Η γιγάντωση των 2 πολιτικών άκρων στην Ελλάδα

Στις περιπτώσεις που η μεσαία τάξη υπέστη σοβαρά πλήγματα, οικονομικά αλλά και πολιτικά, τα πολιτικά συστήματα οδηγήθηκαν είτε σε κατάρρευση είτε σε εκτροπή. Κανόνας απαράβατος, όχι μόνον ως θεωρία στις Πολιτικές Επιστήμες αλλά και ως ιστορικό προηγούμενο.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, παρατηρείται το φαινόμενο της ενδυνάμωσης των δύο πολιτικών άκρων. Όλοι μιλούν για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, λίγοι, όμως, κάνουν λόγο για την άνοδο και της απέναντι πλευράς. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι το άλλο άκρο ανέβηκε εν μέσω απίστευτου λαϊκισμού και άφθονης μπουρδολογίας. Γιατί ο συριζα –περί ου ο λόγος-  είναι στην ουσία ένα ακραίο αριστερίστικο μόρφωμα του καφενείου, του αμφιθεάτρου και της απέραντης θεωρητικής ασυναρτησίας, με αναφορές σε φαντασιακές καταστάσεις, την υλοποίηση των οποίων έχει αφήσει σε πιο ακραία μορφώματα, εκείνα των ανεγκεφάλων δήθεν αντεξουσιαστών, τους οποίους υποστηρίζει (ο χώρος του συριζα με τον «αναρχικό» είναι συγκοινωνούντα δοχεία). Το μόρφωμα αυτό, αίφνης, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, κατέστη ο κληρονόμος του αμαρτωλού βαθέως πασοκ των διεφθαρμένων συνδικαΛηστών (Φωτόπουλος, Μπαλασόπουλος, Ραφτόπουλος, Κολλάς κ.λ.π) και των σοσιαΛηστών-Λωποδυτών (σύσσωμο το επιτελείο του Άκη βρίσκεται εκεί). Βεβαίως, η αλήθεια είναι πως ο συριζα δυσκολεύεται να χωνέψει τόσο βαρύ πολιτικό φαγητό (λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι εν μία νυκτί βρέθηκε να συνωστίζεται σε αυτό το απόκομμα όλη η πασοκική αλητοπαρέα), απόδειξις οι μεγάλες συγκρούσεις στο εσωτερικό του (το οποίο ήδη αποτελούσε μία βαβέλ αριστερίστικων φραξιών), οι οποίες δεν αποκλείεται, στο μέλλον, να οδηγήσουν σε διασπάσεις. Να σημειώσουμε, δε, ότι το απόκομμα του συριζα συνεχίζει να πολιτεύεται και να εκφράζεται μέσω των φαντασιοπλήκτων ιδεοληψιών του ακόμη και τώρα που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση (εδώ πέφτει άφθονος ο γέλως). Για παράδειγμα, η τελευταία δήλωσή του για τα γεγονότα στην Αίγυπτο αποτελεί υλικό για ανέκδοτα (κοινώς είναι για γέλια). Όσο για εκείνους που πιστεύουν ότι μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα υπεύθυνο κεντροαριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, λυπάμαι που θα το πω αλλά πλανώνται πλάνην οικτράν. Πιο πολύ σε μία φθηνή επανέκδοση του αλήστου μνήμης λαϊκιστικού παλαιοπασοκ με άφθονη δόση ανέξοδου «επαναστατικού» αριστερισμού φέρνει το κόμμα του Τσιπρανδρέου, που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και τη χώρα` Τρομάρα του!

Από την άλλη, όσοι νομίζουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι απλώς ένα ακροδεξιό κόμμα απατώνται. Η Χ.Α είναι ένα καθαρά Εθνικοσοσιαλιστικό μόρφωμα (μία νόθα επιμειξία συντηρητισμού, εθνικισμού και σοσιαλισμού που δεν εντάσσεται πουθενά στον πολιτικό χάρτη), το οποίο τρέφεται από τη φτώχεια και την ανεργία (η αλήθεια για τα πραγματικά πιστεύω της Χ.Α μπορεί να ανιχνευθεί, κάλλιστα, στις δημοσιεύσεις της των πρώτων χρόνων, στις οποίες επιχειρείται μία, κυριολεκτικά, αγιογραφία του Χίτλερ και των «ναμάτων» του Εθνικοσοσιαλισμού). Θυμίζω ότι το NSDAP στον Μεσοπόλεμο κέρδισε τις γερμανικές εκλογές για αυτούς ακριβώς τους λόγους και όχι για την εξωτερική του πολιτική. Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει αρκετά από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης αλλά έχει και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα η εγκληματική αδιαφορία όλων των καθεστωτικών κομμάτων -κυβερνώντων τε και αριστερών- για το ακανθώδες ζήτημα της λαθρομετανάστευσης ή καλλίτερα λαθρεποικισμού της χώρας έχει δώσει άφθονο χώρο στη Χρυσή Αυγή. Θα έλεγα, δε, ότι -ειδικά από την πλευρά της νεοταξικής αριστεράς- δεν μιλάμε απλώς για ανοχή προς τους πάσης φύσεως αλλοδαπούς, αλλά για πραγματική διάκριση σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού. Όλα τα παραπάνω διευκολύνουν το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου (να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για ιδιόκτητο κόμμα, όπως στην περίπτωση του ΛΑ.Ο.Σ του Γιώργου Καρατζαφέρη) στο να φορέσει τη μάσκα ενός πατριωτικού κόμματος (η Χρυσή Αυγή, όπως εξηγήσαμε, δεν είναι τέτοιας φύσεως πολιτικός σχηματισμός, αλλά καθαροί λάτρες του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, οι οποίοι κρύβονται πίσω από την ομπρέλλα του πατριωτισμού, εκμεταλλευόμενοι το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων). Άλλωστε, η έλλειψη ενός καθαρού κόμματος της Εθνικής Δεξιάς –εκ δεξιών της Κεντροδεξιάς- στις ημέρες μας είναι περισσότερο από εμφανής. Δέον να σημειώσουμε ότι και στη χώρα μας υφίστανται πιο ακραίοι ναζιστικοί κύκλοι, όπως ο Μαύρος Κρίνος (Αριστοτέλης Καλέντζης), οι Α.Μ.Ε (Ανεξάρτητοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου) κ.ά, οι οποίοι κατακρίνουν τη Χ.Α για έκπτωση από τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες της.

Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για δύο κόμματα που καταλαμβάνουν τη δεύτερη και την τρίτη θέση, αντίστοιχα, στις δημοσκοπήσεις, ενώ το πρώτο κόμμα, η Ν.Δ, αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με διαρροές ψηφοφόρων της προς τη Χρυσή Αυγή.  Να τονίσουμε, επίσης, ότι και η πλευρά του συριζα προβληματίζεται έντονα, αφενός μεν με το σταμάτημα της δυναμικής του λόγω της πολιτικής του διγλωσσίας (προσπαθεί να πατήσει σε 2 βάρκες, μία ακροαριστερή και μία κεντροαριστερή) αφετέρου δε με την επανεμφάνιση του ακροαριστερού Αλαβάνου (που ονειρεύεται για την Ελλάδα πλατείες τύπου Ταχρίρ στη σπαρασσόμενη σήμερα Αίγυπτο) και την πίεση του ανταρCia (πολιτικού βραχίονα των αναρχικών). Αυτός είναι και ο λόγος που η ηγεσία του συριζα αρνείται να εγκαταλείψει την αριστερίστικη ρητορεία. Η ιστορική εμπειρία, πάντως, μας έχει δείξει ότι εάν παγιωθεί αυτή η κατάσταση, τότε, ενδεχομένως, να οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, καθόσον και τα δύο μορφώματα –εκ φύσεως- ρέπουν προς τα άκρα, καίτοι επιχειρούν να δείξουν ένα πιο μετριοπαθές πρόσωπο στον πολύ κόσμο. Φαίνεται πως ο αντίκτυπος από την κατάρρευση των Μεσαίων Στρωμάτων θα είναι παραπάνω από ηχηρός.

Απαραίτητη προσθήκη-σημείωση: Είναι γεγονός ότι το πασοκ ουδέποτε αποτέλεσε ένα καθαρά σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αν και ιδιοποιήθηκε για δεκαετίες τον χώρο της κεντροαριστεράς. Το πασοκ ήταν ένα σοσιαΛηστρικό λαϊκίστικο μόρφωμα που συνέπηξε τις έννοιες του πατριωτισμού, του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας σε ένα ιδιόρρυθμο ιδεολογικό κράμα (μέσω του οποίου έγιναν αγνώριστες), που εμφανίζεται μόνον στην Ελλάδα. Η έλλειψη μίας υπεύθυνης σοσιαλδημοκρατίας γίνεται, κάτι παραπάνω από αισθητή στη σημερινή Ελλάδα του μνημονίου, όπου ανθούν οι πλέον «εκλεκτοί» καρποί της Δημαγωγίας από καταβολής του νεοελληνικού κράτους. Το ίδιο συμβαίνει και με την έλλειψη ενός κόμματος της Εθνικής Δεξιάς, το οποίο θα «συγκρατεί» την κεντροδεξιά. Αλλά αυτό αποτελεί θέμα για επόμενο άρθρο.

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς