι δηλαδή θα έκανε ένας manager σε μια ιδιωτική επιχείρηση ,αυτό ζητάνε δηλαδή να κάνεις για την μεγάλη εταιρία, το κράτος. Εμφανίζονται στην πολιτική ένας ''ν'' αριθμός από ομάδες managers και προσπαθούν να σε πείσουν ότι ξέρουν τη δουλειά ενώ είναι παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο.Ψηφίζεις αυτόν εκ των ανικάνων που ψεύδεται καλύτερα.Εφόσον ρε δεν ξέρετε τη δουλειά ,γιατί κατεβαίνετε στην πολιτική εκ των προτέρων ;Επειδή ακριβώς είναι άχρηστοι,χρησιμοποιούν την καραμέλα ότι είναι πολύπλοκη η δουλειά και ότι η πολιτική είναι διπλωματία.Οτι δηλαδή λέει ο αδιάβαστος μαθητής όταν αποτυγχάνει στις εξετάσεις :<<Τα θέματα ήταν παλούκια>>.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο εισέρχονται οι ευθύνες του εκλογικού σώματος(οι μέτοχοι της μεγάλης εταιρίας),που αντί να τους στείλει σπίτι τους εσαεί τους ξαναψηφίζει για να φουντάρουν το καράβι και την επόμενη τετραετία .
Το εκλογικό σώμα δεν έχει:
Α)πολιτική κρίση
Β)Εκλογική συνείδηση,συλλογικότητα και ήθος
Γ)πολιτική σκέψη
Δ)Πνευματική επάρκεια
Αποτέλεσμα:Εχουμε ένα απαίδευτο εκλογικό σώμα που ψηφίζει ανίκανους διαχειριστές ,οι οποίοι στήνουν ένα κράτος που δολοφονεί το έθνος.

Όποιος πολιτικάντης λοιπόν λέει τα παραπάνω ή λέει το κλασικό <<Ναι κάναμε πολλά λάθη αλλά....>>.Η πάσα συζήτηση στον ιδιωτικό τομέα θα τελείωνε επιτόπου στο κάναμε λάθη, με αυτόματη λύση της σχέσης εργασίας. Αυτό πρέπει να εφαρμόσουμε και στη μεγάλη εταιρία, το κράτος, για να πετάξουμε έξω τους άσχετους οι οποίοι είναι και επικίνδυνοι ,ώστε να βοηθήσουμε τις υγιείς δυνάμεις να αναρριχηθούν στο προσκήνιο. Ειδάλλως δεν θα δούμε άσπρη μέρα ΠΟΤΕ.

 Η υπουργοποίηση γίνεται με σκοπό την επιβράβευση του βουλευτή που κινήθηκε περισσότερο για το κόμμα ή που έγλυψε περισσότερο τον ηγέτη του κόμματος και οχι με κριτήρια αριστοκρατικά .Οι περισσότεροι λένε ότι οι πολιτικοί είναι πουλημένοι και προδότες. Δεν είναι προδότες. Ανεπαρκείς είναι. Βαπτίζουμε δοσιλογισμό τη διαχειριστική ανεπάρκεια. Πχ  υπ.υγείας ήταν ο Λοβέρδος. Ο Λοβέρδος έκανε πολλές αλχημείες στο υπουργείο του. Όχι απαραίτητα γιατί ήταν μιζαδόρος και προδότης, αλλά γιατί ο Λοβέρδος είναι νομικός και ως εκ τούτου ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ.Ο άσχετος,  όσο καλή βούληση και να υπάρχει, όσο και να αγαπάει την πατρίδα του, θα τα κάνει σκατά γιατί δεν ξέρει το αντικείμενο. Όταν δεν γνωρίζεις το αντικείμενο, όταν δεν έχεις επαφή με την αγορά εργασίας ,είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις εκ των προτέρων. Ο Άδωνις θα επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα στο υγείας γιατί είναι επιχειρηματίας και ξέρει να λύνει προβλήματα συντονισμού και ελέγχου, αλλά δεν είναι γιατρός και δεν έχει ενασχοληθεί στο χώρο της υγείας. Θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα μεν από το Λοβέρδο,  λόγω εργατικότητας και αυξημένου ζήλου, αλλά θα είναι μέτριος εν συγκρίσει με ένα χειρουργό,που έχει φάει τα νοσοκομεία 20 χρόνια με το κουτάλι ή με έναν manager ιδιωτικής κλινικής που ξέρει το αντικείμενο.

Κανένα κράτος στον κόσμο, εν καιρώ ειρήνης, δεν καταστράφηκε από μια κακιά τετραετία κακών διαχειριστών. Όμως, πολλά καταστράφηκαν από πολλές κακές τετραετίες κακών διαχειριστών. Γιατί είναι περισσότερο προδότης ο ανεπαρκής πολιτικός από τον ψηφοφόρο του; Αφού τα κάνει σκατά, γιατί τον ξαναψηφίζεις; Το πρόβλημα λοιπόν είναι στην αφετηρία του, στην ανεπάρκεια του εκλογικού σώματος να επιλέξει ικανούς ηγέτες.

Όσον αφορά τις όποιες συντεχνίες και τις όποιες συνειδητές προδοσίες τελεστούν, όταν ψηφίζεις πολλές φορές το ίδιο ανεπαρκές-πανάσχετο πρόσωπο, αυτό θα έχει το κίνητρο να δημιουργήσει συντεχνίες γιατί θα νιώθει ασφαλές να το πράξει. Αν εσύ μια αναθεματισμένη  τετραετία πάψεις να τον ψηφίζεις , τον εξαέρωσες μαζί και με την συντεχνία. Η συντεχνία θα προσπαθήσει να αγκαλιάσει τον επόμενο. Αν εξαερώσεις και τον επόμενο η συντεχνία αναγκαστικά θα σπάσει. Η συντεχνία και η οποιαδήποτε προδοσία είναι το αποτέλεσμα, το σύμπτωμα. Η αιτία είναι στην αφετηρία =στην ανεπάρκεια του εκλογικού σώματος. Ρε, δεν ξέρει να ψηφίζει ο κοσμάκης, ποτέ του δεν έμαθε!!!!

Κάντε την εξής απλή υπόθεση εργασίας  στο χώρο σας.Πάρτε όποιον γνωστό έχετε και ρωτήστε τον ποιό κόμμα ψήφισε και ποιον πολιτικό της λίστας ψήφισε. Αφού σας πει, ρωτήστε τον ΥΠΟ ΠΟΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ψήφισες το τάδε κόμμα και ΥΠΟ ΠΟΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ψήφισες τον τάδε πολιτικό. Αν πάρετε ορθή απάντηση που να στέκει στα πόδια της εγώ θα σας πω εύγε!

Ο κόσμος ψηφίζει από συνήθεια ,από ατομικό συμφέρον και πολλές φορές υπό την πίεση ψευτοδιλημμάτων. Π.χ., γιατί ο κόσμος ψηφίζει ΝΔ;Ο μέσος όρος θα σου πει :Από το [1981-2009] για να μην βγει το ΠΑΣΟΚ. Το 2012 για να μην βγει ο Σύριζα και επέλθει κομμουνισμός. Την επόμενη φορά για να μην έρθουν στα πράγματα οι ΝΑΖΙ.
Αποτέλεσμα: Ο κόσμος ουδέποτε ψήφισε τη ΝΔ γιατί αυτή αξίζει-εξετάζοντας εξ ολοκλήρου και μεμονωμένα τη ΝΔ-αλλά υπό την απειλή μια υποτιθέμενης μεγαλύτερης καταστροφής αν ψήφιζε διαφορετικά.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ!!!!!!!!

Michalis Delta

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

 

Ο Ιούνιος του 2013 πέρασε. Σίγουρα δεν ήταν από τους ήρεμους μήνες για τη χώρα. Η υπόθεση της ΕΡΤ, η κυβερνητική κρίση, η αποφυγή των εκλογών την τελευταία στιγμή, συν τα γνωστά προβλήματα με την οικονομία μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, κι έτσι αγνοήθηκε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ένα σημαντικότατο ζήτημα που πλέον μπορεί και νομικώς να τεθεί. Ο Ιούνιος του 2013 σηματοδοτεί τη λήξη της πενταετούς προθεσμίας που απαιτεί το Σύνταγμα προκειμένου να γεννηθεί για την εκάστοτε Βουλή δυνατότητα να προτείνει συνταγματική αναθεώρηση [άρθρο 110 παρ. 6 Συντάγματος 2008]. Τα πέντε χρόνια που απαιτούνται από το Σύνταγμα από το πέρας της προηγούμενης αναθεώρησης για να γεννηθεί η δυνατότητα νέας πλέον πέρασαν, με δεδομένο ότι η τελευταία ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2008. Συνεπώς η ελληνική Βουλή έχει τη δυνατότητα να κινήσει τη διαδικασία για να αναθεωρήσει, πλην των περιορισμών που επιβάλλονται από το Σύνταγμα, όσες διατάξεις του Συντάγματος κρίνει ότι χρήζουν αλλαγής, ως αναποτελεσματικές ή αναχρονιστικές. Η μεγαλύτερη δυνατή μεταρρύθμιση, η αλλαγή του θεμελιώδους νόμου όπου στηρίζεται κάθε κράτος και κάθε έννομη τάξη.

Όπως προαναφέρθηκε, λόγω των εξελίξεων το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης ανακινήθηκε ελάχιστα τις προηγούμενες εβδομάδες. Ακόμα και μια ομιλία του πρωθυπουργού σχετικά με θέματα που θα μπορούσαν να ανακινηθούν πέρασε απαρατήρητη, αφού την επικαιρότητα μονοπωλούσε το ζήτημα της ΕΡΤ. Ωστόσο ήδη χωρίς να έχει κινηθεί επίσημα η διαδικασία έχουν γίνει οι πρώτες προτάσεις για αλλαγές συγκεκριμένων διατάξεων από πολλές πλευρές, έχουν ανεπισήμως μπει πολλά θέματα στην ατζέντα και αποτελεί κοινή παραδοχή ότι σε πολλά σημεία το Σύνταγμα έχει ανάγκη αλλαγής.

Ένα σημείο όπου μέχρι στιγμής υπάρχει σχετική συναίνεση, και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι υπάρχει ανάγκη αλλαγής είναι το άρθρο 86 για την ατομική ευθύνη των υπουργών και των μελών της κυβερνήσεως, που έχει τόσες φορές σταθεί εμπόδιο για την άσκηση δίωξης και την απόδοση ποινικής ευθύνης. Πόσες φορές έχει το πολιτικό σύστημα δεχτεί ύβρεις για αυτή την απίστευτης εμπνεύσεως ρύθμιση, που καθιστά πρακτικά αδύνατη την αποκατάσταση του κοινού περί δικαίου αισθήματος; Οι ανάλογες διατάξεις των άρθρων 61-62 για την προστασία [για την ακρίβεια ασυλία] των βουλευτών υπάρχει ανάλογη αντίληψη, τόσο στην κοινωνία όσο και στο πολιτικό σύστημα, ότι πρέπει να προσαρμοστούν στις εξελίξεις, για να σταματήσει να δίνεται στο λαό η εντύπωση ότι ο νόμος δεν αγγίζει τους πολιτικούς. Τα βουλευτικά προνόμια που θεσπίζονται με το άρθρο 63, οι διατάξεις του οποίου στο παρελθόν είχαν γίνει αφορμή για απίστευτα διασταλτικές ερμηνείες και ανάλογη θέσπιση προνομίων, δήθεν ως υποχρέωση από το Σύνταγμα [πχ συγκοινωνιακή ατέλεια = απαλλαγή από τα διόδια] θα ληφθεί μέριμνα για να μην επαναληφθούν στο μέλλον, ή θα συνεχίσουν οι βουλευτές να απολαμβάνουν σκανδαλώδεις διευκολύνσεις και παροχές που αλλοιώνουν κατάφωρα το χαρακτήρα λειτουργήματος του αξιώματός τους;

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα συνεχίσει να έχει τον απολύτως διακοσμητικό και συμβολικό ρόλο που του επεφύλασσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την αναθεώρηση του 1986; Θα συνεχίσει να είναι ένας αρχηγός κράτους χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, όπως ουσιαστικά προκύπτει από τα άρθρα 35-48, ή θα αποκτήσει σοβαρότερες και πιο αυτοτελείς ευθύνες; Πρόκειται για τον ανώτατο άρχοντα, και ίσως το πολίτευμα της Προεδρευόμενης [και όχι προεδρικής] Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας να μη μπορεί να αλλάξει, αλλά οι αρμοδιότητες του Προέδρου μπορούν, και επιβάλλεται, να είναι μεγαλύτερες, και να μην περιορίζονται στον τυπικό ρόλο του ρυθμιστή του πολιτεύματος. Ανάλογη εξέλιξη πρέπει να υπάρξει και ως προς τον τρόπο εκλογής του. Θα παραμείνει ίδιος, έμμεσος μέσω του Κοινοβουλίου, όπως ορίζεται από το άρθρο 32, ή θα δοθεί στο λαό το δικαίωμα να επιλέγει με πιο άμεσο και δημοκρατικό τρόπο τον πρώτο Έλληνα πολίτη;

Τι θα γίνει με το περιβόητο άρθρο 16; Είναι μια ρύθμιση που προκάλεσε απίστευτες διενέξεις και εντάσεις πριν 7 χρόνια, όταν η αλλαγή δεν κατέστη δυνατή με αποτέλεσμα να εμποδίζει ακόμα να λειτουργήσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα που κάποτε υπήρχε η Ακαδημία του Πλάτωνος. Η χώρα μας μπορεί να καταστεί πόλος έλξης φοιτητών από το εξωτερικό, και οι Έλληνες φοιτητές να σταματήσουν να φεύγουν στην Ευρώπη και την Αμερική για καλύτερες σπουδές. Όσο όμως υπάρχει αυτός ο περιορισμός από το Σύνταγμα αυτό δε γίνεται. Θα αρθεί λοιπόν;

Ζούμε σε μια εποχή αδιανόητης οικονομικής κρίσης και ύφεσης, όπου νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας είναι η ανεργία. Κοινά αποδεκτή είναι η ανάγκη νέων επενδύσεων και οικονομικής ανάπτυξης. Το άρθρο 24 για την προστασία του περιβάλλοντος, που έχει σταθεί ανυπέρβλητο εμπόδιο για εκατοντάδες επενδύσεις, μεγάλες ή μικρές, θα βελτιωθεί προς το καλύτερο, για να μην πεθαίνει από τη γραφειοκρατία και τις οικολογικές οργανώσεις κάθε άμοιρος που θέλει να φέρει τα λεφτά του στη χώρα, αλλά και για να καταστεί η προστασία αποτελεσματικότερη και να μην είναι απλώς επιχείρημα για να σταματά τις επενδύσεις; Ή θα συνεχίσουν οι επενδύσεις να κολλάνε με το παραμικρό στο ΣτΕ και τα άλλα διοικητικά δικαστήρια, για ασήμαντες αφορμές και χωρίς συγκεκριμένες αιτίες;

Ο θεσμός άμεσης δημοκρατίας του δημοψηφίσματος, του άρθρου 44, που μέχρι σήμερα δεν έχει τύχει εφαρμογής, θα ληφθεί πρόνοια για να καταστεί πιο χρήσιμος; Όπως έχει δείξει η κοινή εμπειρία με την παρούσα διατύπωση ο θεσμός δε λειτουργεί. Σε όλο τον κόσμο τα πολιτεύματα κινούνται προς την κατεύθυνση της μεικτής δημοκρατίας, που είναι ταυτόχρονα άμεση και έμμεση, ενώ εδώ έχει παραμείνει το κλασικό έμμεσο αντιπροσωπευτικό μοντέλο, και ο λαός δεν έχει καμία δυνατότητα να εκφράζεται νομίμως και επισήμως, παρά μόνον μέσω της επιλογής αντιπροσώπων. Έτσι δίνεται η ευκαιρία σε διάφορους να ισχυρίζονται ότι η εκάστοτε κυβέρνηση ή Βουλή στερείται λαϊκής νομιμοποίησης, και έτσι καταφέρνει ο λαός να αποποιείται αιωνίως των ευθυνών του, και να κατηγορεί για πάντα τους αντιπροσώπους του.  Και όσον αφορά τις εκλογές αυτές καθ’ εαυτές, η απόλυτη αρμοδιότητα της Βουλής να ορίζει το σύστημα μέσω του οποίου θα αναδεικνύονται οι βουλευτές θα συνεχίσει να υπάρχει [άρθρο 54], ή θα κατοχυρωθεί μια κεντρική κατεύθυνση που θα δεσμεύει εφεξής την εκάστοτε Βουλή [πχ μόνιμο αναλογικό σύστημα]; Ο θεσμός της σταυροδοσίας, που έχει αναγάγει σε βασικό κριτήριο για την επιτυχία ενός πολιτικού το πόσες γνωριμίες ή πόσο μεγάλο σόι έχει, θα καταργηθεί, για να μπορούν επιτέλους οι βουλευτές να εκφράζονται ελεύθερα χωρίς να φοβούνται μήπως χάσουν την παραμικρή ψήφο;

Η συνταγματικά κατοχυρωμένη και διεθνώς αναμφισβήτητη αρχή της διάκρισης των εξουσιών υπάρχει στην Ελλάδα ή οφείλει να ενισχυθεί; Ο ρόλος του Κοινοβουλίου μπορεί να ενισχυθεί, και να καταστεί εντελώς αυτοτελής σε σχέση με την εκτελεστική εξουσία; Έχει ακουστεί η πρόταση να θεσπιστεί ασυμβίβαστο μεταξύ κοινοβουλευτικού και υπουργικού αξιώματος. Καιρός είναι να σταματήσει η Βουλή να αποτελεί προπαρασκευαστικό στάδιο για υπουργοποίηση, και να μπορούν οι υπουργοί να απασχολούνται αποκλειστικά με τη διοίκηση του κράτους κι όχι με το φόβο της επανεκλογής τους.

Υπάρχει επίσης μια χρόνια παράλειψη στους θεσμούς της χώρας που όπως έχουν αποδείξει οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων πρέπει επιτέλους να καλυφθεί. Αυτή αφορά την δικαστική εξουσία, και είναι η έλλειψη συνταγματικού δικαστηρίου. Δεν υπάρχει αυτοτελές δικαστήριο που να αφορά τη συνταγματικότητα των ψηφισμένων από τη Βουλή νόμων, και ως αποτέλεσμα της έλλειψης τα όλο και αυξημένα αιτήματα αντισυνταγματικότητας, που άλλοτε ευσταθούν και σωστά υποβάλλονται και άλλο γίνονται απλώς για το θεαθήναι, υποβάλλονται στο ΣτΕ και εκδικάζονται μετά από 2-3 χρόνια, στα οποία το ερώτημα για τη συνταγματικότητά τους εκκρεμεί, εμποδίζοντας τόσο την εφαρμογή των νόμων όσο και την εξέλιξη  της δημόσιας ατζέντας. Δεν είναι καιρός να διορθωθεί αυτή η παράλειψη και να ιδρυθεί και στην Ελλάδα Συνταγματικό Δικαστήριο, όπως έχει γίνει σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου;

Και φυσικά υπάρχει το μεγάλο ζήτημα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων [άρθρο 103]. Πρόκειται για μία ρύθμιση που μόνο το σκοπό που αφορούσε στην αρχή δεν πέτυχε. Ίσως να εμπόδισε τις μετακινήσεις-απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με κομματικά κριτήρια [τουλάχιστον στο επίπεδο των υπαλλήλων, γιατί στα ανώτερα κλιμάκια η κατάσταση δεν άλλαξε και πολύ], αλλά ταυτόχρονα προκάλεσε ατιμωρησία, αναξιοκρατία, πελατειακό κράτος και αναποτελεσματικότητα. Είναι μία από τις βασικές αιτίες που προκάλεσαν τη σημερινή μάχη για να αλλάξει η δημόσια διοίκηση. Δεν είναι καιρός να αλλάξει; Και τι θα γίνει με το θέμα των συνδικαλιστικών ελευθεριών; Η Ελλάδα είναι η χώρα με τις περισσότερες απεργίες και πορείες παγκοσμίως. Είναι προφανές ότι ο συνδικαλισμός στη χώρα δε λειτουργεί σωστά, και τα αρνητικά που έχει προκαλέσει είναι πολύ περισσότερα από τα θετικά.

Είναι μόνο μερικά από τα πολλά ζητήματα που έχουν τεθεί σε σχέση με τη συνταγματική αναθεώρηση. Δεν είναι ούτε τα σημαντικότερα ούτε αυτά που θα επιλυθούν. Είναι πάντως δεδομένο ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη αλλαγών σε πολλά σημεία του Συντάγματος. Είναι αναγκαία μια συνταγματική μεταρρύθμιση για να ξεπεραστούν οι δυσλειτουργίες του παρόντος πλαισίου και να δοθεί ώθηση προς τα εμπρός. Η χώρα έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις, είναι πλέον κοινά αποδεκτό. Και η κορυφαία μεταρρύθμιση όλων είναι η συνταγματική, που αφορά το ίδιο το θεμέλιο της πολιτείας και μπορεί όχι απλά να επιτρέψει, αλλά να επιβάλλει τη φυγή προς τα εμπρός. Η σημερινή κυβέρνηση έχει πολλές φορές ισχυριστεί ότι είναι η κυβέρνηση των μεταρρυθμίσεων και της προόδου. Οφείλει να αποδείξει ότι ο χαρακτηρισμός αυτός την αφορά στην κορυφαία μεταρρύθμιση όλων, τη συνταγματική. Οφείλει να αποδείξει ότι πράγματι ξέρει να σπάει αυγά. Οφείλει να αποδείξει ότι πιστεύει στη Νέα Μεταπολίτευση, που προφανώς έχει ανάγκη από ένα νέο Σύνταγμα.

Μεγάλη είναι και η ευθύνη της αντιπολίτευσης στο συγκεκριμένο ζήτημα. Πέραν των διαφορών που υπάρχουν μεταξύ των παρατάξεων σε πολλά σημεία υπάρχει συμφωνία, και όπου δεν υπάρχει μπορεί να βρεθεί. Θα βρουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης το θάρρος να στηρίξουν μια τολμηρή συνταγματική μεταρρύθμιση ή θα παρασυρθούν για άλλη μια φορά από τον αντιπολιτευτικό τους οίστρο; Άλλωστε με τη διαδικασία που επιβάλλεται από το Σύνταγμα η σύμπραξή τους, είτε στην παρούσα Βουλή είτε στην επόμενη, που εφόσον κινηθεί η διαδικασία θα είναι και αναθεωρητική, είναι αναγκαστική, αλλιώς πολύ απλά η μεταρρύθμιση δε θα γίνει. Δεν υπάρχει για αυτά περιθώριο μικροπολιτικής ή αποφυγής ευθυνών, όπως συμβαίνει συνήθως.

Η συνταγματική μεταρρύθμιση σε μία χώρα όπου η κατάσταση έχει τόσο πολύ εκτραχυνθεί που φτάνει στο σημείο να αμφισβητείται το Σύνταγμα είναι απαραίτητη και αναγκαστική. Ή θα γίνει ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά ή η φθορά θα προκαλέσει την καταστροφή. Η Μεταπολίτευση τελείωσε, και η αναθεώρηση που θα ακολουθήσει οφείλει να επικυρώσει το τέλος της. Η Νέα Μεταπολίτευση έρχεται, αν δεν έχει έρθει ήδη, και χρειάζεται η συνταγματική μεταρρύθμιση για να την επικυρώσει. Η Νέα Ελλάδα είναι κοντά, αρκεί να τολμήσουν κάποιοι να την αναζητήσουν.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Tις πταίει για τα χάλια μας στη Μεταπολίτευση;

Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν τις τελευταίες ημέρες σχετικά με το αν φταίει ή δεν φταίει ο Ανδρέας για τα χάλια της Ελλάδας. Κάποιες αλήθειες πρέπει να λέγονται και κυρίως θα πρέπει να έχουμε το καθαρό μυαλό χωρίς ιδεολογικές φορτίσεις, αγκυλώσεις και εξαρτήσεις να τολμούμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Ποιος όμως φταίει και γιατί;

1. Ο ...Κωνσταντίνος Καραμανλής βλέποντας τις βαριές συνέπειες των δύο πετρελαϊκών κρίσεων του 1973 και του 1976 και κάνοντας τον ιστορικό συμβιβασμό με το ΚΚΕ άρχισε να κρατικοποιεί επιχειρήσεις προ του φάσματος της ανεργίας για χιλιάδες εργαζόμενους. Ήταν η περίοδος όπου τα επιτόκια δανεισμού εκτοξεύτηκαν στο 20% και όσοι είχαν εκτεθεί στον δανεισμό επί Χούντας με επιτόκια 2 ή 3% βρέθηκαν αμέσως σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θέλησε να τα βάλει με την τότε διαπλοκή, δηλαδή με τους Μποδοσάκηδες, τους Νιάρχους και τους Ανδρεάδηδες. Ταυτόχρονα, χωρίς να το θέλει τους στοχοποίησε και ακολούθως όλοι αυτοί συμπεριελήφθησαν στις… λίστες της «17 Νοέμβρη».

2. Το 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου με ένα άρθρο και έναν νόμο διπλασίασε τους μισθούς στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και άρχισε να ξηλώνει με ταχύτερους ρυθμούς το… πουλόβερ της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας. Το 1983 με υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Γεράσιμο Αρσένη έκανε την πλέον αποτυχημένη υποτίμηση εθνικού νομίσματος στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Αντί να λάβει μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, κρατικοποίησε εκατοντάδες επιχειρήσεις εγκαθιδρύοντας μια γενική εικόνα μονιμότητας και φαυλότητας. Το 1985 ζήτησε από τον Κώστα Σημίτη να ανορθώσει την οικονομία με το περιβόητο διετές σταθεροποιητικό πρόγραμμα, το οποίο ακολούθησε τη δεύτερη υποτίμηση του νομίσματος μέσα σε δύο χρόνια. Αμέσως μετά τις εκλογές του 1985 υποτιμήθηκε η δραχμή και στη συνέχεια ο Σημίτης ακολούθησε περιοριστική πολιτική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος του 1987 να έχει ανακτηθεί το μεγαλύτερο μέρος της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και ταυτόχρονα οι μακροοικονομικοί δείκτες και κυρίως η ανεργία εμφάνισαν τις καλύτερες επιδόσεις της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια η αμφιλεγόμενη υπόθεση Κοσκωτά οδήγησε στην αλλαγή του εκλογικού νόμου και στην ταλαιπωρία της οικονομίας και της χώρας όχι μόνο αρχικά με τη Συγκυβέρνηση Ν.Δ.-Συνασπισμού και στη συνέχεια με την Οικουμενική, αλλά και καθ΄ όλη τη διάρκεια των 3,5 ετών της διακυβέρνησης από τη Ν.Δ., η οποία ελάμβανε αποφάσεις με 151 ψήφους.

3. Το 1994 ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την πτώση του πρώην ανατολικού μπλοκ λειτούργησε διαφορετικά και ανέθεσε στον Γ. Γεννηματά να καταρτίσει το πρόγραμμα σύγκλισης, ποντάροντας στην αντιστάθμιση του πολιτικού κόστους που θα υφίστατο ως… Ανδρέας από την ανίατη ασθένεια του νέου υπουργού Εθνικής Οικονομίας.

4. Το 1996, ο Σημίτης προσπάθησε με ήπιο τρόπο, περισσότερο διαχειριστικό και λιγότερο μεταρρυθμιστικό να επιτύχει τους στόχους για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Το 2000 μετά τη νέα νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές έβλεπε ότι όσο πλησιάζει η ώρα ένταξης στο ευρώ, τόσο μεγαλύτερο θα ήταν το βάρος της προσαρμογής σε αυτό. Έτσι, προσπάθησε να κάνει τη μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό με τον Τάσο Γιαννίτση. Τότε, βρέθηκε 1.000.000 κόσμος στους δρόμους και ο Άκης Τσοχατζόπουλος με την ομάδα του έβλεπε ότι θα μπορούσε να πάρει μια ρεβάνς για την ήττα του 1996 από τον Σημίτη. Είχε απειλήσει να ρίξει την κυβέρνηση τότε και ο Σημίτης προανήγγειλε ανασχηματισμός για μετά από ένα δεκαπενθήμερο. Ο Γιαννίτσης έφυγε, ήρθε ο Ρέππας και έγινε ένα πασάλειμμα στο Ασφαλιστικό. Αποτέλεσμα; Αν είχε περάσει τότε η μεταρρύθμιση Γιαννίτση, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είχε ελαφρυνθεί κατά 102 δισ. ευρώ και συνεπώς, το περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί προ τριετίας λίγο πριν την αναζήτηση διεθνούς λύσεως χρηματοδότησης του χρέους θα ήταν διαφορετικό…

5. Το 2004 ο Κώστας Καραμανλή έρχεται στην εξουσία με συνθήματα την «Απογραφή» και την «Επανίδρυση του Κράτους». Η απογραφή που έγινε αφορούσε την υιοθέτηση της μεθόδου Β στην αποτύπωση των εξοπλιστικών δαπανών, αντί της μεθόδου Α που είχε υιοθετήσει ο Σημίτης. Με την υιοθέτηση της μεθόδου Β, ο Καραμανλής έθεσε την Ελλάδα σε διαδικασία επιτήρησης με στόχο να αποφύγει την υλοποίηση κάποιων προεκλογικών εξαγγελιών. Βεβαίως, με την απογραφή, κάποιος λογικός άνθρωπος θα περίμενε να μάθει πόσους υπαλλήλους είχε το Δημόσιο, πόσα λεφτά από μισθούς και επιδόματα ελάμβαναν, τι χρωστάνε τα νοσοκομεία, ποιες είναι οι πραγματικές εγγυήσεις του Δημοσίου σε ΔΕΚΟ και πλήθος άλλων παρεμβάσεων. Όμως, αυτό δεν έγινε. Το αντίθετο μάλιστα. Το 2007, όταν βγήκαμε από την επιτήρηση δόθηκε η εντύπωση ότι η οικονομία μπήκε στον σωστό δρόμο. Το αντίθετο. Τα ελλείμματα αυξάνονταν, το χρέος έτεινε να καταστεί ανεξέλεγκτο. Την ίδια στιγμή, γίνονταν αθρόοι διορισμοί και το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το Δημόσιο ανήλθε από το 1,5 δισ. ευρώ το 2003, στα 9,6 δισ. ευρώ το 2009.

Από τον Ιανουάριο του 2009 και αφού είχαν αρχίσει να γίνονται αντιληπτές οι παρενέργειες από το τραπεζικό μπουμ σε ΗΠΑ και Ευρώπη, οι αγορές ήταν σίγουρες ότι η Ελλάδα θα έφτανε σε αδιέξοδο ως προς τη χρηματοδότηση του χρέους της. Έτσι, το 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία της οριστικής απογραφής που ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2010 παρουσίασε έλλειμμα Κρατικού Προϋπολογισμού 36 δισ. ευρώ ή 15% του ΑΕΠ και έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών επίσης 36 δισ. ευρώ ή 15% του ΑΕΠ.

Η αρχή του τέλους ξεκίνησε από τον Καραμανλή στο τέλος της δεκαετίας του 1970, ο Ανδρέας Παπανδρέου τοποθέτησε τα εκρηκτικά και οι επόμενες κυβερνήσεις και κυρίως η κυβέρνηση Καραμανλή την τριετία 2007-2009 άναψαν το φυτίλι… Ενδιαμέσως, κάτι προσπάθησαν να κάνουν οι Μητσοτάκης και Σημίτης, αλλά η φαυλότητα, ο κρατισμός κλπ. υπερίσχυσαν. Και βεβαίως το ΠΑΣΟΚ του 2009, είδε την έκρηξη και νόμιζε ότι επρόκειτο περί… πυροτεχνημάτων σε γαμήλιο πάρτι… Η συνέχεια είναι γνωστή...

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ...

 

Λουκάς Γεωργιάδης

Περι του βιβλίου Γραμματικής της Ε' και ΣΤ' Δημοτικού...

Παγκοσμίως υπάρχει αυτό που λέμε Διεθνές Φωνητικόν Αλφάβητον (International Phonetic Alphabet, IPA), τα σύμβολα του οποίου χρησιμοποιούνται για την φωνητικήν περιγραφήν, δηλαδή την περιγραφήν της προφοράς των λέξεων και των προτάσεων μίας γλώσσης. Τα σύμβολα αυτά λέγονται φωνητικά. Το ΔΦΑ αποτελείται από ένα πλήθος συμβόλων που λαμβάνουν ως βάσι το λατινικόν αλφάβητον με κάποια δάνεια κι από το ελληνικόν. Συμπληρωματικώς παρέχονται και κάποια διακριτικά σημάδια προκειμένου να μπορούν να αποδοθούν όλες οι ποικιλίες των φθόγγων. Φθόγγοι (ή φωνές) τώρα ονομάζονται τα ελάχιστα φθογγικά στοιχεία που συνθέτουν την έκφρασι, την χαρακτηριστική προφορά μίας γλώσσης, και που λειτουργούν, ως είπαμε, σε ένα φωνητικόν σύστημα.
 Η Σύγχρονη Γλωσσολογία (Φωνητική - Φωνολογία) εστιάζει περισσότερον εις την ομιλουμένη γλώσσα, και κάτω από αυτό το πρίσμα τα φωνήεντα και τα σύμφωνα, και γενικότερα οι ελάχιστοι δυνατοί ήχοι μίας γλώσσης, αποδίδονται με βάσι αυτό το φωνητικόν αλφάβητον, το οποίο είναι εργαλείον για την περιγραφήν και την κατανόησιν των φθόγγων μίας γλώσσης. 'Ολο αυτό το πράγμα τώρα γίνεται προσπάθεια τα τελευταία χρόνια να διοχετευθή, με τον ευκολώτερον δυνατόν τρόπον, στα σχολικά βιβλία. Δεν καταργείται κανένα γράμμα (εκ του ρ. γράφω, αυτό που γράφεις) του αλφαβήτου, απλά επιχειρείται να αποδοθή όσο γίνεται καλλίτερα στην ομιλουμένη γλώσσα, αφού η προφορά αποκλίνει από την γραφή σε όλες τις γλώσσες. Απο κει και πέρα, εαν κάποιος χρησιμοποιήση όλα αυτά για να μεθοδεύση την αντικατάστασι του ελληνικού αλφαβήτου με τα γκρίκλις, δεν πταίει η Γλωσσολογία ως Επιστήμη εις αυτό. Με τον ίδιο τρόπο δεν πταίει ο Γουάτσον με την διπλή έλικα αν κάποιοι ευάισθητοι αντιρατσιστές ενοχληθούν, με τον ίδιο τρόπο δεν πταίει ο Zuckerberg για το facebook αν κάποιοι χρησιμοποιούν το προφίλ σου και δημοσιευουν προσωπικά δεδομένα. Το διαδίκτυον δεν είναι φύσει κακόν πράγμα, αλλά ο σκοπός για τον οποίον το χρησιμοποιείς μπορεί να είναι κακός.
Δυστυχώς, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ιδεολογικοποείται πάσα επιστημονική συζήτησις - ίσως όχι αδικαιολόγητα - αλλά χρειάζεται η σύνεσις και η παιδεία για να ξεχωρίζης τί είναι πραγματικά επιζήμιον και τί δεν είναι. Αυτό συνέβη και με το λεγόμενον "σωματίδιον του Θεού", το μποζόνιον του Higgs που ωρισμένοι το εχαρακτήρισαν ως "πράγμα του Διαβόλου". Ούτε "σωματίδιον του Θεού" είναι ούτε "πράγμα του διαβόλου", είναι ένα σωματίδιον από το οποίον φαίνεται ότι έλαβαν μορφή και υλική υπόστασι όλα τα άλλα. Ο κόσμος ευκόλως τρομοκρατημένος ών διχάζεται γιατί θεωρεί ότι υπάρχει μία παγκόσμια συνωμοσία η οποία μπορεί και σε ένα βαθμό να είναι αληθής, αλλά εδώ πρέπει να έλθη η Επιστήμη να δώση εξηγήσεις και να παρέμβη κατευναστικώς.

Προφανώς, κάθε τι που μας φαίνεται να αλλάζη όπως το βιβλίον αυτό μας δημιουργεί μία υποψία ότι κάποιοι προσπαθούν να καταστρέψουν την γλώσσα μας, την ιστορία μας κοκ. Και εις αυτό το σημείον δεν μπορώ να μην αναφέρω την περίπτωσι του Κυπρίου ευρωβουλευτού κ. Ματσάκι, ο οποίος πρότεινε την απλοποίησι της ελληνικής γραφής. Πρότεινε μάλιστα και στον Υπουργό Παιδείας της Κύπρου την σύστασι επιστημονικής ομάδος γλωσσολόγων για να υποστηρίξουν επιστημονικώς αυτήν του την πρότασι. Αυτό είναι ζήτημα που εμπνέει ανησυχία και απερίφραστα κανείς το καταδικάζει.
 Αυτό θα μπορούσε να γίνη και εδώ, και στην αντίστοιχη επιστημονική ομάδα σίγουρα θα εζητείτο από την Φιλιππάκι - Warburton να είναι μέλος.
 Ένας άλλο θέμα, αναφορικά πάλι με την χρήσι των γκρίκλις, ανέκυψε, όταν ο επίκουρος καθηγητής του τοµέα Γλωσσολογίας του ΑΠΘ και πρόεδρος του Ιδρύµατος Μανόλη Τριανταφυλλίδη – Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών του ΑΠΘ Γιώργος Παπαναστασίου προσπαθώντας να πη πως τα γκρίκλις δεν αποτελούν απειλή έγραψε στα ΝΕΑ ότι: «Είναι µάλλον πολυσυζητηµένη η αγωνία ορισµένων ότι η χρήση των greekglish, όπως λέγονται, µπορεί να απειλήσει τη χρήση του ελληνικού αλφαβήτου και να οδηγήσει στον θάνατο της ελληνικής γλώσσας. Η τραγωδία “Ερωφίλη”, ένα από τα σπουδαιότερα έργα της κρητικής λογοτεχνίας από την εποχή της Βενετοκρατίας, γράφηκε από τον Γεώργιο Χορτάτση µε το αλφάβητο αυτό». Καλά, αν νομίζει ο κ. Παπαναστασίου ότι η εποχή του Χορτάτση που πιθανότατα ειχε σπουδάσει στην Ιταλία, συναναστρεφόταν με βενετούς ευγενείς και είχε αρίστην γνώσιν του ιταλικού θεάτρου είναι ίδια με την δική μας με τα γκρίκλις, τότε ειναι ανιστόρητος. Ο Χορτάτσης εκπροσωπεί τον λόγιον εκείνον που γνωρίζει την διάλεκτόν του, την κρητικήν, αλλά δεν μπορεί να την αποδώση με ελληνικόν αλφάβητον, και δείχνει την αγωνίαν ενός ανθρώπου να αποδώση την γλώσσαν του ως ακριβέστατα με το λατινικόν αλφάβητον.

πχ. Μira cachi chie adidhichi, tiragnismeni mira
(Μοίρα κακή και αντίδικη, τυραγνισμένη μοίρα)

Και η προσπάθεια του αυτή να αποδώση ορθώς με τους λατινικούς χαρακτήρες την προφοράν των φθόγγων της Ελληνικής είναι και η καλλίτερη απόδειξις ότι η εκμάθησις της προφοράς των φθόγγων και της διάκρισης μεταξύ τους είναι επιβεβλημένη, για να επανέλθω εις το βιβλίον. Βλέπετε πως την λέξι "κακή" την αποδίδει ως cachi διαφοροποιώντας την προφορά του κ ως [κ] και [ts] στην κρητική διάλεκτον.
Καμμιά, λοιπόν, σχέσι με τα σημερινά γκρίκλις που ουσιαστικά τα χρησιμοποιούν οι περισσότεροι για να σκεπάσουν τα ορθογραφικά τους λάθη.

Γλωσσολόγος Μένιους

Aπόφαση Ecofin και κούρεμα καταθέσεων άνω των 100.000 ευρω;

Τι καθεστώς πάνε να θεσμοθετήσουν στην Ευρώπη; Στην Κύπρο το κούρεμα των καταθέσεων είχε το χαρακτήρα του έκτακτου μέτρου για να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα και να μην καταρρεύσει η οικονομία εν τω συνόλω.

Στην Ευρώπη όπου εικάζεται ότι την προηγούμενη περίοδο των μεγάλων deals εισέπραξαν κίνδυνο οι τράπεζες περί τα 1,5-2 τρισεκατομμύρια ευρώ από την συσσώρευση σκουπιδιών από τις ΗΠΑ και από τη δημιουργία περίεργων παραγώγων(μεγάλη έκθεση γαλλικών και γερμανικών τραπεζών στη διασπορά κινδύνου),αυτό που έγινε στην ελληνική Κύπρο τείνει να είναι πλέον ο κανόνας. Το έκτακτο δηλαδή ίσως και να γίνει τακτικό. Οι καταθέτες θα χαρακτηρίζονται ως επενδυτές ,risk takers, και θα καλύπτουν τις ζημιές των τραπεζών τους, χωρίς την περίοδο των παχιών αγελάδων να απολαμβάνουν τα υψηλά μερίσματα(δεν είναι μέτοχοι και δεν λαμβάνουν μέρος στις αποφάσεις) ή τα υψηλά τοκομερίδια των ομολογιούχων πιστωτών της τράπεζας. Οι καταθέτες απολαμβάνουν μια απόδοση της κατάθεσης που κυμαίνεται μεταξύ του 0,5% ετησίως μέχρι το 3% στις καταθέσεις προθεσμίας στην καλύτερη των περιπτώσεων,  χωρίς να παίρνουν μέρος στη λήψη των αποφάσεων της εταιρίας. Οι τραπεζίτες θα παίρνουν τις αποφάσεις τους και θα κάνουν τα ανοίγματα τους ,με μόχλευση 30:1 ή και 50:1 (βλέπε UBS) και αν στο τέλος μαζέψουν πολλά παλιόχαρτα στο ενεργητικό τους, αυτές οι ζημιές  θα καλύπτονται από τα στοιχεία του παθητικού, τις καταθέσεις.

Αυτό θα επιφέρει σοβαρές επιπτώσεις στη δομή του τραπεζικού κλάδου της Ευρώπης και στην τραπεζική πρακτική:

1)Περαιτέρω ολιγοπωλιοποίηση του κλάδου, με συγκέντρωση των καταθέσεων στις τράπεζες κολοσσούς(risk averse) .

2)Μεταφορά κεφαλαίου εκτός Ευρωζώνης ή ακόμα και εκτός Ευρώπης, χειροτερεύοντας την ύφεση ή θέτοντας τα θεμέλια να ξανακυλίσει το σύστημα σε νέα ύφεση εκεί που θα τείνει να ξεπεραστεί η παρούσα (βλέπε 1929-1933 και μετάσταση το 1937-1939).

3)Υψηλότερα επιτόκια δανεισμού σε σχέση με το χτές για νοικοκυριά και επιχειρήσεις από τη νέα πιο συγκεντρωτική-συμπαγή  δομή του τραπεζικού κλάδου ακόμα και στις περιόδους ανάπτυξης.

4)Μεγαλύτερη κινητικότητα και αδιαφάνεια στους αποταμιευτές με ρευστότητα άνω των 100.000,οι οποίοι θα τη σπάζουν σε πολλούς λογαριασμούς των 100.000 ευρώ σε διάφορες τράπεζες της ΕΕ ή θα τη διαχειρίζονται οφσόρ εταιρίες για λογαριασμό τους.

Σου λένε, μην ανησυχείς οι καταθέσεις κάτω  των 100.000€ στην ΟΝΕ δεν κινδυνεύουν. Αν δεν φτάσουν τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαικών τραπεζών θα κουρέψουν τους ομολογιούχους πιστωτές και τους μεγαλοκαταθέτες. Ανοιξαν την κερκόπορτα για πολύ επικίνδυνες συζητήσεις και σπείρουν τον τρόμο με τέτοιες αποφάσεις, μεσούσης της δεύτερης χειρότερης οικονομικής κρίσης από το 1929 μέχρι σήμερα η οποία είναι ακόμα εν εξελίξει. Οταν ανοίγεις τέτοιες <<χαραμάδες>> , λογικό είναι να φοβάται ο άλλος για ενδεχόμενα,-δια πυρός και σιδήρου- κουρέματα ακόμα και στους μικροκαταθέτες. Μήπως η διαχείριση της κυπριακής κρίσης δεν ήταν τελικά  ένα έκτακτο και τυχαίο γεγονός και δεν αποτελούσε την εξαίρεση του κανόνα;

Στην Αθήνα, καθησυχαστικές διευκρινίσεις για την εγγύηση των καταθέσεων παρέχει το υπουργείο Οικονομικών μετά την απόφαση του Ecofin για τους κανόνες διάσωσης και εκκαθάρισης των τραπεζών στην ΕΕ. Στην Ελλάδα, όπου για τις τράπεζες έχει ήδη διατεθεί ποσό 50 δισ. ευρώ, «οι καταθέσεις είναι απολύτως διασφαλισμένες στο σύνολό τους» ,λέει ο Γ.Στουρνάρας .Ο κύριος Προβόπουλος είπε,
«Όλες οι καταθέσεις είναι εξασφαλισμένες στο προβλεπτό μέλλον και  ακόμη κι αν οι τράπεζες χρειαστούν περισσότερα κεφάλαια (παρά την ανακεφαλαιοποίησή τους) υπάρχει ένα μαξιλάρι ασφαλείας για το σκοπό αυτό ».Σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον όπου τα δεδομένα αλλάζουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, πόσο είναι το <<προβλεπτό>> μέλλον κύριε Προβόπουλε, 6 μήνες, ένα χρόνο, πόσο ;

 Για να μην γκρινιάζουμε συνέχεια ,πρέπει να σημειώσουμε ,ότι το μέτρο που αποφάσισε το Ecofin για την ευρωζώνη ίσως βγεί εξαιρετικά καλό για την Ελλάδα, στην παρούσα χρονική περίοδο πάντα, και να επισπεύσει την επιστροφή των καταθέσεων.

Εφόσον το μέτρο αγγίζει την ΕΕ στο σύνολο της, θα είναι αδιάφορο για το  μεγαλοκαταθέτη( που αποφασίζει να μην μετακινήσει εκτός ΟΝΕ τα χρήματα του)  αν θα τα διατηρήσει εκτός ή εντός Ελλάδας. Αρα ο ρυθμός επιστροφής των καταθέσεων,ceteris paribus, θα αυξηθεί.

Η συνέχεια επί της οθόνης. 

Michalis Delta