ΤΕΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΒΟΤΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Αν πίστευε λανθασμένα κανείς ότι όσα παρουσιάζονται στο ελληνικό facebook ως επικαιρότητα είναι αλήθεια θα θεωρούσε ότι πλέον για την ελληνική Δεξιά όλα τα προβλήματα θεωρούνται λήξαντα και μοναδικό ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι κατά πόσον πρέπει ή όχι να ανεγερθεί τέμενος στην Αθήνα. Αιχμές, κατηγορίες για προδοσία, για κωλοτούμπες, προσωπικές επιθέσεις. Ό, τι μπορούμε για να μαζέψουμε ψηφαλάκια.

Ας δούμε πρώτα το ζήτημα ιστορικά. Πρώτη φορά που εγκρίθηκε από τη Βουλή η ιδέα για ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα ήταν το 2006, όταν η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή ψήφισε με το Ν 3512 την ίδρυση ΝΠΙΔ εποπτευόμενου από το Υπουργείο Παιδείας με αποστολή την ανέργερση, διαχείριση, διοίκηση κτλ του τεμένους. Ακολούθησε το 2011, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ακόμα, η ψήφιση του Ν. 4014, που με μια τροπολογία ρύθμιζε τα ζητήματα της τοποθεσίας του τεμένους, του μεγέθους του κτλ. Η ΝΔ, επί Σαμαρά πλέον, υπερψήφισε σύσσωμη την τροπολογία με το σκεπτικό ότι έπρεπε να μείνει συνεπής στη θέση που είχε πάρει επίσημα στο Κοινοβούλιο από το 2006.

Ακολούθησε η κυβέρνηση Παπαδήμου, στην οποία αρμόδιος Υπουργός ήταν ο Βορίδης, ο οποίος κατά κοινή παραδοχή πλέον καθυστέρησε τις όποιες ενέργειες απαιτούνταν για να ξεκινήσει η ανέγερση και τελικά μέχρι τις εκλογές του 2012 δεν προχώρησε τίποτα. Τα ίδια και επί κυβέρνησης Σαμαρά. Παρά τη συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που πίεζαν για να προχωρήσει η πρόοδος που υπήρξε ήταν ελάχιστη. Εν ολίγοις παρά την επίσημη στάση της ΝΔ στο Κοινοβούλιο, που ήταν υπέρ της ανέγερσης του τεμένους, επί διακυβερνήσεώς της τίποτα δεν έγινε. Και προφανώς αυτοί που πίεζαν σε αυτή την κατεύθυνση δεν ήταν οι καραμανλικοί, ούτε όσοι ήταν στα κάγκελα της αντιπολίτευσης, ούτε όσοι απλά γκρίνιαζαν επί μονίμου βάσεως, αλλά η δεξιά πτέρυγα που είχε μείνει στη ΝΔ.

Οι διαδικασίες για την ανέγερση του τεμένους ουσιαστικά ανακινήθηκαν πάλι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το Μάιο του 2015 ψηφίστηκε νέα τροπολογία, με αντικείμενο αυτή τη φορά πολεοδομικά ζητήματα. Και τότε υπερψηφίστηκε από τη ΝΔ. Και ακολούθησε η τελευταία προχθεσινή τροπολογία, με αντικείμενο αυτή τη φορά ζητήματα γραφειοκρατίας και χρηματοδότησης.

Όπως γίνεται αντιληπτό από τα ανωτέρω η στάση της ΝΔ υπέρ της ανέγερσης του τεμένους έχει διαμορφωθεί ήδη από το 2006, δέκα χρόνια πριν. Φαίνεται λογικό η ΝΔ του 2006, που είχε επιλέξει την τακτική του μεσαίου χώρου και κρατούσε διφορούμενη στάση για ζητήματα σχετιζόμενα με την Εκκλησία, να τάχθηκε υπέρ του τεμένους. Έπαιξαν ρόλο φυσικά και παράγοντες εξωτερικής πολιτικής, και κυρίως η πίεση των αραβικών κρατών, με τα οποία εδώ και δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιζητούν καλές σχέσεις, αλλά και ο κίνδυνος να προχωρήσει τελικά η κατασκευή με χρηματοδότηση και ενθάρρυνση της Τουρκίας. Η στάση αυτή παρά τις δύο αλλαγές ηγεσίας διατηρήθηκε και τα επόμενα χρόνια. Άλλος θα πει για λόγους συνέπειας, άλλος για λόγους εξωτερικής πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση ποτέ δεν ακολουθήθηκε εμπράκτως από κυβέρνηση της ΝΔ η πολιτική ανέγερσης τεμένους, παρά την επίσημη θέση της υπέρ του. Και ούτε πρόκειται να αλλάξει αυτό.

Από εκεί και πέρα υπάρχει το ουσιαστικό ζήτημα: Πρέπει να ανεγερθεί τέμενος; Προφανώς και όχι. Για πολλούς λόγους, υπάρχουν ζητήματα ασφαλείας, υπάρχει θέμα συμβολισμού, υπάρχει κακό προηγούμενο σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Και από το 2014 μετά την εμφάνιση του ISIS και τα πολλά περιστατικά ισλαμικής τρομοκρατίας τα παραπάνω ζητήματα ενισχύονται, και αυξάνεται η ανάγκη επίδειξης ισχύος απέναντι στο ριζοσπαστικό Ισλάμ. Η προσθήκε όμως ενός ακόμα λόγου δεν αλλάζει το δεδομένο πως η ΝΔ είχε από το 2006 μέχρι σήμερα διαμορφώσει μια λάθος στάση για το ζήτημα. Δεν ήταν μια σωστή στάση που από το 2014 και μετά έγινε λάθος, ήταν λάθος εξαρχής.

Στο προκείμενο λοιπόν: Από όλους αυτούς που δύο μέρες τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ζήτημα πόσοι από όσους ήταν εντός ΝΔ, και τώρα το υπερηφανεύονται, αντέδρασαν το 2006 όταν σχηματίστηκε η θέση αυτή; Και γιατί σήμερα κανείς από αυτούς δεν κατηγορεί τον Καραμανλή, τη στάση του οποίου ακολούθησαν οι προηγούμενοι, αλλά εστιάζουν σε Μητσοτάκη και Γεωργιάδη; Όταν το 2006 η ΝΔ ψήφιζε πρώτη φορά υπέρ του τεμένους δε θυμάμαι και ιδιαίτερες αντιδράσεις. Ήταν τότε σωστό και σήμερα λάθος; Όχι. Ανέκαθεν λάθος ήταν. Προφανώς όμως το κριτήριο που θα στραφούν οι διαμαρτυρίες είναι κατά βάση ψηφοθηρικό. Είναι φανερό πλέον με ποιανού πρωτοβουλία έχει ξεκινήσει το εγχείρημα της Νέας Δεξιάς και ποιανού τους σκοπούς εξυπηρετεί. Και προφανώς δεν εννοώ τον Καραμανλή. Δεν έχει μουστάκι βλέπεις.

Συμπερασματικά: Το ζήτημα με το τέμενος σε νομοθετικό επίπεδο τουλάχιστον έχει λήξει. Έχει ψηφιστεί εδώ και χρόνια, η ΝΔ έχει πάρει θέση. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να την αλλάξει επικαλούμενη τις εξελίξεις με τον ISIS. Δέχομαι και ακούω τα επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές, σε κάθε περίπτωση όμως θεωρώ πως η στάση της ήταν λάθος ήδη από το 2006. Δε μου αρέσει όμως η υποκρισία, θυμόμαστε ότι διαφωνούμε με κάτι μόνο για να πάρουμε ψήφους για το κομματίδιο.

Τελευταίο και βασικότερο. Ποιος ήταν ο λόγος που μέχρι σήμερα δεν ξεκίνησε ποτέ η ανέγερση τεμένους στο Βοτανικό, παρόλο που στη Βουλή ανέκαθεν συγκέντρωνε μεγάλη πλειοψηφία; Ποια κυβέρνηση το καθυστέρησε; Η απάντηση γίνεται κατανοητή από τα ανωτέρω. Συνεπώς το ερώτημα για όποιον όντως ενδιαφέρεται να αποτραπεί η ανέγερση του τεμένους είναι πώς μπορεί να το αποτρέψει. Υπάρχει το ιστορικό προηγούμενο της ΝΔ του Σαμαρά που επισήμως έπαιρνε θέση υπέρ της ανέγερσης αλλά στην πράξη δεν το έκανε. Και μάλιστα στο ζήτημα της ανέγερσης αυτής καθεαυτής, όχι για επιμέρους παρεπόμενα. Θα αλλάξει κάτι τώρα; Όχι. Η ΝΔ εμπράκτως ανέκαθεν ήταν εναντίον της ανέγερσης τεμένους στην Αθήνα και ποτέ επί διακυβερνήσεώς της δεν ξεκίνησε. Το ίδιο και στην επόμενη διακυβέρνησή της. Όσοι λοιπόν όντως ενδιαφέρονται να μην ανεγερθεί ας κοιτάξουν να φύγει γρήγορα η κυβέρνηση της Αριστεράς και του μπουλούκου, που πρώτη το προώθησε εμπράκτως. Όσοι πάλι ενδιαφέρονται μόνο να αρπάξουν καμιά ψήφο για το κομματίδιο ας κάνουν αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση πάνω σε αυτό μπας και πιάσουν το 3%. Πάντως την υποκρισία πολλοί αγάπησαν, τον υποκριτή ουδείς.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Τέσσερα χρόνια "κλίνατε επι -Δεξιά"...

Ήταν πριν τέσσερα χρόνια . Τότε ,τον Μάϊο του '12 όταν μία μικρή ομάδα ατόμων ,που όλοι μαζί μεταξύ τους δεν γνωρίζονταν καλά καλά σε προσωπικό επίπεδο και  περισσότερο είχαν επαφή μέσω του κοινωνικού δικτύου που ήδη γνώριζε ακμή στην χώρα μας, αποφάσισαν να ιδρύσουν μία πολιτική ομάδα στο facebook . Αν και ήταν έμπνευση ατόμων μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού , ο πυρήνας έμελλε να ξεπερνάει τα τριάντα άτομα ....Απο εκεί και μετά μέσα σε δύο εβδομάδες όλα πήραν την φυσιολογική τους εξέλιξη που όμως δεν ήταν και τόσο εύκολη ....
Η ομάδα  θα είχε συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά κ θα γινόταν ένα βήμα ,ένας χώρος διαλόγου ,σύνθεσης απόψεων αλλά και εκφραστής συγκεκριμένης προς τα έξω πρότασης του τι εστί Δεξιά και τις αρχές που ήθελε να προβάλει αυτή ως γνήσια κ ανανεωμένη ταυτόχρονα .
Δεν θέλαμε να είμαστε μία ακόμα φεϊσμπουκική ομαδούλα ,απο αυτές που φτιάχνονται με το κιλό με εκατοντάδες άτομα ,ελάχιστη ενεργή παρουσία κ με δύο-τρεις βαρεμένους και αργόσχολους ν' αναρτούν ό,τι τους κατέβει επι καθημερινής βάσης κ όπου κανένας δεν δίνει σημασία...
Δεν θέλαμε να γίνουμε μία ομάδα που έχει κάποιον πομπώδη τίτλο περι Δεξιάς κ μέσα μπορεί να δεις κάθε καρυδιάς καρύδι.
 Απο φιλελέδες κεντροδεξιούς έως κάφρους χρυσαυγίτες κ τρελαμένους ονειροπόλους που ακούν για Δεξιά κ έχουν στο μυαλό τους ότι η τελευταία αρχίζει κ τελειώνει στις ερπύστριες ενός άρματος μάχης κ της φιγούρας του βασιλιά που περνάει ανάμεσά τους με την εξαιρετική επίσημη στρατιωτική του στολή!
Δεν θέλαμε να καταντήσουμε ένας χώρος θορυβούντων ατόμων που θα έβγαζε ο καθένας τα εσώψυχά του ,χωρίς κανόνες ,χωρίς συνοχή κ με λογική μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε. Αυτό ήταν το τοπίο μέχρι τότε στο ελληνικό δεξιό φεϊσμπουκικό χωριό.

Εμείς τολμούμε ,και ας μας συγχωρήσετε μία μικρή δόση υπερηφάνειας , να πούμε ότι κάναμε την υπέρβαση σε όλα αυτά . Δώσαμε ένα ξεκάθαρο δεξιό ιδεολογικό στίγμα ,όπου φαίνεται καλογραμμένο στις αρχές της ομάδος μας , και επιμείναμε ότι ο σεβασμός αυτών των αρχών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την παραμονή στην ομάδα μας . Παράλληλα διατηρούμε ένα καλό και υψηλό επίπεδο διαλόγου. Θέσαμε κανονισμούς τους οποίους θέλουμε να τηρούμε για την ευταξία στην ομάδα. Αγωνιζόμαστε για την ιδεολογική συνοχή σε εξωτερικό επίπεδο.
Καταφέραμε να περάσουμε όλη την δύσκολη "μνημονιακή" περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά,στηρίζοντάς την, διότι βλέπαμε κ γνωρίζαμε ότι ήταν η μοναδική κ πιο κοντά στις δικές μας αρχές, κυβέρνηση . Αυτό προκάλεσε  επικές διαφωνίες ανάμεσα σε ενεργά μέλη της ομάδας αλλά και μία τάση για βαθιές ιδεολογικές και πολιτικές συζητήσεις ,με το απαραίτητο κριτικό πνεύμα. Ανάλογα και το είδος των αναρτήσεων που βασίζονταν σε εξελίξεις και ειδήσεις και ακούμπαγαν βαθύτερες ιδεολογικές αναζητήσεις.
Ταυτιστήκαμε με πολιτικά πρόσωπα όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης ,χωρίς να αποκλείουμε και τους αντιαδωνικούς  . Αυτό έγινε διότι ο συγκεκριμένος και γενικά όλο αυτό το ρεύμα  του παλιού ΛΑ.Ο.Σ που εκδιώχθηκε απο τον Καρατζαφέρη και εξέφραζε γνήσια φιλοευρωπαϊκές εθνικοφιλελεύθερες θέσεις   βρήκε πολιτική στέγη στον Αντώνη Σαμαρά . Εκεί όπου δημιούργησε μία τάση ανανέωσης της δεξιάς με την πιστή πολιτική ομάδα του τελευταίου. Ακριβώς στο ίδιο πνεύμα του δικού μας γκρουπ.

Πλέον μπορούμε να πούμε ότι έχουμε καθιερωθεί σαν ομάδα και έχουμε προκαλέσει και συζητήσεις στην ελληνική πολιτική κοινότητα του facebook και αυτό το οφείλουμε πρωτίστως σε όλα τα ενεργά άτομα  που συμμετέχουν σε αυτήν . Η τριανδρία της διαχείρισης όπου ανήκει και ο γράφων είναι απλά ένα συντονιστικό όργανο για να διευθετεί κάπως τα πράγματα.
Στόχος μας είναι να ορίσουμε την Δεξιά, στα μυαλά του κόσμου και κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι το μέλλον , όπως αυτή αποτυπώνεται στις αρχές της ομάδας κ των κεντρικών μηνυμάτων που αφορούν τον ειδησεογραφικό καθημερινό σχολιασμό. Στόχος μας είναι η ιδέα της Ελευθερίας ,της εθνικής κοινωνίας , της ελεύθερης οικονομίας και της Τάξης να αποκτήσουν όλο και περισσότερους οπαδούς ,μακριά απο λαϊκίστικες και κρατικίστικες κραυγές που ταλαιπώρησαν αυτόν τον χώρο ,δεκαετίες τώρα κ τον έκαναν ουρά της αριστεράς!

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

Η πρώτη μετά Κυριάκον δημοσκόπηση

     Δημοσιεύθηκε σήμερα στην εφημερίδα "Παραπολιτικά" η διενεργηθείσα από την εταιρεία Metron Analysis πρώτη δημοσκόπηση για το σωτήριον έτος 2016, αλλά και η πρώτη μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κύριο στοιχείο αυτής, η ανατροπή στην πρόθεση ψήφου, με την ΝΔ να προηγείται καθαρά με 3,7% στην άνευ αναγωγής πρόθεση ψήφου (και 5,5% στην μετ' αναγωγή), όμως και οι επιμέρους ποιοτικοί δείκτες παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον για την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων σε μια ιδιαίτερα ρευστή και μεστή εξελίξεων περίοδο. Συγκεκριμένα:

 Πρόθεση Ψήφου - Αναγωγή - Έδρες

Ως προς την "καρδιά" κάθε πολιτικής δημοσκόπησης, την πρόθεση ψήφου, τα στοιχεία έχουν ως εξής:

ΝΔ: 23,6%
ΣΥΡΙΖΑ: 19,9%

ΧΑ: 4,6%

ΚΚΕ: 4,6%

ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ: 4,1%

ΕΝ.ΚΕΝΤΡΩΩΝ: 2,7%

ΠΟΤΑΜΙ: 2,2%

ΑΝΕΛ: 2,1%

Άλλο: 2,4%
Άκυρο/Αποχή/Λευκό/ΔΓ/ΔΑ= 31,5%

Με αναγωγή όμως της αδιευκρίνιστης ψήφου η εικόνα διαμορφώνεται ως εξής:

ΝΔ: 34,5%
ΣΥΡΙΖΑ: 29,0%

ΧΑ: 6,7%

ΚΚΕ: 6,7%

ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ: 6,0%

ΕΝ.ΚΕΝΤΡΩΩΝ: 3,9%

ΠΟΤΑΜΙ: 3,2%

ΑΝΕΛ: 3,1%

Κυρίαρχο συμπέρασμα από τα παραπάνω στοιχεία αποτελεί η τάση δυναμικής ανόδου της ΝΔ, η ελεύθερη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, και η συμπίεση των μικρότερων κομμάτων, ιδίως αυτών που τοποθετούνται στο μεταρρυθμιστικό κέντρο και στην φιλοευρωπαϊκή κεντροαριστερά (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ), όπου το πολιτικό στίγμα και οι θέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται να έχουν υψηλότατη απήχηση, σε σημείο να δημιουργούνται πλέον υπαρξιακές ανησυχίες στις ηγεσίες των σχηματισμών αυτών.

Αυτά τα ποσοστά, εάν ασφαλώς επιβεβαιώνονταν στην κάλπη, θα σήμαιναν πρακτικά πως η ΝΔ θα συγκέντρωνε 143 έως 153 βουλευτές, ανάλογα με το κατά πόσον τα μικρότερα και οριακά εντός βουλής κόμματα θα κατάφερναν να ξεπεράσουν τον πήχη του 3%.  Εν όψει μάλιστα του ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζει δυναμική έως και αυτοδυναμίας, γίνεται ευχερέστερα αντιληπτό το κίνητρο της κυβέρνησης για την επαναφορά στο προσκήνιο της συζήτησης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, στην κατεύθυνση της μείωσης του bonus  των 50 εδρών του πρώτου κόμματος.

Ποιοτικά στοιχεία

Σε επίπεδο δημοφιλίας πολιτικών προσώπων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκεντρώνει το εντυπωσιακά υψηλό 58%, ποσοστό εξαιρετικά σπάνιο για αρχηγό κόμματος, και το οποίο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μόνον σε επίπεδο υπερκομματικών πολιτικών προσωπικοτήτων (πχ. Προέδρων Δημοκρατίας κτλ). Ακόμα εντυπωσιακότερο είναι ότι ακόμα και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, οι θετικές γνώμες ξεπερνούν το 48%.

Αντίστροφα, η δημοτικότητα του Αλέξη Τσίπρα βρίσκεται σε σταθερά πτωτική πορεία με μόλις 39% (μείωση κατά 9%). Παρά το γεγονός ότι σε ένα δημοκοπικά καταθλιπτικό για το κυβερνόν κόμμα τοπίο παραμένει ο θετικότερος δείκτης, είναι σαφής η αποδυνάμωση της εικόνας του πρωθυπουργού, η οποία μάλιστα ευλόγως αναμένεται να οξυνθεί το προσεχές διάστημα εν όψει των επώδυνων νομοσχεδίων τα οποία η κυβέρνηση φέρνει άμεσα προς ψήφιση στην Βουλή. Είναι πάντως χαρακτηριστικό πως όταν τίθεται το ερώτημα της ικανοποίησης από τον κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργό, η απήχηση του συρρικνούται έτι περαιτέρω στο 27%, με πρόδηλη τάση περαιτέρω συμπίεσης. Η γενική πάντως αξιολόγηση της κυβέρνησης είναι συντριπτικά καταδικαστική, με μόλις το 16% να δηλώνει ικανοποιημένο από το έως τώρα έργο της, ποσοστό που παραπέμπει δημοσκοπικά στις τελευταίες μέρες κυβέρνησης Παπανδρέου το 2011.

Άκρως ενδιαφέροντα είναι και τα ευρήματα ως προς παράσταση νίκης , έναν δείκτη με ιδιαίτερη σημασία, και γιατί αποτυπώνει την δυναμική επικράτησης, αλλά και γιατί είναι ο δείκτης ο οποίος "φανερώνει" τον νικητή (καμία αντιπολίτευση δεν έχει ποτέ κερδίσει εκλογική αναμέτρηση χωρίς να προηγείται σε αυτήν). Εδω η επικράτηση της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ (42% έναντι 41%) στηρίζεται σε μια άνοδο της πρώτης ως προς τον συγκεκριμένο δείκτη κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες και πτώση του δευτέρου κατά 17, δηλωτική μιας έντονης δυναμικής.

Επίσης, αξιοσημείωτη είναι η υποστήριξη της ανάγκης μεταρρυθμίσεων από το 84%  (με το αυτονόητο caveat όμως, ότι πίσω από μέρος αυτής της υποστήριξης μπορεί να υποκρύπτεται μια νοοτροπία ΝΙΜΒΥ ) . Παράλληλα το 82% θεωρεί πως η  χώρα κινείται στην λάθος κατεύθυνση.

Αξίζει να επισημανθεί ότι την δημοσκόπηση διεξήγαγε η εγνωσμένου κύρους Metron Analysis του Στράτου Φαναρά, η οποία μάλιστα ήταν από τις λίγες εταιρείες που  είχαν  προβλέψει την νίκη του "Όχι" στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.

Εποχή ανακατατάξεων

Με το πολιτικό σκηνικό να θυμίζει κινούμενη άμμο, οι πολιτικές εξελίξεις παρουσιάζουν έντονη διακύμανση, και μάλιστα σε ένα φόντο οικονομικής καχεξίας και γενικότερης απογοήτευσης. Οι ανακατατάξεις που αναπότρεπτα θα ακολουθήσουν, δείχνουν πάντως να διαμορφώνονται σε ένα πλαίσιο δυναμικής ανάκαμψης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία για πρώτη φορά δείχνει να είναι σε θέση να καρπωθεί την κυβερνητική φθορά, και να αντιπαραθέσει στην έως σήμερα μονοκρατορία του Αλέξη Τσίπρα, μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης

                                                                                                                           Μανουήλ Κομνηνός

Και ξαφνικά, ελπίδα!

  Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Κακό, κατά την κινέζικη ρήση, αλλά μια ένεση ενδιαφέροντος και η ζωή μας γίνεται λίγο πιο υποφερτή. Ειδικά σε ένα ευρύτερο σκηνικό μιζέριας και πολιτικής καταχνιάς.

Ας θυμηθούμε όλοι πως ξυπνήσαμε το πρωί της 10ης Ιανουαρίου. Θα πηγαίναμε εκείνη την ημέρα να δώσουμε μια τελευταία μάχη χαρακωμάτων υπέρ της ανανέωσης και της ελπίδας, της μεταρρυθμιστικής κατεύθυνσης και εν γένει των ιδεών μας, με κυρίαρχη όμως την συναίσθηση της επερχόμενης ήττας.  Είχαμε  συνηθίσει πια: ευρωεκλογές 2014, εθνικές Ιανουαρίου 2015, δημοψήφισμα Ιουλίου 2015, ξανά μανά εθνικές Σεπτεμβρίου αυτήν την φορά 2015, πρώτος γύρος εσωκομματικών Δεκεμβρίου 2015 (για εμάς τους Αδωνιστάς) and counting. Κατά την παρατήρηση μιας φίλης είχαμε πλέον σχεδόν μετατραπεί σε πολιτικούς μαζοχιστές...

Και ξαφνικά ελπίδα! Εκεί που ετοιμαζόμασταν για ένα επικό last stand, ένα φιλελεύθερο Ρορκς Ντριφτ, ένα ανανεωτικό Άλαμο, τις μεταρρυθμιστικές Θερμοπύλες βρε αδελφέ, ήρθε η Νίκη. Τόσο ανέλπιστα, τόσο αναζωογονητικά. Είναι σαφές ακόμα και στους πιο δύσπιστους πια: η νίκη του Κυριάκου, ειδικά το γεγονός ότι ήταν αουτσάιντερ, ανέτρεψε πλήρως το πολιτικό σκηνικό:

-              Ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε επενδύσει στην νίκη Μεϊμαράκη (Βλ. δηλώσεις Τσίπρα στη Βουλή, προμοταρισμα από Λαζόπουλο, καθώς και το περίφημο άρθρο της Αυγής) πολιτικά χανει την ισορροπία του: εκεί που υπολόγιζε σε μια συναινετική «χαλαρή» ναούμ’ αντιπολίτευση τύπου προεκλογικής περιόδου Σεπτεμβρίου 2015 και εντεύθεν (δηλαδή λέμε και κανα καλαμπουρακι για τον «ψευτράκο», άλλα επί της ουσίας θάβουμε το σκάνδαλο Φλαμπουράρη –πλην Λακεδαιμονίου και γενικώς δαιμονίου Αδώνιδος βεβαίως βεβαίως-, κατηγορούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ζητάμε συγκυβέρνηση), πλέον θα έχει να αντιμετωπίσει μια συγκροτημένη και ιδεολογική αντίστασή στην έως τώρα μονοκρατορία του, και -το χειρότερο γι αυτόν- μια κυβερνητική εναλλακτική επιτέλους.

-              Για το Κέντρο/ Κεντροαριστερά τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα: Το Ποτάμι σχεδόν χάνει τον λόγο ύπαρξής του ως ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική εναλλακτική όπως αυτοπροβάλλονταν και η προϊούσα φθορά του επιταχύνεται. Ήδη το φιλελεύθερο τμήμα του, η πάλαι ποτέ Δράση, ετοιμάζει την αναπόφευκτη προσχώρηση της στο πολιτικό πρότζεκτ του Κυριάκου, ενώ και βουλευτές του λοξοκοιτούν ολοένα και πιο απροσχημάτιστα. Το ΠΑΣΟΚ δέχεται έντονη πίεση, με τον παλαίμαχο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Λεωνιδα Γρηγοράκο να μην αποκλείει αποσκιρτησεις προς ΝΔ μεριά, και την Φώφη σε πανικό, να ανακαλύπτει «αβύσσου» μεταξύ αυτής και του «νεοφιλελεύθερου» Κυριάκου, όταν η μόνη άβυσσος που φαίνεται να υπάρχει είναι αυτή που την χωρίζει από τον σεβασμό της νοημοσύνης των ψηφοφόρων της.

Η νίκη του Κυριάκου αποτέλεσε την μοναδική γεύση ελπίδας εδώ και καιρό για έναν απίστευτα απογοητευμένο κόσμο, που ήταν προετοιμασμένος για νέες ήττες, την μοναδική σταγόνα δροσιάς σε ένα άνυδρο πολιτικό τοπίο, όπου τα πάντα έσκιαζε η φοβέρα του «ανίκητου» Καταληψία και τα πλάκωνε η σκλαβιά της ιδεολογικής τυραννίας της αριστεράς και των ολέθριων για την ζωή μας επιλογών της το τελευταίο έτος.  Είναι όχι βέβαια αφ’ εαυτής ικανή, αλλά αναγκαία προϋπόθεση για να απαλλαγούμε από την συριζαϊικη λαίλαπα.

Χρειάζεται δουλειά: οργανωτική, ιδεολογική αλλά και ζήλος για αναδόμηση της παράταξης. Το μότο του ΚΜ «από την αρχή» αποτυπώνει και την πρόκληση στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί. Δεν θα είναι εύκολο, ειδικά δεδομένης της παρακμής του οικοδομήματος της παράταξης, και κάποιων ευτυχώς μειοψηφικών νοοτροπιών  διατήρησης των φθαρμένων φεούδων. Αλλα η ελπίδα είναι εδώ, το πρώτο βήμα έγινε. Μάχη χαμένη, είναι μόνο αυτή που δεν δόθηκε υπέρ των ιδεών. Και στο εξής, ας προετοιμαστούμε για πόλεμο: Αλέξη, δεν παίζεις πια με άδειο  τέρμα.

 Μανουήλ Κομνηνός

Κυριάκος Μητσοτάκης - ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ

Μια εσωκομματική διαδικασία σχεδόν τεσσάρων μηνών έφτασε στο τέλος της. Νέος ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η εκλογή του αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό για μια σειρά από λόγους που θα αναλυθούν κατωτέρω. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκλογή του αναμένεται να σηματοδοτήσει μια νέα περίοδο για την παράταξη και την Ελλάδα.

Ως γνωστόν η ομάδα μας στον πρώτο γύρο στήριξε μετά πάθους τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον πολιτικό που μας εκφράζει καλύτερα από τον καθένα εδώ και χρόνια, τόσο από πλευράς πολιτικών θέσεων όσο και σε επίπεδο συμπεριφοράς-προσωπικότητας. Μετά το αποτέλεσμα της 20^ης Δεκεμβρίου στηρίξαμε καθαρά τον Κυριάκο. Ο λόγος δεν ήταν μόνο η προτροπή του Αδώνιδος, που τον στήριξε ανοιχτά από την πρώτη μέρα, αλλά κυρίως τα ηγετικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του νέου προέδρου, για τα οποία αν δεν ήταν ο Άδωνις θα μπορούσαμε να τον στηρίζουμε και από την πρώτη ημέρα.

Σε όλη τη διάρκεια της πορείας του ο Κυριάκος έβγαζε συνεχώς το προφίλ του μεταρρυθμιστή. Ήταν ένας από τους λίγους που όχι μόνο τολμούσε να αναδεικνύει και να υποστηρίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μέχρι προ 5-6 ετών φάνταζαν αδιανόητες, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να τις υλοποιήσει το έκανε χωρίς να υπολογίζει πολιτικό κόστος και προσωπικές συνέπειες. Στη θητεία του ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης προώθησε και εφήρμοσε για πρώτη φορά ένα λειτουργικό και αποτελεσματικό σύστημα αξιολόγησης στο δημόσιο τομέα, που του επέτρεψε όχι μόνο να αυξήσει την απόδοση μεγάλου μέρους του αλλά και να τον εκκαθαρίσει από στοιχεία που επιβράδυναν τη λειτουργία του. Επί υπουργίας του σε συνεργασία και με άλλα υπουργεία υπήρξαν για πρώτη φορά απολύσεις επιόρκων υπαλλήλων, ενώ σε όσα υπουργεία φάνηκαν πρόθυμα να συνεργαστούν εφαρμόστηκε για πρώτη φορά αποτελεσματικά η διαδικασία κινητικότητας για την μεταφορά θέσεων από τομείς με πλεονάζον προσωπικό σε τομείς με ελλείψεις. Για τους λόγους αυτούς ο Κυριάκος τοποθετούνταν χωρίς δεύτερη σκέψη στην ομάδα των στελεχών που πιστώνονταν την επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά, ενώ ακόμα και μετά τις ευρωεκλογές του ’14, τον ανασχηματισμό και τη μεταρρυθμιστική κόπωση που ακολούθησε ο Κυριάκος ήταν κατά κοινή ομολογία ο μόνος υπουργός που συνέχισε να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις με συνέπεια και να το παλεύει.

Τα παραπάνω δεδομένα μετά τη χθεσινή του νίκη αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Είναι η πρώτη φορά από το 2012 που η πλευρά των μεταρρυθμίσεων, της ανανέωσης και της ευρωπαικής πορείας  επικρατεί σε μια σημαντική εκλογική αναμέτρηση, έστω εσωκομματική. Ο λαός της ΝΔ επέλεξε να επιβραβεύσει τόσο τις θέσεις όσο και το έργο του Κυριάκου και να τον αναδείξει στην αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι για πρώτη φορά φαίνεται στον ορίζοντα η πιθανότητα το πολιτικό ρεύμα που αναδείχθηκε τα τελευταία χρόνια και υποστηρίζει ανάπτυξη μέσω μεταρρυθμίσεων και ευρωπαϊκή πορεία να βρει ένα πολιτικό κόμμα και έναν ηγέτη που μπορούν αποτελεσματικά να το εκφράσουν. Το ρεύμα αυτό που σήμερα είναι διασκορπισμένο σε πολλούς σχηματισμούς αλλά κατάφερε να βρει ενιαία έκφραση σε κινήματα όπως το «Μένουμε Ευρώπη» και το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα έχει την προοπτική να συγκεντρωθεί στη ΝΔ, και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που έλαβαν υπόψη και οι νεοδημοκράτες που εξέλεξαν τον Κυριάκο.

Άλλος σημαντικός λόγος που ο Κυριάκος τελικά επικράτησε ήταν η επιθυμία του κόσμου για ανανέωση. Ήθελε να δει καινούρια πρόσωπα, να αναλάβει η νέα φρουρά τις τύχες της παράταξης. Έδωσε καθαρή απάντηση στο δίλημμα «Ανανέωση ή επιστροφή στις ρίζες», και εντολή στον Κυριάκο να αξιοποιήσει νέα πρόσωπα για τη στελέχωση του κομματικού μηχανισμού και την προβολή του κόμματος στα ΜΜΕ. Να τονίσουμε όμως ότι αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ο κόσμος ζήτησε να φύγουν κακήν-κακώς οι παλιότεροι, όπως ακούγεται. Θα επανέλθουμε σε αυτό αργότερα.

Ο επόμενος λόγος είναι καθαρά εσωκομματικός και συνδέεται με την ανανέωση. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου υπήρξε μια μεγάλη συσπείρωση στο πρόσωπο του Κυριάκου που τελικά οδήγησε στη μεγάλη ανατροπή. Πέρα από τον Άδωνι που τον στήριξε από την επομένη κιόλας του πρώτου γύρου, συμπληρώνοντας έτσι το μεταρρυθμιστικό μπλοκ, είναι φανερό ότι στο δεύτερο έλαβε μεγάλη υποστήριξη από τον Αντώνη Σαμαρά, καθώς και από μεγάλο μέρος των οπαδών του Απόστολου Τζιτζικώστα, και του ιδίου που τον στήριξε πιο διακριτικά. Η συσπείρωση αυτή ετερόκλητων στοιχείων υπέρ του Κυριάκου ερμηνεύεται ως κόντρα στην υποψηφιότητα που προωθούσε ο Κώστας Καραμανλής.

Κατά τη γνώμη μου όμως αυτή η οπτική είναι λάθος. Το ζήτημα δεν ήταν ούτε προσωπικό με τον Καραμανλή, που τυγχάνει μεγάλης δημοφιλίας στη ΝΔ, ούτε με τους λεγόμενους καραμανλικούς. Ήταν με τη νοοτροπία που διακατέχει μεγάλο μέρος τους ότι η παράταξη αποτελεί ιδιοκτησία του Καραμανλή και οι ίδιοι είναι οι μόνοι που μπορούν να την εκφράζουν και να έχουν θέση, θεωρώντας λίγο-πολύ τους υπόλοιπους ως «περαστικούς» ή δεύτερης κατηγορίας. Ήταν μια νοοτροπία που απέρρεε από την αίσθηση ότι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την εχθρική στάση που είχαν απέναντι στις υπόλοιπες υποψηφιότητες, τον πόλεμο στο κομμάτι του κομματικού μηχανισμού που στήριξε τον Τζιτζικώστα, τον εξαναγκασμό της ΟΝΝΕΔ σε στελέχη της να στηρίξουν το Μειμαράκη, το μίσος που έβγαλε ένα μέρος τους, ευτυχώς μικρό, για τον Αντώνη Σαμαρά, το χαρακτηρισμό του Άδωνι ως ακροδεξιού περαστικού και του Κυριάκου ως νεοφιλελεύθερου από επιφανή στελέχη. Η νοοτροπία αυτή πως η ΝΔ είναι ιδιοκτησία του Καραμανλή και μόνο όποιος έχει το χρίσμα μπορεί να την εκφράζει αποδείχτηκε ότι είχε εξοργίσει την πλειοψηφία της παράταξης. Το γεγονός ότι ακραιφνείς σαμαρικοί έφτασαν στο σημείο να στηρίζουν μετά πάθους έναν Μητσοτάκη για την προεδρία είναι η μεγαλύτερη απόδειξη.

Τέλος, ένας ακόμα λόγος που φαίνεται να έπαιξε κάποιο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα ήταν πως ο Κυριάκος κατάφερε να προβάλει την υποψηφιότητά του ως αντισυστημική. Βοήθησε σε αυτό και η εντύπωση που προκλήθηκε από τον κομματικό μηχανισμό και την ΚΕ πως το κομματικό κατεστημένο στηρίζει ακραιφνώς το Μειμαράκη, βοήθησε και η καμπάνια που επέλεξε, στην οποία το όνομα Μητσοτάκης δεν πολυφαινόταν. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά μετά το 2009 ότι η βάση δεν ακούει πάντα το μηχανισμό.

Για αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να γίνει ο νέος αρχηγός της Κεντροδεξιάς. Τα στοιχήματα για την επόμενη μέρα είναι πολλά, θα επανέλθουμε όμως για αυτά σε νεότερο άρθρο. Προς το παρόν θα επισημάνουμε μόνο προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι τον Κυριάκο τον στηρίξαμε μόνο στο δεύτερο γύρο, στον πρώτο ήμασταν με Άδωνι και αυτό σημαίνει πως όσοι τον στήριξαν εξαρχής μπορούν να πανηγυρίζουν λίγο περισσότερο. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έλαβε ένα μεγάλο ποσοστό, έστω και αν δεν ήταν αρκετό, και προφανώς αυτοί που τον ψήφισαν δεν είναι ούτε εχθροί ούτε ηττημένοι. Είναι στο ίδιο κόμμα και πρέπει να συνυπάρξουμε, και αν με κάποιους είπαμε μια κουβέντα παραπάνω, νερό και αλάτι. Τελευταίο και βασικότερο, τώρα που έληξαν τα εσωκομματικά μπορούμε και πάλι να στραφούμε μαζί απέναντι στον κοινό εχθρό, που έχει όνομα και επίθετο: ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ