ΚΩΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ=ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες τις συνέπειες του εκλογικού αποτελέσματος στην Ιταλία. Ακούμε τα πάντα, από διθυράμβους για την ήττα της Μέρκελ [στις ιταλικές εκλογές πάντα] έως αγωνία για την επίδραση που έχει η λιτότητα στη δημοκρατία. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που το βλέπουμε το έργο, φαίνεται όμως πως όσες φορές και να το δούμε ποτέ δεν είναι αρκετό. Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μου τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Δε χωρά αμφιβολία ότι το αποτέλεσμα στην Ιταλία ήταν ένα μικρό σοκ. Ο τεχνοκράτης Μόντι, η συμβολή του οποίου στη διάσωση της ιταλικής οικονομίας ήταν καταλυτική [εύκολα ξεχνάμε ότι την παρέλαβε στο χείλος της στάσης πληρωμών], μπόρεσε να καταλάβει μόλις την τέταρτη θέση. Ο κωμικός [κωμικοτραγικό θα τον χαρακτήριζα] Γκρίλο, ηγέτης ενός κινήματος αντιπολιτικής που διακατέχεται μόνο από άρνηση, αν ερμηνεύσουμε στενά τα αποτελέσματα των εκλογών θεωρείται εκλεκτός για να κυβερνήσει από το ένα τέταρτο του ιταλικού λαού! Ξέραμε πως οι μεσογειακοί λαοί αγαπάνε το γέλιο, όμως αυτό μάλλον δεν το είχε υπολογίσει κανείς. Και απ’ την άλλη, οι δύο μεγάλοι σχηματισμοί της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς συγκέντρωσαν πάνω-κάτω το ίδιο ποσοστό, με διαφορά τόσο μικρή που ο Μπερλουσκόνι φαίνεται ότι θα ζητήσει επανάληψη της καταμέτρησης [λες και μιλάμε για 15μελές!]. Σαν να λέμε χάος! Αποτέλεσμα: Ακυβερνησία!

Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο αποτέλεσμα οι περισσότεροι δεν το περίμεναν. Ένας κωμικοτραγικός να παίρνει 25% και ο Silvio να κάνει το comeback μετά από ένα χρόνο αφάνειας. Κι όμως, η δημοκρατία πάντα επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. «Το καλύτερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο ψηφοφόρο», έλεγε ο Τσώρτσιλ. Φαντάζομαι ότι ο «πατέρας της νίκης» θα ενθουσιαζόταν για την επιβεβαίωση των λεγομένων του στην Ιταλία σήμερα.

Πολλοί θεωρούν το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα ως μήνυμα εναντίον των πολιτικών λιτότητας στην ευρωζώνη. Είναι ένα συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί εύκολα, δεδομένου ότι τόσο ο Silvio όσο και ο Γρύλος παραδόθηκαν σε ένα αντιευρωπαϊκό παραλήρημα προεκλογικά, με όχημα την αντίθεση στη λιτότητα. Και οι δύο δε δίστασαν να προβάλλουν την πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη, ο μεν οικειοθελώς, ο δε μέσω δημοψηφίσματος. Τα τεράστια ποσοστά που συγκέντρωσαν θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν δείγμα αντιευρωπαϊσμού. Όταν όμως ένας κωμικοτραγικός που ξέρει μόνο να λέει όχι σε όλα και να παραληρεί μπροστά στο μικρόφωνο παίρνει 25%, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο λόγος για αυτό είναι οι πολιτικές λιτότητας στην ευρωζώνη; Ας με συγχωρήσουν οι απανταχού αντιμνημονιακοί, εγώ όμως μια τέτοια στάση εκ μέρους των ψηφοφόρων μόνο ως δείγμα λαϊκισμού και ανωριμότητας μπορώ να το εκλάβω. Τώρα, άμα θέλουν να ταυτίσουν την αντίθεση στη λιτότητα με την ανωριμότητα και τον κύριο Γρύλο είναι δικό τους ζήτημα.

Απ’ την άλλη, ο αγαπημένος μας Silvio. Ο Cavagliere, ο μεγιστάνας των ΜΜΕ, ο επί χρόνια πρωθυπουργός της Ιταλίας, που πριν ένα χρόνο παρ’ ολίγο να χρησιμοποιήσει την πίσω πόρτα για να φύγει από το πρωθυπουργικό μέγαρο, πριν παραχωρήσει τη θέση του στο Μόντι για να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Και αυτός επιδόθηκε προεκλογικά σε έναν αγώνα παροχολογίας και υποσχέσεων, που έφταναν μέχρι και στην πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη. Πράγματι πρόκειται για έναν δηλωμένο εχθρό της λιτότητας και των πολιτικών που έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε ως μνημονιακές. Και πράγματι, σε αντίθεση με τους ανταγωνιστές του ο Silvio δεν είναι προσκολλημένος στην ΕΕ, δε φοβάται την έξοδο από αυτή, και η επιλογή των Ιταλών στο πρόσωπό του θα μπορούσε εύκολα να σημαίνει ένα μήνυμα εναντίον της Ευρώπης [ή της Μέρκελ, όπως συνηθίζουμε να λέμε] και της λιτότητας. Ας το σκεφτούμε όμως λίγο προσεκτικά: Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έφερε την ιταλική οικονομία στο χείλος της χρεοκοπίας, σε σημείο να συζητά τη στήριξή της από τον EFSF και το ΔΝΤ [Οκτώβριος 2011]. Για έναν πρωθυπουργό που όλη η χώρα απαιτούσε την απομάκρυνσή του, μετά από πολλά χρόνια στην πρωθυπουργία και πολλές επανεκλογές. Αυτός ο άνθρωπος, με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και πολύ περισσότερα, θεωρείται σύμβολο εναντίον της λιτότητας; Δηλαδή ο αγώνας εναντίον της λιτότητας εκπροσωπείται από έναν επί χρόνια πρωθυπουργό που υπόσχεται τα πάντα ξεχνώντας ότι τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία φέρουν ξεκάθαρα την υπογραφή του; Εντάξει, επιλογές είναι αυτές, αν οι οπαδοί του αντιμνημονίου θέλουν να τον θεωρούν εκπρόσωπό τους είναι δικαίωμά τους.

Κατά πόσον όμως το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα πραγματικά αποτελεί δείγμα αλλαγής, και μάλιστα υπέρ της δημοκρατίας και εναντίον της λιτότητας, όπως αρέσκονται να λένε; Ας αγνοήσουμε τα πρόσωπα που υποτίθεται ότι φέρνουν αυτή την αλλαγή μέσω των εκλογών. Είναι η πρώτη φορά που περιμένουμε να αλλάξει η κατάσταση λόγω εκλογών; Μήπως ξεχνάμε πώς η πραγματικότητα δεν αλλάζει, όσο κι αν οι εκλογείς διαφωνούν μαζί της;

Μήπως η ψήφος των Ιταλών αλλάζει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα τους, αλλά και το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας; Δε θα το έλεγα. Μήπως υπάρχουν πολλοί δρόμοι, και μάλιστα χωρίς συνέπειες, προκειμένου να αναγκαστεί το κακό ιταλικό και ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα να επιλέξει τους άλλους, από φόβο για τη διατήρησή του; Δεν ξέρω αν είμαι παράλογος, όμως αν υπήρχαν άλλοι ευκολότεροι δρόμοι μάλλον το πολιτικό σύστημα θα τους επέλεγε προ των εκλογών, δε θα άφηνε να συντριβεί πρώτα. Μήπως μια τέτοια πολιτική αλλαγή ήταν αυτή που περίμενε η παγκόσμια οικονομία για να ορθοποδήσει ξανά; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ!

Άλλωστε, αυτό δείχνει και η πρόσφατη ιστορία. Δεν είναι η πρώτη φορά που περιμένουμε από εκλογές να αλλάξουν την κατάσταση στην οικονομία. Δε θα αναφερθώ καθόλου στις γραφικές περιπτώσεις τοπικών-περιφερειακών εκλογών που πολλοί περίμεναν να λειτουργήσουν ως σημείο καμπής. Ας περιοριστούμε στις εθνικές.

Πόσοι περίμεναν την Ευρώπη να αλλάξει ριζικά λόγω της εκλογής Ωλάντ στη Γαλλία; Εκατομμύρια Ευρωπαίοι, και μάλιστα από κάθε πολιτική παράταξη, στήριξαν τις ελπίδες τους στο σοσιαλιστή ηγέτη. Επιβεβαιώθηκαν; Αν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις στη Γαλλία, αλλά και από τη στροφή 180 μοιρών πολλών ως προς το πρόσωπό του, μάλλον διαψεύστηκαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία βέβαια ότι η εκλογή του προκάλεσε κάποιες μικρές και όχι ασήμαντες αλλαγές, σίγουρα όμως δεν έφερε την ανατροπή που πολλοί περίμεναν. Ούτε καν σε πολιτικό επίπεδο, πόσω μάλλον σε οικονομικό. Περισσότερο θα λέγαμε ήταν το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών που προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα παρά η πραγματικότητα στο αποτέλεσμα. Τυχαίο; Μάλλον όχι.

Απ’ την άλλη υπάρχει το αξέχαστο παράδειγμα των ελληνικών εκλογών. Τέλειο παράδειγμα ολικής ανατροπής ενός πολιτικού συστήματος, τα σημάδια της οποίας ακόμα βλέπουμε. Κατάρρευση των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ανάδυση ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης, άνοδος ενός τουλάχιστον αμφιλεγόμενου [κατ’ άλλους εθνικιστικού, κατ’ άλλους ακροδεξιού, κατ’ άλλους εθνικοσοσιαλιστικού] κόμματος που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Και το πιο τρελό, κοινή βάση ψηφοφόρων για τα δύο τελευταία κόμματα. Πόσα άλλαξαν στην οικονομία, αλλά και στο πολιτικό πεδίο, από αυτή την ανατροπή που προκάλεσαν οι εκλογές; Προσωπικά η μόνη διαφορά που βλέπω ως προς τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον λόγω των νέων αυτών κομμάτων, είναι η εγκαθίδρυση του υβρεολόγιου στη Βουλή, και μάλιστα σε καθημερινή ατζέντα. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η αλλαγή που ονειρεύονταν…

Ωστόσο, το ελληνικό παράδειγμα πιθανόν να αποκτήσει ακόμα περισσότερες ομοιότητες με το ιταλικό. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα της πρώτης αναμέτρησης ήταν συγκλονιστικό. Στην Ελλάδα όμως υπήρξε και δεύτερη αναμέτρηση, η οποία κάπως ισορρόπησε τα πράγματα. Παρά τις απαισιόδοξες προβλέψεις, πρώτο αναδείχτηκε το κόμμα που υποστήριζε τη σταθερότητα, ενώ ακόμα και το δεύτερο κόμμα αναγκάστηκε να αλλάξει ριζικά τα ακραία στοιχεία του, και να κάνει μεγάλα βήματα προς την ωριμότητα. Στην Ιταλία, με την ακυβερνησία που προέκυψε η δεύτερη αναμέτρηση είναι πολύ πιθανή. Και επειδή «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, δε νομίζω πως μπορούμε να περιμένουμε το ίδιο αποτέλεσμα στην Ιταλία. Θα υπάρξει ταχύτατη ωρίμανση, τόσο για το πολιτικό σύστημα όσο και για τους ψηφοφόρους. Ωραία ήταν η πρώτη φορά, να κάνουμε την πλάκα μας με τον κωμικό Γρύλο, όταν όμως η καταστροφή είναι μπροστά σου τα πράγματα είναι απλά.

Για αυτό συνιστώ προς όλους αυτούς που βιάστηκαν να σηκώσουν τα λάβαρα με αφορμή την Ιταλία να μην εκπλαγούν αν σε δύο εβδομάδες δουν είτε το ποσοστό του Μπέμπε Γκρίλο να καταρρέει στις δημοσκοπήσεις είτε τον ίδιο τον Γκρίλο να μιλάει για την ανάγκη συναίνεσης και αποφυγής της ακυβερνησίας. Οι εποχές προσφέρονται για ωρίμανση…

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Φορολογία,Δεξιά και "σοβιετισμός"

Παρατηρείται το φαινόμενο το τελευταίο διάστημα , εντός του πολιτικού χώρου της ευρύτερης Δεξιάς κ ιδίως από πολίτες που είναι υπέρ του μνημονιακού προγράμματος ως της μόνης αναγκαίας λύσης διεξόδου της χώρας , να έχει ξεσπάσει μια έντονη κριτική προς το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο του οποίου ηγείται ο Γ.Στουρνάρας σχετικά με την φημολογία που αναπαράγεται από τα δημοσιογραφικά γραφεία περί νέων φόρων που θα προστεθούν και αύξηση των παλαιότερων. Ένα θέμα το οποίο προσφάτως ανακινήθηκε και από βουλευτές του κυρίαρχου κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ.

Φράσεις όπως «σοβιετικό φορολογικό σύστημα» ,«το κράτος είναι δέσμιο του σοβιετισμού» και τα λοιπά έχουν κυριαρχήσει στην κριτική που γίνεται η οποία προέρχεται κυρίως από φιλελεύθερες δυνάμεις που ανέκαθεν ήταν κατά των πολλών φόρων και του μεγάλου κράτους . Την ίδια ώρα όμως αυτός ο χώρος είναι και ο βασικός υποστηρικτής της κυβερνητικής προσπάθειας για παραμονή στην Ευρωζώνη και εφαρμογή των απαραίτητων διαρθρωτικών μεταβολών που θα καταργήσουν το κρατικοδίαιτο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Είναι όμως δίκαια η κριτική αυτή ;

Φυσικά και όχι ! Θα έπρεπε όλοι αυτοί να γνωρίζουν ότι οι συνειρμοί που γίνονται με την Σοβιετία ,όσον αφορά μόνο το φορολογικό είναι εξόχως ατυχείς και αντι-ιστορικοί για τον λόγο ότι οι Μπολσεβίκοι όταν πήραν την εξουσία στα χέρια τους όχι μόνο πήραν τα σπίτια και τα ακίνητα όλης της μεσαίας τάξης με συνοπτικές διαδικασίες διογκώνοντας είτε υπερβολικά υψηλά τους φόρους είτε με την βία για το καλό της επανάστασής τους . Και φυσικά οι αστοί θύματα αυτής της κατάστασης   έτρωγαν μετά στα κρατικά συσσίτια. Κάτι τέτοιο ασφαλώς δεν συμβαίνει εδώ και όλο αυτό είναι υπερβολή του αισχίστου είδους ,η οποία αναπαράγεται συνεχώς μόνο και μόνο επειδή άρχισε το κράτος να σοβαρεύει και να γίνεται αυστηρό με κάθε είδους φοροφυγά, σε μια χώρα που νόμος ήταν ότι κάλυπτε την φιλοτομαρική διάθεση του κάθε νεοέλληνα. Σε μια χώρα όπου οργίαζε η φοροδιαφυγή και τα ταμεία είχαν πάντα μειωμένα έσοδα , σε μία χώρα όπου έκλεβαν όλοι το κράτος, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, αποφασίσθηκε να αλλάξει αυτό και να πληρώνουν αναλογικά και         αναγκαστικά άπαντες.                                                                                          

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι σε αντιθεση με το καθεστώς εκείνο των Μπολσεβίκων, που κάποιοι δεξιοί έχουν το θράσος και παραλληλίζουν αυτήν την κυβέρνηση που προωθεί καθαρά δεξιά αντζέντα,σε έναν μεγάλο βαθμό, προβλέπεται η όποια κατάσχεση επι μισθών ,καταθέσεων ή συντάξεων από τους φοροφυγάδες να γίνεται από τα 1000 ευρω και ανω μηνιαίως και μόνο μέχρι να αποπληρωθεί το χρέος προς την εφορία . Και δεν πιάνει αυτό το μέτρο όσους ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ να πληρώσουν γιατί δεν έχουν αλλά μόνο αυτούς που έχουν και δεν πληρώνουν και τέτοια λαμόγια είναι πάρα πολλά σε αυτήν την χώρα. Διότι δεν φθάνει μόνο να μειώσουμε το τεράστιο και αντιπαραγωγικό Δημόσιο (εδώ όντως είμεθα Σοβιετία , αλλά μιλάμε μόνο για τους φόρους σε αυτό το άρθρο) , δεν φθάνει μόνο να κάνουμε όλες τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταβολές προκειμένου να εξυγιάνουμε και το κράτος μας και να αλλάξουμε οικονομικό μοντέλο αλλά έχουμε και αυτήν την υποχρέωση πρώτα στους εαυτούς μας και μετά στους ξένους δανειστές μας με τους οποίους …τυχαίνει να έχουμε υπογράψει ένα Μνημόνιο.

Όλοι αυτοί άραγε που φωνασκούν δεν ήξεραν όταν το υποστήριζαν και δεν ξέρουν ότι θα πρέπει να καλυφθούν τα 2,5 δις του προγράμματος από την φορολογία ειδάλλως θα έπρεπε να κόψουμε από μισθούς και συντάξεις…!! Από πού θα έρθουν άραγε αυτά τα χρήματα όταν έχει αποφασισθεί ότι η πηγή από την οποία θα τα βρούμε θα είναι αυτή! Δεν ξέρουν άραγε ότι ο ίδιος ο Στουρνάρας με τον Σαμαρά πρότειναν εξαρχής ότι τα περισσότερα χρήματα από αυτό το κομμάτι θα καλυφθούν από την πάταξη της φοροδιαφυγής και οι τροϊκανοί αρνήθηκαν διότι αυτά τους έλεγε και ο ΓΑΠ και δεν έκανε τίποτα με αποτέλεσμα να θέλουν να δουν συγκεκριμένα και απτά μέτρα που θ’ αποδώσουν άμεσα έσοδα!! Δεν ξέρουν άραγε ότι μόλις δουν άμεσα αποτελέσματα από την εκστρατεία κατά της φοροδιαφυγής, η οποία για πρώτη φορά μόνο με αυτήν την κυβέρνηση ξεκίνησε , οι τροϊκανοί θα μπορούν να δεχθούν να μιλήσουν για φοροελαφρύνσεις ! Δεν ξέρουν άραγε ότι οι τόσοι και τόσοι φόροι επι των ακινήτων θα αντικατασταθούν με ένα ενιαίο τέλος με κλίση προς τα κάτω; Αυτό το ενιαίο τέλος στα ακίνητα και στην ιδιοκατοίκηση δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει σε αρκετές χώρες της Ε.Ε με παράδοση στην φιλελεύθερη οικονομία και με σοβαρό κρατικό και φορολογικό μηχανισμό !

Τι θέλουν λοιπόν !!! Να μειώσουμε το κράτος και τους δημοσίους υπαλλήλους. Μαζί τους.Όλοι οι γνήσιοι δεξιοί αυτό θέλουμε. Και ήδη το πρώτο γίνεται . Το δεύτερο δεν προχωράει για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι βαθιά πολιτικός και έχει να κάνει με το γεγονός της απειλής πτώσης της κυβέρνησης από τα δύο μικρότερα κόμματα που την αποτελούν αφού θα αποχωρήσουν αν γίνει κάτι τέτοιο και ο δεύτερος ότι κάτι τέτοιο στην παρούσα συγκυρία θα έφερνε τρομερές κοινωνικές και αλυσιδωτές αντιδράσεις και η αγορά εργασίας δεν είναι έτοιμη να τους απορροφήσει.

Από το να καταπιανόμαστε λοιπόν με ανόητες και εύκολες κατηγορίες οι οποίες πολλές πηγάζουν από καθαρά μικροπολιτικά και φατριαστικά κριτήρια ,απόρροια της Μεταπολίτευσης, ας δούμε κατάματα ότι οι εξισώσεις είναι δύσκολες αφ’ ενός ,αφ’ ετέρου η πατρίδα μας είναι στην δίνη ενός πολέμου. Τώρα όλοι θα βάλουμε πλάτη για να ανορθώσουμε αυτό το κράτος και τότε πράγματι να ακολουθήσουμε ένα φιλελεύθερο αυθεντικό μοντέλο. Στον πόλεμο παίρνεις κάποια μέτρα δύσκολα και επώδυνα αλλά αναγκαία και μετά μπορείς να κοιτάξεις να οργανωθείς σε ένα συγκεκριμένο τύπο.

Και η φορολογική δικαιοσύνη ,η αποτελεσματικότητα του φορολογικού μηχανισμού , η πάταξη της φοροδιαφυγής κάθε είδους, και οι φορολογικές υποχρεώσεις των πολιτών δεν είναι σοβιετικό μοντέλο αλλά προϋποθέσεις ενός σοβαρού δυτικού κράτους και ζητούμενα για κάθε δεξιό που σέβεται την πολιτική του ιδεολογία. Όσο δεν τα είχαμε αυτά στην κατά τα άλλα Σοβιετία που λεγόταν μεταπολιτευτικό ελλαδικό κράτος οδεύαμε προς τον οικονομικό γκρεμό. Η επιβεβαίωση ήρθε με την συνειδητοποίηση της χρεωκοπίας μας.

Αριστοτέλης Παλαιολόγος

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΩΝΙ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

  Ολόκληρη η συνέντευξη του Άδωνι Γεωργιάδη  στο ιστολόγιο μας: Ζητήματα επικαιρότητας, η Δεξιά σήμερα, Οικονομία, Λαθρομετανάστευση, Παιδεία, Γεωπολιτική, -ο βουλευτής απαντάει σε όλα μας τα ερωτήματα.

   Ακόμη: ποιος είναι ο αγαπημένος πολιτικός του Άδωνι στην Ελλάδα και διεθνώς;

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη, την οποία αξίζει να παρακολουθήσετε...

ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΞΙΑ

 

Ανακοινώθηκε προ ολίγων ημερών ότι εφεξής για τυχόν χρέη και οφειλές προς το δημόσιο η εφορία θα προχωρά σε δέσμευση καταθέσεων ή σε κατάσχεση μισθών-συντάξεων. Αυτή η ανακοίνωση πραγματικά με εξόργισε. Δηλαδή μέχρι σήμερα τι συνέβαινε;

Εξόργισε βέβαια και άλλους, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.

Χωρίς να αναφέρομαι προσωπικά σε όποιον αντέδρασε, η αντίδραση για το μέτρο της δέσμευσης καταθέσεων όσων χρωστάνε δεν είναι παρά η επιβεβαίωση ότι ζούμε σε μια χώρα τζαμπατζήδων φοροφυγάδων. Για εμένα, και νομίζω για κάθε πολίτη που θέλει το κράτος να λειτουργεί σωστά, είναι απολύτως αυτονόητο πως όταν κάποιος χρωστάει στο δημόσιο και έχει καταθέσεις ή πρόκειται να λάβει χρήματα από το δημόσιο το χρέος του θα εξοφληθεί έτσι. Είναι αδιανόητο να χρωστάω στο δημόσιο, κι όμως το δημόσιο να με πληρώνει! Αν το συγκεκριμένο μέτρο είχε εφαρμοστεί είκοσι χρόνια πριν σήμερα ούτε πρόβλημα φοροδιαφυγής θα είχαμε ούτε θα είχαν μαζευτεί ληξιπρόθεσμες οφειλές μυθικού ύψους που κανείς δε μπορεί πλέον να εισπράξει. Πρόσφατα συνελήφθη κάποιος για χρέη προς το δημόσιο ύψους 54 εκατομμυρίων. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο συγκεκριμένος δε θα είχε μαζέψει ποτέ τόσα χρωστούμενα αν μπορούσε από τότε το κράτος να δεσμεύσει τις καταθέσεις του; Το ίδιο και πολλοί άλλοι φαντάζομαι, και σήμερα δε θα υπήρχαν δισεκατομμύρια ληξιπρόθεσμων οφειλών ιδιωτών προς το δημόσιο που είναι πλέον αδύνατο να εισπραχθούν [δεδομένου πως αντί το κράτος να παρέμβει την εποχή που τα έτρωγαν και να τους τα πάρει από τις καταθέσεις έκανε την πάπια]. Ποια λογική έχει τέλοσπάντων ότι αν εγώ χρωστάω 5.000 στο δημόσιο και έχω 10.000 καταθέσεις το δημόσιο δε δικαιούται να μου πάρει τις 5.000 από εκεί, αντί να τις φορτώσει στους άλλους συνεπείς φορολογούμενους; Ποια λογική έχει η πιθανότητα να μην έχω πληρώσει δόση εφορίας 500 ευρώ και αυτά να μη μου κατάσχονται από τον επόμενο μισθό μου, αντί να μου περικόπτονται, και εμένα και των άλλων, στο μέλλον; 

Δεν αρνούμαι φυσικά ότι πρέπει να προβλεφθούν και εξαιρέσεις για το μέτρο [απ’ όσο θυμάμαι η παρούσα πρόβλεψη είναι πως δε μπορεί να κατασχεθεί μισθός ή σύνταξη κάτω των 1.000 ευρώ], προκειμένου να προστατευτούν όσοι έχουν πραγματική αδυναμία κάλυψης φορολογικών υποχρεώσεων, αλλά και όσοι έχουν πραγματική ανάγκη του μισθού ή της σύνταξής τους για να ζήσουν [οι περισσότεροι εξ’ αυτών θα υπάγονται έτσι κι αλλιώς στην πρώτη κατηγορία]. Αυτοί όμως είναι οι εξαιρέσεις, και αρνούμαι να δεχτώ ότι με βάση την παρούσα μορφή της ρύθμισης αυτοί είναι που θίγονται κατά βάση. Αυτοί που θίγονται είναι οι τζαμπατζήδες και οι φοροφυγάδες, και όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία δεν πρέπει να παρασύρονται από αυτούς στο λαικισμό. Είναι ανήκουστο απ’ τη μια να διαμαρτύρεται κάθε Έλληνας για τη φοροδιαφυγή και όσους δεν πληρώνουν και απ’ την άλλη να δέχεται τέτοια προκλητική μεταχείριση-ασυλία για αυτούς.

Λυπάμαι, αλλά για εμένα τουλάχιστον όποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει την αντίδρασή του στο μέτρο στην πραγματικότητα προσπαθεί να δικαιολογήσει [έστω και άθελά του] τη φοροδιαφυγή και τη μη εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεων. Η αντίδραση απέναντι στην κατάσχεση μισθών-καταθέσεων στην πραγματικότητα είναι αντίδραση απέναντι στην πληρωμή φόρων. Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί ένας συνεπής φορολογούμενος μπορεί να έχει πρόβλημα με μια τέτοια ρύθμιση, εφόσον έχουν προβλεφθεί και οι σχετικές εξαιρέσεις. Η μόνη λογική που μπορώ να βρω είναι ότι κάποιοι δε θέλουν να πληρώνουν φόρους, θέλουν μόνο δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, και δεν τους αρέσει που τώρα θα αναγκάζονται να πληρώσουν. Το ίδιο πίστευα και για το χαράτσι της ΔΕΗ, που αντιδρούσαν όσοι έβλεπαν ότι τώρα θα αναγκαστούν να πληρώσουν, το ίδιο πιστεύω και τώρα. Και να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος φόρος παρόλο που κατά κοινή ομολογία ήταν άδικος ως προς το ύψος και τον τρόπο επιβολής του απέδωσε περισσότερο από τα αναμενόμενα και αν θυμάμαι καλά τα στοιχεία πληρώθηκε από το 90% των φορολογουμένων, τη στιγμή μάλιστα που πολλοί είχαν πραγματική αδυναμία να ανταπεξέλθουν. Φανταστείτε δηλαδή να ήταν και δίκαιος!

Αν κάποιος δε θέλει να πληρώνει φόρους ας το πει ευθέως, ας μην επικαλείται όμως δήθεν ιδεολογικές και ευαίσθητες θέσεις για να το δικαιολογήσει. Αν σκοπεύει να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του δεν πρέπει να έχει κανένα πρόβλημα με τις κατασχέσεις, ούτε για τον συνεπή εαυτό του ούτε για τους άλλους συνεπείς φορολογουμένους.

Τέλος, γίνεται και προσπάθεια να δικαιολογηθεί ιδεολογικά το όλο ζήτημα, ότι λόγω του σεβασμού στην ατομική ιδιοκτησία που πρεσβεύει η Δεξιά είναι απαράδεκτες τέτοιες ρυθμίσεις. Πράγματι ο σεβασμός στην ατομική ιδιοκτησία είναι από τις βασικές αρχές της Δεξιάς. Όσοι νομίζουν όμως ότι Δεξιά σημαίνει «δεν πληρώνω φόρους» προφανώς έχουν καταλάβει λάθος τη σημασία της. Σε όλα τα καπιταλιστικά-φιλελεύθερα κράτη του κόσμου επιβάλλονται φόροι, και όσοι δεν τους πληρώνουν υφίστανται κυρώσεις. Σε όλα εκτός από το Ελλαδιστάν, που δεν είμαστε καν σίγουροι ότι ανήκει στην κατηγορία. Επιπλέον, από τις βασικές αρχές της Δεξιάς είναι και η αξίωση τήρησης των νόμων, καθώς και η τιμωρία όσων δεν τους τηρούν. Το ίδιο πλανώνται λοιπόν και όσοι έχουν την εντύπωση ότι Δεξιά σημαίνει «δεν εφαρμόζω τους νόμους», [γιατί και η εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεων νόμος είναι]. Αναλόγως, λάθος έχουν καταλάβει και όσοι νομίζουν ότι Δεξιά σημαίνει «δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις», και πιστεύουν ότι μπορούν να απολαμβάνουν όσα τους προσφέρει το κράτος χωρίς να προσφέρουν τίποτα σε αυτό. Ή μάλλον, αφήνοντας τους άλλους να προσφέρουν σε αυτό. Η συγκεκριμένη αντίδραση μόνο με μια εντελώς υποκειμενική-συμφεροντολογική ερμηνεία μπορεί να θεωρηθεί δεξιά, και πραγματικά όσοι πιστεύουν ότι η επίκληση της Δεξιάς για τέτοια θέματα την τιμά προσφέρουν στους αντιπάλους τους μεγαλύτερες υπηρεσίες από τον πιο φανατικό Αριστερό.

Στη Νέα Ελλάδα που δημιουργείται θέλω να ελπίζω ότι τέτοιες αντιδράσεις θα είναι εντελώς περιθωριακές, όπως και οι αντιλήψεις που εκπροσωπούν.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Πολιτική επισκόπηση της Δεξιάς

Τρία   χρόνια  περίπου  από τότε που εισήλθε  η χώρα μας  στον αστερισμό  του Μνημονίου  έχουν  όντως πραγματοποιηθεί  μεγάλες  και  δραματικές  αλλαγές  στο  πολιτικό  σκηνικό  . Προ τεσσάρων  ετών κανείς  δεν θα φανταζόταν  ότι  θα  φθάναμε  μετά από μια τετραετία  στο σημερινό  πολιτικό  σκηνικό   το οποίο ήταν  το επιστέγασμα  των  δομικών  αναταράξεων  της οικονομικής  Κρίσης  που χτύπησε  την χώρα μας .

Η  συγκλονιστική  αλλαγή  του πολιτικού  σκηνικού  ήταν  κάθετα και οριζόντια  και  δεν άφησε  κανέναν  προηγούμενο  κοινοβουλευτικό  πολιτικό  σχηματισμό  άθικτο σε μεγαλύτερο  ή μικρότερο  βαθμό πλην του κομμουνιστικού κόμματος ,το οποίο  αγκυλωμένο  και περιχαρακωμένο στις  μονολιθικές του δογματικές  βεβαιότητες,  η συγκυρία  το έφερε να μείνει αλώβητο  από τον σίφουνα που διαπέρασε  όλο το πολιτικό  προσκήνιο της πατρίδος μας. 

Δεν θα αναφερθώ  ούτε στην κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατία, όπως αρέσκονται  τώρα   τελευταία  να  λέγονται ,αλλά  ούτε  στην Αριστερά, διότι και θα επεκταθώ αρκετά  με αποτέλεσμα να γίνομαι κουραστικός  και το ιστολόγιο  αυτό δεν ενδείκνυται για  κάτι τέτοιο.

Θα περιγράψω τι γίνεται  στον ευρύτερο  δεξιό χώρο  και  ποιες κατευθύνσεις  πλέον  αρχίζει  να  παίρνει αυτός.

 Από τον καιρό που έγινε η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» με επικεφαλής πρωθυπουργό έναν εξωκοινοβουλευτικό τεχνοκράτη,μετά από την συμμαχία τριών κομμάτων του τότε ελληνικού κοινοβουλίου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ)  η ΝΔ ως το μεγαλύτερο κόμμα της παράταξης άρχισε να ακυρώνει  τον πρότερο «αντι-μνημονιακό»  κατά βάση λόγο της και να υιοθετεί όλοένα  και περισσότερο μια ρεαλιστική στροφή που σήμαινε εν τοις πράγμασι αποδοχή του Μνημονιακού προγράμματος….

Τα γεγονότα μετά από εκεί ήταν ραγδαία και είναι λίγο-πολύ γνωστά όσον αφορά το ιστορικό τους σκέλος και δεν θα ήταν πρόσφορο να τα αναφέρουμε φοβούμενοι μια εκτροπή από το κύριο θέμα μας.

Σήμερα λοιπόν ,μετά από τις έντονες διεργασίες που υπήρξαν στο πολιτικό στερέωμα της χώρας  ,μεταξύ  ,της περιόδου ψηφίσεως του δευτέρου Μνημονίου  (Φεβρουάριος του ’12)έως και τις δεύτερες εκλογές, τον Ιούνιο του ’12,και αφότου πέρασε ένα ικανό χρονικό διάστημα όπου μπήκαμε και στο τρίτο Μνημόνιο , είμαστε θεατές μια εντελώς νέας διάταξης της Δεξιάς παράταξης , η οποία είναι ολωσδιόλου διαφορετική  από την προηγούμενη της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Το παλαιό παραδοσιακό πλαίσιο έχει καταρρεύσει στην εσωτερική κομματοκεντρική  δομή του δεξιού χώρου .

 Έτσι λοιπόν βλέπουμε σήμερα ,το κέντρο της σημερινής  κυβέρνησης ,που είναι η ΝΔ και που είναι ο βασικός στυλοβάτης αυτήν την στιγμή της ανορθωτικής προσπάθειας της χώρας ,μέσα από μια επίπονη ,είναι αλήθεια ,διαδικασία , να καθορίζει δυναμικά κ με εκπληκτική εξωστρέφεια την πολιτική αντζέντα…. Διαπιστώνουμε ότι παρά τις πρόσφατες απώλειες  διαφόρων  βουλευτών της που ανεξαρτητοποιήθηκαν διότι δεν μπόρεσαν να υπερψηφίσουν όλα αυτά τα αναγκαία κ δύσκολα μέτρα, έχει  μια σταθερότητα  στην πορεία της προς τα δεξιά…. Είναι γεγονός πλέον  ότι η ΝΔ παρά  τις όποιες εσωτερικές δυσκολίες  σε αυτόν τον δρόμο  που προέρχονται κυρίως  από κλασσικά φιλελεύθερα κ κυρίως καραμανλικά  «μεσαιοχωρίτικα» στελέχη που κουβαλούν κ μεγάλο φορτίο  της σαπίλας  και της διαφθοράς  του  παρελθόντος  ,έχει   οδηγηθεί σε μια  ορθή  κ δομημένη  συντηρητικοποίηση που ενσαρκώνει όλες αυτές  τις  αξίες και  αρχές της Συντηρητικής- Δεξιάς παράταξης. Μια επιστροφή  στις  πολιτικές και  ιδεολογικές  της ρίζες… Αυτό γίνεται βέβαια  προοδευτικά  και θα πάρει ίσως χρόνο μέχρι να  ολοκληρωθεί.  Το μόνο πάντως   δεδομένο είναι  ότι  το πρόγραμμα του Μνημονίου έχοντας μέσα  του όλες αυτές   αλλαγές  που απαιτούνται από το ελληνικό  κράτος στα πλαίσια  των υποχρεώσεών του από την δανειακή σύμβαση λειτουργεί  ως μοχλός  ανάτασης  της  δεξιάς ιδεολογίας  για  το κόμμα  της  ΝΔ…. Απεμπολώντας πλέον αυτή τα διαφορα   στοιχεία  που ανήκουν στην λεγόμενη  λαϊκιστική δεξιά ή και ελαφροδεξιά   και ήταν όλοι αυτοί που δεν άντεξαν  να  κόψουν  κάθε  σχέση με την μεταπολιτευτική σοβιετία  ,βοήθησε στην ΝΔ   πολύ περισσότερο   η ομάδα  των εθνικοφιλελεύθερων   του παλαιού ΛΑΟΣ που εντάχθηκε σχεδόν σύσσωμη στην ΝΔ  ,μετά την  φιλομνημονιακή στροφή αυτής όπως  και η ήδη  «Σαμαρική» ηγετική ομάδα της ΝΔ  που αποκτάει  όλο και πιο πολλά ερείσματα , η οποία  είχε δείξει από νωρίς  ότι ήθελε  να στρέψει σε μια πιο εθνική κατεύθυνση την ΝΔ, δεδομένου κ του παρελθόντος των περισσότερων στελεχών της. Η απορρόφηση της κεντροδεξιάς   ΔΗ.ΣΥ της Ντόρας , με τον κλασσικό φιλελεύθερο προσανατολισμό, τον περασμένο Μάϊο  δεν ανέτρεψε τα παραπάνω δεδομένα. Ίσα ίσα μπορούμε να πούμε  υπο μια άλλη οπτική ενίσχυσε την φιλομνημονιακή ή καλύτερα  την  αποδοχή ολόκληρου του  φιλελεύθερου οικοδομήματος στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Η όσμωση που πραγματοποιήθηκε κ συνεχίζεται να γίνεται ενισχύει έτι περαιτέρω το κυβερνών κόμμα της ΝΔ  στον ευρωπαϊκό  προσανατολισμό , την επανατοποθετεί σε μια αυθεντική συντηρητική ιδεολογική γραμμή  και  σηματοδοτεί τον κορμό των σημερινών πολιτικών αστικών δυνάμεων  ,δίνοντάς της πλέον και την επιθετικότητα της ,που είχε χάσει πολύ καιρό πριν, έναντι των δυνάμεων της κομμουνιστικής και λαϊκιστικής Αριστεράς.

Το κόμμα του Τζήμερου ( «Δημιουργία Ξανά») που ήταν ένας κεντροδεξιός σχηματισμός, και που έκανε απρόσμενη έκπληξη στην πρώτη εκλογική διαδικασία , έφερνε πραγματικά έναν  άλλον αέρα και  κάτι το πιο ευρωπαϊκό ,και περισσότερο φρέσκο  πολιτικό μήνυμα , δεν μπόρεσε να  τα καταφέρει όμως και  έμεινε στο πολιτικό περιθώριο  βαυκαλιζόμενο  ίσως  το ότι  κρατάει κάποια αυτονομία και ότι δεν ενετάχθη στην κυβερνητική φθορά…  Παρ’ όλα  αυτά  είναι  ένας μικρός θύλακας  του ευρωπαϊσμού στον  νέο δεξιό  χάρτη .

 Δεδομένου του έντονου αντιμνημονιακού κλίματος που  δημιουργήθηκε   τα  προηγούμενα  δύο  χρόνια  με ευθύνη  ασφαλώς  ,όχι  μόνο  των  ηλίθιων  επιλογών  του ΓΑΠ  αλλά   και  του  Σαμαρά   που προσπάθησε   να  επενδύσει  πολιτικώς   σε  αυτό  δημιουργήθηκε  το  πρόσφορο  έδαφος  για  να  εκφρασθούν  όλοι  αυτοί  που ανήκουν  σ’ εκείνη   την  πλευρά  με   τους   ΑΝ.ΕΛ του  Πάνου Καμμένου. Ένα περίεργο μόρφωμα δεδομένου  και  των συμμαχιών που έκανε με διάφορες αριστερές  οργανώσεις , γεννήματα  πολιτικά του αντιμνημονίου , με τους πρώτους να μην έχουν ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα. Προγραμματικά όμως και βάση πολιτικής γεωγραφίας κατατάσσεται  στην ευρύτερη παράταξη. Είναι ουσιαστικά ο εκφραστής της λαϊκής (λαϊκιστικής κατ’ ακριβολογίαν ) δεξιάς εν Ελλάδι. Είναι αυτό το κόμμα  που δεν  μπόρεσε  ν’ ακολουθήσει τον ολοένα κ μεγαλύτερο μετασχηματισμό της ΝΔ , σ’ ένα αληθινά φιλελεύθερο κ δεξιό κόμμα, αλλά  ήθελε και θέλει  την  σύνδεση με την μεταπολιτευτική  κοινωνιστική  διάσταση της παλαιάς  ελαφροδεξιάς ΝΔ.

Την ίδια ώρα όμως διαπιστώνουμε  ότι το κόμμα αυτό δεν έχει μόνο αντίρροπες δυνάμεις προς τα αριστερά  αφού βασικό λόγο στην πολιτική τους έχουν γνωστές αριστερές φιγούρες αλλά  και  μία διχόνοια εντός του  δεξιού κύκλου  η οποία έφθασε στο απόγειό της προ ενάμιση μήνα περίπου,  όπου αποχώρησαν στελέχη από τους ΑΝ.ΕΛ και ανεξαρτητοποιήθηκαν κάποιοι βουλευτές  με δύο από τους  βασικότερους βουλευτές  τους μέσα λόγω της προσωποπαγούς δομής του κόμματος και την αυθαιρεσία του Π. Καμμένου.

Αυτό το κομμάτι τώρα που θέλει να αυτονομηθεί και να εκφρασθεί με πιο συγκεκριμενοποιημένη δομή (ήδη ετοιμάζει ένα ίδρυμα πολιτικής σκέψης της Λαϊκής Δεξιάς, σαν πρόλογο ίσως της μετέπειτα κομματικής κίνησης που θα συγκροτήσουν) επιζητεί και την καθιέρωσή του στο πολιτικό σύστυμα όπως και στον χώρο της ευρύτερης παράταξης.

Πράγμα το οποίο φυσικά δεν έχει αφήσει ανεκμετάλλευτο ο Γ. Καρατζαφέρης  του ΛΑ.Ο.Σ ,που βρίσκεται εκτός κοινοβουλίου ,αυτήν την φορά και θέλει να επανέλθει με κάποιον τρόπο στα πολιτικά δρώμενα….

Ο ΛΑ.Ο.Σ μετά τις τελευταίες εκλογές (τα δείγματα ήδη φαίνονταν καθαρά από την σχετική  αντιμνημονιακή στροφή του κόμματος πριν τις πρώτες εκλογές του Μαίου  και την ολική και απόλυτη κατά την διάρκεια μετα από αυτές και πριν την δεύτερες εκλογές)  πέρασε μια βαθύτατη υπαρξιακή κρίση . Οι «ασκοί του Αιόλου» άνοιξαν με την αποπομπή από το ΛΑΟΣ του Α. Γεωργιάδη και του Μ. Βορίδη ,άλλοτε βουλευτών του ,που δεν  ακολούθησαν την κομματική γραμμή  περι καταψηφίσεως των  μέτρων του δεύτερου Μνημονίου και αποχώρηση από την κυβέρνηση και όπου αργότερα εισήλθαν στην ΝΔ…. Απο τότε άρχισε η κάμψη διότι το κόμμα αυτό δεν έχασε τα πιο αξιόλογα και προβεβλημένα στελέχη του, μόνο, αλλά έναν ολόκληρο κόσμο που είχε ταυτισθεί με την αυθεντική δεξιά ρητορική τους και την φιλομνημονιακή τους τοποθέτηση όταν αυτή ήταν γραμμή και στον ΛΑ.Ο.Σ… Με την πόλωση  στην δεύτερη προεκλογική περίοδο τα πράγματα ήταν χειρότερα διότι άρχισε εκ νέου νέα αιμορραγία δεξιών στελεχών ,τα οποία διέθεταν και μια ιδεολογική αξία και μεταπήδησή τους στο κόμμα της ΝΔ ,προσφέροντας πλέον σε αυτήν μια ενισχυμένη δεξιά και εθνικοφιλελεύθερη πτέρυγα που καθορίζει την πολιτική αντζέντα σε μεγάλο βαθμό ,πλέον  και  περιθωριοποίησε έτι περαιτέρω την διεφθαρμένη καραμανλική «τάση». Ο ΛΑ.Ο.Σ ,που η εκλογική του βάση ,πήγε είτε στην Νδ είτε στην Χ.Α ή και στους ΑΝ.ΕΛ (οι λιγότεροι) προσπαθεί να ανακάμψει και αυτό το κάνει με διάφορους τρόπους ΠΟΥ η ιστορία θα κρίνει ….Απο την μία επιστρέφει στις  έντονα ευρωσκεπτικιστικές του ρίζες , στην συνωμοσιολογία και στην επιστροφή στην Δραχμή ,προσφάτως . Και από την άλλη προσπαθεί με πολιτικούς που εκδιώχθησαν  προσφάτως κυρίως από την ΝΔ (βλ. Νικολόπουλο) αλλά και από τους ΑΝ.ΕΛ να ξεκινήσει μία νέα προσπάθεια που μπορεί να βγάλει και στην ίδρυση νέου φορέα απευθυνόμενος και αυτός στο κοινό της αντιμνημονιακής  λαϊκιστικής δεξιάς…

 Έτσι λοιπόν, με τα έως τώρα δεδομένα, το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στον χώρο της ευρύτερης Δεξιάς είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ,αφού τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα δίδουν ένα ειδικό βάρος  σε αυτήν και καθορίζουν και την εξέλιξη των κομματικών σχημάτων μέσα από ιδιαίτερες και σύνθετες διαδικασίες.

Σαφώς και δεν συμπεριλαμβάνουμε στην Παράταξη σχηματισμούς ,όπως η  «Χρυσή Αυγή» , η οποία ναι μεν προσελκύει αρκετούς που ανήκουν στην ευρύτερη δεξιά,  για διάφορους λόγους ( ένας βασικός είναι η οργή προς τα κατεστημένα κόμματα) , αλλά οι «μυημένοι» γνωρίζουμε καλώς ότι αυτή εκφράζει έναν σαφή εθνικιστικό ολοκληρωτισμό σαν θεμελιώδη λίθο της ιδεολογίας της . Τα ίδια και χειρότερα είναι κ το "Εθνικό Μέτωπο" που έχει γίνει ένα κράμα "παλαιοεθνικισμού" και σύγχρονου εθνικομπολσεβικισμού με σαφείς αντιευρωπαϊκές κατευθύνσεις.Επίσης, ούτε την «ΔΡΑΣΗ» του Στ. Μάνου δεν συμπεριλαμβάνουμε διότι  αυτοί είναι κλασσικοί νεοφιλελεύθεροι ,κεντρώου τύπου .Είναι μια μετάλλαξη του παλαιού Κέντρου ,που τώρα δεν υπάρχει πλέον….

Κλείνοντας θα έπρεπε να τονίσουμε ότι πέραν όλων των άλλων για πρώτη φορά μετά το 1981  η σύγκρουση και οι διαμάχες αποκτούν κυρίως ιδεολογικό περιεχόμενο  στα κόμματα της ευρύτερης παράταξης  και ξεφεύγουν ομολογουμένως από τα παλαιά προσωποπαγή πλαίσια όπου είχαμε συνηθίσει.

Αριστοτέλης Παλαιολόγος