Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και οι ..."προδότες"! Τότε και ....σημερα!

«…..Μαχόμενοι οι τέσσερις αυτοί ήρωες κατάφεραν  να φθάσουν μέχρι το τείχος, όπου δεν σταμάτησε να αυξάνεται ο όγκος των εχθρικών δυνάμεων. Δυστυχώς ,αυτοί οι γενναίοι καταβλήθηκαν  από την δύναμη  του αριθμού των επιτιθέμενων. Πριν πεθάνουν διακρίθηκαν όσο κανένας άλλος, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Ιωάννης  από την Δαλματία. Αυτήν την πληροφορία μας τη δίνει ο Ρικκιέριος. Ξαφνικά οι σύντροφοι του αυτοκράτορα τον έχασαν από τα μάτια τους. Εκείνος, που απεφάσισε να πεθάνει απ’ την ώρα που έμαθε ότι κυριεύτηκε η πόλη, πολέμησε και πέθανε σαν απλός στρατιώτης. Κανένας απ’ αυτούς που ήταν γύρω του , δεν είδε τις τελευταίες του στιγμές. Όσοι πολέμησαν δίπλα του, πέθαναν μαζί του, ενώ οι Τούρκοι εξακολουθούσαν να μπαίνουν αναρίθμητοι από το τεράστιο ρήγμα και από τις πύλες που κατέκτησαν.

Έτσι άφησε ένδοξα την τελευταία του πνοή, σαν απλός στρατιώτης πολύ κοντά στην πύλη του Αγ. Ρωμανού, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ενδέκατος από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως που είχαν το ίδιο όνομα, το πρωί της Τρίτης , 29^η  Μαϊου 1453, στην πεντηκοστή Πέμπτη ημέρα της πολιορκίας. –« Όλη η ζωή του αείμνηστου των βασιλέων, γαληνότατου και μάρτυρα (Κωνσταντίνου),ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι μέρες»- ,λέει ο Φραντζής.»

(Απόσπασμα από το πόνημα  του  Γάλλου βυζαντινολόγου ,Γουσταύου Σλουμπερζέ , «Πολιορκία και Άλωσις της Κωνσταντινούπολεως»)

Αυτό το κείμενο είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως μια μικρή ένδειξη απόδοσης τιμής στην ηρωϊκή και συνάμα τραγική φυσιογνωμία του ύστερου βυζαντινού ελληνισμού… του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Μία φυσιογνωμία που ξεχώριζε ιδιαίτερα την περίοδο εκείνη ανάμεσα στους διάφορους από την βυζαντινή δεσπόζουσα τάξη που αναλάβανε κατά καιρούς τα ηνία ,την διοίκηση ή  τον έλεγχο του εναπομείναντος βυζαντινού κρατιδίου .Θλιβερή σκιά της παλαιάς ένδοξης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Μία προσωπικότητα που λίγοι ίσως ξέρουν ότι πολεμήθηκε αγρίως από τον καιρό που ανέλαβε την τύχη του Κράτους στα χέρια του. Ο πόλεμος που του έγινε και οι λοιδωρίες που του απεδόθησαν ήταν συνεχείς και φυσικά είχαν κύριους γεννήτορες αυτών τους λεγόμενους ανθενωτικούς. Αυτούς που δεν ήθελαν με τίποτα ,να γίνει η Ένωση των Εκκλησιών φοβούμενοι την υποδούλωση και την αλλοτρίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τους Δυτικούς. Φυσικά η Ένωση των Εκκλησιών στην σύνοδο Φερράρας –Φλωρεντίας (1438-1439) από τον μεγαλύτερο αδελφό  του Κωνσταντίνου ,τον Ιωάννη Παλαιολόγο ,ασχέτως που πρακτικά δεν είχε αντίκρυσμα, ήταν αρκετή να προκαλέσει την αφοριστική μήνι των ανθενωτικών προς την ισχυρή οικογένεια των Παλαιολόγων…. κάπου εκεί φυσικά άρχισε να αποδίδεται ,από τότε ,για να μιλήσουμε από εκείνη την εποχή  ,που είναι οι απαρχές του νεώτερου ελληνισμού, και να εξακοντίζεται με σφοδρότατο μίσος ο όρος του …προδότη!!

 Όλη η αυτοκρατορική οικογένεια έτυχε του «ευγενούς» αυτού όρου από ένα πλήθος  εσωτερικών αντιπάλων που υποκινούσαν τα κατώτερα ένστικτα του λαού αποκρύπτοντας την πραγματική τραγική κατάσταση του βασιλείου . Όλα αυτά επειδή πίστευε ο παλαιολόγειος αυτοκρατορικός Οίκος  ότι ο ελληνισμός για να σωθεί από την ασιατική σκλαβιά και την σκοταδιστική οθωμανική  τυρρανία ήταν προτιμότερο να στραφεί σε μία πρόσδεση με την Δύση ακόμα και αν αυτό σήμαινε υποτέλεια και στέρηση κάποιων θρησκευτικών  ελευθεριών… Το τελευταίο κακό πίστευαν ήταν πολύ λιγότερο από αυτό που φαινόταν  χρόνο με το χρόνο να γίνεται με την τουρκική επεκτατικότητα να μεγαλώνει και να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της . Εδώ δεν θα κρίνουμε αν δικαιώθηκε αυτή η πολιτική ή όχι.

Θα διαπιστώσουμε όμως ότι ο όρος του «ΠΡΟΔΟΤΗ» δινόταν από τότε με πολύ μεγάλη ευκολία .Ένας όρος με μεγάλη αρνητική βαρύτητα και με μεγάλο ιστορικό- κοινωνικό  φορτίο που συνήθως και κανονικά δίνεται για κάποιους που  αποδεικνύεται μέσα από συγκεκριμένες πράξεις ότι  βοηθούν τον εθνικό εχθρό κατά κύριο λόγο αφού χρηματοδοτηθούν από τον τελευταίο ή έχοντας άλλη εξασφάλιση από εκείνον . Είναι εκπληκτικό, αλλά αν κάνουμε μία ιστορική ανασκόπηση στα του έθνους μας από εκείνα τα χρόνια της ύστερης βυζαντινής περιόδου μέχρι και τώρα διαπιστώνουμε το πόσο ίδιος είναι ο λαός μας στην έξαψη των πολιτικών παθών που πάντα όμως μέσα από την αντιπαλότητα οι εκατέρωθεν αντεγκλήσεις έχουν ως κύριο δομικό στοιχείο τους την «προδοσία» που προξενούν στο έθνος και στο λαό μας ο ένας ή ο άλλος… αρνούμενοι να αποδεχθούν οι εκάστοτε παρατάξεις την απλή  διαφορετική πολιτική σκοποθεσία που ορίζουν ,και προφανώς υπήρχαν αυτές  ,υπάρχουν και θα υπάρχουν…. ίσως είναι βέβαια αυτό μία απόδειξη και της συνέχειάς μας ως έθνος  στο βάθος του χρόνου αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι κάτι όταν γίνεται «ψωμοτύρι» ,όταν επαναλαμβάνεται συνδυαζόμενο με έναν φθηνό λαϊκισμό κ με περισσή δημαγωγία χάνει πάρα πολύ από την βαρύτητα που έχει και τελικά φθίνουν τον αρνητικό αντίκτυπο αυτού του όρου αυτοί που τον χρησιμοποιούν. Είναι άλλωστε πασιφανές ότι παρατάξεις ,κόμματα και κινήσεις που έχουν μία τάση στα τελευταία κ για διάφορους λόγους έχουν μία άλφα δυναμική στις κοινωνίες, σε διαφορετικές πάντα συνθήκες ,είναι πιο επιρρεπή σε αυτά.

Αλλά και πάλι μπορούμε να μιλάμε με απόλυτα μεγέθη ; Όχι . Οι απόλυτες κατηγοριοποιήσεις ακυρώνουν την ίδια την ουσία της ιστορικής έρευνας, όπως και τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Διότι προφανώς πως θα φανταζόταν ένας μέσος υπήκοος του Βυζαντίου που ανήκε στους ανθενωτικούς τον Κωνσταντίνο το 1452 ; Μήπως σαν έναν συμβιβασμένο ,προσκυνημένο στους Δυτικούς ,βασιλέα άρα και …προδότη; Κι όμως έτσι τον χαρακτήριζε. Το τέλος του όμως απέδειξε τι ήταν .

Πολύ αργότερα στην Επανάσταση του 1821 πως θα έβλεπε κάποιος πολεμιστής του Κολοκοτρώνη ,τον Παπαφλέσσα που σαν κυβερνητικός υπουργός και καθοδηγούμενος απο την κυβερνησή του η οποία ήταν φιλικά προσκείμενη σε συγκεκριμένη Μεγάλη Δύναμη  έριξε στην φυλακή τον Γέρο του Μωριά ; Ως…προδότη ,φυσικά! Και όμως αυτός ο «προδότης» στο Μανιάκι απέδειξε ότι μόνο αυτό δεν ήταν. Ήταν όμως  ο Πήλιος Γούσης και ο Δημήτριος Νενέκος!

Να πάμε μετά στους Τρικουπικούς και Δεληγιαννικούς  ή στους βενιζελικούς και βασιλικούς ;Θα βαρεθούμε να μετράμε παραδείγματα που αυτός ο όρος δινόταν άδικα εδώ και εκεί …

Στα μεταπολεμικά χρόνια ο χώρος μας πάντα αμφιταλαντευόταν όσον αφορά το γεγονός ότι τα «Τάγματα Ασφαλείας» είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς κατακτητές και δυσκολευόταν να ανοίξει αυτή την κουβέντα (διότι πολλοί απλοί δεξιοί είχαν πολεμήσει σε αυτά ορμώμενοι μόνο από αντικομμουνισμό), αφού είχε αποδεχτεί την απροσδιοριστία στο θέμα αυτό  αφήνοντας χώρο στην κομμουνιστική  Αριστερά να μας κατηγορεί για «προδότες» όταν αυτή  αποδεδειγμένα ήθελε να διαμελίσει την χώρα μας εν ονόματι του διεθνισμού που επίτασσε ο «πατερούλης» Στάλιν και όπου βεβαιότατα εδώ μιλάμε για ένα ιστορικό παράδειγμα στην νεώτερη ιστορία μας  προδοσίας και άκρατου ανθελληνισμού …Κ ήταν το ίδιο τα «Τάγματα Ασφαλείας» με την «ΕΣΠΟ» ..; Είναι ερωτήματα αυτά που καλό είναι να αποφορτίζονται από εύκολες, ισοπεδωτικές και αυθαίρετες εκτιμήσεις που βαπτίζονται στην κολυμβήθρα της «προδοσίας»….

Ο ορθός λόγος που κατευθύνει την δεξιά αυτή κατεύθυνση που ακολουθεί το blog μας και οριοθετεί και την αντίστοιχη σελίδα μας στο facebook, μας καλεί συνεχόμενα να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίζουμε σε βάθος αυτά τα  τμήματα  του πολιτικού και ιδεολογικού στερεώματος που θρέφουν με την  άκρατη δημαγωγία τους και την ρηχότητα της σκέψης τους  τον λαό μας…. Και στην προσπάθεια αυτή χρειάζεται να αποδομούμε διαρκώς τις υπερβολικές και μεγαλόστομες δημαγωγικές διακηρύξεις  όλων εκείνων που θέλουν να στοχοποιήσουν ιδεολογικά ρεύματα σαν το δικό μας που προσπαθούμε να κάνουμε πράξη την αναγέννηση της Πατρίδος μας μέσα από την αναδημιουργία του κράτους. Πρέπει να τους χτυπάμε αλύπητα αναδεικνύοντας την επιφανειακότητά τους και την ανεπάρκειά τους στο σήμερα απορρίπτοντας αυτήν την μανιχαϊστική λογική των «προδοτών» και των… «πατριωτών» που παραείναι ηλίθια για να είναι αληθινή.

            Όποιος μελετήσει την αυτοκρατορική διοίκηση  του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου κ τον αγώνα του στο εσωτερικό και το εξωτερικό μέτωπο  σίγουρα θα διαπιστώσει τι τράβηξε ο ηρωϊκός αυτός αυτοκράτορας από τα υποκείμενα αυτά που τον θεωρούσαν …. «προσκυνημένο» και  «προδότη»!!

Αριστοτέλης Παλαιολόγος