Πολιτική επισκόπηση της Δεξιάς

Τρία   χρόνια  περίπου  από τότε που εισήλθε  η χώρα μας  στον αστερισμό  του Μνημονίου  έχουν  όντως πραγματοποιηθεί  μεγάλες  και  δραματικές  αλλαγές  στο  πολιτικό  σκηνικό  . Προ τεσσάρων  ετών κανείς  δεν θα φανταζόταν  ότι  θα  φθάναμε  μετά από μια τετραετία  στο σημερινό  πολιτικό  σκηνικό   το οποίο ήταν  το επιστέγασμα  των  δομικών  αναταράξεων  της οικονομικής  Κρίσης  που χτύπησε  την χώρα μας .

Η  συγκλονιστική  αλλαγή  του πολιτικού  σκηνικού  ήταν  κάθετα και οριζόντια  και  δεν άφησε  κανέναν  προηγούμενο  κοινοβουλευτικό  πολιτικό  σχηματισμό  άθικτο σε μεγαλύτερο  ή μικρότερο  βαθμό πλην του κομμουνιστικού κόμματος ,το οποίο  αγκυλωμένο  και περιχαρακωμένο στις  μονολιθικές του δογματικές  βεβαιότητες,  η συγκυρία  το έφερε να μείνει αλώβητο  από τον σίφουνα που διαπέρασε  όλο το πολιτικό  προσκήνιο της πατρίδος μας. 

Δεν θα αναφερθώ  ούτε στην κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατία, όπως αρέσκονται  τώρα   τελευταία  να  λέγονται ,αλλά  ούτε  στην Αριστερά, διότι και θα επεκταθώ αρκετά  με αποτέλεσμα να γίνομαι κουραστικός  και το ιστολόγιο  αυτό δεν ενδείκνυται για  κάτι τέτοιο.

Θα περιγράψω τι γίνεται  στον ευρύτερο  δεξιό χώρο  και  ποιες κατευθύνσεις  πλέον  αρχίζει  να  παίρνει αυτός.

 Από τον καιρό που έγινε η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» με επικεφαλής πρωθυπουργό έναν εξωκοινοβουλευτικό τεχνοκράτη,μετά από την συμμαχία τριών κομμάτων του τότε ελληνικού κοινοβουλίου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ)  η ΝΔ ως το μεγαλύτερο κόμμα της παράταξης άρχισε να ακυρώνει  τον πρότερο «αντι-μνημονιακό»  κατά βάση λόγο της και να υιοθετεί όλοένα  και περισσότερο μια ρεαλιστική στροφή που σήμαινε εν τοις πράγμασι αποδοχή του Μνημονιακού προγράμματος….

Τα γεγονότα μετά από εκεί ήταν ραγδαία και είναι λίγο-πολύ γνωστά όσον αφορά το ιστορικό τους σκέλος και δεν θα ήταν πρόσφορο να τα αναφέρουμε φοβούμενοι μια εκτροπή από το κύριο θέμα μας.

Σήμερα λοιπόν ,μετά από τις έντονες διεργασίες που υπήρξαν στο πολιτικό στερέωμα της χώρας  ,μεταξύ  ,της περιόδου ψηφίσεως του δευτέρου Μνημονίου  (Φεβρουάριος του ’12)έως και τις δεύτερες εκλογές, τον Ιούνιο του ’12,και αφότου πέρασε ένα ικανό χρονικό διάστημα όπου μπήκαμε και στο τρίτο Μνημόνιο , είμαστε θεατές μια εντελώς νέας διάταξης της Δεξιάς παράταξης , η οποία είναι ολωσδιόλου διαφορετική  από την προηγούμενη της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Το παλαιό παραδοσιακό πλαίσιο έχει καταρρεύσει στην εσωτερική κομματοκεντρική  δομή του δεξιού χώρου .

 Έτσι λοιπόν βλέπουμε σήμερα ,το κέντρο της σημερινής  κυβέρνησης ,που είναι η ΝΔ και που είναι ο βασικός στυλοβάτης αυτήν την στιγμή της ανορθωτικής προσπάθειας της χώρας ,μέσα από μια επίπονη ,είναι αλήθεια ,διαδικασία , να καθορίζει δυναμικά κ με εκπληκτική εξωστρέφεια την πολιτική αντζέντα…. Διαπιστώνουμε ότι παρά τις πρόσφατες απώλειες  διαφόρων  βουλευτών της που ανεξαρτητοποιήθηκαν διότι δεν μπόρεσαν να υπερψηφίσουν όλα αυτά τα αναγκαία κ δύσκολα μέτρα, έχει  μια σταθερότητα  στην πορεία της προς τα δεξιά…. Είναι γεγονός πλέον  ότι η ΝΔ παρά  τις όποιες εσωτερικές δυσκολίες  σε αυτόν τον δρόμο  που προέρχονται κυρίως  από κλασσικά φιλελεύθερα κ κυρίως καραμανλικά  «μεσαιοχωρίτικα» στελέχη που κουβαλούν κ μεγάλο φορτίο  της σαπίλας  και της διαφθοράς  του  παρελθόντος  ,έχει   οδηγηθεί σε μια  ορθή  κ δομημένη  συντηρητικοποίηση που ενσαρκώνει όλες αυτές  τις  αξίες και  αρχές της Συντηρητικής- Δεξιάς παράταξης. Μια επιστροφή  στις  πολιτικές και  ιδεολογικές  της ρίζες… Αυτό γίνεται βέβαια  προοδευτικά  και θα πάρει ίσως χρόνο μέχρι να  ολοκληρωθεί.  Το μόνο πάντως   δεδομένο είναι  ότι  το πρόγραμμα του Μνημονίου έχοντας μέσα  του όλες αυτές   αλλαγές  που απαιτούνται από το ελληνικό  κράτος στα πλαίσια  των υποχρεώσεών του από την δανειακή σύμβαση λειτουργεί  ως μοχλός  ανάτασης  της  δεξιάς ιδεολογίας  για  το κόμμα  της  ΝΔ…. Απεμπολώντας πλέον αυτή τα διαφορα   στοιχεία  που ανήκουν στην λεγόμενη  λαϊκιστική δεξιά ή και ελαφροδεξιά   και ήταν όλοι αυτοί που δεν άντεξαν  να  κόψουν  κάθε  σχέση με την μεταπολιτευτική σοβιετία  ,βοήθησε στην ΝΔ   πολύ περισσότερο   η ομάδα  των εθνικοφιλελεύθερων   του παλαιού ΛΑΟΣ που εντάχθηκε σχεδόν σύσσωμη στην ΝΔ  ,μετά την  φιλομνημονιακή στροφή αυτής όπως  και η ήδη  «Σαμαρική» ηγετική ομάδα της ΝΔ  που αποκτάει  όλο και πιο πολλά ερείσματα , η οποία  είχε δείξει από νωρίς  ότι ήθελε  να στρέψει σε μια πιο εθνική κατεύθυνση την ΝΔ, δεδομένου κ του παρελθόντος των περισσότερων στελεχών της. Η απορρόφηση της κεντροδεξιάς   ΔΗ.ΣΥ της Ντόρας , με τον κλασσικό φιλελεύθερο προσανατολισμό, τον περασμένο Μάϊο  δεν ανέτρεψε τα παραπάνω δεδομένα. Ίσα ίσα μπορούμε να πούμε  υπο μια άλλη οπτική ενίσχυσε την φιλομνημονιακή ή καλύτερα  την  αποδοχή ολόκληρου του  φιλελεύθερου οικοδομήματος στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Η όσμωση που πραγματοποιήθηκε κ συνεχίζεται να γίνεται ενισχύει έτι περαιτέρω το κυβερνών κόμμα της ΝΔ  στον ευρωπαϊκό  προσανατολισμό , την επανατοποθετεί σε μια αυθεντική συντηρητική ιδεολογική γραμμή  και  σηματοδοτεί τον κορμό των σημερινών πολιτικών αστικών δυνάμεων  ,δίνοντάς της πλέον και την επιθετικότητα της ,που είχε χάσει πολύ καιρό πριν, έναντι των δυνάμεων της κομμουνιστικής και λαϊκιστικής Αριστεράς.

Το κόμμα του Τζήμερου ( «Δημιουργία Ξανά») που ήταν ένας κεντροδεξιός σχηματισμός, και που έκανε απρόσμενη έκπληξη στην πρώτη εκλογική διαδικασία , έφερνε πραγματικά έναν  άλλον αέρα και  κάτι το πιο ευρωπαϊκό ,και περισσότερο φρέσκο  πολιτικό μήνυμα , δεν μπόρεσε να  τα καταφέρει όμως και  έμεινε στο πολιτικό περιθώριο  βαυκαλιζόμενο  ίσως  το ότι  κρατάει κάποια αυτονομία και ότι δεν ενετάχθη στην κυβερνητική φθορά…  Παρ’ όλα  αυτά  είναι  ένας μικρός θύλακας  του ευρωπαϊσμού στον  νέο δεξιό  χάρτη .

 Δεδομένου του έντονου αντιμνημονιακού κλίματος που  δημιουργήθηκε   τα  προηγούμενα  δύο  χρόνια  με ευθύνη  ασφαλώς  ,όχι  μόνο  των  ηλίθιων  επιλογών  του ΓΑΠ  αλλά   και  του  Σαμαρά   που προσπάθησε   να  επενδύσει  πολιτικώς   σε  αυτό  δημιουργήθηκε  το  πρόσφορο  έδαφος  για  να  εκφρασθούν  όλοι  αυτοί  που ανήκουν  σ’ εκείνη   την  πλευρά  με   τους   ΑΝ.ΕΛ του  Πάνου Καμμένου. Ένα περίεργο μόρφωμα δεδομένου  και  των συμμαχιών που έκανε με διάφορες αριστερές  οργανώσεις , γεννήματα  πολιτικά του αντιμνημονίου , με τους πρώτους να μην έχουν ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα. Προγραμματικά όμως και βάση πολιτικής γεωγραφίας κατατάσσεται  στην ευρύτερη παράταξη. Είναι ουσιαστικά ο εκφραστής της λαϊκής (λαϊκιστικής κατ’ ακριβολογίαν ) δεξιάς εν Ελλάδι. Είναι αυτό το κόμμα  που δεν  μπόρεσε  ν’ ακολουθήσει τον ολοένα κ μεγαλύτερο μετασχηματισμό της ΝΔ , σ’ ένα αληθινά φιλελεύθερο κ δεξιό κόμμα, αλλά  ήθελε και θέλει  την  σύνδεση με την μεταπολιτευτική  κοινωνιστική  διάσταση της παλαιάς  ελαφροδεξιάς ΝΔ.

Την ίδια ώρα όμως διαπιστώνουμε  ότι το κόμμα αυτό δεν έχει μόνο αντίρροπες δυνάμεις προς τα αριστερά  αφού βασικό λόγο στην πολιτική τους έχουν γνωστές αριστερές φιγούρες αλλά  και  μία διχόνοια εντός του  δεξιού κύκλου  η οποία έφθασε στο απόγειό της προ ενάμιση μήνα περίπου,  όπου αποχώρησαν στελέχη από τους ΑΝ.ΕΛ και ανεξαρτητοποιήθηκαν κάποιοι βουλευτές  με δύο από τους  βασικότερους βουλευτές  τους μέσα λόγω της προσωποπαγούς δομής του κόμματος και την αυθαιρεσία του Π. Καμμένου.

Αυτό το κομμάτι τώρα που θέλει να αυτονομηθεί και να εκφρασθεί με πιο συγκεκριμενοποιημένη δομή (ήδη ετοιμάζει ένα ίδρυμα πολιτικής σκέψης της Λαϊκής Δεξιάς, σαν πρόλογο ίσως της μετέπειτα κομματικής κίνησης που θα συγκροτήσουν) επιζητεί και την καθιέρωσή του στο πολιτικό σύστυμα όπως και στον χώρο της ευρύτερης παράταξης.

Πράγμα το οποίο φυσικά δεν έχει αφήσει ανεκμετάλλευτο ο Γ. Καρατζαφέρης  του ΛΑ.Ο.Σ ,που βρίσκεται εκτός κοινοβουλίου ,αυτήν την φορά και θέλει να επανέλθει με κάποιον τρόπο στα πολιτικά δρώμενα….

Ο ΛΑ.Ο.Σ μετά τις τελευταίες εκλογές (τα δείγματα ήδη φαίνονταν καθαρά από την σχετική  αντιμνημονιακή στροφή του κόμματος πριν τις πρώτες εκλογές του Μαίου  και την ολική και απόλυτη κατά την διάρκεια μετα από αυτές και πριν την δεύτερες εκλογές)  πέρασε μια βαθύτατη υπαρξιακή κρίση . Οι «ασκοί του Αιόλου» άνοιξαν με την αποπομπή από το ΛΑΟΣ του Α. Γεωργιάδη και του Μ. Βορίδη ,άλλοτε βουλευτών του ,που δεν  ακολούθησαν την κομματική γραμμή  περι καταψηφίσεως των  μέτρων του δεύτερου Μνημονίου και αποχώρηση από την κυβέρνηση και όπου αργότερα εισήλθαν στην ΝΔ…. Απο τότε άρχισε η κάμψη διότι το κόμμα αυτό δεν έχασε τα πιο αξιόλογα και προβεβλημένα στελέχη του, μόνο, αλλά έναν ολόκληρο κόσμο που είχε ταυτισθεί με την αυθεντική δεξιά ρητορική τους και την φιλομνημονιακή τους τοποθέτηση όταν αυτή ήταν γραμμή και στον ΛΑ.Ο.Σ… Με την πόλωση  στην δεύτερη προεκλογική περίοδο τα πράγματα ήταν χειρότερα διότι άρχισε εκ νέου νέα αιμορραγία δεξιών στελεχών ,τα οποία διέθεταν και μια ιδεολογική αξία και μεταπήδησή τους στο κόμμα της ΝΔ ,προσφέροντας πλέον σε αυτήν μια ενισχυμένη δεξιά και εθνικοφιλελεύθερη πτέρυγα που καθορίζει την πολιτική αντζέντα σε μεγάλο βαθμό ,πλέον  και  περιθωριοποίησε έτι περαιτέρω την διεφθαρμένη καραμανλική «τάση». Ο ΛΑ.Ο.Σ ,που η εκλογική του βάση ,πήγε είτε στην Νδ είτε στην Χ.Α ή και στους ΑΝ.ΕΛ (οι λιγότεροι) προσπαθεί να ανακάμψει και αυτό το κάνει με διάφορους τρόπους ΠΟΥ η ιστορία θα κρίνει ….Απο την μία επιστρέφει στις  έντονα ευρωσκεπτικιστικές του ρίζες , στην συνωμοσιολογία και στην επιστροφή στην Δραχμή ,προσφάτως . Και από την άλλη προσπαθεί με πολιτικούς που εκδιώχθησαν  προσφάτως κυρίως από την ΝΔ (βλ. Νικολόπουλο) αλλά και από τους ΑΝ.ΕΛ να ξεκινήσει μία νέα προσπάθεια που μπορεί να βγάλει και στην ίδρυση νέου φορέα απευθυνόμενος και αυτός στο κοινό της αντιμνημονιακής  λαϊκιστικής δεξιάς…

 Έτσι λοιπόν, με τα έως τώρα δεδομένα, το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στον χώρο της ευρύτερης Δεξιάς είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ,αφού τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα δίδουν ένα ειδικό βάρος  σε αυτήν και καθορίζουν και την εξέλιξη των κομματικών σχημάτων μέσα από ιδιαίτερες και σύνθετες διαδικασίες.

Σαφώς και δεν συμπεριλαμβάνουμε στην Παράταξη σχηματισμούς ,όπως η  «Χρυσή Αυγή» , η οποία ναι μεν προσελκύει αρκετούς που ανήκουν στην ευρύτερη δεξιά,  για διάφορους λόγους ( ένας βασικός είναι η οργή προς τα κατεστημένα κόμματα) , αλλά οι «μυημένοι» γνωρίζουμε καλώς ότι αυτή εκφράζει έναν σαφή εθνικιστικό ολοκληρωτισμό σαν θεμελιώδη λίθο της ιδεολογίας της . Τα ίδια και χειρότερα είναι κ το "Εθνικό Μέτωπο" που έχει γίνει ένα κράμα "παλαιοεθνικισμού" και σύγχρονου εθνικομπολσεβικισμού με σαφείς αντιευρωπαϊκές κατευθύνσεις.Επίσης, ούτε την «ΔΡΑΣΗ» του Στ. Μάνου δεν συμπεριλαμβάνουμε διότι  αυτοί είναι κλασσικοί νεοφιλελεύθεροι ,κεντρώου τύπου .Είναι μια μετάλλαξη του παλαιού Κέντρου ,που τώρα δεν υπάρχει πλέον….

Κλείνοντας θα έπρεπε να τονίσουμε ότι πέραν όλων των άλλων για πρώτη φορά μετά το 1981  η σύγκρουση και οι διαμάχες αποκτούν κυρίως ιδεολογικό περιεχόμενο  στα κόμματα της ευρύτερης παράταξης  και ξεφεύγουν ομολογουμένως από τα παλαιά προσωποπαγή πλαίσια όπου είχαμε συνηθίσει.

Αριστοτέλης Παλαιολόγος