Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση για την υπερφορολόγηση, την οποία βιώνουμε. Υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, πολλοί και υψηλοί φόροι υπέρ Τρίτων (αγγελιόσημα, λιμανόσημα, ρουσφετόσημα κλπ.), ακατάσχετη πολυνομία, η οποία φέρνει γραφειοκρατία, η οποία είναι… αδελφή της διαφθοράς και έχει… πατέρα το «μαύρο χρήμα».
Αυτό το μοντέλο ονομάζεται ...ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ BY GREECE, το οποίο «γεννήθηκε» για να συντηρήσει και να αναπαράξει τις πελατειακές σχέσεις.
1. Ένα μοντέλο λανθασμένο, υποβολιμαίο και… ύποπτο, που μας έφερε σε αδιέξοδο. Αυτοί που το δημιούργησαν νομίζω ότι είναι γνωστοί, όπως, γνωστοί ήταν και οι ψηφοφόροι που προσδοκούσαν να… βολευτούν, να διοριστούν ή να κερδίσουν μια θέση στον… ήλιο της ανομίας. Και το θέμα αφορά όλους τους πολίτες, είτε αυτούς που στήριζαν τον δικομματισμό, είτε αυτοί που ήταν εξω-δικομματικοί κομπάρσοι.
2. Αυτό το μοντέλο είχε ως γρανάζια τις κρατικές προμήθειες και μάλιστα πανάκριβες, τη διαπλοκή και εν τέλει τη διολίσθηση της χώρας στον δημοσιονομικό γκρεμό. Αυτό το μοντέλο, αυτές οι σαθρές βάσεις, αποτέλεσαν το «πάτημα» για να δημιουργηθεί σε επίπεδο «ελεύθερης» οικονομίας το άλλο έκτρωμα: ο ασύστολος δανεισμός, η υπέρμετρη κατανάλωση, η πλήρης εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές. Το ακριβό κράτος δεν σου επέτρεπε να είσαι επιχειρηματίας και να παράγεις ανταγωνιστικά προϊόντα. Σε ανάγκαζε να είσαι μεταπράτης και να εντάσσεται στον «φουσκωμένο» κλάδο των υπηρεσιών, αγοράζοντας προϊόντα made in China αλλά και φίρμες, σε πολλαπλάσιες τιμές και πολλές φορές με πιστωτικές κάρτες που είχαν επιτόκιο 18%. Το 1982 έπαιξε και έκτοτε δεν… ξανάπαιξε, το γνωστό σλόγκαν με τον ηθοποιό Νίκο Παπαναστασίου «Αγοράζοντας εισαγόμενα την πληρώνουμε όλοι» («Λαλάκης ο εισαγόμενος»).
3. Νορμάλ επιχείρηση δεν μπορούσες να φτιάξεις σε αυτήν τη χώρα λόγω των προαναφερόμενων λόγων, οπότε έφτιαχνες μια μεταπρατική μονάδα, από την οποία προσδοκούσες να πάρεις όσο γίνεται περισσότερα για να φέρεις το καλό αυτοκίνητο από το εξωτερικό, το οποίο είχε αυξημένες ανάγκες σε καύσιμα (από το εξωτερικό), ακριβό σέρβις με ανταλλακτικά (από το εξωτερικό) και πάει λέγοντας….
4. Τώρα το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει. Πάει, πέθανε. Ζωή σε λόγου μας. Ταυτόχρονα, συμπαρασύρει ότι είχε δομηθεί γύρω από την κατανάλωση, η οποία στηριζόταν σε δανεικά, τα οποία διοχετεύονταν σε εισαγόμενα προϊόντα ή σε δραστηριότητες υψηλής φοροδιαφυγής (οικοδομή, διασκέδαση, ιατρικές και νομικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας…). Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν και… λογικό σε μια χώρα όπου υπερδανειζόταν, υπερφορολογούσε και υπερφορολογεί για να συντηρεί κομματικούς στρατούς. Όποιος μπορούσε φοροδιέφευγε, αν λάβουμε μάλιστα υπ΄ όψιν και τη διάλυση του φοροεισπρακτικού και φοροελεγκτικού μηχανισμού κατά την κρίσιμη περίοδο 2004-2009…
Επιπλέον, η κατάσταση επιβαρύνθηκε από τη ρυθμιζόμενη αγορά εργασίας με την οριζόντια αύξηση των μισθών, κάτι που οδήγησε σε βεβήλωση της βασικής έννοιας της οικονομικής επιστήμης περί ευημερίας μέσα από την υγιή αύξηση της παραγωγικότητας και της «δίκαιης αμοιβής» για «ατομική ανταποδοτική εργασία».
5. Αυτή η κατάρρευση, το σπάσιμο της «φούσκας» είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 55 δισ. ευρώ σε έξι χρόνια. Τα επόμενα χρόνια η κατανάλωση θα πρέπει να πέσει στο 35%-40% του ΑΕΠ από 70% που ήταν το 2007, οι επενδύσεις να ανέβουν από το 5% στο 20% και οι εξαγωγές να φτάσουν στο 40%. Αυτό είναι το νέο μοντέλο, περιγραφικά, με όρους ποσοστιαίας διάρθρωσης της οικονομίας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις που είχαν στο επίκεντρο την εσωτερική αγορά έκλεισαν, κλείνουν ή πρόκειται να κλείσουν. Γι αυτές δεν πρόκειται να υπάρξει πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό στους αιώνες των αιώνων. Δυστυχώς…
6. Όσες επιχειρήσεις κατάφεραν να καινοτομήσουν, ήταν και είναι νοικοκυρεμένες, καλύπτουν ειδικές ανάγκες της εσωτερικής αγοράς ή εξάγουν, θα επιβιώσουν. Και αν επιβιώσουν, θα κοιτάξουν πώς θα αποκτήσουν καλύτερη θέση αργότερα…. Μαζί καταστράφηκαν χιλιάδες επιχειρηματίες και «επιχειρηματίες», συμπαρασύροντας και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων. Μέσα σε αυτούς τους επιχειρηματίες πάρα πολλοί, οι οποίοι χρωστούσαν ή χρωστάνε στο ΙΚΑ και στην Εφορία (ηθελημένα ή για λόγους ανωτέρας βίας), οι οποίοι είχαν ως ασπίδα προστασίας τους εργαζόμενους, που πήγαιναν για ένα τίμιο μεροκάματο. Επί της ουσίας όμως, αυτό το μεροκάματο ήταν «επιδοτούμενο» από το Κράτος, αφού το τελευταίο ηρνείτο να εισπράξει τις οφειλές για διάφορους λόγους (είτε λόγω του.. ονόματος του επιχειρηματία, είτε λόγω των ειδικών σχέσεων με την εξουσία σε όλα τα επίπεδα, είτε γιατί δεν μπορούσε ή δεν γινόταν), διατηρώντας πλασματικές θέσεις εργασίας. Έτσι, ολοκληρώθηκε το 2007 το μοντέλο της πλασματικής ευημερίας με τον υπερδανεισμό Κράτους και ιδιωτών και η συνέχεια είναι γνωστή…
7. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Όσοι θεωρούσαν πολλά πράγματα δεδομένα θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν και το μεγαλύτερο τίμημα. Όσοι διαθέτουν ευελιξία και έχουν συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι όπως χθες, αλλά θα χρειαστεί πολύ δουλειά και αλλαγή προτεραιοτήτων, θα επιβιώσουν. Η οικονομική χρεοκοπία που συνετελέσθη στη χώρα μας είναι το λιγότερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολιτική, θεσμική και αξιακή χρεοκοπία αυτής της… κουκίδας του χάρτη που λέγεται Ελλάδα.
8. Οι διαπιστώσεις,οι βερμπαλισμοί, οι φωνές, η μιζέρια, οι… αιμοδιψείς αντιλήψεις είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι εφόσον συντηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα θα μας φέρουν σε σημείο συνολικής κατάρρευσης. Η δουλειά, η προσήλωση στις θετικές και δημιουργικές προοπτικές της πατρίδας, η εμμονή στην επίτευξη των στόχων, θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Έξοδος από το αδιέξοδο δεν επέρχεται όταν όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη. Αυτός που σήμερα δεν έχει δουλειά, αν τα πράγματα εξελιχθούν θετικά, θα βρει στη συνέχεια και θα κληθεί να αποδείξει ότι δικαιούται κάτι καλύτερο από τα 500 ή 700 ή 1.000 ή 1.500 ευρώ και πάει λέγοντας. Αν αυτός που δεν έχει δουλειά επιθυμεί την καταστροφή του άλλου που (ακόμη) έχει, τότε εκεί σταματάει η συζήτηση… Όταν και ο τελευταίος δεν θα έχει δουλειά, τότε τον λόγο θα έχουν τα… όπλα και η αιματοχυσία. Αν αυτά τα τελευταία είναι η… συνταγή για το success story, τότε, η οικονομική επιστήμη, σταματάει να ασχολείται με το θέμα, καθώς η οικονομία (που είναι ψυχολογία…) μετατρέπεται σε… ψυχιατρική ανάλυση.
1. Ένα μοντέλο λανθασμένο, υποβολιμαίο και… ύποπτο, που μας έφερε σε αδιέξοδο. Αυτοί που το δημιούργησαν νομίζω ότι είναι γνωστοί, όπως, γνωστοί ήταν και οι ψηφοφόροι που προσδοκούσαν να… βολευτούν, να διοριστούν ή να κερδίσουν μια θέση στον… ήλιο της ανομίας. Και το θέμα αφορά όλους τους πολίτες, είτε αυτούς που στήριζαν τον δικομματισμό, είτε αυτοί που ήταν εξω-δικομματικοί κομπάρσοι.
2. Αυτό το μοντέλο είχε ως γρανάζια τις κρατικές προμήθειες και μάλιστα πανάκριβες, τη διαπλοκή και εν τέλει τη διολίσθηση της χώρας στον δημοσιονομικό γκρεμό. Αυτό το μοντέλο, αυτές οι σαθρές βάσεις, αποτέλεσαν το «πάτημα» για να δημιουργηθεί σε επίπεδο «ελεύθερης» οικονομίας το άλλο έκτρωμα: ο ασύστολος δανεισμός, η υπέρμετρη κατανάλωση, η πλήρης εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές. Το ακριβό κράτος δεν σου επέτρεπε να είσαι επιχειρηματίας και να παράγεις ανταγωνιστικά προϊόντα. Σε ανάγκαζε να είσαι μεταπράτης και να εντάσσεται στον «φουσκωμένο» κλάδο των υπηρεσιών, αγοράζοντας προϊόντα made in China αλλά και φίρμες, σε πολλαπλάσιες τιμές και πολλές φορές με πιστωτικές κάρτες που είχαν επιτόκιο 18%. Το 1982 έπαιξε και έκτοτε δεν… ξανάπαιξε, το γνωστό σλόγκαν με τον ηθοποιό Νίκο Παπαναστασίου «Αγοράζοντας εισαγόμενα την πληρώνουμε όλοι» («Λαλάκης ο εισαγόμενος»).
3. Νορμάλ επιχείρηση δεν μπορούσες να φτιάξεις σε αυτήν τη χώρα λόγω των προαναφερόμενων λόγων, οπότε έφτιαχνες μια μεταπρατική μονάδα, από την οποία προσδοκούσες να πάρεις όσο γίνεται περισσότερα για να φέρεις το καλό αυτοκίνητο από το εξωτερικό, το οποίο είχε αυξημένες ανάγκες σε καύσιμα (από το εξωτερικό), ακριβό σέρβις με ανταλλακτικά (από το εξωτερικό) και πάει λέγοντας….
4. Τώρα το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει. Πάει, πέθανε. Ζωή σε λόγου μας. Ταυτόχρονα, συμπαρασύρει ότι είχε δομηθεί γύρω από την κατανάλωση, η οποία στηριζόταν σε δανεικά, τα οποία διοχετεύονταν σε εισαγόμενα προϊόντα ή σε δραστηριότητες υψηλής φοροδιαφυγής (οικοδομή, διασκέδαση, ιατρικές και νομικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας…). Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν και… λογικό σε μια χώρα όπου υπερδανειζόταν, υπερφορολογούσε και υπερφορολογεί για να συντηρεί κομματικούς στρατούς. Όποιος μπορούσε φοροδιέφευγε, αν λάβουμε μάλιστα υπ΄ όψιν και τη διάλυση του φοροεισπρακτικού και φοροελεγκτικού μηχανισμού κατά την κρίσιμη περίοδο 2004-2009…
Επιπλέον, η κατάσταση επιβαρύνθηκε από τη ρυθμιζόμενη αγορά εργασίας με την οριζόντια αύξηση των μισθών, κάτι που οδήγησε σε βεβήλωση της βασικής έννοιας της οικονομικής επιστήμης περί ευημερίας μέσα από την υγιή αύξηση της παραγωγικότητας και της «δίκαιης αμοιβής» για «ατομική ανταποδοτική εργασία».
5. Αυτή η κατάρρευση, το σπάσιμο της «φούσκας» είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 55 δισ. ευρώ σε έξι χρόνια. Τα επόμενα χρόνια η κατανάλωση θα πρέπει να πέσει στο 35%-40% του ΑΕΠ από 70% που ήταν το 2007, οι επενδύσεις να ανέβουν από το 5% στο 20% και οι εξαγωγές να φτάσουν στο 40%. Αυτό είναι το νέο μοντέλο, περιγραφικά, με όρους ποσοστιαίας διάρθρωσης της οικονομίας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις που είχαν στο επίκεντρο την εσωτερική αγορά έκλεισαν, κλείνουν ή πρόκειται να κλείσουν. Γι αυτές δεν πρόκειται να υπάρξει πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό στους αιώνες των αιώνων. Δυστυχώς…
6. Όσες επιχειρήσεις κατάφεραν να καινοτομήσουν, ήταν και είναι νοικοκυρεμένες, καλύπτουν ειδικές ανάγκες της εσωτερικής αγοράς ή εξάγουν, θα επιβιώσουν. Και αν επιβιώσουν, θα κοιτάξουν πώς θα αποκτήσουν καλύτερη θέση αργότερα…. Μαζί καταστράφηκαν χιλιάδες επιχειρηματίες και «επιχειρηματίες», συμπαρασύροντας και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων. Μέσα σε αυτούς τους επιχειρηματίες πάρα πολλοί, οι οποίοι χρωστούσαν ή χρωστάνε στο ΙΚΑ και στην Εφορία (ηθελημένα ή για λόγους ανωτέρας βίας), οι οποίοι είχαν ως ασπίδα προστασίας τους εργαζόμενους, που πήγαιναν για ένα τίμιο μεροκάματο. Επί της ουσίας όμως, αυτό το μεροκάματο ήταν «επιδοτούμενο» από το Κράτος, αφού το τελευταίο ηρνείτο να εισπράξει τις οφειλές για διάφορους λόγους (είτε λόγω του.. ονόματος του επιχειρηματία, είτε λόγω των ειδικών σχέσεων με την εξουσία σε όλα τα επίπεδα, είτε γιατί δεν μπορούσε ή δεν γινόταν), διατηρώντας πλασματικές θέσεις εργασίας. Έτσι, ολοκληρώθηκε το 2007 το μοντέλο της πλασματικής ευημερίας με τον υπερδανεισμό Κράτους και ιδιωτών και η συνέχεια είναι γνωστή…
7. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Όσοι θεωρούσαν πολλά πράγματα δεδομένα θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν και το μεγαλύτερο τίμημα. Όσοι διαθέτουν ευελιξία και έχουν συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι όπως χθες, αλλά θα χρειαστεί πολύ δουλειά και αλλαγή προτεραιοτήτων, θα επιβιώσουν. Η οικονομική χρεοκοπία που συνετελέσθη στη χώρα μας είναι το λιγότερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολιτική, θεσμική και αξιακή χρεοκοπία αυτής της… κουκίδας του χάρτη που λέγεται Ελλάδα.
8. Οι διαπιστώσεις,οι βερμπαλισμοί, οι φωνές, η μιζέρια, οι… αιμοδιψείς αντιλήψεις είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι εφόσον συντηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα θα μας φέρουν σε σημείο συνολικής κατάρρευσης. Η δουλειά, η προσήλωση στις θετικές και δημιουργικές προοπτικές της πατρίδας, η εμμονή στην επίτευξη των στόχων, θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Έξοδος από το αδιέξοδο δεν επέρχεται όταν όλα θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη. Αυτός που σήμερα δεν έχει δουλειά, αν τα πράγματα εξελιχθούν θετικά, θα βρει στη συνέχεια και θα κληθεί να αποδείξει ότι δικαιούται κάτι καλύτερο από τα 500 ή 700 ή 1.000 ή 1.500 ευρώ και πάει λέγοντας. Αν αυτός που δεν έχει δουλειά επιθυμεί την καταστροφή του άλλου που (ακόμη) έχει, τότε εκεί σταματάει η συζήτηση… Όταν και ο τελευταίος δεν θα έχει δουλειά, τότε τον λόγο θα έχουν τα… όπλα και η αιματοχυσία. Αν αυτά τα τελευταία είναι η… συνταγή για το success story, τότε, η οικονομική επιστήμη, σταματάει να ασχολείται με το θέμα, καθώς η οικονομία (που είναι ψυχολογία…) μετατρέπεται σε… ψυχιατρική ανάλυση.
Λουκάς Γεωργιάδης
No comments:
Post a Comment