Βυζαντίου Εντρύφησιc

Την Παρασκευή, ή, το αργότερο Δευτέρα κυκλοφορεί το βιβλίο μου ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΕΝΤΡΥΦΗΣΙC. Πρόκειται για μία περιδιάβαση στον Βυζαντινό κόσμο μέσα από την εξέταση διαφόρων όψεων του Βυζαντίου. 

Συγκεκριμένα, το βιβλίο ξεκινά με μία χρονολόγηση των κυριωτέρων (όχι όλων) χρονικών σταθμών της Βυζαντινής Ιστορίας. Στη συνέχεια εξετάζουμε τη Νομοθεσία, την αυτοκρατορική εξουσία, την τέχνη των φορητών εικόνων και των Εικονογραφημένων Χειρογράφων, τη Μουσική, τις Αιρετικές διδασκαλίες συν την Εικονομαχία (από πολιτική άποψη), την Ελληνικότητα του Βυζαντίου (κάτι μου λέει πως θα είναι το πλέον πολυδιαβασμένο κεφάλαιο), τις σχέσεις επιγαμίας ως διπλωματικό όπλο και τελειώνει με μία Μελέτη Περίπτωσης ως προς το Δίκαιον του ισχυροτέρου. Επελέγη η αποστολή του Λιουτπράνδου της Κρεμώνας στον Νικηφόρο Φωκά.

Το βιβλίο αριθμεί περί τις 163 σελίδες. Οι φωτογραφίες είναι ασπρόμαυρες για να είναι πιο χαμηλό το κόστος. Γενικά θα είναι σε προσιτή τιμή. Είναι από τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ.

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ 28ης Οκτωβρίου

Λοιπόν έχουμε πόλεμο..." απαντάει ο Ιω. Μεταξάς προς τον Ιταλό πρεσβευτή ,Εμμανουέλε Γκράτσι όταν του επέδωσε εκείνος το κείμενο-τελεσίγραφο της Ιταλικής κυβερνήσεως, όπου ζητούσε ελεύθερη διέλευση των ιταλικών δυνάμεων απο τήν Ελλάδα κ εγκατάστασή τους σε στρατηγικές βάσεις αυτής.
Ο Γκράτσι του απαντάει "όχι απαραίτητα ,εξοχότατε" , για να λάβει την τελευταία κ κατηγορηματική απάντηση απο τον εθνικό κυβερνήτη: "Όχι, είναι απαραίτητο".Η συνομιλία διεξήχθη εις την γαλλική γλώσσα.Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους....

Αυτές οι δύο προτάσεις του Ιω. Μεταξά συνοψίσθηκαν απο τον Τύπο της εποχής στο μονολεκτικό "ΟΧΙ". Ένα όχι που βροντοφώναξαν όλοι οι Έλληνες πανηγυρίζοντας την άλλη μέρα.
Φυσικά το "ΟΧΙ" δεν το είπε μαζικά ο λαός ,ούτε οι Έλληνες πολέμησαν τον ...φασισμό κ μόνο.. σύμφωνα με τις ηλ...ίθιες θεωρίες της αριστεράντζας. Ο Ιω. Μεταξάς είπε το "ΟΧΙ" κ μόνον κ απλά εξέφρασε την θέληση όλου του λαού κ του έθνους. Ένας λαός τον οποίο όμως είχε προετοιμάσει κ ηθικά με ανύψωση του εθνικού του φρονήματος αλλά κ υλικά ,εξοπλίζοντας κ αναδιοργανώνοντας καλύτερα το στράτευμα. Ένας Μεταξάς που έκανε την άριστη επιλογή ως στρατηγικός κ άκρως ρεαλιστικός νους που ήτο να ταχθεί με το μέρος των συμμαχικών δυνάμεων που τότε ήταν μόνο η Μεγάλη Βρετανία ουσιαστικά ,πράγμα που τόνιζε συνέχεια.

Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι μέχρι να φθάσουμε στην 28η Οκτωβρίου είχαν προηγηθεί αρκετές ωμές ιταλικές προκλήσεις , κ με θύματα απο ελληνικής πλευράς , που αν ήταν τότε κάποιοι...εθνικισταράδες...σίγουρα θα τον "περιέλουζαν" με τα κατάλληλα κοσμητικά επίθετα. Αυτός όμως δεν ήθελε να δίνει αφορμές κ να προκαλεί. Προέτοιμαζε αθόρυβα τις Ένοπλες Δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα κ τελικά τον δικαίωσαν αυτές αποκρούοντας σθεναρά δύο αυτοκρατορίες!

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

Η ελληνική Δεξιά και οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις

Ο λεγόμενος ευρύτερος χώρος των εθνικοφρόνων εν Ελλάδι κ ειδικά η μεταπολιτευτική Δεξιά στην χώρα μας  ,σαν ένα ευρύτερο σύνολο, σε ότι αφορούσε το Ισραήλ, σαν κράτος  και  τους Εβραίους γενικά, προέβαλλε πάντα αισθήματα τα οποία  κυμαίνονταν από την φιλία μέχρι κ την ωμή καχυποψία κ εχθρότητα. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ,δεδομένου ότι οι Εβραίοι δεν έχουν συνδεθεί ,δικαίως άλλες φορές , αδίκως κάποιες άλλες , με την θετική τους στάση έναντι των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών και λόγω της προγενέστερης αυστηρά γκετοποιημένης κοινωνικά ζωής τους , από τους περισσότερους τουλάχιστον ,μαζί με θρησκευτικούς, ιστορικο-πολιτισμικούς λόγους είχαν αποκτήσει μία απωθητική εικόνα για το υποσυνείδητο των ευρωπαϊκών λαών. Η ελληνική Εθνική Δεξιά δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από αυτό το ρεύμα, αφού και εδώ υπήρχε ιστορικό.

Φυσικά μεταπολεμικώς , με την ίδρυση του ισραηλινού κράτους , και με την αμέριστη προσπάθεια αυτού να είναι ο στυλοβάτης του δυτικού κόσμου στην Μέση Ανατολή και με την βοήθεια των ΗΠΑ που μέσω αυτού είχαν μία βάση μόνιμη και ελεγχόμενη έναντι του τότε κομμουνιστικού κινδύνου η στάση προς το Ισραήλ αρχικά κ μετά για τους Εβραίους άρχισε ν’ αναθεωρείται. Τότε η δική μας εθνική – αστική Δεξιά ρίχνοντας το βάρος του κινδύνου πλέον  στον εξωτερικό και εσωτερικό κομμουνιστικό κίνδυνο, έβλεπε με συμπάθεια τον αγώνα  του Ισραήλ για να σταθεροποιηθεί στην πατρώα του γη, εναντίον Αράβων δικτατόρων ,εθνικοσοσιαλιζόντων, οι οποίοι υποστηρίζονταν από την τότε Σοβιετική Ένωση ,στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου.  Οι συνήθεις συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις για το ρόλο των Εβραίων έκαναν στην άκρη και έπαψαν από  πλήθος δημοσιογράφων και  «ψαγμένων»  πολιτικών του  λεγομένου χώρου ,αφού η κομμουνιστική λαίλαπα ,καραδοκούσε και δεν ήταν κανένας πρόθυμος δεξιός πολιτικός  έτοιμος να δεχθεί να θυσιάσει τα αντικομμουνιστικά  προτάγματα που  επίτασσε η εποχή του δίκην μίας παλαιόθεν αντισημιτικής στάσης που υπήρχε ,ενδόμυχα, σε μεγάλα στρώματα του δεξιού πολιτικού κόσμου.

Ένα καθοριστικό σημείο αυτής της αλλαγής στάσης ,μέσα στους κόλπους της τότε ευρύτερης Εθνικής Παράταξης (προσοχή, μιλάμε  μόνο για εκείνη την εποχή) , η οποία οριοθετείτο από την εθνικιστική - ολοκληρωτική  τάση ,με νέο-φασιστικές επιρροές, μέχρι και πέριξ του Κέντρου ,με βασικό της θεμέλιο τον αντικομμουνισμό, ήταν και η κατάληξη του  εθνικού ελληνικού φοιτητικού κινήματος ( ΕΣΕΣΙ)  στην Ιταλία, που την δεκαετία του ΄60 είχε γνωρίσει μέρες δόξας. Επί Απριλιανού όμως καθεστώτος άρχισαν οι έντονες διαφορές μέσα στους κόλπους εκείνου του κινήματος αφού οι φοιτητές - υποστηρικτές του στρατιωτικού καθεστώτος ,οι οποίοι διέπονταν από έναν έντονο αντι-κομμουνισμό και ακραιφνές δεξιό-συντηρητικό πολιτικό  πάθος ,ήρθαν , η αλήθεια είναι και με την παρότρυνση του ίδιου του καθεστώτος ,σε σύγκρουση με όλους εκείνους που εξέφραζαν εθνικοσοσιαλίζουσες – εθνικοεπαναστατικές αντιλήψεις μέσα σε εκείνο το φοιτητικό κίνημα …Συστατικό στοιχείο της σύγκρουσης ήταν και η στάση των τελευταίων προς το Ισραήλ και τους Εβραίους ,αρνούμενοι ν’ αποδεχθούν τα τετελεσμένα των τοτινών συγκυριών. Οι οπαδοί της αστικής και αντικομμουνιστικής Δεξιάς δεν ήταν δυνατόν να ταυτιστούν με αντι-εβραϊκές ρητορικές και θωπείες προς τα σοσιαλιστικά αραβικά κράτη που ήταν σε ευθεία σύγκρουση με το Ισραήλ. Κάπως έτσι βάρεσε διάλυση και το ΕΣΕΣΙ…..

Το πρόβλημα αυτό για την ελληνική Δεξιά  συνεχίστηκε και στην Μεταπολίτευση και φθάνει μέχρι και στην σημερινή εποχή της Κρίσης:

Σε όλη την διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως ,όπου η Αριστερά απέκτησε την ιδεολογική κυριαρχία σε όλους τους κοινωνικούς μηχανισμούς προπαγάνδας και επιρροής ,με μία «Δεξιά» ,μία συντηρητική παράταξη , που την ένοιαζε όλο και πιο πολύ η «καρέκλα» και η νομή της εξουσίας με κάθε τρόπο αδιαφορώντας για το πεδίο του ιδεολογικού αγώνα , και σε συνδυασμό με την όλο και μεγαλύτερη αποϊδεολογικοποίηση  από τα συντηρητικά ιδεώδη της τότε Ν.Δ που υποτίθεται εκπροσωπούσε την παράταξη, το κενό καλύφθηκε από ανθρώπους που προήρχοντο από άλλον πολιτικό-ιδεολογικό χώρο που όμως είχαν κοινό σημείο με την συντηρητική οπτική των πραγμάτων ,την προάσπιση εθνικών αξιών και τον αντικομμουνισμό . Ο κατεξοχήν κομματικός χώρος της Δεξιάς σμίκρυνε αρκετά, οι προτεραιότητες της κοινωνίας σταδιακά άλλαζαν και τα κομματίδια που εμφανίζονταν ως οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της ελληνικής εθνικής- αστικής  Δεξιάς, παρά την όποια φιλότιμη προσπάθειά τους ,ήταν ανίκανα να ενσταλάξουν σοβαρές ιδεολογικές θεωρήσεις στα μέλη της τελευταίας. Γίναμε το ιδεολογικό περιθώριο. Και αυτή γενική κατάσταση επηρέασε και τα επί μέρους.

 Ουσιαστικά ο κόσμος της Δεξιάς αφέθηκε και ανέχθηκε να τον «αλωνίζουν» ιδεολογικά και να τον κατευθύνουν οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού εν Ελλάδι αφού δεν υπήρχε κάτι καλύτερο. Το γεγονός ότι τα ιδεολογικά όρια μεταβλήθηκαν με τους εθνικιστές θεωρητικούς να μονοπωλούν πλέον την κατάσταση οδήγησε έναν ολόκληρο κόσμο σε πλήρη σύγχυση σε πολλά θέματα ,όπως το …εβραϊκό!

 Ο αντισημιτισμός με την μορφή του αντιεβραϊσμού μεταδόθηκε αρκετά και σε πολλούς δεξιούς ,όταν η κυρίαρχη πολιτικά θέση των κομμάτων που εκπροσωπούσαν την Δεξιά ήταν γενικά φιλοεβραϊκή. Ή καλύτερα , θεωρούσε ότι οι Ισραηλινοί δικαιούντο κράτος δικό τους ,και υπήρχε η συνείδηση ότι αυτό αποτελεί τμήμα του δυτικού κόσμου σε μια αραβική ,φιλοϊσλαμική μέγγενη. Δυστυχώς όμως επειδή το παιχνίδι της ιδεολογικής κυριαρχίας των εθνικο-σοσιαλιζόντων αντισημιτών, καλά κρατούσε ,παρατηρείτο το τραγικό φαινόμενο ,μέσα τους κόλπους της συντηρητικής δεξιάς, να υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι να κάνουν συναγωνισμό με την κομμουνιστική αριστερά στο ποιος θα υποστηρίξει περισσότερο τριτοκοσμικά καθεστώτα ή…. τους Άραβες επειδή ήταν εχθροί των Εβραίων ή επειδή οι Παλαιστίνιοι της …Χαμάς χαιρετούσαν …ναζιστικά (έλεος!!) Καμία σοβαρή γεωπολιτική ανάλυση δεν υπήρχε ,όπως δεν υπήρχε και λογικά οργανωμένη και πολιτική πρόταση  που να εξυπηρετούσε τα αληθινά εθνικά μας συμφέροντα από δεξιά σκοπιά ,δίκην ενός τελειωμένου συναισθηματισμού, προκαταλήψεων  και συνωμοσιολογικών παρεκτροπών από διανοητές του εξτρεμιστικού εθνικισμού.

Στην διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως υπήρξε άλλο ένα μέτωπο της ορθολογικής δεξιάς που ήθελε καλές σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ ως ομότιμο μέλος του δυτικού κόσμου ως έναν φραγμό, αρχικά ,στην δυναμική της Σοβιετικής Ένωσης στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, και αυτό ήταν με την έξαλλη μαρξιστική αριστερά και τις παραφυάδες της που είχε δαιμονοποιήσει  το Ισραήλ ακριβώς γιατί ήταν δεμένο στο αμερικανικό άρμα…. Ο ανορθολογικός λαϊκιστικός λόγος του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ ,Αν. Παπανδρέου, και η έντονη στροφή του προς ικανοποίηση των αριστερών πόθων όσον αφορούσε την εξωτερική πολιτική της χώρας μας , δεν άφησε ανεπηρέαστη και την κατάσταση με το Ισραήλ ,όπου έδειξε εξαρχής μία καχυποψία, αν όχι υποβόσκουσα επιθετικότητα, προς εκείνο αναπτύσσοντας έντονα τις σχέσεις με τα αραβικά κράτη και τους ….Παλαιστίνιους. Ο Αντρέας προτιμούσε να τα έχει καλά με τον κάθε τελειωμένο Άραβα  δικτατορίσκο ή χαλίφη  που δεν ήθελε καν την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους παρά ν’ αναβαθμίσει τις σχέσεις μ’ εκείνο, χωρίς παράλληλα να είναι και εχθρικό προς συγκεκριμένα αραβικά κράτη. Αλλά αυτός είχε βάλει σκοπό μάλλον ν’ ανακηρυχθεί δεύτερος  τη τάξει «εθνάρχης» των Παλαιστίνιων !! Δεν είναι τυχαίο που και οι Εβραίοι οι περισσότεροι εν Ελλάδι, όντες προς τον φιλελευθερισμό κλίνοντες, μισούσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου όσο τίποτα άλλο. Η Αριστερά μαζί με το λαϊκιστικό Πασοκ δεν κοίταζαν τι συνέφερε γεωπολιτικώς την χώρα μας αλλά κοίταζαν πώς να ικανοποιήσουν τα συναισθηματικά και ιδεολογικά τους κόμπλεξ, αναβιβάζοντας σε «ιερό»  κάθε απελευθερωτικό κίνημα που στρεφόταν φυσικά εναντίον δυτικόφρονου κράτους, αφού ο αντιαμερικανισμός είναι κάτι σαν «γραμμένο στο αριστερό DNA”!!! Tα αποτελέσματα στην εξωτερική μας πολιτική τα βιώσαμε για τα καλά και οι Άραβες φυσικά αποδείχθηκαν ανάξιοι της υποστήριξής μας .

Αυτός όλος ο αντι-εβραϊσμός από δύο ,διαφορετικά σχετικά, ιδεολογικά συστήματα, και ειδικά με την αριστερή ιδεολογική ηγεμονία , κυριάρχησε , είναι αλήθεια στην ελληνική κοινωνία και δεν ήταν δυνατόν η συμπίεση αυτή να αφήσει αλώβητη την ελληνική Δεξιά ,επηρεαζόμενη όπως είδαμε και από τους παραπάνω παράγοντες.

Τα χρόνια πέρασαν , η Μεταπολίτευση κατέρρευσε, βεβαιότητες δεκαετιών ψόφησαν , η πολιτική και κοινωνική κατάσταση μετεβλήθη ριζικά, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συσχετισμοί επανακαθορίστηκαν. Η Εθνική – Αστική Δεξιά , μπόρεσε να βρει τον δικό της ζωτικό χώρο μέσα από την κρίση και ν’ αποκτήσει ρόλο στα πράγματα και ιδίως την  δυναμική να προωθήσει κάποια θέματα όπως αυτό των καλύτερων σχέσεών μας με το κράτος του Ισραήλ. Ασφαλώς για πολιτικούς λόγους που προείπαμε και πάνω και άπτονται της συλλογικής ασφαλείας του ευρύτερου αμυντικού ευρω-δυτικού  συστύματος, αλλά κυρίως και πρωτευόντως διότι έχουμε συμφέρον σαν κράτος ,σαν έθνος, να μην έχουμε απλά καλές σχέσεις με το ισραηλινό κράτος , αλλά να σφυρηλατίσουμε βαθιές συμμαχικές σχέσεις κάτι το οποίο ήδη γίνεται. Και φυσικά γι’ αυτό υπεύθυνα δεν είναι μόνο τα μεγαλοοθωμανικά οράματα του Νταβούτογλου, οι δράσεις του Τούρκου που θέλει πλέον ωμά να αποκτήσει συγκεκριμένο ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης , που τον έφεραν σε ρήξη με τους Ισραηλινούς αφού εκτός όλων των άλλων , κινείται στην θρασύτατη ,για εκείνο ,κατεύθυνση να προσεταιριστεί ισλαμιστικές οργανώσεις οι οποίες απλά θέλουν να «σβήσουν» το Ισραήλ από τον χάρτη….

Με το Ισραήλ πλέον μας ενώνει η ΑΟΖ, και τα αποθέματα πετρελαίου ή φυσικού αερίου  ή και άλλων ορυκτών  του υποθάλασσιου πλούτου μας. Έχει δημιουργηθεί ένας δυναμικός άξονας συμμαχικός , με βάση τις ΑΟΖ, Κύπρου ,Ισραήλ και εν δυνάμει της Ελλάδος  ,εφαπτόμενες και με την ενέργεια να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Μιλάμε πλέον για γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας μας ,δεδομένου κιόλας τις ισχυρές αεροναυτικές δυνάμεις αποτροπής που διαθέτει Ελλάδα και Ισραήλ και αποτελούν φραγμό στην τουρκική επιθετικότητα. Αποδείχτηκε, αφού και τα γεωπολιτικά δεδομένα άλλαξαν ,ότι το Ισραήλ με τους κατάλληλους χειρισμούς θα μπορούσε να γίνει ένας σύμμαχος επ’ ωφελεία μας ,στο διηνεκές. Βέβαια το μέλλον θα δείξει τι θα ισχύσει διότι  όλα είναι ρευστά στην περιοχή μας. Πάντως σίγουρα βρήκαμε έναν σύμμαχο που είχαμε καιρό να βρούμε. Ένας σύμμαχος που όσο μας έχει ανάγκη αυτός άλλο τόσο τον έχουμε και εμείς.

Η ελληνική Δεξιά λοιπόν ,σαν ένα σύνολο, θα πρέπει να διατρανώσει  ότι πάνω από όλα υπάρχει το ρεαλιστικό εθνικό συμφέρον και όχι οι διάφορες συναισθηματικού τύπου περισσότερο, προκαταλήψεις και απολυτοποιήσεις. Διότι περικλείει μέσα της έναν αγνό ορθολογισμό που την καθοδηγεί σε προτάσεις και προγραμματικές θέσεις βιώσιμες και με αποτέλεσμα για το έθνος και την Πατρίδα. Και κάπως έτσι ποτέ δεν διακινδύνευσε κατά βάθος την σταθερότητα των σχέσεων της χώρας μας , με τα υπόλοιπα δυτικά κράτη και ιδίως αυτά που διέθεταν ένα άλφα κύρος, όπως ήταν και το Ισραήλ, διότι η θέση μας σαν κράτος είναι δεδομένο ότι είναι στον δυτικό συνασπισμό ,ακόμα και τώρα που το ανατολικό μπλοκ ,έχει μεν καταρρεύσει , αλλά έχουν δημιουργηθεί άλλα μικρότερα μπλοκ .

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

 

 

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ;

 

Οι σχέσεις της κυβέρνησης με την τρόικα τους τελευταίους μήνες περνούν από διάφορα επίπεδα. Έχουν διαφωνήσει ευθέως και επισήμως για μια σειρά θεμάτων, όπως οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας και η απελευθέρωση των εμπορικών συμβάσεων, ενώ η κυβέρνηση εξακολουθεί να δίνει τη μάχη της δημοσιονομικής προσαρμογής με πρώτο στόχο την αποφυγή νέων μέτρων. Η κατάσταση είναι στο όριο, όπως είδαμε πολλές φορές μία δήλωση από οποιαδήποτε πλευρά υπήρξε αρκετή για να πυροδοτήσει εντάσεις και σενάρια. Ειδικά τις τελευταίες μέρες μάλιστα είναι πολύ έντονη η φημολογία, που επιβεβαιώνεται και από επίσημες δηλώσεις, ότι επίκειται σύγκρουση και η κυβέρνηση δεν αποκλείει να χρησιμοποιήσει το όπλο των εκλογών εφόσον η τρόικα φανεί ανυποχώρητη. Ένα σενάριο που έχει ακουστεί πολλές φορές στο παρελθόν αλλά ποτέ δεν έχει επιλεγεί. Φυσικά υπό διαφορετικές συνθήκες.

Οι κριτικές απέναντι στην τρόικα τα τρία χρόνια που την έχουμε κοντά μας ποικίλλουν. Άλλοι την κατηγορούν ότι σχεδίασε μια λάθος πολιτική, το περιβόητο μνημόνιο, και την επέβαλε εκβιαστικά. Άλλοι ότι πίεσε υπερβολικά πολύ για το δημοσιονομικό κομμάτι του προγράμματος και εμφανίστηκε πολλές φορές αδιάλλακτη και ανυποχώρητη, με κακές συνέπειες για το ίδιο το πρόγραμμα. Άλλοι πάλι την κατηγορούν ότι δεν πίεσε όσο έπρεπε στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, το μεταρρυθμιστικό, τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτό δηλαδή που είχε μεγαλύτερη ανάγκη η χώρα. Εν ολίγοις, η κριτική προς την τρόικα είναι διαφόρων ειδών, είναι όμως κοινή διαπίστωση ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τη σχολιάζει αρνητικά για τους δικούς του λόγους. Ακόμα και όσοι έχουν θετική γνώμη και πιστεύουν στην αναγκαιότητα της συνήθως δεν έχουν αυτή τη στάση επειδή τη θεωρούν δημιουργική ή παραγωγική. Τη θέλουν ως Μπαμπούλα. Είναι γνωστό ότι ο Έλληνας, και κατ’ επέκταση το ελληνικό κράτος, αν δεν έχουν το Μπαμπούλα πάνω απ’ το κεφάλι τους δεν κάνουν τίποτα. Φοβούνται, βολεύονται και μεταθέτουν το πρόβλημα στο μέλλον. Όταν πλέον συνήθως δε μπορεί να λυθεί.

Το ερώτημα σήμερα όμως είναι: Εφόσον η κυβέρνηση και η τρόικα οδηγηθούν σε σύγκρουση τι στάση πρέπει να κρατήσει η κυβέρνηση; Να υποχωρήσει, να επιδιώξει συμβιβασμό ή να μείνει σταθερή; Εν ολίγοις, χρειάζεται ένα όχι στην τρόικα;

Όπως ανέφερα και πριν αδιαμφισβήτητα η κοινή γνώμη είναι εντελώς αρνητική απέναντι στην τρόικα. Όχι όλοι για τους ίδιους λόγους, αλλά η στάση είναι κοινή. Εκ πρώτης όψεως λοιπόν φαίνεται ότι μια πολιτική επιλογή σύγκρουσης θα ήταν σωστή. Ωστόσο αφενός επειδή τα φαινόμενα απατούν, αφετέρου επειδή πέραν της πολιτικής υπάρχει και η πραγματικότητα συμπεράσματα δεν πρέπει να εξάγονται τόσο εύκολα.

Κατ’ αρχάς η τρόικα δεν ήρθε εδώ τυχαία, ούτε επειδή μας αγαπάει. Κάποιους αντιπροσωπεύει, και όταν επιλέγεις να τα σπάσεις μαζί της επιλέγεις να τα σπάσεις και με τους ανωτέρους της. Και άλλο είναι να τα σπας με τον Τόμσεν, άλλο είναι με το ΔΝΤ. Υπάρχει πάντα η προοπτική να συγκρουστεί η κυβέρνηση με την τρόικα και ως αντίποινα να διακοπεί η χρηματοδότηση της από τους μοναδικούς οργανισμούς που δέχονται ακόμα να την ενισχύουν. Αυτό έχει γίνει στο παρελθόν, το Σεπτέμβριο του 2011 με το Βενιζέλο υπουργό Οικονομικών, και όλοι θυμόμαστε τους αξέχαστους μήνες που ακολούθησαν, με το θρίλερ της 6^ης δόσης που τελικά οδήγησε στο σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Το είδαμε και πέρυσι στην Κύπρο, όταν η εκεί τρόικα απέδειξε με τον πιο τρανό τρόπο ότι δε μπλόφαρε. Θεωρείται σίγουρο λοιπόν ότι το χαρτί της μπλόφας δεν υπάρχει σήμερα. Αν η κυβέρνηση αποφασίσει να πει όχι πρέπει να δεχτεί ότι και η τρόικα θα αποχωρήσει, και αν η κυβέρνηση απειλήσει με εκλογές πρέπει να είναι αποφασισμένη να πάει όντως σε εκλογές.

Βέβαια οι συνθήκες σήμερα δεν είναι οι ίδιες. Κατ’ αρχάς λόγω των πολιτικών αλλά και οικονομικών εξελίξεων από το 2011 είναι αμφίβολο αν η τρόικα εκπροσωπεί πλέον το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν. Το είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν η ίδια η Λαγκάρντ διέψευσε τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ, που μιλούσαν για την ανάγκη νέων μέτρων, και όταν η Κομισιόν απέρριπτε κάθε ενδεχόμενο αύξησης των φόρων. Ακόμα και σε αυτούς τους οργανισμούς η σύγκρουση οικονομίας-πολιτικής είναι πλέον φανερή. Για τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ το ενδεχόμενο πτώσης της κυβέρνησης δε σήμαινε τίποτα, αντιθέτως για την πολιτικό Λαγκάρντ σήμαινε πολλά. Πλέον ξέρουν πως η κατάσταση στην Ελλάδα είναι κρισιμότατη και είναι πολύ πιο προσεκτικοί. Επιπλέον και η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι καλύτερη πλέον. Το πρωτογενές πλεόνασμα, η βελτίωση των οικονομικών δεικτών,  η αναστολή αποπληρωμής τόκων και η μετατροπή του χρέους σε δημόσιο αντί για ιδιωτικό έχει δώσει στην κυβέρνηση μεγαλύτερες δυνατότητες ελιγμών.

Απ’ την άλλη αυτές οι εξελίξεις μπορεί να έχουν και διαφορετική ανάγνωση. Το γεγονός ας πούμε ότι πλέον οι ιδιωτικές τράπεζες στο εξωτερικό δεν κινδυνεύουν από μία ελληνικά στάση πληρωμών θα μπορούσε να δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες ελιγμών στους δανειστές, με τον ίδιο τρόπο που δίνει και σε εμάς. Συνεπώς η κατάσταση είναι λεπτή, και δεν είναι τόσο ζήτημα επιλογής όσο ζήτημα χειρισμών τι θα γίνει.

Το δεδομένο πάντως είναι ένα: Είτε χρειάζεται είτε όχι ένα ΟΧΙ στην τρόικα αυτό πρέπει να ειπωθεί για τους σωστούς λόγους. Δεν αντιπαθούν την τρόικα όλοι οι Έλληνες για τους ίδιους λόγους, και προφανώς το όχι η κυβέρνηση δε σκοπεύει να το εκμεταλλευτεί πολιτικά προς όλους. Θέλει να στοχεύσει σε μια συγκεκριμένη μερίδα του κόσμου, άρα ο λόγος που θα το πει πρέπει να είναι ο ίδιος με το λόγο που η συγκεκριμένη μερίδα αντιπαθεί την τρόικα. Και φυσικά δεν πρέπει να χάσει τους λίγους έστω που για τους λόγους που εκτέθηκαν παραπάνω βλέπουν την τρόικα με μια μεγαλύτερη συμπάθεια. Μόνο για μια απαίτηση παράλογη και επιζήμια πρέπει να φτάσει στο σημείο να πει όχι, και φυσικά οι ενδεχόμενες συνέπειες αυτού πρέπει να υπολογιστούν προσεκτικά. Αν είναι να προκύψουν περισσότερα αρνητικά απ’ όσο θετικά, και να χαθούν όσα με πολύ κόπο επετεύχθησαν τους τελευταίους μήνες, άστο καλύτερα.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

 

Ένα οικονομικό μοντέλο που ήταν καταδικασμένο σε χρεοκοπία…

Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση για την υπερφορολόγηση, την οποία βιώνουμε. Υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, πολλοί και υψηλοί φόροι υπέρ Τρίτων (αγγελιόσημα, λιμανόσημα, ρουσφετόσημα κλπ.), ακατάσχετη πολυνομία, η οποία φέρνει γραφειοκρατία, η οποία είναι… αδελφή της διαφθοράς και έχει… πατέρα το «μαύρο χρήμα».

Αυτό το μοντέλο ονομάζεται ...ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ BY GREECE, το οποίο «γεννήθηκε» για να συντηρήσει και να αναπαράξει τις πελατειακές σχέσεις.

1. Ένα μοντέλο λανθασμένο, υποβολιμαίο και… ύποπτο, που μας έφερε σε αδιέξοδο. Αυτοί που το δημιούργησαν νομίζω ότι είναι γνωστοί, όπως, γνωστοί ήταν και οι ψηφοφόροι που προσδοκούσαν να… βολευτούν, να διοριστούν ή να κερδίσουν μια θέση στον… ήλιο της ανομίας. Και το θέμα αφορά όλους τους πολίτες, είτε αυτούς που στήριζαν τον δικομματισμό, είτε αυτοί που ήταν εξω-δικομματικοί κομπάρσοι.

2. Αυτό το μοντέλο είχε ως γρανάζια τις κρατικές προμήθειες και μάλιστα πανάκριβες, τη διαπλοκή και εν τέλει τη διολίσθηση της χώρας στον δημοσιονομικό γκρεμό. Αυτό το μοντέλο, αυτές οι σαθρές βάσεις, αποτέλεσαν το «πάτημα» για να δημιουργηθεί σε επίπεδο «ελεύθερης» οικονομίας το άλλο έκτρωμα: ο ασύστολος δανεισμός, η υπέρμετρη κατανάλωση, η πλήρης εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές. Το ακριβό κράτος δεν σου επέτρεπε να είσαι επιχειρηματίας και να παράγεις ανταγωνιστικά προϊόντα. Σε ανάγκαζε να είσαι μεταπράτης και να εντάσσεται στον «φουσκωμένο» κλάδο των υπηρεσιών, αγοράζοντας προϊόντα made in China αλλά και φίρμες, σε πολλαπλάσιες τιμές και πολλές φορές με πιστωτικές κάρτες που είχαν επιτόκιο 18%. Το 1982 έπαιξε και έκτοτε δεν… ξανάπαιξε, το γνωστό σλόγκαν με τον ηθοποιό Νίκο Παπαναστασίου «Αγοράζοντας εισαγόμενα την πληρώνουμε όλοι» («Λαλάκης ο εισαγόμενος»).

3. Νορμάλ επιχείρηση δεν μπορούσες να φτιάξεις σε αυτήν τη χώρα λόγω των προαναφερόμενων λόγων, οπότε έφτιαχνες μια μεταπρατική μονάδα, από την οποία προσδοκούσες να πάρεις όσο γίνεται περισσότερα για να φέρεις το καλό αυτοκίνητο από το εξωτερικό, το οποίο είχε αυξημένες ανάγκες σε καύσιμα (από το εξωτερικό), ακριβό σέρβις με ανταλλακτικά (από το εξωτερικό) και πάει λέγοντας….

4. Τώρα το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει. Πάει, πέθανε. Ζωή σε λόγου μας. Ταυτόχρονα, συμπαρασύρει ότι είχε δομηθεί γύρω από την κατανάλωση, η οποία στηριζόταν σε δανεικά, τα οποία διοχετεύονταν σε εισαγόμενα προϊόντα ή σε δραστηριότητες υψηλής φοροδιαφυγής (οικοδομή, διασκέδαση, ιατρικές και νομικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας…). Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν και… λογικό σε μια χώρα όπου υπερδανειζόταν, υπερφορολογούσε και υπερφορολογεί για να συντηρεί κομματικούς στρατούς. Όποιος μπορούσε φοροδιέφευγε, αν λάβουμε μάλιστα υπ΄ όψιν και τη διάλυση του φοροεισπρακτικού και φοροελεγκτικού μηχανισμού κατά την κρίσιμη περίοδο 2004-2009…
Επιπλέον, η κατάσταση επιβαρύνθηκε από τη ρυθμιζόμενη αγορά εργασίας με την οριζόντια αύξηση των μισθών, κάτι που οδήγησε σε βεβήλωση της βασικής έννοιας της οικονομικής επιστήμης περί ευημερίας μέσα από την υγιή αύξηση της παραγωγικότητας και της «δίκαιης αμοιβής» για «ατομική ανταποδοτική εργασία».

5. Αυτή η κατάρρευση, το σπάσιμο της «φούσκας» είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 55 δισ. ευρώ σε έξι χρόνια. Τα επόμενα χρόνια η κατανάλωση θα πρέπει να πέσει στο 35%-40% του ΑΕΠ από 70% που ήταν το 2007, οι επενδύσεις να ανέβουν από το 5% στο 20% και οι εξαγωγές να φτάσουν στο 40%. Αυτό είναι το νέο μοντέλο, περιγραφικά, με όρους ποσοστιαίας διάρθρωσης της οικονομίας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις που είχαν στο επίκεντρο την εσωτερική αγορά έκλεισαν, κλείνουν ή πρόκειται να κλείσουν. Γι αυτές δεν πρόκειται να υπάρξει πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό στους αιώνες των αιώνων. Δυστυχώς…

6. Όσες επιχειρήσεις κατάφεραν να καινοτομήσουν, ήταν και είναι νοικοκυρεμένες, καλύπτουν ειδικές ανάγκες της εσωτερικής αγοράς ή εξάγουν, θα επιβιώσουν. Και αν επιβιώσουν, θα κοιτάξουν πώς θα αποκτήσουν καλύτερη θέση αργότερα…. Μαζί καταστράφηκαν χιλιάδες επιχειρηματίες και «επιχειρηματίες», συμπαρασύροντας και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων. Μέσα σε αυτούς τους επιχειρηματίες πάρα πολλοί, οι οποίοι χρωστούσαν ή χρωστάνε στο ΙΚΑ και στην Εφορία (ηθελημένα ή για λόγους ανωτέρας βίας), οι οποίοι είχαν ως ασπίδα προστασίας τους εργαζόμενους, που πήγαιναν για ένα τίμιο μεροκάματο. Επί της ουσίας όμως, αυτό το μεροκάματο ήταν «επιδοτούμενο» από το Κράτος, αφού το τελευταίο ηρνείτο να εισπράξει τις οφειλές για διάφορους λόγους (είτε λόγω του.. ονόματος του επιχειρηματία, είτε λόγω των ειδικών σχέσεων με την εξουσία σε όλα τα επίπεδα, είτε γιατί δεν μπορούσε ή δεν γινόταν), διατηρώντας πλασματικές θέσεις εργασίας. Έτσι, ολοκληρώθηκε το 2007 το μοντέλο της πλασματικής ευημερίας με τον υπερδανεισμό Κράτους και ιδιωτών και η συνέχεια είναι γνωστή…

7. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Όσοι θεωρούσαν πολλά πράγματα δεδομένα θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν και το μεγαλύτερο τίμημα. Όσοι διαθέτουν ευελιξία και έχουν συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι όπως χθες, αλλά θα χρειαστεί πολύ δουλειά και αλλαγή προτεραιοτήτων, θα επιβιώσουν. Η οικονομική χρεοκοπία που συνετελέσθη στη χώρα μας είναι το λιγότερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολιτική, θεσμική και αξιακή χρεοκοπία αυτής της… κουκίδας του χάρτη που λέγεται Ελλάδα.

8. Οι διαπιστώσεις,οι βερμπαλισμοί, οι φωνές, η μιζέρια, οι… αιμοδιψείς αντιλήψεις είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι εφόσον συντηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα θα μας φέρουν σε σημείο συνολικής κατάρρευσης. Η δουλειά, η προσήλωση στις θετικές και δημιουργικές προοπτικές της πατρίδας, η εμμονή στην επίτευξη των στόχων, θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Έξοδος από το αδιέξοδο δεν επέρχεται όταν όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη. Αυτός που σήμερα δεν έχει δουλειά, αν τα πράγματα εξελιχθούν θετικά, θα βρει στη συνέχεια και θα κληθεί να αποδείξει ότι δικαιούται κάτι καλύτερο από τα 500 ή 700 ή 1.000 ή 1.500 ευρώ και πάει λέγοντας. Αν αυτός που δεν έχει δουλειά επιθυμεί την καταστροφή του άλλου που (ακόμη) έχει, τότε εκεί σταματάει η συζήτηση… Όταν και ο τελευταίος δεν θα έχει δουλειά, τότε τον λόγο θα έχουν τα… όπλα και η αιματοχυσία. Αν αυτά τα τελευταία είναι η… συνταγή για το success story, τότε, η οικονομική επιστήμη, σταματάει να ασχολείται με το θέμα, καθώς η οικονομία (που είναι ψυχολογία…) μετατρέπεται σε… ψυχιατρική ανάλυση.

 

Λουκάς Γεωργιάδης

Εξευτελίζοντας την δημοκρατία

Ήταν ακριβώς δυο χρόνια πριν, Οκτώβριος του 2011, όταν ο αναρχοκομμουνιστής αντεξουσιαστής Νίκος Μαζιώτης και η σύντροφος και συγκρατουμένη του Πόλα Ρούπα αποφυλακίζονταν λόγω παρελεύσεως του δεκαοκταμήνου της προφυλακίσεως. Λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 2012, εξαφανίστηκαν περνώντας στην παρανομία και χλευάζοντας στην πράξη την δημοκρατία, που όχι μόνο τους εξασφάλισε την κατά νόμον μεταχείριση αλλά και διαχρονικά επέδειξε από επιείκεια ως και ανοχή στους ίδιους και τον πολιτικό χώρο τους συνολικά. Για να δούμε κατ' αρχάς το θέμα σε βάθος χρόνου.

Τον Απρίλιο του 2010, αμέσως μετά την σύλληψη του Μαζιώτη και των συγκατηγορουμένων του, είχα δημοσιεύσει το κείμενο "Κράτος Δικαίου και Αδίκου", σχετικά με την δυσανάλογα των πράξεων επιεική ποινική του μεταχείριση και τις παθογένειες του συστήματος απονομής δικαιοσύνης της χώρας μας. Έγραφα λοιπόν:

"Η πολύ πρόσφατη επιτυχία της Ελληνικής Αστυνομίας με την σύλληψη του πυρήνα της τρομοκρατικής οργανώσεως «Επαναστατικός Αγώνας» έφερε στην επιφάνεια των λιμναζόντων υδάτων της πολιτικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας μια πτυχή, που (τυχαία;) δεν έχει φωτιστεί ακόμα όσο θα έπρεπε. Οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες είχαν προσαχθεί και συλληφθεί στο παρελθόν για αδικήματα που ταυτίζονται ή σχετίζονται με την πρόσφατη δράση τους.

Χαρακτηριστικότερη είναι η περίπτωση του φερομένου ως εγκεφάλου της οργανώσεως Νίκου Μαζιώτη. Παλιός γνώριμος των διωκτικών αρχών ο Μαζιώτης, είχε προσαχθεί από την ΕΛ.ΑΣ. στο εδώλιο της Δικαιοσύνης με εξαιρετικά σοβαρές κατηγορίες και είχε πρωτοδίκως καταδικαστεί σε 15ετή φυλάκιση. Στον δεύτερο βαθμό, στο Εφετείο, η ποινή του είχε μειωθεί στο ένα τρίτο(!) λόγω «προτέρου εντίμου βίου»(!!!), με αποτέλεσμα με περίπου τρία χρόνια εκτίσεως ποινής να αφεθεί ελεύθερος χάριν των ευεργετημάτων του νόμου. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία ενός πολύ σοβαρού κοινωνικού μας προβλήματος. Ενός προβλήματος που φανερώνει μια κοινωνικο-πολιτική και ηθικο-ιδεολογική αναπηρία μας.

Το σύστημα Δικαίου μας αποδεικνύεται ότι έχει υποστεί μια μετάλλαξη μέσα σε μια μακρόχρονη διαδικασία αλλαγών στην νομοθεσία και στο σύστημα αποδόσεως δικαιοσύνης. [...] Η επικράτηση στο πολιτικό σύστημα, στο ακαδημαϊκό-πνευματικό κατεστημένο και συνακολούθως στο κοινωνικό μας περίγραμμα των πλέον «προοδευτικών» και «νεωτερικών» απόψεων, τόσο εν γένει όσο και επί του προκειμένου, της δικαιοσύνης. [...]

Άνθρωποι αδίστακτοι όπως ο Μαζιώτης συλλαμβάνονται, καταδικάζονται κι αφήνονται να κυκλοφορούν και να δρουν ανενόχλητοι. Ποινικοί κατάδικοι – για βαριά κακουργήματα – κυκλοφορούν ελεύθεροι με 5μερες άδειες – λες κι είναι στρατιώτες που κάνουν την θητεία τους. Αρκετοί μάλιστα απ’ αυτούς αποδεικνύονται υπότροποι και προβαίνουν σε κακουργηματικές πράξεις κατά τις άδειές τους. Δολοφόνοι στυγεροί αποφυλακίζονται μετά από 7 ή 9 έτη στην φυλακή και εγκληματούν αμέσως σχεδόν μετά την απελευθέρωσή τους. Συγγενείς άγρια δολοφονημένων θυμάτων βλέπουν τους φονιάδες των προσφιλών τους προσώπων να κυκλοφορούν προκλητικά ελεύθεροι και κινούνται προς ενέργειες αυτοδικίας. Μεγαλέμποροι ναρκωτικών αθωώνονται και δρουν απερίσπαστοι επικαλούμενοι την ιδιότητα του χρήστη. Όλα αυτά αλλά κι άλλα πολλά έχουν προκαλέσει γενικευμένο και ολοκληρωτικό αίσθημα ατιμωρησίας και ανασφάλειας στους Έλληνες πολίτες. Οι κακοποιοί αποθρασύνονται και οι πολίτες ζουν μέσα στον φόβο, νιώθοντας απροστάτευτοι από ένα ανύπαρκτο κράτος και μια απούσα δικαιοσύνη.

Ως πού θα πάει αυτό; Για πόσο ακόμη θα είμαστε θεατές σε αυτό το θέατρο του παραλόγου; [...] Πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτό το απαράδεκτο καθεστώς. Και πρέπει να δοθεί άμεσα.”

Πόσα έχουν αλλάξει από τότε; Τίποτα προφανώς. Εκμεταλλευόμενοι τις ευνοϊκές πρόνοιες του ποινικού νόμου και τις εγγενείς αδυναμίες και δαιδαλώδεις κωλυσιεργίες του δικαστικού συστήματος οι Μαζιώτης και Ρούπα δεν έχουν ακόμα δικαστεί, αφέθησαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, τους οποίους παρεβίασαν περνώντας και πάλι στην παράνομη δράση και, όπως χθες απεδείχθη, ήδη επιβεβαιωμένα ο Μαζιώτης έχει κάνει μία ληστεία ενώ πιθανότατα εμπλέκεται και σε άλλη, με συνολική λεία άνω του €1.000.000 -χρήματα που προφανώς δεν θα χρησιμοποιηθούν για την προαγωγή της κοινωνίας και της χώρας.

Η αντίληψη που ενδημεί στα εντός ή εκτός εισαγωγικών προοδευτικά στρώματα του πολιτικού και ακαδημαϊκού προσωπικού της χώρας μας, ότι η δημοκρατία είναι ένας "βουδιστής μοναχός" των πολιτικοκοινωνικών συστημάτων και πρέπει να επιδεικνύει μια ατελείωτη ανεξικακία και επιείκεια έναντι όσων την μάχονται και την απειλούν είναι όχι μόνο ανεδαφική αλλά και επικίνδυνη. Η δημοκρατία δεν είναι συνώνυμη της ατιμωρησίας ή της ασυδοσίας, προστατεύει την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα “κατά νόμον” και οφείλει αφενός να περιφρουρεί την κοινωνική ειρήνη και συνοχή και αφετέρου να διαθέτει όλους εκείνους τους αμυντικούς μηχανισμούς που εγγυώνται την ασφάλεια και σταθερότητά της. Επ' ουδενί ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν δικαιολογεί την καταχρηστική (και ως εκ του αποτελέσματος αντικοινωνική) διαρκή “ελάφρυνση” της ποινικής νομοθεσίας.

Στον βωμό ενός νεφελώδους και ουσιαστικά ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού ελαστικοποιούνται οι προβλεπόμενες ποινές ακόμα και για βαρύτατα κακουργήματα, ενώ ακόμα και αυτές οι ποινές ακυρώνονται στην πράξη με άλλες ακόμα ευνοϊκότερες πρόνοιες. Το πιο πρόσφατο σχετικό παράδειγμα είναι ο περίφημος “νόμος Καστανίδη”, ο οποίος ακόμα και μετά από τις σημαντικές του προσαρμογές επί το ρεαλιστικότερο και σοβαρότερο, περιόρισε δραστικά τα περιθώρια των προφυλακίσεων και σε ένα πνεύμα “αποσυμφόρησης” των φυλακών (λες και οι φυλακές είναι λεωφορεία...) οδήγησε πολλούς καταδίκους στην αποφυλάκιση. Το αποτέλεσμα της σταδιακής εξουδετέρωσης της ισχύος του ποινικού νόμου είναι οι βασικοί εχθροί της κοινωνίας και της πολιτείας (το οργανωμένο έγκλημα και οι πολιτικοί εγκληματίες) να χλευάζουν αυτή την επιείκεια και να την εκμεταλλεύονται σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας και πολιτείας μας.

Αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει τους υποστηρικτές αυτής της μεθόδευσης, αν καταφέρουν να διακρίνουν τις ανάγκες της κοινωνίας πέραν των μυωπικών τους ιδεοληψιών, αλλά οπωσδήποτε θα έπρεπε να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει όλους εμάς τους υπολοίπους, την σιωπηρή και κρίσιμη μάζα των πολιτών που υφιστάμεθα τις συνέπειές της. Η εξελικτική και στοχευμένη αυτή διαδικασία επιδρά αποσαθρωτικά στην κοινωνική συνοχή και πίστη, υπονομεύει το αίσθημα της ασφάλειας και του δικαίου, αφήνει προνομιακό χώρο εκμετάλλευσης τόσο σε αυτούς που δρουν εναντίον του δημοσίου συμφέροντος, όσο και σε αυτούς που μισούν και επιβουλεύονται την δημοκρατία, είτε είναι ερυθροφαιοί επίδοξοι ανατροπείς της είτε φαιοερυθρά υποκατάστατα της τάξης και του δικαίου. Οι πολίτες, η κοινωνία εν σώματι έχει ανάγκη να λαμβάνει το μήνυμα ότι οι νόμοι θεσμοθετούνται και ισχύουν χάριν του δικαίου και προς όφελός τους, ότι η παραβατικότητα και το έγκλημα τιμωρούνται, ότι η βία και η αντικοινωνική δράση δεν μένουν αναπάντητες.

Εκτός βεβαίως από τον εκούσιο ευνουχισμό της δημοκρατίας, οι ποινικοί και πολιτικοί εγκληματίες εκμεταλλεύονται την αρτηριοσκλήρυνση και παθογένεια του δικαστικού μας συστήματος. Το συγκεκριμένο θέμα είναι βεβαίως πολυσύνθετο και ευρύ, ώστε να μην μπορεί να αξιολογηθεί στο παρόν κείμενο, όμως σε κάθε περίπτωση είναι εντελώς απαράδεκτο να μην κατωρθώνει η ελληνική δικαιοσύνη να δικάσει κατηγορουμένους για κακουργήματα μέσα σε δεκαοκτώ μήνες από την σύλληψή τους ή να τους επιτρέπει να καθυστερούν τεχνητά την δίκη τους με παρέλκυση, καταχρώμενοι το δικαίωμα της αναβολής. Οι ρυθμοί και οι μηχανισμοί απονομής της δικαιοσύνης, τουλάχιστο σε ό,τι αφορά την ποινική δικαιοσύνη, είναι τραγικό να παραμένουν τόσο δυσκίνητοι και κατά περιπτώσεις ανεπαρκείς. Είτε χρειάζεται συστηματική μεταρρύθμιση είτε θεσμική αναδιάρθρωση, πρόκειται για μονόδρομο και επιτακτική ανάγκη, εφόσον μας ενδιαφέρει η προστασία του πολιτεύματος και της κοινωνίας.

Οι εγκληματίες και οι τρομοκράτες είναι οι φυσικοί αυτουργοί του εξευτελισμού της δημοκρατίας, εκμεταλλευόμενοι την επιείκεια, την ανεκτικότητα και τον ανθρωπισμό της. Οι ηθικοί αυτουργοί όμως είναι όσοι αφοπλίζουν τη δημοκρατική κοινωνία απέναντι στους εχθρούς της, όσοι εξουδετερώνουν τις άμυνές της, με ενέργειες ή παραλείψεις τους.

Γιάννης Χαραλαμπίδης

Περί εθνικισμού ο λόγος.....

Έχουν λυσσάξει εδώ και 20 μέρες τα τηλεοπτικά κανάλια  με τη Χρυσή Αυγή. ‘’Να καταπολεμήσουμε τη ΧΑ η οποία είναι ένα ναζιστικό μόρφωμα, είναι ένα τέρας που δημιούργησε η κρίση και μόλις χαλαρώσει η ύφεση και η ανεργία θα εξαφανιστεί το φαινόμενο της ΧΑ κτλ ‘’.
Τρίχες!!!!! Δεν καταλαβαίνουν οι γραικύλοι ότι η άνοδος ενός τέτοιου κόμματος είναι το αποτέλεσμα, η συνέπεια, της αφύπνισης του ελληνικού εθνικισμού στις ψυχές των Ελλήνων και το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει πια.
Όσοι νομίζουν ότι η παρουσία και η άνοδος της ΧΑ οφείλεται στην κρίση και λένε ότι μπόρα και μόδα είναι θα περάσει, δεν γνωρίζουν τι είναι ο εθνικισμός και ποια είναι τα είδη του εθνικισμού, τα οποία αποτελούν τα αίτια του φαινομένου της ΧΑ και των ποσοστών της (7% στις κάλπες και στο 15% δημοσκοπικά λίγο πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα). Εθνικισμός είναι η προσπάθεια ενός έθνους προς επιβολή του εντός των εθνικών κρατικών ορίων με σκοπό να αντικρούσει μια ξένη επιβολή (εχθρό ή δόγμα) ή με σκοπό να ενώσει και να συντονίσει τα διάφορα μέρη του έθνους.


Τα τελευταία 5 χρόνια δεχόμαστε μια τριπλή εισβολή από το εξωτερικό με τεράστια ένταση:
1) την επιβολή ξένου δικαίου (μνημόνια) στη χώρα μας ένεκα κρατικής χρεοκοπίας.
2) την επιβολή του δόγματος της πολυπολιτισμικότητας και την έγερση του ξενόφερτου φαινομένου της ΑΝΤΙΦΑ.
3)Την διαρκή αποψίλωση των εθνικών χαρακτηριστικών και την προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορίας μας και της γλώσσας μας από το κλαμπ των ‘’Ρεπούσηδων’’,  οι οποίοι ανήκουν στην Μ.Κ.Ο. CDRSEE τουGeorge Soros.


Τα δύο πρώτα εγείρουν τον ‘’αμυντικό εθνικισμό’’ ενώ το τρίτο σημείο τον ‘’πνευματικό εθνικισμό’’. Η αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, η συνεχής προσπάθεια αποδόμησης της ελληνοορθοδοξίας από τον παναριστερισμό( βλέπε τα corpus cristi, την προσπάθεια αφαίρεσης του μαθήματος των θρησκευτικών από τα σχολεία, την απαίτηση της κατάργησης της πρωινής προσευχής, το φιάσκο του ανύπαρκτου σκανδάλου της μονής Βατοπεδίου κτλ)αφυπνίζουν τον ‘’θρησκευτικό εθνικισμό’’.Η οικονομική διείσδυση των πολυεθνικών εταιριών τύπου Ζήμενς, ΙΚΕΑ, Χόκτιφ κτλ και οι τιμολογήσεις τους, τα σκάνδαλα τους και οι μίζες στους πολιτικάντηδες, καθώς και η ανάγκη του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας να παράγει προσπαθώντας να ξεπεράσει τα ‘’εμπόδια εισόδου’’ της γραφειοκρατίας και της αδυσώπητης φορολογίας,η ανάγκη της επανάκτησης της ισχύος του logo made in Greece ,η ανάγκη να καταναλώνουμε ελληνικά προϊόντα (ο επιμένων ελληνικά), αφυπνίζουν τον ‘’οικονομικό εθνικισμό’’.  Ηανάγκη για  άρση των ποσοστώσεων της ΕΕ στηνπρωτογενή παραγωγή, στη ναυπηγοεπισκευαστική και γενικώς σε όλα σχεδόν τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, η ιμπεριαλιστική τακτική της Μέρκελ να αντιμετωπίζει τους λαούς της Ευρώπης σαν κοπάδι της, να δημιουργεί έχθρες  και μίση μεταξύ των κρατών και γενικώς να απομακρύνει τους λαούς από την πολυπόθητη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μιας Ευρώπης των εθνών, αφυπνίζουν τον ‘’αποχωριστικό εθνικισμό’’( την ανάγκη δηλαδή να αποχωρίσουμε από μια ένωση κρατών που μας αντιμετωπίζει εχθρικά και όχι σαν ομότιμο μέλος της). Μετά που η Χρυσή Αυγή στη βουλή ζήτησε το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου και που της το αρνήθηκαν,ξεκίνησε πάλι η συζήτηση στα ‘’πολιτικά καφενεία’’, διαδικτυακά και μη, για το κυπριακό ζήτημα, τις πιθανές ευθύνες του Καραμανλή για τον Αττίλα2,το πολυπόθητο‘’Ελλάς Κύπρος ένωσις’’, του γιατί η Ελλάς έπαψε να διεκδικεί  κτλ. Όλα αυτά αφυπνίζουν τον ‘’απελευθερωτικό και ενωτικό εθνικισμό’’. Η μανία με τα gay parade των υπόπτων δημάρχων Καμμίνη και Μπουτάρη, οι συζητήσεις περί της έγκρισης των γάμων ομοφυλοφίλων, η εισβολή των εκατομμυρίων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που είναι φορείς μιας θρησκείας και ενός πολιτισμού εξόχως εχθρικοί για τον ελληνισμό(ριζοσπαστικό Ισλάμ, Σαρία) εγείρουν- αφυπνίζουν τον ‘’κοινωνικό εθνικισμό’’.  Οι ανεπιθύμητες επισκέψεις της Τρόικας και η εγκατάσταση των επιτρόπων Φούχτελ, Ραιχενμπαχ κτλ, οι πρακτικές των Γκρίζων λύκων ψευτομουφτήδων στη Θράκη, ο αντιρατσιστικός νόμος που έρχεται ετοιμοπαράδοτος από το εξωτερικό  με μοναδικό σκοπό την ποινικοποίηση της άρνησης του ολοκαυτώματος των Εβραίων, η δόλια απόκρυψη των υδρογονανθράκων επί 40 χρόνια από τους πολιτικάντηδες και η ύποπτη καθυστέρηση της διακήρυξης της ΑΟΖ στα τρία χρόνια του μνημονίου, αφυπνίζουν τον ‘’επαναστατικό εθνικισμό’’ (την ανάγκη αποτίναξης του ξένου ζυγού και την επανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας ). Οι προσπάθειες των ξένων κέντρων να λάβουν τα Σκόπια την ονομασία Μακεδονία ξεσηκώνουν και τον πατριωτισμό των Ελλήνων, το συναίσθημα δηλαδή της προστασίας της γης των πατέρων μας που κάποιοι τείνουν να ακρωτηριάσουν.






Ο ελληνικός εθνικισμός εν έτει 2013 έχει αφυπνιστεί  για τα καλά και είναι στο απόγειο του και αυτή η φλόγα πολύ δύσκολα θα καταλαγιάσει. Το εθνικιστικό φρόνημα για να εκφραστεί συλλογικά και για να επιλύσει προβλήματα συντονισμού και οργανωτικού χαρακτήρα, έχει ανάγκη κάποιονπολιτικό φορέα. Το πολιτικό κόμμα είναι το όχημα, ο φορέας του εθνικιστικού συναισθήματος σε όλες του τις εκφάνσεις – διαστάσεις όπως αναλύσαμε πιο πάνω.Στην παρούσα φάση αυτό το ρόλο κλήθηκε να τον παίξει η Χρυσή Αυγή μιας και δεν υπήρχε άλλο κόμμα πατριωτικού χαρακτήρα άξιο να κάνει την τρομακτική αλλαγή,ιδίως μετά την κατρακύλα του ΛΑΟΣ που λειτούργησε ως τροχοπέδη- ανάχωμα στην ΧΑ.Η κρίση σε συνδυασμό με την επιβληθείσα λιτότητα φέρνει νεύρα. Η κομματοκρατία-ληστοκρατία σε συνδυασμό με την ατιμωρησία και τον εμπαιγμό, φέρνει την αγανάκτηση και το ‘’ως εδώ και μη παρέκει’’. Όλοι όσοι συζητούν αποκαλούν τους πολιτικούς ρουφιάνους και προδότες, αναφέρουν τα παραδείγματα που διατυπώσαμε πιο πάνω ως  πράξεις εσχάτης προδοσίας  και ακόμα και αν δεν γνωρίζουν τίποτα περί εθνικισμού, τον ορισμό του και τις διάφορες πτυχές του, ομιλούν εθνικιστικά χωρίς να το ξέρουν. Είναι εν αγνοία τους εθνικιστές! Είναι λάθος, λοιπόν, να αποδίδουμε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής στην κρίση και μόνο. Αυτό διότι ο Σύριζα είναι ένα αντιμνημονιακό κόμμα και όλοι όσοι πήγαν στη ΧΑ είναι αντιμνημονιακοί. Αντί να πάνε στο Σύριζα που είναι αντιμνημονιακός και αξιωματική αντιπολίτευση και να τον στηρίξουν ώστε να κατατροπώσει τις μνημονιακές δυνάμεις, προτίμησαν τη ΧΑ διότι τον Σύριζα τον θεωρούν μέρος και όχι λύση του προβλήματος.


Το πρόβλημα με τη ΧΑ είναι ότι για να ικανοποιήσει τα άνωθεν πατριωτικά αισθήματα του κόσμου, του ζητάει να ασπαστεί ολόκληρη τη βιοθεωρία-κοσμοθεωρίατου εθνικοσοσιαλισμού. Ακολουθούν ένα δόγμα που δεν διαφέρει από τον εθνικισμό του Χίτλερ των Γερμανών της δεκαετίας του 30. Λένε εμμέσως πλην σαφώς στον κόσμο, ότι για να επανακτήσει την εθνική του αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία, θα πρέπει να παρελαύνει με παραλλαγές και αρβύλες, να τραγουδάει ύμνους και εμβατήρια παρεμφερή με αυτά των αιματοβαμμένων SS, να σχηματίζει με αναμμένες δάδες μαιάνδρους τη νύχτα όπως έκανε ο Χίτλερ στις ομιλίες του, όπου οι οπαδοί του με πυρσούς σχημάτιζαν τη σβάστικα , να υιοθετήσει σύμβολα και εμβλήματα των σφαγέων του ελληνισμού, να του γίνει και συμπαθής ο Χίτλερ, ο Χίμλερ και όλο το κακό συναπάντημα μιας και δεν διαφέρει και πολύ από τον πατερούλη Στάλιν και τους θιασώτες του. Για εμάς όλοι αυτοί είναι μισέλληνες εξ ορισμού. Μισέλληνας είναι όποιος τελεί γενοκτονίες Ελλήνων και όποιος υιοθετεί και θέτει σε εφαρμογή στρατηγικές διάλυσης του ελληνισμού. Επίσης δεν βλέπω τι σχέση έχουν με τον ‘’πολιτικό αμυντικό εθνικισμό’’ τα καδρόνια, τα χατζάρια, τα τσεκούρια, τα μαχαίρια σιδερογροθιά, τα οπλοστάσια, η παραστρατιωτική εκπαίδευση, τα τάγματα εφόδου και οι τραμπουκισμοί κατά μεταναστών, οι ξυλοδαρμοί αντιφρονούντων και εν τέλει η δολοφονία του Φύσσα. Ξέρουμε πως λειτουργούν τα δόλια ΜΜΕ στην Ελλάδα, αλλά και τα μισά από τα ευρήματα και τις κατηγορίες να ευσταθούν, είναι αρκετά για να ομιλούμε για μια παραστρατιωτική εγκληματική οργάνωση και το τίμημα, λοιπόν, που θα πρέπει να πληρώσει ο λαός για να απαλλαγεί από το ζόφο είναι κατά τη γνώμη μου δυσβάσταχτο.


Για το υπάρχον πολιτικό σύστημα, που πάσχει από πολιτική μυωπία, το πρόβλημα είναι η αμαρτωλή ΧΑ που είναι το αυγό του φιδιού. Επί ένα μήνα γίνονται άπειρες συζητήσεις και ουδείς λόγος γίνεται για το 15-20% του εκλογικού σώματος που στήριξε τη ΧΑ και απορρίπτει συλλήβδην τα καθεστωτικά κόμματα και για τα πραγματικά αίτια της ανόδου της ΧΑ. Αν το αυγό του φιδιού είναι η ΧΑ, το φίδι είναι η κλεπτοκρατία-κομματοκρατία-πελατοκρατία σε συνδυασμό με την επί 40 έτη μπασταρδοκρατία της εθνομηδενιστικής αριστεράς (μετη γνωστή προπαγάνδα και πρακτικές της). Κλέφτες πολιτικοί δοσίλογοι( που δίνουν λόγο σε κέντρα του εξωτερικού) και εθνομηδενιστικός αριστερισμός είναι τα αίτια του φαινομένου της ΧΑ και τα αίτια έγερσης του ελληνικού εθνικισμού σε όλες του τις διαστάσεις. Η ΧΑ είναι το πολιτικό κόμμα που κλήθηκε να διαχειριστεί αυτή τη λαϊκή οργή και μπορεί να την εξουδετερώσουν χαρακτηρίζοντας την εγκληματική οργάνωση. Τότε θα ξεπηδήσουν νέες Χρυσές Αυγές,Χρυσά σούρουπα και δειλινά, διότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του(το μισό ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον να πάει φυλακή) και να εντάξει το λαό στο κάδρο των αποφάσεων και δεν πρόκειται το πολιτικό κατεστημένο έτσι απλά να επαναπατρίσει τα ψηφαλάκια στο μαντρί.


Ήδη γίνονται προσπάθειες δημιουργίας νέων πολιτικών πατριωτικών φορέων, με τελευταίο το πολλά υποσχόμενο ‘’Εθνικό Μέτωπο’’, το οποίο ανοίγει γραφεία σε όλη τη χώρα( στην Αθήνα άνοιξε γραφείο 300τμ). Η λύση θα είναι ένας πολιτικός φορέας που θα αποτελεί μια μέση λύση μεταξύ του ΛΑΟΣ και της ΧΑ. Θα πρέπει να έχει δηλαδή μια δριμύτατη αντικομουνιστική ρητορική,χωρίς να συμμετέχουν πολιτικάντηδες του παρελθόντος στο σχηματισμό, χωρίς να χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα, αλλά και χωρίς τους τραμπουκισμούς και τους ακτιβισμούς που έλαβαν χώρα από τις ‘’αναλφάβητες καρικατούρες’’( όπως τους χαρακτηρίζει ο Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος).


Ο εθνικισμός είναι ειρηνικός, αμυντικός, ευγενής,αλτρουιστικός και σέβεται απόλυτα τα άλλα έθνη. Άλλωστε η επέκταση ενός έθνους πέρα των εθνικών του συνόρων δεν αποκαλείται εθνικισμός αλλά ιμπεριαλισμός. Η ομορφιά αυτού του πλανήτη δεν είναι μόνο τα δάση, τα ποτάμια και οι κοιλάδες ,τα οποία είναι παντού σχεδόν τα ίδια, αλλά η ποικιλομορφία των ανθρωπίνων πολιτισμών, μια ποικιλομορφία που ο εθνικισμός προστατεύει και προάγει, ενώ ο κομμουνισμός και η πολυπολιτισμικότητα, με πρόσχημα τον αντιφασιστικό αγώνα,ισοπεδώνουν ολοσχερώς.

Michalis Delta

Συνέντευξη Θάνου Τζήμερου στις 30/09/2013

Στις 30/09/2013 2 ο Αντουάν   και εγώ πήραμε συνέντευξη από τον Θάνο τον Τζήμερο για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση. 

Πιστεύω να βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα από την παρακολούθησή της.
Χωρίζεται σε 5 μέρη αυτοτελή. 

Ακολουθούν και άλλες συνεντεύξεις γιατί το epi-dexia είναι πάντοτε μέσα στην πολιτική επικαιρότητα.

Υ.Γ Ζητούμε συγγνώμη επειδή για την ώρα παραθέτουμε το link:

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

http://www.youtube.com/watch?v=stpQxt403Z0

http://www.youtube.com/watch?v=42omXh1hD0M

http://www.youtube.com/watch?v=YYNLKg8GPnI

http://www.youtube.com/watch?v=ZC1dGc1Qvaw

http://www.youtube.com/watch?v=T6DlJsvMIO8

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, προ αρκετών χρόνων, όταν ήμασταν  πολύ νεότεροι  και  όταν  ακόμη το  ΛΑ.Ο.Σ ήταν σε άνοδο και εμφάνιζε μία συμπαγή εικόνα αυθεντικού  δεξιού κόμματος ,πόσο χρόνο αφιερώναμε με ομοϊδεάτες για να συζητάμε για το μέλλον του «Πατριωτικού κινήματος» .Μία ένωση όλου του «εθνικού χώρου» (από Χ.Α μέχρι και ΛΑ.Ο.Σ και λοιπούς ανένταχτους και ..ενταγμένους..),όπως κατ’ ευφημισμόν λέγαμε ,αν και τότε το πιστεύαμε. Μία ένωση των εθνικών δυνάμεων κάθε απόχρωσης σε μία συμμαχία ενάντια στον τότε ριζωμένο δικομματισμό και την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς… Θυμάμαι που εκνευριζόμουν όταν άκουγα κάποιους ομοϊδεάτες να αμφισβητούν αυτό που είχαμε ως στόχο .Πιο ρεαλιστές (;),πιο κοντά στην μικροκομματική νεοελληνική πραγματικότητα του … «χώρου» (;), πιο ενορατικοί (;) , ίσως και το οτιδήποτε άλλο , αυτοί τελικά δικαιώθηκαν με το παραπάνω. Τα χρόνια πέρασαν , οι οικονομικές-κοινωνικές-πολιτικές συνθήκες άλλαξαν ραγδαία ,ήρθε η οικονομική κρίση, το Μνημόνιο και σχετικά ταχέως τα πολιτικά δεδομένα μετατοπίστηκαν απόλυτα και  εκκωφαντικά θα σημειώναμε. Όλα αυτά που πιστεύαμε σαρώθηκαν από την Κρίση και  απέμεινε μόνο κάποια ρομαντική αυταπάτη κάποιων «παραταξιακών» για την μεγάλη εθνική συμμαχία ενάντια στην Αριστερά…..!! Δονχκιχωτισμός!

H  ταραγμένη εποχή της Κρίσης που βιώνει η χώρα μας σηματοδοτήθηκε από γεγονότα τα οποία ήταν ιδιαιτέρως δυναμικά. Αναπτύχθηκε μία ρητορική ,ήδη από την εποχή των «Αγανακτισμένων» με τις πομπώδεις διακηρύξεις λιβέλων και τις συχνές  συγκρουσιακές καταστάσεις που διαδραματίζονταν από τον δρόμο μέχρι ,και στην αίθουσα της Βουλής . Δημιουργήθηκε και αναδείχθηκε μία ατμόσφαιρα έντονα αρνητική ,μία όσμωση κοινωνικής και πολιτικής πίεσης που μπορούσε ανα πάσα στιγμή να δημιουργήσει απερίγραπτα προβλήματα  που θα μπορούσαν άνετα να έφθαναν και σε εμφυλιο-πολεμικές καταστάσεις.

Μετά τις δεύτερες εκλογές, τον Ιούνιο του ’12 και με ανάδειξη κυβέρνησης τρικομματικής με σαφή υπεροχή και κυριαρχία της κεντροδεξιάς ΝΔ ,τα πράγματα κάπως εκτονώθηκαν αλλά γρήγορα πάλι άρχισαν, μέσα από συγκεκριμένα κομματικά σχήματα και ιδεολογικούς χώρους ,να εξωθούνται σε ακραίες συμπεριφορές οι οποίες οδηγούσαν πάλι, σε συνδυασμό με τα δύσκολα , πλην αναγκαία ,μέτρα που ψηφίζονταν από την κυβέρνηση , σε μια τροχιά αποσταθεροποίησης. Όπως έδειξαν τα γεγονότα  αυτό δεν συνέβη τελικά  αλλά όλοι γίναμε μάρτυρες μίας σαφούς πολεμικής διάθεσης από την κυβερνητική πλευρά και ιδίως από την κυβερνώσα Ν.Δ , να κόψει απότομα την φόρα στις σκόπιμες επιδιώξεις συγκεκριμένων χώρων που προωθούσαν συνειδητά τον κόσμο σε ανυπακοή και επευφημούσαν ,όταν δεν ενθάρρυναν ,κάθε είδους βίαιη ενέργεια που στρεφόταν ενάντια σε κυβερνητικά πρόσωπα , ως μία απόδειξη της «αντιμνημονιακής» οργής του λαού που εκείνοι τροφοδοτούσαν όμως , σε ύψιστο βαθμό , για τις δικές τους πολιτικές επιδιώξεις.

Για να μην πελαγοδρομούμε όμως τα πράγματα στην πολιτική σκηνή σχηματοποιήθηκαν ως εξής:  από την μία υπάρχει μία δυναμική ενός χώρου που καθορίζεται από το εθνικολαϊκιστικό ή εθνικοσοσιαλίζον μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής»  και από την άλλη υπάρχουν οι νέο-κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις από τον Σύριζα μέχρι και το ΚΚΕ (για να μην αναφέρουμε τις εκτός κοινοβουλίου) οι οποίες και αυτές είναι ενισχυμένες μεν ,σε μία στασιμότητα δε… πάντως σίγουρα αποτελούν το άλλο άκρο με τις δικές τους ιδιομορφίες αλλά η ουσία είναι η ίδια. «Χρυσή Αυγή» και αριστερο-κομμουνιστικές δυνάμεις αποτελούν δύο μέρη ενός μηχανισμού ,εξαιρετικά βίαιου και αποσταθεροποιητικού με τους μεν πρώτους ,όπως έδειξαν και τα πρόσφατα γεγονότα, να έχουν περισσότερο μία συνολική στρατιωτικοποιημένη ,κάθετη , καθαρή και ωμή δράση με μία συμπαγή ολιστική δομή σαν κόμμα. Ενώ το άλλο Άκρο διαθέτει μία περισσότερο ύπουλη κατεύθυνση προς το «σύστημα» με μία «ομπρέλα» θεσμοποίησης  και με αλληλοεπικαλύψεις με οργανώσεις ,κομματίδια και γιάφκες του εξωκοινοβουλευτικού ακροαριστερού ,αναρχικού φάσματος που είναι το ίδιο επικίνδυνο ,με την Χ.Α, και μάλιστα πολύ παλαιότερο αυτής και με ριζωμένες οργανωτικές δομές που χάνονται μέσα στον λαβύρινθο της αριστερίστικής  κομμουνιστικής αλληλεγγύης κάνοντας το έργο εντοπισμού και αποσάρθρωσης αυτών από  το νομικό και δικαστικό σύστημα της χώρας πολύ πιο δύσκολο.

Στην μέση και των δύο αυτών υπάρχει ένα πολιτικό μέρος που αποτελεί τον στυλοβάτη του αστικού- κοινοβουλευτικού  πολιτικού μας συστήματος και το οποίο αποτελείται πολιτικά και οριοθετείται από την Συντηρητική Δεξιά μέχρι και την σοσιαλδημοκρατία και ένα μέρος της αριστεράς που είναι πιο κοντά στο τελευταίο… Οι πολιτικοί φορείς που αποτελούν αυτό  το μέρος αν και είναι ιδεολογικά και πολιτικά διαχωρισμένοι με αρκετές διαφορές ,ακόμα και στην σοβαρότητα που εκπέμπουν….,έχουν ως κοινό τους γνώρισμα  την διατήρηση του παραπάνω status quo , και την  φιλο-ευρωπαϊκή ,δυτική τροχιά της χώρας μας. Στυλοβάτες αυτού είναι οι κυβερνητικές δυνάμεις και ιδίως το κόμμα της ΝΔ ,που είναι αλήθεια ,έχει κάνει μία σημαντική προσπάθεια επαναδεξιοποίησης αν και καθυστερημένα και χρειάζεται ίσως και το κάτι παραπάνω, πάντως σίγουρα είναι η βάση του αστικού δημοκρατικού καθεστώτος αυτήν την στιγμή, η βάση της σταθερότητας ,η βάση της θεωρίας των δύο Άκρων.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η θεωρία η οποία στοιχειοθετείται από την ωμή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, αναδείχθηκε τον τελευταίο χρόνο με την ταυτόχρονη εμφάνιση των δύο πολιτικών τεράτων ,όπως τα περιγράψαμε παραπάνω.Και αναδείχθηκε από ανθρώπους του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με έντονα δεξιά αντανακλαστικά. Τι εννοούμε ,τι σημαίνει δύο Άκρα;

Πρώτον , είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν πάνω στην βία. Η Βία είναι χαρακτηριστικό τους στοιχείο. Μέσω οιασδήποτε μορφής , από εκρήξεις μηχανισμών  και δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων και όχι μόνο μέχρι και την πρόκληση βίαιων επεισοδίων στους δρόμους ή και αλλού ,έως και απλούς προπηλακισμούς σε πρόσωπα που θεωρούν εχθρικά προς την πολιτική τους κατεύθυνση… Προσπαθούν με ρητορικά σχήματα είτε να δικαιολογηθούν πάντα όταν γίνεται κάτι σοβαρό και έχει αρνητικές επιπτώσεις αυτό που κάνουν είτε να καλυφθούν από κενά του νομικού μας συστήματος.

Δεύτερον , η ορολογία τους είναι έντονα φορτισμένη και εχθρική προς το σημερινό πολιτικό σύστημα και καθεστώς γενικότερα  επιδιώκοντας να θέσει το θεωρητικό πλαίσιο για την εκδήλωση βίαιων ενεργειών .Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν ως ονείρωξη το μεγαλύτερο δυνατό κακό για τους πολίτες , μην αναγνωρίζοντας τίποτα θετικό,και κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν για να μην υπάρξει αυτό, προκειμένου να «ξεσηκωθεί ο κόσμος» και να καρπωθούν τα οφέλη από την  καταστροφή ,οποιοδήποτε κόστος και αν υπάρχει για την χώρα, αρκεί η πολυπόθητη εξουσία να έρθει.

Τρίτον, διαθέτουν ολοκληρωτικές τάσεις. Ο Ολοκληρωτισμός είναι κάτι με το οποίο «ερωτοτροπούν» και τον επιθυμούν για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν αφού αυτός απαιτεί συμπαγή ιδεολογία και συνοχή και απόλυτη πίστη στον σκοπό ,πράγμα που με τον έναν ή άλλον τρόπο, με την μία ή άλλη μορφή θα επιδιώξουν να πραγματοποιήσουν. Την Δημοκρατία και την ελευθερία λόγου ,έκφρασης και ιδεών που αυτή προσφέρει την μισούν κατά βάθος διότι το ιδεολογικό τους πρόσημο είναι ένα δόγμα που δεν μπορεί να κάνει ανεκτό κάτι αντίθετο και διαφορετικό. Θέλουν τον απόλυτο έλεγχο ,το απόλυτο Κράτος ,όποια μορφή και αν έχει αυτό. Μπορεί όπως οι αναρχικοί να μην θέλουν κανένα κράτος αλλά η φιλοσοφία τους είναι εξίσου δογματική και επιθετική.

Και τέταρτον είναι εχθρικοί σε κάθε έννοια δυτικής τροχιάς της χώρας μας όσον αφορά την εξωτερική μας πολιτική ,ακριβώς διότι η Δύση είναι η εγγύηση του σημερινού status quo που αυτοί θέλουν ν’ ανατρέψουν με τον έναν ή άλλον τρόπο. Ο απομονωτισμός ή η θέληση για συμμαχίες με απίθανα καθεστώτα και χώρες όπου υπάρχουν αυτά είναι ίδιον τους.

Αυτά είναι βασικά που καταδεικνύουν την θεωρία των δύο Άκρων.

Το στοίχημα που καλείται η κυβέρνηση να πράξει είναι παράλληλα με το συντριπτικό χτύπημα κατά της Χ.Α ,το ίδιο να κάνει και με το έτερο άκρο που προς στιγμήν είναι σε αμηχανία και περισυλλογή θα λέγαμε, ίσως διότι λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης… Φοβούνται ότι αυτοί θα είναι οι επόμενοι. Ήδη όλον αυτόν τον χρόνο είχαν την πρέπουσα αντιμετώπιση και δέχθηκαν  πολλά πλήγματα που την περίοδο της Μεταπολίτευσης αυτό  δεν θα το πίστευε κανένας ότι θα γινόταν. Από τους αισχρούς συνδικαλιστές της αριστεράς μέχρι στ’ αναρχικά κωλόπαιδα της τρομοκρατίας απλώθηκε το μακρύ χέρι της ευνομίας….και πρέπει να συνεχίζει και άλλο. Όχι εφησυχασμός. Το νέο-κομμουνιστικό αναρχο-αριστερίστικο άκρο είναι δυστυχώς πολυπλόκαμο και βαθύ αφού τριανταπέντε έτη ήταν αλώβητο. Είναι στοίχημα και για την σταθερότητα της χώρας μας και για υπευθυνότητα που πρέπει να επιδειχθεί από μία σοβαρή μεταρρυθμιστική δεξιά παράλληλα με το ένα άκρο να πλακώσει και το άλλο… Και τα δύο τέρατα πρέπει αποδυναμωθούν σημαντικά!!

 Αριστοτέλης Παλαιολόγος