Η ελληνική Δεξιά και οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις

Ο λεγόμενος ευρύτερος χώρος των εθνικοφρόνων εν Ελλάδι κ ειδικά η μεταπολιτευτική Δεξιά στην χώρα μας  ,σαν ένα ευρύτερο σύνολο, σε ότι αφορούσε το Ισραήλ, σαν κράτος  και  τους Εβραίους γενικά, προέβαλλε πάντα αισθήματα τα οποία  κυμαίνονταν από την φιλία μέχρι κ την ωμή καχυποψία κ εχθρότητα. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ,δεδομένου ότι οι Εβραίοι δεν έχουν συνδεθεί ,δικαίως άλλες φορές , αδίκως κάποιες άλλες , με την θετική τους στάση έναντι των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών και λόγω της προγενέστερης αυστηρά γκετοποιημένης κοινωνικά ζωής τους , από τους περισσότερους τουλάχιστον ,μαζί με θρησκευτικούς, ιστορικο-πολιτισμικούς λόγους είχαν αποκτήσει μία απωθητική εικόνα για το υποσυνείδητο των ευρωπαϊκών λαών. Η ελληνική Εθνική Δεξιά δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από αυτό το ρεύμα, αφού και εδώ υπήρχε ιστορικό.

Φυσικά μεταπολεμικώς , με την ίδρυση του ισραηλινού κράτους , και με την αμέριστη προσπάθεια αυτού να είναι ο στυλοβάτης του δυτικού κόσμου στην Μέση Ανατολή και με την βοήθεια των ΗΠΑ που μέσω αυτού είχαν μία βάση μόνιμη και ελεγχόμενη έναντι του τότε κομμουνιστικού κινδύνου η στάση προς το Ισραήλ αρχικά κ μετά για τους Εβραίους άρχισε ν’ αναθεωρείται. Τότε η δική μας εθνική – αστική Δεξιά ρίχνοντας το βάρος του κινδύνου πλέον  στον εξωτερικό και εσωτερικό κομμουνιστικό κίνδυνο, έβλεπε με συμπάθεια τον αγώνα  του Ισραήλ για να σταθεροποιηθεί στην πατρώα του γη, εναντίον Αράβων δικτατόρων ,εθνικοσοσιαλιζόντων, οι οποίοι υποστηρίζονταν από την τότε Σοβιετική Ένωση ,στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου.  Οι συνήθεις συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις για το ρόλο των Εβραίων έκαναν στην άκρη και έπαψαν από  πλήθος δημοσιογράφων και  «ψαγμένων»  πολιτικών του  λεγομένου χώρου ,αφού η κομμουνιστική λαίλαπα ,καραδοκούσε και δεν ήταν κανένας πρόθυμος δεξιός πολιτικός  έτοιμος να δεχθεί να θυσιάσει τα αντικομμουνιστικά  προτάγματα που  επίτασσε η εποχή του δίκην μίας παλαιόθεν αντισημιτικής στάσης που υπήρχε ,ενδόμυχα, σε μεγάλα στρώματα του δεξιού πολιτικού κόσμου.

Ένα καθοριστικό σημείο αυτής της αλλαγής στάσης ,μέσα στους κόλπους της τότε ευρύτερης Εθνικής Παράταξης (προσοχή, μιλάμε  μόνο για εκείνη την εποχή) , η οποία οριοθετείτο από την εθνικιστική - ολοκληρωτική  τάση ,με νέο-φασιστικές επιρροές, μέχρι και πέριξ του Κέντρου ,με βασικό της θεμέλιο τον αντικομμουνισμό, ήταν και η κατάληξη του  εθνικού ελληνικού φοιτητικού κινήματος ( ΕΣΕΣΙ)  στην Ιταλία, που την δεκαετία του ΄60 είχε γνωρίσει μέρες δόξας. Επί Απριλιανού όμως καθεστώτος άρχισαν οι έντονες διαφορές μέσα στους κόλπους εκείνου του κινήματος αφού οι φοιτητές - υποστηρικτές του στρατιωτικού καθεστώτος ,οι οποίοι διέπονταν από έναν έντονο αντι-κομμουνισμό και ακραιφνές δεξιό-συντηρητικό πολιτικό  πάθος ,ήρθαν , η αλήθεια είναι και με την παρότρυνση του ίδιου του καθεστώτος ,σε σύγκρουση με όλους εκείνους που εξέφραζαν εθνικοσοσιαλίζουσες – εθνικοεπαναστατικές αντιλήψεις μέσα σε εκείνο το φοιτητικό κίνημα …Συστατικό στοιχείο της σύγκρουσης ήταν και η στάση των τελευταίων προς το Ισραήλ και τους Εβραίους ,αρνούμενοι ν’ αποδεχθούν τα τετελεσμένα των τοτινών συγκυριών. Οι οπαδοί της αστικής και αντικομμουνιστικής Δεξιάς δεν ήταν δυνατόν να ταυτιστούν με αντι-εβραϊκές ρητορικές και θωπείες προς τα σοσιαλιστικά αραβικά κράτη που ήταν σε ευθεία σύγκρουση με το Ισραήλ. Κάπως έτσι βάρεσε διάλυση και το ΕΣΕΣΙ…..

Το πρόβλημα αυτό για την ελληνική Δεξιά  συνεχίστηκε και στην Μεταπολίτευση και φθάνει μέχρι και στην σημερινή εποχή της Κρίσης:

Σε όλη την διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως ,όπου η Αριστερά απέκτησε την ιδεολογική κυριαρχία σε όλους τους κοινωνικούς μηχανισμούς προπαγάνδας και επιρροής ,με μία «Δεξιά» ,μία συντηρητική παράταξη , που την ένοιαζε όλο και πιο πολύ η «καρέκλα» και η νομή της εξουσίας με κάθε τρόπο αδιαφορώντας για το πεδίο του ιδεολογικού αγώνα , και σε συνδυασμό με την όλο και μεγαλύτερη αποϊδεολογικοποίηση  από τα συντηρητικά ιδεώδη της τότε Ν.Δ που υποτίθεται εκπροσωπούσε την παράταξη, το κενό καλύφθηκε από ανθρώπους που προήρχοντο από άλλον πολιτικό-ιδεολογικό χώρο που όμως είχαν κοινό σημείο με την συντηρητική οπτική των πραγμάτων ,την προάσπιση εθνικών αξιών και τον αντικομμουνισμό . Ο κατεξοχήν κομματικός χώρος της Δεξιάς σμίκρυνε αρκετά, οι προτεραιότητες της κοινωνίας σταδιακά άλλαζαν και τα κομματίδια που εμφανίζονταν ως οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της ελληνικής εθνικής- αστικής  Δεξιάς, παρά την όποια φιλότιμη προσπάθειά τους ,ήταν ανίκανα να ενσταλάξουν σοβαρές ιδεολογικές θεωρήσεις στα μέλη της τελευταίας. Γίναμε το ιδεολογικό περιθώριο. Και αυτή γενική κατάσταση επηρέασε και τα επί μέρους.

 Ουσιαστικά ο κόσμος της Δεξιάς αφέθηκε και ανέχθηκε να τον «αλωνίζουν» ιδεολογικά και να τον κατευθύνουν οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού εν Ελλάδι αφού δεν υπήρχε κάτι καλύτερο. Το γεγονός ότι τα ιδεολογικά όρια μεταβλήθηκαν με τους εθνικιστές θεωρητικούς να μονοπωλούν πλέον την κατάσταση οδήγησε έναν ολόκληρο κόσμο σε πλήρη σύγχυση σε πολλά θέματα ,όπως το …εβραϊκό!

 Ο αντισημιτισμός με την μορφή του αντιεβραϊσμού μεταδόθηκε αρκετά και σε πολλούς δεξιούς ,όταν η κυρίαρχη πολιτικά θέση των κομμάτων που εκπροσωπούσαν την Δεξιά ήταν γενικά φιλοεβραϊκή. Ή καλύτερα , θεωρούσε ότι οι Ισραηλινοί δικαιούντο κράτος δικό τους ,και υπήρχε η συνείδηση ότι αυτό αποτελεί τμήμα του δυτικού κόσμου σε μια αραβική ,φιλοϊσλαμική μέγγενη. Δυστυχώς όμως επειδή το παιχνίδι της ιδεολογικής κυριαρχίας των εθνικο-σοσιαλιζόντων αντισημιτών, καλά κρατούσε ,παρατηρείτο το τραγικό φαινόμενο ,μέσα τους κόλπους της συντηρητικής δεξιάς, να υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι να κάνουν συναγωνισμό με την κομμουνιστική αριστερά στο ποιος θα υποστηρίξει περισσότερο τριτοκοσμικά καθεστώτα ή…. τους Άραβες επειδή ήταν εχθροί των Εβραίων ή επειδή οι Παλαιστίνιοι της …Χαμάς χαιρετούσαν …ναζιστικά (έλεος!!) Καμία σοβαρή γεωπολιτική ανάλυση δεν υπήρχε ,όπως δεν υπήρχε και λογικά οργανωμένη και πολιτική πρόταση  που να εξυπηρετούσε τα αληθινά εθνικά μας συμφέροντα από δεξιά σκοπιά ,δίκην ενός τελειωμένου συναισθηματισμού, προκαταλήψεων  και συνωμοσιολογικών παρεκτροπών από διανοητές του εξτρεμιστικού εθνικισμού.

Στην διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως υπήρξε άλλο ένα μέτωπο της ορθολογικής δεξιάς που ήθελε καλές σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ ως ομότιμο μέλος του δυτικού κόσμου ως έναν φραγμό, αρχικά ,στην δυναμική της Σοβιετικής Ένωσης στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, και αυτό ήταν με την έξαλλη μαρξιστική αριστερά και τις παραφυάδες της που είχε δαιμονοποιήσει  το Ισραήλ ακριβώς γιατί ήταν δεμένο στο αμερικανικό άρμα…. Ο ανορθολογικός λαϊκιστικός λόγος του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ ,Αν. Παπανδρέου, και η έντονη στροφή του προς ικανοποίηση των αριστερών πόθων όσον αφορούσε την εξωτερική πολιτική της χώρας μας , δεν άφησε ανεπηρέαστη και την κατάσταση με το Ισραήλ ,όπου έδειξε εξαρχής μία καχυποψία, αν όχι υποβόσκουσα επιθετικότητα, προς εκείνο αναπτύσσοντας έντονα τις σχέσεις με τα αραβικά κράτη και τους ….Παλαιστίνιους. Ο Αντρέας προτιμούσε να τα έχει καλά με τον κάθε τελειωμένο Άραβα  δικτατορίσκο ή χαλίφη  που δεν ήθελε καν την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους παρά ν’ αναβαθμίσει τις σχέσεις μ’ εκείνο, χωρίς παράλληλα να είναι και εχθρικό προς συγκεκριμένα αραβικά κράτη. Αλλά αυτός είχε βάλει σκοπό μάλλον ν’ ανακηρυχθεί δεύτερος  τη τάξει «εθνάρχης» των Παλαιστίνιων !! Δεν είναι τυχαίο που και οι Εβραίοι οι περισσότεροι εν Ελλάδι, όντες προς τον φιλελευθερισμό κλίνοντες, μισούσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου όσο τίποτα άλλο. Η Αριστερά μαζί με το λαϊκιστικό Πασοκ δεν κοίταζαν τι συνέφερε γεωπολιτικώς την χώρα μας αλλά κοίταζαν πώς να ικανοποιήσουν τα συναισθηματικά και ιδεολογικά τους κόμπλεξ, αναβιβάζοντας σε «ιερό»  κάθε απελευθερωτικό κίνημα που στρεφόταν φυσικά εναντίον δυτικόφρονου κράτους, αφού ο αντιαμερικανισμός είναι κάτι σαν «γραμμένο στο αριστερό DNA”!!! Tα αποτελέσματα στην εξωτερική μας πολιτική τα βιώσαμε για τα καλά και οι Άραβες φυσικά αποδείχθηκαν ανάξιοι της υποστήριξής μας .

Αυτός όλος ο αντι-εβραϊσμός από δύο ,διαφορετικά σχετικά, ιδεολογικά συστήματα, και ειδικά με την αριστερή ιδεολογική ηγεμονία , κυριάρχησε , είναι αλήθεια στην ελληνική κοινωνία και δεν ήταν δυνατόν η συμπίεση αυτή να αφήσει αλώβητη την ελληνική Δεξιά ,επηρεαζόμενη όπως είδαμε και από τους παραπάνω παράγοντες.

Τα χρόνια πέρασαν , η Μεταπολίτευση κατέρρευσε, βεβαιότητες δεκαετιών ψόφησαν , η πολιτική και κοινωνική κατάσταση μετεβλήθη ριζικά, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συσχετισμοί επανακαθορίστηκαν. Η Εθνική – Αστική Δεξιά , μπόρεσε να βρει τον δικό της ζωτικό χώρο μέσα από την κρίση και ν’ αποκτήσει ρόλο στα πράγματα και ιδίως την  δυναμική να προωθήσει κάποια θέματα όπως αυτό των καλύτερων σχέσεών μας με το κράτος του Ισραήλ. Ασφαλώς για πολιτικούς λόγους που προείπαμε και πάνω και άπτονται της συλλογικής ασφαλείας του ευρύτερου αμυντικού ευρω-δυτικού  συστύματος, αλλά κυρίως και πρωτευόντως διότι έχουμε συμφέρον σαν κράτος ,σαν έθνος, να μην έχουμε απλά καλές σχέσεις με το ισραηλινό κράτος , αλλά να σφυρηλατίσουμε βαθιές συμμαχικές σχέσεις κάτι το οποίο ήδη γίνεται. Και φυσικά γι’ αυτό υπεύθυνα δεν είναι μόνο τα μεγαλοοθωμανικά οράματα του Νταβούτογλου, οι δράσεις του Τούρκου που θέλει πλέον ωμά να αποκτήσει συγκεκριμένο ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης , που τον έφεραν σε ρήξη με τους Ισραηλινούς αφού εκτός όλων των άλλων , κινείται στην θρασύτατη ,για εκείνο ,κατεύθυνση να προσεταιριστεί ισλαμιστικές οργανώσεις οι οποίες απλά θέλουν να «σβήσουν» το Ισραήλ από τον χάρτη….

Με το Ισραήλ πλέον μας ενώνει η ΑΟΖ, και τα αποθέματα πετρελαίου ή φυσικού αερίου  ή και άλλων ορυκτών  του υποθάλασσιου πλούτου μας. Έχει δημιουργηθεί ένας δυναμικός άξονας συμμαχικός , με βάση τις ΑΟΖ, Κύπρου ,Ισραήλ και εν δυνάμει της Ελλάδος  ,εφαπτόμενες και με την ενέργεια να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Μιλάμε πλέον για γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας μας ,δεδομένου κιόλας τις ισχυρές αεροναυτικές δυνάμεις αποτροπής που διαθέτει Ελλάδα και Ισραήλ και αποτελούν φραγμό στην τουρκική επιθετικότητα. Αποδείχτηκε, αφού και τα γεωπολιτικά δεδομένα άλλαξαν ,ότι το Ισραήλ με τους κατάλληλους χειρισμούς θα μπορούσε να γίνει ένας σύμμαχος επ’ ωφελεία μας ,στο διηνεκές. Βέβαια το μέλλον θα δείξει τι θα ισχύσει διότι  όλα είναι ρευστά στην περιοχή μας. Πάντως σίγουρα βρήκαμε έναν σύμμαχο που είχαμε καιρό να βρούμε. Ένας σύμμαχος που όσο μας έχει ανάγκη αυτός άλλο τόσο τον έχουμε και εμείς.

Η ελληνική Δεξιά λοιπόν ,σαν ένα σύνολο, θα πρέπει να διατρανώσει  ότι πάνω από όλα υπάρχει το ρεαλιστικό εθνικό συμφέρον και όχι οι διάφορες συναισθηματικού τύπου περισσότερο, προκαταλήψεις και απολυτοποιήσεις. Διότι περικλείει μέσα της έναν αγνό ορθολογισμό που την καθοδηγεί σε προτάσεις και προγραμματικές θέσεις βιώσιμες και με αποτέλεσμα για το έθνος και την Πατρίδα. Και κάπως έτσι ποτέ δεν διακινδύνευσε κατά βάθος την σταθερότητα των σχέσεων της χώρας μας , με τα υπόλοιπα δυτικά κράτη και ιδίως αυτά που διέθεταν ένα άλφα κύρος, όπως ήταν και το Ισραήλ, διότι η θέση μας σαν κράτος είναι δεδομένο ότι είναι στον δυτικό συνασπισμό ,ακόμα και τώρα που το ανατολικό μπλοκ ,έχει μεν καταρρεύσει , αλλά έχουν δημιουργηθεί άλλα μικρότερα μπλοκ .

Αριστοτέλης Παλαιολόγος