Κυριάκος Μητσοτάκης - ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ

Μια εσωκομματική διαδικασία σχεδόν τεσσάρων μηνών έφτασε στο τέλος της. Νέος ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η εκλογή του αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό για μια σειρά από λόγους που θα αναλυθούν κατωτέρω. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκλογή του αναμένεται να σηματοδοτήσει μια νέα περίοδο για την παράταξη και την Ελλάδα.

Ως γνωστόν η ομάδα μας στον πρώτο γύρο στήριξε μετά πάθους τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον πολιτικό που μας εκφράζει καλύτερα από τον καθένα εδώ και χρόνια, τόσο από πλευράς πολιτικών θέσεων όσο και σε επίπεδο συμπεριφοράς-προσωπικότητας. Μετά το αποτέλεσμα της 20^ης Δεκεμβρίου στηρίξαμε καθαρά τον Κυριάκο. Ο λόγος δεν ήταν μόνο η προτροπή του Αδώνιδος, που τον στήριξε ανοιχτά από την πρώτη μέρα, αλλά κυρίως τα ηγετικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του νέου προέδρου, για τα οποία αν δεν ήταν ο Άδωνις θα μπορούσαμε να τον στηρίζουμε και από την πρώτη ημέρα.

Σε όλη τη διάρκεια της πορείας του ο Κυριάκος έβγαζε συνεχώς το προφίλ του μεταρρυθμιστή. Ήταν ένας από τους λίγους που όχι μόνο τολμούσε να αναδεικνύει και να υποστηρίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μέχρι προ 5-6 ετών φάνταζαν αδιανόητες, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να τις υλοποιήσει το έκανε χωρίς να υπολογίζει πολιτικό κόστος και προσωπικές συνέπειες. Στη θητεία του ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης προώθησε και εφήρμοσε για πρώτη φορά ένα λειτουργικό και αποτελεσματικό σύστημα αξιολόγησης στο δημόσιο τομέα, που του επέτρεψε όχι μόνο να αυξήσει την απόδοση μεγάλου μέρους του αλλά και να τον εκκαθαρίσει από στοιχεία που επιβράδυναν τη λειτουργία του. Επί υπουργίας του σε συνεργασία και με άλλα υπουργεία υπήρξαν για πρώτη φορά απολύσεις επιόρκων υπαλλήλων, ενώ σε όσα υπουργεία φάνηκαν πρόθυμα να συνεργαστούν εφαρμόστηκε για πρώτη φορά αποτελεσματικά η διαδικασία κινητικότητας για την μεταφορά θέσεων από τομείς με πλεονάζον προσωπικό σε τομείς με ελλείψεις. Για τους λόγους αυτούς ο Κυριάκος τοποθετούνταν χωρίς δεύτερη σκέψη στην ομάδα των στελεχών που πιστώνονταν την επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά, ενώ ακόμα και μετά τις ευρωεκλογές του ’14, τον ανασχηματισμό και τη μεταρρυθμιστική κόπωση που ακολούθησε ο Κυριάκος ήταν κατά κοινή ομολογία ο μόνος υπουργός που συνέχισε να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις με συνέπεια και να το παλεύει.

Τα παραπάνω δεδομένα μετά τη χθεσινή του νίκη αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Είναι η πρώτη φορά από το 2012 που η πλευρά των μεταρρυθμίσεων, της ανανέωσης και της ευρωπαικής πορείας  επικρατεί σε μια σημαντική εκλογική αναμέτρηση, έστω εσωκομματική. Ο λαός της ΝΔ επέλεξε να επιβραβεύσει τόσο τις θέσεις όσο και το έργο του Κυριάκου και να τον αναδείξει στην αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι για πρώτη φορά φαίνεται στον ορίζοντα η πιθανότητα το πολιτικό ρεύμα που αναδείχθηκε τα τελευταία χρόνια και υποστηρίζει ανάπτυξη μέσω μεταρρυθμίσεων και ευρωπαϊκή πορεία να βρει ένα πολιτικό κόμμα και έναν ηγέτη που μπορούν αποτελεσματικά να το εκφράσουν. Το ρεύμα αυτό που σήμερα είναι διασκορπισμένο σε πολλούς σχηματισμούς αλλά κατάφερε να βρει ενιαία έκφραση σε κινήματα όπως το «Μένουμε Ευρώπη» και το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα έχει την προοπτική να συγκεντρωθεί στη ΝΔ, και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που έλαβαν υπόψη και οι νεοδημοκράτες που εξέλεξαν τον Κυριάκο.

Άλλος σημαντικός λόγος που ο Κυριάκος τελικά επικράτησε ήταν η επιθυμία του κόσμου για ανανέωση. Ήθελε να δει καινούρια πρόσωπα, να αναλάβει η νέα φρουρά τις τύχες της παράταξης. Έδωσε καθαρή απάντηση στο δίλημμα «Ανανέωση ή επιστροφή στις ρίζες», και εντολή στον Κυριάκο να αξιοποιήσει νέα πρόσωπα για τη στελέχωση του κομματικού μηχανισμού και την προβολή του κόμματος στα ΜΜΕ. Να τονίσουμε όμως ότι αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ο κόσμος ζήτησε να φύγουν κακήν-κακώς οι παλιότεροι, όπως ακούγεται. Θα επανέλθουμε σε αυτό αργότερα.

Ο επόμενος λόγος είναι καθαρά εσωκομματικός και συνδέεται με την ανανέωση. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου υπήρξε μια μεγάλη συσπείρωση στο πρόσωπο του Κυριάκου που τελικά οδήγησε στη μεγάλη ανατροπή. Πέρα από τον Άδωνι που τον στήριξε από την επομένη κιόλας του πρώτου γύρου, συμπληρώνοντας έτσι το μεταρρυθμιστικό μπλοκ, είναι φανερό ότι στο δεύτερο έλαβε μεγάλη υποστήριξη από τον Αντώνη Σαμαρά, καθώς και από μεγάλο μέρος των οπαδών του Απόστολου Τζιτζικώστα, και του ιδίου που τον στήριξε πιο διακριτικά. Η συσπείρωση αυτή ετερόκλητων στοιχείων υπέρ του Κυριάκου ερμηνεύεται ως κόντρα στην υποψηφιότητα που προωθούσε ο Κώστας Καραμανλής.

Κατά τη γνώμη μου όμως αυτή η οπτική είναι λάθος. Το ζήτημα δεν ήταν ούτε προσωπικό με τον Καραμανλή, που τυγχάνει μεγάλης δημοφιλίας στη ΝΔ, ούτε με τους λεγόμενους καραμανλικούς. Ήταν με τη νοοτροπία που διακατέχει μεγάλο μέρος τους ότι η παράταξη αποτελεί ιδιοκτησία του Καραμανλή και οι ίδιοι είναι οι μόνοι που μπορούν να την εκφράζουν και να έχουν θέση, θεωρώντας λίγο-πολύ τους υπόλοιπους ως «περαστικούς» ή δεύτερης κατηγορίας. Ήταν μια νοοτροπία που απέρρεε από την αίσθηση ότι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την εχθρική στάση που είχαν απέναντι στις υπόλοιπες υποψηφιότητες, τον πόλεμο στο κομμάτι του κομματικού μηχανισμού που στήριξε τον Τζιτζικώστα, τον εξαναγκασμό της ΟΝΝΕΔ σε στελέχη της να στηρίξουν το Μειμαράκη, το μίσος που έβγαλε ένα μέρος τους, ευτυχώς μικρό, για τον Αντώνη Σαμαρά, το χαρακτηρισμό του Άδωνι ως ακροδεξιού περαστικού και του Κυριάκου ως νεοφιλελεύθερου από επιφανή στελέχη. Η νοοτροπία αυτή πως η ΝΔ είναι ιδιοκτησία του Καραμανλή και μόνο όποιος έχει το χρίσμα μπορεί να την εκφράζει αποδείχτηκε ότι είχε εξοργίσει την πλειοψηφία της παράταξης. Το γεγονός ότι ακραιφνείς σαμαρικοί έφτασαν στο σημείο να στηρίζουν μετά πάθους έναν Μητσοτάκη για την προεδρία είναι η μεγαλύτερη απόδειξη.

Τέλος, ένας ακόμα λόγος που φαίνεται να έπαιξε κάποιο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα ήταν πως ο Κυριάκος κατάφερε να προβάλει την υποψηφιότητά του ως αντισυστημική. Βοήθησε σε αυτό και η εντύπωση που προκλήθηκε από τον κομματικό μηχανισμό και την ΚΕ πως το κομματικό κατεστημένο στηρίζει ακραιφνώς το Μειμαράκη, βοήθησε και η καμπάνια που επέλεξε, στην οποία το όνομα Μητσοτάκης δεν πολυφαινόταν. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά μετά το 2009 ότι η βάση δεν ακούει πάντα το μηχανισμό.

Για αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να γίνει ο νέος αρχηγός της Κεντροδεξιάς. Τα στοιχήματα για την επόμενη μέρα είναι πολλά, θα επανέλθουμε όμως για αυτά σε νεότερο άρθρο. Προς το παρόν θα επισημάνουμε μόνο προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι τον Κυριάκο τον στηρίξαμε μόνο στο δεύτερο γύρο, στον πρώτο ήμασταν με Άδωνι και αυτό σημαίνει πως όσοι τον στήριξαν εξαρχής μπορούν να πανηγυρίζουν λίγο περισσότερο. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έλαβε ένα μεγάλο ποσοστό, έστω και αν δεν ήταν αρκετό, και προφανώς αυτοί που τον ψήφισαν δεν είναι ούτε εχθροί ούτε ηττημένοι. Είναι στο ίδιο κόμμα και πρέπει να συνυπάρξουμε, και αν με κάποιους είπαμε μια κουβέντα παραπάνω, νερό και αλάτι. Τελευταίο και βασικότερο, τώρα που έληξαν τα εσωκομματικά μπορούμε και πάλι να στραφούμε μαζί απέναντι στον κοινό εχθρό, που έχει όνομα και επίθετο: ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ