ΤΟ ΠΙΟ ΟΛΕΘΡΙΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

Η Δεξιά της Μεταπολίτευσης σίγουρα έχει κάνει πολλά λάθη, το ένα πιο τραγικό από το άλλο. Έκανε πολιτικούς συμβιβασμούς όταν δεν έπρεπε, υποχώρησε σε πληθώρα ιδεολογικών ζητημάτων, άφησε την αριστερά να επικρατήσει σε τομείς που της εξασφάλισαν ιδεολογική ηγεμονία και κυριαρχία. Κυρίως όμως έκανε το λάθος να εγκαταλείψει την ιστορία της. Απαρνήθηκε το παρελθόν της και άφησε την άλλη πλευρά να καταγράψει την ιστορία χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας. Κάπως έτσι τα γεγονότα έφτασαν παραποιημένα στις επόμενες γενιές, το νόημα ολόκληρων περιόδων διαγράφηκε και αποδείχτηκε ότι το γνωμικό «Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος» μπορεί άνετα να ισχύει και για μία παράταξη.

Κανένα όμως από αυτά τα λάθη δε θα συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με το λάθος που πάει να κάνει τώρα. Στην ουσία είναι αποτέλεσμα της εγκατάλειψης της ιστορίας, όμως θέτει το θέμα σε άλλη βάση. Τα επεισόδια και οι προπηλακισμοί από τη ΧΑ στο Γράμμο και στο Βίτσι αναδεικνύουν μια μεγάλη απειλή: Το κόμμα που στην Ελλάδα εκπροσωπεί το χώρο του εθνικοσοσιαλισμού καπηλεύεται τους ηρωικούς νεκρούς του εμφυλίου και απειλεί να ταυτίσει την εθνική παράταξη με το δικό του χώρο. Η ταύτιση της εθνικής παράταξης με τους δοσιλόγους της Κατοχής και τους συνεργάτες των ναζί αποτελούσε ανέκαθεν στόχο της διαστρέβλωσης της ιστορίας που επέβαλε η αριστερά, όμως επί τόσες δεκαετίες δεν το είχε καταφέρει. Και τώρα ο στόχος της πάει να επιτευχθεί όχι από την αριστερά, αλλά από τον άλλο διαχρονικό αντίπαλο της εθνικής παράταξης, τους ναζί.

Τα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες που κρατούσαν τις ελληνικές σημαίες δίπλα-δίπλα με το κομματικό τους σύμβολο, την ευφυή παραλλαγή της σβάστικα, επιλέγουν να μη θυμούνται ότι ο Εθνικός Στρατός, τους νεκρούς του οποίου δήθεν πήγαν να τιμήσουν, είχε δύο εχθρούς, πολέμησε δύο αντιπάλους. Δεν έδωσε μάχες μόνο εναντίον των κομμουνιστών, αντιμετώπισε και τους ναζί. Έσωσε την πατρίδα όσες φορές χρειάστηκε όχι από έναν, αλλά από δύο εχθρούς της. Είτε αποτελούσαν μεταξύ τους σύμμαχοι είτε εχθροί, είτε μιλάμε για την περίοδο της Κατοχής είτε για νωρίτερα ο εχθρός της εθνικής παράταξης ήταν διπλός. Πολέμησε τους κομμουνιστές στην Ήπειρο, τη Θεσσαλία, την Πελοπόννησο και στα βουνά όλης της Ελλάδας και κατάφερε όχι μία, αλλά δύο φορές να γλιτώσει τη χώρα από τον κομμουνισμό και το σιδηρούν παραπέτασμα. Πολέμησε όμως και τους ναζί και τους φασίστες συμμάχους τους στην Πίνδο [την εποχή που οι κομμουνιστές του Στάλιν και του Μολότοφ ήταν σύμμαχοί τους], στη Θράκη, στην Κρήτη, στην Αφρική με τον Ιερό Λόχο, στην Ιταλία, και σε όλη την Ελλάδα στη διάρκεια της Κατοχής. Αυτό είναι κάτι που οι σημερινοί νοσταλγοί των ναζί επιλέγουν να ξεχνούν, και να παριστάνουν ότι ο χώρος που υπηρετούν ήταν ο πραγματικός χώρος της εθνικής παράταξης. Τόσο η ιστορία όσο και η κοινή λογική υποδεικνύουν το αντίθετο.

Η ΧΑ έχει πολλάκις αποδείξει την ιδεολογική-πολιτική της ταυτότητα, όσο κι αν επιμένει να την αρνείται. Πιστεύει στον εθνικοσοσιαλισμό. Θέλει μεγάλο κράτος, όσο πιο εκτεταμένο γίνεται, δεν υποστηρίζει την ελεύθερη οικονομία, επιδεικνύει ανοχή μόνο υπό όρους στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, θέλει όσο το δυνατόν περιορισμένη ελευθερία για το άτομο. Και κάθε άλλο παρά θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εν ολίγοις πιστεύει σε όλες τις βασικές αξίες και κατευθύνσεις του σοσιαλισμού, αλλά διαφοροποιείται σε ένα σημείο. Δεν πιστεύει στο διεθνισμό, την οικουμενικότητα, την κατάργηση των εθνών κτλ, αλλά στον εθνικισμό, τον απομονωτισμό, την αποκοπή από τον υπόλοιπο κόσμο κτλ. Και παρόλο που ιστορικά έχει ταυτιστεί με την ακροδεξιά θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρίζεται εθνικιστική αριστερά. Και το ερώτημα είναι: Ένα τέτοιο κόμμα τι σχέση θα μπορούσε να έχει με τους ηρωικούς νεκρούς του Γράμμου;

Είναι γνωστό και έντονα προβεβλημένο ότι η ΧΑ σε επίπεδο τόσο στελεχών όσο και κόμματος έχει ουκ ολίγες φορές υποστηρίξει ιστορικά τους ναζί. Πλειάδα στελεχών της όπως ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Ηλίας Κασιδιάρης και ο Χρήστος Παππάς έχουν γράψει και δημοσιεύσει, πολλές φορές και σε κομματικά έντυπα, κείμενα νοσταλγικά και υποστηρικτικά για το Χίτλερ και τη ναζιστική Γερμανία. Ύμνους στις ικανότητες και τα επιτεύγματά του, επαίνους για τα εγκλήματά τους, κατηγορίες για όσους προκάλεσαν την ήττα τους στον πόλεμο. Τα δε κομματικά όργανα, η εφημερίδα και η ιστοσελίδα, έχουν πολλές φορές δημοσιεύσει κείμενα για τον άδικο κόσμο που δημιουργήθηκε μετά τον Β’ παγκόσμιο και για την ευκαιρία που έχασε ο εθνικοσοσιαλισμός να επικρατήσει. Εν ολίγοις όσο κι αν επισήμως η ΧΑ το αποφεύγει έχει τοποθετηθεί ξεκάθαρα υπέρ του Χίτλερ και των ναζί στο Β’ παγκόσμιο. Μπορεί ένα τέτοιο κόμμα, που νοσταλγεί τους ναζί, να εμφανίζεται ως τιμητής και υπερασπιστής του Εθνικού Στρατού, που έσωσε την Ελλάδα από αυτούς;

Η ΧΑ είναι γνωστό ότι έχει υποτιμητική στάση για τη δημοκρατία. Βλέπουμε καθημερινά τον τρόπο που ευτελίζει το Κοινοβούλιο, το οποίο αρέσκεται να τροποποιεί λεκτικά για να θυμίζει ξενοδοχείο σκύλων. Δεν υπακούει ποτέ στην υπεύθυνη πολιτεία, αγνοεί τους νόμους, δεν παραλείπει να υποβαθμίζει και να μιλάει υποτιμητικά για ό, τι σχετίζεται με τον κοινοβουλευτισμό και να απειλεί τους φορείς της πολιτείας. Μπορεί ένα τέτοιο κόμμα να τιμά τον Εθνικό Στρατό που αγωνίστηκε απέναντι στους ναζί και τους κομμουνιστές για να αποτρέψει τον ολοκληρωτισμό;

Ένας από τους λόγους που ο Εθνικός Στρατός πολέμησε και τους δύο αντιπάλους του ήταν για να υπερασπιστεί τη θέση της Ελλάδας στο δυτικό κόσμο. Ο τελευταίος δεν πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο ως μια στρατιωτική συμμαχία με όρους και παραχωρήσεις, είναι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, ένα κοινωνικό μοντέλο εντός του οποίου αναπτύχθηκε ο πολιτισμένος κόσμος και η ανθρωπότητα και στο οποίο η Ελλάδα δικαιωματικά οφείλει να ανήκει. Εδώ αναπτύχθηκαν οι βάσεις του μοντέλου αυτού και είναι οξύμωρο η χώρα που το γέννησε να το απαρνηθεί για χάρη ενός άλλου. Αυτή ήταν η επιδίωξη τότε των κομμουνιστών και των ναζί και αυτό απέτρεψε η εθνική παράταξη. Η ΧΑ που με κάθε τρόπο αρνείται και αποδοκιμάζει αυτό το μοντέλο τι λογική έχει να τιμά τους ανθρώπους που το διατήρησαν στην Ελλάδα;

Εν ολίγοις, είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους η προσπάθεια της ΧΑ να καπηλευτεί τους νεκρούς του Γράμμου και να τους ταυτίσει με το χώρο της είναι όχι μόνο επιζήμια, αλλά και προσβλητική. Είναι αδιανόητο οι νοσταλγοί των ναζί να καπηλεύονται τη μνήμη αυτών που τους πολέμησαν. Είναι προσβολή για την εθνική παράταξη που έσωσε τη χώρα από τον ολοκληρωτισμό κάθε χρώματος να γίνεται έρμαιο στα χέρια νοσταλγών των ναζί. Όταν οι άντρες του ΕΔΕΣ και μετέπειτα του Εθνικού Στρατού πολεμούσαν τους Γερμανούς κατακτητές οι υποστηρικτές τους στην καλύτερη περίπτωση λειτουργούσαν προδοτικά, με τους τρόπους που όλοι ξέρουμε. Όταν πάλι πολεμούσαν τους κομμουνιστές τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υποστηρικτές τους προτιμούσαν να βοηθούν τους δεύτερους και να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο την εθνική παράταξη. Με ποιο δικαίωμα θα έρθει σήμερα ο ίδιος πολιτικός χώρος να διεκδικήσει μερίδιο από την κληρονομιά της εθνικής παράταξης, της οποίας υπήρξε εχθρός;

Κι όμως, η διεκδίκηση της μνήμης των νεκρών είχε ξεκινήσει εδώ και χρόνια, παρόλο που ελάχιστοι το είχαν πάρει χαμπάρι, και αν καταστεί επιτυχής τα αποτελέσματα για τη χώρα και την παράταξη θα είναι τραγικά. Η χρόνια επιδίωξη της αριστεράς, να ταυτίσει την εθνική παράταξη με τους ναζί θα επιτευχθεί πλήρως, και ο καθένας αντιλαμβάνεται πόσο επώδυνο θα είναι αυτό τόσο για τη Δεξιά, την μοναδική πλέον κληρονόμο της εθνικής παράταξης, όσο και για τα επιτεύγματα της. Όλα αυτά για τα οποία η εθνική παράταξη του Κέντρου και της Δεξιάς πολέμησε, η δημοκρατία, η ελευθερία, ο δυτικός τρόπος ζωής κτλ θα απαξιωθούν άπαξ και ταυτιστούν με τους ναζί, όπως οι τελευταίοι επιδιώκουν. Η εθνική παράταξη που τόσο έχει πολεμηθεί και συκοφαντηθεί από την αριστερά θα περάσει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, και η νίκη της δε θα έχει πλέον καμία σημασία όταν και οι δύο αντίπαλοί της θα έχουν επικρατήσει πάνω της. Απαξιώθηκε και συκοφαντήθηκε για πολλά χρόνια από την αριστερά, με τη Δεξιά να μην την υπερασπίζεται, και τώρα απειλείται και από τον άλλο της εχθρό. Αν η Δεξιά την αφήσει και πάλι ανυπεράσπιστη θα έχει διαπράξει το μεγαλύτερό της λάθος, διαρρηγνύοντας κάθε δεσμό που διατηρεί ακόμα με την ιστορία της.

Και μια που μιλάμε για την ιστορία, καλά λένε ότι επαναλαμβάνεται. Η εθνική παράταξη του Κέντρου και της Δεξιάς στην κατοχή και τον εμφύλιο κατόρθωσε να σώσει τη χώρα από δύο εχθρούς, τον κομμουνισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό [τον οποίο ο μέσος Ελληνάρας δε μπορεί να συσχετίσει με το ναζισμό]. Σήμερα όμως αυτές οι ιδεολογίες επανήλθαν δριμύτερες. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε κανένας πόλεμος, αρκέστηκαν στις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο λαός για τους δικούς του λόγους έδωσε δύναμη σε δύο πολιτικούς φορείς για να τις εκπροσωπήσουν, και μετά από δεκαετίες η Δεξιά, η κληρονόμος της εθνικής παράταξης, πρέπει και πάλι να τους αντιμετωπίσει. Αναλαμβάνει για άλλη μια φορά να σώσει την πατρίδα από δύο εχθρούς, που αυτή τη φορά παρουσιάστηκαν ταυτόχρονα. Όπως και τότε έτσι και σήμερα η Ελλάδα και όσα πέτυχε απειλούνται. Η θέση της στην ΕΕ, ο δυτικός της προσανατολισμός, το ΝΑΤΟ, η οικονομική της υπόσταση είναι κάποια μόνο απ’ όσα διακυβεύονται. Οι δύο παλιοί εχθροί έρχονται ξανά, με άλλη μορφή τώρα. Αποστολή της Δεξιάς είναι για άλλη μια φορά να τους αντιμετωπίσει και να προστατεύσει τα επιτεύγματα της χώρας. Το έκανε μία φορά, μπορεί να το ξανακάνει. Αρκεί να μην κάνει το ολέθριο λάθος να αρνηθεί την ιστορία της.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ