Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν τις τελευταίες ημέρες σχετικά με το αν φταίει ή δεν φταίει ο Ανδρέας για τα χάλια της Ελλάδας. Κάποιες αλήθειες πρέπει να λέγονται και κυρίως θα πρέπει να έχουμε το καθαρό μυαλό χωρίς ιδεολογικές φορτίσεις, αγκυλώσεις και εξαρτήσεις να τολμούμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Ποιος όμως φταίει και γιατί;
1. Ο ...Κωνσταντίνος Καραμανλής βλέποντας τις βαριές συνέπειες των δύο πετρελαϊκών κρίσεων του 1973 και του 1976 και κάνοντας τον ιστορικό συμβιβασμό με το ΚΚΕ άρχισε να κρατικοποιεί επιχειρήσεις προ του φάσματος της ανεργίας για χιλιάδες εργαζόμενους. Ήταν η περίοδος όπου τα επιτόκια δανεισμού εκτοξεύτηκαν στο 20% και όσοι είχαν εκτεθεί στον δανεισμό επί Χούντας με επιτόκια 2 ή 3% βρέθηκαν αμέσως σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θέλησε να τα βάλει με την τότε διαπλοκή, δηλαδή με τους Μποδοσάκηδες, τους Νιάρχους και τους Ανδρεάδηδες. Ταυτόχρονα, χωρίς να το θέλει τους στοχοποίησε και ακολούθως όλοι αυτοί συμπεριελήφθησαν στις… λίστες της «17 Νοέμβρη».
2. Το 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου με ένα άρθρο και έναν νόμο διπλασίασε τους μισθούς στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και άρχισε να ξηλώνει με ταχύτερους ρυθμούς το… πουλόβερ της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας. Το 1983 με υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Γεράσιμο Αρσένη έκανε την πλέον αποτυχημένη υποτίμηση εθνικού νομίσματος στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Αντί να λάβει μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, κρατικοποίησε εκατοντάδες επιχειρήσεις εγκαθιδρύοντας μια γενική εικόνα μονιμότητας και φαυλότητας. Το 1985 ζήτησε από τον Κώστα Σημίτη να ανορθώσει την οικονομία με το περιβόητο διετές σταθεροποιητικό πρόγραμμα, το οποίο ακολούθησε τη δεύτερη υποτίμηση του νομίσματος μέσα σε δύο χρόνια. Αμέσως μετά τις εκλογές του 1985 υποτιμήθηκε η δραχμή και στη συνέχεια ο Σημίτης ακολούθησε περιοριστική πολιτική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος του 1987 να έχει ανακτηθεί το μεγαλύτερο μέρος της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και ταυτόχρονα οι μακροοικονομικοί δείκτες και κυρίως η ανεργία εμφάνισαν τις καλύτερες επιδόσεις της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια η αμφιλεγόμενη υπόθεση Κοσκωτά οδήγησε στην αλλαγή του εκλογικού νόμου και στην ταλαιπωρία της οικονομίας και της χώρας όχι μόνο αρχικά με τη Συγκυβέρνηση Ν.Δ.-Συνασπισμού και στη συνέχεια με την Οικουμενική, αλλά και καθ΄ όλη τη διάρκεια των 3,5 ετών της διακυβέρνησης από τη Ν.Δ., η οποία ελάμβανε αποφάσεις με 151 ψήφους.
3. Το 1994 ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την πτώση του πρώην ανατολικού μπλοκ λειτούργησε διαφορετικά και ανέθεσε στον Γ. Γεννηματά να καταρτίσει το πρόγραμμα σύγκλισης, ποντάροντας στην αντιστάθμιση του πολιτικού κόστους που θα υφίστατο ως… Ανδρέας από την ανίατη ασθένεια του νέου υπουργού Εθνικής Οικονομίας.
4. Το 1996, ο Σημίτης προσπάθησε με ήπιο τρόπο, περισσότερο διαχειριστικό και λιγότερο μεταρρυθμιστικό να επιτύχει τους στόχους για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Το 2000 μετά τη νέα νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές έβλεπε ότι όσο πλησιάζει η ώρα ένταξης στο ευρώ, τόσο μεγαλύτερο θα ήταν το βάρος της προσαρμογής σε αυτό. Έτσι, προσπάθησε να κάνει τη μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό με τον Τάσο Γιαννίτση. Τότε, βρέθηκε 1.000.000 κόσμος στους δρόμους και ο Άκης Τσοχατζόπουλος με την ομάδα του έβλεπε ότι θα μπορούσε να πάρει μια ρεβάνς για την ήττα του 1996 από τον Σημίτη. Είχε απειλήσει να ρίξει την κυβέρνηση τότε και ο Σημίτης προανήγγειλε ανασχηματισμός για μετά από ένα δεκαπενθήμερο. Ο Γιαννίτσης έφυγε, ήρθε ο Ρέππας και έγινε ένα πασάλειμμα στο Ασφαλιστικό. Αποτέλεσμα; Αν είχε περάσει τότε η μεταρρύθμιση Γιαννίτση, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είχε ελαφρυνθεί κατά 102 δισ. ευρώ και συνεπώς, το περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί προ τριετίας λίγο πριν την αναζήτηση διεθνούς λύσεως χρηματοδότησης του χρέους θα ήταν διαφορετικό…
5. Το 2004 ο Κώστας Καραμανλή έρχεται στην εξουσία με συνθήματα την «Απογραφή» και την «Επανίδρυση του Κράτους». Η απογραφή που έγινε αφορούσε την υιοθέτηση της μεθόδου Β στην αποτύπωση των εξοπλιστικών δαπανών, αντί της μεθόδου Α που είχε υιοθετήσει ο Σημίτης. Με την υιοθέτηση της μεθόδου Β, ο Καραμανλής έθεσε την Ελλάδα σε διαδικασία επιτήρησης με στόχο να αποφύγει την υλοποίηση κάποιων προεκλογικών εξαγγελιών. Βεβαίως, με την απογραφή, κάποιος λογικός άνθρωπος θα περίμενε να μάθει πόσους υπαλλήλους είχε το Δημόσιο, πόσα λεφτά από μισθούς και επιδόματα ελάμβαναν, τι χρωστάνε τα νοσοκομεία, ποιες είναι οι πραγματικές εγγυήσεις του Δημοσίου σε ΔΕΚΟ και πλήθος άλλων παρεμβάσεων. Όμως, αυτό δεν έγινε. Το αντίθετο μάλιστα. Το 2007, όταν βγήκαμε από την επιτήρηση δόθηκε η εντύπωση ότι η οικονομία μπήκε στον σωστό δρόμο. Το αντίθετο. Τα ελλείμματα αυξάνονταν, το χρέος έτεινε να καταστεί ανεξέλεγκτο. Την ίδια στιγμή, γίνονταν αθρόοι διορισμοί και το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το Δημόσιο ανήλθε από το 1,5 δισ. ευρώ το 2003, στα 9,6 δισ. ευρώ το 2009.
Από τον Ιανουάριο του 2009 και αφού είχαν αρχίσει να γίνονται αντιληπτές οι παρενέργειες από το τραπεζικό μπουμ σε ΗΠΑ και Ευρώπη, οι αγορές ήταν σίγουρες ότι η Ελλάδα θα έφτανε σε αδιέξοδο ως προς τη χρηματοδότηση του χρέους της. Έτσι, το 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία της οριστικής απογραφής που ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2010 παρουσίασε έλλειμμα Κρατικού Προϋπολογισμού 36 δισ. ευρώ ή 15% του ΑΕΠ και έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών επίσης 36 δισ. ευρώ ή 15% του ΑΕΠ.
Η αρχή του τέλους ξεκίνησε από τον Καραμανλή στο τέλος της δεκαετίας του 1970, ο Ανδρέας Παπανδρέου τοποθέτησε τα εκρηκτικά και οι επόμενες κυβερνήσεις και κυρίως η κυβέρνηση Καραμανλή την τριετία 2007-2009 άναψαν το φυτίλι… Ενδιαμέσως, κάτι προσπάθησαν να κάνουν οι Μητσοτάκης και Σημίτης, αλλά η φαυλότητα, ο κρατισμός κλπ. υπερίσχυσαν. Και βεβαίως το ΠΑΣΟΚ του 2009, είδε την έκρηξη και νόμιζε ότι επρόκειτο περί… πυροτεχνημάτων σε γαμήλιο πάρτι… Η συνέχεια είναι γνωστή...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ...
Λουκάς Γεωργιάδης
No comments:
Post a Comment