ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΕ ΟΜΗΡΙΑ- SOS ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ

 

Δεν έχει καλά-καλά περάσει ένας χρόνος απ’ όταν πέρασα τη δοκιμασία των πανελληνίων εξετάσεων, στο δρόμο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Πρόκειται για μια εμπειρία το μέγεθος της οποίας δύσκολα το αντιλαμβάνεται κανείς αν δεν την έχει περάσει. Καθηγητές, γονείς, συγγενείς, φίλοι έχουν κατά καιρούς ζήσει τη δοκιμασία μαζί με έναν ή περισσότερους υποψηφίους, όσο κοντά του κι αν βρέθηκαν όμως δύσκολα μπορούν να ισχυριστούν ότι κατάλαβαν πώς ακριβώς ήταν. Όσο κι αν τον βοήθησαν στο διάβασμα δε μπορούν να κατανοήσουν την αγωνία του να εμπεδώσει και να αποτυπώσει στο χαρτί όσα διαβάζει. Όσο κι αν τον βοηθούσαν να πάει από μάθημα σε μάθημα δεν ένιωθαν την απόγνωση στη σκέψη ότι το μάθημα τελείωσε μόνο και μόνο για να ξεκινήσει το επόμενο. Όσο κι αν του συμπαραστάθηκαν ψυχολογικά αποκλείεται να ένιωσαν την αγωνία του ενόψει της εξέτασης που θα έκρινε το μέλλον του. Μπορεί να είχαν κάθε καλή διάθεση μπορεί να το ήθελαν όσο και αυτός, όμως τελικά μόνο ο υποψήφιος αντιλαμβάνεται τι πέρασε.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι η ώρα μηδέν για κάθε μαθητή. 12 χρόνια φοίτησης, 12 χρόνια σκληρής δουλειάς σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση καταλήγουν σε αυτές τις δύο εβδομάδες. Δύο εβδομάδες εξετάσεων που κρίνουν το μέλλον σου. Κρίνουν την εισαγωγή ή μη στο τελευταίο και ανώτατο στάδιο της πορείας, την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κρίνεται αν ο κόπος και οι προσπάθειες του υποψηφίου ήταν αρκετά.

Και μετά ήρθε η ΟΛΜΕ.

Στην όλη πορεία ως τις εξετάσεις ο καθηγητής έχει συγκεκριμένους και ζωτικούς ρόλους. Είναι ταυτόχρονα δάσκαλος, εμπνευστής, συμπαραστάτης και πολλά άλλα. Στέκεται δίπλα στο παιδί βοηθώντας το να φτάσει στο στόχο. Είναι η αποστολή του, η δουλειά του. Έχει τον πιο κρίσιμο ρόλο και φυσικά μερίδιο στην όποια επιτυχία ή αποτυχία.

Έχοντας λοιπόν περάσει πρόσφατα όλη αυτή την πορεία, για να μιλήσω και προσωπικά, μόνο οργή μπορώ να αισθάνομαι για όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες. Την ώρα που δεκάδες χιλιάδες μαθητές ετοιμάζονται να δοκιμαστούν στο στίβο των εξετάσεων και να δουν αν κόποι και προσπάθειες χρόνων θα ανταμειφθούν κάποιοι συνδικαλιστές έχουν αντίθετη άποψη. Μπροστά στην προοπτική να χάσουν κάποια από τα προνόμιά τους και να υποστούν κάποιες θυσίες, που φαντάζουν μικρές έως αστείες σε σχέση με αντίστοιχες που έχουν γίνει από άλλους κλάδους, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αγωνία των μαθητών και την κρισιμότητα της περιόδου για να διαπράξουν έναν ωμό εκβιασμό. Ή κάνετε πίσω ή οι εξετάσεις δε θα γίνουν. Εκβιασμός προς την κυβέρνηση, προς το λαό, αλλά κυρίως προς τους μαθητές.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε μετά την ψήφιση του περιβόητου πολυνομοσχεδίου, που προέβλεπε αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες εβδομαδιαίως. Κατά μέσο όρο αυτό θα προκαλούσε αύξηση του ωραρίου από τις 21 στις 23 ώρες. Εβδομαδιαίως. Τη στιγμή που σε όλο το φάσμα της οικονομίας, και κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, κάθε έννοια οκταώρου και περιορισμένου ωραρίου έχει καταλυθεί, και ο εργαζόμενος εργάζεται μία και δύο ώρες παραπάνω καθημερινά εφόσον αυτό είναι απαραίτητο, οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ επαναστατούν στο ενδεχόμενο να υποστούν ανάλογη αύξηση στο ωράριό τους για το σύνολο της εβδομάδας. Και αυτό το επικαλούνται ως λόγο για να απεργήσουν και να οδηγήσουν σε αναβολή επ’ αόριστον την έναρξη των εξετάσεων. Ο καθένας ας κρίνει τις προθέσεις και τη σοβαρότητά τους.

Η αντίδραση της ΟΛΜΕ να αρνείται στη σημερινή έκτακτη για την πατρίδα περίοδο να δεχτεί μισή ώρα παραπάνω εργασία την ημέρα [έτσι αποτυπώνεται η αύξηση αν τηρηθούν κατά γράμμα οι αναλογίες που επικαλείται για κάθε επιπλέον ώρα στην τάξη] και να προχωρά σε απεργία εν μέσω των πανελληνίων μόνο ως απαράδεκτη και εκβιαστική μπορεί να χαρακτηριστεί. Θυμάμαι ότι πάντα για την ΟΛΜΕ η προκήρυξη απεργίας εν μέσω των πανελληνίων ήταν το έσχατο μέσο. Το γεγονός ότι αποφάσισαν να το επικαλεστούν για το συγκεκριμένο θέμα μόνο καθησυχαστικό δεν είναι. Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστές του επαγγελματικού κλάδου που έχει αναλάβει την εκπαίδευση των Ελλήνων κρατούν σε ομηρία τους ίδιους τους μαθητές τους για να εξυπηρετήσουν συντεχνιακά τους συμφέροντα μόνο οργή και φόβο μπορεί να προκαλεί.

Ας προσπαθήσουν λίγο οι συνδικαλιστές που προτείνουν και αποφασίζουν τόσο εύκολα κάτι τέτοιο να μπουν στη θέση του μαθητή που περιμένει τις εξετάσεις. Ας αναλογιστούν πώς είναι μετά από ένα ή δύο χρόνια εντατικής προετοιμασίας, διαβάσματος, μαθημάτων, στερήσεων κτλ να τίθεται εν αμφιβόλω η έναρξη των εξετάσεων που με τόση αγωνία περιμένουν. Να βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο να αναβάλλεται η έναρξη μέρα με τη μέρα, ανάλογα με τις ορέξεις και τις απαιτήσεις της ΟΛΜΕ. Να έχουν μπροστά τους μόλις μία εβδομάδα μετά από τόσους μήνες αναμονής και να μαθαίνουν ότι η ημερομηνία που είχαν στραμμένο το βλέμμα όλη τη χρονιά απλώς θα μετακινηθεί. Καθηγητές είναι οι συνδικαλιστές, λογικά πρέπει να ξέρουν πώς αισθάνονται αυτά τα παιδιά. Αξίζει να τους προκαλέσουν όλο αυτό το σαματά για μια ανούσια διαμαρτυρία με παράλογες απαιτήσεις που δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα;

Ας προσπαθήσουν να μπουν στη θέση των γονιών που περιμένουν να δώσει το παιδί τους εξετάσεις. Που έχουν ξοδέψει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ευρώ, για να υποστηρίξουν τις προσπάθειές του και να το στείλουν στις εξετάσεις που θα κρίνουν το μέλλον του όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένο. Που περιμένουν να δουν αν οι κόποι τόσων χρόνων θα αποδώσουν. Πιθανόν και οι ίδιοι να έχουν αυτό το ρόλο, πιθανόν και δικά τους παιδιά να περιμένουν τις εξετάσεις. Αξίζει να τους προκαλέσουν ακόμα περισσότερο άγχος και αγωνία για να αποφύγουν μισή ώρα παραπάνω εργασίας την ημέρα;

Η φράση «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» μπορεί να οδηγήσει σε ανηθικότητες και καταστροφή όταν δεν ερμηνεύεται σωστά. Και η ΟΛΜΕ στη συγκεκριμένη περίπτωση σίγουρα δεν κάνει σωστή ερμηνεία.

Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με ακραίες μεθόδους και προθέσεις συνδικαλιστών. Δεν έχει περάσει τόσος καιρός από τη συνεχιζόμενη απεργία των πρωτοπαλίκαρων του Σταματόπουλου στο Μετρό, που στέρησε από τη δημόσια συγκοινωνία για πολλές μέρες 1.000.000 Αθηναίους. Ούτε από την απεργία των λιμενεργατών που γονάτισε τους νησιώτες. Ούτε από τις αγροτικές κινητοποιήσεις που απειλούσαν ανά πάσα στιγμή να προχωρήσουν σε κλείσιμο εθνικών οδών και παύση των μεταφορών. Πρόκειται για τρεις κινητοποιήσεις που όλοι θυμόμαστε, και ασχέτως αν τα αιτήματα των συμμετεχόντων ήταν δίκαια ή όχι και μόνο από τις συνέπειες που είχαν για το κοινωνικό σύνολο κατέστησαν απαράδεκτες. Όχι μόνο στο νόμο, αλλά και στη συνείδηση του κόσμου. Και αν ανατρέξουμε σε ακόμα παλαιότερες περιόδους θα θυμηθούμε ανάλογες περιπτώσεις που τελικά προκάλεσαν την οργή του κόσμου και οι συνδικαλιστές αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω, πολλές φορές χάνοντας και το δίκιο τους. Τα ονόματα Φωτόπουλος και Μπαλασόπουλος αναμφισβήτητα προκαλούν σε όλους μας άσχημες αναμνήσεις και συναισθήματα που δε γράφονται δημόσια.

Το συμπέρασμα όμως είναι σαφές. Σε αυτό είχαμε καταλήξει και μετά τις απεργίες του Ιανουαρίου. Όταν μια απεργιακή κινητοποίηση φτάνει στο σημείο να βλάπτει το κοινωνικό σύνολο όχι μόνο χάνει όποιο δίκιο μπορεί να έχει, αλλά νομιμοποιεί και την εκάστοτε κυβέρνηση να προχωρήσει σε κατασταλτικά μέτρα εναντίον της. Το δικαίωμα στην απεργία και τη διεκδίκηση συμφερόντων είναι απόλυτα σεβαστό, πάνω απ’ όλα όμως είναι το κοινά αναγνωρισμένο συμφέρον της κοινωνίας. Και στην περίπτωση της ΟΛΜΕ και των κινητοποιήσεών της εν μέσω πανελληνίων η βλάβη που θα προκληθεί στο κοινωνικό συμφέρον λόγω της βασανιστικής αναβολής, της αγωνίας που θα προκληθεί στους μαθητές και των αποτελεσμάτων που αναπόφευκτα θα επηρεαστούν είναι αδιαμφισβήτητη. Το κράτος συνεπώς έχει κάθε δικαίωμα να αντιδράσει, εφόσον του το επιτρέπει ο νόμος. Το έκανε στο μετρό, το έκανε στο λιμάνι, μπορεί να το κάνει και στα σχολεία απ’ τη στιγμή που οι συνδικαλιστές είναι αυτοί που θα εξωθήσουν πρώτοι την κατάσταση στα άκρα. Υπάρχει γενική συμφωνία ότι η διενέργεια των εξετάσεων είναι το πρώτο μέλημα όλων, από τον υπουργό έως τους μαθητές και τους γονείς τους. Ας χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση κάθε μέσο για να το καταφέρει. Και αν επιτύχει θα πρόκειται για μια ακόμα νίκη της ενάντια στο ακραίο και διεφθαρμένο κομμάτι του συνδικαλισμού. Ίσως να προκαλέσει πολλές διαμαρτυρίες από τις άλλες πολιτικές παρατάξεις [τις λαμβάνουμε και πολύ υπόψη ως γνωστόν], πάνω απ’ όλα όμως θα προκαλέσει ευγνωμοσύνη και ανακούφιση σε όσους ζουν με την αγωνία να βρεθούν στο έλεος της ΟΛΜΕ και των παράλογων αιτημάτων της.

ΥΓ. Ας μη σχολιαστεί καλύτερα το γεγονός ότι η παράταξη που προτείνει και λογικά θα επιτύχει την πραγματοποίηση απεργίας είναι η ΔΑΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τη Δεξιά και το Φιλελευθερισμό. Θλίβεται κανείς όταν βλέπει πού φτάνει κανείς μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει κάποιες ψήφους ή προνόμια.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ