Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

  

Χθες πραγματοποιήθηκε η πορεία των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής στο κέντρο της πρωτεύουσας. 4.000 μεταλλωρύχοι κατέβηκαν με λεωφορεία από την άλλη άκρη της Ελλάδας για να ζητήσουν το αυτονόητο. Να συνεχιστεί η επένδυση των μεταλλείων χρυσού και να μη χάσουν τις δουλειές τους. Μια ολόκληρη κοινωνία που ζητάει να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των μελών της.

Μέχρι πριν μερικούς μήνες από τα πρώτα θέματα στα ΜΜΕ ήταν οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ που διεκδικούσαν να επαναπροσληφθούν στο υπουργείο. 586 γυναίκες που είχαν χάσει τη θέση τους στο δημόσιο και ζητούσαν να την αποκτήσουν ξανά. Συγκεντρώσεις έξω από τα Υπουργεία, επεισόδια με τα Σώματα Ασφαλείας, εκδηλώσεις αλληλεγγύης από καλλιτέχνες και το κόκκινο γάντι να γίνεται σύμβολο. Για 586 γυναίκες που ζητούσαν το δημόσιο να συνεχίσει να τις πληρώνει.

Χθες πραγματοποιήθηκε και ακόμα μία συγκέντρωση. Είναι αυτή των οικογενειών των θυμάτων της τρομοκρατίας έξω από τη Βουλή, που διαδήλωσαν ειρηνικά και σιωπηλά ενάντια στις ευνοϊκές για την τρομοκρατία ρυθμίσεις στον Ποινικό και το Σωφρονιστικό Κώδικα που επιχειρεί να περάσει η Κυβέρνηση. Άνθρωποι που έχασαν συγγενικά τους πρόσωπα από τη δράση εγκληματιών που σκότωναν στο όνομα ενός υποτιθέμενου αγώνα και μιας άρρωστης ιδεολογίας βλέπουν σήμερα την Πολιτεία να αντιμετωπίζει ευνοϊκά τους υπαίτιους της απώλειας τους και να αρνείται να συνεχίσει την τιμωρία τους. Και κάνουν για αυτό το μόνο πράγμα που μπορούν: Αντιδρούν αξιοπρεπώς.

Πριν μερικούς μήνες, αντιστοίχως, η δημόσια ατζέντα περιστρεφόταν γύρω από τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, ένα εκ των οποίων ήταν και το Μέγαρο Θεωρητικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Αθηνών, τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, που με επίφαση το δικαίωμα του στην εκπαίδευση εκδήλωνε με τον τρόπο αυτό την αντίθεσή του στο καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όντας αναρχικός. Να υπενθυμίσουμε ότι υπήρξε στενός φίλος του δολοφονηθέντος Αλέξη Γρηγορόπουλου και την ιδιότητα του αυτή επικαλέστηκαν ουκ ολίγες φορές οι υπερασπιστές του.

Η Αριστερά στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες επικαλείται για τον εαυτό της το προνόμιο της ευαισθησίας. Ότι συμπαραστέκεται σε όποιον διεκδικεί και αφουγκράζεται τα προβλήματά του. Οι συγκεκριμένες 4 εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, αν τις αντιμετωπίσει κανείς ως ζευγάρια, είναι απολύτως ενδεικτικές του μεγέθους του ψεύδους της ως προς την «ευαισθησία» της, καθώς καταδεικνύουν πόσο επιλεκτική και περιορισμένη είναι αυτή.

Το πρώτο ζεύγος είναι η διεκδίκηση των μεταλλωρύχων από τη μία και των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ από την άλλη στην εργασία. Οι μεν πρώτοι ζητάνε την προστασία του κράτους, ώστε να μην επιτραπεί σε μειοψηφίες που ασκούν βία εναντίον τους και αντιτίθενται στην επένδυση να τη ματαιώσουν. Δε ζητούν χρήματα από τον κρατικό κορβανά, να επιβαρύνουν το φορολογούμενο, ούτε οποιαδήποτε ενίσχυση από το κράτος, παρά μόνο την προστασία του για να συνεχίσουν να παράγουν πλούτο και να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους. Οι δε δεύτερες ζητούν να συνεχίσουν να εργάζονται στο δημόσιο και να τις πληρώνει το ελληνικό κράτος, παράγοντας αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και σημασίας έργο.

Μεταξύ των δύο, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, επέλεξε να στηρίξει τις δεύτερες. Στήριξε αυτές που ζητούσαν χρήματα από το κράτος έναντι αυτών που ήθελαν μόνο την προστασία του. Στήριξε το αίτημα για επιπλέον θέσεις εργασίας στο δημόσιο, αλλά στράφηκε εναντίον της διατήρησης των θέσεων στον ιδιωτικό τομέα. Ευαίσθητη Αριστερά για τους εργαζόμενους στο δημόσιο, σκληρή και αδιάφορη για τον ιδιωτικό τομέα, ειδικά όταν αυτός είναι παραγωγικός και αναπτυξιακός κι όχι κρατικοδίαιτος. Πρόθυμη πάντα να στηρίζει διεκδικήσεις έναντι του κράτους με έξοδα του φορολογουμένου, αλλά εχθρική για τις επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Το άλλο ζεύγος είναι τα θύματα της τρομοκρατίας σε σχέση με τα θύματα της κρατικής βίας, δηλαδή οι συγγενείς των θυμάτων της 17Ν και των τρομοκρατικών οργανώσεων απέναντι στο φίλο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση στήριξε αναφανδόν τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του Νίκου Ρωμανού, με βασικό επιχείρημα την επίδραση που είχε σε αυτόν η δολοφονία του φίλου του από αστυνομικό. Υπήρξε καταπέλτης απέναντι στον αστυνομικό τότε, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία του. Δεν επέδειξε όμως την ίδια τιμωρητική διάθεση και απέναντι στους τρομοκράτες της 17Ν όταν αυτοί συνελήφθησαν, αντιθέτως στελέχη του βρέθηκαν μέχρι και μάρτυρες υπεράσπισής της. Και τη συμπαράστασή του στο Ρωμανό δεν τη δείχνει απέναντι στα θύματα της τρομοκρατίας, αρνούμενος να ικανοποιήσει ακόμα και το πιο αυτονόητο αίτημά τους: Την τιμωρία των δολοφόνων των συγγενών τους.

Όντως η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε πολύ ευαίσθητη απέναντι σε ομάδες με αιτήματα που συμφωνούν με την ιδεολογία της. Υποστήριξε τις καθαρίστριες στον αγώνα για εκμετάλλευση του κρατικού προϋπολογισμού, όπως και το Ρωμανό στον αγώνα για εκμετάλλευση των δικαιωμάτων που παρέχει ένα σύστημα που ο ίδιος πολεμά. Απόλυτη συνέπεια με την αριστερή ιδεολογία σίγουρα, να εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο όλες τις δυνατότητες που σου παρέχει ένα σύστημα το οποίο πολεμάς να ανατρέψεις. Από την άλλη όμως πολέμησε τους μεταλλωρύχους και τα θύματα της τρομοκρατίας. Αυτούς που δε ζητούσαν από το κράτος να τους βοηθήσει αλλά να τους προστατεύσει. Που δε ζητούσαν παροχές σε βάρος των υπολοίπων αλλά να παράγουν πλούτο. Και δεν ήθελαν την εκμετάλλευση των νόμων αλλά την τήρησή τους.

Αυτές τις ομάδες η Αριστερά της ευαισθησίας δε θέλησε να τις στηρίξει. Τις πολέμησε γιατί δεν ταίριαζαν στο όραμά της για τον κόσμο. Η ευαισθησία της Αριστεράς δεν έχει χώρο για όρους όπως η παραγωγή και η αξιοπρέπεια. Μόνο για ιδεοληψίες και «αγώνα». Αγώνα είτε για ανατροπή του καθεστώτος, αν είναι κανείς γνήσιος αριστερός, είτε για εκμετάλλευση του στο μέγιστο βαθμό σε βάρος των υπολοίπων. Ανατροπή του καθεστώτος όταν δε μας ευνοεί, εκμετάλλευσή του όταν συμφέρει την τσέπη μας. Αυτή είναι η ελληνική Αριστερά και με βάση αυτά τα κριτήρια επιλέγει που θα φανεί ευαίσθητη και που όχι.

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ