Συμπεράσματα για το "νέο" Κυπριακό!

Με αφορμή την ιστορία της Κύπρου και τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες 10 ημέρες είναι χρήσιμες κάποιες πληροφορίες αλλά και συμπεράσματα προς γενική χρήση:


1. Οι καταθέσεις σε μία τράπεζα που κατέρρευσε είναι πλήρως διασφαλισμένες έως του ποσού των 100.000 ευρώ ανά λογαριασμό και ανά πρόσωπο. Δηλαδή ένας λογαριασμός 300.000 ευρώ με 3 δικαιούχους δεν υφίσταται οποιαδήποτε περικοπή.
2. Όταν μία χώρα χρεοκοπήσει και συμπαρασύρει το τραπεζικό σύστημα τότε δεν ισχύει η εγγύηση των 100.000 ευρώ. Αν η Κύπρος επέστρεφε στη λίρα τότε δεν θα υπήρχε καμία απολύτως εγγύηση με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται… 
3. Το δέλεαρ του υψηλού επιτοκίου για μεγαλοκαταθέτες έχει πλέον υψηλό ρίσκο που μέχρι πρότινος δεν υπήρχε. Συνεπώς, από δω και πέρα το πρώτο πράγμα που θα απασχολεί έναν καταθέτη ανεξαρτήτως ποσού είναι η προστασία του κόπου του και όχι το δέλεαρ ενός υψηλού επιτοκίου. Ουσιαστικά μιλάμε δηλαδή για την αναζήτηση ασφάλειας, όσο μπορεί κάποιος να μιλάει για κάτι τέτοιο στις εποχές που ζούμε.
4. Η Κύπρος απέρριψε μία λύση που με εξαίρεση το ύψος των 100.000 ευρώ το οποίο ευθύς εξ΄ αρχής έπρεπε να μην μπει στο τραπέζι των συζητήσεων, εν τέλει απεδείχθη ότι ήταν εις βάρος της. Μπορεί για κάποιους η νέα «λύση» να είναι δίκαιη, ωστόσο, το κόστος της θα είναι πολύ πιο μεγάλο. Κι αυτό γιατί μέσα από τέτοιες λύσεις υπάρχει και ένα μήνυμα τιμωρίας, το οποίο εφόσον δεν το αποδέχεσαι, τότε επιστρέφεις στο νόμισμά σου. Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρξει χρεωκοπία και συνεπώς δεν ισχύει η εγγύηση των 100.000 ευρώ (μετατροπή στο νέο υποτιμημένο νόμισμα).
5. Η Κύπρος και συγκεκριμένα ο Χριστόφιας (δεν πρέπει να τον αδικούμε) είχε/είχαν την ατυχία να διαχειριστούν τις απώλειες από το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων (4,5 δισ. οι απώλειες για τις τράπεζες) κα από την έκρηξη στο Μαρί που οδήγησε στο διακρατικό δάνειο ύψους 2,5 δισ. ευρώ με την Ρωσία. Ωστόσο, δεν έκανε τίποτα για να περιορίσει την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική (αυξήσεις μισθών, επιδομάτων κλπ.) τιμολογώντας τους πιθανούς κινδύνους για το τραπεζικό σύστημα της χώρας, μετά την κατάρρευση των τραπεζών το 2007 και 2008 σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
6. Η Ρωσία δεν μπορεί να δανείσει την Κύπρο, γιατί πολύ απλά θέλει η λύση να είναι ευρωπαϊκή και συντεταγμένη. Προς το παρόν προτιμά τη χρηματοδότηση μέσω του προγράμματος της Τρόικας, καθώς συμμετέχει και συνεισφέρει στην Μεγαλόνησο μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
7. ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Κίνα θεωρούν ότι το πρόγραμμα των 10 δισ. ευρώ της Τρόικας είναι υπεραρκετό για την κάλυψη των δημοσιονομικών κενών στην Κύπρο, ενώ τα υπόλοιπα 6 δισ. ευρώ πρέπει να βρεθούν από τους καταθέτες που ρισκάρισαν μεγάλα ποσά με επιτόκια που έφταναν έως 6%. Και αυτό επικράτησε ως «δίκαιη» λύση ταυτόχρονα με τη διάθεση τιμωρίας στο τελευταίο Eurogroup. Το κόστος πλέον για τις διασώσεις ένας και μόνο άνθρωπος μπορεί να το επωμιστεί ως φορολογούμενος, ως ασφαλισμένος, ως καταναλωτής, ως ομολογιούχος, ως επενδυτής και ως καταθέτης.
8. Σε σχέση με το γεωπολιτικό πλαίσιο, η συγγνώμη των Ισραηλινών στους Τούρκους με… κουμπάρα τις ΗΠΑ δημιουργεί νέα γεωπολιτικά δεδομένα στην περιοχή σε σχέση με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Ένας εταίρος της Κύπρου, το Ισραήλ, ρίχνει γέφυρες και σχεδιάζει ευρύτερη συνεργασία με τον αιώνιο εχθρό, την Τουρκία.
9. Η κατάθεση των όπλων από το ΡΚΚ συνιστά άλλο ένα κλείσιμο μιας εκκρεμότητας δεκαετιών για την Τουρκία, άρα είναι ένα ακόμη μειονέκτημα για την ελληνική πλευρά.
10. Η λύση στην Κύπρο ήταν ομόφωνη απ΄ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Συνεπώς, αυτά τα περί ευρωπαϊκού Νότου που πρέπει να είναι αλληλέγγυος καταρρίφθηκαν, καθώς καμία χώρα (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) δεν στήριξε την Κύπρο. Άρα, απομόνωση και από εκεί.
11. Τα περί διοχέτευσης ύψους 2 δισ. ευρώ από την Ελλάδα στην Κύπρο δεν αντέχουν σε κριτική, καθώς η Ελλάδα είναι σε ειδικό πρόγραμμα δανειακής στήριξης. Δεν μπορεί να δανείσει γιατί απλά δεν έχει λεφτά, τα οποία βρίσκει αφού δανείζεται από τις χώρες του μηχανισμού (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).

Λουκάς Γεωργιάδης
 

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Πριν από ένα χρόνο, ο σημερινός υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος συνέγραψε ένα πόνημα περί του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού. Το προλογίζει, μάλιστα, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Εν ολίγοις, το εν λόγωι ιδεολόγημα, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί μία μείξη σοσιαλδημοκρατίας και φιλελευθερισμού. Προκρίνει την ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά την εντάσσει στα πλαίσια του γενικότερου κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος. Για την ακρίβεια ο πρωθυπουργός γράφει ότι ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός δεν τα θεωρεί όλα οικονομικές νομοτέλειες και λογιστικά μεγέθη. Με αυτή του τη θεώρηση δείχνει με σαφήνεια την αποστασιοποίησή του από τον νεοφιλελεύθερο μονεταρισμό.

Ως γεννήτορα της αντίληψης, που στο διάβα των αιώνων μετεξελίχθη στο ιδεολόγημα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, ο κ. Αρβανιτόπουλος θεωρεί τον Αριστοτέλη ενώ ως νεώτερους πατέρες αυτού αναφέρει τον Adam Smith, τον John Steward Mill, τον David Ricardo, τον  Leon Walras, και τον John Maynard Keynes. Όσον αφορά την Ελλάδα αναφέρει εκείνους που επηρεάστηκαν από τις αρχές του Διαφωτισμού και του Φιλελευθερισμού, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Ρήγας Φερραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Δανιήλ Φιλιππίδης, ο Γρηγόριος Κωνσταντάς, ο Κωνσταντίνος Κούμας, ο Αναστάσιος Πολυζωΐδης, ο πανεπιστημιακός Ιωάννης Σούτσος, ο Παύλος Καλλιγάς, ο οικονομολόγος Ανδρέας Ανδρεάδης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο Παναγής Παπαληγούρας, ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος και αρκετοί άλλοι.

Σχετικά με την εξέλιξη του Φιλελευθερισμού στο ελληνικό κράτος ο κ. Αρβανιτόπουλος ορίζει τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό ως τη συνέχεια του Ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού, ιδεολογήματος που υιοθέτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με σκοπό να ορίσει τον ιδεολογικό προσανατολισμό της Νέας Δημοκρατίας στο Α’ Συνέδριο του κόμματος το 1979 που έλαβε χώρα στη Χαλκιδική. Ο ιδρυτής της Ν.Δ θεωρούσε ως μείζον ζήτημα τον πολιτικό επαναπροσδιορισμό της Δεξιάς Αστικής ιδεολογίας κατά τη μεταπολίτευση. Έτσι, ενστερνιζόμενος τις αντιλήψεις του εγκάρδιου φίλου του Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, την περίοδο που διέμενε στο Παρίσι αποφάσισε να επεξεργαστεί την πρόταση του Φιλελευθερισμού με κοινωνικό πρόσωπο.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην ομιλία του στο συνέδριο της Χαλκιδικής προσδιόρισε τους βασικούς άξονες της ιδεολογίας της Ν.Δ, οι οποίοι συνοψίζονται στην πίστη προς την ιδέα του Έθνους, στην ειρηνική συμβίωση των λαών, στην ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ελεύθερη δημοκρατική οικονομία και στις πολιτιστικές δυνατότητες της χώρας. Όλα τα παραπάνω συνιστούν το ιδεολογικό πλαίσιο του Ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού. Μάλιστα, οριοθετώντας τον Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό, ξεκαθάρισε ότι αυτός βρίσκεται μεταξύ του παραδοσιακού φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Όμως, οι καιροί αλλάζουν, η κοινωνία προχωρά και δημιουργούνται νέες ανάγκες. Κατά συνέπεια, το αίτημα για την επαναχάραξη της πολιτικής με σκοπό να συνδέσει την ελευθερία με την αλληλεγγύη, την προσήλωση στον δημοκρατικό πλουραλισμό και να συνδυάζει τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς με τον ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, ήταν επιτακτικό. Η επικαιροποίηση και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα αποτελεί το ιδεολογικό πρόταγμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.

Η πίστη στον άνθρωπο, η κατάφαση στην ελευθερία και η προσήλωση στην αλληλεγγύη είναι για τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό οι σταθερές της πολιτικής και κοινωνικο-οικονομικής του φιλοσοφίας που νοηματοδοτούν τις επιλογές του και προσδιορίζουν το περιεχόμενό του. Το παραπάνω τρίπτυχο (άνθρωπος, ελευθερία, αλληλεγγύη) διατρέχει όλες τις επιμέρους πολιτικές θέσεις του Κ.Φ, οριοθετεί τις προσεγγίσεις του τόσο έναντι των υπολοίπων σχολών της φιλελεύθερης σκέψης όσο και έναντι των άλλων ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων και προσδίδει στον Κ.Φ τη φυσιογνωμία που τον καθιστά μια αυτοδύναμη πολιτική και κοινωνικο-οικονομική θεώρηση.

Οι προτάσεις του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού συνοψίζονται ως εξής:

•              I.            Ο Κ.Φ τάσσεται υπέρ της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς.
• 
  
•           II.            Θεωρεί αναγκαίο τον ρυθμιστικό ρόλο του κράτους.
• 
  
•        III.            Προσήλωση στη νομισματική σταθερότητα και στη δημοσιονομική πειθαρχία.
• 
  
•        IV.            Προτεραιότητα στη διαμόρφωση μίας συγκροτημένης πολιτικής προώθησης της εκπαίδευσης του ανθρώπινου δυναμικού.
• 
  
•           V.            Δέσμευση για την υιοθέτηση μιας κοινωνικής πολιτικής που ενσωματώνει την κοινωνική δικαιοσύνη, όχι μόνον ως ηθική αλλά και ως οικονομική συνιστώσα.
• 
  
•        VI.            Έμφαση στην ελευθερία του διεθνούς εμπορίου μέσα από συγκεκριμένους κανόνες ρύθμισής του.
• 
  
•     VII.            Έμφαση στη διαμόρφωση ενός σταθερού, ευέλικτου και βιώσιμου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού πλαισίου με οργανικά αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου, εποπτείας και διαχείρισης κρίσεων στα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
• 
  
•  VIII.            Αφοσίωση στην υλοποίηση μιας πολιτικής περιβαλλοντικής προστασίας.
• 
  
•        IX.            Κοινωνική δικαιοσύνη με βάση την προληπτική και συστηματική δράση για τη δημιουργία συνθηκών κοινωνικής ασφάλειας και πρόνοιας.
• 
  
•           X.            Έμφαση στο Δίχτυ κοινωνικής προστασίας (παιδεία, υγεία, συνταξιοδοτικό, δικαίωμα στην απεργία αλλά και στην εργασία, καταπολέμηση της ανεργίας κ.λ.π)
• 
  
•        XI.            Πίστη στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Το Κοινοβούλιο θεμελιώδης θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
• 
  
•     XII.            Προσήλωση στην αρχή της δημοκρατικής πολυφωνίας και στον σεβασμό στους κανόνες δημοκρατικής εναλλαγής.
• 
  
•  XIII.            Έμφαση στη διασπορά των εξουσιών και στην πολλαπλότητα των κέντρων λήψης των αποφάσεων.
• 
  
•  XIV.            Η κεντρική διοίκηση θα πρέπει να ασκεί επιτελικό έργο, λειτουργώντας στα όρια του νέου μεταγραφειοκρατικού υποδείγματος δημόσιας διοίκησης με συντονιστικό και ρυθμιστικό ρόλο.
• 
  
•     XV.            Ενσωμάτωση δομών δημοκρατικού ελέγχου και λογοδοσίας.
• 
  
•  XVI.            Δικαίωμα των πολιτών στην πληροφόρηση
• 
  
• XVII.            Δικαίωμα στον σεβασμό της ιδιωτικής ζωής.
• 
  
• XVIII.            Δικαίωμα του πολίτη στη γενετική ταυτότητα.
• 
  
•  XIX.            Αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης χωρίς να αποκλειστεί η ύπαρξη ιδιωτικών εκπαιδευτικών φορέων. Έμφαση στην κοινωνία των μορφωμένων πολιτών.
• 
  
•     XX.            Τάσσεται υπέρ της Ανοιχτής Κοινωνίας.
• 
  
•  XXI.            Ενίσχυση των ενδιάμεσων θεσμών, όπως ο συνδικαλισμός, αλλά σε υγιή μορφή.
• 
  
• XXII.            Ενίσχυση του καταναλωτικού κινήματος.
• 
  
• XXIII.            Μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη της δράσης των Μ.Κ.Ο.
• 
  
• XXIV.            Έμφαση στη σπουδαιότητα της οικογένειας.
• 
  
• XXV.            Τάσσεται υπέρ της ελευθερίας της πίστης.
• 
  
• XXVI.            Πιστεύει στην ιδέα του Έθνους. Απορρίπτει τις απόψεις που αντιμετωπίζουν το Έθνος ως μία φαντασιακά κατασκευασμένη κοινότητα.
• 
  
• XXVII.            Προτάσσει τις πολιτισμικές δυνατότητες της Ελλάδος.
• 
  
• XXVIII.            Έμφαση στον γεωπολιτικό και γεωοικονομικό ρόλο της Ελλάδος.
• 
  
• XXIX.            Προσβλέπει σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση υπό ομοσπονδιακή μορφή, την οποία θεωρεί αναγκαία και πραγματώσιμη.
• 
  
• XXX.            Υποστηρίζει την Αειφόρο Ανάπτυξη ως προϋπόθεση για τη συνύπαρξη ανθρώπων και οικοσυστημάτων.

Αυτές είναι, σε γενικές γραμμές, οι απόψεις του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού που αφορούν τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Σίγουρα υπάρχουν σημεία με τα οποία συμφωνούμε και άλλα που διαφωνούμε. Δέον να σημειώσω ότι ο Κ.Φ ασκεί έντονη κριτική τόσο στον Μαρξισμό όσο και στον Νεοφιλελευθερισμό. Οι προτάσεις του προκρίνουν την ιδέα της Αριστοτελικής μεσότητος και φιλοδοξούν να οδηγήσουν στον λεγόμενο και τρίτο δρόμο ανάπτυξης.  

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

Οι παθογένειες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας

Στέκομαι κριτικά προς το δημοκρατικό πολίτευμα διότι διαφωνώ με εκείνους που το θεωρούν ως το καλλίτερο. Ειδικά για τους τους Έλληνες, πιστεύω ότι δεν ενδείκνυται η Δημοκρατία, καίτοι την επινόησαν. Γενικά, εις την ανθρώπινην φύσιν ο όχλος είναι κακός σύμβουλος, έτι περαιτέρωι στους Έλληνας. Ως λαός έχουμε την τάσιν να παθιαζόμεθα εύκολα από την εύκολη και ανέξοδη ρητορεία. Στη σημερινή εποχή, το ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει η αριστερά` Στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία οι Δημαγωγοί. Τα όσα εγκωμιαστικά έχουν γραφτεί, κατά καιρούς, για το μεγαλειώδες επίτευγμα της κατακτήσεως της Δημοκρατίας, στην οποία άρχουν οι πολλοί, προσωπικά τα θεωρώ ως τους απαραίτητους αστικούς μύθους που οδηγούν στον αποπροσανατολισμό από την πραγματικότητα, η οποία δείχνει άλλα πράγματα.

Κατά τον 5ο π.Χ αιώνα, αι Αθήναι ευτύχησαν να κυβερνηθούν από μία σειρά προσωπικοτήτων, που όμοιά της δεν υπήρξε ποτέ -με τέτοια συχνότητα- στην ανθρώπινη ιστορία. Αρχής γενομένης του Μιλτιάδους, ο οποίος ωδήγησε στον Θρίαμβο του Μαραθώνος, έπειτα του οξυδερκούς Θεμιστοκλή που διέγνωσε ορθώς ότι όστις κατέχει τις θάλασσες κατισχύει των αντιπάλων του "Μέγα το της Θαλάσσης Κράτος". Έπειτα του Κίμωνος, και, τέλος, του Περικλέους (ενός ανδρός αρχή). Αν εξαιρεθεί ο εξαιρετικών δυνατοτήτων Αλκιβιάδης, ο οποίος, όμως, ήτο δέσμιος των παθών του, πέραν των παραπάνω εκπληκτικών ανδρών, ουδείς υπήρξε. Μετά το θάνατο του Περικλέους παρατήρουμε μία ατέρμονη προσπάθεια δημαγωγών τε και δημοσίων συκοφαντών που κυριαρχούν στον Αθηναϊκό Δήμο.

Η Δημοκρατία αποτέλεσε πράγματι ένα μοναδικό φαινόμενο στον αρχαίο κόσμο. Ως προϊόν της ανθρωπίνου νοήσεως ασφαλώς και δεν ήτο τέλειο. Παρουσίαζε ορισμένα ελαττώματα. Ειδικά η ανεξέλεγκτη εξουσία η οποία παρείχετο στην Εκκλησία του Δήμου επέφερε πολλά δεινά στην πόλη των Αθηνών.

Ο Γκυστάβ Λε Μπον στο θαυμάσιο πόνημά του: "Ψυχολογία των Μαζών" έχει εντοπίσει επακριβώς την παθολογία της "Μάζας", η οποία δύναται να καθοδηγηθεί ακόμη και από άτομα των οποίων το μοναδικό προσόν είναι μια επιδέξια -λαϊκίστικη θα λέγαμε- ρητορεία. Ο Λε Μπον απέδειξε ότι η μάζα δεν αποτελείται απλά από το επί μέρους σύνολο ξεχωριστών οντοτήτων. Τουναντίον, τα άτομα εντός μιας οποιασδήποτε πληθυσμιακής Μάζης συγχωνεύονται σε μία ενιαία οντότητα από πλευράς σκέψης και συναισθήματος. Κατά συνέπεια, αυτός ο εξισωτισμός οδηγεί σε εξαφάνιση της αντιληπτικής ικανότητας και της κριτικής σκέψης, οδηγώντας τα άλλοτε ανεξάρτητα άτομα προς τα κάτω.

Το ίδιο συνέβη και με τη συσσώρευση υπερβολικών εξουσιών στην Εκκλησία του Δήμου των Αθηναίων πολιτών. Υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να οδηγηθεί το υπέρτατο Αθηναϊκό πολιτειακό όργανο σε λάθος αποφάσεις. Όπερ και εγένετο. Στην Αθήνα του 5ου π.Χ αιώνος το πλήθος έδειξε ανωριμότητα και ευκολοπιστία στην επίδραση της ολοένα και πιο επιτηδευμένης, άρα και επικίνδυνης ρητορείας ορισμένων επιδεξίων αγορευτών. Οι τελευταίοι αποσκοπούσαν, κατά βάσιν, στην προσωπική τους ανάδειξη και προβολή. Δυστυχώς, είχαν και τα κατάληλλα λεκτικά εχέγγυα ώστε να πείσουν ένα κυριολεκτικά υπνωτισμένο πλήθος.

Τέτοια ολέθρια παραδείγματα είναι η καταδίκη των Αθηναίων στρατηγών μετά τη νικηφόρα για την πόλη των Αθηνών ναυμαχία των Αργινουσών κατόπιν των καταγγελιών ανευθύνων δημαγωγών (Θηραμένης), καθώς και του Κλέωνος του Δημαγωγού, καίτοι λοιδωρήθηκε τα μάλλα από τον Αριστοφάνη. Ο Κλέων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, λαϊκιστή θα λέγαμε τη σήμερον, πολιτικού αν και όχι το σπουδαιότερο. Τα σκήπτρα σε αυτόν τον τομέα τα κρατά ο Αλκιβιάδης ο οποίος έπεισε τους Αθηναίους -ερχόμενος σε αντίθεση με την τακτική του Περικλέους στο να μην αναλώνονται σε μακρινές εκστρατείες αι Αθήναι- να αναλάβουν να φέρουν εις πέρας την παρακινδυνευμένη, και καταστροφική (εκ του αποτελέσματος) Σικελική εκστρατεία.

Βεβαίως, η περίπτωση του Αλκιβιάδους δεν είναι τόσο απλή, όσο και αν φαίνεται έτσι επιφανειακά. Πρόκειται για μία ικανότατη και πολυτάλαντη προσωπικότητα, την οποία εάν είχαν μυαλό οι Αθηναίοι θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο ώστε να κερδίσουν ακόμη και τον πόλεμο. Αλλά, ας όψονται αι άφροναι και άνοαι βουλαί της αθηναϊκής Μάζης ή αλλοιώς όπως η ίδια παρουσιάζεται με τη χαρακτηριστική φράση του Θουκυδίδου: "όπως ο όχλος αγαπά να κάμνει", ο οποίος δεν είχε και την καλλίτερη άποψη για τις αντιδράσεις του πλήθους. Αλλά ο Αλκιβιάδης χρήζει ιδιαιτέρου εξετάσεως η οποία θα λάβει χώρα σε επόμενη δημοσίευση.

Εκτός των άλλων, η ανεύθυνη, δημαγωγικού τύπου ρητορική, ωδήγησε στην κατάχρηση του θεσμού του οστρακισμού. Μεγάλα ονόματα, θεμελιωτές της Αθηναϊκής ισχύος, όπως ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης ή ο Κίμων, έπεσαν θύματα των πολιτικών παιχνιδιών μεταξύ των δύο αντιμαχομένων παρατάξεων, των δημοκρατικών από την μία και των ολιγαρχικών από την άλλη. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ο εξοστρακισμός του Υπερβόλου το 417 π.χ, κατόπιν μυστικής συμφωνίας -συμπαιγνίας θα λέγαμε- μεταξύ του Αλκιβιάδους και του Νικία. Από το έτος αυτό, λοιπόν, παύει να ισχύει. Αι πολιτικαί διαμάχαι από εδώ και πέρα, θα βρουν πρόσφορο έδαφος στας αίθουσας των δικαστηρίων. Μέσω των κατηγοριών της "Εισαγγελίας" και της "Γραφής Παρανόμων" θα επιχειρηθεί η πολιτική εξόντωση των αντιπάλων. Η κατάσταση αυτή, βέβαια, θα ευνοηθεί και από το γεγονός ότι, αι ποιναί προς τους ίδιους οι οποίοι κίνησαν τους δικαστικούς αγώνας, στην περίπτωση που οι ισχυρισμοί των αποδεικνύονταν αστήρικτοι και αβάσιμοι, ήταν πολύ μικραί. Εκείνη την εποχή είναι που θα αναδειχθούν οι περίφημοι ρήτορες του 4ου π.χ αιώνος, όπως ο Δημοσθένης και ο Αισχίνης.

Ένας άλλος τομεύς, τώρα, στον οποίο το αθηναϊκό πλήθος της Εκκλησίας του Δήμου επίσης δεν τα πήγε καλά ήταν η εξωτερική πολιτική. Ο χειρισμός των εξωτερικών ζητημάτων γίνονταν με περισσή επιπολαιότητα. Αποτέλεσμα αυτής ήταν η αλαζονική συμπεριφορά προς τους συμμάχους, την οποία οι Αθηναίοι πλήρωσαν τελικά ακριβά. Όμως, το αποκορύφωμα, ή, αν θέλετε, το επιστέγασμα των λανθασμένων αξιολογήσεων από την χαμηλή ποιοτική στάθμη της Μάζας του αθηναϊκού λαού, ήταν η Σικελική εκστρατεία. Η απερίσκεπτη και εντελώς ανόητη ανάκληση του Αλκιβιάδους εν πλωι (έπειτα από την προβοκατόρικη ενέργεια των πολιτικών του αντιπάλων να βανδαλίσουν τις κεφαλές του Ερμού), είχε ως αποτέλεσμα την συντριβή του Αθηναϊκού Στόλου και Στρατού στη Σικελία.

Εν κατακλείδι, ο Δήμος, εκ της ιδιοσυστάσεώς του, κατάφερε πολλάκις να οδηγήσει τας Αθήνας σε μειονεκτική θέση. Αι καταστροφικαί αποφάσεις του ήταν εκείναι που στέρησαν τη νίκη στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και επέφεραν την πολιτικοστρατιωτική παρακμή μια ώρα αρχύτερα. Η υπερβολική εκμετάλλευσις, των ίδιων των όπλων που παρείχε το πολίτευμα για την ασφάλειά του, όπως ο οστρακισμός και αργότερα οι δίκες από διάφορους τυχοδιώκτες, συκοφάντες, δημαγωγούς, ωδήγησε στα πρόθυρα της εξάντλησης το ίδιο το σύστημα διακυβερνήσεως. Αυτό το εγνώριζε άριστα, τόσο ο Πλάτων όσο και ο Ισοκράτης. Τόσο η "Πολιτεία" και οι "Νόμοι", όσο και ο "Αρεοπαγιτκός" αποτελούν προτάσεις για τον επαναπροσδιορισμό της Αθηναίων Πολιτείας. Ειδικά ο Ισοκράτης ανέλυσε καίρια την ψυχοπαθολογία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και πρότεινε μέσα από τους Λόγους του την επιστροφή εις την "Πάτριον Πολιτείαν" ως τη μοναδική διέξοδο από το οχλοκρατικό αδιέξοδο του 4ου π.Χ αιώνος.

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

ΠΕΡΙ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ

Κάθε φορά τέτοιες ημέρες  πολύς  λόγος γίνεται  σχετικά   με τους Αρβανίτες ή αλβανόφωνους αγωνιστές του 1821 . Η συζήτηση αυτή ξεκινάει  βασικά από καθόλου ευγενή κίνητρα και πάντα με γνώμονα την νομιμοποίηση κάποιων αριστερίστικων ιδεοληψιών, κυρίως, οι οποίες έχουν ως βάση τους την αποδόμηση της ελληνικής Ιστορίας και τον εθνομηδενισμό με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η αυθαιρεσία και η  διαστρέβλωση στην εξέταση των ιστορικών δεδομένων. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει  και από την άλλη πλευρά, κάποιες φορές, στην προσπάθεια αντίκρουσης της πρώτης θέσης. Ας τα δούμε τα πράγματα με την σειρά λοιπόν .

Κατά την διάρκεια του 11^ου αιώνος ήδη αλλά περισσότερο από τον 14^ο αιώνα και μετά άρχισαν αθρόες μεταναστεύσεις αλβανικών φύλων από την κεντρο-νότια Αλβανία προς διάφορες κατευθύνσεις . Ένα ρεύμα αυτών κατευθύνθηκε προς την Θεσσαλία αρχικά και μετά απλώθηκε στην υπόλοιπη νότια Ελλάδα .Άλλοι κατέληξαν στην Ήπειρο και Αιτωλία .Συνήθως έρχονταν προς τον ελλαδικό χώρο κατόπιν προσκλήσεων από διάφορους τοπικούς δεσπότες της περιοχής όπως, επί ηγεμονίας των Ιταλών Ατσαγιόλι και άλλων Φράγκων ηγεμόνων κατά τον 14ο -15^ο αιώνα στην περιοχή της Αττικο-βοιωτίας προς ενίσχυση του πληθυσμιακού στοιχείου ,του Θεόδωρου Παλαιολόγου αρχές του 15^ου αιώνα στην Πελοπόννησο κ.λ.π

πάλι για να ενισχύσει με αυτές τις ομάδες και τον πληθυσμό αλλά και την αγροτική και αμυντική δραστηριότητα, βεβαιώνοντας όμως ότι  οι περιοχές στις οποίες κατέβαιναν δεν ήταν πάντα υπο παρακμή αλλά συνέβαινε και το αντίθετο όπως φράγκικες πηγές αναφέρουν. Με βάση τις διάφορες πηγές δεν διακρίνουμε να ήταν πάρα πολλοί αυτοί και σίγουρα δεν ανέτρεψαν την εθνολογική δομή του τότε ελλαδικού πληθυσμού. Ο λόγος όμως που έγινε αυτός δεν είναι μόνο το αριθμητικό στοιχείο που δεν ήταν πολύ μεγάλο αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Ένας από αυτούς ήταν ότι και αργότερα με την επιβολή της στυγνής τουρκικής κυριαρχίας, πολλοί από αυτούς πάλι εγκατέλειψαν την χώρα για άλλους προορισμούς ,όπως Σικελία και Καλαβρία (το ίδιο συνέβη και με τους Μανιάτες) χωρίς βέβαια να αποκλείουμε και τις εσωτερικές τότε μετακινήσεις των φύλων αυτών και εντός του ελλαδικού χώρου. Ο βασικότερος όμως λόγος όπου αυτοί δεν ήταν ένας πληθυσμός τόσο ξένος όσο φανταζόμαστε είναι ακριβώς ο εθνολογικός .

Πόθεν η προέλευσή των;

Οι Αρβανίτες ή αλβανόφωνες πληθυσμιακές ομάδες  του ελλαδικού χώρου προήρχοντο από τις περιοχές της νότιας Αλβανίας αλλά και της Βορείου Ηπείρου. Το όνομά τους το πήραν διότι το κεντρικό σημείο εξόρμησής τους ήταν η περιοχή του όρους Άρβανον  και το όνομα Αλβανοί κυρίως από την την  αρχαία πόλη της περιοχής που ήκμασε επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την ονόμαζαν «Αλβανόπολις» (σημ. Ελβασάν).

Αλ-, Ιλ-, Ελ ,Ηλ- σήμαινε για τους Έλληνες το υψηλόν. Εξ’ ου Άλπεις ,Ίλιον, Ήλιος κ.α. Εξ’ αυτού κιόλας ορεσίβια φύλα όχι μόνο στην δυτική βαλκανική ,αλλά και στον Καύκασο αλλά και στην Ιταλία απεκλήθησαν ,Αλ-βανοί ή θα  δούμε ίδιες ονομασίες (Αλβανία στην Κασπία Θάλασσα κ Άλβα Λόγγα στο αρχαίο Λάτιο). Αυτοί οι λαοί (οι Αλβανοί της δυτικής βαλκανικής)ήταν ουσιαστικά τα απομεινάρια των νοτίου κέρατος των Ιλλυρικών φύλων που μέχρι και επί ρωμαϊκής περιόδου κυριαρχούσαν σε όλη την δυτική βαλκανική χερσόνησο. Ανήκαν ανθρωπολογικώς στην Διναρική φυλή που προ τρισήμισυ  χιλιετιών περίπου είχε εισβάλει στην Χερσόνησο του Αίμου προερχόμενη από την βόρεια περιοχή του Καυκάσου.

Με την πάροδο των αιώνων μετά την ρωμαϊκή εποχή και παρά τις διάφορες προσμείξεις αυτά τα ορεινά φύλα διατήρησαν την δική τους κουλτούρα και ιδιοπροσωπία ,όντας απομονωμένα ,χωρίς όμως να αποφύγουν και την ευρύτερη πολιτισμική επίδραση του Βυζαντίου αφού και αυτά είχαν εκχριστιανισθεί πλέον και ανήκαν οργανικά στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η γλώσσα τους αν και καταγόμενη θεμελιακά από εκείνα τα Ιλλυρικά φύλα ,όπως θεωρούν αρκετοί ιστορικοί και γλωσσολόγοι ,αφού άλλη αντίστοιχή της δεν έχει και μας είναι άγνωστη βασικά η ιλλυρική, είναι γεμάτη από λατινικά ,ελληνικά και σλαβικά στοιχεία .

Αυτοί οι Αρβανίτες λοιπόν που κατέβηκαν στον ελλαδικό χώρο ,αφού εν τω μεταξύ είχαν αλλάξει άρδην τα διοικητικά και πολιτικά δεδομένα στην  ευρύτερη περιοχή της Αλβανίας αλλά και όλου του δυτικού τμήματος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ήταν μία μείξη νοτίων Αλβανών – Τόσκηδων με Έλληνες Βορειοηπειρώτες με χαρακτηριστικό τους στοιχείο την διγλωσσία διότι μιλούσαν και αρβανίτικα ως την καθημερινή γλώσσα, αλλά σαν γλώσσα επίσημη ,πολιτισμού ,θρησκείας και συναλλαγών είχαν την ελληνική. Τα αρβανίτικά λόγω της αλβανοκρατίας που υπήρχε στην περιοχή για πολλά χρόνια, μετά τον 13^Ο αιώνα επεκτάθηκαν και σε ελληνικούς πληθυσμούς στις βόρειες ,ειδικά, περιοχές της Ηπείρου .Αλλά υπήρχε και το θέμα ότι η συγκεκριμένη γλώσσα ευνοείτο και από την γενικότερη πτώση του εκπαιδευτικού επιπέδου λόγω του ότι είναι φτωχή  και κατάλληλη για αγροτο-ποιμένες .

Μεμειγμένοι ήρθαν στον κυρίως ελλαδικό χώρο (να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι οι Τόσκηδες ,που είναι το κυρίαρχο φύλο στον  αλβανικό νότο, αρχαιόθεν είχαν δεχθεί τις πολιτισμικές ,φυλετικές και γλωσσικές επιδράσεις του ηπειρωτικού ελληνισμού) και όπου εγκαταστάθηκαν ήρθαν σε άμεση επαφή και πρόσμειξη με τους ντόπιους . Σε περιοχές που ήταν περισσότεροι ποσοτικά μετέδωσαν τα αρβανίτικα (νότια αλβανική διάλεκτος με πολλά αρχέγονα ελληνικά στοιχεία) κ στους γηγενείς ,ενώ όπου ήταν πιο λίγοι ,αυτά χάθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Στις πρώτες περιοχές ανήκουν η ορεινή Τριφυλλία με τους περίφημους Ντρέδες, τα αρβανιτοχώρια της Δυτικής Αχαϊας και παλιότερα του Παναχαϊκού όρους, ,όλη η ανατολική Αργολίδα ,Αττικοβοιωτία, μεγάλο μέρος της Κορινθίας και άλλες περιοχές. Οι Σουλιώτες που είναι τυπικό δείγμα Αρβανιτών χαρακτηρίζονται από τον Κων. Παπαρηγόπουλο «ως κράμα εξελληνισμένων Αλβανών και Ελλήνων». 

Δύο άλλα στοιχεία που συνηγόρησαν στην ελληνικότητά τους ήταν πρώτον, η έντονή σύνδεσή τους με την ελληνορθοδοξία  που ήταν βασικός ενοποιητικός παράγων σε καιρό που η θρησκεία έπαιζε εξέχοντα ρόλο στον ετεροπροσδιορισμό των πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και ήταν κάτι που ένωσε τους γηγενείς πληθυσμούς του ελλαδικού χώρου με τους νεοφερμένους Αρβανίτες και συντέλεσε εντόνως στην αφομοίωση των τελευταίων. Και δεύτερον και κυριότερο η συνείδησή τους που ήταν ουσιαστικά ελληνική. Ήταν μέρος συστατικό του ρωμαίϊκου συνόλου. Έτσι ένιωθαν και γι’ αυτό η τουρκοκρατία ήταν ο αποφασιστικός αυτός παράγοντας που επέδρασε  άμεσα στην ελληνικότητά τους.

Ανθρωπολογικά και άλλα χαρακτηριστικά στοιχεία

Όλα τα παραπάνω δεδομένα επιβεβαιώνονται πανηγυρικά και από την ανθρωπολογική επιστήμη, τα πορίσματα της οποίας είναι αδιαμφισβήτητα και πιο απτά. Έτσι ,ο Κ. Στέφανος ήδη από το 1911 είχε επισημάνει ότι καμία αρβανίτικη κοινότητα στην Ελλάδα δεν είναι υπερβραχυκέφαλη (χαρακτηριστικό ανθρωπολογικό γνώρισμα των Αλβανών). Παντού ο μέσος κεφαλικός δείκτης κυμαινόταν μεταξύ 80 και 84, με ελαφρά μεν τάση των Αρβανιτών της Αργολίδος προς την υπερβραχυκεφαλία, αλλά με σοβαρότερη απόκλιση των Αρβανιτών της Αττικής ,της Εύβοιας και της Κορινθίας  προς την μεσοκεφαλία. Τα στοιχεία αυτά του κεφαλικού δείκτου, που μέτρησε ο Στέφανος, αρκετά ανόμοια μεταξύ τους ,δεν ήσαν όμως έξω από το φάσμα του ελληνικού κεφαλικού δείκτου.

Άλλωστε η πρόσφατη έρευνα του Θ. Πίτσιου στην Πελοπόννησο επιβεβαίωσε ότι οι εκεί Αρβανίτες , όχι μόνον δεν είναι φυλετικώς διναρικοί, αλλά ότι είναι πολύ «μεσογειακώτεροι» από τους Έλληνες της Ηπείρου.

Η ορθομετωπία ,ας πούμε, είναι γνήσιο χαρακτηριστικό της λεπτοφυούς Μεσογειακής φυλής και βλέπουμε να συναντάται μεταξύ των Αρβανιτών σε ποσοστό 90%, όσο δηλ. και στους λοιπούς Πελοποννησίους , ενώ στους Γκέγκες (βόρειοι Αλβανοί) σε ποσοστό κάτω του 40%. Αυτά και άλλα στοιχεία πείθουν ότι «δεν διαφέρουν οι Αρβανίτες από τους Έλληνες των γειτονικών τους χωριών». Γι’ αυτό και οι Φράγκοι δεν τους διέκριναν ούτε τότε από τους λοιπούς Έλληνες («είναι ένας μόνον λαός», έγραφαν) και τους ξεχώριζαν μόνο από την γλώσσα , αλλά και από την ροπή τους προς την στρατιωτική τέχνη( Μπίρης).

Αυτή η στρατιωτική ροπή των Αρβανιτών , που έκανε τους Φράγκους  να ταυτίζουν το όνομα «αρβανίτης» με το «στρατιώτης», υποδηλώνει μία ιδιαιτερότητα  στην ψυχική ιδιοσυγκρασία τους. Και είναι σήμερα γνωστή μία κάποια ιδιαιτερότητα στον ψυχικό χαρακτήρα των Αρβανιτών , που θεωρούνται αρκετά σκληροί, πείσμονες , και συμφεροντολόγοι. Ο Δ. Καμπούρογλους είχε από παλαιά επισημάνει αυτήν την διαφοροποίηση τους από τους άλλους Έλληνες, μολονότι δεχόταν ότι προήρχοντο από την Ήπειρο – και όχι από την Αλβανία ,όπως οι Τουρκαλβανοί (δηλ. οι εξισλαμισμένοι Αλβανοί). Αλλά και ο Κ. Μπίρης γράφει: «Όπως απέδειξαν με την πολεμική τους τέχνη οι Αρβανίτες , δεν τους έλειπε η ευφυϊα , η έλλειψη όμως ευστροφίας τους έκανε να είναι τραχείς στους τρόπους ,επίμονοι και αγύριστοι» (το γνωστό «αγύριστο αρβανίτικο κεφάλι»).

 

Πολλά ονόματα δισύλλαβα, ή άλλα που τελειώνουν στις καταλήξεις , -έκας, έσης ,έζας,-όλιας, είναι καθαρά αρβανίτικα και μάλιστα παρατηρείται και το φαινόμενο που ενισχύει την ελληνικότητα τους ,ότι ,περίπου από τον 18^Ο αιώνα κ εδώθε ,έδιναν αρχαιοελληνικά ονόματα στα παιδιά τους δείχνοντας την ταύτισή τους με το έθνος των Ελλήνων. Η αδιαμφισβήτητη εθνική τους συνείδηση εκδηλώθηκε με το πέρασμα των χρόνων και επισφραγίσθηκε από το αίμα σπουδαίων αγωνιστών και οπλαρχηγών κατά την περίοδο της Εθνεγερσίας. Ο Οδ. Ανδρούτσος, ο Α. Μιαούλης και όλοι οι Υδραιοσπετσιώτες ,ο Πλαπούτας , οι Μποτσαραίοι ,οι Τσαβελαίοι, και πολλοί  άλλοι αρβανίτες πολέμησαν «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία».

 Ενδεικτική βιβλιογραφία: "Η Καταγωγή των Ελλήνων, του Δ. Δημοπούλου" ,εκδ. "Ελεύθερη Σκέψις"

 "ΕΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ΟΔΗΓΟΣ", του Γ. Γεωργαλά,εκδ. "Ερωδιός"

"ANΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ" ,του Θ.Κ ΠΙΤΣΙΟΣ, εκδ. Βιβλιοθήκη Ανθρωπολογικής Εταιρείας Ελλάδος

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

 

 

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΩΝ

 

Ζούμε σε μια εποχή λιτότητας και οικονομικής καχεξίας. Ένα θέμα που καίει κάθε Έλληνα σήμερα είναι οι τιμές των καθημερινών αγαθών. Ούτε που μπορώ να υπολογίσω πόσες δεκάδες ώρες δημοσιογραφικού χρόνου έχουν αναλωθεί γύρω από αυτό. Τις τιμές που δεν πέφτουν παρά τις μειώσεις των μισθών, το χαμηλό πληθωρισμό που δεν τις επηρεάζει, τους συγκεκριμένους παράγοντες που τις κρατάνε αυξημένες κτλ. Αναμφισβήτητα κάθε Έλληνας απασχολείται, λιγότερο ή περισσότερο απελπισμένα, με αυτά τα ερωτήματα, και η πτώση των τιμών αποτελεί επιδίωξη όλων, από τον απλό εργάτη μέχρι τον πρωθυπουργό. Πρόσφατα όμως συνάντησα μια ασυνήθιστη είδηση που προσέφερε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν πρόσφατα επιχειρηματίες που πέτυχαν το στόχο τους και προσέφεραν στους καταναλωτές φθηνότερα προϊόντα.

Η είδηση προέρχεται από την πόλη της Πάτρας. Πρόκειται για μια παρέμβαση του τοπικού συλλόγου καταστηματαρχών εστίασης. Για να χρησιμοποιήσω τα ακριβή λόγια του προέδρου του, η παρέμβαση αφορούσε «το φαινόμενο των χαμηλών τιμών». Στην τοπική αγορά έκαναν την εμφάνισή τους φθηνά προϊόντα, και μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητά και καθημερινά [σουβλάκι, καφές κα], τα οποία προφανώς ήταν πιο ελκυστικά στους καταναλωτές λόγω τιμής και έκαναν στην άκρη τα αντίστοιχα των άλλων καταστημάτων. Οι επιχειρηματίες που τα προσέφεραν ισχυρίζονται ότι το κατάφεραν μειώνοντας τα ενοίκια, το κόστος παραγωγής, τις λειτουργικές δαπάνες, αλλά και το προσωπικό τους κέρδος, και επωφελήθηκαν από τη συνολική αύξηση της ζήτησης που προκάλεσε η μειωμένη τιμή. Εν ολίγοις, οι καταστηματάρχες αυτοί πέτυχαν τον εθνικό μας στόχο, κατάφεραν ό, τι προσπαθεί να κάνει η ελληνική κοινωνία εδώ και μήνες: Έριξαν τις τιμές, προσέφεραν στους καταναλωτές ένα φθηνό και συνάμα ελκυστικό προϊόν.

Όπως φαίνεται και από τα λόγια του συλλόγου καταστηματαρχών η μείωση των τιμών εκ μέρους συγκεκριμένων επαγγελματιών αντιμετωπίστηκε ως φαινόμενο. Τι φαινόμενο όμως; Δεδομένου ότι η μείωση αυτή αποτελεί στόχο όλων το φυσιολογικό θα ήταν να αντιμετωπιστεί ως φαινόμενο θετικό, και οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες να γίνουν παραδείγματα προς μίμηση για τους υπόλοιπους, που επιδιώκουν τον ίδιο στόχο. Πέτυχαν κάτι που οι υπόλοιποι θεωρούσαν αδύνατο, το πιο φυσιολογικό θα ήταν να επαινεθούν για αυτό!

Δυστυχώς το επίτευγμά τους αντιμετωπίστηκε αλλιώς. Όχι ως φαινόμενο θετικό που πρέπει να πολλαπλασιαστεί, αλλά ως αρνητικό, επικίνδυνο, που πρέπει να εξαλειφθεί άμεσα. Ο σύλλογος όχι μόνο δε θεώρησε υποδείγματα προς μίμηση τους συγκεκριμένους επαγγελματίες, αλλά έβγαλε ανακοίνωση εναντίον όσων πουλούν σε χαμηλές τιμές, επικαλούμενος τη χαμηλή ποιότητα των προσφερόμενων προϊόντων. Κάτι που προφανώς έγινε χωρίς στοιχεία και αποδείξεις, με μόνο επιχείρημα ότι δε γίνεται η τιμή να μειωθεί χωρίς να πέσει και η προσφερόμενη ποιότητα. Προφανώς η πτώση της παρεχόμενης ποιότητας ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να φανταστούν οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες για να ρίξουν τις τιμές τους. Μάλλον ο ανταγωνισμός δεν αρέσει στις μετριότητες.

Δε θέλω να αποκλείσω εντελώς την πιθανότητα ο σύλλογος να έχει δίκιο στην εκτίμησή του, ωστόσο οι πληροφορίες μέχρι στιγμής άλλα δείχνουν. Απ’ όσο γνωρίζω δεν προσκομίστηκαν αποδεικτικά για τους ισχυρισμούς του, ενώ οι καταστηματάρχες που αφορούσε η καταγγελία δικαιολογούν αλλιώς τη μείωση. Πήραν ένα ρίσκο, το οποίο όμως τους βγήκε θετικό, δεδομένου ότι από την αύξηση της πελατείας τους τελικά αυξήθηκαν και τα κέρδη τους. Όποιος όμως κι αν έχει δίκιο είναι σίγουρο ότι η συγκεκριμένη ανακοίνωση θα τους προκαλέσει ζημιά, αφού θα μειώσει την πελατεία τους και πιθανόν να τους αναγκάσει να αυξήσουν και πάλι τις τιμές, βλάπτοντας έτσι τόσο τον καταναλωτή όσο και τις επιχειρήσεις τους. Είτε είναι σωστή η καταγγελία είτε όχι αυτό που ήθελε ο σύλλογος θα επιτευχθεί. Οι τιμές που κάποιοι τόλμησαν να μειώσουν θα επανέλθουν στο προηγούμενο επίπεδο και όσοι είχαν το θράσος να ρισκάρουν και να επιτύχουν τελικά θα χάσουν το κέρδος τους. Θα αναγκαστούν να πάρουν πίσω την επιτυχία τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η επιτυχία κάποιων πάντα αντιμετωπίζεται με υποψία από τους υπόλοιπους, από αυτούς που δε μπορούν να ακολουθήσουν. Η επιτυχία δεν προκαλεί πλέον θαυμασμό και διάθεση για ανάλογα επιτεύγματα, αλλά φθόνο και όρεξη καταστροφής. Πετυχαίνει ο ένας και ο απέναντί του δε σκέφτεται πώς θα τον μιμηθεί, αλλά πώς θα τον ρίξει για να γίνουν και πάλι ίσοι. Το βλέπουμε να συμβαίνει παντού, σε κάθε είδους κοινωνικές ομάδες και σύνολα. Η επιτυχία τιμωρείται. Είναι μια ολόκληρη νοοτροπία, ένα καρκίνωμα που εμποδίζει το άτομο να πάει μπροστά και κρατά την κοινωνία καθηλωμένη. Πώς μπορεί να πάει μπροστά μια κοινωνία όταν δεν ενθαρρύνει τα μέλη της να επιδιώκουν την επιτυχία; Όταν τους δείχνει ότι οι μετριότητες πάντα θα επικρατούν εις βάρος των καλών, και τους διδάσκει μάλιστα ότι αυτό είναι το κοινωνικά συμφέρον; Μάλλον αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας για να βρούμε την απάντηση: Δε μπορεί!

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα με σκοπό δήθεν την προστασία των υπολοίπων η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα εμποδίζει όσους έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν προκειμένου να μη θιγούν οι υπόλοιποι. Δεν τους επιτρέπει να μειώσουν τις τιμές για να μην καταστούν πιο ανταγωνιστικοί και κερδίσουν μερίδιο της πίτας εις βάρος των υπολοίπων. Δεν τους αφήνει να ξεχωρίσουν από το κοπάδι και να βγουν μπροστά για να μη φανεί ότι μένει πίσω το υπόλοιπο κοπάδι. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η διαφοροποίησή τους μπορεί να αποτελέσει κίνητρο και για το υπόλοιπο κοπάδι να κινηθεί, και εν τέλει να βγει ωφελημένο. Τρέμει την επιτυχία κάποιων επειδή στην πραγματικότητα πιστεύει ότι η επιτυχία δεν είναι δυνατή, και όποτε εμφανίζεται πρέπει να εξαλείφεται. Να μη χαλάει και η πιάτσα, να μην ξεφεύγουμε από τη μιζέρια και τη γκρίνια. Να μη δημιουργείται ελπίδα στους υπόλοιπους, είναι επικίνδυνο για όσους αγαπούν τη στασιμότητα και φοβούνται τη βελτίωση. Όταν η κοινωνική ομάδα λέει πως δεν υπάρχει επιτυχία δεν επιτρέπεται να επιτύχεις. Οι καλοί που ξέρουν να πετυχαίνουν πρέπει να υποτάσσονται στις μετριότητες που το φοβούνται, μόνο και μόνο για να μη φανεί ότι ξεχωρίζουν. Είναι η ισότητα, δε μπορείς να την παραβιάσεις. Ή θα είσαι ίσος με τους υπόλοιπους ή δε θα είσαι τίποτα. Απαγορεύεται να είσαι καλύτερος, απαγορεύεται να θες να γίνεις καλύτερος. Το άτομο συνθλίβεται προς όφελος της κοινωνίας, όμως όλως παραδόξως και η κοινωνία χαμένη βγαίνει, καταδικασμένη να ακολουθεί για πάντα φθίνουσα πορεία που δε μπορεί να αναστραφεί. Κάπως έτσι η ισότητα καταλήγει ισοπέδωση και η δημοκρατία μετατρέπεται σε δικτατορία των μετριοτήτων.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ 

Cypriot Dream και δημευση καταθεσεων. Πολύς θορυβος για το τίποτα!

Η Κύπρος έζησε για πολύ μεγάλο διάστημα το Cypriot Dream,όπως ακριβώς βίωσε ο αμερικάνικος λαός και υλοποίησε το American Dream.
Το όνειρο του μέσου Κύπριου νέου ετών 20,ήταν να βρεί δουλειά στην <<κυβέρνηση>>(ετσι αποκαλούν το δημοσιουπαλληλίκι),με σκοπό να πάνε στην τράπεζα με το χαρτί της πρόσληψης ώστε να τους εκδοθούν τρία-τέσσερα μεγάλα δάνεια τα οποία να αποπληρώνουν μια ζωή,πολλές φορές κάνοντας και δεύτερη δουλειά το απόγευμα.Ενα στεγαστικό δανειάκι για αγορά ιδιόκτητου σπιτιού 250τ.μ., με γκαζόν για να μπορεί τις ηλιόλουστες Κυριακές να ψήνει χαλούμια και σεφταλιές στα κάρβουνα με τους συναδέλφους του.Ενα δανειάκι για αγορά <<μοτόρας>>(ετσι αποκαλούν την μηχανή μεγάλου κυβισμού τύπου Harley Davindson για να το παίζουν μοιραίοι γκόμενοι στις παραλίες το καλοκαιράκι στην Αγία Νάπα).Ενα δανειάκι ακόμα για αγορά <<Ντζίπ>>(έτσι αποκαλούν τα sub 4x4 μεγάλου κυβισμού,αν και πολλοί τα έπαιρναν μεταχειρισμένα,με λίγα χιλιόμετρα στο κοντέρ,από την Ιαπωνία).
Το Cypriot Dream επιτάσσει οι νέοι να παντρεύονται το πολύ μέχρι τα 23 τους ,να κάνουν πολλά παιδιά και να έχουν και υπηρέτρια στο σπίτι από Φιλιππίνες ή Καράκας μεριά,οι νοικοκυρές να ασχολούνται με τα οικιακά και να πηγαίνουν οι παιδούλες κάθε τόσο στην Αθήνα για ψώνια στην Ερμού,συνδυάζοντας τα ψώνια με μια βραδυά στο κέντρο της Αννας Βίσση(εμείς την λεμε Βίση,οι Κύπριοι …με πολλά σίγμα).
Σας ερωτώ,μπορεί ένας δημόσιος υπάλληλος ετών 20 φεύγα,χωρίς πτυχία και ιδιαίτερη μόρφωση(ελάχιστοι σπουδάζουν στην Κύπρο και πολλοί εξ αυτών με μοριοδότηση στην Ελλάδα), να συντηρήσει και να εξυπηρετήσει μια τέτοια χλιδάτη ζωή,συμπληρώνοντας έντυπα και βάζοντας σφραγίδες εσωτερικής γραφειοκρατικής κατανάλωσηςλογιστικα γραφεια με το τσουβαλι και υπηρεσιες τουρισμου.Για ολα αυτα το νομισμα τους ηταν πιο ισχυρο και απο την αγγλικη λιρα!!  Μιλάμε δηλαδή αέρας κοπανιστός,και πως γίνεται έτσι να μην είναι αυτό το <<χούι>> μια φούσκα αντίστοιχη με τα αμερικάνικα subprime loans που τίναξαν στον αέρα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα τέλη του 2007 δίνοντας εκκίνηση στην σημερινή κρίση;
Μιλάμε για μια οικονομία που δεν ξεπερνάει το 9% του ελληνικού ΑΕΠ και με ένα δημόσιο χρέος στο 140% του κυπριακού ΑΕΠ, επουδενί βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο.Εναν υπερμεγέθη τραπεζικό κλάδο γινόμενος πόλος έλξης τεραστίων κεφαλαίων από Ρωσία και από την Μέση Ανατολή,εντελώς δυσανάλογος με το μέγεθος της κυπριακής οικονομίας και με τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά.Το νότιο μέρος της νήσου είναι σχεδόν ξηρό,καμια σχέση δεν έχει με το πανέμορφο βόρειο τμήμα που το κατέχουν,δυστυχώς, οι σφετεριστές εισβολείς Τούρκοι,με μια πρωτογενή παραγωγή…τρίχες!!!Τα ίδια και στην μεταποίηση και την βιοτεχνία.Πέρα από τον κλάδο των κατασκευών,με τρομερή άνθιση και δράση στην Αραβία και αλλού,και πέρα από τον τραπεζικό κλάδο με τρομερά δυσανάλογη αύξηση της τραπεζικής επιφάνειας εν συγκρίσει με την δυναμική της οικονομίας,δεν βλέπω κάτι άλλο που να δικαιολογεί την παραπάνω χλιδή.
Οποιος λοιπόν έκανε τον κόπο να ταξιδέψει στην όμορφη Κύπρο αμέσως αντιλαμβανόταν ότι αυτή η χλιδή ήταν μια φούσκα που αργά ή γρήγορα θα έσκαγε.
Η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ σηματοδότησε την αντίστροφη μέτρηση της χρεοκοπίας,σε συνδυασμό με την ήδη εν εξελίξει παγκόσμια οικονομική κρίση και την κρίση χρέους των χωρών της ΕΕ.Τελικά το ευρώ ήταν ένα κουστουμάκι που δεν ήταν στα μέτρα τους .Η συμβολή της Ελλάδας στο κυπριακό πρόβλημα ηταν μικρή και έγκειται στην ένταξη των ελληνικών ομολόγων που κατείχαν οι κυπριακές τράπεζες στο PSI κουρεύοντας τα κατά 56%.Αυτο όμως ηταν το κερασάκι στην τούρτα δεδομένα τα δομικά προβλήματα της οικονομίας της Κύπρου.
Την Κύπρο την χρεοκόπησε ο κομμουνιστής Χριστόφιας,με την σοσιαλιστική κοινωνικοπαροχολογία τυπου Ανδρέα Παπανδρέου,που συν τοις άλλοις τους γέμισε και με ένα σκασμό λαθρομετανάστες ,δίνοντας εξετάσεις-με βαθμό άριστα-στο διεθνιστικό μαρξισμό.Αλλά όλα θα τα φορτώσουν στον κακό ΝΑΙνεκο,δοσίλογο νεοφιλελεύθερο Θατσεριστή δεξιό και φονιά των λαών Αναστασιάδη,που εξελέγη πρόεδρος προ 15 ημερών.Δεν έχει σημασία που είναι φρέσκος,είναι δεξιός,φταίει και είναι προδότης.Πάλι εμείς οι δεξιοί λοιπόν θα κληθούμε να βγάλουμε τα κάστανα από την φωτιά,για να έρθει μεταγενέστερα ο Κομμουνιστής πρόεδρος Χριστόφιας να μοιράζει χρήμα σε όποιον έχει ανθρώπινη λαλιά,ιθαγενή ή λαθρομετανάστη ισλαμοφασίστα.
Πολύ θόρυβος για το τίποτα με την αναγκαστική εισφορά-φορολόγηση-κούρεμα των καταθέσεων.Εκτακτη φορολόγηση κατά το 6,75% για τις καταθέσεις που δεν ξεπερνούν τις 100.000€ και κατά 9,9% των καταθέσεων άνω των 100.000€.Επίσης δημεύονται οι τόκοι των ετήσιων καταθέσεων με φορ.συντελεστή 20-25%.Σαν αντισταθμιστικό για την <<χασούρα>> που θα υποστούν οι καταθέτες θα τους δοθούν μετοχές της ίδιας τράπεζας (υπο τον όρο να μην αποσύρουν τα κεφάλαια τους από τις τράπεζες,ώστε να αποφευχθεί έξοδος κεφαλαίου από τις τράπεζες και περαιτέρω πανικός και bank run)καθώς και ομόλογα του κυπριακού δημοσίου, ισόποσης ονομαστικής αξίας,με λήξη το 2019-2020,τα οποία δεν θα είναι junk bonds εφόσον θα φέρουν ειδική ρήτρα φυσικού αερίου.Δηλαδή τα ομόλογα αυτά θα εχουν εμπράγματες εγγυήσεις τα μελλοντικά έσοδα από το φυσικό αέριο,οπότε θα μπορεί ο κάτοχος τους να τα χρησιμοποιήσει χωρίς κανένα πρόβλημα και σαν μέσο συναλλαγής σπάζοντας τα στην δευτερογενή αγορά.Υπ`οψιν η Κύπρος μπορεί να το κάνει αυτό εφόσον έχει ήδη χαράξει ΑΟΖ και σε αυτό το θέμα είναι μπροστά σε σχέση με εμάς κατά πεντε έτη τουλάχιστον.
Πολλοί μιλάνε για μέτρα κατάσχεσης σταλινικού τύπου.Στην ουσία, η μοναδική ζημιά που θα υποστούν οι καταθέτες,θα είναι ότι δεν θα μπορούν να διαθέσουν κατά το δοκούν το 10% των καταθέσεων τους άμεσα,αλλά θα πρέπει να περιμένουν το 2019 που θα τους επιστραφεί το ποσό,αλλά μέχρι τότε θα εισπράττουν κανονικά το ετήσιο κουπόνι..κερδίζοντας!Εκτός και αν προτιμούσαν μια άτακτη και άξαφνη χρεοκοπία θέτοντας εν κινδύνω το 100% των καταθέσεων τους άπαξ και οι τράπεζες κατεβάσουν τα ρολά.Οι Κυπριακές τράπεζες θα επανακεφαλαιοποιηθούν όπως και οι ελληνικές.Ανθρακες ο θησαυρος!!! Το μόνο μέτρο που θα έπρεπε να τρομάζει είναι το <<χαράτσι>> 12-13% στις επιχειρήσεις .
Η απόφαση,πάντως, του ύψους της δέσμευσης των καταθέσεων δεν εχει τελεσιδικίσει. Σύμφωνα πάντως με δημοσίευμα του Dow Jones Newswires η Κύπρος αναμένεται να υποβάλει νέα πρόταση για την φορολόγηση των καταθέσεων.
 Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται η Κύπρος προτείνει τη φορολόγηση καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ κατά 3%, τη φορολόγηση καταθέσεων από το ποσό αυτό μέχρι τις 500.000 ευρώ κατά 10%, και τις υψηλότερες των 500.000 ευρώ καταθέσεις, με 15%. Αυτή η χαλάρωση οφείλεται στο ότι το σχέδιο διάσωσης έχει προκαλέσει οργή στην Κύπρο και έχει αυξήσει τις ανησυχίες για bank run τόσο εκεί όσο και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης γιατί προϋποθέτει φορολόγηση των αποταμιεύσεων, με τους καταθέτες να δέχονται για πρώτη φορά ένα τέτοιο «πλήγμα» στην διάρκεια της κρίσης χρέους στην Ευρώπη. Ο Γερμανός οικονομολόγος Peter Bofinger προτείνει δε τη σταθεροποίηση της Κύπρου χωρίς τη συμμετοχή των ιδιωτών καταθετών. «Αυτή η δήθεν απαλλοτρίωση των επενδυτών δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, αλλά απειλεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ολόκληρη την ευρωζώνη.
Το τελευταίο 24ωρο ετελέσθη τρομερό bank run πάντως και στην αρχή τα ΑΤΜ δεν έδιναν πάνω από 600-700 ευρώ και εν συνεχεία έπαψαν κάθε δυνατότητα ανάληψης, μιας και φοβήθηκαν για την ακεραιότητα του τραπεζικού συστήματος,δεδομένο ότι κάποιοι μουρλοί έσπευσαν να πάνε στα ταμεία ακόμα …..και με μπουλντόζες!!!!!
Οσον αφορά την ελληνική πλευρά,ο Στουρνάρας δήλωσε ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα για τα λεφτά των Ελλήνων καταθετών των κυπριακών τραπεζικών υποκαταστημάτων εν Ελλάδι,το ύψος των οποίων ανέρχεται στα 14 δις.€ . Από την άλλη,η Εθνική, η Alpha και η Πειραιώς έχουν μπει δυναμικά, στην διεκδίκηση των υποκαταστημάτων των 3 Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα (Κύπρου, CPB, Ελληνική) και εντός των επομένων 24ωρων ενδέχεται να κλείσει το πωλητήριο συμβόλαιο.
Ολος αυτός ο θόρυβος που εχει προκληθεί ευνοεί την Ελλάδα και γενικότερα τον ευρωπαικό νότο για άμεση παύση ή για μεγαλη χαλάρωση των μέτρων λιτότητας.Απο την μια το περιστατικό της Κύπρου,η ακυβερνησία και το άστοχο των εκλογών της Ιταλίας,η τρομερή ανεργία σε Ισπανία και Ελλάδα και η απροθυμία των ανέργων του νότου να υποβληθούν σε λιτότητα,η προειδοποίηση των τριών ‘’μεγάλων’’ οίκων ‘’αξιολόγησης’’(!) για τον κίνδυνο που διατρέχει από το bank run ολάκερο το τραπεζικό σύστημα της ΕΕ,θα αναγκάσουν την κ. Μέρκελ να βάλει πολύ νερό στο κρασί της και θέτουν εν αμφιβόλω την επικράτηση της στις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.Φτάνει μια δήλωση/κίνηση που να προκαλέσει τριγμούς στο ΑΑΑ της Γερμανίας για να αλλάξουν όλα τα δεδομένα στο τραπέζι.
Επεται συνέχεια....

Michalis Delta