Η ΔΕΞΙΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ

Τους τελευταίους μήνες ένα ολόκληρο αριστεροκρατούμενο και δεξιοφοβικό σύστημα, το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, φαίνεται να ανατρέπεται εκ των βάθρων του. Καθημερινά όλο και περισσότερα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι η κατάσταση αλλάζει. Θέματα που ήταν ταμπού για δεκαετίες ανοίγουν και πάλι, καταστάσεις που φαινόταν αδύνατο να αλλάξουν καθημερινά μεταβάλλονται. Τόσο οι πολίτες όσο και οι εκπρόσωποί τους δε φοβούνται πλέον να μιλήσουν για αυτά, να διεκδικήσουν τα αυτονόητα που για χρόνια τους αρνούνταν. Θέματα και πρακτικές που παλαιότερα θεωρούνταν ακραίες έως περιθωριακές εμφανίζονται και πάλι και παίρνουν θέση στην καθημερινή ατζέντα. Και το κυριότερο: Για πρώτη φορά οι δυνάμεις που επιθυμούσαν και προκάλεσαν αυτή την αλλαγή φαίνονται ισχυρότερες από αυτές που είχαν επιβάλει την προηγούμενη κατάσταση και επιθυμούν να μείνουν γαντζωμένες σε αυτή.

Από το 1974 και μετά, όταν συντελέστηκε η περίφημη Μεταπολίτευση, εγκαινιάστηκε για την Ελλάδα μια αμφιλεγόμενη περίοδος. Δυστυχώς η αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε συνέπεσε, λόγω διαφόρων λαθών και ιστορικών συγκυριών, με τη σταδιακή εγκαθίδρυση αυτού που σήμερα αποκαλούμε ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Παρόλο που η Μεταπολίτευση έφερε τη σφραγίδα ενός μεγάλου πολιτικού άνδρα, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος μάλιστα στο παρελθόν με τις πράξεις του είχε τοποθετηθεί ξεκάθαρα στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος, η επέλευσή της συνέπεσε με την εμφάνιση της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας. Οι λόγοι πολλοί. Η ηγεμονία αυτή μπορεί να υποστηριχτεί ότι είχε τις ρίζες της στο μακρινό παρελθόν, στα χρόνια του Εμφυλίου, όταν, παρά τη νίκη του Εθνικού Στρατού που έσωσε τη χώρα από τον Κομμουνισμό και το σιδηρούν παραπέτασμα, η Ελλάδα διέψευσε έναν ιστορικό κανόνα: Ότι η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές. Στην περίπτωση του Εμφυλίου η ιστορία γράφτηκε από τους ηττημένους, και αυτή η απρόβλεπτη εξέλιξη θα είχε συνέπειες στο μέλλον. Εκτός αυτού, τον Εμφύλιο πόλεμο ακολούθησε, μέχρι τη Μεταπολίτευση, μια περίοδος που η Αριστερά παρέμεινε ουσιαστικά απαγορευμένη. Παρόλο που υπήρξαν αριστερά κόμματα [πχ ΕΔΑ], και η απήχησή τους στον κόσμο δεν ήταν μικρή, λόγω του παρελθόντος τους πάντα βρίσκονταν σε έναν ιδιότυπο πόλεμο με το ελληνικό κράτος, που ενθυμούμενο τις καταστροφές που προκλήθηκαν από τον Εμφύλιο έκανε ό, τι μπορούσε για να αποτρέψει την επανάληψη των τραγικών του γεγονότων, και τους συμπεριφερόταν πάντα με εχθρότητα [όπως και μεγάλο μέρος του λαού άλλωστε]. Άλλωστε η πολιτική του κράτους απέναντί στην Αριστερά βρήκε και επίσημη έκφραση με την απαγόρευση λειτουργίας του κόμματος που προκάλεσε τον Εμφύλιο, του ΚΚΕ. Παρατηρούμε εν ολίγοις ότι το ελληνικό κράτος επέλεξε, τόσο επίσημα  να αντιμετωπίσει επιφυλακτικά έως εχθρικά την Αριστερά, και αυτή η στάση υπήρξε ακόμα πιο έντονη τα χρόνια της δικτατορίας. Ως αποτέλεσμα, η κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, που μάλιστα λόγω ιστορικής πλάνης αποδόθηκε στην Αριστερά, συνέπεσε με την αποκατάστασή της τόσο στα μάτια του κόσμου όσο και στην επίσημη πολιτική πρακτική, δηλαδή στην επαναφορά του ΚΚΕ στη νομιμότητα. Η Αριστερά λόγω της συμβολής της στην πτώση της δικτατορίας, που παρά την αρχική λαική της απήχηση είχε αφήσει αρνητικές μνήμες στο μεγαλύτερο μέρος του λαού, αλλά και της επίσημης επαναφοράς της στη νομιμότητα, αποκαταστάθηκε και εξαπλώθηκε στη λαική συνείδηση, ενώ εν πολλοίς θεωρήθηκε και αδικημένη. Εκτός αυτού, μεγάλο μέρος του κόσμου ξέχασε πολύ εύκολα τις καταστροφές που προκλήθηκαν στον Εμφύλιο και τη μέχρι τότε συμβολή της Αριστεράς στην ελληνική ιστορία. Ήταν ένα λάθος που δε μπορούσε πλέον να αποκατασταθεί.

Μερίδιο ευθύνης για την ηγεμονία της Αριστεράς κατέχουν, έστω και χωρίς να το επεδίωξαν, οι άνθρωποι της δικτατορίας. Η δικτατορία ήταν ένα καθαρά δεξιό καθεστώς, που όμως παρά την αρχική αποδοχή του για διάφορους λόγους κατέρρευσε στη συνείδηση του λαού, και μαζί παρέσυρε τις πολιτικές που εφήρμοζε, τις αξίες που εξέφραζε, τα ιδεώδη που επέβαλλε. Εν ολίγοις, δεν ήταν μόνο η συμμετοχή, αληθινή ή μη, της Αριστεράς στην κατάρρευσή του, ήταν και η ταυτόχρονη υποτίμηση της Δεξιάς που προκλήθηκε εξαιτίας της πτώσης του. Σε μεγάλο μέρος του κόσμου οτιδήποτε θύμιζε τη δικτατορία απαξιώθηκε πλήρως, κάτι που σήμαινε ότι η Δεξιά θα έμενε αποκλεισμένη από αυτό. Και ως αποτέλεσμα αυτού ήταν αναπόφευκτο ότι η Δεξιά, έστω και μελλοντικά, θα αναγκαζόταν να αλλάξει χαρακτήρα.

Πράγματι, έτσι ακριβώς έγινε. Δεν ήταν όμως μόνο οι ιστορικές συγκυρίες που δημιούργησαν τον τρίτο και βασικότερο λόγο της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, δηλαδή την μετάλλαξη της ίδιας της Δεξιάς. Ήταν και οι επιλογές των ανθρώπων που κλήθηκαν τότε να την οδηγήσουν, και κυρίως του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Σερραίος πολιτικός σε δύσκολες συνθήκες, τόσο πολιτικο-ιδεολογικές [η ισχυρή λαική εντολή που πήρε στις εκλογές του 1974 περισσότερο ήταν εντολή αποκατάστασης της Δημοκρατίας παρά εφαρμογής δεξιών πολιτικών] όσο και πραγματικές επέλεξε να μην ακολουθήσει το δεξιό δρόμο. Η αρχή έγινε από τον τομέα της οικονομίας, με τη λεγόμενη περίοδο της σοσιαλμανίας, όταν ο άλλοτε δεξιός [δηλαδή φιλελεύθερος-συντηρητικός] Καραμανλής και το κόμμα της ΝΔ επέλεξαν να εφαρμόσουν αριστερές οικονομικές πολιτικές, με βασικότερο παράδειγμα την κρατικοποίηση της μέχρι τότε ιδιωτικής οικονομίας. Ήταν μόνο η αρχή μιας γενικότερης στροφής της ελληνικής Δεξιάς. Καθώς τα χρόνια περνούσαν η μετάλλαξη επεκτεινόταν όλο και περισσότερο. Η ΝΔ, το κόμμα-κληρονόμος της νικηφόρου πλευράς του Εμφυλίου, έχανε το δεξιό της χαρακτήρα, και αυτό αποτυπωνόταν και στον εκλογικό χάρτη. Η άνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 ήταν το γεγονός ορόσημο που οριστικοποίησε την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Συνέχισε τις αριστερές πολιτικές, τις οποίες μάλιστα επέκτεινε σε περισσότερους τομείς, ενώ η ΝΔ έχοντας χάσει την ταυτότητά της αδυνατούσε να τον αντιμετωπίσει. Όσο περνούσαν τα χρόνια η Δεξιά στην Ελλάδα έχανε το χαρακτήρα της σε περισσότερους τομείς, και η Αριστερά ισχυροποιούνταν, αν όχι πολιτικά, σίγουρα ιδεολογικά.

Ακόμα και η επαναφορά της Δεξιάς στη διακυβέρνηση το 1990 δε μπόρεσε να αποτρέψει το δρόμο που είχε πάρει από καιρό η ελληνική κοινωνία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έγιναν, κυρίως στο οικονομικό πεδίο, από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Η αριστερή ιδεολογία είχε πλέον ριζώσει στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Η απόπειρα δεξιάς διακυβέρνησης διήρκεσε μόλις τρία χρόνια, προτού η χώρα επανέλθει και πάλι στην Αριστερά. Και η Δεξιά έχανε όλο και περισσότερο το χαρακτήρα της. Ήταν αναπόφευκτο η μετάλλαξη να ολοκληρωνόταν. Και, τι ειρωνεία της τύχης, τη μετάλλαξη που ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα την ολοκλήρωνε ο ανιψιός του. Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ο πολιτικός που επέλεξε, σε συνθήκες δεδομένες και αναλλοίωτες, να αλλάξει και επισήμως το χαρακτήρα της Δεξιάς [και πιο συγκεκριμένα του βασικότερου κόμματός της, της ΝΔ], με την πολιτική του μεσαίου χώρου και της εγκατάστασης στο Κέντρο. Επικύρωσε έτσι μια αλλαγή που είχε ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Απόδειξη: Η πολιτική αυτή, παρά το φονικό χαρακτήρα που είχε για τη Δεξιά, τον βοήθησε να την επαναφέρει, έστω και αλλοιωμένη, στην εξουσία, και μάλιστα με μια ισχυρή εντολή αλλαγής. Όλως παραδόξως, μετά από χρόνια αριστερής κυριαρχίας ο ηγέτης της Δεξιάς είχε την ευκαιρία να κερδίσει πολύ από το χαμένο έδαφος για την παράταξή του. Δυστυχώς είχε κάνει την επιλογή του. Η απόφαση να μεταλλάξει τη Δεξιά σε Κέντρο δεν άλλαζε, και η εμμονή του σε αυτή σε εποχές που ο λαός ζητούσε δεξιά διακυβέρνηση οδήγησε τόσο τον ίδιο όσο και τη Δεξιά του σε αποτυχία. Το 2009 η κεντροποιημένη Δεξιά του Κώστα Καραμανλή έδωσε για άλλη μια φορά τη θέση της στο ΠΑΣΟΚ. Και πάλι ειρωνεία, ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ο υιός του ανθρώπου που πρώτος έβαλε την Αριστερά στη διακυβέρνηση, ο Γιώργος Ανδρέως Παπανδρέου. Επί των ημερών του ουσιαστικά ολοκληρώθηκε ο καταστροφικός κύκλος που ξεκίνησε το 1974 με τη Μεταπολίτευση, και ολοκληρώθηκε με τη χώρα στο έσχατο σημείο. Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά η Ελλάδα ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε, και το αποτέλεσμά της ήταν ολοφάνερο: Απέτυχε. Ακόμα και τα δύο ύψιστα κατά πολλούς επιτεύγματά της, η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας και η ένταξη της χώρας στην ΕΕ, τέθηκαν σε πολύ σοβαρό κίνδυνο, και μόνο ένα νέο σύστημα μπορούσε να αποκαταστήσει την εικόνα της χώρας.

Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάρρευσης ήρθε η ανατροπή που προανέφερα. Μετά από δεκαετίες φοβικών συνδρόμων, αδυναμίας και απροθυμίας η Δεξιά φαίνεται να έχει αποφασίσει πως «Ως εδώ ήταν». Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς κλονίζεται όλο και περισσότερο, ενώ πολύ σημαντικό είναι πως όλο και ευρύτερα αναγνωρίζεται ότι σε αυτήν ανήκει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την κατάσταση που περιήλθε η χώρα. Ως αποτέλεσμα, θέματα για τα οποία παλιά έστω η αναφορά θεωρούνταν ακραία κίνηση που επέφερε κατηγορίες και χαρακτηρισμούς σήμερα όχι μόνο έχουν έρθει στο προσκήνιο, αλλά αντιμετωπίζονται. Με τη Δεξιά να έχει επιστρέψει στη διακυβέρνηση, και με φανερή διάθεση να ξαναβρεί τον εαυτό της, που χρειάστηκε δεκαετίες για να τον απολέσει εντελώς, η κατάσταση αλλάζει καθημερινά, και φαίνεται η διάθεση να αποκατασταθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα λάθη της Μεταπολίτευσης και να δημιουργηθεί η Νέα Ελλάδα. Ξεκινώντας από όσα βλέπουμε γύρω μας τι τελευταίες ημέρες, το δεξιό δόγμα «Νόμος και Τάξη» φαίνεται να επιστρέφει στις πόλεις. Περιοχές όπου το κράτος ουσιαστικά δεν υπήρχε και η ανομία επικρατούσε επανέρχονται στην τάξη η μία μετά την άλλη. Η Βίλα Αμαλία, η Βίλα Σκαραμαγκά, η δημοτική αγορά της Κυψέλης και πολλά άλλα μέρη όπου μέχρι πρόσφατα στους κατοίκους ήταν αδύνατη ακόμα και η πρόσβαση [πόσο μάλλον η εφαρμογή των νόμων] σταδιακά επανέρχονται, με την επέμβαση των κρατικών οργάνων, στο πεδίο της νομιμότητας, και η τάξη επιστρέφει προς ανακούφιση των πολιτών. Χώροι που από κοσμήματα για τις πόλεις είχαν μετατραπεί σε γιάφκες αναρχικών και αντιεξουσιαστών αρχίζουν να αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Ακόμα και σε μέρη που θεωρούνταν παραδοσιακά τα ισχυρότερα προπύργια της Αριστεράς, και κυρίως τα πανεπιστήμια όπου καλυπτόμενη πίσω από το πανεπιστημιακό άσυλο επί χρόνια δρούσε ανεξέλεγκτα και συνήθως όχι σύμφωνα με τα πλαίσια του νόμου, ο νόμος πλέον έχει αρχίσει να εφαρμόζεται. Η επέμβαση της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ, που επί χρόνια κάλυπτε το παρεμπόριο, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ενώ αν κάτι ανάλογο συνέβαινε σε άλλες εποχές θα ήταν τουλάχιστον αιτία επανάστασης!

Ο τομέας της ασφάλειας ανέκαθεν αποτελούσε ένα από τα βασικά ατού της Δεξιάς ανά τον κόσμο, και η ελληνική Δεξιά δυστυχώς το είχε απολέσει ήδη από την προηγούμενη διακυβέρνησή της, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Το γεγονός ότι η κατάσταση στον τομέα αυτό υφίσταται δραστικές αλλαγές είναι σίγουρα ενδεικτικό της γενικότερης αλλαγής που βιώνει η χώρα. Χαρακτηριστικό της αλλαγής αυτής είναι ότι οι βάσεις για την επέμβαση στα πανεπιστήμια επιβλήθηκαν από τη Δεξιά ήδη πριν έρθει στη διακυβέρνηση, με την κατάργηση του ασύλου.

Ένας τομέας που συνδέεται άμεσα με την ασφάλεια, αλλά λόγω διαστάσεων αναγκαστικά κατατάσσεται ως ξεχωριστός, είναι η λαθρομετανάστευση, και αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα της δεξιάς στροφής. Λόγω της επικράτησης αριστερών-διεθνιστικών ιδεολογιών στην ελληνική πολιτική σκηνή, ελέω της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, όποιος άγγιζε στο παρελθόν το συγκεκριμένο ζήτημα θεωρούνταν αυτομάτως ακραίος και επικίνδυνος. Η Δεξιά αρνούνταν να το δεχτεί ως πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει, με αποτέλεσμα να φτάσει σε τρομακτικά επίπεδα. Εν πολλοίς από το ζήτημα αυτό έγινε η αρχή για την αναγέννηση της Δεξιάς. Σήμερα όχι μόνο το έχει αποδεχτεί, αλλά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει πετύχει πολλά για την αντιμετώπισή του. Η επιχείρηση Ξένιος Ζεύς, που επανέφερε σε μεγάλο μέρος των ελληνικών πόλεων τη νομιμότητα, η απίστευτη μείωση των εισροών λαθρομεταναστών κατά 90%, η μεγάλη αύξηση των απελάσεων και η ανάληψη άλλων πολιτικών πρωτοβουλιών για τη διεθνή αντιμετώπιση του προβλήματος δείχνουν πως όχι μόνο η βούληση για λύση είναι αληθινή, αλλά έχουν επιτευχθεί και εξαιρετικά αποτελέσματα. Η Δεξιά επανήλθε δριμεία σε αυτό το θέμα, έστω και πολύ πιο αργά απ’ όταν έπρεπε. Πραγματικό σημείο πλήρους ανατροπής της μέχρι σήμερα στάσης για τη λαθρομετανάστευση θα είναι, όταν ολοκληρωθεί, η αλλαγή του νόμου Ραγκούση για την παροχή ιθαγένειας σε αλλοδαπούς, προς το αυστηρότερο και σύμφωνα με τα ευρωπαικά πρότυπα.

Μια ακόμα αλλαγή που διαφαίνεται και συμβάλλει στη γενικότερη δεξιά στροφή εντοπίζεται στην εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα. Τελευταίο καιρό έχει διακινηθεί πολύ το θέμα της ΑΟΖ, και κοινή αντίληψη είναι πως αναμένεται ανακήρυξη εντός των επομένων μηνών. Σε περίπτωση που ισχύει, και υπάρχουν δείγματα για αυτό πχ η κατάθεση συντεταγμένων υφαλοκρηπίδας στον ΟΗΕ], πρόκειται για σαφή αλλαγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από την αριστερή κατεύθυνση της συνεννόησης και της επιδίωξης κοινής λύσης στη δεξιά διεκδίκηση των συμφερόντων της χώρας με κάθε τρόπο. Εκτός της ΑΟΖ, διαφαίνεται η έναρξη μιας νέας πολιτικής στα θέματα της δυτικής Θράκης, των Σκοπίων και της Αλβανίας. Για τη δυτική Θράκη γίνεται για πρώτη φορά προσπάθεια περιορισμού της επιρροής της Τουρκίας στην περιοχή και προστασίας της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας, ενώ για τα Σκόπια διαφαίνεται μια αλλαγή της ελληνικής πολιτικής από την αποδοχή της σύνθετης ονομασίας με χρήση του όρου Μακεδονία ως γεωγραφικού προσδιορισμού σε εξέταση άλλων ονομασιών. Με την Αλβανία οι εξελίξεις δεν είναι το ίδιο θετικές, καθώς στο μεγαλοιδεατικό παραλήρημα Αλβανών πολιτικών μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει ανάλογης έντασης απάντηση της ελληνικής πλευράς, πρέπει όμως να αναγνωριστεί ότι με τους κατάλληλους χειρισμούς επιτεύχθηκε η αντιμετώπιση-καταδίκη του αλβανικού μεγαλοιδεατισμού από τα διεθνή όργανα.

Ακόμα και στον πολύπαθο τομέα της οικονομίας, όπου από το 1974 μέχρι και σήμερα η ακολουθούμενη πολιτική ήταν στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της αριστερή [κρατικοποιημένες επιχειρήσεις, περιορισμένη αγορά, ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας, μεγάλο δημόσιο κτλ], και δυστυχώς συνεχίζει να είναι. Η οικονομία ήταν ο πρώτος τομέας όπου επικράτησε ιδεολογικά η Αριστερά, και πιθανόν να είναι ο τελευταίος που θα απαλλαγεί από αυτή. Ωστόσο, φαίνονται τα πρώτα σημάδια ότι ακόμα και σε μια δύσκολη περίοδο που ελάχιστη ευελιξία επιτρέπει μια αλλαγή είναι απόλυτα δυνατή. Γίνεται για πρώτη φορά μια προσπάθεια μείωσης-εκκαθάρισης του μεγάλου δημοσίου, έστω και με διστακτικότητα και μικρά βήματα, ενώ για πρώτη φορά φαίνεται πραγματικά να υπάρχει βούληση για την πραγματοποίηση δραστικών ιδιωτικοποιήσεων. Χωρίς δυστυχώς μέχρι στιγμής να έχουν φανεί σημαντικά αποτελέσματα. Ίσως να θεωρείται υπεραισιόδοξο, όμως έστω και αυτά τα δειλά βήματα όταν συνδυάζονται με πολύ ευρύτερες αλλαγές έχουν τη σημασία τους.

Τέλος, όλες οι παραπάνω αλλαγές αποκτούν επιπλέον σημασία αν ληφθεί υπόψη το εξής δεδομένο: Η κυβέρνηση που τις πραγματοποιεί δεν είναι καθαρή κυβέρνηση της Δεξιάς. Η τρικομματική κυβέρνηση ίσως να έχει ως πυρήνα το μεγάλο [αν και αμαρτωλό] κόμμα της ελληνικής Δεξιάς, τη ΝΔ, όμως για την ύπαρξή της εξαρτάται από δύο κόμματα του χώρου του Κέντρου και της Αριστεράς, του χώρου δηλαδή που κυβέρνηση την Ελλάδα στο μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Αν η παραπάνω δεξιά στροφή πραγματοποιείτο από μια καθαρή δεξιά κυβέρνηση έχοντας απέναντι όλους τους ιδεολογικούς αντιπάλους θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η στροφή δεν αφορά τη χώρα, απλά την κυβερνητική πολιτική. Όμως η δεξιά στροφή γίνεται με την ανοχή ή και την υποστήριξη δύο  μη δεξιών κομμάτων, και αυτό δείχνει ξεκάθαρα πως έχει γίνει αποδεκτό από ευρύτερο φάσμα του πολιτικού κόσμου της χώρας [ευρύτερο της Δεξιάς] ότι η δεξιά στροφή είναι αναγκαία και η αριστερή ηγεμονία απέτυχε. Η ιδεολογία που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση και συνέβαλε τα μέγιστα στη σημερινή κατάσταση αποδέχεται τον καταστροφικό της ρόλο και την ανάγκη αλλαγής. Δεν πρόκειται για προσωρινή εφαρμογή συγκεκριμένης πολιτικής από συγκεκριμένο ιδεολογικό-πολιτικό φορέα, πρόκειται για αλλαγή που πηγάζει από τη θέληση του λαού και του πολιτικού κόσμου. Είναι το βασικότερο σημάδι της κατάρρευσης της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας.

Η κατάσταση αλλάζει, το σύστημα καταρρέει εκ των βάθρων του. Ο νόμος εφαρμόζεται, η στάση των πολιτών και του πολιτικού κόσμου μεταβάλλεται, απαγορευμένα θέματα ανοίγουν και άλλοτε αδιανόητες πρακτικές γίνονται καθημερινό φαινόμενο. Καθημερινά η Δεξιά ενισχύεται και επανέρχεται στους τομείς που έπρεπε να είναι ανέκαθεν δικοί της. Δίνεται παντού η αίσθηση ότι η χώρα και πάλι κυβερνάται, και κυβερνάται σωστά.

Είναι μια αλλαγή που κάθε Δεξιός πρέπει να διαφυλάξει και να ενισχύσει, γιατί είμαστε ακόμα μόνο στην αρχή. Όσα και να έγιναν τους τελευταίους μήνες είναι πολύ περισσότερα αυτά που πρέπει να γίνουν στους επόμενους. Ίσως η αρχή να είναι το ήμισυ του παντός, αν όμως δεν ακολουθήσει η μέση και το τέλος η αποστολή δεν ολοκληρώνεται. Και η αποστολή της Δεξιάς ανέκαθεν ήταν να οδηγεί αυτό τον τόπο στην πρόοδο και την ευημερία. Σήμερα ο προορισμός της είναι να απαλλάξει τον τόπο από τα φθαρμένα υπολείμματα της Μεταπολίτευσης, να αφήσει πίσω τα κακώς κείμενα αυτής της αμφιλεγόμενης περιόδου και να εγκαθιδρύσει στη χώρα τη Νέα Μεταπολίτευση. Η Ελλάδα που δημιουργήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια δεν αρέσει σε κανένα, και στη Δεξιά έγκειται η αρμοδιότητα να την αλλάξει, να ανατρέψει την κατάσταση, να δημιουργήσει τη Νέα Ελλάδα. 

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ