Και ξαφνικά, ελπίδα!

  Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Κακό, κατά την κινέζικη ρήση, αλλά μια ένεση ενδιαφέροντος και η ζωή μας γίνεται λίγο πιο υποφερτή. Ειδικά σε ένα ευρύτερο σκηνικό μιζέριας και πολιτικής καταχνιάς.

Ας θυμηθούμε όλοι πως ξυπνήσαμε το πρωί της 10ης Ιανουαρίου. Θα πηγαίναμε εκείνη την ημέρα να δώσουμε μια τελευταία μάχη χαρακωμάτων υπέρ της ανανέωσης και της ελπίδας, της μεταρρυθμιστικής κατεύθυνσης και εν γένει των ιδεών μας, με κυρίαρχη όμως την συναίσθηση της επερχόμενης ήττας.  Είχαμε  συνηθίσει πια: ευρωεκλογές 2014, εθνικές Ιανουαρίου 2015, δημοψήφισμα Ιουλίου 2015, ξανά μανά εθνικές Σεπτεμβρίου αυτήν την φορά 2015, πρώτος γύρος εσωκομματικών Δεκεμβρίου 2015 (για εμάς τους Αδωνιστάς) and counting. Κατά την παρατήρηση μιας φίλης είχαμε πλέον σχεδόν μετατραπεί σε πολιτικούς μαζοχιστές...

Και ξαφνικά ελπίδα! Εκεί που ετοιμαζόμασταν για ένα επικό last stand, ένα φιλελεύθερο Ρορκς Ντριφτ, ένα ανανεωτικό Άλαμο, τις μεταρρυθμιστικές Θερμοπύλες βρε αδελφέ, ήρθε η Νίκη. Τόσο ανέλπιστα, τόσο αναζωογονητικά. Είναι σαφές ακόμα και στους πιο δύσπιστους πια: η νίκη του Κυριάκου, ειδικά το γεγονός ότι ήταν αουτσάιντερ, ανέτρεψε πλήρως το πολιτικό σκηνικό:

-              Ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε επενδύσει στην νίκη Μεϊμαράκη (Βλ. δηλώσεις Τσίπρα στη Βουλή, προμοταρισμα από Λαζόπουλο, καθώς και το περίφημο άρθρο της Αυγής) πολιτικά χανει την ισορροπία του: εκεί που υπολόγιζε σε μια συναινετική «χαλαρή» ναούμ’ αντιπολίτευση τύπου προεκλογικής περιόδου Σεπτεμβρίου 2015 και εντεύθεν (δηλαδή λέμε και κανα καλαμπουρακι για τον «ψευτράκο», άλλα επί της ουσίας θάβουμε το σκάνδαλο Φλαμπουράρη –πλην Λακεδαιμονίου και γενικώς δαιμονίου Αδώνιδος βεβαίως βεβαίως-, κατηγορούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ζητάμε συγκυβέρνηση), πλέον θα έχει να αντιμετωπίσει μια συγκροτημένη και ιδεολογική αντίστασή στην έως τώρα μονοκρατορία του, και -το χειρότερο γι αυτόν- μια κυβερνητική εναλλακτική επιτέλους.

-              Για το Κέντρο/ Κεντροαριστερά τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα: Το Ποτάμι σχεδόν χάνει τον λόγο ύπαρξής του ως ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική εναλλακτική όπως αυτοπροβάλλονταν και η προϊούσα φθορά του επιταχύνεται. Ήδη το φιλελεύθερο τμήμα του, η πάλαι ποτέ Δράση, ετοιμάζει την αναπόφευκτη προσχώρηση της στο πολιτικό πρότζεκτ του Κυριάκου, ενώ και βουλευτές του λοξοκοιτούν ολοένα και πιο απροσχημάτιστα. Το ΠΑΣΟΚ δέχεται έντονη πίεση, με τον παλαίμαχο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Λεωνιδα Γρηγοράκο να μην αποκλείει αποσκιρτησεις προς ΝΔ μεριά, και την Φώφη σε πανικό, να ανακαλύπτει «αβύσσου» μεταξύ αυτής και του «νεοφιλελεύθερου» Κυριάκου, όταν η μόνη άβυσσος που φαίνεται να υπάρχει είναι αυτή που την χωρίζει από τον σεβασμό της νοημοσύνης των ψηφοφόρων της.

Η νίκη του Κυριάκου αποτέλεσε την μοναδική γεύση ελπίδας εδώ και καιρό για έναν απίστευτα απογοητευμένο κόσμο, που ήταν προετοιμασμένος για νέες ήττες, την μοναδική σταγόνα δροσιάς σε ένα άνυδρο πολιτικό τοπίο, όπου τα πάντα έσκιαζε η φοβέρα του «ανίκητου» Καταληψία και τα πλάκωνε η σκλαβιά της ιδεολογικής τυραννίας της αριστεράς και των ολέθριων για την ζωή μας επιλογών της το τελευταίο έτος.  Είναι όχι βέβαια αφ’ εαυτής ικανή, αλλά αναγκαία προϋπόθεση για να απαλλαγούμε από την συριζαϊικη λαίλαπα.

Χρειάζεται δουλειά: οργανωτική, ιδεολογική αλλά και ζήλος για αναδόμηση της παράταξης. Το μότο του ΚΜ «από την αρχή» αποτυπώνει και την πρόκληση στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί. Δεν θα είναι εύκολο, ειδικά δεδομένης της παρακμής του οικοδομήματος της παράταξης, και κάποιων ευτυχώς μειοψηφικών νοοτροπιών  διατήρησης των φθαρμένων φεούδων. Αλλα η ελπίδα είναι εδώ, το πρώτο βήμα έγινε. Μάχη χαμένη, είναι μόνο αυτή που δεν δόθηκε υπέρ των ιδεών. Και στο εξής, ας προετοιμαστούμε για πόλεμο: Αλέξη, δεν παίζεις πια με άδειο  τέρμα.

 Μανουήλ Κομνηνός