29η ΜΑΙΟΥ: Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. ΜΟΝΟ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ;

Η άλωση της υπερχιλιόχρονης (11 Μαΐου 330 – 29 Μαΐου 1453) πρωτεύουσας του Μεσαιωνικού Ελληνισμού υπήρξε πέραν πάσης αμφιβολίας το σπουδαιότερο γεωπολιτικό ιστορικό γεγονός της προηγούμενης χιλιετίας. Οι γεωπολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές επιπτώσεις της κατάλυσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της υποδούλωσης του Ελληνισμού επί τέσσερις και πλέον αιώνες και της εξάπλωσης του οθωμανικού πολιτειακού μορφώματος αλλά και της ¨οθωμανικής νοοτροπίας¨ σε ολόκληρη σχεδόν τη Μέση Ανατολή εξακολουθούν να επιδρούν και να παράγουν τα αρνητικά αποτελέσματά τους μέχρι και τις μέρες μας. Σαν κάποιο αόρατο ιστορικό χέρι να έβαλε τα πράγματα σε μια τέτοια άδικη διεθνή τάξη…
Έχουν γραφτεί πολλά για τα αίτια της παρακμής της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Δεν έχει όμως αναλυθεί σε βάθος πώς θα ήταν η σημερινή διεθνής πολιτικοοικονομική πραγματικότητα εάν δεν είχαν κινηθεί έτσι οι νόμοι της ιστορίας και είτε δεν κατελύετο τότε το Βυζαντινό κράτος είτε καθυστερούσε η συμβολική κατάλυσή του μέσω της αλώσεως της θεοφρούρητης πρωτεύουσάς του .
Έχω λοιπόν μια σειρά απλά ενδεικτικά ερωτήματα:
i) πόσο στο ιστορικό timing της ¨θα ερχόταν¨ η Αναγέννηση των γραμμάτων και των τεχνών στη Δυτική Ευρώπη εάν δεν προσέφευγαν εις αυτήν οι λόγιοι και διανοούμενοι του Βυζαντινού Ελληνισμού, οι οποίοι έθεσαν τα θεμέλια της πνευματικής ανάπτυξης του ύστερου Δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού μέσω της ¨ανακάλυψης¨ και επιστροφής στις αξίες, στα διδάγματα και τα πορίσματα του αρχαίου ελληνικού κλασσικού πνεύματος. Ποιό θα ήταν άραγε σήμερα το άνοιγμα της ψαλίδας του επιπέδου της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης με την νεοελληνική πραγματικότητα;
ii) άραγε θα μετατοπιζόταν το γεωπολιτικό κέντρο της παγκόσμιας ναυτιλιακής -κι όχι μόνο- ισχύος από την Ανατολική Μεσόγειο, όπου εδέσποζαν επί αιώνες και κυριαρχούσαν η Κωνσταντινούπολη, η Βενετία, η Γένοβα προς τις δύο ακτές του Ατλαντικού (ιδίως αναφέρομαι στην νοητή γραμμή Λονδίνο-Ν. Υόρκη) στις οποίες εδραιώθηκε και κυριάρχησε ιδίως η Μ. Βρετανία ως παγκόσμια ναυτική δύναμη επί πέντε αιώνες;
iii) άραγε θα έκλειναν ερμητικά  "οι δρόμοι του μεταξιού" , των μπαχαρικών κλπ προς την Άπω Ανατολή; Θα διακόπτετο έτσι βίαια η άμεση εμπορική συναλλακτική επαφή και πολιτιστική επικοινωνία και αλληλεπίδραση της Χριστιανικής Δυτικής Ευρώπης με την Κίνα και την Ινδία;
iv) άραγε θα έσπευδε τόσο βιαστικά ο Χριστόφορος Κολόμβος με διαταγή του Ισπανού βασιλιά και την ευλογία του Πάπα στριμωγμένος με το πλήρωμά του σε τρεις καραβέλες να ψάξει εσπευσμένα να βρει το δρόμο για τις Ινδίες ταξιδεύοντας δυτικά;
v) άραγε θα είχε ανακαλυφθεί η Αμερική έστω και τυχαία το 1492 ή πότε αργότερα και από ποιούς θα είχε συμβεί αυτό και πώς θα ήταν τα διεθνή δεδομένα όπως τα βιώνουμε σήμερα ;
vi) θα ήταν σήμερα τα αγγλικά η παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας; Ή ακόμη ειδικότερα θα ήταν τα αραβικά η κυρίαρχη γλώσσα στην Μέση Ανατολή;
vii) ο Πάπας θα ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του χριστιανικού κόσμου ή θα περιορίζονταν στον ρόλο του επισκόπου Ρώμης;
viii) ο αραβικός κόσμος θα είχε τη σημερινή πολιτιστική καθυστέρηση, κοινωνική οπισθοδρόμηση και αρχέγονη πολιτειακή οργάνωση εάν δεν υποδουλωνόταν από τους Οθωμανούς για πέντε περίπου αιώνες σταθεροποιώντας την προσήλωσή του στο ισλαμικό θρησκευτικό δόγμα;
Υποθετικά ιστορικά ερωτήματα θα μπορούσε να αντιλέξει κανείς. Όμως το ζητούμενο εδώ δεν είναι οι απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα αλλά η ανάγκη συνειδητοποίησης από τον Ελληνισμό ότι με την απώλεια της διεθνούς ισχύος της μεσαιωνικής – δεσποτικής έστω και όχι δημοκρατικής – αυτοκρατορικής πολιτειακής δομής του, όπως αυτή η απώλεια συμβολίζεται με την άλωση της ιστορικής πρωτεύουσάς του, ωφέλησε άλλους παράγοντες της διεθνούς κοινότητας, οι οποίοι εδραιώθηκαν από το πουθενά…
Να το πω πιο λαϊκά και πειραιώτικα : κάναμε μάγκες τους χθεσινούς επαρχιώτες του κόσμου και σήμερα η Ελλάδα, που έδωσε στον κόσμο τα διεθνή πνευματικά της φώτα στην αρχαιότητα και αναχαίτιζε επί χίλια και πλέον χρόνια τις ορδές των βαρβάρων, που εξορμούσαν από τα βάθη της Ανατολής προστατεύοντας έτσι την χριστιανική Δύση, σήμερα να είναι ο φτωχός συγγενής της πολιτισμένης Ευρώπης και του Δυτικού κόσμου και η νεοθωμανική Τουρκία των σφαγών και των γενοκτονιών να καμαρώνει στα σαλόνια του G-20.
Για να πούμε λοιπόν το πολύ σωστό "ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ’ ΝΑΙ" πρέπει να δουλέψουμε σωστά με μεθοδικότητα, σοβαρότητα, προγραμματισμό και πάνω από όλα με κλίμα ενότητας και ομοψυχίας υπερβαίνοντας την σημερινή δύσκολη οικονομική συγκυρία και τις διαρκείς απειλές των ζηλόφθονων και υπανάπτυκτων, χωρίς την πλούσια κληρονομιά μας, γειτόνων. Και μετά συζητάμε!
Ας μιμηθούμε εδώ τους Εβραίους που επί 2.000 χρόνια αντάλλασαν ευχές μεταξύ τους του χρόνου να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Και το πέτυχαν! Ας ευχηθούμε και εμείς «ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ!»

Kυριάκος Χουσέας

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και οι ..."προδότες"! Τότε και ....σημερα!

«…..Μαχόμενοι οι τέσσερις αυτοί ήρωες κατάφεραν  να φθάσουν μέχρι το τείχος, όπου δεν σταμάτησε να αυξάνεται ο όγκος των εχθρικών δυνάμεων. Δυστυχώς ,αυτοί οι γενναίοι καταβλήθηκαν  από την δύναμη  του αριθμού των επιτιθέμενων. Πριν πεθάνουν διακρίθηκαν όσο κανένας άλλος, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Ιωάννης  από την Δαλματία. Αυτήν την πληροφορία μας τη δίνει ο Ρικκιέριος. Ξαφνικά οι σύντροφοι του αυτοκράτορα τον έχασαν από τα μάτια τους. Εκείνος, που απεφάσισε να πεθάνει απ’ την ώρα που έμαθε ότι κυριεύτηκε η πόλη, πολέμησε και πέθανε σαν απλός στρατιώτης. Κανένας απ’ αυτούς που ήταν γύρω του , δεν είδε τις τελευταίες του στιγμές. Όσοι πολέμησαν δίπλα του, πέθαναν μαζί του, ενώ οι Τούρκοι εξακολουθούσαν να μπαίνουν αναρίθμητοι από το τεράστιο ρήγμα και από τις πύλες που κατέκτησαν.

Έτσι άφησε ένδοξα την τελευταία του πνοή, σαν απλός στρατιώτης πολύ κοντά στην πύλη του Αγ. Ρωμανού, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ενδέκατος από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως που είχαν το ίδιο όνομα, το πρωί της Τρίτης , 29^η  Μαϊου 1453, στην πεντηκοστή Πέμπτη ημέρα της πολιορκίας. –« Όλη η ζωή του αείμνηστου των βασιλέων, γαληνότατου και μάρτυρα (Κωνσταντίνου),ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι μέρες»- ,λέει ο Φραντζής.»

(Απόσπασμα από το πόνημα  του  Γάλλου βυζαντινολόγου ,Γουσταύου Σλουμπερζέ , «Πολιορκία και Άλωσις της Κωνσταντινούπολεως»)

Αυτό το κείμενο είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως μια μικρή ένδειξη απόδοσης τιμής στην ηρωϊκή και συνάμα τραγική φυσιογνωμία του ύστερου βυζαντινού ελληνισμού… του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Μία φυσιογνωμία που ξεχώριζε ιδιαίτερα την περίοδο εκείνη ανάμεσα στους διάφορους από την βυζαντινή δεσπόζουσα τάξη που αναλάβανε κατά καιρούς τα ηνία ,την διοίκηση ή  τον έλεγχο του εναπομείναντος βυζαντινού κρατιδίου .Θλιβερή σκιά της παλαιάς ένδοξης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Μία προσωπικότητα που λίγοι ίσως ξέρουν ότι πολεμήθηκε αγρίως από τον καιρό που ανέλαβε την τύχη του Κράτους στα χέρια του. Ο πόλεμος που του έγινε και οι λοιδωρίες που του απεδόθησαν ήταν συνεχείς και φυσικά είχαν κύριους γεννήτορες αυτών τους λεγόμενους ανθενωτικούς. Αυτούς που δεν ήθελαν με τίποτα ,να γίνει η Ένωση των Εκκλησιών φοβούμενοι την υποδούλωση και την αλλοτρίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τους Δυτικούς. Φυσικά η Ένωση των Εκκλησιών στην σύνοδο Φερράρας –Φλωρεντίας (1438-1439) από τον μεγαλύτερο αδελφό  του Κωνσταντίνου ,τον Ιωάννη Παλαιολόγο ,ασχέτως που πρακτικά δεν είχε αντίκρυσμα, ήταν αρκετή να προκαλέσει την αφοριστική μήνι των ανθενωτικών προς την ισχυρή οικογένεια των Παλαιολόγων…. κάπου εκεί φυσικά άρχισε να αποδίδεται ,από τότε ,για να μιλήσουμε από εκείνη την εποχή  ,που είναι οι απαρχές του νεώτερου ελληνισμού, και να εξακοντίζεται με σφοδρότατο μίσος ο όρος του …προδότη!!

 Όλη η αυτοκρατορική οικογένεια έτυχε του «ευγενούς» αυτού όρου από ένα πλήθος  εσωτερικών αντιπάλων που υποκινούσαν τα κατώτερα ένστικτα του λαού αποκρύπτοντας την πραγματική τραγική κατάσταση του βασιλείου . Όλα αυτά επειδή πίστευε ο παλαιολόγειος αυτοκρατορικός Οίκος  ότι ο ελληνισμός για να σωθεί από την ασιατική σκλαβιά και την σκοταδιστική οθωμανική  τυρρανία ήταν προτιμότερο να στραφεί σε μία πρόσδεση με την Δύση ακόμα και αν αυτό σήμαινε υποτέλεια και στέρηση κάποιων θρησκευτικών  ελευθεριών… Το τελευταίο κακό πίστευαν ήταν πολύ λιγότερο από αυτό που φαινόταν  χρόνο με το χρόνο να γίνεται με την τουρκική επεκτατικότητα να μεγαλώνει και να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της . Εδώ δεν θα κρίνουμε αν δικαιώθηκε αυτή η πολιτική ή όχι.

Θα διαπιστώσουμε όμως ότι ο όρος του «ΠΡΟΔΟΤΗ» δινόταν από τότε με πολύ μεγάλη ευκολία .Ένας όρος με μεγάλη αρνητική βαρύτητα και με μεγάλο ιστορικό- κοινωνικό  φορτίο που συνήθως και κανονικά δίνεται για κάποιους που  αποδεικνύεται μέσα από συγκεκριμένες πράξεις ότι  βοηθούν τον εθνικό εχθρό κατά κύριο λόγο αφού χρηματοδοτηθούν από τον τελευταίο ή έχοντας άλλη εξασφάλιση από εκείνον . Είναι εκπληκτικό, αλλά αν κάνουμε μία ιστορική ανασκόπηση στα του έθνους μας από εκείνα τα χρόνια της ύστερης βυζαντινής περιόδου μέχρι και τώρα διαπιστώνουμε το πόσο ίδιος είναι ο λαός μας στην έξαψη των πολιτικών παθών που πάντα όμως μέσα από την αντιπαλότητα οι εκατέρωθεν αντεγκλήσεις έχουν ως κύριο δομικό στοιχείο τους την «προδοσία» που προξενούν στο έθνος και στο λαό μας ο ένας ή ο άλλος… αρνούμενοι να αποδεχθούν οι εκάστοτε παρατάξεις την απλή  διαφορετική πολιτική σκοποθεσία που ορίζουν ,και προφανώς υπήρχαν αυτές  ,υπάρχουν και θα υπάρχουν…. ίσως είναι βέβαια αυτό μία απόδειξη και της συνέχειάς μας ως έθνος  στο βάθος του χρόνου αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι κάτι όταν γίνεται «ψωμοτύρι» ,όταν επαναλαμβάνεται συνδυαζόμενο με έναν φθηνό λαϊκισμό κ με περισσή δημαγωγία χάνει πάρα πολύ από την βαρύτητα που έχει και τελικά φθίνουν τον αρνητικό αντίκτυπο αυτού του όρου αυτοί που τον χρησιμοποιούν. Είναι άλλωστε πασιφανές ότι παρατάξεις ,κόμματα και κινήσεις που έχουν μία τάση στα τελευταία κ για διάφορους λόγους έχουν μία άλφα δυναμική στις κοινωνίες, σε διαφορετικές πάντα συνθήκες ,είναι πιο επιρρεπή σε αυτά.

Αλλά και πάλι μπορούμε να μιλάμε με απόλυτα μεγέθη ; Όχι . Οι απόλυτες κατηγοριοποιήσεις ακυρώνουν την ίδια την ουσία της ιστορικής έρευνας, όπως και τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Διότι προφανώς πως θα φανταζόταν ένας μέσος υπήκοος του Βυζαντίου που ανήκε στους ανθενωτικούς τον Κωνσταντίνο το 1452 ; Μήπως σαν έναν συμβιβασμένο ,προσκυνημένο στους Δυτικούς ,βασιλέα άρα και …προδότη; Κι όμως έτσι τον χαρακτήριζε. Το τέλος του όμως απέδειξε τι ήταν .

Πολύ αργότερα στην Επανάσταση του 1821 πως θα έβλεπε κάποιος πολεμιστής του Κολοκοτρώνη ,τον Παπαφλέσσα που σαν κυβερνητικός υπουργός και καθοδηγούμενος απο την κυβερνησή του η οποία ήταν φιλικά προσκείμενη σε συγκεκριμένη Μεγάλη Δύναμη  έριξε στην φυλακή τον Γέρο του Μωριά ; Ως…προδότη ,φυσικά! Και όμως αυτός ο «προδότης» στο Μανιάκι απέδειξε ότι μόνο αυτό δεν ήταν. Ήταν όμως  ο Πήλιος Γούσης και ο Δημήτριος Νενέκος!

Να πάμε μετά στους Τρικουπικούς και Δεληγιαννικούς  ή στους βενιζελικούς και βασιλικούς ;Θα βαρεθούμε να μετράμε παραδείγματα που αυτός ο όρος δινόταν άδικα εδώ και εκεί …

Στα μεταπολεμικά χρόνια ο χώρος μας πάντα αμφιταλαντευόταν όσον αφορά το γεγονός ότι τα «Τάγματα Ασφαλείας» είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς κατακτητές και δυσκολευόταν να ανοίξει αυτή την κουβέντα (διότι πολλοί απλοί δεξιοί είχαν πολεμήσει σε αυτά ορμώμενοι μόνο από αντικομμουνισμό), αφού είχε αποδεχτεί την απροσδιοριστία στο θέμα αυτό  αφήνοντας χώρο στην κομμουνιστική  Αριστερά να μας κατηγορεί για «προδότες» όταν αυτή  αποδεδειγμένα ήθελε να διαμελίσει την χώρα μας εν ονόματι του διεθνισμού που επίτασσε ο «πατερούλης» Στάλιν και όπου βεβαιότατα εδώ μιλάμε για ένα ιστορικό παράδειγμα στην νεώτερη ιστορία μας  προδοσίας και άκρατου ανθελληνισμού …Κ ήταν το ίδιο τα «Τάγματα Ασφαλείας» με την «ΕΣΠΟ» ..; Είναι ερωτήματα αυτά που καλό είναι να αποφορτίζονται από εύκολες, ισοπεδωτικές και αυθαίρετες εκτιμήσεις που βαπτίζονται στην κολυμβήθρα της «προδοσίας»….

Ο ορθός λόγος που κατευθύνει την δεξιά αυτή κατεύθυνση που ακολουθεί το blog μας και οριοθετεί και την αντίστοιχη σελίδα μας στο facebook, μας καλεί συνεχόμενα να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίζουμε σε βάθος αυτά τα  τμήματα  του πολιτικού και ιδεολογικού στερεώματος που θρέφουν με την  άκρατη δημαγωγία τους και την ρηχότητα της σκέψης τους  τον λαό μας…. Και στην προσπάθεια αυτή χρειάζεται να αποδομούμε διαρκώς τις υπερβολικές και μεγαλόστομες δημαγωγικές διακηρύξεις  όλων εκείνων που θέλουν να στοχοποιήσουν ιδεολογικά ρεύματα σαν το δικό μας που προσπαθούμε να κάνουμε πράξη την αναγέννηση της Πατρίδος μας μέσα από την αναδημιουργία του κράτους. Πρέπει να τους χτυπάμε αλύπητα αναδεικνύοντας την επιφανειακότητά τους και την ανεπάρκειά τους στο σήμερα απορρίπτοντας αυτήν την μανιχαϊστική λογική των «προδοτών» και των… «πατριωτών» που παραείναι ηλίθια για να είναι αληθινή.

            Όποιος μελετήσει την αυτοκρατορική διοίκηση  του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου κ τον αγώνα του στο εσωτερικό και το εξωτερικό μέτωπο  σίγουρα θα διαπιστώσει τι τράβηξε ο ηρωϊκός αυτός αυτοκράτορας από τα υποκείμενα αυτά που τον θεωρούσαν …. «προσκυνημένο» και  «προδότη»!!

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΔΩΝΙ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

(Η συνέντευξη δόθηκε για την εφημερίδα "Νέα Σπάρτη")

Όποτε επιστρέφουν στην επικαιρότητα οι φήμες για ανασχηματισμό είστε από τα πρώτα ονόματα που ακούγονται. Αν έπρεπε να επιλέξετε ως σημαντικότερες κάποιες από τις αλλαγές που προωθήσατε στην προηγούμενη υπουργική σας θητεία ποιες θα ήταν;

Αν και έμεινα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ούτε 100 ημέρες, είμαι πάρα πολύ υπερήφανος γιατί κάναμε πολλά πράγματα, λύσαμε πολλά σε λίγο καιρό. Η πιο μεγάλη αλλαγή που έκανα ήταν η άρση του cabotage, η οποία συζητούνταν στη χώρα μας για δεκαετίες και την κάναμε πάρα πολύ γρήγορα χωρίς να έχουμε σοβαρές αντιδράσεις.

Από κει και πέρα έγιναν πολλά στον τομέα της νησιωτικής και της λιμενικής πολιτικής. Ασχολήθηκα με τα λιμενικά ταμεία, μείωσα πολύ τη γραφειοκρατία για την παροχή της ελληνικής σημαίας, από τις 32 υπογραφές όταν πήγα το άφησα στις 8 όταν έφυγα. Νομίζω ότι το κυριότερο όμως ήταν ότι απαντήσαμε σε όλους τους πολίτες για όλες τις υποθέσεις που είχαν σωρευθεί τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή μέσα σε 30 ημέρες είχαμε απαντήσει εγγράφως σε όλες τις εκκρεμείς αιτήσεις πολιτών των προηγουμένων 6 χρόνων. Έτσι είχα τη χαρά να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους που είχαν χάσει κάθε ελπίδα ότι θα πάρουν απάντηση από το κράτος.

Όσον αφορά το cabotage, ποιες είναι οι σημαντικότερες διαφορές του νέου καθεστώτος από το προηγούμενο;

Τώρα πια μπορεί να γίνει homeporting. Πριν το νόμο Κατσέλη δε μπορούσε να γίνει καθόλου, παρά μόνο από ελληνικής σημαίας πλοία, μετά το νόμο Κατσέλη έπρεπε να υπογράψουν οι εταιρίες μια σύμβαση με το κράτος, όμως τελικά νομίζω ότι μόνο μία τέτοια σύμβαση υπεγράφη. Οι όροι και οι προϋποθέσεις ήταν πάρα πολύ δύσκολοι, χρειαζόταν η σύμφωνη γνώμη των συνδικαλιστών των ναυτεργατών, η οποία δε δινόταν ποτέ. Εμείς ήραμε τους περιορισμούς και πλέον κάθε κρουαζιερόπλοιο μπορεί να έρθει, να πάρει ταξιδιώτες από ελληνικά λιμάνια και να τους μεταφέρει. Μπορεί να γίνει η Ελλάδα, ήδη γίνεται, λιμένας αφετηρίας.

Μέχρι πριν την άρση τα κρουαζιερόπλοια έρχονταν μόνο για βόλτα, με τους δικούς τους ταξιδιώτες από το εξωτερικό που πήγαιναν στο εξωτερικό. Η διαφορά η οικονομική είναι πως αν καταφέρουμε να κάνουμε μεγάλους λιμένες homeporting για κάθε πελάτης που θα επιβιβάζεται από εκεί αφήνει στη χώρα 10 δολάρια, ενώ ο αντίστοιχος επιβάτης που απλώς περνάει αφήνει 1!

Η ναυτιλία ανέκαθεν αποτελούσε μείζον κομμάτι της οικονομίας μας. Πώς θα μπορούσαν να ενισχύσουν την εθνική προσπάθεια οι εφοπλιστές σήμερα και πώς θα μπορούσε το κράτος να τους βοηθήσει;

Το ελληνικό κράτος έχει κάνει πράγματα για τη ναυτιλία. Το φορολογικό καθεστώς που ισχύει από τη δεκαετία του ’60 και είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένο κάνει την ελληνική επικράτεια ιδανική για όσους επιθυμούν να ασχοληθούν με τον εφοπλισμό. Η γραφειοκρατία βέβαια και εδώ μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Π.χ ένα θέμα που προσπαθούσαμε να λύσουμε ήταν αυτό των ενόπλων φρουρών πάνω στα πλοία για την αντιμετώπιση της πειρατείας, κάτι που προχωρήσαμε αρκετά, ολοκληρώθηκε αφού έφυγα, απομένουν όμως ακόμα κάποιες υπουργικές αποφάσεις. Επίσης πρέπει η ελληνική πολιτεία να εκπροσωπεί τα συμφέροντα των Ελλήνων πλοιοκτητών σε όλα τα διεθνή φόρα, όπως στον IMO, όπου συνεχώς διαμορφώνεται το πλαίσιο της ναυτιλίας παγκοσμίως και ο ρόλος της Ελλάδας έχει βαρύνουσα σημασία.

Η ναυτιλία μπορεί να βοηθήσει περαιτέρω αν έρθουμε σε προγραμματική συμφωνία με τους εφοπλιστές και τους δώσουμε προνομιακές επενδυτικές ευκαιρίες στην ελληνική επικράτεια. Οι εφοπλιστές αγαπούν την Ελλάδα και θέλουν να τη βοηθήσουν, αλλά αν τους φορτώσεις φόρους, όπως πχ λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που τελικά θα κάνουν είναι να αλλάξουν σημαία. Όχι γιατί δεν είναι πατριώτες, αλλά γιατί αν το κάνεις θα αυξηθεί σε κόστος το προϊόν τους και θα χάσουν τους πελάτες τους. Η ναυτιλία είναι μια διεθνής εργασία, χρήματα δεν κερδίζουν από εμάς, τα κερδίζουν έξω και τα φέρνουν μέσα. Δε μπορούν να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με κάποιον που κερδίζει από εμάς, γιατί εμείς έχουμε χρήματα που κυκλοφορούν Κατά συνέπεια μια ειλικρινής σχέση υποστηρίξεως των συμφερόντων των Ελλήνων εφοπλιστών και προγραμματικές συμφωνίες για να επενδύσουν τα υπάρχοντα κεφάλαιά τους θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια πολύ καλύτερη σχέση. Μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του ελληνικού κράτους σε δύσκολους καιρούς υπήρξαν οι εφοπλιστές.

Στον τομέα του τουρισμού τι αλλαγές θα μπορούσε να προωθήσει το κράτος για να τον εκμεταλλευτεί καλύτερα;

Γίνονται πράγματα στην τουριστική πολιτική και η επιτυχία η φετινή προδιαγράφεται αρκετά μεγάλη. Τώρα ετοιμάζεται ένα νομοσχέδιο για το θαλάσσιο τουρισμό το οποίο θα μειώσει πολύ τη γραφειοκρατία και σε αυτό τον τομέα. Υπάρχουν όμως και άλλα που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Για να πω μια δική μου ιδέα, θα έπρεπε να δίνουμε την ευκαιρία σε μεγάλους τουριστικούς ομίλους να φτιάχνουν bungalows και επάνω στη θάλασσα ακόμα, αν και υπάρχει συνταγματική απαγόρευση. Στις άλλες χώρες που είναι ανταγωνιστικές προς εμάς υπάρχει αυτό, και μπορείς να το κάνεις με σεβασμό στο περιβάλλον και κανόνες. Ή θα μπορούσαμε επίσης να αξιοποιήσουμε τα δεκάδες νησιά που είναι στο Αιγαίο και είναι ακατοίκητα. Τα περισσότερα τα έχουμε δυστυχώς εντάξει σε διάφορες περιβαλλοντικές ζώνες και δεν επιτρέπεται να γίνει απολύτως τίποτα, αλλά αυτό είναι τελείως λάθος. Υπάρχουν ακόμα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε.

Πώς κρίνετε την πορεία της κυβέρνησης μέχρι σήμερα;

Θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής, και δεν το λέω ως βουλευτής της ΝΔ. Ο Αντώνης Σαμαράς ειδικά και η κυβέρνησή του δευτερευόντως είναι πολύ καλύτεροι απ’ ό, τι περιμέναμε όλοι. Δεν το λέμε γιατί συμπαθούμε τον πρωθυπουργό, είναι ένα αντικειμενικό δεδομένο. Πέρυσι τέτοια εποχή η Ελλάδα ήταν στο χείλος του γκρεμού, την είχαν όλοι ξοφλημένη, το story του Grexit. Φέτος η Ελλάδα είναι το νέο success story της Ευρώπης, πηγαίνει στο Grecovery, την κοιτάνε οι επενδυτές, πέφτουν τα spreads, αγοράζονται τα ομόλογά της. Η μεταβολή αυτή είναι ραγδαία και πιστώνεται στην κυβέρνηση. Αν αντίθετα είχαμε χρεοκοπήσει θα χρεωνόταν στην κυβέρνηση η καταστροφή. Δε μπορεί να χρεώνουμε τα αρνητικά και να μην πιστώνουμε τα θετικά.

Το νομοσχέδιο κατά του ρατσισμού που προωθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει προκαλέσει τριβές και αντιδράσεις. Ποια είναι η γνώμη σας για την αναγκαιότητά του και τι θα έπρεπε να περιλαμβάνει;

Είμαι αντίθετος στην πρεμούρα και τη βιασύνη. Η αναγκαιότητα δεν είναι τόσο άμεση, αφού ήδη η ποινική μας νομοθεσία έχει πολλές προβλέψεις για αυτά τα άτομα. Δέχομαι όμως επί της αρχής ότι επειδή η ρατσιστική βία έχει αυξηθεί θα πρέπει να αλλάξει η ποινική νομοθεσία για να την αντιμετωπίσουμε. Δεν αρκεί η ποινική αντιμετώπιση βεβαίως.

Το λάθος με αυτό το νόμο, που εγώ προσωπικά αποκλείεται να ψηφίσω και την ίδια άποψη έχει και η ΝΔ, είναι στην προσπάθειά μας να καταπολεμήσουμε το ρατσισμό να γίνουμε ρατσιστές. Να πάμε στη θεσμοθέτηση ενός εγκλήματος σκέψης και λόγου. Αν το κάνουμε μπορεί να έχουμε ως ποινικό αδίκημα μια προσβολή λόγω θρησκευτικής ή φυλετικής διαφοράς σήμερα, αύριο λόγω κομματικής διαφοράς, μεθαύριο αν δε θέλεις τον πρωθυπουργό. Η ελευθερία του λόγου είναι αδιαπραγμάτευτη, στο δυτικό κόσμο τιμωρούμε την πράξη, όχι τη σκέψη. Την κρίνουμε, την κατακρίνουμε, αλλά δεν την εντάσσουμε σε ποινική νομοθεσία. Αν φύγει αυτό το κομμάτι από το νόμο μπορούμε να συζητήσουμε.

Ο προηγούμενος νόμος για την ιθαγένεια έχει εδώ και μήνες κριθεί αντισυνταγματικός, ακούμε ότι το νέο νομοσχέδιο είναι έτοιμο και ακόμα δεν έχει έρθει.

Έχουμε μια τρικομματική κυβέρνηση, και μάλιστα κομμάτων όχι ιδεολογικά συγγενών. Δεν ήρθησαν οι ιδεολογικές διαφορές πχ μεταξύ ημών και του κ. Κουβέλη ή του κ. Ψαριανού, άλλα πιστεύουμε. Σε ένα θέμα κατεξοχήν ιδεολογικό όπως η ιθαγένεια ο συγκερασμός είναι πολύ δύσκολος. Η άποψη της ΝΔ είναι ότι χρειάζεται ένας πολύ αυστηρός νόμος, η άποψη της ΔΗΜΑΡ ότι χρειάζεται ένας πολύ χαλαρός. Υπάρχει πρόβλημα, είμαστε σε αδιέξοδο. Έχει παγώσει η παροχή ιθαγένειας, δε δίνονται καθόλου ιθαγένειες τώρα, αφού ο προηγούμενος νόμος ως αντισυνταγματικός δεν ισχύει. Ευελπιστώ ότι θα συνεννοηθούμε, δε σου κρύβω ότι είχα πολεμήσει πάρα πολύ το νόμο Ραγκούση, ήμουν ο βουλευτής που κατέθεσε την ένσταση αντισυνταγματικότητας και αισθάνομαι δικαιωμένος από την απόφαση του ΣτΕ.

Παρά τη βελτίωση της κατάστασης η λαθρομετανάστευση παραμένει μια ανοικτή πληγή. Πώς αξιολογείτε την πορεία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και σε ποιους τομείς θα θέλατε να έχουν γίνει περισσότερα βήματα;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Νίκος Δένδιας είναι ο καλύτερος υπουργός Δημόσιας Τάξης της Μεταπολίτευσης. Η κατάσταση έχει βελτιωθεί, ενώ τα διεθνή στοιχεία και οι εκθέσεις δείχνουν ότι έχουμε μείωση του απόλυτου αριθμού των λαθρομεταναστών για πρώτη φορά το 2012. Είχαμε μεγάλη μείωση στις εισόδους, μεγάλη αύξηση στις απελάσεις, πολλές εθελούσιες αναχωρήσεις λόγω της κρίσης. Δεν είναι ακόμα το επιθυμητό αποτέλεσμα, υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Η επιχείρηση Ξένιος Ζεύς πρέπει να συνεχισθεί, να ενταθεί, να γίνουν περισσότερα κέντρα και η διαδικασία του ασύλου να προχωρήσει πιο γρήγορα ώστε όσοι δε δικαιούνται ασύλου να μπαίνουν στη διαδικασία της απέλασης.

Τι πρέπει να κάνουμε σαν  χώρα για να προσελκύσουμε επενδύσεις;

Αυτό που κάνουμε τώρα. Βελτιώνουμε τα δημοσιονομικά μας μεγέθη έτσι ώστε να μην έχει κάποιος το φόβο ότι θα φέρει τα λεφτά του και θα τα χάσει με την επιστροφή στη δραχμή. Όσο υπήρχε ο φόβος της εξόδου από το ευρώ δε μπορούσε να έρθει επένδυση, κανένας δε ρισκάρει τα λεφτά του αν φοβάται ότι θα καταρρεύσεις, καλύτερα να περιμένει να καταρρεύσεις για να αγοράσει φθηνότερα την επομένη. Τα δημοσιονομικά μεγέθη βελτιώνονται με ραγδαίους ρυθμούς, σήμερα είχαμε τα στοιχεία για το εμπορικό μας έλλειμμα και η μείωση ξεπερνάει το 50%. Όσο βελτιώνονται τόσο το επενδυτικό περιβάλλον θα βελτιώνεται γιατί θα υπάρχει σιγουριά.

Επίσης μειώνουμε τη γραφειοκρατία, ιδιαίτερα για τις ξένες επενδύσεις. Ο επενδυτικός νόμος που πρόσφατα ψηφίσαμε προβλέπει για όποιον θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα σχεδόν μηδενική γραφειοκρατία, τα κάνει όλα το κράτος. Η Ελλάδα σιγά-σιγά μετουσιώνεται σε φιλική επενδυτικά χώρα. Αν λήξουμε και το φορολογικό νομοσχέδιο για να παράσχουμε σταθερό φορολογικό σύστημα για μια δεκαετία θα είμαστε σε θέση να προσελκύσουμε σοβαρές επενδύσεις.

Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο ήταν να έρθει το Μάρτιο…

Όχι, το νέο φορολογικό ήταν εξαρχής να έρθει Μάιο, αλλά δεν ξέρω αν θα προλάβουμε, συνεννοούνται μεταξύ τους τρία κόμματα, παράλληλα τα τρία κόμματα συνεννοούνται και με την τρόικα, είναι δύσκολη διαπραγμάτευση. Θα έρθει οσονούπω όμως.

Πώς βλέπετε να εξελίσσεται ο εμφύλιος στη Συρία και τι στάση πρέπει να κρατήσουμε σα χώρα;

Θέλω να είμαι ειλικρινής μιλάω σα Γεωργιάδης και όχι σαν κυβέρνηση ή ΝΔ. Η Δύση κάνει ένα κολοσσιαίο σφάλμα για μία εισέτι φορά. Έκανε λάθος στο Αφγανιστάν υποστηρίζοντας τους Ταλιμπάν, και αναγκάστηκε μετά να κάνει εισβολή για να τους σταματήσει, έκανε λάθος στο Ιράκ υποστηρίζοντας το Σαντάμ Χουσείν για πάρα πολλά χρόνια, και μετά έκανε δύο πολέμους για να τον ρίξει, και τώρα κάνει το πολύ μεγάλο λάθος να υποστηρίζει τους λεγόμενους αντικαθεστωτικούς στη Συρία, που είναι σκληροί ισλαμιστές. Προφανώς το καθεστώς Άσαντ είχε πολλά προβλήματα, όλα τα καθεστώτα έχουν, σε σύγκριση όμως με αυτούς που θέλουν να πάρουν την εξουσία στη Συρία το καθεστώς Άσαντ είναι άγγελοι. Νομίζω λοιπόν ότι η ελληνική πολιτική θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική, καθώς και τα συμφέροντα των Χριστιανών της Συρίας εξυπηρετούνται καλύτερα με τον Άσαντ απ’ ό, τι με τους ισλαμιστές αντάρτες.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤAIWAN ! Η πραγματικότητα πίσω απο τους νεοκομμουνιστικούς μύθους.

Χθες,14/05/2013, παρακολουθήσαμε τον Αδωνι Γεωργιάδη στην εκπομπή της Τσαπανίδου να μιλάει για το πόσο άλλαξε η ζωή στην Taiwan λόγω της παγκοσμιοποίησης . Πετάχτηκε ένας Συριζαίος,μέσω γραπτού μηνύματος ή email στην γραμματεία της εκπομπής,για να διορθώσει τον Αδωνι για τους μισθούς στην Taiwan .Είπε ο κομμουνιστής,νοσταλγός του αιμοσταγούς βρυκολάκου Στάλιν και όλης της παρέας λυκανθρώπων που ταλανίζουν την ανθρωπότητα εδώ και 100 περίπου χρονάκια, οτι στην Ταιβάν παίρνουν μηνιαίο μισθό μόλις 480 ευρώ.
   
  Για όσους έχουν μελετήσει στην ζωή τους Management και γνωρίζουν τους Grant,Ghemawat,Caroli,Fontana,Porter,Kotler θα γνωρίζουν πια ειναι τα καλά της παγκοσμιοποίησης σε επίπεδο τεχνολογίας,τεχνογνωσίας,ανάπτυξης ικανοτήτων ‘’core’’και προιόντων,συνεργιών με επιχειρήσεις της Ασίας(διεθνείς στρατηγικές συμμαχίες,σύσταση corporate Joint ventures) κτλπ…..ξέρει πολύ καλά οτι η Ταιβάν σε επίπεδο μισθών είναι το παράδειγμα για το πως μπορείς να γίνεις business friendly.
Οι μισθοί στην Ταιβάν,χρονολογικά, έχουν ως εξής.Ημερομίσθιο σε δολάρια :1976 [0,40 $]---->2000 [5,86$]Αυξηση 1465%----->2006 [6,56$]------->2012[10,53 $]Αυξηση 65%.

Δεν έχει σημασία πόσος ειναι ο ονομαστικός μισθός αγαπητοί μπολσεβίκοι που κόπτεστε τόσο για το στομάχι του βιοπαλαιστή προλετάριου,αλλά πόση είναι η ποσοστιαία μεταβολή του μισθού στο πέρας του χρόνου και η διαφορά στο κόστος ζωής μεταξύ των κρατών.
Στην Ταιβάν κατάφεραν να προσελκύσουν όλο το παγκόσμιο κεφάλαιο,έχοντας σαν κράτος συγκριτικό πλεονέκτημα στην παραγωγή προιόντων τα οποία βασίζονται σε εργατικό δυναμικό μη εξειδικευμένο για μαζική παραγωγή με σκοπό την επίτευξη οικονομιών κλίμακας για τις εταιρίες που προτίθενται να κάνουν outsourcing εκεί.Ολες οι επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας μετέφεραν την συναρμολόγηση κυρίως των προιόντων τους στην Taiwan και οι πολιτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να κανουν φιλικό το περιβάλλον, κάμπτοντας ολα τα εμπόδια εισόδου στο διεθνές επιχειρείν.Επίσης όλες οι τράπεζες της δύσης άνοιξαν υποκαταστήματα και έκαναν στρατηγικές συνεργασίες με τοπικές τράπεζες ώστε να χρηματοδοτήσουν την προσπάθεια(βλεπε HSBC).
Το αποτέλεσμα ηταν να εισρεύσει κεφάλαιο με την σέσουλα,η αύξηση του κεφαλαίου-χρηματικού και κεφαλαιουχικών αγαθών-συνεπάγεται την αύξηση των μισθών και του επιπέδου ζωής της τοπικής κοινωνίας.
Απο την άλλη οι τοπικές επιχειρήσεις απέκτησαν τεχνογνωσία και πρόσβαση στην τεχνολογία των γιγάντων της δύσης ,το οποίο ειχε ως αποτέλεσμα να αναπτύξουν παραγωγικές ικανότητες που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα συνέβαινε.Φυσικά,εκεί όταν ξεκίνησε η μεταφορά του κεφαλαίου δεν είχαν Συριζαίους να κλείνουν λιμάνια,αναρχικούς να πετάνε μολότωφ και να τα σπάνε στις πλατείες,ΜΜΕ με κομμουνιστικάκόμπλεξ του παρελθόντος να μιλάνε ολημερής για δυτικό ιμπεριαλισμό και ξεπούλημα κτλπ.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα για το τι παράγεται εν έτει 2013 στην Taiwan, η οποία απεδέχθη ταπεινωτικά την απομείωση της εθνικής τους κυριαρχίας λόγω του άκρατου ΝΑΙνεκισμού των εκεί δοσιλόγων πολιτικάντηδων:
1)Ολη η συναρμολόγηση των υπολογιστών και εκτυπωτών της ΑΓΝΩΣΤΗΣ Hewlett-Packard έγινε outsourcing στην Quanta-Taiwan,καθώς και ολο το τμήμα research & development της ΗΡ εχει μεταφερθεί στην Ταιβάν.Ντροπή και αίσχος!
2)Ολη η παραγωγή καρτών γραφικών(PC-video cards) της ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ καναδέζικης εταιρίας ATI technologies εχει μεταφερθεί στην Taiwan .
3)Το 80% γενικότερα όλων των φορητών υπολογιστών παγκοσμίως παράγεται στην Taiwan.Οι κομμουνιστές που φοβούνται μην τυχόν και γίνουμε Ταιβάν αρθρογραφούν κατά του εωσφορικού καπιταλισμού με λαπ-τοπ made in Taiwan (=epic fail!)
4)Η εντελώς άγνωστη σε όλους μας Apple, εχει αναθέσει στην εταιρία Foxconn στην Ταϊβάν την παραγωγή του iPhone 5.Το 2011 η εταιρία κατάφερε να παράξει 22 εκατομμύρια συσκευές iPhone 5.
5) H DT Swiss,εταιρία leader που παράγει εξαρτήματα για mountain bike,εχει μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής στην Ταιβαν
6) SYM Sanyang Industry Co.,Ltd με έδρα την Taiwan παράγει 5 εκατομμύρια scooters ετησίως και έχουν κατακλείσει την ελληνική αγορά ,με εξαγωγές σε σχεδόν 30 χώρες και με προσωπικό περι τους 3000 εργαζομένους.
Α,και που είστε Μπολσεβίκοι,η Taiwan ,για το ετος 2011,σημείωσε ρυθμό ανάπτυξης στην μεταποίηση της τάξεως του 14%.Ζήτω οι απεργίες,κάτω το μνημόνιο!!!!!!!!
Υ.Γ.Λευτεριά στο Τυμπάκι της Κρήτης!

Michalis Delta
 

1 ΧΡΟΝΟΣ «ΚΛΙΝΑΤΕ» - ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΠΕΤΕΙΩ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΜΑΣ...

Ήταν περίπου σαν σήμερα, έναν χρονο πριν, όταν η ομάδα μας ξεκίνησε τον διαδιδικτυακό –και δη φεισμπουκικό ;) - της βίο. Στην πολιτικη επικαιρότητα κυριαρχούσαν οι εκλογές του Μαϊου του ’12, με το  κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο που ανέδειξαν, και με το μέλλον να διαγράφεται αβέβαιο και νεφελώδες-στην καλλίτερη περιπτωση- στον ορίζοντα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πλέον αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνος ορθιος –αν και με αιματηρές απώλειες- πόλος του αστικού (και ουχί μόνον Δεξιου) χώρου ήταν ο μεχρι προσφατα «αντιμνημονιακός» Αντώνης Σαμαράς, και η βεβαρυμένη με σοβαρότατα- έως και ασυγχώρητα- κατα το παρελθόν λάθη, Νέα Δημοκρατία. Όμως πλέον το διακύβευμα δεν ήταν η δικομματική εναλλαγή –ενα παιχνιδάκι που κανέναν μας δεν ενδιέφερε, άλλωστε-, αλλά η γενική πολιτική κατεύθυνση του τόπου. Το δίλημμα ήταν σαφές: με την Ευρώπη και κάποιου ειδους συμβιβασμο με τους εταίρους μας, που θα περιλάμβανε βαρίες θυσίες, αλλά θα αναδείκνυε μια Νεα Ελλάδα, ή με το φαύλο παρελθόν, την διατήρηση των ψευδεπίγραφων «κεκτημένων» μιας βολεμένης κρατικοδίαιτης μειοψηφίας (ακόμα κι αν αυτά μας οδηγούσαν στην χρεοκοπία), με στόχο έναν «άλλον» κόσμο (ποιόν άραγε; -της Β. Κορέας, του PZLN, του Φωτεινιού Μονοπατίου, ή των Σαντινίστας;) που είναι «εφικτός», και «όπου μας βγάλει» (κι ας ειναι και Πλατεία Ταχρίρ, όπως κάποιοι ονειρεύονταν και δη παρότρυναν). Η μάχη πλέον ήταν ιδεολογική αλλά και αξιολογική: δεν επρόκειτο απλώς για μια σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά για και για μια σύγκρουση μεταξύ – αληθινά –  πατριωτικού πραγματισμού και παρανοικού λαικισμού.

Το βασικότερο -αν καλουμουν να επιλέξω ένα και μονο- συνεκτικό στοιχείο της ομάδος, ήταν η αντίληψη από μέρους των βασικών συντελεστών της αυτής της νέας πραγματικότητας: όποια κι αν ηταν η ιδεολογική τους απόχρωση μεσα στον ευρύτερο χώρο της Δεξίας και Κεντροδεξίας, κοινή συνισταμένη όλων –και σιγουρα των δημιουργών της ομάδος- ήταν η συνειδητοποίηση της ιδεολογικής μάχης που είχαμε πλέον μπροστά μας, και της επίδρασης που αυτή θα είχε στην διαμόρφωση του μέλλοντος της πατρίδος μας, των οικείων μας, των φίλων μας, των αγέννητων παιδιών μας.

Με αφετηρία λοιπόν αυτές τις κοινές παραδοχές, η ομάδα ξεκίνησε την διαδικτυακή της ζωή. Στον έναν χρόνο λειτουργίας της προσετέθησαν όλο και περισσότεροι φίλοι και συνομιλητές, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας πυρήνας, χάριν στον οποίον η ομάδα μας έφτασε να είναι μία από τις ενεργότερες του fb, με πλούσιο –και συχνά απολαυστικό- σχολιασμό των περισσοτέρων αναρτήσεων. Υπήρξαν δε, κατα τον ενιαύσιο βίο της, πραγματικά επικές στιγμές (το ποστ του Μιχάλη Δέλτα με τις ατάκες Αδώνιδος Γεωργιάδη και τα 500 περίπου σχόλια έρχεται εύκολα στο μυαλό των περισσοτέρων!). Η εκ του συνέγγυς δε γνωριμία πολλών εκ των κυριοτέρων συντελεστών της ομάδας, χαλυβδώνει τους ιδεολογικούς μας δεσμούς, και βοηθά στην εκατέρωθεν άμβλυνση των παρεξηγήσεων...

Αυτός όμως ο χρόνος που πέρασε απετέλεσε και την δικαίωση της βασικής μας επιλογής: την εναντίωσης στον συναισθηματικό λαικισμό και την αντίληψη της πραγματικότητας με κριτηρια ορθολογισμού και με γνώμονα τον ρεαλισμό. Θυμηθείτε σε τι κατασταση βρισκόνταν τότε η χώρα: αβεβαιότητα στο εσωτερικό, απαξίωση στο εξωτερικό. Σημερα πλέον τα έξωθεν μηνύματα γίνονται θετικότερα με κάθε ημέρα που πέρνα, ενώ, αργά αλλά σταθερα, ολο και περισσότεροι συμπολίτες μας τολμούν να ελπίζουν. Το αν η πρώιμη αυτή ελπίδα αποτελεί αντικατοπτρισμό ή σηματοδοτεί την αρχή της εξόδου από την κρίση θα φανεί στο μέλλον, σε κάθε δε περιπτωση, ο δρόμος ειναι ανηφορικός και η προσπάθεια πρεπει να συνεχιστεί αμείωτη. Ομως προϊόντος του χρόνου, εδραιώνεται η πεποίθηση ότι τα χειρότερα πέρασαν, και με σκληρή δουλεία, θα δρέψουμε τους καρπούς των αιματηρών θυσιών που υπέστημεν ως έθνος.

Τέλος, ατενιζοντας το μέλλον, θεωρώ επιβεβλημένο να συγχαρώ τα μέλη και ιδιαίτερα τον ικανότατο και υπομονετικότατο συνδιαχειριστή Αριστοτέλη Παλαιολογό, για την εξαιρετική τους συμβολή στην ομάδα. Πάνω απ’ όλα είστε αξιοι συγχαρητηρίων γιατί σε μια χώρα όπου το ιδιο το ενστικτο της αυτοσυντήρησης οδηγεί πολλούς από τους δημοσιολογούντες στην επιδιωξη του να ειναι αρεστοί, επιλέξατε τον δύσκολο δρόμο, τον δρομο την αρετής, σταθήκατε απέναντι στις σειρηνες του λαικισμού, και, θέλω να πιστεύω, βαλαμε όλοι ένα λιθαράκι στην ανάσχεση της προέλασης τους. Η επιρροή της ομάδας δεν εξαντλείται σε όσους συμμετέχουν, ούτε καν σε όσους παρακολουθούν της αναρτήσεις. Η πραγματική συμβολή  της ομάδος έγκειται στο θάρρος, στο κουράγιο, στην δύναμη που δίνουμε ο ένας στον άλλο και από εκεί το διαχέουμε στο περιβάλλον μας και στην κοινωνία ευρύτερα. Την εν λόγω δύναμη, την αντλούμε από την ενημέρωση, τον διάλογο, την σύγκρουση, την σύνθεση, την αλληλοενθάρρυνση. Για αυτήν την δύναμη θέλω από καρδίας να σας ευχαριστήσω, όλες και όλους. Χρόνια πολλά και καλά «κλινατε επί-δεξιά»!

Δια την ξυγγραφήν

Μανουήλ Κομνηνός

ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΕ ΟΜΗΡΙΑ- SOS ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ

 

Δεν έχει καλά-καλά περάσει ένας χρόνος απ’ όταν πέρασα τη δοκιμασία των πανελληνίων εξετάσεων, στο δρόμο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Πρόκειται για μια εμπειρία το μέγεθος της οποίας δύσκολα το αντιλαμβάνεται κανείς αν δεν την έχει περάσει. Καθηγητές, γονείς, συγγενείς, φίλοι έχουν κατά καιρούς ζήσει τη δοκιμασία μαζί με έναν ή περισσότερους υποψηφίους, όσο κοντά του κι αν βρέθηκαν όμως δύσκολα μπορούν να ισχυριστούν ότι κατάλαβαν πώς ακριβώς ήταν. Όσο κι αν τον βοήθησαν στο διάβασμα δε μπορούν να κατανοήσουν την αγωνία του να εμπεδώσει και να αποτυπώσει στο χαρτί όσα διαβάζει. Όσο κι αν τον βοηθούσαν να πάει από μάθημα σε μάθημα δεν ένιωθαν την απόγνωση στη σκέψη ότι το μάθημα τελείωσε μόνο και μόνο για να ξεκινήσει το επόμενο. Όσο κι αν του συμπαραστάθηκαν ψυχολογικά αποκλείεται να ένιωσαν την αγωνία του ενόψει της εξέτασης που θα έκρινε το μέλλον του. Μπορεί να είχαν κάθε καλή διάθεση μπορεί να το ήθελαν όσο και αυτός, όμως τελικά μόνο ο υποψήφιος αντιλαμβάνεται τι πέρασε.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι η ώρα μηδέν για κάθε μαθητή. 12 χρόνια φοίτησης, 12 χρόνια σκληρής δουλειάς σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση καταλήγουν σε αυτές τις δύο εβδομάδες. Δύο εβδομάδες εξετάσεων που κρίνουν το μέλλον σου. Κρίνουν την εισαγωγή ή μη στο τελευταίο και ανώτατο στάδιο της πορείας, την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κρίνεται αν ο κόπος και οι προσπάθειες του υποψηφίου ήταν αρκετά.

Και μετά ήρθε η ΟΛΜΕ.

Στην όλη πορεία ως τις εξετάσεις ο καθηγητής έχει συγκεκριμένους και ζωτικούς ρόλους. Είναι ταυτόχρονα δάσκαλος, εμπνευστής, συμπαραστάτης και πολλά άλλα. Στέκεται δίπλα στο παιδί βοηθώντας το να φτάσει στο στόχο. Είναι η αποστολή του, η δουλειά του. Έχει τον πιο κρίσιμο ρόλο και φυσικά μερίδιο στην όποια επιτυχία ή αποτυχία.

Έχοντας λοιπόν περάσει πρόσφατα όλη αυτή την πορεία, για να μιλήσω και προσωπικά, μόνο οργή μπορώ να αισθάνομαι για όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες. Την ώρα που δεκάδες χιλιάδες μαθητές ετοιμάζονται να δοκιμαστούν στο στίβο των εξετάσεων και να δουν αν κόποι και προσπάθειες χρόνων θα ανταμειφθούν κάποιοι συνδικαλιστές έχουν αντίθετη άποψη. Μπροστά στην προοπτική να χάσουν κάποια από τα προνόμιά τους και να υποστούν κάποιες θυσίες, που φαντάζουν μικρές έως αστείες σε σχέση με αντίστοιχες που έχουν γίνει από άλλους κλάδους, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αγωνία των μαθητών και την κρισιμότητα της περιόδου για να διαπράξουν έναν ωμό εκβιασμό. Ή κάνετε πίσω ή οι εξετάσεις δε θα γίνουν. Εκβιασμός προς την κυβέρνηση, προς το λαό, αλλά κυρίως προς τους μαθητές.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε μετά την ψήφιση του περιβόητου πολυνομοσχεδίου, που προέβλεπε αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες εβδομαδιαίως. Κατά μέσο όρο αυτό θα προκαλούσε αύξηση του ωραρίου από τις 21 στις 23 ώρες. Εβδομαδιαίως. Τη στιγμή που σε όλο το φάσμα της οικονομίας, και κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, κάθε έννοια οκταώρου και περιορισμένου ωραρίου έχει καταλυθεί, και ο εργαζόμενος εργάζεται μία και δύο ώρες παραπάνω καθημερινά εφόσον αυτό είναι απαραίτητο, οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ επαναστατούν στο ενδεχόμενο να υποστούν ανάλογη αύξηση στο ωράριό τους για το σύνολο της εβδομάδας. Και αυτό το επικαλούνται ως λόγο για να απεργήσουν και να οδηγήσουν σε αναβολή επ’ αόριστον την έναρξη των εξετάσεων. Ο καθένας ας κρίνει τις προθέσεις και τη σοβαρότητά τους.

Η αντίδραση της ΟΛΜΕ να αρνείται στη σημερινή έκτακτη για την πατρίδα περίοδο να δεχτεί μισή ώρα παραπάνω εργασία την ημέρα [έτσι αποτυπώνεται η αύξηση αν τηρηθούν κατά γράμμα οι αναλογίες που επικαλείται για κάθε επιπλέον ώρα στην τάξη] και να προχωρά σε απεργία εν μέσω των πανελληνίων μόνο ως απαράδεκτη και εκβιαστική μπορεί να χαρακτηριστεί. Θυμάμαι ότι πάντα για την ΟΛΜΕ η προκήρυξη απεργίας εν μέσω των πανελληνίων ήταν το έσχατο μέσο. Το γεγονός ότι αποφάσισαν να το επικαλεστούν για το συγκεκριμένο θέμα μόνο καθησυχαστικό δεν είναι. Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστές του επαγγελματικού κλάδου που έχει αναλάβει την εκπαίδευση των Ελλήνων κρατούν σε ομηρία τους ίδιους τους μαθητές τους για να εξυπηρετήσουν συντεχνιακά τους συμφέροντα μόνο οργή και φόβο μπορεί να προκαλεί.

Ας προσπαθήσουν λίγο οι συνδικαλιστές που προτείνουν και αποφασίζουν τόσο εύκολα κάτι τέτοιο να μπουν στη θέση του μαθητή που περιμένει τις εξετάσεις. Ας αναλογιστούν πώς είναι μετά από ένα ή δύο χρόνια εντατικής προετοιμασίας, διαβάσματος, μαθημάτων, στερήσεων κτλ να τίθεται εν αμφιβόλω η έναρξη των εξετάσεων που με τόση αγωνία περιμένουν. Να βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο να αναβάλλεται η έναρξη μέρα με τη μέρα, ανάλογα με τις ορέξεις και τις απαιτήσεις της ΟΛΜΕ. Να έχουν μπροστά τους μόλις μία εβδομάδα μετά από τόσους μήνες αναμονής και να μαθαίνουν ότι η ημερομηνία που είχαν στραμμένο το βλέμμα όλη τη χρονιά απλώς θα μετακινηθεί. Καθηγητές είναι οι συνδικαλιστές, λογικά πρέπει να ξέρουν πώς αισθάνονται αυτά τα παιδιά. Αξίζει να τους προκαλέσουν όλο αυτό το σαματά για μια ανούσια διαμαρτυρία με παράλογες απαιτήσεις που δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα;

Ας προσπαθήσουν να μπουν στη θέση των γονιών που περιμένουν να δώσει το παιδί τους εξετάσεις. Που έχουν ξοδέψει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ευρώ, για να υποστηρίξουν τις προσπάθειές του και να το στείλουν στις εξετάσεις που θα κρίνουν το μέλλον του όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένο. Που περιμένουν να δουν αν οι κόποι τόσων χρόνων θα αποδώσουν. Πιθανόν και οι ίδιοι να έχουν αυτό το ρόλο, πιθανόν και δικά τους παιδιά να περιμένουν τις εξετάσεις. Αξίζει να τους προκαλέσουν ακόμα περισσότερο άγχος και αγωνία για να αποφύγουν μισή ώρα παραπάνω εργασίας την ημέρα;

Η φράση «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» μπορεί να οδηγήσει σε ανηθικότητες και καταστροφή όταν δεν ερμηνεύεται σωστά. Και η ΟΛΜΕ στη συγκεκριμένη περίπτωση σίγουρα δεν κάνει σωστή ερμηνεία.

Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με ακραίες μεθόδους και προθέσεις συνδικαλιστών. Δεν έχει περάσει τόσος καιρός από τη συνεχιζόμενη απεργία των πρωτοπαλίκαρων του Σταματόπουλου στο Μετρό, που στέρησε από τη δημόσια συγκοινωνία για πολλές μέρες 1.000.000 Αθηναίους. Ούτε από την απεργία των λιμενεργατών που γονάτισε τους νησιώτες. Ούτε από τις αγροτικές κινητοποιήσεις που απειλούσαν ανά πάσα στιγμή να προχωρήσουν σε κλείσιμο εθνικών οδών και παύση των μεταφορών. Πρόκειται για τρεις κινητοποιήσεις που όλοι θυμόμαστε, και ασχέτως αν τα αιτήματα των συμμετεχόντων ήταν δίκαια ή όχι και μόνο από τις συνέπειες που είχαν για το κοινωνικό σύνολο κατέστησαν απαράδεκτες. Όχι μόνο στο νόμο, αλλά και στη συνείδηση του κόσμου. Και αν ανατρέξουμε σε ακόμα παλαιότερες περιόδους θα θυμηθούμε ανάλογες περιπτώσεις που τελικά προκάλεσαν την οργή του κόσμου και οι συνδικαλιστές αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω, πολλές φορές χάνοντας και το δίκιο τους. Τα ονόματα Φωτόπουλος και Μπαλασόπουλος αναμφισβήτητα προκαλούν σε όλους μας άσχημες αναμνήσεις και συναισθήματα που δε γράφονται δημόσια.

Το συμπέρασμα όμως είναι σαφές. Σε αυτό είχαμε καταλήξει και μετά τις απεργίες του Ιανουαρίου. Όταν μια απεργιακή κινητοποίηση φτάνει στο σημείο να βλάπτει το κοινωνικό σύνολο όχι μόνο χάνει όποιο δίκιο μπορεί να έχει, αλλά νομιμοποιεί και την εκάστοτε κυβέρνηση να προχωρήσει σε κατασταλτικά μέτρα εναντίον της. Το δικαίωμα στην απεργία και τη διεκδίκηση συμφερόντων είναι απόλυτα σεβαστό, πάνω απ’ όλα όμως είναι το κοινά αναγνωρισμένο συμφέρον της κοινωνίας. Και στην περίπτωση της ΟΛΜΕ και των κινητοποιήσεών της εν μέσω πανελληνίων η βλάβη που θα προκληθεί στο κοινωνικό συμφέρον λόγω της βασανιστικής αναβολής, της αγωνίας που θα προκληθεί στους μαθητές και των αποτελεσμάτων που αναπόφευκτα θα επηρεαστούν είναι αδιαμφισβήτητη. Το κράτος συνεπώς έχει κάθε δικαίωμα να αντιδράσει, εφόσον του το επιτρέπει ο νόμος. Το έκανε στο μετρό, το έκανε στο λιμάνι, μπορεί να το κάνει και στα σχολεία απ’ τη στιγμή που οι συνδικαλιστές είναι αυτοί που θα εξωθήσουν πρώτοι την κατάσταση στα άκρα. Υπάρχει γενική συμφωνία ότι η διενέργεια των εξετάσεων είναι το πρώτο μέλημα όλων, από τον υπουργό έως τους μαθητές και τους γονείς τους. Ας χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση κάθε μέσο για να το καταφέρει. Και αν επιτύχει θα πρόκειται για μια ακόμα νίκη της ενάντια στο ακραίο και διεφθαρμένο κομμάτι του συνδικαλισμού. Ίσως να προκαλέσει πολλές διαμαρτυρίες από τις άλλες πολιτικές παρατάξεις [τις λαμβάνουμε και πολύ υπόψη ως γνωστόν], πάνω απ’ όλα όμως θα προκαλέσει ευγνωμοσύνη και ανακούφιση σε όσους ζουν με την αγωνία να βρεθούν στο έλεος της ΟΛΜΕ και των παράλογων αιτημάτων της.

ΥΓ. Ας μη σχολιαστεί καλύτερα το γεγονός ότι η παράταξη που προτείνει και λογικά θα επιτύχει την πραγματοποίηση απεργίας είναι η ΔΑΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τη Δεξιά και το Φιλελευθερισμό. Θλίβεται κανείς όταν βλέπει πού φτάνει κανείς μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει κάποιες ψήφους ή προνόμια.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

 

Τις τελευταίες ημέρες έχει ανάψει στη δημόσια ατζέντα [για ακόμα μια φορά] η συζήτηση για τα οικονομικά των κομμάτων. Σπατάλες, κλοπές, αδικαιολόγητες δαπάνες, μαύρο χρήμα και πολλά ακόμα. Αφορμή για τη νέα αυτή συζήτηση, για ένα θέμα που μόνο καινούριο δε χαρακτηρίζεται, οι πρόσφατες αποκαλύψεις, ή μάλλον οι πρόσφατες φήμες για επικείμενες αποκαλύψεις, για την οικονομική κατάσταση του ΠΑΣΟΚ. Το ταξίδι του ΓΑΠ στην Κόστα Ρίκα, η έλλειψη παραστατικών, οι αδικαιολόγητες δαπάνες, η μαύρη τρύπα στα ταμεία. Δεν είναι κάτι που ακούει πρώτη φορά ο πολίτης, είναι όμως από τα θέματα που πάντοτε πουλάνε. Και δυστυχώς για μια ακόμα φορά παρά τη σημασία του θα αναλυθεί απλώς όσο χρειάζεται για να πουληθούν φύλλα και να καταγραφούν νούμερα. Δε θα πρόκειται για μια μεγάλη και σοβαρή συζήτηση για τα οικονομικά των κομμάτων αλλά για μια ακόμα ευκαιρία παραπολιτικού ρεπορτάζ. Ο Παπανδρέου, το γυμναστήριο, η σύγκρουση με το Βενιζέλο, η Σοσιαλιστική Διεθνής κτλ. Και φυσικά οι επιπτώσεις που θα έχει η ιστορία στα εσωτερικά του κόμματος [πώς γίνεται ένα κόμμα να έχασε τα τρία τέταρτα της δύναμής του κι όμως να έχει ακόμα εσωτερικά προβλήματα;]. Ούτε κουβέντα για την ταμπακέρα, ούτε κουβέντα για το πώς και από ποιον πρέπει να χρηματοδοτούνται τα κόμματα. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι μας αρέσει να εστιάζουμε στο δέντρο και να χάνουμε το δάσος.

Η Ελλάδα με βάση τα στοιχεία των τελευταίων χρόνων βρίσκεται, παρά την οικονομική της κατάσταση, σε υψηλή θέση στον κατάλογο με το κόστος των κομμάτων. Στην πενταετία 2007-2011, απ’ όταν δηλαδή ξεκίνησε η οικονομική κρίση, έχει υπολογιστεί ότι το κόστος της χρηματοδότησης των κομμάτων ανά έτος έφτασε τα 65 εκατομμύρια, ενώ αν υπολογιστεί το κόστος ανά κάτοικο [6,49 ευρώ] και ανά έγκυρη ψήφο [9,39 ευρώ] και συγκριθεί με το μέσο όρο της ΕΕ [2,44 και 3,73 αντίστοιχα] αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς πως η δημοκρατία στην Ελλάδα κοστίζει αρκετά. Και το χειρότερο, δεν κοστίζει στα κόμματα, αλλά στον κρατικό προϋπολογισμό.

Τα κόμματα αποτελούν συνταγματική επιταγή. Είναι φορείς της βούλησης των πολιτών, στην ουσία μεσολαβούν μεταξύ του εκλογικού σώματος και της εκάστοτε εξουσίας. Η λειτουργία τους είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία, αυτό προκύπτει τόσο από το Σύνταγμα όσο και από τη διεθνή πραγματικότητα. Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητά τους, πρέπει και να υπάρχουν και να λειτουργούν σωστά. Το πώς θα εξασφαλίζεται όμως το δεύτερο δεν είναι τόσο απλό ζήτημα.

Τα πολιτικά κόμματα, όπως και κάθε οργανωμένος σχηματισμός, για να λειτουργήσουν χρειάζονται χρηματοδότηση. Κάθε πολιτική δραστηριότητα συνεπάγεται έξοδα. Δεδομένου λοιπόν ότι τα κόμματα είναι απαραίτητα για τη δημοκρατία και η δράση τους κοστίζει το συμπέρασμα βγαίνει εύκολα: Και η δημοκρατία κοστίζει. Το ερώτημα είναι: Από πού πρέπει να καλύπτεται το κόστος; Με απλά λόγια ποιος πληρώνει το λογαριασμό για να υπάρχουν κόμματα και κατ’ επέκταση για να υπάρχει δημοκρατία;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι που διαφοροποιεί τις χώρες που αποδέχονται την ανάγκη ύπαρξης πολιτικών κομμάτων. Ναι μεν τα κόμματα υπάρχουν παντού, τουλάχιστον όπου υπάρχει αληθινή ή κατ’ επίφαση δημοκρατία, όμως ο τρόπος που χρηματοδοτούνται και κατ’ επέκταση δραστηριοποιούνται δεν είναι παντού ίδιος. Το ερώτημα ποιος πρέπει να πληρώνει για τη δημοκρατία είναι σημαντικό, και η απάντηση που δίνει κάθε χώρα είναι κρίσιμη τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά. Και όπως συμβαίνει συνήθως όταν αναφερόμαστε σε πολιτική και οικονομία ως κριτήριο για τη διαφοροποίηση των χωρών χρησιμοποιείται το κράτος. Ο ρόλος του κράτους στη χρηματοδότηση των κομμάτων διαφοροποιεί τις χώρες μεταξύ τους. Η σημασία του είναι διπλή: Ποια είναι η θέση των κομμάτων σε σχέση με το κράτος, και ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του κράτους στην οικονομία;

Στην Ελλάδα όπως συνήθως το κράτος έχει αναλάβει τη μερίδα του λέοντος σε αυτό το ρόλο. Εκτός από υπερασπιστής της εθνικής ακεραιότητας, φορέας δικαιοσύνης, επιχειρηματίας και πράκτορας στοιχημάτων στην Ελλάδα το κράτος είναι και χρηματοδότης της δημοκρατίας. Όπως προκύπτει από το Σύνταγμα τα κόμματα δικαιούνται να λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση, τόσο για να συμμετέχουν στις εκλογές όσο και για να λειτουργούν [άρθρο 29]. Είναι ένα δικαίωμα που έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο, σίγουρα! Όσο για ιδιωτική χρηματοδότηση, επισήμως τους δίνονται ελάχιστες δυνατότητες να την εκμεταλλεύονται. Αυτό οδηγεί σε δύο καταστάσεις: Είτε θα εξαρτώνται απολύτως από το κράτος είτε θα αγνοήσουν τις απαγορεύσεις και θα αντλήσουν κεφάλαια και από ιδιώτες. Με αποτέλεσμα τις μαύρες τρύπες, τις αδικαιολόγητες δαπάνες και όλα αυτά που προανέφερα.

Γιατί όμως πρέπει και σε αυτό τον τομέα να δεσπόζει το κράτος; Ως πότε θα πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος το λογαριασμό; Γιατί δε μπορεί το κράτος να δώσει στα κόμματα την ευκαιρία να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότησή τους με άλλο τρόπο, ακολουθώντας το παράδειγμα και άλλων χωρών;

Ας δούμε τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, στις άλλες δημοκρατικές χώρες που επίσης έχουν ανάγκη λειτουργίας κομμάτων για να έχουν αληθινές δημοκρατίες. Στη Γερμανία ισχύει μεικτό σύστημα, συνδυασμός ιδιωτικής και κρατικής χρηματοδότησης, και μάλιστα για να λάβει κρατική επιχορήγηση το κάθε κόμμα πρέπει πρώτα να έχει εξασφαλίσει ανάλογα ποσά και από ιδιώτες. Δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα, χρησιμεύει και για να φανεί πόσο πρόθυμοι είναι οι πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική μέσω αυτού. Βέβαια για κάθε ποσό που εισέρχεται στα ταμεία από ιδιωτική δωρεά πρέπει να σημειώνονται τα στοιχεία του δωρητή, και ισχύει ανώτατο όριο εισφοράς για να αποφεύγεται η υπερεξάρτηση του κόμματος από συγκεκριμένο χρηματοδότη. Στη δε Βρετανία δεν υπάρχει πλαφόν στην ιδιωτική χρηματοδότηση, ενώ εκτός από την κρατική επιχορήγηση το κράτος ενισχύει τα κόμματα και με άλλους τρόπους [πχ δωρεάν υπηρεσίες δημοσίων υπαλλήλων]. Στην Ιταλία η κρατική χρηματοδότηση έχει πιο δεσπόζουσα θέση, όμως για την ιδιωτική τα όρια είναι πιο ελαστικά. Τέλος, στις ΗΠΑ τα κόμματα και οι υποψήφιοι πρέπει να επιλέξουν μεταξύ κρατικής και ιδιωτικής χρηματοδότησης, γνωρίζοντας όμως πως η πρώτη θα είναι σίγουρα χαμηλότερη. Υπάρχουν όρια στα ποσά που μπορεί να προσφερθούν, ενώ για κάθε δωρεά άνω των 200 δολαρίων είναι υποχρεωτικό να δηλώνονται τα στοιχεία του δωρητή.

Πέραν των διαφορών μεταξύ τους τα παραπάνω συστήματα έχουν ένα κοινό στοιχείο. Επιχειρείται τα κόμματα να μην εξαρτώνται αποκλειστικά από το κράτος, αλλά να επιδιώκουν την εξασφάλιση ανάλογης ιδιωτικής χρηματοδότησης. Δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα, είναι και μια ευκαιρία για τα κόμματα να στρέφονται στον αληθινό κόσμο, στην ιδιωτική οικονομία, να επικοινωνούν και να συνεργάζονται με τους φορείς της και να μην τη θυμούνται μόνο όταν έρχονται εκλογές για την ψήφο. Υπάρχει και ένα ακόμα κοινό των παραπάνω χωρών: Διαφάνεια. Για κάθε σημαντική δωρεά από ιδιώτη πρέπει να δηλώνονται τα στοιχεία του. Για κάθε μονάδα εσόδων πρέπει να είναι γνωστή η πηγή της. Το σύστημα λειτουργεί, τα κόμματα υπάρχουν και λειτουργούν, οι πολίτες συμμετέχουν πιο ενεργά, και ταυτόχρονα η δημοκρατία χάρη στις εγγυήσεις διαφάνειας δεν απειλείται.

Μήπως είναι καιρός να κινηθούμε προς την ίδια κατεύθυνση και στην Ελλάδα; Μήπως το κράτος πρέπει να αρχίσει να αποσύρεται από έναν ακόμα τομέα; Άλλωστε οι λόγοι που επέβαλλαν αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση και οι σκοποί που αυτή εξυπηρετούσε στην καλύτερη περίπτωση έχουν πλέον παύσει να υπάρχουν. Γιατί να εμμένουμε σε αυτή και να στέλνουμε κάθε χρόνο στο φορολογούμενο το λογαριασμό;

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ