Η αποδόμηση ενός αναρχοτρομοκράτη

Ρωμανός:: «θεωρώ ότι τα πανεπιστήμια είναι χώροι περιστολής του ανθρώπινου πνεύματος και δημιουργίας ανθρώπων πειθήνιων.»
- Είστε σίγουροι πως ο Ρωμανός θέλει να σπουδάσει όπως λένε τα ΜΜΕ;;; .. Μπορεί να θέλει ενας άνθρωπος να γίνει περιστολή στο ανθρώπινο πνεύμα του κι να γίνει πειθήνιος ανθρωπος;

"Ο Ρωμανός δεν κάνει απεργία πείνας γιατί θέλει να σπουδάσει."
 Αυτό το λένε όσοι τρέχουν να καπηλευτούν πολιτικά τον Αγώνα του Ρωμανου ρίχνοντας δίχτυα για να πιάσουν πολιτικά ψάρια, προσπαθώντας με διαστρεβλώσεις να αγγιξουν ευαίσθητες ανθρώπινες πλευρές.

Ο ίδιος ο Ρωμανός το έχει ξεκαθαρίσει γιατί κάνει τον αγώνα του. Προφανώς όχι γι αυτό που λένε όλα τα ΜΜΕ - και απ όσο είδα κάποιοι έχουν κάνει και κίνημα ψήφισματος για να σπουδάσει με άδεια - να καταστείλουν δηλαδή το Πνεύμα του Ρωμανου με το ζόρι!!!

Στηρίζοντας το ΨΕΥΤΙΚΟ (ως παρουσιάζεται από τα συστημικά ΜΜΕ) αίτημα του Ρωμανου να σπουδάσει, υπό οποιοδήποτε τρόπο στήριξης, στην ουσία γίνεστε πιόνια του συστήματος που αυτός μισεί και έτσι τον δικαιώνετε - με το να αποδεικνύετε πως ο τρόπος ζωής σας είναι λάθος μιας και δεν είστε κι εσείς αναρχικός και εγκληματίας.

Στηρίζοντας το ΨΕΥΤΙΚΟ (ως παρουσιάζεται από τα συστημικά ΜΜΕ) αίτημα του Ρωμανου να σπουδάσει, στην ουσία στρέφεστε εναντίων του απεργού πείνας στέλνοντάς τον σε χώρους περιστολής του ανθρώπινου πνεύματος, ως ο ίδιος πιστεύει!
Στην πράξη όμως υπερασπίζεστε τις ιδέες του, για τις οποίες είναι πρόθυμος να του κάνετε, με την στήριξή σας, περιστολή στο πνεύμα του. (Εδώ είναι έτοιμος να πεθάνει γι αυτές τις ιδέες).

Και έτσι οι ιδέες που στηριζετε εν αγνοιά σας αποτελούν βάση για ένα αναρχικό εγκληματικό (κατά το δικό μας ηθικό σύστημα) τρόπο ζωής, όπου οι φυλακές δεν θα είναι φυλακές. Δεν θα καταστέλλουν ουτε θα αναμορφωνουν αυτούς τους ανθρώπους. Απλά δεν θα τους αγγίζουν - αρα θα είναι πραγματικά ελεύθεροι..
Να σπουδάζουν δήθεν (ανευ περιορισμων) οι κρατουμενοι τώρα. Να έχουν (ανευ περιορισμων) αδειες αύριο με άλλες δικαιολογιες (πχ λογο δουλειάς επανενταξης κτλ). Μια το ενα, μια το άλλο εν τέλη η φυλακή θα χάσει το νοημα της. Αυτός ειναι ο σκοπός. Αυτός ο αγώνας τους..

Και εσείς τον στηρίζετε αυτον τον αγώνα, στελνοντας τον Ρωμανό να σπουδάσει - στελνοντας τον στην πραγματική φυλακή του για θυσία στον αγώνα του - αγνοώντας πως η Δικαιοσυνη έκρινε ηδη για αυτό το θέμα γνωριζοντας πολύ περισσότερα απ οτι ο εκάστοτε μεμονωμένος πολίτης (http://popaganda.gr/nomiki-alithia-tis-ipothesis-romanou/) !

Μοιάζει σαν ξεκάθαρη κοροϊδια απέναντι σε εσάς όλο αυτό. Σε εσάς τους αστούς που αγνοείτε όχι μόνο τον αναρχικό τρόπο σκέψης αλλά ακόμα και τα ίδια τα λόγια του απεργού πείνας εξυπηρετώντας το σύστημα κανόνων που αυτός μισεί και δικαιώνοντάς τον για το πόσο λάθος είστε σε αυτό το σύστημα.. Αυτό που εσείς τουλάχιστον αποδέχεστε και υπερασπίζεστε..

Ρωμανός :: «
Εμείς λοιπόν σαν αναρχικοί δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να μην θεωρούμε την απεργία πείνας ως μία ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ και να την αναλύουμε κάτω από αυτό το πρίσμα.

 Το κράτος και η κυβέρνηση τα τελευταια χρόνια επενδύει σε μία συσπείρωση ας πούμε του κοινωνικού σώματος γύρω από το αγαθό της ασφάλειας, γύρω από το δόγμα τάξης και ασφάλειας, όπως το λέει ο καθένας στις αναλύσεις του, και εξαπολύει μια άγρια καταστολή σε οτιδήποτε μάχεται αυτή την συνθηκη.
»

 Εσείς υπερασπίζεστε ή μάχεστε το δόγμα Τάξης και Ασφάλειας;.. Αν το υπερασπίζεστε (σαν κάθε ειρηνικός ανθρωπος) τότε δεν θα έπρεπε να έχετε κανένα λόγο να υποστήριξε τα ψεύτικα αιτήματα όσων τα αντιμάχονται.

Εκτός κι αν έχετε πέσει στην παγίδα τους...

Διαβάστε τι πραγματικά είπε και θέλει ο Ρωμανός πριν τρέξετε να τον «θυσιάσετε» στο βωμό που ο ίδιος έχει στήσει για να αποδείξει την ανεπάρκειά σας ως πολίτες που επιζητούν «τάξη και ασφάλεια» ...

http://kraygesapotakelia.espivblogs.net/…/η-ομηλια-του-νικ…

Ανώνυμος  πολίτης

Παρακολουθώντας την Έλλη

Δεν θα μπορούσε να λείπει από την  κλασσική τηλεοπτική εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη, «Όλα» ,ένα πρόσωπο το οποίο απασχόλησε για τα καλά την επικαιρότητα την περασμένη εβδομάδα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου. 

Αυτή φυσικά ήταν η Έλλη Παπαγγελή όπου με το καυστικό άρθρο της όπου εξέθεσε τα γεγονότα και έκανε την κριτική της ωμά και άνευ περιτυλιγμάτων μεταπολιτευτικής πολιτικής κορεκτίλας, τράνταξε τον ευαίσθητο χώρο , σε τέτοια θέματα ,των κοινωνικών δικτύων και στην συνέχεια το διαδίκτυο και την ευρύτερη επικαιρότητα. Τα γεγονότα γνωστά και μην τα ξαναλέμε!

 Η εκπομπή του «ΌΛΑ» κλασσικά συνδεδεμένη με τα πρόσωπα του Θέμου Αναστασιάδη και του Βαγγέλη Περρή είναι γνωστή για την ιδιαιτερότητά της , το χιούμορ που γενικά κυριαρχεί σε αυτήν ,αναδεικνύοντας όλα τα στραβά της τηλεόρασης έχοντας ως καλεσμένους διάφορους από το καλλιτεχνικό, δημοσιογραφικό αλλά και πολιτικό στερέωμα κατά καιρούς .Επικρατεί μία ανάλαφρη και χαλαρή στάση καθ’ ότι η εκπομπή προβάλλεται μεταμεσονύκτια και είναι ιδιαίτερου τύπου. Φυσικά η Έλλη Παπαγγελή λόγω του θορύβου που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά της και επειδή έχει κατεξοχήν τα τυπικά προσόντα του ωραίου μοντέλου και θηλυκού που διατρανώνει την άποψή της ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα την βλέπαμε στην εκπομπή του Θέμου. 

Από τις λίγες φορές που ανοίγουμε την τηλεόραση ήταν ανάμεσα τους και αυτή. Αντί οι οικοδεσπότες της εκπομπής να είναι όπως και με τους υπόλοιπους καλεσμένους, βρεθήκαμε σε μία εικόνα που στην αρχή νομίσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ριάλιτι ανάκρισης και απολογίας. Δικαίως σε κάποια φάση η Έλλη αναρωτήθηκε αν είναι εκεί δικαστήριο! Και ενώ ο Θέμος κάπως κράταγε τα προσχήματα και προσπαθούσε με ένα λεπτό χιούμορ να ελαφρύνει κάπως το κλίμα ,ο ανεκδιήγητος Βαγγέλης Περρής, ακόνιζε τα τηλεοπτικά βέλη του για να τα ρίξει σε μία κοπέλα που είχε το θάρρος της γνώμης της να υποστηρίξει μία αιρετική ,πλην όμως αληθινή , άποψη ,σχετικά με τα τότε γεγονότα. Το ύφος του τηλεοπτικού ανακριτή , που είναι ταυτόχρονα και θιγόμενο αριστερό μαντρόσκυλο του όλου τηλεοπτικού στερεώματος της μεταπολιτεύσεως, ήταν κάτι παραπάνω από προφανές. Πίσω από τις ύπουλες αβροφροσύνες και την προσπάθεια μία επιφανειακής παρηγορίας που υποτίθεται ότι ήθελε η Έλλη, κρυβόταν η κακία για ένα νέο άτομο που ανήκει στον ιδεολογικό συντηρητικό χώρο και που… τόλμησε (άκουσον, άκουσον) να θίξει το τοτέμ της ιεράς μυθολογίας του αριστερού τέρατος που μαστίζει την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Το Πολυτεχνείο και οι δήθεν εντός του νεκροί.
Όσο πέρναγε η ώρα βέβαια το πράγμα γινόταν πιο καθαρό και τα προσχήματα έπεφταν . Τι άρχισαν να λένε για λεκάνες με αίμα που είχαν στις απέναντι πολυκατοικίες από το Πολυτεχνείο ,ότι ήταν η Αθήνα γεμάτη ελεύθερους σκοπευτές και λοιπές ηλιθιότητες ή το ότι υπήρχαν νεκροί και ….εντός του Πολυτεχνείου ,ακόμα και στην περιβόητη πύλη που έριξε το τανκς και άλλα φαιδρά. Η Έλλη με εξαιρετική μαεστρία και με ατάραχο ύφος, τους έδινε τις απαντήσεις που έπρεπε ,αναλογιζόμενη φυσικά και την θέση της σε ένα κόμμα που πρέπει να τηρεί και κάποιες ισορροπίες. Αν ήταν κάποιος άλλος βέβαια που δεν θα είχε την υπομονή της Παπαγγελή θα μπορούσε να εισπράξει ο κύριος Περρής κάτι απαντήσεις που δεν ξέρουμε βέβαια αν θα τον κράταγαν στην θέση του.
 Ίσως ο Περρής δεν γνωρίζει για τους μόνο δεκαοκτώ νεκρούς έξω από το Πολυτεχνείο και σε ακτίνα τριακοσίων μέτρων από αυτό όπως το εισαγγελικό πόρισμα του κ. Τσεβά κατέγραψε επι Δημοκρατίας ,το 1975 ! Μην πουλάει σε εμάς παραμύθια τύπου ήταν «κάποια παιδιά πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου την ώρα που την έριξε το τανκ» . Τι ασυναρτησίες είναι αυτές και τι γκαιμπελική αθλιότητα , όταν είναι καταγεγραμένο ότι η πύλη έπεσε κατόπιν συμφωνίας της συντονιστικής επιτροπής των φοιτητών και των αρχών ασφαλείας και πίσω από αυτήν δεν υπήρχε τίποτα.
Εκεί όμως που φάνηκε το μεγαλείο της έλλειψης επιχειρημάτων και η βιασύνη της αποδόσεως κατηγοριών προς την Έλλη ήταν όταν της είπαν ότι αυτή τότε ήταν αγέννητη ,ενώ αυτοί τα ….έζησαν!! Τι λέτε ρε….αλήθεια!! Τι γελοιότητα  ήταν αυτό που εκστόμισαν και οι δύο!! Φυσικά η Έλλη και εύγε της τους τάπωσε λέγοντας ότι και στο 1821 όλοι ήμασταν αγέννητοι αλλά έχουμε άποψη για τότε. Αυτοί συνέχισαν όμως επαναλαμβάνοντας ότι αυτοί τα έζησαν τα γεγονότα. Συγγνώμη, δηλαδή τόσος και τόσος κόσμος που έχει εντελώς άλλη άποψη για αυτό που τότε και αυτός τα έζησε και που μάλιστα βρίσκεται  σε έναν ολόκληρο ιδεολογικό χώρο προς τα δεξιά, αυτοί λάμπουν δια της ανυπαρξίας τους; Μόνο ο Περρής και οι συν αυτώ ιδεολογικοί του ινστρούχτορες έζησαν τα πράγματα;;
Ήταν φανερό ότι ήθελαν να εκμαιεύσουν μια «συγγνώμη» από την Έλλη για αυτό που έγραψε. Το έκαναν επίμονα. Αλλά τελικά επίμονα και η Έλλη τους είπε ,ωμά και ξάστερα ,ότι «δεν παίρνω τίποτα πίσω απ’ ότι είπα» και δεν ζητάω συγγνώμη. Παιδί και αυτή της «Αδωνείου» σχολής . Μία νέα κοπέλα της Δεξιάς , που έβαλε τα γυαλιά και καταξεφτίλισε ,όχι Περρή και τα περί αυτών τσουτσέκια , μόνο, αλλά όλους τους παλιούς πολιτικούς του ευρύτερου χώρου της δεξιάς που ανδρώθηκαν στην μεταπολίτευση και ντρέπονταν να πουν κακό λόγο για το Πολυτεχνείο και την παραμυθολογία αυτού και όποτε τόλμαγαν να εκφέρουν μία αντίθετη άποψη από τα καλώς κρατούντα αριστερά , την άλλη μέρα την έπαιρναν πίσω σαν «βρεγμένες γάτες», μετά τον επικοινωνιακό πόλεμο που τους γινόταν.

Παρακολουθώντας λοιπόν την ΄Έλλη, βλέπουμε μέσα από αυτήν  το συλλογικό πρόσωπο πολλών νέων και μορφωμένων ατόμων του συντηρητικού και δεξιού χώρου που ανήκουν στην ίδια γενιά με εκείνη και είναι αποφασισμένοι πλέον να τελειώνουν με την πορεία της ιδεολογικής παρακμής και ηττοπάθειας. Είναι καιρός να ορθώσουν το ανάστημά τους σε όλη την αριστερή επιθετικότητα που βασάνισε αυτόν τον τόπο με ευθύνη και των λεγόμενων δεξιών.
Με την κρίση και την όλη πολιτική και ιδεολογική αναδιάταξη η παλαιά Ελλάδα και ότι την χαρακτήριζε αρχίζει και καταρρέει. Το ίδιο γίνεται , θέλω να πιστεύω, και με την σύγχρονη Δεξιά. Το παλιό διαλύθηκε. Ας αναδειχθούν πλέον  οι νέοι άνθρωποι αυτής που είναι πιο δυναμικοί και αποφασισμένοι…

Αριστοτέλης  Παλαιολόγος 

Iδιωτικοποιήσεις και Δεξιά

Ήταν  κάπου στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας σ’ έναν τηλεοπτικό σταθμό που τώρα δεν ξέρω αν υπάρχει ,όταν ο ειδικός πεπειραμένος  οικονομολόγος και καθηγητής Κωνσταντίνος Θάνος , έκανε μία αναφορά στον λόγο του προς τον δημοσιογράφο Κώστα Χούντα ,όπου ήταν ο παρουσιαστής της εκπομπής όπου είχε κληθεί να μιλήσει ο πρώτος. Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Κωνσταντίνος Θάνος μαζί με τον Κ. Κόλμερ αποτελούν τους μόνους αξιόλογους συνειδητοποιημένους δεξιούς που ασχολούντο με οικονομικά θέματα από την μεταπολίτευση και  εδώθε.

Η αναφορά λοιπόν του καθηγητού αφορούσε το πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή ,του προέδρου τότε της Νέας Δημοκρατίας , όπου όπως σημείωσε αυτός :
-«Και ακούω τότε να λέει ο Καραμανλής για στρατηγικές επιχειρήσεις  και ένιωσα λες και μίλαγε κάποιος κομμουνιστής ηγέτης».

Η παραπάνω αναφορά από έναν άνθρωπο ,ειδήμων περί τα οικονομικά ,ακομμάτιστο κ δεξιότατο έχει μία σοβαρή σημασία και καταδεικνύει το προφανές που όλοι οι σχετιζόμενοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν : την πλήρη σύγχυση και το απόλυτο μπέρδεμα που έχει η μάζα της ευρύτερης δεξιάς παράταξης σχετικά με την υποστήριξη συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου. Μία πολιτική και ιστορική παθογένεια που τα χρόνια αυτά της Κρίσης αναδείχθηκε σε τεράστιο βαθμό.
Aυτό που ποτέ δεν έγινε από την συντηρητική – δεξιά Παράταξη σε αυτήν την χώρα , ήταν το γεγονός ότι δεν κάθισε σοβαρά και συγκροτημένα ,με μελέτες , με συνεδρίες , με ολοκληρωμένο διάλογο αλλά και μ ‘έναν αποφασιστικό ιδεολογικό βατήρα να αποσαφηνίσει και σαφώς να υποστηρίξει με θέρμη την δεδομένη ουσιώδη θέση της ,της υποστήριξής της προς τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Αυτό είχε ως συνέπεια διαφορετικές ισχυρές τάσεις εντός αυτής της παρατάξεως να κάνουν την εμφάνισή τους με αποτέλεσμα σήμερα να μιλάμε με αποδυναμωμένη θέση ισχύος προς την κοινωνία . Τώρα όμως είναι χρονικά και συγκυριακά η κατάλληλη ευκαιρία για να ωθήσουμε δυναμικά την αταλάντευτη διατρανωμένη δεξιά θέση περί της αξίας και της σημασίας για μία κοινωνία , της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς ,των ιδιωτικοποιήσεων των πάλαι ποτέ κρατικών ή ημικρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων , την μείωση ενός παρασιτικού δημόσιου τομέα. Τώρα που το κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο πνέει τα λοίσθια. Ένα μοντέλο που κρατάει από παλιά….

Και για να μην ταλαιπωρηθούμε στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου με ιστορικές και μεγάλες παρεκβάσεις που φθάνουν μέχρι και  τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ,ας ξεκινήσουμε από την αρχή της μεταπολίτευσης όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος ανταποκρινόμενος σε μία αριστερόστροφη τάση της ευρύτερης κοινωνίας και του πολιτικού σκηνικού, όπως και σε μία εκδικητικότητα σε γόνους παλαιών επιχειρηματικών οικογενειών που είχαν συνεργασθεί άριστα με το Απριλιανό καθεστώς  και με αφορμή κάποιες ευρύτερες οικονομικές καταστάσεις προχώρησε σε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων και άρχισε από τότε, για να λέμε όλη την αλήθεια, η αρχή του πελατειακού κράτους και των αμέτρητων διορισμών σε ένα Δημόσιο που έτρεφε την «παχυσαρκία» του και την αδράνειά του. Φυσικά αυτό από τον Παπανδρέου , το ’81 , και μετά , συνεχίσθηκε και εκτραχύνθηκε σε απίστευτο βαθμό. Πήγε ο Μητσοτάκης να τολμήσει να προχωρήσει σε κάποιες ιδιωτικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις αλλά τα γεγονότα τον πρόλαβαν...Δεν θα αναφερθούμε στο τι έκανε το ΠΑΣΟΚ κ όλη αυτή η λούμπεν σαβούρα που στηριζόταν πάνω της και έπεσε με μανία πάνω στον κρατικό κορβανά. Το παραμύθι αυτό πλέον τελείωσε και η Ελλάς ,έστω και με αυτόν  τον άβολο τρόπο της Κρίσης και της Επιτηρήσεως φαίνεται ότι μπήκε σε άλλο κεφάλαιο. Ένα κεφάλαιο όπου ξεκαθάρισε και μέσα στον χώρο των επονομαζόμενων δεξιών την ήρα από το στάρι και το ποιοι τελικά δικαιούνται να ονομάζονται δεξιοί με την ουσιαστική έννοια του όρου.
Οι ιδιωτικοποιήσεις κρατικών και ημικρατικών οργανισμών όπως και η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων ή και η άρση της ισοβιότητάς των τελευταίων  ήταν πάντα ένα θέμα ταμπού στην  Ελλάδα. Ακόμα και στην λεγόμενη Δεξιά παράταξη ήταν λίγες οι τάσεις ,οι προσωπικότητες που  πίστευαν στα παραπάνω (τα θεωρούμε έναν «κρίκο» και τα τρία μαζί) . Ο δημόσιος υπάλληλος , το «κράτος – πατερούλης» , η κυριαρχία του κρατισμού ήταν πράγματα περίπου ιερά και αυθεντικά, ανέγγιχτα, λόγω της ιδιαίτερης σοσιαλίζουσας ιεράς δυνάμεως του ευρύτερου πολιτικού συστήματος που το αποδέχτηκε και το εκμεταλλεύθηκε δεόντως και μία ολόκληρη κοινωνία.
Πιο παλιά έβλεπες για αυτά τα θέματα να μιλούν ή κάτι ιδεολόγοι φιλελεύθεροι στην ΝΔ που ήταν κυρίως γύρω από την ομάδα του Μητσοτάκη , ή από κάποιες φωνές , μεμονωμένες ή κομματιδίων που κινούνταν στο δεξιό πολιτικό περιθώριο. Από την υπόλοιπη συντηρητική παράταξη δεν άκουγες τίποτα και θεωρείτο μη επιτρεπτό να ακούσεις . Πολιτική δειλία , προβληματική ψηφοθηρία, αδυναμία αντιμετώπισης των συνδικαλιστικών συντεχνιών ; Και όλα αυτά μαζί και άλλα ακόμα! Το σίγουρο είναι ότι είχαμε φθάσει σε σημείο η δεξιά να ….κατηγορεί όσους υποστήριζαν το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και του χτυπήματος της κρατικοδίαιτης οικονομίας ως ….νεοφιλελεύθερους!! Ήταν αδιανόητο σ’ έναν αυθεντικό  δεξιό να μιλήσει για ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ και του ανοίγματος της αγοράς στους τομείς που ήλεγχαν οι τελευταίες , έστω με κάποιες προσαρμογές λόγω της ιδιαιτερότητας του κάθε κλάδου. Οι φορείς της ιδεολογίας της Ελευθερίας , της ιδεολογίας που αγωνιζόταν και για μια οικονομία μ’ εξωστρεφή παραγωγικό χαρακτήρα, ανοιχτή στον διεθνή ανταγωνισμό και βασικό καθοδηγητή των ιδιωτικών επενδύσεων και πρωτοβουλιών ήταν φοβικοί με τον ίδιο τον συστατικό φιλελεύθερο οικονομικό τους εαυτό. Ιδεολογικά περιτρίμματα που χρησιμοποιήθηκαν ως προσδιοριστικά περιτυλίγματα όπως ο …κοινωνικός φιλελευθερισμός, όπου μύριζε και έζεχνε η σοσιαλιστική επιρροή, όχι μόνο δεν έσωζαν τα προσχήματα αλλά μεγαλοποιούσαν και την ιδεολογική ξεφτίλα.

Μετά τον Φεβρουάριο του 2012 και την μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου ,που στηριζόταν σε τρία κόμματα , έγινε ένας ουσιαστικός επανακαθορισμός σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο. Ξεκαθάρισε η κατάσταση θα λέγαμε εντός της Δεξιάς με τον πλέον καθαρό τρόπο από ποτέ σχετικά με την υιοθέτηση ή όχι , ελέω Μνημονίου κιόλας , ενός νέου οικονομικού μοντέλου πολύ πιο φιλελεύθερου και μεταρρυθμιστικού που είχε ως κεντρικό του άξονα την σαφή μείωση του κράτους και τις απανωτές ιδιωτικοποιήσεις όλων των μεγάλων επιχειρηματικών φορέων που το προηγούμενο έλεγχε και την απελευθέρωση της αγοράς από τα κρατικά μονοπώλια με νέους παίκτες ,εθνικούς και διεθνείς.  Εκεί ξεκαθάρισε και η κατάσταση αφού πλέον η παραδοσιακή «σαμαρική» δεξιά συγκέντρωσε γύρω της, με τον έναν ή άλλον  τρόπο όλους αυτούς που πίστευαν ότι είχε έρθει η ώρα για να αποδεσμευθούμε σαν κοινωνία και από τα κρατικιστικά πλαίσια που μας οδήγησαν στην Κρίση ενώ δημιουργήθηκαν νέοι σχηματισμοί  (βλέπε Αν. Ελ.) ή αναδείχθηκαν παλαιότεροι κυρίως μέσω επικέντρωσης της πολιτικής τους στην πολεμική κατά των μεταρρυθμίσεων και των ιδιωτικοποιήσεων που αυτές έφερναν.
  

Μικρότερο κράτος

Ένα κράτος μπορεί να έχει το imperium και να βασίζεται σε αυτό ισχυροποιώντας το ,όχι το fiscus. To imperium είναι η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία μαζί με την δικαστική . Είναι όλοι οι φορείς που λέμε «κλειστό κράτος» . Δημόσιες υπηρεσίες που υπάγονται άμεσα στην αρμοδιότητα της εκτελεστικής εξουσίας και των υπουργείων που είναι οι θεσμικοί φορείς αυτής. Και καθαρότερα είναι και οι φορολογικές με τις δικαστικές αρχές. Είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας που είναι ο πυρήνας του κράτους και οι εγγυητές του έθνους. Φυσικά η Πολιτεία μπορεί και πρέπει να διαθέτει δημόσια εκπαίδευση και υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας στο μέτρο πάντα που μπορεί να τις χρηματοδοτήσει, ειδικά τις τελευταίες ,διότι οι προηγούμενες  είναι και βασικές για την συνοχή της. Φυσικά επιτρέποντας και ενθαρρύνοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία  και στην Υγεία και στην Παιδεία και όχι να φέρνει εύκολα εμπόδια σ’ έναν ιδιώτη που θέλει να επενδύσει εκεί.

Το fiscus , που στην ελληνική απόδοσή του σημαίνει , «δημόσιο ταμείο» δεν χρειάζεται να ανήκει στο κράτος. Η πολιτεία πρέπει να αφήνει ελεύθερη την ιδιωτική πρωτοβουλία σε όλα ενεργά οικονομικά πεδία γιατί μόνο αυτή μπορεί να τα διαχειριστεί καλά , πιο οικονομικά , άνετα και καλύτερα για τον καταναλωτή. Το κράτος δεν χρειάζεται να είναι και επιχειρηματίας. Μπορεί να παραμείνει στο imperium και μόνο εκεί. Και γιατί αυτό; Διότι οι κρατικές διοικήσεις και γενικότερα οι κρατικές επιχειρήσεις δεν μπορούν ν’ ανταγωνιστούν το ίδιο τις ιδιωτικές. Ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων γίνεται αρτιότερα μόνο από ιδιώτες και όχι από το κράτος διότι οι διοικήσεις αυτών δεν έχουν την λογική του ιδιώτη επιχειρηματία που θέλει το καλό της επιχείρησής του και αλλά είναι μόνο ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι διαχειρίσεως ,που ξέρουν ότι ο παχυλός μισθός ότι και να κάνουν θα έρθει και έτσι επιφέρουν τα χειρότερα αποτελέσματα σε σύγκριση με τους πρώτους. Αυτό έχει αποδειχθεί παντού και πάντοτε. Σέβεσαι διαφορετικά κάτι που είναι δικό σου και αγωνίζεσαι να το αυξήσεις παρά κάτι που το πληρώνουν όλοι οι άλλοι και ασχέτως του τι θα κάνεις ξέρεις ότι δεν θ’ αλλάξει κάτι. Είναι η ουσία και η αδυναμία του κρατικού έναντι του ιδιωτικού στο επιχειρηματικό πεδίο. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι δεν συμβαίνει πάντα αυτό και ότι είναι θέμα αξιοκρατίας ενώ οι ιδιώτες μπορεί να ελέγξουν το παιχνίδι της αγοράς εις βάρος των καταναλωτών. Εις βάρος όμως των καταναλωτών λειτουργούν αυτοί που δημιουργούν ελλειμματικά ταμεία στις δημόσιες επιχειρήσεις ακόμα και όταν αυτές είναι μονοπώλια …..καλώντας τον φορολογούμενο για να στηριχθεί η επιχείρηση να πληρώσει αδρά για πολλοστή  φορά. Ακόμα και όταν δεν είναι μονοπώλια οι κρατικές επιχειρήσεις (αυτό πλέον λόγω Ε.Ε δεν μπορείς να το κάνεις) πάντα υπάρχει εκ μέρους του κράτους μία επιδοματική τακτική ενισχύσεων με διάφορους τρόπους προς αυτές λειτουργώντας προκλητικά έναντι των ιδιωτών επιχειρηματιών που δεν έχουν τις «δημόσιες τσέπες». Ακόμα και ο φόβος που υπάρχει για τυχόν ιδιωτικά μονοπώλια λόγω της φύσεως κάποιων πεδίων όπως η ύδρευση περισσότερο και όχι τόσο η ενέργεια , ακόμα και εκεί θα πρέπει ν’ αναλογιστούμε ότι όλα τα κράτη του δυτικού κόσμου που λειτουργούν μέσα σ’ ένα καπιταλιστικό και άκρως φιλελεύθερο περιβάλλον αλλά είναι και σοβαρά (βλέπε ΗΠΑ ,Μ.Βρετανία, Γερμανία) έχουν ανώτατες ελεγκτικές επιτροπές σε κάθε πεδίο και Επιτροπές Ανταγωνισμού που ελέγχουν την κατάσταση. Όχι με την παρεμβατική τακτική του κρατισμού αλλά με την εποπτική λογική ενός κράτους διαιτητή της ελεύθερης αγοράς όπου παρατηρεί αν το παιχνίδι παίζεται με βάση τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας. Υπάρχει θεσμικό πλαίσιο που προστατεύει το πλαίσιο ανταγωνιστικότητας διότι άναρχα τίποτα δεν δουλεύει στον κόσμο. Ο ανταγωνισμός και το παιχνίδι «επί ίσοις όροις» όσον αφορά τους νόμους μέσω ελεύθερης αγοράς ,θα φέρουν παραγωγική ανάπτυξη , επενδύσεις , νέα τεχνογνωσία, καινοτομίες , εργασία στους πολίτες και φυσικά απόδοση φορολογίας σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε κάθε πεδίο. Με συμφέρει να έχω πέντε ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα δίνουν δουλειά , θ’ ανταγωνίζονται που θα έχει ωφέλεια και στις τιμές αυτό , θα  αποδίδουν φόρους στο κράτος  και θα προσφέρουν στην αύξηση του πλούτου  παρά μία δημόσια επιχείρηση που θα λειτουργεί λιγότερο καλά από τις πρώτες και όποτε δεν θα είναι πλεονασματική θα καλούμαι σαν φορολογούμενος να την ….επιδοτήσω! Αυτά τελείωσαν πλέον.

Ο φόβος ο μεγάλος πολλών δεξιών και αυτό έχει ιστορικά προηγούμενα έχει να κάνει κυρίως με τον… υποτιθέμενο κάποια στιγμή πόλεμο!! Αν δηλαδή η χώρα μας εμπλακεί σε πολεμική σύγκρουση και δεν ελέγχει την ενέργεια ας πούμε ή το νερό ή και τις τηλεπικοινωνίες ,θα έχουμε άμεσα πρόβλημα διότι οι ιδιώτες μπορεί και να έχουν επαφές με την άλλη πλευρά!! Πέραν από τις ισοπεδωτικές γραφικότητες τέτοιων ισχυρισμών πολλοί , για να μην πούμε όλοι, δεν αντιλαμβάνονται το προφανές που είναι ότι το κράτος όταν είναι σε πολεμική κατάσταση ελέγχει ,μέσω των ανώτατων ελεγκτικών επιτροπών που διαθέτει σε κάθε πεδίο, την κατάσταση. Όταν όλοι επιτάσσονται είναι δυνατόν εταιρείες που έχουν κρίσιμους και ζωτικούς τομείς για ένα κράτος ν’ αφεθούν στην τύχη τους ή να μην επιταχθούν αφού όλη η χώρα θα …επιταχθεί!!

Όταν υπάρχουν ιδιωτικά μονοπώλια να τονίσουμε δεν υπάρχει ελεύθερη οικονομία και ανταγωνισμός τότε. Όπως επίσης και όταν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αγωνίζονται για το ποια θα πάρει δουλειά από το κράτος ή θεωρείται ανάλογα επιτυχημένη , τότε και εκεί δεν μιλάμε για ελεύθερη οικονομία.
Και ίσως όσον αφορά το θέμα των τιμών τα κρατικά  μονοπώλια είναι πιο υποφερτά αλλά πρέπει να δούμε ότι το κράτος έχει δικλείδες ασφαλείας και εκεί ,ειδικά στην περίπτωσή μας και στα κράτη της Ε.Ε  , και είτε με τις παραπάνω Επιτροπές είτε  και αυτό είναι το πιο σωστό ,σε αυτές και μόνο τις περιπτώσεις, έχει ένα κομμάτι της μετοχικής σύνθεσης όποιας εταιρείας λειτουργεί έτσι λόγω κυρίως ιδιαίτερων τεχνικών λόγων που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί εύκολα να υπάρχουν παραπάνω από ένας παίκτης (βλ. ΕΥΔΑΠ). Γενικά , οι μετοχικές συνθέσεις εταιριών που πωλούνται σε ιδιώτες από κρατικό έλεγχο όπου ευρίσκοντο και όταν υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι που το επιβάλουν αυτό , καλό είναι αν μπορεί βέβαια  κάπου το κράτος να συμμετέχει ,αρκεί να είναι μειούμενες και να μην έχει ως αυτοσκοπό την διατήρησή τους πάση θυσία.
Το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας . Επόπτης, διαιτητής μπορεί να είναι . Όχι όμως παίκτης. Και από τους ιδιώτες επιχειρηματίες δεν προσδοκάμε έσοδα μόνο από την πώληση των εταιριών εφάπαξ αλλά και από την φορολογία που αποδίδουν αυτές στο κράτος , οι ασφαλιστικές εισφορές και πολλά άλλα που βοηθούν στην αύξηση του πλούτου , γενικότερα.

Το ζητούμενο είναι ,λοιπόν, στις μέρες μας να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε έναν πόλο ευρύτερο ,δεξιό , μία ισχυρή ομάδα πίεσης σε όλα τα κόμματα που έχουν σχέση με την παράταξη , όπου θα μπορούν οι αυθεντικά φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές να προταχθούν και ν’ απαιτηθούν από τις ανάλογες ηγεσίες. Η σημασία των ιδιωτικοποιήσεων και του περιορισμού του κράτους εκεί που πραγματικά μπορεί να προσφέρει είναι επιτακτική προκειμένου η οικονομία ν’ ανατάξει. Ταμπού δεκαετιών έσπασαν τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι δύσκολο αυτό σε μία κοινωνία που είχε μάθει στο «κράτος – πατερούλη» αλλά ο τελευταίος …άργησε αλλά ψόφησε οριστικά. Οι παλαιότερες γενιές δεν το έχουν ξεπεράσει εν πολλοίς αυτό. Ευελπιστούμε στην νέα γενιά που έρχεται  και που σίγουρα θα έχει απαλλαχθεί από τις ασφυκτικά πνευματικές και ψυχολογικές , σοσιαλιστικού τύπου, αγκυλώσεις.

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΟΡΥΚΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

Εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα υπάρχει επί μονίμου βάσεως στη δημόσια συζήτηση, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο έντονα, το θέμα του ανεκμετάλλευτου ορυκτού πλούτου. Ιστορίες και φήμες για πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, χρυσού, φυσικού αερίου, μετάλλων, ακόμα και ουρανίου! Άλλες από αυτές με αξιώσεις να αποδειχθούν αληθινές, άλλες με στοιχεία γραφικότητας, άλλες συγκρατημένες, με κοινό όμως στοιχείο την παραδοχή της ύπαρξης ορυκτού πλούτου. Γύρω από αυτόν τον πλούτο μάλιστα αναπτύχθηκαν και αρκετές θεωρίες συνομωσίας για τη μηδενική εκμετάλλευσή του, την αδράνεια της ελληνικής πολιτείας, την επίδραση που είχε στην εξωτερική μας πολιτική κτλ.

Τα τελευταία πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης η συζήτηση εντάθηκε ακόμα περισσότερο, με πολλούς να προσβλέπουν στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας. Άλλοι το έκαναν σοβαρά, άλλοι με στοιχεία συνομωσιολογίας. Όπως και να έχει το αποτέλεσμα ήταν ότι υπό την πίεση της οικονομικής ανάγκης [και όχι μόνο] το ελληνικό κράτος αποφάσισε επιτέλους να προχωρήσει τις διαδικασίες για την αξιοποίηση του πλούτου αυτού. Ήτοι να εκδώσει άδειες για να ξεκινήσουν έρευνες σε περιοχές όπου υπήρχαν ενδείξεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων, να προκηρύξει διαγωνισμούς, να έρθει σε επαφή με εταιρείες και πρόσωπα που είχαν την απαραίτητη τεχνογνωσία, και εν τέλει, αφότου διαπιστώθηκε επισήμως η ύπαρξη κοιτασμάτων, να προκηρύξει νέους διαγωνισμούς και να εκδώσει νέες άδειες, αυτή τη φορά για να ξεκινήσει η εξόρυξη και η εκμετάλλευσή τους.

Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μια εντελώς νέα φάση στην ιστορία της χώρας. Η Ελλάδα μπαίνει πλέον και επισήμως στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη. Δεν είναι μόνο η ανακάλυψη των κοιτασμάτων, που αναμένεται να αυξηθούν ακόμα περισσότερο όσο προχωρούν οι έρευνες και θα καταστήσουν τη χώρα τεράστια ενεργειακή πηγή σε ευρωπαικό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, είναι και η μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο μέσω του αγωγού TAP και της συμμετοχής της σε ενεργειακές συμφωνίες και συμπράξεις παγκόσμιου χαρακτήρα. Η Ελλάδα έχει πλέον όλες τις προυποθέσεις για να καταστεί μεγάλος παίκτης στο χώρο της ενέργειας, με τεράστια οφέλη τόσο για την οικονομία όσο και για τη διεθνή της θέση.

Ως προς το σκέλος της οικονομίας, να σημειωθεί κατ’ αρχάς ότι τα αποτελέσματα μόνο ως προς ένα μικρό μέρος τους θα παρουσιαστούν άμεσα. Για να επέλθει το μεγαλύτερο μέρος τους θα χρειαστεί να παρέλθει σημαντικό χρονικό διάστημα [με συντηρητικές εκτιμήσεις 3-4 χρόνια], ενώ στην πλήρη έκτασή τους είναι εντελώς άγνωστο πότε θα φτάσουν. Με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων ανοίγεται ένας εντελώς νέος τομέας οικονομικών δραστηριοτήτων, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα οι εξορύξεις τόσο υδρογονανθράκων όσο και γενικότερα ορυκτού πλούτου είναι σε χαμηλά επίπεδα. Θα δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα επιχειρήσεις παγκοσμίου βεληνεκούς για να εκμεταλλευτούν, είτε εξορυκτικά είτε εμπορικά, τον ορυκτό πλούτο, θα αναπτυχθεί για πρώτη φορά στη χώρα βιομηχανία εξορύξεων και εκμετάλλευσης, με συνέπεια την εισροή νέων επενδύσεων και κεφαλαίων, την ισχυρή ανάπτυξη του ΑΕΠ και τη δημιουργία δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα οφέλη για την πραγματική οικονομία θα είναι ανυπολόγιστα. Και φυσικά από την εκμετάλλευση θα προκύψουν και άμεσα οφέλη για το κράτος. Θα εισπράττει κάθε χρόνο που θα διαρκεί η σύμβαση μίσθωσης το μίσθωμα, καθώς και φόρους από την εκμετάλλευση και εισφορές από τις νέες θέσεις εργασίας, ενώ τεράστιο θα είναι το όφελος στο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών με τη μείωση των εισαγωγών ενέργειας. Επίσης ένα σημαντικό κομμάτι των συμβάσεων είναι η υποχρέωση των επενδυτών να αποδίδουν το 25% των κερδών από την εκμετάλλευση στις τοπικές κοινωνίες, κίνηση που μπορεί να μετατρέψει περιοχές όπως το Κατάκολο και τα Ιωάννινα σε οάσεις ανάπτυξης.

Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής η αναβάθμιση της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο και ενεργειακή πηγή αλλάζει εντελώς τα δεδομένα ως προς την ισχύ και τη θέση της. Κατ’ αρχάς με δεδομένη την ύπαρξη αναλόγων κοιτασμάτων και στην Κύπρο και την προοπτική να καταστεί σύντομα ολόκληρη η νοτιοδυτική λεκάνη της Μεσογείου ζωτική περιοχή για όλη την Ευρώπη δημιουργείται ένας ακόμα συνεκτικός δεσμός ανάμεσα στις δύο χώρες. Το δεδομένο αυτό δημιουργεί τις προοπτικές για να αναβαθμιστούν έτι περαιτέρω οι σχέσεις μας με το Ισραήλ, και κατ’ επέκταση με τις ΗΠΑ και το στρατόπεδο της Δύσης. Σε μια εποχή που λόγω των εξελίξεων τόσο στην ανατολική Ευρώπη όσο και στη Μέση Ανατολή οι ΗΠΑ αναζητούν νέους συμμάχους και βλέπουν τους υπάρχοντες να απομακρύνονται η προσθήκη στα πλεονεκτήματα της χώρας και των ενεργειακών κοιτασμάτων που διαθέτει μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει, εφόσον τουλάχιστον υπάρξουν οι σωστές κινήσεις από ελληνικής πλευράς. Η πιθανότητα δημιουργίας τριγώνου συμμαχίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με υποστήριξη από τις ΗΠΑ έχει διαφανεί εδώ και χρόνια, και όσο προχωρούν οι έρευνες και προστίθεται ως συνδετικός κρίκος το ενεργειακό φαίνεται όλο και πιθανότερο. Και είναι σίγουρα ένα σενάριο στο οποίο πολλά μπορεί να επενδύσει η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Κλείνοντας, δε γίνεται να μην επισημάνει κανείς τη μικρότητα που διέπει τη συμπεριφορά της αντιπολίτευσης, μικρότητα που φάνηκε άμεσα στη συνεδρίαση της Βουλής όπου κυρώθηκαν οι συμβάσεις για την έρευνα και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Δεν αναφέρομαι καθόλου στον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι δεδομένο ότι θα είναι πάντα αρνητικός, στέκομαι κυρίως στη στάση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για δύο κόμματα που έχουν κάνει σημαία την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου ως λύση στις οικονομικές δυσκολίες της χώρας, έχουν πολλαπλώς πλειοδοτήσει σε υπερβολές και έχουν συνδέσει την αδράνεια της ελληνικής πολιτείας με θεωρίες συνομωσίας. Πόσες φορές έχει ο καθένας μας ακούσει τον Καμμένο και τον Κασιδιάρη να μιλάνε για τον εθνικό πλούτο ως λύση σε όλα τα προβλήματα; Μετά από αυτή τη συμπεριφορά είναι απορίας άξιο πως έφτασαν να καταψηφίσουν την κύρωση των συμβάσεων αυτών, που αποτελούν την αρχή για την είσοδο της Ελλάδας σε μια νέα εποχή. Είναι απολύτως ενδεικτικό του πως λειτουργεί στην Ελλάδα η αντιπολίτευση, σε όποια πλευρά κι αν ανήκει, και πως αδυνατεί να στηρίξει οτιδήποτε καλό για τον τόπο αν αυτό αντιβαίνει στο κομματικό της συμφέρον. 

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

ISIS - Ισλαμική τρομοκρατία και η αντίδραση

Όταν υπογράφει η μυστική συμφωνία Σάϊκς – Πικό το 1916 μεταξύ Μ. Βρετανίας και Γαλλίας ,όπου οδηγούσε ,εντός  του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας  , στον καταμερισμό των ζωνών επιρροής στην Μέση Ανατολή μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων δυνάμεων της εποχής , κανείς από τους εμπνευστές της δεν είχε καν φανταστεί τι μπορούσε να συμβεί σε αυτήν την ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής έναν αιώνα μετά! Όλη η ζώνη της Μέσης Ανατολής ήδη από τον μεσοπόλεμο είχε σχεδόν ολοκληρωθεί στην σχηματοποίηση των μελλοντικών κρατικών μορφωμάτων όπως τα ξέρουμε μέχρι σήμερα, απόρροια της ψυχρής και υπολογιστικής αντίληψης Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας ,αφού ήταν οι αποικιακές δυνάμεις που ήλεγχαν την περιοχή.

Η δυναμική επίθεση της  τζιχαντιστικής ισλαμικής οργάνωσης του IS , ξαφνικά ανέτρεψε το status quo δεκαετιών στην περιοχή . Οι απανωτές της στρατιωτικές νίκες έναντι του νεοσύστατου ιρακινού κυβερνητικού στρατού,που είχε εξοπλισθεί και  εκπαιδευθεί από τις αμερικανικές δυνάμεις έφεραν το μοιραίο. Οι φανατικοί ισλαμιστές αυτής της οργάνωσης κατάφεραν από τα μέσα Ιουνίου , να κατακτήσουν σπουδαίες σουνιτικές πόλεις τους κεντροβόρειου Ιράκ και να τις ενοποιήσουν σχεδόν άμεσα με τις ανατολικές περιοχές της Συρίας που ήλεγχαν ανακηρύσσοντας το ISIS (Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε) . Δεν έγιναν όμως διεθνώς γνωστοί μόνο λόγω της ταχύτατης επέλασής των αλλά και λόγω των θηριωδιών που προκαλούν εκεί όπου καταλαμβάνουν μία περιοχή. Μέσω των νέων τεχνολογιών διαδίδουν συχνά-πυκνά με μια ανεκδιήγητη κυνική ωμότητα , αποκεφαλισμούς, μαζικές  εκτελέσεις , διαπομπεύσεις αντιπάλων αιχμαλώτων, κακοποιήσεις , ανεξαρτήτως αν είναι άμαχοι ,ή μέλη αντίπαλου στρατού. Όλα αυτά γίνονται συστηματικά και σε μία μεθοδευμένη προσπάθεια όχι μόνο τρομοκράτησης του πληθυσμού στο εσωτερικό του μορφώματος που έχουν δημιουργήσει αλλά και σε διεθνές επίπεδο με ειδικό παραλήπτη τις κυβερνήσεις των δυτικών κρατών. Η ισλαμιστική ISIS επιβάλλεται ,λοιπόν, με ανελέητη τρομοκρατία θέλοντας να εγκαθιδρύσει τον νόμο της «Σαρία» και το θεοκρατικό σουνιτικό καθεστώς που πρεσβεύει ελέγχοντας τους σουνιτικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς και εξαπολύοντας πογκρόμ κατά όποιον είναι διαφορετικός είτε στο σουνιτικό μουσουλμανικό δόγμα είτε  στην θρησκεία. Ακόμα και εναντίον αυτών των σουνιτών που τολμήσουν να εκφράσουν κάποια δυσαρέσκεια.

Το παραπάνω μόρφωμα που έχει τον έλεγχο μίας μεγάλης περιοχής της Μέσης Ανατολής με την σταθεροποιούμενη κρατική υποδομή και οργάνωση που δημιουργεί έρχεται να προστεθεί σ’ ένα ήδη  ζοφερό σκηνικό που επικρατεί σε αυτήν την γεωπολιτική πλευρά του πλανήτη. Και φυσικά η ίδια η εμφάνιση και ενδυνάμωση αυτής της οργάνωσης προέρχεται από συγκεκριμένους παράγοντες και συνισταμένες που δεν εντάσσονται φυσικά εντός μίας μονοδιάστατης και συνωμοσιολογικής προσέγγισης των πραγμάτων όσο,  αναδύονται από το χαώδες πολύποικιλο ιστορικό, γεωπολιτικό ,θρησκευτικό και πολιτισμικό πεδίο της περιοχής.

Γεωπολιτική σύγκρουση με μοχλούς είτε διάφορες οργανώσεις είτε τις κυβερνήσεις των εμπόλεμων κρατών μεταξύ του σιϊτικού Ιράν και της σουνιτικής Σαουδικής Αραβίας. Ανάπτυξη του ισλαμιστικού  σουνιτικού εξτρεμισμού με την μορφή της IS από την μία και από την άλλη ισχυροποίηση των διαφόρων σιϊτικών εξτρεμιστικών ομάδων τύπου Χεσμπολάχ  ή Χαμάς που έχει ξεφύγει από τον αρχικό έλεγχο των διαφόρων κυβερνήσεων που είχαν αναλάβει την χρηματοδότηση ,τον εξοπλισμό και την εκπαίδευσή τους. Ανάδυση του κουρδικού παράγοντα με σοβαρότατες βλέψεις . Προσπάθεια ενδυνάμωσής των δεσμών έτι περαιτέρω με την Δύση και το Ισραήλ από την χασεμιτική μοναρχία της Ιορδανίας ,λόγω του άμεσου κινδύνου από το IS που διατρέχει. Φυλετικές διαμάχες και διαφορετικά συμφέροντα του κάθε κράτους σε σχέση με τα γειτονικά του κράτη. Διατήρηση και επαύξηση του αυταρχικού ρόλου εσωτερικά τους στα διάφορα εμιράτα στον Κόλπο. Πολιτικές – ιδεολογικές –θρησκευτικές αντιθέσεις ιδιαιτέρως στα ημιδιαλυμένα κράτη του Ιράκ και της Συρίας με τις κυβερνήσεις αυτών των κρατών να δίνουν πραγματικές μάχες για να κρατηθούν στην εξουσία. Ένα Ισραήλ που είναι διαρκώς σε πολεμική ετοιμότητα και είναι μόνιμο προσανατολισμένο στην ακλόνητη συμμαχία του με τις κυριότερες δυτικές χώρες  και δεν απέχει πολύ η λήξη του πρόσφατου πολέμου με την Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας. Το Λίβανο, τελευταία προσπαθεί να διατηρήσει αυτό που ήδη έχει μην προκαλώντας κανέναν. Άλλωστε τι να προκαλέσει αφού είναι το πιο αδύναμο κράτος και είναι ευάλωτο στις επιθέσεις των διαφόρων ισλαμικών ομάδων από το εξωτερικό αλλά και από το εσωτερικό με την Χεσμπολάχ να ελέγχει την κατάσταση ουσιαστικά αφού ο τακτικός στρατός είναι πολύ αδύναμος μπροστά της. Μία Τουρκία που το νεοθωμανικό της όνειρο προσπαθεί ν’ αποκτήσει προγεφυρώματα και επιρροή στα αραβικά κράτη συν τις διάφορες εξωγενείς επεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων με προεξάρχουσα τις  ΗΠΑ.

Η ΙS είναι δημιούργημα , ως προαναφέρθηκε , συγκεκριμένων κρατών. Τα κράτη αυτά αρχικά ήταν τρία : Τουρκία ,Σαουδική Αραβία και Κατάρ όπου στην πορεία η δεύτερη αποσύρθηκε από την βοήθεια προς εκείνη λόγω του ανεξέλεγκτου χαρακτήρα όπου αποκτούσε και σε σημείο όπου άρχισε να γίνεται απειλητική για όλες τις μοναρχίες της περιοχής. Η βοήθειά ήταν κυρίως σε παρακρατικό - εξωθεσμικό επίπεδο αλλά και σε κανονικό, πλην όμως υπαρκτή και αφορούσε εκπαίδευση ,αρχική χρηματοδότηση , εξοπλισμό και λογιστική υποστήριξη . Φυσικά όλα αυτά αφορούσαν το ένα μέρος διότι οπλισμό βασικά άρχισαν ν’ αποκτούν με την λεηλασία των κυβερνητικών στρατιωτικών αποθηκών του Άσαντ στην Συρία αλλά  και την εξολόθρευση των πρώην συμμάχων τους  ανταρτών που δεν ασπάζονταν τις ισλαμιστικές αντιλήψεις αλλά ενστερνίζονταν ένα περισσότερο δημοκρατικό καθεστώς εκεί.

Δύση και ISIS

Πλην αυτών όμως κυκλοφορεί και μία φήμη εντός του διαδικτύου σχετικά με την στάση των Αμερικανών. H φήμη αυτή λοιπόν, είναι ουσιαστικά η παραποίηση ενός γεγονότος σχετικά με τον εσωτερικό πόλεμο που διεξάγουν στην Συρία οι αντικαθεστωτικοί ενάντια στον πρόεδρο αυτής Άσαντ. Είναι γεγονός ότι οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες στήριξαν γενικώς τους αντικαθεστωτικούς αφού οι πρώτες αρχικά ήθελαν ο Άσαντ να εκπαραθυρωθεί από την εξουσία και να καταστρέψουν κάθε υποδομή του μπααθικού καθεστώτος προωθώντας μία λύση πιο δημοκρατική και κοινοβουλευτική μέσω των μετριοπαθών δυνάμεων του συριακού αντικαθεστωτικού κινήματος. Αυτούς οι ΗΠΑ και άλλες χώρες βοήθησαν εξοπλίζοντάς τους και παρέχοντάς τους κάποια υλική βοήθεια γενικά. Αυτούς και όχι τους ισλαμιστές της ΙSIS, όπως πολλοί διατείνονται ότι συμβαίνει. Οι τελευταίοι εισήλθαν ως κομμάτι του ευρύτερου αντι-Ασαντικού μετώπου και στην πορεία λόγω της υποστήριξης που είχαν από Σαουδική Αραβία , Κατάρ και Τουρκία βασιζόμενοι σε πληθυσμιακά σουνιτικά στρώματα της ανατολικής Συρίας αλλά , και ίσως ,περισσότερο στην εισαγωγή και μισθοφόρων ισλαμιστών από διάφορες μουσουλμανικές και μη χώρες. Σαν πιο οργανωμένοι ,αν και μειοψηφία αρχικά, και φανατισμένοι λόγω της φύσεως της πολιτικοθρησκευτικής ιδεολογίας τους κατόρθωσαν σταδιακά να μεγαλώσουν ποσοτικά και στην πορεία επιτέθηκαν προς αυτούς που υποτίθεται ήταν σύμμαχοι, αρχικά. Στους μετριοπαθείς και φιλοδημοκρατικούς  Σύριους που πολεμούσαν το καθεστώς.

 Το πρόβλημα με τους Αμερικάνους και με αυτούς τους Δημοκρατικούς που κινούνται γύρω από τον Ομπάμα είναι ότι έχουν μία μυωπική εμμονή με την εγκαθίδρυση κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων σε αυτές τις χώρες ,και λόγω ιδεαλισμού αλλά και ρεαλισμού αφού νομίζουν ότι έτσι θα έχουν στηρίγματα σε αυτό το ευαίσθητο πεδίο του πλανήτη, την στιγμή που κάτι τέτοιο είναι τρομερά δύσκολο έως ακατόρθωτο για να γίνει δεδομένου ότι έχει αποδειχθεί ιστορικά αλλά και στην παρούσα γεωπολιτική δραστηριότητα  ότι αυτοί οι πληθυσμοί των αραβικών και ισλαμικών χωρών μπορούν να διοικηθούν καλύτερα και πιο άρτια μόνο με χαλίφηδες - μονάρχες και δικτάτορες. Έτσι η τωρινή ηγεσία των ΗΠΑ προχώρησε σ’ ένα λάθος που άθελά της κατέληξε και καταλήγει να γυρνάει ολοκληρωτικά εναντίον της όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα σε Λιβύη ,που είναι ένα χάος πλέον και σε Συρία και Ιράκ που  έχουν μπει στην δίνη de facto αλλαγής συνόρων και ανάδυσης εντός αυτών νέων κρατικών μορφωμάτων. Το θέμα είναι ,όμως τώρα το τι θα γίνει….

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και γενικότερα οι χώρες της Δύσεως άργησαν πολύ να κινηθούν . Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Ομπάμα δεν ήθελε άλλη εμπλοκή στα εσωτερικά της Μέσης Ανατολής διότι είχε και πολιτικό και οικονομικό ,κυρίως , και μετά και στρατιωτικό κόστος και ήθελε να απεμπλακεί από αυτό ,γι’ αυτό και προσπάθησε να εμπλέξει παλαιότερα στην προσπάθειά του να ρίξει τον Άσαντ όσο το δυνατόν περισσότερες συμμαχικές χώρες προς τις ΗΠΑ . Ήθελε να επιμερισθεί όσο το δυνατόν λιγότερο το κόστος μίας επιχείρησης τέτοιας , αλλά κάτι η απροθυμία σχεδόν όλων των συμμάχων , κάτι η στάση της Ρωσίας αλλά κυρίως και η αντίθεση αρκετών ομάδων γερουσιαστών και βουλευτών και του κόμματός του και των Ρεπουμπλικάνων δεν ευόδωσε τα σχέδιά του. Η απεξάρτηση αυτή από την ενεργή αντιπαράθεση  στην Μέση Ανατολή , βασιζόμενος κυρίως στους Σύριους αντικαθεστωτικούς από την μία και στον Ιρακινό Στρατό από την άλλη και ελέγχοντας το βόρειο μέρος των αυτόνομων Κούρδων στον ιρακινό  Βορά  αποδείχθηκε τελικά λάθος που τώρα τρέχει να το διοθώσει ο Ομπάμα.
Οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί δυτικών στο ISIS ,η ισλαμική τρομοκρατία και οι εκατόμβες των σφαγιασθέντων θυμάτων που έτυχε να ανήκουν στην άλλη πλευρά ,ακόμη και αν είναι αθώοι άμαχοι και ένα σωρό άλλες ωμότητες επίσπευσαν την διαδικασία συγκρότησης μία στρατιωτικής συμμαχίας εναντίον του ISIS.Οι αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ ,Μ. Βρετανίας και προσφάτως και Γαλλίας έχουν καταφέρει πλήγμα στις δυνάμεις του ISIS.  Ήδη έχουν ενισχυθεί με πολεμικό υλικό και με στρατιωτικούς συμβούλους ο ιρακινός στρατός που έχει καταφέρει να συγκρατήσει τους ισλαμιστές ενώ και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ ,που είναι η μόνη πιο αξιόλογη δύναμη που μπορεί ν’ αντιπαραταχθεί με τους ισλαμιστές, έχει δεχθεί αποστολές στρατιωτικού υλικού από Γερμανία ,ΗΠΑ , Μεγάλη Βρετανία και Τσεχία .Μάλιστα οι δύο πρώτες χώρες εκτός από υλικό έχουν αποστείλει και στρατιωτικούς συμβούλους εκεί αλλά και σύμφωνα  με πρόσφατα δημοσιεύματα ομάδες ειδικών δυνάμεων άνευ διακριτικών….
Βέβαια ακόμα είναι στα σχέδια η επιχείρηση εναντίον του ISIS αφού αναμένονται πολλοί παράγοντες να ξεκαθαρίσουν όπως το πόσες ,οριστικά ,χώρες είναι πρόθυμες να αποστείλουν δυνάμεις, το γεγονός ότι δεν έχει ξεκαθαριστεί το αν η επιχείρηση αυτή θα είναι εκτός από αεροπορική και πυραυλική,  και χερσαία κ.α… Επικρατεί  πάντως προβληματισμός σχετικά με το αν θα αποσταλούν και δυνάμεις του στρατού Ξηράς των διαφόρων χωρών της Συμμαχίας . Βασικά ,δεδομένου ότι έχουν να κάνουν με έναν σκληρό αντίπαλο και σίγουρα θα χρειάζονται αρκετές δυνάμεις που όχι μόνο θα συντρίψουν κάθε αντίσταση αλλά και θα επιβάλουν τον πλήρη έλεγχο της περιοχής ,αυτομάτως δημιουργεί επιφυλακτικότητα και φόβο στην κάθε συμμαχική χώρα ότι θα μπουν στο κέντρο μίας χαώδους κατάστασης που δεν ξέρουν πως θα ξεμπλέξουν αφού υπάρχει ιστορικό. Και τον φόβο αυτό τον έχει και ο Ομπάμα ο οποίος θ’ αναγκαστεί συν τοις άλλοις ν’ αναθεωρήσει γενικά  την στρατηγική του. Και ενώ οι φίλιες προς τις ΗΠΑ αραβικές χώρες είναι πιο θετικές στο να εκστρατεύσουν εναντίον της ISIS,  οι ευρωπαϊκές και άλλες χώρες σύμμαχοι των ΗΠΑ είναι από πάρα πολύ έως και καθόλα αρνητικές στην αποστολή χερσαίων στρατευμάτων παραμένοντας το πολύ μόνο στο αεροπορικό επίπεδο. Και εδώ είναι το επιπλέον λάθος των ευρωπαϊκών χωρών , γιατί όχι και της Ελλάδος!

Πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι το ISIS πρέπει να καταστραφεί ολοκληρωτικά τώρα που έχει αρχίσει και εδραιώνεται στις περιοχές που κατέχει. Μην φανταζόμαστε ότι είναι κάμποσα χιλιάδες μίλια μακριά από εμάς αυτός ο ολοζώντανος τρόμος αυτού του φανατικού τρελάδικου οπότε … «γιατί να ενδιαφερθούμε» ! Δεν είναι έτσι . Πρέπει να  διαλύσουμε κάθε στοιχείο ανάπτυξης αυτού του μορφώματος που αν εδραιωθεί θ’ ανατρέψει τα πάντα και το κυριότερο που μας αφορά: θα γίνει ο αρωγός και η βάση όλων των τζιχαντιστών σουνιτών που εδρεύουν στην Ε.Ε, όλων των ισλαμικών ομάδων που υπάρχουν ως πληθυσμιακοί  θύλακες στα  ευρωπαϊκά κράτη. Το πράγμα είναι επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο με αυτούς τους τύπους που όχι μόνο δεν ενσωματώνονται στο ευρωπαϊκό πολιτισμικό γίγνεσθαι αλλά αποτελούν και θανάσιμη ευθεία απειλή για τον ίδιο τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και κατ’ επέκταση και για τους διάφορους εθνικούς πολιτισμούς που συνιστούν ως διαφορετικές μονάδες το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Τα κράτη της Ε.Ε πρέπει ενωμένα και αποφασισμένα με ενιαίες στρατιωτικές δυνάμεις να συμμετέχουν ενεργά σε μία τέτοια συμμαχία και να πάψουν να φοβούνται οι κυβερνήσεις τους το….. αίμα!!! Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με λογικές ενός αποστειρωμένου και άκαμπτου πολιτικού κόστους και …ανθρωπισμού. Εδώ η Ελλάς αλλά και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ πρέπει να επιδείξουν  πυγμή , έμπρακτα και αποφασισμένα ότι δεν θα ανεχθούν την ανάδυση και την ισχυροποίηση ,οπουδήποτε διακυβεύονται τα συμφέροντα της δύσεως και οι άνθρωποί της , απολυταρχικών ισλαμιστικών χαλιφάτων που λειτουργούν με μεσαιωνικές πρακτικές και προσβάλουν ευθέως το status quo ολόκληρων γεωπολιτικών πεδίων και την ελευθερία περιοχών και ανθρώπων .
Η Δύση πρέπει ν’ αντιληφθεί ότι εχθρός είναι το τζιζαντιστικό Ισλάμ και όποιος  την απειλεί. Η ίδια έχει θέμα στο εσωτερικό της και αυτό απαιτεί δραστικά μέτρα και την υιοθέτηση κρίσιμων αποφάσεων για το καλό της ίδιας. Για το καλό των πολιτισμένων εθνών . Μία εκστρατεία λοιπόν από όσα το δυνατόν περισσότερα κράτη αυτής θα υποδηλώνει και την σαφή και  εκπεφρασμένη βούλησή της να αντιμετωπίσει τον ισλαμισμό.
Και σίγουρα μέσα στα παραπάνω απαιτούνται και συζητήσεις που θ’ αλλάξουν , που θ’ αναθεωρήσουν όλο το διεθνές νομικό πλαίσιο (τουλάχιστον στην Ε.Ε) για την μετανάστευση , για την αντιμετώπιση των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών και το καθεστώς των προσφύγων.

Αριστοτέλης Παλαιολόγος
 

Περί οφειλών και φορολογικών ελέγχων

Η δουλειά που γίνεται από τις αρμόδιες αρχές στο σκέλος της φοροδιαφυγής είναι σημαντική. Ουδείς βεβαίως μπορεί να ισχυριστεί ότι γίνονται θαύματα, καθώς γι αυτό θα απαιτηθεί και η συνδρομή των πολιτών. Δεν μπορεί καθημερινά επί χιλιάδων συναλλαγών να είναι παρόντες υπάλληλοι των Εφοριών ή του ΣΔΟΕ. Άρα, η βελτίωση των δημοσιονομικών της χώρας, δηλαδή η αύξηση των εσόδων του προϋπολογισμού περνάει μέσα από όλους εμάς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα γίνουμε πιο υπεύθυνοι. Αρκεί και μόνο να εκδοθεί παραστατικό μόνο για το 30% των συναλλαγών που γίνονται ετησίως για να υπάρξει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για διασπορά του οφέλους σε κρίσιμους τομείς όπως είναι η ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή κάλυψη όλων των ανασφάλιστων, η μείωση της συμμετοχής στα φάρμακα, η ενίσχυση της Αστυνομίας με μέσα (αλεξίσφαιρα γιλέκα, οχήματα κλπ.), των δασαρχείων, των σχολείων, των βρεφονηπιακών σταθμών και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε στην καθημερινότητά μας...

1. Μέσα σε δύο χρόνια η Οικονομική Αστυνομία συνέλαβε πάνω από 3.500 οφειλέτες του Δημοσίου, αν και τα έσοδα που εισέρευσαν ήταν περιορισμένα.
2. Το ΣΔΟΕ έχει εισπράξει πάνω από 2 δισ. ευρώ τα τελευταία 3 χρόνια από όσους αναγνώρισαν τις παραβάσεις που είχαν διαπράξει, ενώ έχει να εισπράξει άλλα τόσα.
3. Τα μεικτά συνεργεία των Εφοριών και των Τελωνείων από τις 7 Ιουλίου έως τις 17 Αυγούστου διενήργησαν ελέγχους σε 13.242 επιχειρήσεις.
Α. Από τις επιχειρήσεις αυτές διαπιστώθηκαν παραβάσεις στις 1.829, δηλαδή ποσοστό 13,61%. Αναμφίβολα, πρόκειται για μια πολύ ενθαρρυντική εξέλιξη. Βλέποντας μισογεμάτο το μπουκάλι μπορεί να πεις κάποιος ότι σε 11.413 επιχειρήσεις δεν διαπιστώθηκε ούτε μία παράβαση!
Β. Στις 1.829 επιχειρήσεις διαπιστώθηκαν 4.086 παραβάσεις.
Γ. Το 94% των φοροπαραβατών δεν εξέδιδε αποδείξεις!!!
Δ. Στις τουριστικές περιοχές έγιναν 8.544 επιτόπιοι έλεγχοι και βρέθηκαν 1.316 επιχειρήσεις οι οποίες είχαν υποπέσει σε παραβάσεις και κυρίως στη μη έκδοση αποδείξεων ή τιμολογίων. Βλέποντας και πάλι το μπουκάλι μισογεμάτο, μπορείς να πεις ότι ποσοστό 17% είναι σχετικά μικρό.
Ε. Σε επιχειρήσεις διασκέδασης και εστίασης έγιναν 8.163 έλεγχοι και διαπιστώθηκαν παραβάσεις σε 538, ήτοι ποσοστό 6,5% Πολύ χαμηλό ποσοστό σε κάθε περίπτωση.
ΣΤ. Οι έλεγχοι διενεργήθηκαν από 362 υπαλλήλους των ΔΟΥ, ενώ σε 2.218 περιπτώσεις έγιναν από τις 10 το βράδυ έως τις 6 το πρωί.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΣΧΟΛΙΑ:
1. Η φορολογική παραβατικότητα γενικά μειώνεται και ενδεχομένως σε κάποιον βαθμό ανέλπιστα...
2. Η παραβατικότητα ειδικά στις τουριστικές περιοχές, τουλάχιστον με βάση τους ελέγχους των αρμοδίων αρχών είναι πολύ χαμηλή. Ανέλπιστα θα έλεγα και ελπίζω αυτό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα...
3. Λογικά οι επιχειρήσεις που δούλεψαν καλά στις τουριστικές περιοχές θα πρέπει λογικά να είναι σε θέση να πληρώσουν έστω ένα πολύ σημαντικό τμήμα των οφειλών τους προς το Δημόσιο (Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία), τράπεζες (δάνεια), ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, τηλεφωνία κλπ.).
4. Λογικά, λόγω του τουρισμού τους επόμενους μήνες θα υπάρξει βελτίωση των εσόδων του προϋπολογισμού. Με βάση τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν σήμερα, υπήρξε υπέρβαση του στόχου των εσόδων κατά 342 εκατ. ευρώ, καθώς ο κόσμος πλήρωσε την πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος στο τέλος Ιουλίου. Έτσι, το πρωτογενές πλεόνασμα κινήθηκαν κατά 1,5 δισ. ευρώ υψηλότερα σε σχέση με τον ετήσιο στόχο και διαμορφώθηκε στα 2,279 δισ. ευρώ.
5. Όλοι όσοι στέλνουν φωτογραφίες από τις παραλίες και περιγράφουν την... αγαλλίασή τους από την αύρα της θάλασσας ελπίζω ότι ζήτησαν αποδείξεις για όσα κατανάλωσαν ή για τις υπηρεσίες που έλαβαν. Μόνο έτσι θα νομιμοποιούνται να... κραυγάζουν και να ωρύονται στους δρόμους ή στο FACEBOOK στην περίπτωση που τους ζητηθεί εκ νέου να συνεισφέρουν στα φορολογικά βάρη και μάλιστα υπερμέτρως σε σχέση με τις δυνατότητές τους.
6. Όσοι διασκέδασαν, ήπιαν τα ποτά τους και τον καφέ τους, άραξαν στις ξαπλώστρες κλπ. και πλήρωσαν χωρίς να πάρουν απόδειξη, στον μόνο που μπορούν να φωνάξουν είναι ο εαυτός τους...

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ. ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ, ΤΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΜΑΣ. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΥΧΕΙ ΜΙΑΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗΣ. 
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ. ΕΙΤΕ ΧΡΩΣΤΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ (ΕΦΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ) ΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.

Λουκάς Γεωργιάδης

Το ρωσικό εμπάργκο, η ελληνική θέση και η βασική ευρωπαϊκή αδυναμία

Όλοι γίναμε μάρτυρες την περασμένη εβδομάδα της ρωσικής απόφασης για εμπάργκο στα ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα (μεταξύ αυτών και των ελληνικών), ως αντίδραση στις οικονομικές κυρώσεις Η.Π.Α και Ε.Ε λόγω της ουκρανικής κρίσης. Και το ακανθώδες ερώτημα που αναφύεται είναι το τι μέλλει γενέσθαι. Ποια θα πρέπει να είναι η ελληνική στάση από εδώ και πέρα, δεδομένης της δύσκολης κατάστασης που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, η οποία μόλις ξεκίνησε να αναρρώνει από τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από καταβολής του νεοελληνικού κράτους. Επίσης, σε ποιες ενέργειες θα μπορούσε να προβεί η Ε.Ε προκειμένου να διασφαλίσει, τόσο τα συμφέροντά της όσο και την ενότητά της.

Εάν κάνουμε μία σύντομη αναδρομή στο ουκρανικό ζήτημα θα παρατηρήσουμε ότι εξελίχθηκε σε πολύ πιο σοβαρό από ότι αρχικά υπολογίζονταν από τη Δύση. Ο λόγος είναι ότι η Ρωσία του 2014 δεν είναι η ίδια από στρατιωτικής άποψης με τη Ρωσία του 2004 (εποχή των πορτοκαλί «επαναστάσεων» Γιουσένκο, Τιμοσένκο), όταν τότε δεν είχε ακόμη επαρκή στρατιωτική ισχύ (όχι ότι τώρα είναι απόλυτα έτοιμοι αλλά βρίσκονται σαφώς σε πολύ καλλίτερη κατάσταση). Κατά συνέπεια θα έπρεπε να συνεκτιμηθεί ιδιαιτέρως η καίρια αυτή παράμετρος, την οποία επέλεξαν να αγνοήσουν οι Ευρωπαίοι (σε αντίθεση με τις Η.Π.Α που ήταν ενήμερες και επεδίωξαν τώρα τη σύγκρουση διότι σε λίγα χρόνια δεν θα είναι αντιμετωπίσιμη η Ρωσία με συμβατικά όπλα). Τα πως και τα γιατί, όμως, αποτελούν άλλη θεματική και όχι στοιχείο ανάλυσης της παρούσης.

Ένα δεύτερο λάθος στο οποίο υπέπεσε η Ε.Ε ήταν η άκριτη επιλογή των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, στην οποία προχώρησαν δίχως να σκεφτούν τα πιθανά αντίποινα της άλλης πλευράς. Κι όμως οι ρωσικές προθέσεις φάνηκαν από την αρχή όταν αποφάσισαν να απαγορεύσουν την είσοδο Αμερικανών αξιωματούχων και παρατηρητών του Ο.Η.Ε τόσο στην Κριμαία όσο και στην Ρωσία. Έπειτα ήρθαν οι απαγορεύσεις στην εισαγωγή Πολωνικών οπωροκηπευτικών και στην εμφάνιση προσκομμάτων στα ρουμανικά προϊόντα. Ήδη, δηλαδή, έδειχναν την οδό των αντιποίνων στην οποία θα στρέφονταν αλλά ούτε και τότε έδειξαν οι Ευρωπαίοι να ξυπνούν από τον λήθαργο τους –να ανιχνεύσουν έστω τις ρωσικές προθέσεις-. Έτσι, μοιραία, φθάσαμε την περασμένη εβδομάδα στον συνολικό αποκλεισμό των ευρωπαϊκών αγροτικών προϊόντων από τις ρωσικές αγορές.  

Το δυστύχημα είναι ότι και σε αυτή την περίπτωση οι μεγάλοι χαμένοι ήταν οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, οι οποίες δέχονται τα μεγαλύτερα πλήγματα από τη ρωσική στάση, επιτείνοντας έτσι την οικονομική δυσπραγία στην οποία είχαν ήδη περιέλθει. Ο αποκλεισμός μίας μεγάλης αγοράς, όπως η ρωσική, δυσχεραίνει, έτι περαιτέρω, την προσπάθεια ανάκαμψης αυτών των ασθενικών οικονομιών, οι οποίες δεν έχουν την πολυτέλεια να δέχονται τέτοια χτυπήματα. Ακόμη και να υποθέσουμε ότι, αφενός μεν θα αποζημιωθούν από κοινοτικά κονδύλια αφετέρου δε θα υπάρξει μία κάποια απορρόφηση από τις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, αυτό δεν αποτελεί παρά απλή ασπιρίνη σε βαριάς μορφής γρίππη. Ούτε είναι εφικτή η εύρεση νέων αγορών αυτή τη στιγμή, καθόσον χρειάζονται συγκεκριμένες στοχεύσεις και σχέδια επί χάρτου και όχι σπασμωδικές ενέργειες.

Ειδικότερα για την Ελλάδα έχει καταγγελθεί από τους παραγωγούς ότι το ελληνικό κράτος ήταν απών σε οποιαδήποτε προσπάθεια εξεύρεσης αγορών στο εξωτερικό για τα προϊόντα τους. Τι πρωτότυπο αλήθεια! Έτσι κι αλλοιώς μία ζωή ήταν απούσα η ελληνική πολιτεία (θυμίζω τον κανονικό ύπνο ενός αλήστου μνήμης πασοκου υπουργού κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου των υπουργών της Ε.Ε πριν αρκετά χρόνια). Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που σε άλλες χώρες οι εξαγωγές αποτελούν πρώτιστο μέλημα των κυβερνήσεων, οι οποίες φροντίζουν να αποκομίσουν τα μέγιστα δυνατά οφέλη με παραγωγικές συμφωνίες (π.χ χρηματοδότηση αποστολών και διαφημίσεων). Οπωσδήποτε, πάντως, δεν στέκει το επιχείρημα ότι οι παραγωγοί επέλεξαν μόνοι τους τη ρωσική αγορά. Φυσικά και την επέλεξαν αφού από τη μία πρόκειται για μία τεράστια αγορά ενώ από την άλλη έδιναν και καλές τιμές. Αλήθεια ο πρώην υπουργός αγροτικής ανάπτυξης κ. Τσαυτάρης (άλλος ένας πασοκος) τι έπραξε; Απλώς επιβεβαίωσε την κρατική ανυπαρξία. Ας φρόντιζε το κράτος να καταστεί αρωγός και όχι να κρύβεται και να ασκεί κριτική εκ του ασφαλούς.

Αλλά η ελληνική παλινωδία δεν σταματά εδώ. Τον περασμένο χειμώνα ο Υπουργός Εξωτερικών επισκέπτονταν την Ουκρανία προβαίνοντας σε δηλώσεις που τον καθιστούσαν βασιλικότερο του βασιλέως (υπενθυμίζω και πάλι τις απίστευτες ανοησίες που ξεστόμιζε τον περασμένο Αύγουστο όταν κατηγορούσε ασύστολα τη συριακή κυβέρνηση για τη ρίψη των χημικών, κάτι το οποίο δεν αποδείχτηκε, άλλωστε και με την κοινή λογική δεν είχε λόγους να το πράξη, αλλά ποιος έχασε τη λογική για να τη βρει ο Έλλην Υπ.Εξ, άλλος ένας πασοκος για να μην ξεχνιόμαστε). Για να μην αναφερθούμε στην εγκατάλειψη της ελληνικής ομογένειας στην Ουκρανία, το οποίο αποτελεί ακόμη ένα κεφάλαιο που δηλοί την απελπιστική ανεπάρκεια αυτού του «κυρίου» στο συγκεκριμένο πόστο. Εδώ, φυσικά, δέον να επισημάνουμε ότι δεν είμαστε υπέρ της απόψεως που πρεσβεύει την διάρρηξη των δεσμών της Ελλάδος με τους εταίρους και τους συμμάχους της, όπως διάφοροι ανόητοι έσπευσαν να ζητήσουν μετά την επιβολή των ρωσικών εμπορικών κυρώσεων. Αυτό που επισημαίνουμε είναι ότι ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας θα πρέπει, το λιγότερο, να γνωρίζει τουλάχιστον τη σημασία της λέξης. Οι χονδροκομμένες και προκλητικές δηλώσεις ενός τελείως ακατάλληλου για αυτό το νευραλγικό κυβερνητικό πόστο, πολλώι δε μάλλον όταν αντιπροσωπεύει μία μικρή και οικονομικά μαστιζόμενη χώρα, αφενός μεν δεν περιποιούν τιμή στην ελληνική διπλωματία αφετέρου δε (και το πλέον ουσιαστικό) προκαλούν τον αντίπαλο στο να επιβάλλει στη χώρα οικονομικές κυρώσεις (θα μπορούσε πανεύκολα να παρουσιάσει προσκόμματα όπως η καταλληλότητα για βρώση των ελληνικών αγροτικών προϊόντων, το έχει πράξει στο παρελθόν για ασήμαντες αφορμές, το πράττει και τώρα), ο οποίος μόνον ευκαταφρόνητος δεν είναι.

Δυστυχώς για την Ε.Ε, η μεγάλη της αδυναμία είναι πως δεν κατέχει αξιόλογη στρατιωτική ισχύ. Το αποτέλεσμα είναι να σύρεται πίσω από τις διαθέσεις των μεγάλων αντιπάλων (Η.Π.Α και Ρωσία). Με απλά λόγια δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μία στο τρισεκατομμύριο, να μπορέσει να παίξει αποφασιστικό παγκόσμιο ρόλο η Ε.Ε από τη στιγμή που, από τη μία δεν έχει προχωρήσει στην πολιτική της ολοκλήρωση ενώ από την άλλη δεν διαθέτει ένοπλες δυνάμεις, παρά μόνον τις επί μέρους κρατικές. Το αστείο είναι ότι μετά την όξυνση του ουκρανικού έσπευσαν χώρες όπως η Σουηδία, και η Ολλανδία να δηλώσουν την αύξηση των κονδυλίων για τα εξοπλιστικά τους προγράμματα. Όπως φαίνεται, έχουν αρχίσει οι δυτικοευρωπαίοι να συνέρχονται από το κώμα στο οποίο είχαν περιέλθει λόγωι των ηλιθίων αριστερίστικων πατσιφιστικών ιδεολογημάτων, τα οποία κυριαρχούσαν στην ευρωπαϊκή διανόηση (βλέπετε οι θέσεις αυτές δεν αποτελούν αποκλειστικό ελληνικό «προνόμιο»).

Επιπλέον, η Γερμανία (ηγέτιδα στην Ε.Ε, είτε αρέσει είτε όχι είναι πραγματικότητα) διατηρεί εκτεταμένες εμπορικές συναλλαγές με τη Ρωσία και δεν έχει, ούτε εκείνη (πόσο μάλλον η χώρα μας), την πολυτέλεια να επιτρέπει τη διαιώνιση μίας κατάστασης που μεσομακροπρόθεσμα θα τη βλάψει σοβαρά στα οικονομικά της μεγέθη. Ήδη έχουν ξεκινήσει να ασκούνται σκληρές κριτικές τόσο από τον γερμανικό τύπο όσο και από εκπροσώπους της γερμανικής βιομηχανίας σχετικά με την εξωτερική πολιτική της γερμανίδος καγκελλαρίου, η οποία, όμως, δυστυχώς για εκείνην, τη χώρα της και την Ε.Ε δεν έχει και πολλά περιθώρια ελιγμών. Να μην ξεχνάμε, βεβαίως, ότι έβαλαν και οι ίδιοι λίγο χέρι στα γεγονότα της πλατείας Μεϊντάν (παραπομπή στο άρθρο μου για τον Βιτάλι Κλίτσκο). Τέλος, να τονίσουμε ότι οι Η.Π.Α δεν θέλουν να παγιωθεί με τίποτα ο εμπορικός άξονας Βερολίνου-Μόσχας διότι αυτό θα καταστεί τεράστια απειλή για εκείνες. Σύμφωνα με τα γραφόμενα υπό τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στο κλασσικό πλέον βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» στη διεθνή κατάταξη των κρατών τόσο η Γερμανία όσο και η Ρωσία εντάσσονται στους λεγόμενους και «Γεωστρατηγικούς Παίκτες», άρα πιθανή συνεργασία τους απειλεί θανάσιμα τα αμερικανικά συμφέροντα.

Εν κατακλείδι, στο σκάκι της ζωής κυριαρχούν ο πρακτικός ωφελιμισμός που λέγεται Αριστοτέλης και είναι ο βασιλιάς, και ο ιδεαλιστικός προσδιορισμός που λέγεται Πλάτων. Είναι προφανές ότι η Ε.Ε θα πρέπει να κινηθεί με βάση τον πρώτο και να σταματήσει να κοιμάται μακαρίως βλέποντας οράματα από τον δεύτερο. Η περίοδος της μεταπολεμικής «αθωότητος» έχει περάσει προ πολλού. Είναι καιρός να παρθούν σημαντικές αποφάσεις στην Ε.Ε αναφορικά με το μέλλον της. Θα προχωρήσει σε περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεών της (με ότι αυτό συνεπάγεται, όπως η δημιουργία πανίσχυρου ευρωστρατού) ή θα βαρέσει διάλυση; Θεωρώ ότι όταν λήξει η ουκρανική κρίση (και δεν εννοώ το πιθανό τέλος του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία, αλλά τη συνολική διευθέτηση του ζητήματος) τίποτε δεν θα είναι το ίδιο στην Ευρώπη.  Για τον λόγο αυτό θα πρέπει και η Γερμανία, από την πλευρά της, να αποφασίσει πως θα πορευτεί πανευρωπαϊκά διότι και οι δικές της εμμονές σε παρατεταμένες λιτότητες δεν οδηγούν πουθενά παρά σε πιθανή απόσχιση του νότου και πρόσδεσή του απευθείας στις Η.Π.Α (ή και στη Ρωσία, όπως π.χ η Βουλγαρία που ήδη αλληθωρίζει). Η δύσκολη κατάσταση των ημερών λόγωι του ρωσικού εμπάργκο θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για μία πραγματική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έναντι εκείνων που έχουν πληγεί περισσότερο. Διαφορετικά και αυτό θα εγγραφεί στα αρνητικά για μία μελλοντική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σε τελική ανάλυση για πόσο ακόμη θα πρέπει να ανέχονται οι Ευρωπαίοι να τους φέρονται ως τους φτωχούς συγγενείς, όπως η Αμερικανίδα  υφυπουργός εξωτερικών και υπεύθυνη για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας Βικτωρία Νούλαντ που ξεστόμισε το αμίμητο: “f… the E.U.

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς