Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, προ αρκετών χρόνων, όταν ήμασταν  πολύ νεότεροι  και  όταν  ακόμη το  ΛΑ.Ο.Σ ήταν σε άνοδο και εμφάνιζε μία συμπαγή εικόνα αυθεντικού  δεξιού κόμματος ,πόσο χρόνο αφιερώναμε με ομοϊδεάτες για να συζητάμε για το μέλλον του «Πατριωτικού κινήματος» .Μία ένωση όλου του «εθνικού χώρου» (από Χ.Α μέχρι και ΛΑ.Ο.Σ και λοιπούς ανένταχτους και ..ενταγμένους..),όπως κατ’ ευφημισμόν λέγαμε ,αν και τότε το πιστεύαμε. Μία ένωση των εθνικών δυνάμεων κάθε απόχρωσης σε μία συμμαχία ενάντια στον τότε ριζωμένο δικομματισμό και την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς… Θυμάμαι που εκνευριζόμουν όταν άκουγα κάποιους ομοϊδεάτες να αμφισβητούν αυτό που είχαμε ως στόχο .Πιο ρεαλιστές (;),πιο κοντά στην μικροκομματική νεοελληνική πραγματικότητα του … «χώρου» (;), πιο ενορατικοί (;) , ίσως και το οτιδήποτε άλλο , αυτοί τελικά δικαιώθηκαν με το παραπάνω. Τα χρόνια πέρασαν , οι οικονομικές-κοινωνικές-πολιτικές συνθήκες άλλαξαν ραγδαία ,ήρθε η οικονομική κρίση, το Μνημόνιο και σχετικά ταχέως τα πολιτικά δεδομένα μετατοπίστηκαν απόλυτα και  εκκωφαντικά θα σημειώναμε. Όλα αυτά που πιστεύαμε σαρώθηκαν από την Κρίση και  απέμεινε μόνο κάποια ρομαντική αυταπάτη κάποιων «παραταξιακών» για την μεγάλη εθνική συμμαχία ενάντια στην Αριστερά…..!! Δονχκιχωτισμός!

H  ταραγμένη εποχή της Κρίσης που βιώνει η χώρα μας σηματοδοτήθηκε από γεγονότα τα οποία ήταν ιδιαιτέρως δυναμικά. Αναπτύχθηκε μία ρητορική ,ήδη από την εποχή των «Αγανακτισμένων» με τις πομπώδεις διακηρύξεις λιβέλων και τις συχνές  συγκρουσιακές καταστάσεις που διαδραματίζονταν από τον δρόμο μέχρι ,και στην αίθουσα της Βουλής . Δημιουργήθηκε και αναδείχθηκε μία ατμόσφαιρα έντονα αρνητική ,μία όσμωση κοινωνικής και πολιτικής πίεσης που μπορούσε ανα πάσα στιγμή να δημιουργήσει απερίγραπτα προβλήματα  που θα μπορούσαν άνετα να έφθαναν και σε εμφυλιο-πολεμικές καταστάσεις.

Μετά τις δεύτερες εκλογές, τον Ιούνιο του ’12 και με ανάδειξη κυβέρνησης τρικομματικής με σαφή υπεροχή και κυριαρχία της κεντροδεξιάς ΝΔ ,τα πράγματα κάπως εκτονώθηκαν αλλά γρήγορα πάλι άρχισαν, μέσα από συγκεκριμένα κομματικά σχήματα και ιδεολογικούς χώρους ,να εξωθούνται σε ακραίες συμπεριφορές οι οποίες οδηγούσαν πάλι, σε συνδυασμό με τα δύσκολα , πλην αναγκαία ,μέτρα που ψηφίζονταν από την κυβέρνηση , σε μια τροχιά αποσταθεροποίησης. Όπως έδειξαν τα γεγονότα  αυτό δεν συνέβη τελικά  αλλά όλοι γίναμε μάρτυρες μίας σαφούς πολεμικής διάθεσης από την κυβερνητική πλευρά και ιδίως από την κυβερνώσα Ν.Δ , να κόψει απότομα την φόρα στις σκόπιμες επιδιώξεις συγκεκριμένων χώρων που προωθούσαν συνειδητά τον κόσμο σε ανυπακοή και επευφημούσαν ,όταν δεν ενθάρρυναν ,κάθε είδους βίαιη ενέργεια που στρεφόταν ενάντια σε κυβερνητικά πρόσωπα , ως μία απόδειξη της «αντιμνημονιακής» οργής του λαού που εκείνοι τροφοδοτούσαν όμως , σε ύψιστο βαθμό , για τις δικές τους πολιτικές επιδιώξεις.

Για να μην πελαγοδρομούμε όμως τα πράγματα στην πολιτική σκηνή σχηματοποιήθηκαν ως εξής:  από την μία υπάρχει μία δυναμική ενός χώρου που καθορίζεται από το εθνικολαϊκιστικό ή εθνικοσοσιαλίζον μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής»  και από την άλλη υπάρχουν οι νέο-κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις από τον Σύριζα μέχρι και το ΚΚΕ (για να μην αναφέρουμε τις εκτός κοινοβουλίου) οι οποίες και αυτές είναι ενισχυμένες μεν ,σε μία στασιμότητα δε… πάντως σίγουρα αποτελούν το άλλο άκρο με τις δικές τους ιδιομορφίες αλλά η ουσία είναι η ίδια. «Χρυσή Αυγή» και αριστερο-κομμουνιστικές δυνάμεις αποτελούν δύο μέρη ενός μηχανισμού ,εξαιρετικά βίαιου και αποσταθεροποιητικού με τους μεν πρώτους ,όπως έδειξαν και τα πρόσφατα γεγονότα, να έχουν περισσότερο μία συνολική στρατιωτικοποιημένη ,κάθετη , καθαρή και ωμή δράση με μία συμπαγή ολιστική δομή σαν κόμμα. Ενώ το άλλο Άκρο διαθέτει μία περισσότερο ύπουλη κατεύθυνση προς το «σύστημα» με μία «ομπρέλα» θεσμοποίησης  και με αλληλοεπικαλύψεις με οργανώσεις ,κομματίδια και γιάφκες του εξωκοινοβουλευτικού ακροαριστερού ,αναρχικού φάσματος που είναι το ίδιο επικίνδυνο ,με την Χ.Α, και μάλιστα πολύ παλαιότερο αυτής και με ριζωμένες οργανωτικές δομές που χάνονται μέσα στον λαβύρινθο της αριστερίστικής  κομμουνιστικής αλληλεγγύης κάνοντας το έργο εντοπισμού και αποσάρθρωσης αυτών από  το νομικό και δικαστικό σύστημα της χώρας πολύ πιο δύσκολο.

Στην μέση και των δύο αυτών υπάρχει ένα πολιτικό μέρος που αποτελεί τον στυλοβάτη του αστικού- κοινοβουλευτικού  πολιτικού μας συστήματος και το οποίο αποτελείται πολιτικά και οριοθετείται από την Συντηρητική Δεξιά μέχρι και την σοσιαλδημοκρατία και ένα μέρος της αριστεράς που είναι πιο κοντά στο τελευταίο… Οι πολιτικοί φορείς που αποτελούν αυτό  το μέρος αν και είναι ιδεολογικά και πολιτικά διαχωρισμένοι με αρκετές διαφορές ,ακόμα και στην σοβαρότητα που εκπέμπουν….,έχουν ως κοινό τους γνώρισμα  την διατήρηση του παραπάνω status quo , και την  φιλο-ευρωπαϊκή ,δυτική τροχιά της χώρας μας. Στυλοβάτες αυτού είναι οι κυβερνητικές δυνάμεις και ιδίως το κόμμα της ΝΔ ,που είναι αλήθεια ,έχει κάνει μία σημαντική προσπάθεια επαναδεξιοποίησης αν και καθυστερημένα και χρειάζεται ίσως και το κάτι παραπάνω, πάντως σίγουρα είναι η βάση του αστικού δημοκρατικού καθεστώτος αυτήν την στιγμή, η βάση της σταθερότητας ,η βάση της θεωρίας των δύο Άκρων.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η θεωρία η οποία στοιχειοθετείται από την ωμή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, αναδείχθηκε τον τελευταίο χρόνο με την ταυτόχρονη εμφάνιση των δύο πολιτικών τεράτων ,όπως τα περιγράψαμε παραπάνω.Και αναδείχθηκε από ανθρώπους του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με έντονα δεξιά αντανακλαστικά. Τι εννοούμε ,τι σημαίνει δύο Άκρα;

Πρώτον , είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν πάνω στην βία. Η Βία είναι χαρακτηριστικό τους στοιχείο. Μέσω οιασδήποτε μορφής , από εκρήξεις μηχανισμών  και δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων και όχι μόνο μέχρι και την πρόκληση βίαιων επεισοδίων στους δρόμους ή και αλλού ,έως και απλούς προπηλακισμούς σε πρόσωπα που θεωρούν εχθρικά προς την πολιτική τους κατεύθυνση… Προσπαθούν με ρητορικά σχήματα είτε να δικαιολογηθούν πάντα όταν γίνεται κάτι σοβαρό και έχει αρνητικές επιπτώσεις αυτό που κάνουν είτε να καλυφθούν από κενά του νομικού μας συστήματος.

Δεύτερον , η ορολογία τους είναι έντονα φορτισμένη και εχθρική προς το σημερινό πολιτικό σύστημα και καθεστώς γενικότερα  επιδιώκοντας να θέσει το θεωρητικό πλαίσιο για την εκδήλωση βίαιων ενεργειών .Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν ως ονείρωξη το μεγαλύτερο δυνατό κακό για τους πολίτες , μην αναγνωρίζοντας τίποτα θετικό,και κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν για να μην υπάρξει αυτό, προκειμένου να «ξεσηκωθεί ο κόσμος» και να καρπωθούν τα οφέλη από την  καταστροφή ,οποιοδήποτε κόστος και αν υπάρχει για την χώρα, αρκεί η πολυπόθητη εξουσία να έρθει.

Τρίτον, διαθέτουν ολοκληρωτικές τάσεις. Ο Ολοκληρωτισμός είναι κάτι με το οποίο «ερωτοτροπούν» και τον επιθυμούν για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν αφού αυτός απαιτεί συμπαγή ιδεολογία και συνοχή και απόλυτη πίστη στον σκοπό ,πράγμα που με τον έναν ή άλλον τρόπο, με την μία ή άλλη μορφή θα επιδιώξουν να πραγματοποιήσουν. Την Δημοκρατία και την ελευθερία λόγου ,έκφρασης και ιδεών που αυτή προσφέρει την μισούν κατά βάθος διότι το ιδεολογικό τους πρόσημο είναι ένα δόγμα που δεν μπορεί να κάνει ανεκτό κάτι αντίθετο και διαφορετικό. Θέλουν τον απόλυτο έλεγχο ,το απόλυτο Κράτος ,όποια μορφή και αν έχει αυτό. Μπορεί όπως οι αναρχικοί να μην θέλουν κανένα κράτος αλλά η φιλοσοφία τους είναι εξίσου δογματική και επιθετική.

Και τέταρτον είναι εχθρικοί σε κάθε έννοια δυτικής τροχιάς της χώρας μας όσον αφορά την εξωτερική μας πολιτική ,ακριβώς διότι η Δύση είναι η εγγύηση του σημερινού status quo που αυτοί θέλουν ν’ ανατρέψουν με τον έναν ή άλλον τρόπο. Ο απομονωτισμός ή η θέληση για συμμαχίες με απίθανα καθεστώτα και χώρες όπου υπάρχουν αυτά είναι ίδιον τους.

Αυτά είναι βασικά που καταδεικνύουν την θεωρία των δύο Άκρων.

Το στοίχημα που καλείται η κυβέρνηση να πράξει είναι παράλληλα με το συντριπτικό χτύπημα κατά της Χ.Α ,το ίδιο να κάνει και με το έτερο άκρο που προς στιγμήν είναι σε αμηχανία και περισυλλογή θα λέγαμε, ίσως διότι λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης… Φοβούνται ότι αυτοί θα είναι οι επόμενοι. Ήδη όλον αυτόν τον χρόνο είχαν την πρέπουσα αντιμετώπιση και δέχθηκαν  πολλά πλήγματα που την περίοδο της Μεταπολίτευσης αυτό  δεν θα το πίστευε κανένας ότι θα γινόταν. Από τους αισχρούς συνδικαλιστές της αριστεράς μέχρι στ’ αναρχικά κωλόπαιδα της τρομοκρατίας απλώθηκε το μακρύ χέρι της ευνομίας….και πρέπει να συνεχίζει και άλλο. Όχι εφησυχασμός. Το νέο-κομμουνιστικό αναρχο-αριστερίστικο άκρο είναι δυστυχώς πολυπλόκαμο και βαθύ αφού τριανταπέντε έτη ήταν αλώβητο. Είναι στοίχημα και για την σταθερότητα της χώρας μας και για υπευθυνότητα που πρέπει να επιδειχθεί από μία σοβαρή μεταρρυθμιστική δεξιά παράλληλα με το ένα άκρο να πλακώσει και το άλλο… Και τα δύο τέρατα πρέπει αποδυναμωθούν σημαντικά!!

 Αριστοτέλης Παλαιολόγος