Η Ιθαγένεια είναι η ίδια η καταγωγή
εκάστου ανθρώπου. Εμπεριέχει ζωντανό το συλλογικό «είναι» ως κομμάτι της
αυτογνωσίας του. Δεν μοιράζεται απλόχερα στον οποιονδήποτε, ως «σημαία
ευκαιρίας», όπως πολύ εύστοχα έχει αποκληθεί. Για την παροχή υπηκοότητος
(επιμένω να την ξεχωρίζω και να μην την ταυτίζω), και κάτω από συγκεκριμένες
και ιδιαιτέρως αυστηρές προϋποθέσεις (παρέλευση δεκαετίας, με παράλληλα την
πιστοποιημένη πολύ καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσης, Ιστορίας και της
γενικότερης κουλτούρας του Ελληνικού Πολιτισμού, αλλά και της συνεξέτασης του
ποινικού μητρώου), θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε.
Ήδη, πλείστα των επιχειρημάτων εναντίον αυτού του βεβιασμένου εγχειρήματος με έχουν, κατά βάσηι, καλύψει. Με αυτή μου την παρέμβαση θα προβώ στην ανάλυση της σημαντικότερης παραμέτρου, η οποία, απ’ότι φαίνεται διέλαθε; της προσοχής των κυβερνώντων. Σίγουρα γνωρίζετε κύριοι, -εάν όχι είστε ανιστόρητοι, επομένως πάλι επικίνδυνοι- ότι το μοντέλο των λεγομένων και «πολυπολιτισμικών» κοινωνιών της ανθρωπίνου πανσπερμίας, αυτού του κοινωνικού χωνευτηρίου εθνοτήτων, φυλών και θρησκειών, εδράζεται εις την επί το αυταρχικότερον αντιμετώπιση της συνολικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η συνύπαρξη αυτού του μωσαϊκού -του οποίου τα διάφορα κομμάτια, αναπόφευκτα, αναλώνονται σε ρήξη μεταξύ τους (ενδοϊσλαμικές διενέξεις σουνιτών-σιιτών, ενδοαφρικανικό μίσος μεταξύ των φυλών, συγκρούσεις Ινδών και Πακιστανών κ.ά)- απαιτεί τη συγκρότηση ενός δεσποτικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος προκειμένου να επιβληθεί ο νόμος και η τάξις. Το παραπάνω, άλλωστε, το υποστηρίζει και ένα από τα «ιερά τοτέμ» που αναπαράγετε μηρυκάζοντας ακατάπαυστα, ο Γιούγκερ Χάμπερμας. Άρα, οι πολυεθνικές επικράτειες, στην ουσία, συνιστούν πρότυπα αυτοκρατορίας. Τα παραδείγματα πολλά (Βαβυλωνιακή, Ασσυριακή, Περσική, Ελληνιστική, Ρωμαϊκή, Οθωμανική, Αγγλική, Αμερικάνικη κ.λ.π).
Έτσι, όμως, Κύριοι δεν δυνάμεθα, επ’ουδενί, να ομιλούμε για Δημοκρατία. Και αυτό διότι, το Δημοκρατικόν Πολίτευμα, Κύριοι; της Κυβερνήσεως, δεν λειτουργεί μέσωι των παντός είδους αλλογενών ανθρωπομαζών, παρά μόνον ανάμεσα σε συνειδητοποιημένους ανθρώπους με κοινή συνείδηση της καταγωγής των. Εάν, φυσικά, είχατε διαβάσει προσεκτικά την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, την οποία σκοπίμως έχετε υποβαθμίσει από τη δημοσία εκπαίδευση, θα το είχατε ξεχωρίσει, όπως ο αξιότιμος καθηγητής κύριος Κωνσταντίνος Ρωμανός στον διαχρονικό Θουκυδίδη: "...πάντες τε ισόψηφοι όντες και ουχ ομόφυλοι το εφ'εαυτόν έκαστος σπεύδει" (Θουκυδίδου Ιστορία βιβλίο 1 141: "Όταν οι πολίτες είναι ισόψηφοι, αλλά χωρίς κοινή καταγωγή, ο καθένας δρα κατά το δικό του συμφέρον"). Βλέπετε, κύριοι, τα δήθεν προοδευτικά κελεύσματα για τις περιβόητες ανοιχτές κοινωνίες, σύμφωνα με τις επιταγές των διαφόρων Σόρος και Σία, καθώς και εκείνα του μέντορα των Κάρλ Πόπερ δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Ο περιβόητος «νέος πατριωτισμός», τον οποίο ευαγγελίζεσθε, αφορά στην πραγματικότητα τον λεγόμενο «πατριωτισμό του συντάγματος» που εξέφρασε κατά τη δεκαετία του ’70 ο Χάμπερμας, στην προσπάθειά του να δώσει ένα κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Ο ίδιος που στη δεκαετία του ’90 παραδέχεται ότι: «μία δημοκρατική κοινωνία πρέπει να μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ μελών και μη μελών, μία κοσμοπολίτικη κοινότητα δεν μπορεί να είναι δημοκρατική, διότι μέσα σ’αυτή δεν λειτουργεί η αλληλεγγύη των πολιτών που λειτουργεί μέσα στην εθνοτική ταυτότητα του Έθνους.» Επομένως, οι δήθεν νέες ιδέες είναι ήδη παλιές, δοκιμασμένες και αποτυχημένες. Αρκεί να παρατηρήσει κάποιος την αντικοινωνική συμπεριφορά των μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς στην Ευρώπη, ιδιαιτέρως των μουσουλμάνων, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτοί δεν αφομοιώνονται κύριοι.
Ουδείς από τα μιλιούνια των αλλοδαπών που μας κατακλύζουν, πλην κάποιων φιλιπιννέζων νταντάδων, είναι νόμιμος. Νομιμοποιήθηκαν εκ των υστέρων καταστρατηγώντας το νόμο. Η Ελλάς, ως συντεταγμένη πολιτεία, ουδέποτε προσεκάλεσε εργατικά χέρια. Βεβαίως, όλοι αυτοί οι μισοκακόμοιροι (ή ορισμένοι όχι και τόσο) ήσαν ότι πρέπει, αρχικά για τους μεγαλο-εργολάβους και αργότερα για μεγαλο-αγρότες, βιομηχάνους και άλλους "επιχειρηματίες", οι οποίοι μάλιστα οργάνωναν τη λαθραία μεταφορά των από τα σύνορα. Εκείνοι, οι πρώτοι λαθρομετανάστες, προέρχονταν κατά βάσιν από την Ανατολική Ευρώπη, ήσαν χριστιανοί κατά ένα μέρος ή εδέχοντο να βαπτισθούν, απεχθάνοντο (και συνεχίζουν να απεχθάνονται) μετά βγδελυμίας τον κομμουνισμό, και ένα μέρος εξ αυτών έχει όντως ενσωματωθεί ως ένα βαθμό στην ελληνική κοινωνία. Φυσικά, δεν παραγνωρίζουμε ότι εισήλθαν εντός του ελληνικού εδάφους παράνομα, αλλά οι περιπτώσεις των θα μπορούσαν να εξεταστούν με τη δέουσα προσοχή.
Ήταν το πρώτο κύμα.
Το δεύτερο κύμα ξεκίνησε το 2000, με βασικό σημείο αναφοράς τα ελληνοτουρκικά σύνορα, και αποτελείται από αφρικανο-ασιάτες -στην πλειονότητά των μουσουλμάνοι- οι οποίοι διαφέρουν από τους ανατολικοευρωπαίους, ενώ τα ήθη και τα έθιμα των είναι τελείως ασύμβατα με τα δικά μας. Ήδη, η Δυτική Ευρώπη έχοντας δεχθεί τα εκατομμύρια αυτών των υπανάπτυκτων (οι οποίοι αρνούνται ν’ απαγκιστρωθούν από την ισλαμική υπανάπτυξη) μετρά πικρή πείρα από την κατά γράμμα εφαρμογή του άξεστου φανατισμού των που αντανακλά τον πρωτογονισμό από τον οποίο διέπονται (δολοφονία δισεγγόνου του Βανγκ Γκογκ στην Ολλανδία, βομβιστικές επιθέσεις στην Αγγλία και την Ισπανία, απόπειρα δολοφονίας του Δανού σκιτσογράφου και άλλα πολλά), καίτοι μιλάμε για μετανάστες 2ης και 3ης γενιάς, και μάλιστα νόμιμους.
Κατά συνέπεια, η ώρα των αποφάσεων έφθασε και για την Ελλάδα. Στην Ευρώπη εφαρμόζονται τρία μοντέλα ως προς το μεταναστευτικό:
1. Το πρώτο είναι το "φιλελεύθερο" που διέπεται από την πολυπολιτισμικότητα. Το ακολουθούν έως σήμερα, με την επιφύλαξη επανεξετάσεώς του, η Αγγλία και η Ολλανδία. Σε αυτές τις χώρες η πολιτική κοινότητα βασίζεται στο Σύνταγμα, τους νόμους και την υπηκοότητα. Οι μετανάστες καλούνται να τηρούν τους πολιτικούς κανόνες, αλλά τους αναγνωρίζονται οι πολιτισμικές και εθνοτικές διαφορές. Η κρατική πολιτική, μάλιστα, ενεθάρρυνε την προσκόλλησή των στις εθνοτικές τους κοινότητες, λαμβάνοντας παράλληλα διάφορα μέτρα “θετικών διακρίσεων” υπέρ των.
2. Το δεύτερο είναι το "αφομοιωτικό" και το εφαρμόζει η Γαλλία, όπου το "Έθνος" ορίζεται με βάση την πίστη στο Σύνταγμα, τους νόμους και την υπηκοότητα. Οι μετανάστες έχουν τη δυνατότητα ν’αφομοιωθούν στην κοινωνία, υπό την προϋπόθεση ότι αποδέχονται τους πολιτικούς κανόνες και την εθνική κουλτούρα.
3. Τέλος, το τρίτο εχρησιμοποιείτο, μέχρι πρότινος, από τη Γερμανία και την Αυστρία και αφορούσε την πολιτική των "φιλοξενουμένων εργατών", των επονομαζομένων και "γκασταρμπάϊτερ". Η έννοια του "φιλοξενούμενου εργάτη", βασίζεται στην άποψη ότι ο μετανάστης είναι προσωρινός και κάποια στιγμή στο μέλλον θα επιστρέψει στην πατρίδα του.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ακολούθησε το πρώτο μοντέλο μεταναστευτικής πολιτικής` αφού, φυσικά, απέτυχε να καταστήσει τους λαθρομετανάστες και τα τέκνα των κοινωνούς της Ελληνικής Παιδείας, κατά τη συνήθη Ισοκρατική παράφραση που χρησιμοποιούν ορισμένοι δίχως να εξετάσουν το νόημά της. Το ελάχιστο που ελπίζουν και περιμένουν είναι η προσαρμογή αυτού του πλήθους στις επιταγές ενός συντάγματος -το οποίο φυσικά θα προσαρμοσθή στις νέες διαπολιτισμικές ανάγκες– κατά τα πρότυπα του ξεπερασμένου Habermas (συνταγματικός πατριωτισμός).
Δέον να επισημάνουμε ότι η Ελλάς στερείται, κυρίως, του δευτερογενούς τομέα ανάπτυξης, ενώ τα τελευταία χρόνια το έλλειμμα παραγωγής αγγίζει σοβαρά και τον πρωτογενή. Με άλλα λόγια, παράγουμε ελάχιστα, ενώ συντηρούμε έναν υπερδιογκωμένο τριτογενή τομέα πάσης φύσεως υπηρεσιών, οι περισσότερες των οποίων κινούνται είτε κρατικοδίαιτα είτε είναι παρασιτικές. Με τα παραπάνω δεδομένα δεν χρειαζόμαστε επιπλέον ανέργους, τους οποίους δεν δυνάμεθα να απορροφήσουμε. Αυτό θα έχει ως συνέπεια, αφενός μεν την ολοένα αυξανόμενη παραβατική συμπεριφορά των, αφετέρου δε τη διαβίωσή τους κάτω από άθλιες υγιειονομικά συνθήκες. Για να μην αναφερθώ σε μελλοντικές συγκρούσεις τύπου Ροζάρνο Ιταλίας.
Ήδη, πλείστα των επιχειρημάτων εναντίον αυτού του βεβιασμένου εγχειρήματος με έχουν, κατά βάσηι, καλύψει. Με αυτή μου την παρέμβαση θα προβώ στην ανάλυση της σημαντικότερης παραμέτρου, η οποία, απ’ότι φαίνεται διέλαθε; της προσοχής των κυβερνώντων. Σίγουρα γνωρίζετε κύριοι, -εάν όχι είστε ανιστόρητοι, επομένως πάλι επικίνδυνοι- ότι το μοντέλο των λεγομένων και «πολυπολιτισμικών» κοινωνιών της ανθρωπίνου πανσπερμίας, αυτού του κοινωνικού χωνευτηρίου εθνοτήτων, φυλών και θρησκειών, εδράζεται εις την επί το αυταρχικότερον αντιμετώπιση της συνολικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η συνύπαρξη αυτού του μωσαϊκού -του οποίου τα διάφορα κομμάτια, αναπόφευκτα, αναλώνονται σε ρήξη μεταξύ τους (ενδοϊσλαμικές διενέξεις σουνιτών-σιιτών, ενδοαφρικανικό μίσος μεταξύ των φυλών, συγκρούσεις Ινδών και Πακιστανών κ.ά)- απαιτεί τη συγκρότηση ενός δεσποτικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος προκειμένου να επιβληθεί ο νόμος και η τάξις. Το παραπάνω, άλλωστε, το υποστηρίζει και ένα από τα «ιερά τοτέμ» που αναπαράγετε μηρυκάζοντας ακατάπαυστα, ο Γιούγκερ Χάμπερμας. Άρα, οι πολυεθνικές επικράτειες, στην ουσία, συνιστούν πρότυπα αυτοκρατορίας. Τα παραδείγματα πολλά (Βαβυλωνιακή, Ασσυριακή, Περσική, Ελληνιστική, Ρωμαϊκή, Οθωμανική, Αγγλική, Αμερικάνικη κ.λ.π).
Έτσι, όμως, Κύριοι δεν δυνάμεθα, επ’ουδενί, να ομιλούμε για Δημοκρατία. Και αυτό διότι, το Δημοκρατικόν Πολίτευμα, Κύριοι; της Κυβερνήσεως, δεν λειτουργεί μέσωι των παντός είδους αλλογενών ανθρωπομαζών, παρά μόνον ανάμεσα σε συνειδητοποιημένους ανθρώπους με κοινή συνείδηση της καταγωγής των. Εάν, φυσικά, είχατε διαβάσει προσεκτικά την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, την οποία σκοπίμως έχετε υποβαθμίσει από τη δημοσία εκπαίδευση, θα το είχατε ξεχωρίσει, όπως ο αξιότιμος καθηγητής κύριος Κωνσταντίνος Ρωμανός στον διαχρονικό Θουκυδίδη: "...πάντες τε ισόψηφοι όντες και ουχ ομόφυλοι το εφ'εαυτόν έκαστος σπεύδει" (Θουκυδίδου Ιστορία βιβλίο 1 141: "Όταν οι πολίτες είναι ισόψηφοι, αλλά χωρίς κοινή καταγωγή, ο καθένας δρα κατά το δικό του συμφέρον"). Βλέπετε, κύριοι, τα δήθεν προοδευτικά κελεύσματα για τις περιβόητες ανοιχτές κοινωνίες, σύμφωνα με τις επιταγές των διαφόρων Σόρος και Σία, καθώς και εκείνα του μέντορα των Κάρλ Πόπερ δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Ο περιβόητος «νέος πατριωτισμός», τον οποίο ευαγγελίζεσθε, αφορά στην πραγματικότητα τον λεγόμενο «πατριωτισμό του συντάγματος» που εξέφρασε κατά τη δεκαετία του ’70 ο Χάμπερμας, στην προσπάθειά του να δώσει ένα κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Ο ίδιος που στη δεκαετία του ’90 παραδέχεται ότι: «μία δημοκρατική κοινωνία πρέπει να μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ μελών και μη μελών, μία κοσμοπολίτικη κοινότητα δεν μπορεί να είναι δημοκρατική, διότι μέσα σ’αυτή δεν λειτουργεί η αλληλεγγύη των πολιτών που λειτουργεί μέσα στην εθνοτική ταυτότητα του Έθνους.» Επομένως, οι δήθεν νέες ιδέες είναι ήδη παλιές, δοκιμασμένες και αποτυχημένες. Αρκεί να παρατηρήσει κάποιος την αντικοινωνική συμπεριφορά των μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς στην Ευρώπη, ιδιαιτέρως των μουσουλμάνων, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτοί δεν αφομοιώνονται κύριοι.
Ουδείς από τα μιλιούνια των αλλοδαπών που μας κατακλύζουν, πλην κάποιων φιλιπιννέζων νταντάδων, είναι νόμιμος. Νομιμοποιήθηκαν εκ των υστέρων καταστρατηγώντας το νόμο. Η Ελλάς, ως συντεταγμένη πολιτεία, ουδέποτε προσεκάλεσε εργατικά χέρια. Βεβαίως, όλοι αυτοί οι μισοκακόμοιροι (ή ορισμένοι όχι και τόσο) ήσαν ότι πρέπει, αρχικά για τους μεγαλο-εργολάβους και αργότερα για μεγαλο-αγρότες, βιομηχάνους και άλλους "επιχειρηματίες", οι οποίοι μάλιστα οργάνωναν τη λαθραία μεταφορά των από τα σύνορα. Εκείνοι, οι πρώτοι λαθρομετανάστες, προέρχονταν κατά βάσιν από την Ανατολική Ευρώπη, ήσαν χριστιανοί κατά ένα μέρος ή εδέχοντο να βαπτισθούν, απεχθάνοντο (και συνεχίζουν να απεχθάνονται) μετά βγδελυμίας τον κομμουνισμό, και ένα μέρος εξ αυτών έχει όντως ενσωματωθεί ως ένα βαθμό στην ελληνική κοινωνία. Φυσικά, δεν παραγνωρίζουμε ότι εισήλθαν εντός του ελληνικού εδάφους παράνομα, αλλά οι περιπτώσεις των θα μπορούσαν να εξεταστούν με τη δέουσα προσοχή.
Ήταν το πρώτο κύμα.
Το δεύτερο κύμα ξεκίνησε το 2000, με βασικό σημείο αναφοράς τα ελληνοτουρκικά σύνορα, και αποτελείται από αφρικανο-ασιάτες -στην πλειονότητά των μουσουλμάνοι- οι οποίοι διαφέρουν από τους ανατολικοευρωπαίους, ενώ τα ήθη και τα έθιμα των είναι τελείως ασύμβατα με τα δικά μας. Ήδη, η Δυτική Ευρώπη έχοντας δεχθεί τα εκατομμύρια αυτών των υπανάπτυκτων (οι οποίοι αρνούνται ν’ απαγκιστρωθούν από την ισλαμική υπανάπτυξη) μετρά πικρή πείρα από την κατά γράμμα εφαρμογή του άξεστου φανατισμού των που αντανακλά τον πρωτογονισμό από τον οποίο διέπονται (δολοφονία δισεγγόνου του Βανγκ Γκογκ στην Ολλανδία, βομβιστικές επιθέσεις στην Αγγλία και την Ισπανία, απόπειρα δολοφονίας του Δανού σκιτσογράφου και άλλα πολλά), καίτοι μιλάμε για μετανάστες 2ης και 3ης γενιάς, και μάλιστα νόμιμους.
Κατά συνέπεια, η ώρα των αποφάσεων έφθασε και για την Ελλάδα. Στην Ευρώπη εφαρμόζονται τρία μοντέλα ως προς το μεταναστευτικό:
1. Το πρώτο είναι το "φιλελεύθερο" που διέπεται από την πολυπολιτισμικότητα. Το ακολουθούν έως σήμερα, με την επιφύλαξη επανεξετάσεώς του, η Αγγλία και η Ολλανδία. Σε αυτές τις χώρες η πολιτική κοινότητα βασίζεται στο Σύνταγμα, τους νόμους και την υπηκοότητα. Οι μετανάστες καλούνται να τηρούν τους πολιτικούς κανόνες, αλλά τους αναγνωρίζονται οι πολιτισμικές και εθνοτικές διαφορές. Η κρατική πολιτική, μάλιστα, ενεθάρρυνε την προσκόλλησή των στις εθνοτικές τους κοινότητες, λαμβάνοντας παράλληλα διάφορα μέτρα “θετικών διακρίσεων” υπέρ των.
2. Το δεύτερο είναι το "αφομοιωτικό" και το εφαρμόζει η Γαλλία, όπου το "Έθνος" ορίζεται με βάση την πίστη στο Σύνταγμα, τους νόμους και την υπηκοότητα. Οι μετανάστες έχουν τη δυνατότητα ν’αφομοιωθούν στην κοινωνία, υπό την προϋπόθεση ότι αποδέχονται τους πολιτικούς κανόνες και την εθνική κουλτούρα.
3. Τέλος, το τρίτο εχρησιμοποιείτο, μέχρι πρότινος, από τη Γερμανία και την Αυστρία και αφορούσε την πολιτική των "φιλοξενουμένων εργατών", των επονομαζομένων και "γκασταρμπάϊτερ". Η έννοια του "φιλοξενούμενου εργάτη", βασίζεται στην άποψη ότι ο μετανάστης είναι προσωρινός και κάποια στιγμή στο μέλλον θα επιστρέψει στην πατρίδα του.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ακολούθησε το πρώτο μοντέλο μεταναστευτικής πολιτικής` αφού, φυσικά, απέτυχε να καταστήσει τους λαθρομετανάστες και τα τέκνα των κοινωνούς της Ελληνικής Παιδείας, κατά τη συνήθη Ισοκρατική παράφραση που χρησιμοποιούν ορισμένοι δίχως να εξετάσουν το νόημά της. Το ελάχιστο που ελπίζουν και περιμένουν είναι η προσαρμογή αυτού του πλήθους στις επιταγές ενός συντάγματος -το οποίο φυσικά θα προσαρμοσθή στις νέες διαπολιτισμικές ανάγκες– κατά τα πρότυπα του ξεπερασμένου Habermas (συνταγματικός πατριωτισμός).
Δέον να επισημάνουμε ότι η Ελλάς στερείται, κυρίως, του δευτερογενούς τομέα ανάπτυξης, ενώ τα τελευταία χρόνια το έλλειμμα παραγωγής αγγίζει σοβαρά και τον πρωτογενή. Με άλλα λόγια, παράγουμε ελάχιστα, ενώ συντηρούμε έναν υπερδιογκωμένο τριτογενή τομέα πάσης φύσεως υπηρεσιών, οι περισσότερες των οποίων κινούνται είτε κρατικοδίαιτα είτε είναι παρασιτικές. Με τα παραπάνω δεδομένα δεν χρειαζόμαστε επιπλέον ανέργους, τους οποίους δεν δυνάμεθα να απορροφήσουμε. Αυτό θα έχει ως συνέπεια, αφενός μεν την ολοένα αυξανόμενη παραβατική συμπεριφορά των, αφετέρου δε τη διαβίωσή τους κάτω από άθλιες υγιειονομικά συνθήκες. Για να μην αναφερθώ σε μελλοντικές συγκρούσεις τύπου Ροζάρνο Ιταλίας.
Η απόφαση του Σ.τ.Ε είναι ένα πρώτο βήμα για τη ριζική ανατροπή μίας νοσηρής κατάστασης, μίας συντηρούμενης, εν πολλοίς, εθνοκτονικής πολιτικής τύπου «ανοιχτών συνόρων» που τροφοδοτείται από την εθνομηδενιστική νεοαριστερά. Τέτοιου είδους «προοδευτικές» νοοτροπίες είναι που κατέστησαν την Ελλάδα Ελλαδιστάν και την Αθήνα Αθηναμαπάντ. Ήδη έχουν αυξηθεί οι επαναπροωθήσεις, και τα πράγματα δείχνουν ν’ αλλάζουν προς το καλλίτερο. Θα χρειαστούν, όμως, περισσότερες και συντονισμένες προσπάθειες ώστε να απαλλαγούμε από τον κύριο όγκο, ιδίως των μουσουλμάνων, λαθρομεταναστών. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μετατραπεί η Ελλάς σε Κόσσοβο ή Συρία. Οι καιροί ου μενετοί.
Όπερ Έδει
Δείξαι
ΚΤΗΣΙΒΙΟΣ
No comments:
Post a Comment