O δημογραφικός κίνδυνος της Ε.Ε κ οι μουσουλμάνοι μετανάστες

Στην ΕΕ έχουν παρεισφρήσει περί τα 45 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι , ήτοι 4,5 Ελλάδες Ισλαμιστών(σημείο 45 στον ΥΥ`).
Ο πληθυσμός της Ευρώπης είναι περί τα 550 εκατομμύρια. Στατιστικά, για να διατηρηθούν αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες σταθερές θα πρέπει να έχουν δείκτη γεννήσεων 2,2. Η σταθεροποίηση των δύο αυτών πληθυσμών στο πέρας του χρόνου απεικονίζεται γραφικά από τις δύο διακεκομμένες ευθείες παράλληλες στον άξονα ΧΧ`.

 Οι Μουσουλμάνοι πολλαπλασιάζονται βάσει Κορανίου στα 56 μουσουλμανικά κράτη με μέσο δείκτη γεννήσεων 4 ,ενώ ο πληθυσμός της ΕΕ γηράσκει, μιας και αναπτύσσεται με μέσο δείκτη 1,4. Η εξέλιξη των δύο αυτών πληθυσμών, ceteris paribus*, απεικονίζονται από τις καμπύλες ΕΕ και Μ αντίστοιχα. Καθώς ο μουσουλμανικός πληθυσμός αυξάνεται εκθετικά και ο ευρωπαϊκός φθίνει, το 2000+Ν έτος θα εξισωθούν, όπου Ν=50 με 70 έτη. Από το 2000+Ν και πέρα, ο μουσουλμανικός πληθυσμός θα υπερφαλαγγίσει τον ευρωπαϊκό. Δεδομένο ότι για να εκλέξεις κυβέρνηση χρειάζεσαι ένα πολύ μικρότερο ποσοστό από το 50% του πληθυσμού, η αντικατάσταση του δυτικού δικαίου με χωρία της Σαρία θα γίνει πολύ πιο πριν από το έτος εξίσωσης των δύο πληθυσμών(2000+Ν).

 Το Τζιχάντ στις χώρες που τους παίρνει γίνεται εμπόλεμα, με απευθείας επίθεση από κράτος σε κράτος ή με εσωτερικό ανταρτοπόλεμο (Συρία, Αίγυπτος, Σουδάν κτλ ). Στη Δύση, που δεν τους παίρνει, η επικράτηση του Ισλάμ τελείται δημογραφικά και οπότε δημοκρατικά( περί το ευτυχές έτος 2000+Ν ή νωρίτερα).
Αν θέλετε να βάλετε και την Αμερική στο παιχνίδι , ώστε να έχετε μια γενική εικόνα, δεν έχετε από το να αντικαταστήσετε τους αριθμούς 45 και 550 με τους 95 και 825 αντίστοιχα.


*Ceteris paribus= θέτοντας ως σταθερές τις υπόλοιπες παραμέτρους (πχ μεταναστευτική πολιτική, δημογραφική πολιτική, φυσικές καταστροφές, πόλεμοι κτλ)

"Τουρκοκάναλα" ή απλώς χρεοκοπημένα;

Ανησυχία προξενεί το γεγονός ότι τα ιδιωτικά κανάλια βάζουν διαρκώς τούρκικες σειρές και σημειώνουν πολύ υψηλά ποσοστά τηλεθέασης που πολλές φορές αγγίζουν το 50%. Αυτή η κίνηση εκλαμβάνεται ως προδοτική τόσο για τα κανάλια όσο και για τους ‘’πατριώτες ελαφρά τη καρδία’’ που τα παρακολουθούν. Αυτό μας διατυμπανίζουν κυρίως οι φίλοι από τη Χρυσή Αυγή, οι οποίοι συνηθίζουν να τα αποκαλούν με τους γνωστούς σε όλους μας τρόπους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρουμε J.

 Αυτό που δεν μας λένε όμως είναι πόσοι εν έτει 2013 παρακολουθούν τηλεόραση γενικώς. Πλέον, TV παρακολουθούν μόνο άτομα μεγάλα σε ηλικία. Οι νέοι είναι στο Facebook και ενημερώνονται από blogs και από κανάλια του youtube. Μουσική ακούν από το pc. Ταινίες βλέπουν σε streaming ή τις κάνουν download από torrents. Ενημέρωση και ψυχαγωγία έχουν ‘’στοχευμένη’’  και εξατομικευμένη μέσω του διαδικτύου. Άρα η TV ΨΟΦΗΣΕ!

 Όταν πέφτει η τηλεθέαση, γιατί η tv δεν έχει ΖΗΤΗΣΗ, τα κανάλια δεν έχουν ΕΣΟΔΑ εφόσον ουδείς δαπανά τα ποσά που δαπανούσε παλιότερα για να διαφημιστεί. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε διαφημίσεις από τράπεζες και από πολυεθνικές εταιρίες  με τον πολύ παρά, ενώ δεν βλέπουμε από ΜΜΕ επιχειρήσεις που λόγω κρίσης είναι στο κόκκινο. Οι υποψήφιοι διαφημιζόμενοι όταν παίρνουν στα χέρια τους τα στατιστικά τηλεθέασης και βλέπουν πόσο πενιχρά είναι, ζητούν και παίρνουν έκπτωση. Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ένα επεισόδιο ελληνικής σειράς κοστίζει 45-60.000€ ενώ ένα τούρκικο μόλις…1500€!

 Τα κανάλια, έχοντας την νοοτροπία της δεκαετίας του 90, διατηρούν υψηλούς μισθούς στα διάφορα golden boys με αποτέλεσμα το καθαρό κέρδος να είναι ακόμα πιο συρρικνωμένο. Εδώ εισέρχεται η κλασική μονομαχία μεταξύ managers/golden boys και μετόχους (share holders). Οι παρουσιαστές και οι μάνατζερ επενδύουν πολύ στο προσωπικό τους προφίλ και κατοχυρώνουν για τους εαυτούς τους εξωφρενικές απολαβές, με αποτέλεσμα να εκτινάξουν στα ύψη το full costing της εταιρίας ενώ τα καθαρά κέρδη ,οπότε και τα μετοχικά μερίσματα,  μειώνονται αισθητά. Για να μειώσουν τις δαπάνες τους τα ‘’τουρκοκάναλα’’, έως ότου διευθετηθεί το ζήτημα των υψηλών αποδοχών που θεσπίστηκαν προ κρίσης,  έκαναν μια καμπάνια marketing για τα τουρκοσίριαλ, είδαν ότι έπιασε, και όλα τα κανάλια γέμισαν αιφνιδίως με τούρκικες σειρές. Αυτό έγινε  με μοναδικό σκοπό να μειώσουν τις ΔΑΠΑΝΕΣ και όχι γιατί εκτουρκίστηκαν ξαφνικά. Παλιότερα, αντίστοιχη προσπάθεια έκαναν με τα βραζιλιάνικα και χρησιμοποιούσαν ελληνικά στούντιο μεταγλώτισης με αισχρά αποτελέσματα. Τα τηλεοπτικά κανάλια, λοιπόν,  δεν είναι προδοτικά αλλά ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΑ. Άλλο το ένα άλλο το άλλο .

Ο λόγος που η tv ‘’ψόφησε’’ ,πέρα από τα παραπάνω που ανέπτυξα, είναι και γιατί δεν είναι INTERACTIVE, δηλαδή δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ του χρήστη και του μέσου. Ο σύγχρονος χρήστης την ώρα που βλέπει ή ακούει κάτι, απαιτεί να συμμετέχει και να συνδιαλέγεται με τους άλλους χρήστες, να τσακώνεται και να αντιπαρατίθεται(αέναο ελληνικό πνεύμα). Αυτό, το χαζοκούτι δεν μπορεί να του το προσφέρει και ο νέος το εγκατέλειψε. Σε 5-10 έτη το πολύ η τηλεόραση θα πάψει να υφίσταται ,εκτός και αν μπορέσουν να βρουν πατέντα να το κάνουν πιο interactive. Εν μέρει προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα με τα ''έξυπνα'' τηλεκοντρόλ, αλλά απέτυχε παταγωδώς και αυτή η προσπάθεια. Στο επόμενο διάστημα θα δούμε τηλεοράσεις με πληκτρολόγια στο τηλεκοντρόλ,  όπου ο χρήστης θα μπορεί να αλληλεπιδρά σε πραγματικό χρόνο με τον παρουσιαστή, πράγμα που γίνεται τώρα μέσω e-mail ή τηλεφώνου. Το e-mail είναι κάπως αργό για το χρήστη και απευθύνεται στον παρουσιαστή και όχι στους άλλους χρήστες. Η τηλεφωνική παρέμβαση κοστίζει για το χρήστη όπως κοστίζει και για το κανάλι(ανάγκη για call center).

Μόλις κατέρριψα, λοιπόν,  το μύθο που θέλει τα κανάλια να είναι προδοτικά και προσκυνημένα στον Ερντογάν .Δεν είναι προδοτικά,  είναι χρεοκοπημένα και βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο του κύκλου ζωής τους. Είναι ένα απαρχαιωμένο business η TV.Ή θα βρει τρόπο να ανακάμψει δίνοντας εκ νέου ώθηση στην φάση της ανάπτυξης του κύκλου ζωής του business, ή θα τερματίσουν τον κύκλο  με αποεπένδυση και  μεταφορά του κεφαλαίου σε άλλα παρεμφερή business .

Στο τέλος θα μείνει μόνο η κρατική τηλεόραση που έχει άλλους σκοπούς(εκπαιδευτικούς, πολιτιστικούς, σημείο αναφοράς για την ομογένεια κτλ),η καλωδιακή δορυφορική τηλεόραση (πχ Filmnet) και η online-TV που αναπτύσσεται ραγδαία. Η τηλεόραση όπως την γνωρίζαμε, τετέλεσται! Είναι αυτό που λένε οι οικονομολόγοι obsolete business.
[πηγή:R.J.Grant-strategic analysis in business administration]

Michalis Delta

 

ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ ΑΝΤΙ ΟΥΣΙΑΣ

 

Ο Στέλιος Σταυρίδης ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα πιο επιτυχημένα στελέχη της κρατικής μηχανής. Η πρόσφατη πορεία του αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη. Στην περίπου εξάμηνη θητεία του ως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ προχώρησε τις ιδιωτικοποιήσεις του προγράμματος όσο κανείς στο παρελθόν. Όταν ανέλαβε, στη θέση του Αθανασόπουλου, καμία από τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις δεν είχε ξεκινήσει, και πολύτιμοι για τη χώρα και την οικονομία μήνες είχαν χαθεί. Δεν ήταν τυχαία άλλωστε η τοποθέτησή του στη θέση. Ήταν γνωστό ότι είναι θερμός θιασώτης των ιδιωτικοποιήσεων [άλλωστε στις εκλογές της 6^ης Μαίου ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας στη ΔΡΑΣΗ, πριν μετακινηθεί στη ΝΔ για τις εκλογές του Ιουνίου], και φήμες έλεγαν ότι αποτέλεσε προσωπική επιλογή του Σαμαρά, παρά τις αντιρρήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ και της τότε συγκυβερνώσας ΔΗΜΑΡ όσο και μεγάλου μέρους της ΝΔ. Πέραν άλλωστε των απόψεών του υπήρχαν πολλοί λόγοι που συνέτειναν στην επιλογή του. Είχε να παρουσιάσει ένα εξαιρετικό βιογραφικό, στο οποίο εκτός από πολλά χρόνια επιτυχημένηχς επαγγελματικής σταδιοδρομίας, είτε ως επιχειρηματίας είτε ως manager περιλαμβάνονταν και 11 χρόνια παρουσίας στη λέσχη επιχειρηματικότητας, στη λέσχη διοίκησης επιχειρήσεων και σε άλλα οικονομικά και επιχειρηματικά fora. Εν ολίγοις μπορούσε να παρουσιάσει όχι μόνο απτές αποδείξεις των προσόντων του, αλλά και άριστη γνώση της αγοράς και πολλές γνωριμίες στο χώρο των επιχειρήσεων. Για όσους δεν πάσχουν από κρατικίστικες εμμονές και θεωρίες πολιτικής ορθότητας ήταν ο καταλληλότερος για τη θέση. Και για αυτούς όμως που πάσχουν από αθεράπευτο κρατισμό ο Σταυρίδης είχε μια εξαιρετική και πολύ πρόσφατη θητεία ως πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ, που επισφραγίστηκε από τη μείωση των τιμολογίων.

Τις ικανότητές του απέδειξε και από τη θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ. Αν και παρέλαβε ελάχιστο έργο από τους προκατόχους του το επανέφερε στη σωστή τροχιά και κέρδισε το χαμένο χρόνο. Πρώτη μεγάλη επιτυχία του η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Παρά την έλλειψη προσφορών [μόνο μία!] επιτεύχθηκε ο στόχος που είχε τεθεί για το τίμημα, ενώ σε συνεργασία και με το υπουργείο Οικονομικών διασφαλίστηκε ότι τα έσοδα του Δημοσίου δε θα εμφάνιζαν υστέρηση, κάτι πολύ σημαντικό αν ληφθεί υπόψη ότι επρόκειτο για την πιο κερδοφόρα επιχείρηση του Δημοσίου. Ακόμα και οι επιπλοκές που παρουσιάστηκαν στην πορεία, και αφορούσαν τις συμφωνίες που είχε κάνει η προηγούμενη διοίκηση για τα Κρατικά Λαχεία ξεπεράστηκαν, και η παραχώρηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Με επιτυχία συμφωνήθηκε, χωρίς να έχει ακόμα ολοκληρωθεί, και η παραχώρηση της ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar, παρά το ναυάγιο που υπήρξε με τη  Gazprom, τόσο για τη ΔΕΣΦΑ όσο και για τη ΔΕΠΑ. Εν ολίγοις, σε περίπου έξι μήνες ο Σταυρίδης προώθησε δύο μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις, ενώ πριν από αυτόν το ΤΑΙΠΕΔ δεν παρουσίασε καμία.

Φαίνεται όμως ότι οι επιτυχίες του Σταυρίδη δεν ήταν αρκετές για να κρατηθεί στη θέση του. Τι σημασία έχει άλλωστε που ολοκλήρωσε δύο μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις; Τι σημασία έχει που μπορεί να παρουσιάσει προσόντα και προυπηρεσία που ελάχιστα στελέχη του Δημοσίου και της κυβέρνησης μπορούν έστω να προσεγγίσουν; Αρκούσε ένα ιδιωτικό τζετ και μια παράδοση χρόνων πολιτικής ορθότητας για να απομακρυνθεί.

Δεν αμφισβητεί κανείς ότι η επιλογή του να ταξιδέψει με το ιδιωτικό τζετ ενός επιχειρηματία, και μάλιστα του ίδιου που πριν λίγες ώρες είχε υπογράψει σύμβαση για τον ΟΠΑΠ, ήταν λανθασμένη. Όχι επειδή προέκυψε κάποιο κακό από το ταξίδι. Ουσιαστικά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, παρά μόνο την αποφυγή ενός πρωινού ξυπνήματος και ενός αεροπλάνου της γραμμής. Καμία ζημιά δεν προέκυψε για το Δημόσιο . Ζούμε όμως στη χώρα της πολιτικής ορθότητας. Σημασία δεν έχει η ουσία, έχει ο τύπος και όσα μπορεί να κρύβονται από πίσω. Ένας επιχειρηματίας έκανε μια εξυπηρέτηση σε ένα δημόσιο λειτουργό με τον οποίο είχε μόλις συνεργαστεί, σε μια υπόθεση συμφέρουσα και για τον ίδιο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι τον ευχαριστούσε για τη συνεργασία, μπορεί να σημαίνει ότι έχουν στενές σχέσεις, άρα δημιουργούνται υποψίες για ιδιαίτερη μεταχείριση, μπορεί να σημαίνει ότι στη διάρκεια του ταξιδιού συζητήθηκαν πολλά. Εν ολίγοις, το ταξίδι έχει πολλές υποθετικές σημασίες και καμία ουσιαστική.

Όσο όμως το ταξίδι αυτό καθ’ εαυτό δεν προκάλεσε ζημιά στο Δημόσιο άλλο τόσο επιζήμια υπήρξε η αντίδραση για αυτό. Φοβούμενοι τις αντιδράσεις που θα προκαλούνταν από την αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ αν το γεγονός δημοσιευόταν ευρέως, και τις υπόνοιες που θα δημιουργούνταν, οι προιστάμενοι του Σταυρίδη [υπάρχει διχογνωμία αν η πρωτοβουλία ανήκε στον πρωθυπουργό ή στον υπουργό Οικονομικών, η απόφαση όμως ήταν κοινή] αποφάσισαν να ζητήσουν την παραίτησή του. Αγνόησαν αυτά που προσέφερε τους τελευταίους μήνες και τον έκαναν στην άκρη. Για να προλάβουν τις πιθανές συνέπειες ενός γεγονότος επέλεξαν να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερες. Αφενός απομάκρυναν έναν ικανότατο άνθρωπο από μια κρίσιμη θέση, αφετέρου έκαναν αυτό ακριβώς που ήθελαν να αποφύγουν: Τη δημιουργία φημών και υπονοιών. Από την παραίτηση του Σταυρίδη όχι απλά δημιουργήθηκαν υπόνοιες για διαφθορά, αλλά δόθηκε πρώτης τάξεως ευκαιρία σε όλους τους ορκισμένους εχθρούς των ιδιωτικοποιήσεων να καταγγείλουν για άλλη μια φορά τις ιδιωτικοποιήσεις και τη δράση του ΤΑΙΠΕΔ και να μιλήσουν μέχρι και για επανεξέταση συμβάσεων που υπέγραψε ο Σταυρίδης. Καλύτερο δώρο δε θα μπορούσαν να τους κάνουν! Είναι σαν να επιβεβαιώνονται σε όσα έλεγαν για τη διαπλοκή, την ύποπτη σχέση επιχειρηματιών με πολιτικούς, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κτλ. Και υποτίθεται ότι ακριβώς αυτό ήθελαν να αποφύγουν με την παραίτηση του Σταυρίδη. Τις υπόνοιες και τη σκανδαλολογία. Και δεν έφτανε που προκάλεσαν τη διασπορά φημών και σκανδαλολογίας, αλλά στέρησαν και το ΤΑΙΠΕΔ από έναν ικανότατο άνθρωπο που μόνο επιτυχίες είχε να παρουσιάσει.

Είναι δυστυχώς απολύτως ενδεικτικό του τρόπου που κρίνουμε και συμπεριφερόμαστε στην Ελλάδα. Όσο καλός και να είσαι, όσες επιτυχίες και να έχεις, όσο δύσκολο κι αν είναι να βρεθεί αντικαταστάτης αρκεί ένα ανούσιο λάθος για να γκρεμιστείς. Στο βωμό της πολιτικής ορθότητας τελικά θυσιάζονται πολλά. Ακόμα και τα πιο επιτυχημένα στελέχη. Αντιλαμβάνομαι την ευαισθησία του Σαμαρά σε αυτά τα ζητήματα, και πόσο ενδιαφέρονται στο οικονομικό επιτελείο να μην υπάρξουν υπόνοιες για τις ιδιωτικοποιήσεις, αφενός όμως η απόφαση να απομακρυνθεί ο Σταυρίδης θα έχει μεγάλες συνέπειες για τη χώρα, αφού δύσκολο το βρίσκω να βρεθεί άλλος το ίδιο ικανός για το ΤΑΙΠΕΔ, αφετέρου η απόφαση προκαλεί ακριβώς τις συνέπειες που επιθυμεί να αποτρέψει. Σκανδαλολογία. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να αποφευχθούν όσο το δυνατόν οι συνέπειες που θα έχει η απόφαση για το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Θα είμαι μεγάλο κρίμα η χώρα να χάσει τη μάχη με την κρίση εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας και της βαθιά ριζωμένης ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Η γιγάντωση των 2 πολιτικών άκρων στην Ελλάδα

Στις περιπτώσεις που η μεσαία τάξη υπέστη σοβαρά πλήγματα, οικονομικά αλλά και πολιτικά, τα πολιτικά συστήματα οδηγήθηκαν είτε σε κατάρρευση είτε σε εκτροπή. Κανόνας απαράβατος, όχι μόνον ως θεωρία στις Πολιτικές Επιστήμες αλλά και ως ιστορικό προηγούμενο.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, παρατηρείται το φαινόμενο της ενδυνάμωσης των δύο πολιτικών άκρων. Όλοι μιλούν για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, λίγοι, όμως, κάνουν λόγο για την άνοδο και της απέναντι πλευράς. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι το άλλο άκρο ανέβηκε εν μέσω απίστευτου λαϊκισμού και άφθονης μπουρδολογίας. Γιατί ο συριζα –περί ου ο λόγος-  είναι στην ουσία ένα ακραίο αριστερίστικο μόρφωμα του καφενείου, του αμφιθεάτρου και της απέραντης θεωρητικής ασυναρτησίας, με αναφορές σε φαντασιακές καταστάσεις, την υλοποίηση των οποίων έχει αφήσει σε πιο ακραία μορφώματα, εκείνα των ανεγκεφάλων δήθεν αντεξουσιαστών, τους οποίους υποστηρίζει (ο χώρος του συριζα με τον «αναρχικό» είναι συγκοινωνούντα δοχεία). Το μόρφωμα αυτό, αίφνης, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, κατέστη ο κληρονόμος του αμαρτωλού βαθέως πασοκ των διεφθαρμένων συνδικαΛηστών (Φωτόπουλος, Μπαλασόπουλος, Ραφτόπουλος, Κολλάς κ.λ.π) και των σοσιαΛηστών-Λωποδυτών (σύσσωμο το επιτελείο του Άκη βρίσκεται εκεί). Βεβαίως, η αλήθεια είναι πως ο συριζα δυσκολεύεται να χωνέψει τόσο βαρύ πολιτικό φαγητό (λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι εν μία νυκτί βρέθηκε να συνωστίζεται σε αυτό το απόκομμα όλη η πασοκική αλητοπαρέα), απόδειξις οι μεγάλες συγκρούσεις στο εσωτερικό του (το οποίο ήδη αποτελούσε μία βαβέλ αριστερίστικων φραξιών), οι οποίες δεν αποκλείεται, στο μέλλον, να οδηγήσουν σε διασπάσεις. Να σημειώσουμε, δε, ότι το απόκομμα του συριζα συνεχίζει να πολιτεύεται και να εκφράζεται μέσω των φαντασιοπλήκτων ιδεοληψιών του ακόμη και τώρα που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση (εδώ πέφτει άφθονος ο γέλως). Για παράδειγμα, η τελευταία δήλωσή του για τα γεγονότα στην Αίγυπτο αποτελεί υλικό για ανέκδοτα (κοινώς είναι για γέλια). Όσο για εκείνους που πιστεύουν ότι μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα υπεύθυνο κεντροαριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, λυπάμαι που θα το πω αλλά πλανώνται πλάνην οικτράν. Πιο πολύ σε μία φθηνή επανέκδοση του αλήστου μνήμης λαϊκιστικού παλαιοπασοκ με άφθονη δόση ανέξοδου «επαναστατικού» αριστερισμού φέρνει το κόμμα του Τσιπρανδρέου, που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και τη χώρα` Τρομάρα του!

Από την άλλη, όσοι νομίζουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι απλώς ένα ακροδεξιό κόμμα απατώνται. Η Χ.Α είναι ένα καθαρά Εθνικοσοσιαλιστικό μόρφωμα (μία νόθα επιμειξία συντηρητισμού, εθνικισμού και σοσιαλισμού που δεν εντάσσεται πουθενά στον πολιτικό χάρτη), το οποίο τρέφεται από τη φτώχεια και την ανεργία (η αλήθεια για τα πραγματικά πιστεύω της Χ.Α μπορεί να ανιχνευθεί, κάλλιστα, στις δημοσιεύσεις της των πρώτων χρόνων, στις οποίες επιχειρείται μία, κυριολεκτικά, αγιογραφία του Χίτλερ και των «ναμάτων» του Εθνικοσοσιαλισμού). Θυμίζω ότι το NSDAP στον Μεσοπόλεμο κέρδισε τις γερμανικές εκλογές για αυτούς ακριβώς τους λόγους και όχι για την εξωτερική του πολιτική. Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει αρκετά από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης αλλά έχει και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα η εγκληματική αδιαφορία όλων των καθεστωτικών κομμάτων -κυβερνώντων τε και αριστερών- για το ακανθώδες ζήτημα της λαθρομετανάστευσης ή καλλίτερα λαθρεποικισμού της χώρας έχει δώσει άφθονο χώρο στη Χρυσή Αυγή. Θα έλεγα, δε, ότι -ειδικά από την πλευρά της νεοταξικής αριστεράς- δεν μιλάμε απλώς για ανοχή προς τους πάσης φύσεως αλλοδαπούς, αλλά για πραγματική διάκριση σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού. Όλα τα παραπάνω διευκολύνουν το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου (να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για ιδιόκτητο κόμμα, όπως στην περίπτωση του ΛΑ.Ο.Σ του Γιώργου Καρατζαφέρη) στο να φορέσει τη μάσκα ενός πατριωτικού κόμματος (η Χρυσή Αυγή, όπως εξηγήσαμε, δεν είναι τέτοιας φύσεως πολιτικός σχηματισμός, αλλά καθαροί λάτρες του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, οι οποίοι κρύβονται πίσω από την ομπρέλλα του πατριωτισμού, εκμεταλλευόμενοι το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων). Άλλωστε, η έλλειψη ενός καθαρού κόμματος της Εθνικής Δεξιάς –εκ δεξιών της Κεντροδεξιάς- στις ημέρες μας είναι περισσότερο από εμφανής. Δέον να σημειώσουμε ότι και στη χώρα μας υφίστανται πιο ακραίοι ναζιστικοί κύκλοι, όπως ο Μαύρος Κρίνος (Αριστοτέλης Καλέντζης), οι Α.Μ.Ε (Ανεξάρτητοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου) κ.ά, οι οποίοι κατακρίνουν τη Χ.Α για έκπτωση από τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες της.

Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για δύο κόμματα που καταλαμβάνουν τη δεύτερη και την τρίτη θέση, αντίστοιχα, στις δημοσκοπήσεις, ενώ το πρώτο κόμμα, η Ν.Δ, αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με διαρροές ψηφοφόρων της προς τη Χρυσή Αυγή.  Να τονίσουμε, επίσης, ότι και η πλευρά του συριζα προβληματίζεται έντονα, αφενός μεν με το σταμάτημα της δυναμικής του λόγω της πολιτικής του διγλωσσίας (προσπαθεί να πατήσει σε 2 βάρκες, μία ακροαριστερή και μία κεντροαριστερή) αφετέρου δε με την επανεμφάνιση του ακροαριστερού Αλαβάνου (που ονειρεύεται για την Ελλάδα πλατείες τύπου Ταχρίρ στη σπαρασσόμενη σήμερα Αίγυπτο) και την πίεση του ανταρCia (πολιτικού βραχίονα των αναρχικών). Αυτός είναι και ο λόγος που η ηγεσία του συριζα αρνείται να εγκαταλείψει την αριστερίστικη ρητορεία. Η ιστορική εμπειρία, πάντως, μας έχει δείξει ότι εάν παγιωθεί αυτή η κατάσταση, τότε, ενδεχομένως, να οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, καθόσον και τα δύο μορφώματα –εκ φύσεως- ρέπουν προς τα άκρα, καίτοι επιχειρούν να δείξουν ένα πιο μετριοπαθές πρόσωπο στον πολύ κόσμο. Φαίνεται πως ο αντίκτυπος από την κατάρρευση των Μεσαίων Στρωμάτων θα είναι παραπάνω από ηχηρός.

Απαραίτητη προσθήκη-σημείωση: Είναι γεγονός ότι το πασοκ ουδέποτε αποτέλεσε ένα καθαρά σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αν και ιδιοποιήθηκε για δεκαετίες τον χώρο της κεντροαριστεράς. Το πασοκ ήταν ένα σοσιαΛηστρικό λαϊκίστικο μόρφωμα που συνέπηξε τις έννοιες του πατριωτισμού, του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας σε ένα ιδιόρρυθμο ιδεολογικό κράμα (μέσω του οποίου έγιναν αγνώριστες), που εμφανίζεται μόνον στην Ελλάδα. Η έλλειψη μίας υπεύθυνης σοσιαλδημοκρατίας γίνεται, κάτι παραπάνω από αισθητή στη σημερινή Ελλάδα του μνημονίου, όπου ανθούν οι πλέον «εκλεκτοί» καρποί της Δημαγωγίας από καταβολής του νεοελληνικού κράτους. Το ίδιο συμβαίνει και με την έλλειψη ενός κόμματος της Εθνικής Δεξιάς, το οποίο θα «συγκρατεί» την κεντροδεξιά. Αλλά αυτό αποτελεί θέμα για επόμενο άρθρο.

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

Σοβιετική Ένωση και φτώχεια την δεκαετία του '50

   Ένα στοιχείο εγγενές  στους ανθρώπους είναι και η τάση εξιδανικεύσεως  του παρελθόντος .Οποιοδήποτε και αν είναι αυτό. Όσο πιο μακριά στον χρόνο τόσο καλύτερα αν θέλουμε να ωραιοποιήσουμε κάτι. Αυτό είναι κάτι που γινόταν πάντα και είναι δεδομένη και αυτονόητη  η ευκολία του.

Το βλέπουμε ιδίως σε οπαδούς και φίλους ολοκληρωτικών καθεστώτων και από τα δύο Άκρα. Εδώ θα ασχοληθούμε λίγο με τους κομμουνιστές και με μία τάση που αυτοί έχουν ,λόγω αδυναμίας στηρίξεως με την λογική των επιχειρημάτων τους, που δεν έχουν καμία σχέση με τον πραγματικό κόσμο, να καταφεύγουν εν είδη ιδεολογικού καταφυγίου σε ιστορικές αναδρομές και φυσικά που αλλού από την αγαπημένη τους Σοβιετική Ένωση για να υποστηρίξουν το…κομμουνιστικό θαύμα και τον «σοσιαλιστικό παράδεισο». Δεν ανατρέχουν όμως σε όλη την διάρκεια του βίου αυτής αλλά κυρίως στην εποχή της ακμής αυτής από την άνοδο στην ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε του Στάλιν μέχρι και το θάνατο αυτού, αρχές δεκαετίας ’50, ή και ακόμα μία δεκαετία μετά ,αν και αρκετοί δεν το κάνουν ούτε αυτό.

Προσπαθούν να σου εξηγήσουν πόσο καλά περνούσαν οι πολίτες της Σοβιετικής Ενώσεως την δεκαετία του ’50 για παράδειγμα και έχουν και το απίστευτο θράσος να αντιπαραβάλουν την φτώχεια του ελληνικού κράτους τότε αλλά και του ελληνικού λαού με τις «εκπληκτικές επιτυχίες» της Σοβιετικής Ενώσεως όπου ο λαός ζούσε πολύ καλύτερα. Δεν θα αναλύσουμε τίποτα από αυτά διότι εκτός από θρασύτατα ,ανακριβή, ανόμοιες και αστοιχείωτες συγκρίσεις έχουν ένα πρόβλημα, βασικό: είναι λανθασμένα.

Και ναι τότε όντως ο λαός μας είχε φτώχεια ,τότε πείναγε πραγματικά ο κόσμος, η Ελλάς ήταν σε μία φάση ανασυγκρότησης από τα ερείπια ενός δεκαετούς πολέμου με τον συμμοριτόπολεμο των κομμουνιστών να δίνουν την χαριστική βολή σε μία χώρα που προσπαθούσε να μαζέψει τις στάχτες του πολέμου και της κατοχής. Όλοι άλλωστε είχαμε γονείς που ζούσαν τότε και μας έχουν περιγράψει σε τι κατάσταση ζούσε ο κόσμος τότε, που η σημερινή κρίση φαντάζει κάτι εντελώς γελοίο μπροστά σε εκείνη την περίοδο. Αυτό το εκμεταλλεύονται πολλάκις οι Έλληνες κομμουνιστές βασιζόμενοι σε μυθεύματα όμως. Αυτά τα μυθεύματα αναδεικνύονται με τα παρακάτω στοιχεία που είχε καταθέσει στην Βουλή το έτος 1958, ο βουλευτής Θεσσαλονίκης της Ε.Ρ.Ε , Α. Αηδονάς, σε αντιπαράθεσή του με τους βουλευτές της αριστερής Ε.Δ.Α, οι οποίοι προσπαθούσαν από τότε να φέρνουν ως πρότυπο επιτυχημένης χώρας την Σοβιετική Ένωση, μην κάνοντας ούτε ελάχιστες κινήσεις καλύψεως του ελέγχου τους από το ΚΚΕ που τότε είχε την έδρα του στην Ρουμανία:

« Δια να γίνη όμως η σύγκρισις αυτή κατανοητή πρέπει να θέσω υπ’όψιν σας τιμάς βασικών καταναλωτικών αγαθών, τας οποίας αυτοπροσώπως διεπίστωσα εις την Σοβιετική Ρωσίαν και αι οποίαι συμπίπτουν απολύτως με τας διαπιστωθείσας τιμάς ,υφ’όλων των επισκεφθέντων την Σοβιετικήν Ρωσίαν.

Έχω εις χείρας μου φύλλον της εφημερίδος «Μακεδονία» της 30-11-58 όπου ο επισκεφθείς την Σοβιετικήν Ρωσίαν Θεσσαλονικεύς συνδικααλιστής κ. Δημ. Σταυρίδης, παραθέτει τις ίδιες με εμέ τιμές των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Να λοιπόν ποίαι είναι αι τιμαί των βασικών καταναλωτικών αγαθών ανα κιλόν εις την Σοβιετικήν Ένωσιν:

Ψωμί μαύρο σικάλινο 1,50 ρούβλια

Ψωμί σιταρένιο 3-5,50 ρούβλια

Κρέας από 15-23 ρούβλια

Ζάχαρις 10 ρούβλια

Λίπος φαγητού 28 ρούβλια

Σπορέλαιο 20-25 ρούβλια.

Μακαρόνια 4,50- 7 ρούβλια

Ρύζι 8,80 ρούβλια

Φάβα 3,80 ρούβλια.

1 πακέτο τσιγάρα χειρότερα και τα κατοχικά στούκας 3,50 ρούβλια.

Υποδήματα από 250-700 ρούβλια.

Κουστούμι έτοιμο , φθηνότερο το οποίον είδα εις Κοπερατίβα της Μόσχας και το οποίον εφωτογράφησα παρουσία των συναδέλφων κ.κ Παπαηλιού, Μπριλλάκη και αειμνήστου Σαράφη είχε…1011,70 ρούβλια.

Έχω εις χείρας μου εισιτήρια κινηματογράφου με την τιμήν των 20,25 ρουβλίων.

Εάν τώρα μετατρέψωμεν εις κιλά τας τιμάς των ειδών αυτών που ισχύουν εις την Ελλάδα θα έχωμεν:

Ψωμί άσπρο 4,35 το κιλό.

Κρέας 28 δραχμές το κιλό.

Ζάχαρις 11,70 το κιλό

Σπορέλαιον 12,50 δρχ το κιλό.

Ρύζι 7,80 δρχ το κιλό κλπ.

Δηλαδή ο Ρώσος εργάτης από 1 Ιανουαρίου 1957, με το ημερομίσθιον των 10 ρουβλίων , λαμβάνει 3 κιλά ψωμί, ο Έλλην εργάτης με το ημερομίσθιον των 40 δρχ 9 κιλά ψωμί.

Ο Ρώσος ένα κιλό ζάχαρη, ο Έλλην 3,50 κιλά ζάχαρη.

Ο Ρώσος 1/5 κιλό σπορέλαιον, ο Έλλην 3,30 κιλά σπορέλαιον.

Ο Ρώσος 750 γραμ.  κρέας, ο Έλλην 1,50 κιλό κρέας.

Ο Ρώσος 3 πακέτα τσιγάρα, ο Έλλην 10 πακέτα τσιγάρα.

Ο Ρώσος ένα ολόκληρον μισθόν δια κατωτάτης ποιότητος ζεύγος υποδημάτων,ο Έλλην πέντε ημερομίσθια δι’ εν ζεύγος παρομοίων υποδημάτων.

Ο Ρώσος 3,50 μισθούς δια το έτοιμο κοστούμι των 1011.70 ρουβλίων, ο Έλλην ένα μισθόν δια παρόμοιον κοστούμι.

Ο Ρώσος 2-2,50 ημερομίσθια δι’ εν εισιτήριον κινηματογράφου , ο Έλλην 1/3 ημερομίσθιου δι’ εν εισιτήριον κινηματογράφου.»

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Γ. Λεονταρίτη , «Οι φίλοι και οι εχθροί της Δημοκρατίας» ,εκδ. «Πελασγός»

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

 

Το δίδαγμα του 902

Όταν τελειώνουν οι εισφορές των μελών αλλά και τα δανεικά είσαι υποχρεωμένος να δεις την σκληρή πραγματικότητα κατάματα. Είσαι δηλαδή υποχρεωμένος να προσαρμοστείς όχι σε βασικές οικονομικές αρχές, αλλά σε απλή αριθμητική... Ούτε καν μαθηματικά.

 

 Ο 902 όσο είχε τις εισφορές των μελών και την ετήσια επιχορήγηση μπορούσε να συντηρεί πολλά πράγματα. Κτίρια μεγαλοπρεπή, εφημερίδα, τηλεοπτικό σταθμό, συγκρότημα εκτυπώσεων (στο οποίο τυπώνονταν οι μισές σελίδες... κεφαλαιοκρατών, εφοπλιστών, "στυγνών" εργοδοτών κλπ.) όλα ήταν αποτέλεσμα των... έτοιμων εσόδων.

Τώρα που τα Μνημόνια και οι σκληροί καπιταλιστές γονάτισαν τον λαό και οι οπαδοί δεν μπορούν να στείλουν το κατιτίς στο κόμμα-θρησκεία, ήρθαν τα ζόρια. Έλλειψη χρημάτων, στάση (ιδεολογικού) εμπορίου. Όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο και βλέπεις τα έσοδά σου να καταρρέουν, αναγκάζεσαι να προβείς σε συγκράτηση του κόστους. Δηλαδή σε απολύσεις και όταν και αυτές είναι αναποτελεσματικές σε πώληση περιουσιακών στοιχείων.

 

 Εν προκειμένω στην πώληση μιας άδειας του κράτους, που κατείχε ένα κόμμα της Ελληνικής Δημοκρατίας (ασχέτως αν δηλώνει απειθαρχία στο Σύνταγμα...) μέσω ενός τηλεοπτικού σταθμού. Συνεπώς όποιος ξαναμιλήσει για τις άδειες των ιδιωτικών καναλιών, το πρώτο επιχείρημα της... άλλης πλευράς θα είναι ο 902. Η περίπτωσή του μοιάζει πάντως και με ρουσφέτι. Τι και πως, αφήστε το καλύτερα... Τα έσοδα πάτωσαν, το... δίκιο του εργάτη-εργαζόμενου στα μέσα του κόμματος αντιστοιχίζεται σε αριθμούς (μισθοί, λειτουργικές δαπάνε κλπ.) και όταν και εκεί υπάρχει αδιέξοδο έρχεται και η πώληση. Αυτό που παροντικά και μελλοντικά θα συμβεί στη χώρα το έκανε πράξη (για λόγους ανωτέρας βίας; Για έκτακτους λόγους; Όπως θέλετε πείτε το...) το ιστορικό ΚΚΕ.

 

Έπραξε δηλαδή το επιβεβλημένο. Το ρεαλιστικό. Το μοναδικό που θα μπορούσε... Έστω και αν τόσα χρόνια διακηρύσσει τα ακριβώς αντίθετα στη θεωρία. Γιατί η πράξη είναι διαφορετική και φέρει συγκεκριμένο κωδικό: 902!!

Λουκάς Γεωργιάδης