Η "Κίνηση των 58" και οι φιλελεύθερες χαρές....

Προ μερικών ημερών γίναμε μάρτυρες της συνεδριάσεως της λεγομένης «Κίνηση των 58» της κεντροαριστεράς. Η Κίνηση αυτή όπως ορίσθηκε από τους ιδρυτές της δεν είναι μία νέα κομματική προσπάθεια αλλά κυρίως μία συμμαχία πολιτικών προσώπων κ δυνάμεων από τον παραπάνω πολιτικό χώρο με στόχο να δραστηριοποιηθούν αρχικά σαν ενιαίος πόλος σε δημοτικές εκλογές και ευρωεκλογές.  Φυσικά υπάρχουν και οι απαραίτητες αναφορές στα δύο βασικά κόμματα που εκπροσωπείται αυτός ο χώρος την ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ :

 «Στο κείμενό τους, οι "58" σημειώνουν ότι παρακολουθούν με ενδιαφέρουν τις κινήσεις που κάνουν ξεχωριστά το ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, θεωρούν, όμως, "ότι αυτές πρέπει να συγκλίνουν και να συναντηθούν στο άμεσο μέλλον", είναι μία χαρακτηριστική πρόταση που υποδηλώνει τα παραπάνω και δίνει ένα στίγμα του ποιοι το κάνουν και γιατί.

Δόθηκε , θα λέγαμε, ιδιαιτέρως μεγάλη έμφαση στο όλο θέμα και από συγκεκριμένα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και sites όπως και ένας πανικός για το θέμα συνέβη και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αρκετές θετικές και αρνητικές αναφορές. Οι δεύτερες δεν μας εκπλήσσουν και είναι εν πολλοίς δικαιολογημένες αλλά σίγουρα οι πρώτες δεν μας εξέπληξαν τόσο όσο μας προβλημάτισαν. Τα πρόσωπα που άρχισαν να στελεχώνουν τρόπον τινά την Κίνηση αυτή και ιδίως να την  προωθούν δεν είναι άσπιλα , ούτε προέρχονται από πολιτική παρθενογέννεση. Αποτελούν ,και αυτή είναι μία γενικότερη θέση του δεξιού κόσμου, μία μεταλλαγμένη και  παλαιά φθαρμένη  κατάσταση . Είναι τα συστατικά μέρη της Μεταπολιτεύσεως και συνδέθηκαν με τις χειρότερες πολιτικές που οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία και στην Κρίση αν και δεν έχουν εξ’ ολοκλήρου ευθύνη για να είμεθα δίκαιοι. Βλέπουν ότι με τα παραδοσιακά κόμματα του χώρου τους  που σιγοσβήνουν όπως το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου θα έχουν πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης, η δε ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται να ανακάμπτει δημοσκοπικά και έχει και αυτή φθίνουσα πορεία και αφουγκραζόμενοι όλοι αυτοί το αδιέξοδο και λειτουργώντας με το ένστικτο της πολιτικής τους αυτοσυντήρησης σκέπτονται να κάνουν κάτι πιο δυναμικό και μεγαλύτερο ταυτόχρονα δίνοντάς του κάποιον αέρα ανανέωσης.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί καθ’ εαυτοί. Αυτοί κοιτάνε το πώς θα διασωθούν πολιτικά μέσα από τακτικές αναδιαμόρφωσης. Το πρόβλημά   εντοπίζεται σε κάποιους φιλελεύθερους που με το που άρχισαν να διαφημίζουν τα κανάλια την συνεδρίαση , την σύναξη αυτήν και να εξαπολύουν διθυράμβους για το «πλήθος κόσμου» που είχε μαζευτεί εκεί ,άρχισαν ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να χαίρονται σαν μικρά παιδιά….. λες και επρόκειτο μία κεντροδεξιά ή κ πιο φιλελέ παράταξη να ανέβαινε στα έδρανα της εξουσίας… Αδικαιολόγητοι. Ή μάλλον υπήρχε δικαιολογία γι’ αυτό το παραλήρημα ενθουσιασμού για την επιτυχία της συνεδριάσεως αυτής (όπως τουλάχιστον είπαν οι δημοσιογράφοι)….Ότι θα είναι το αντίπαλο δέος του ΣΥΡΙΖΑ , θα του αρπάξει ψήφους (ακόμα και στις ευρωεκλογές ή τις αυτοδιοικητικές αν περιοριστεί) και θα είναι ένα «ισχυρό ανάχωμα» στην «εξάπλωση» αυτού και της αποσπάσεως από την κεντροαριστερά, αρκετού κόσμου.

Σίγουρα υπάρχει αυτή η περίπτωση για να είμεθα ρεαλιστές…. Όμως  υπάρχει και κάτι άλλο βασικό. Το πόσο μπορούν και αυτοί να έχουν διάθεση συνεργασίας με έναν κεντροδεξιό πόλο στα πλαίσια της κυβερνητικής συνεργασίας των αστικών – φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων , διότι κακά τα ψέμματα , κάπως έτσι πάλι θα παιχτεί το παιχνίδι. Ο Σύριζα είναι ένα νεοκομμουνιστικό μόρφωμα παρ ‘όλες τις πολιτικές εξωραϊσμού και επιτήδευσης που κάνει για το θεαθήναι διότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά για να έχει μία κυβερνητική προοπτική. Κατά βάθος αποτελεί μία κρατικίστικη κ έντονα διεθνιστική άρα και επικίνδυνη πολιτική πλατφόρμα για την Πατρίδα. Οι πρώτοι λοιπόν, μπορεί να μην έχουν  τα μύρια όσα κακά του Σύριζα και σίγουρα να διαθέτουν μία υπευθυνότητα αλλά έχουν δοκιμαστεί στην πράξη , έχουν χρηματίσει και χρηματίζουν κάποιοι από αυτούς στο συνεργατικό κυβερνητικό έργο. Το αποτέλεσμα, λυπάμαι, αλλά είναι λυπηρό. Με τα χίλια ζόρια ακόμα και αυτοί του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ , οι μόνοι που έχουν μείνει στην κυβέρνηση από όλους αυτούς  που  ακολουθούν τον Σαμαρά στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων και στην εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος. Και η ωραία είναι , ότι ουσιαστικά αυτό το κομμάτι του Πασοκ ήταν ακατάδεκτο στην πράξη σε αυτήν την περιβόητη σύνοδο. Εν ολίγοις μην τρέφουμε μεγάλες φιλοδοξίες…. Όντες στην κεντροαριστερά πάντα θα έχουν κάποια θέματα με τα οποία θα κωλύουν τις όποιες μεταρρυθμίσεις. Γιατί ; Γιατί είναι στην πολιτική τους φύση να μην μπορούν να δεχθούν την βίαιη και ωμή πραγματικότητα του σημερινής τάξης πραγμάτων και να έχουν αδυναμία  στην προσαρμογή, υπολείμματα της παλαιάς μεταπολιτευτικής, γραφειοκρατικής  «μηχανής» που καταρρέει…

Αυτή η μερίδα των φιλελευθέρων που χαριεντιζόταν μαζί τους και προσδοκούσε…. να βγει κάτι δυναμικό μέσα από αυτήν την κίνηση ας μην χαίρεται ιδιαίτερα. Αφ’ ενός διότι αποδείχθηκαν κάποιοι κύριοι σαν το παλιό ΠΑΣΟΚ την ώρα της ευθύνης πως εξαφανίζονται αφού έφεραν και αυτοί την χώρα εδώ ,είτε είναι οπαδοί του ΓΑΠ, είτε του Μπένυ είτε γενικά και ειδικά… πασόκες!! Η δε Δημαρ απέδειξε περίτρανα τον προηγούμενο Ιούνιο ότι είναι για τα μπάζα και «χάρη» στους ανεκδιήγητους υπουργούς που είχε δώσει τον προηγούμενο καιρό όλο το πρόγραμμα για άλλη μία φορά καθυστέρησε… Αυτοί , λοιπόν, οι φιλελεύθεροι ας θυμηθούν όλα αυτά που έχουν γίνει και μην βιάζονται να πανηγυρίζουν.

Και ας θυμηθούν επιτέλους ότι ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ στον χώρο εκείνο. Μια ζωή τα …δουλικά της ευρύτερης κεντροαριστεράς ήταν. Ας συνειδητοποιήσουν ότι ανήκουν στην ευρύτερη Δεξιά. Είναι κομμάτι της. Και το καλό είναι ότι τα τελευταία χρόνια της Κρίσης σταδιακά επήλθε μία αθόρυβη σχετικά αλλά αρκετά αισθητή πολιτική αλλαγή , σαν και  άλλες ,ελέω μνημονιακής αναθεώρησης των πάντων, ένας ιδεολογικός συγχρωτισμός της μερίδας αυτής της Εθνικής Δεξιάς με κλασσικούς φιλελεύθερους και το αποτέλεσμα αυτής είναι κάτι πιο δυναμικό και πιο στιβαρό.  Αυτή η πολιτική σύνθεση έκανε την Συντηρητική Δεξιά να προσεταιριστεί άρρηκτα την φιλελεύθερη κεντροδεξιά και να έχεις κάτι πιο αξιόλογο πολιτικά , πλέον, που μπορεί να σταθεί απέναντι σε πολιτικά τέρατα ,τύπου νεοκομμουνιστών και εθνικομπολσεβίκων. Οι φιλελεύθεροι οι συγκεκριμένοι  δεν είναι αυτό το πολιτικό τίποτα , αυτό το αίσχος του μεσαιοχωρίτικου  καραμανλισμού που σαν πιστό δουλάκι της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς προσπαθούσε να τους μιμηθεί και να την ευχαριστήσει με το παραπάνω. Αυτά τελείωσαν οριστικά και πήραν την οδό της πολιτικής χωματερής μαζί με άλλα πολιτικώς επικίνδυνα υποπροϊόντα που για χρόνια ταλάνιζαν τον χώρο της δεξιάς. Αυτοί οι φιλελεύθεροι είναι πιο ιδεολογικά συγκροτημένοι, και συνειδητοποιημένοι μεταρρυθμιστές  και γι’ αυτό έχουν να προσφέρουν σε αυτό που λέγεται ευρύτερη δεξιά μέσα από την σημερινή σύνθεση που έχει επέλθει. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε διάφορα επίκαιρα θέματα δεν θα συνεχίζουν να υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις μέσα από τα τα παραπάνω ιδεολογικά ρεύματα και μέσα , ασφαλώς , από τις εκάστοτε υποκειμενικές αξιολογήσεις .Αυτό θα συμβαίνει εσαεί. Διαμορφώνεται όμως ένα νέο θεμελιακό υπόστρωμα που προσδίδει στην  Δεξιά μία πυγμή και μία υπόληψη  που πρώτα δεν είχε.

Γι’ αυτό λοιπόν όταν κάποιοι από αυτούς αρχίζουν αυτές τις περίεργες εκδηλώσεις θαυμασμού προς την όποια κινητικότητα της κεντροαριστεράς απλά δίνουν ένα εργαλείο στην δεύτερη για να τους εκμεταλλευθεί δεόντως… Ο χώρος τους είναι αλλού και σίγουρα όχι εκεί. Η στάση γενικά όχι μόνο αυτών αλλά και των δεξιών που στηρίζουν την φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας πρέπει να είναι σχετικά αδιάφορη έναντι εκείνων. Αυτοί είναι κάτι άλλο. Εμείς οι δεξιοί , εμείς οι εθνικο-φιλελεύθεροι, για να χρησιμοποιήσω τον πετυχημένο πολιτικό όρο του Μάκη Βορίδη , που καταγράφει επακριβώς μία νέα κατάσταση , είμαστε επίσης  κάτι άλλο και διαφορετικό. Είμεθα άλλος πόλος και πρέπει να τον διατηρήσουμε αυτόν ως κόριν οφθαλμού διότι η ιστορική μοίρα της χώρας αυτής  περιμένει από αυτόν τον πόλο , που έχει ευδιάκριτα εθνικά χρακτηριστικά και πολύ μεγαλύτερη υπευθυνότητα συνάμα να την κρατήσει ακέραια! Όχι από δυνάμεις που γενικά είναι κουρασμένες και που μοιάζουν σαν την γεροντογκόμενα που φτιασιδώνεται υπερβολικά μήπως και δείξει κάποια …νεότητα και ομορφιά!!

Αριστοτέλης Παλαιολόγος