Ο αξεπέραστος πολιτικός λόγος της Δεξιάς

Σήμερα θα ασχοληθώ με το 18λεπτο απόσπασμα μίας εκπληκτικής ομιλίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η οποία έλαβε χώρα στις 12 Ιουνίου του 1976. Αναφερόμαστε σε εποχές όπου ο πολιτικός λόγος ήταν σοβαρός, μεστός, πολιτισμένος, εκπαιδευτικός. Το τελευταίο επίθετο πιθανότατα τους μικρότερους να τους ξενίζει, καθόσον είναι συνηθισμένοι στον λόγο των σημερινών πολιτικών, ο οποίος μόνον πολιτικός δεν είναι. Τουναντίον βρίθει χυδαίων χαρακτηρισμών, απαξιωτικών συμπεριφορών, αλληλοκαρφωμάτων, με άλλα λόγια δεν παρουσιάζει την παραμικρή διαφορά με τον κοινό περιθωριακό πεζοδρομιακό λόγο.

Εκείνη η ομιλία του τότε πρωθυπουργού και προέδρου της Ν.Δ, θα μπορούσε, κάλλιστα, να συμπεριληφθεί ως διδακτικό υλικό στα τμήματα των πολιτικών επιστημών. Εάν ο τηλεοπτικός φακός της τότε ΕΡΤ δεν έδειχνε το φόντο της κεντρικής αιθούσης του Βουλής, θα μπορούσαμε, άριστα, να υποθέσουμε ότι επρόκειτο για ακαδημαϊκή διάλεξη, με συχνές αναφορές, μάλιστα, στην αρχαιοελληνική γραμματεία. Γενικά, πάσα σύγκρισις του τότε πολιτικού γίγνεσθαι με το τώρα, μόνον θλίψη, συνάμα με αγανάκτηση, μας προκαλεί.

Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του για τη σημερινή κατάντια του ελληνικού κοινοβουλίου 38 έτη μετά. Και αυτό διότι δεν έκοψε (τόσο εκείνος όσο και οι διάδοχοί του στην  προεδρία της Ν.Δ), όπως επιβάλλονταν, το νεόκοπο τότε φρούτο των δημαγωγών, κυρίως αριστερής κοπής (και όχι μόνον), παρά το άφησε να ωριμάσει έως ότου σάπισε, συμπαρασύροντας στο διάβα του σύμπασα τη χώρα. Τι να πρωτοθυμηθούμε: από τον αλήστου μνήμης Ανδρέα Παπανδρέου, τον ανίκανο διάδοχό του Κώστα Σημίτη έως τον επίσης ανάξιο γιο του Geoffrey, το παλαιοπασοκικό φερέφωνο των ‘80ς Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον δεξιό αεροψεκασμένο λαϊκιστή Καμμένο. Βεβαίως, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τωι Καίσαριι, το τρελό πάρτυ της απόλυτης πολιτικής ξετσιπωσιάς ξεκίνησε το 1981 με την άνοδο του πλέον φαύλου και αθλίου κομματικού σχηματισμού στη νεοελληνική ιστορία, του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.

Η συζήτηση διεξάγεται με σκοπό να αποσαφηνίσει, αλλά και να ξεκαθαρίσει, τη γεωστρατηγική τοποθέτηση της Ελλάδος στο δυτικό στρατόπεδο (υπ’ όψιν ότι εκείνη την εποχή μαίνονταν ο Ψυχρός Πόλεμος). Πρόκειται για την περίφημη ρήση: «Η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν». Δεν θα προβώ εδώ στη γεωπολιτική ερμηνεία της παραπάνω φράσης (αν κάποιος το επιθυμεί, ευχαρίστως να το αναλύσουμε σε άλλη δημοσίευση). Σκοπός μου είναι, όπως ήδη ανέφερα, να παραθέσω την  καθαρότητα και την παιδευτικότητα του τότε πολιτικού λόγου.

Με βάση, λοιπόν, την απόλυτη θέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την αναγκαιότητα ταυτίσεως της Ελλάδος με τον δυτικό κόσμο, ο ίδιος νοιώθει την ανάγκη να εξηγήσει, για ακόμη μία φορά, τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό το πράττει, όχι τόσο για τους πολιτικούς του αντιπάλους –άλλωστε οι ίδιοι δεν ήταν (ούτε είναι, ούτε θα είναι ποτέ) διατεθειμένοι να εφαρμόσουν τη δημοκρατία, παρά μόνον κατά το δοκούν, δηλαδή αφού πρώτα φροντίσουν να ξεχειλώσουν την έννοια της ως λάστιχο-, αλλά, κυρίως, για τον πολύ κόσμο ώστε να δύναται να ξεχωρίζει τους σοβαρούς από τους καταγέλαστους. Δυστυχώς, εκ του αποτελέσματος, δεν τα κατάφερε. Αξίζει, όμως, να σκιαγραφήσουμε ορισμένα καίρια σημεία για να καταδείξουμε την ποιότητα του λόγου, να τον γνωρίσουμε στους νεώτερους και να τους παρακινήσουμε να τον αναζητήσουν. Η ομιλία είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ.

Επομένως, σταχυολογώντας τον λόγο του, παρατηρούμε τα εξής:

•     Αναφερόμενος στους αριστερούς τους καρφώνει λέγοντας τους ότι μιλούν για τη Δημοκρατία εκείνοι που την πιστεύουν λιγότερο.

•     Συνεχίζοντας το σφυροκόπημά του τους ραπίζει κατάμουτρα με το εξής: «Από τας ιδέες σας αντιπαθώ περισσότερο τας μεθόδους σας γιατί ΔΕΝ έχετε το θάρρος να πείτε την αλήθεια».

•     Κλείνοντας την ειδική του αναφορά στην αριστερά τους αποτελειώνει με την ακόλουθη φράση: «Αν δεν ήσασταν εναντίον της Δημοκρατίας δεν θα ήσασταν συνεπείς προς τας ιδέες σας».

•    Συνεχίζει με τις βασικές αρχές που διέπουν το δημοκρατικό πολίτευμα, οι οποίες είναι δύο. 1^ον Η αρχή της πλειοψηφίας και 2^ον ο σεβασμός του Νόμου.

•      Παρατηρεί ότι η αμφισβήτηση της αρχής της πλειοψηφίας αποτελεί νάρκη στα θεμέλια της Δημοκρατίας, οδηγώντας σε αποσύνθεση της Πολιτείας.

•     Στηλιτεύει τις αδιάκοπες προσπάθειες της Μειοψηφίας να επιβάλλει τις απόψεις της στην Πλειοψηφία χαρακτηρίζοντάς τες ως «πεζοδρομιακές αντιδράσεις».

•     Επισημαίνει ότι η κατάχρηση της ελευθερίας οδηγεί στην πτώση της Δημοκρατίας. Αυτό συμβαίνει όταν η ελευθερία κάποιου υπερβαίνει τα όρια της ελευθερίας του άλλου.

•     Συνεχίζει με τη συνηθέστερη κατάχρηση της ελευθερίας, που είναι η παραβίαση του Νόμου, ο σεβασμός του οποίου συνιστά τη 2^η αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος.

•       Αναφέρει, μάλιστα, το εξής χαρακτηριστικό: «Είναι καλλίτεροι οι κακοί νόμοι όταν εφαρμόζονται, από τους καλούς που παραβιάζονται».

•     Διαπιστώνει πως οι Έλληνες είναι επιρρεπείς στην κατάχρηση της ελευθερίας, είτε λόγωι ιδιοσυγκρασίας είτε λόγωι ελλείψεως πολιτικής αγωγής.

•     Το αιτιολογεί με το γεγονός ότι οι Έλληνες συγχέουν τη Δημοκρατία με την ανοχή, άρα και την ελευθερία με την ασυδοσία. Σε αυτό το σημείο κάνει αναφορά στον Αριστοτέλη.

•       Αυτή είναι και η βασική αιτία, σύμφωνα με τον ίδιο, για την οποία η Δημοκρατία στην Ελλάδα υπήρξε επισφαλής με φωτεινά διαλείμματα.

•     Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον πειρασμό της Δημαγωγίας. Για παράδειγμα, αναφέρει την αλληλοκολακεία των πολιτικών, καθώς και την κολακεία αυτών στον ελληνικό λαό.

•    Κατά συνέπεια, οδηγείται στο καταλυτικό συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία εκεί που δεν υπάρχουν πολιτικοί που να έχουν το θάρρος να λένε την αλήθεια, αλλά και λαός που να έχει το θάρρος να ακούει την αλήθεια.

•     Και καταλήγει λέγοντας ότι εάν θέλουμε να έχουμε διεθνές κύρος είναι ανάγκη να πείσουμε τον κόσμο ότι η Δημοκρατία είναι ασφαλής.

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περαιτέρω σχόλια, ούτε καν ως κλείσιμο, για τον λόγο που μόλις απολαύσατε. Ουδεμία σύγκριση με την λαϊκίστικη παρακμιακή κενότητα της Γενιάς του ΠολυΤεκνείου, του εν Ελλάδι αριστερίστικου baby boom.

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς