Μία γεωπολιτική ανάλυση για τα γεγονότα στην Ουκρανία

Η Ευρώπη το 1648

Η Πολωνία το 1648

Το Χανάτο της Κριμαίας

Η Ευρώπη κατά τον Β' Παγκόσαμιο (1919-1945)

Η Ουκρανική ιστορία στον χάρτη

Η σημερινή δισυπόστατη Ουκρανία

Μέλη των Ουκρανών Εθνικοσοσιαλιστών του "Δεξιού Τομέα"

Με αφορμή τα τελευταία τεκταινόμενα στην Ουκρανία θα επιχειρηθεί μία ενδοσκόπηση στη ουσία του προβλήματος, εξετάζοντας τις βαθύτερες αιτίες. Προς επίρρωσιν των επιχειρημάτων μας θα επικαλεστούμε τα ιστορικά προηγούμενα τα οποία είναι συγκεκριμένα και αδιάψευστα.

Ξεκινάμε, λοιπόν, παραλληλίζοντας την κατάσταση της Ουκρανίας με εκείνη της Συρίας. Με τα έως τώρα δεδομένα δεν μπορεί να αποκλειστεί πιθανή διχοτόμηση του ουκρανικού κράτους. Στη ουσία μιλάμε για ένα δισυπόστατο κράτος, στο οποίο το χάσμα μεταξύ των ανατολικών και των δυτικών επαρχιών του δείχνει, και είναι, αγεφύρωτο. Από τη στιγμή που οι δύο πλευρές αδυνατούν να τα βρουν φρονώ ότι η καλλίτερη λύση θα ήταν ένας συναινετικός διαχωρισμός, προτού επιδεινωθεί η κατάσταση. Ήδη το συριακό σύνδρομο έχει κάνει αισθητή την εμφάνισή του στη χώρα. Πρώτα οι διαδηλώσεις των αντιφρονούντων, μετά οι συγκρούσεις αυτών με την αστυνομία, έπειτα οι καταλήψεις αστυνομικών τμημάτων στη δυτική Ουκρανία στις οποίες προβαίνουν για την εξασφάλιση οπλισμού, μετά οι αυτομολήσεις αστυνομικών στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης. Άραγε το επόμενο στάδιο θα είναι η εμπλοκή των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων; Δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε και για έναν ακόμη λόγο, ο οποίος είναι ότι στην πραγματικότητα η δυτική Ουκρανία έχει ξεκινήσει να λειτουργεί ως de facto ξεχωριστό κράτος. Το μόνο που απομένει είναι η επίσημη και de jure αναγνώρισή του, πιθανότατα κάποια στιγμή στο μέλλον από τους δυτικούς. Εκτός και αν, τελικά, επικρατήσει σύνεση και αυτοσυγκράτηση μεταξύ των αντιπαρατιθεμένων πλευρών. Αλλά ας αρχίσουμε να ξετυλίγουμε τον μίτο της ουκρανικής κρίσης.

Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι η Δύση και ειδικά οι Η.Π.Α με τη Γερμανία έχουν αναμιχθεί ενεργά, αν και κεκαλυμμένα, στο ουκρανικό ζήτημα με το να υποδαυλίσουν τα πάθη και τις αντιθέσεις σε σημείο βρασμού, για δικό τους όφελος φυσικά. Αυτό θα το κατανοήσουμε καλλίτερα εάν εξετάσουμε τον ρόλο των ηγετών της ουκρανικής αντιπολιτεύσεως. Ο ένας από αυτούς ο Βιτάλι Κλίτσκο επικεφαλής του φιλοευρωπαϊκού κόμματος UDAR (Ukrainian Democratic Alliance Reform) λειτουργεί για τα γερμανικά συμφέροντα (έχει σχέσεις με τη Γερμανία όπου και διαθέτει σπίτι). Ο δεύτερος, ο Αρσένι Γιάτσενουκ και δευτερευόντως ο Γιούρι Λουτσένκο, οι οποίοι ανήκουν στο κόμμα της φυλακισμένης Γιούλια Τιμοσένκο(Fatherland, κόμμα της πατρίδας δηλαδή), η οποία πρωτοστάτησε μαζί με τον πρώην πρόεδρο Γιουτσένκο στην λεγόμενη και Πορτοκαλί επανάσταση του 2004 για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών, εξυπηρετούν τα αντίστοιχα αμερικανικά. Έτσι ερμηνεύοντα εύκολα τα «γαλλικά» (f… the E.U) που ξεστόμισε η αμερικανή υφυπουργός εξωτερικών και υπεύθυνη για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας Βικτωρία Νούλαντ, αποδεικνύοντας ότι είναι τελικά η στρατιωτική ισχύς που χαρακτηρίζει τους κορυφαίους γεωστρατηγικούς παίκτες και όχι η οικονομική. Τέλος, ο τρίτος, ο Όλεγκ Τιάγνιμποκ είναι ο αρχηγός του κόμματοςΣβόμποντα που σημαίνει «Ελευθερία» (οποία ειρωνεία). Το κόμμα αυτό συνιστά μετεξέλιξη του "πρώην" Ουκρανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Δίπλα τους και ο ακραιφνώς εθνικοσοσιαλιστικός σχηματισμός Δεξιός Τομέας με επικεφαλής κάποιον Ντμίτρο Γιάρος, μέλη του οποίου έχουν συγκρουσθεί βιαίως με την αστυνομία όντες εκπαιδευμένοι ακριβώς για μάχες σώμα με σώμα (έχουν σκοτώσει αστυνομικούς και έχουν επιχειρήσει να καταλάβουν το Κοινοβούλιο). 

Στο σημείο αυτό, ειρήσθωι εν παρόδωι, καλό θα είναι να αναφερθούμε σε ορισμένες ιστορικές επισημάνσεις που αφορούν τους δύο τελευταίους πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι προέρχονται από τους απογόνους αυτών που άνοιξαν τις ουκρανικές πόρτες στα γερμανικά στρατεύματα το 1941. Είναι οι ίδιοι, όπως και οι υπόλοιποι Ουκρανοί (να το σημειώσουμε αυτό), που τα υπεδέχθησαν ως ελευθερωτές από τον δυσβάσταχτο σοβιετικό ζυγό. Όχι αναίτια, φυσικά, διότι είχαν προηγηθεί οι απεχθείς σταλινικές πρακτικές, ειδικά τον χειμώνα του 1932-33 όταν οδηγήθηκαν στον θάνατο περί τα επτά (7) εκατομμύρια Ουκρανών επειδή το σοβιετικό καθεστώς προέβη στην επίταξη των σιτηρών στα πλαίσια της κολλεκτιβοποίησης της γης. Το δυστύχημα, βέβαια, για τους περισσότερους Ουκρανούς είναι ότι τα σταλινικά εγκλήματα τα διεδέχθησαν οι ναζιστικές θηριωδίες καθόσον οι Γερμανοί ναζί θεωρούσαν (απόρροια των ναζιστικών ιδεολογιών περί ανωτέρων και κατωτέρων φυλών) την πλειοψηφία των Ουκρανών (πλην των γερμανοφώνων) ως Σλάβους υπανθρώπους στους οποίους επιτρέπονταν να ζουν μονάχα για να τους υπηρετούν. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να πυκνώσουν οι Ουκρανοί τις τάξεις του λεγόμενου και Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά των Γερμανών, όπου και διακρίθηκαν, ειδικά κατά τη Μάχη του Στάλινγκραντ (τέλη του 1942 αρχές 1943). Επρόκειτο για τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όπως τον είχε ονομάσει ο Στάλιν.

Για να το θέσουμε ξεκάθαρα, με γεωπολιτικές έννοιες, η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία πάντοτε προσέβλεπε στην επέκτασή της στον "ζωτικό" για εκείνην χώρο της Ουκρανίας, εφαρμόζοντας το επεκτατικό δόγμα τουlebensraum, βασιζόμενη στην ύπαρξη ορισμένων γερμανικών πληθυσμών, κυρίως στο δυτικό κομμάτι της χώρας (από την εποχή που η Δυτική Ουκρανία αποτελούσε τμήμα της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας). Ο λεγόμενος και ζωτικός χώρος (lebensraum) αποτελούσε βασικό συστατικό της γερμανικής Geopolitik από τη σύσταση ακόμη του Β’ Ράιχ το 1871, ιδιαίτερα δε κατά την εποχή του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος (υπενθυμίζουμε ότι ο όρος lebensraum αναφέρεται στο βιβλίο του Χίτλερ Ο Αγών μου). Έτσι, όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία, οι Γερμανοί έκαναν πράξη τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την Ουκρανία. Με τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ τον Μάρτιο του 1918 μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής πλέον Ένωσης η Ουκρανία διαμοιράστηκε σε σφαίρες επιρροής (η Δυτική στους Γερμανούς και η Ανατολική στους Σοβιετικούς). Λίγο αργότερα, μετά τη γερμανική ήττα τον Νοέμβριο του 1918, η Δυτική Ουκρανία ενσωματώθηκε στο νεοσύστατο Πολωνικό κράτος ενώ η Ανατολική μετετράπη σε συνιστώσα σοβιετική δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως. Το 1941, μεσούντος του Β' Παγκοσμίου, καταλαμβάνεται, εκ νέου, από τον γερμανικό στρατό της "ομάδος στρατιών Νότος" (Heeresgruppe Sud) για να εγκαταλειφθεί πάλι το 1944 λόγω της γενικής γερμανικής υποχώρησης σε όλα τα μέτωπα. Στις ημέρες μας, όμως, επειδή η Γερμανία δεν δύναται να επανέλθει στρατιωτικά στην περιοχή, επιχειρεί να το πράξει διά της πλαγίας οδού με τη χρησιμοποίηση δικών της ανθρώπων. Στην προκειμένη περίπτωση το ρόλο αυτό παίζει ο αχυράνθρωπος του Βερολίνου Κλίτσκο διότι θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο αλλά και παράτολμο για τους Γερμανούς να υποστηρίξουν ένα πρώην αλλά κατ' ουσίαν εθνικοσοσιαλιστή όπως ο Γιατσένιουκ.

Επίσης, αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι πλέον των Η.Π.Α της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της Ρωσίας (της οποίας η θέση για την Ουκρανία θα αναλυθεί πιο κάτω), στην Ουκρανία μετέβη, μαζί με τον Γάλλο και τον Γερμανό Υπ.Εξ, και ο υπουργός εξωτερικών της Πολωνίας. Αλλά γιατί να βρεθεί στο Κίεβο ο Πολωνός Υπ.Εξ; Τι δουλειά έχει η Πολωνία με την Ουκρανία; Η εξήγηση δίδεται πάλι με βάση την Ιστορία και δεν είναι άλλη από το ότι μεγάλο μέρος της Ουκρανίας αποτελούσε τμήμα ενός εκτεταμένου Πολωνικού βασιλείου (για την ακρίβεια επρόκειτο για ένα Πολωνολιθουανικό βασίλειο διότι συμμετείχαν και Λιθουανοί) κατά τον 17ο αιώνα. Μάλιστα, το 1611 οι Πολωνοί κατέλαβαν τη Μόσχα διαπράττοντας αγριότητες, γεγονός το οποίο δεν λησμόνησαν οι Ρώσοι οι οποίοι πρωτοστάτησαν στους διαδοχικούς διαμελισμούς (ο πρώτος διαμελισμός έλαβε χώρα το 1772 με τη Συνθήκη της Πετρούπολης, ο δεύτερος το 1793, ο τρίτος το 1795 και ο τέταρτος με τη Συνθήκη της Βιέννης το 1815) της Πολωνίας, μαζί με την Πρωσία και την Αυστρία, από τα τέλη του 18ου αιώνος έως το 1919 που ανεκηρύχθη το ανεξάρτητο πολωνικό κράτος με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών η οποία επισφράγισε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιπρόσθετα, στο ουκρανικό έδαφος διαβιεί πολωνική μειονότητα ενώ οι Πολωνοί παίζουν και το χαρτί του καθολικισμού και της Ουνίας καθόσον μεγάλο μέρος των Ουκρανών στη δυτική Ουκρανία ανήκουν στο καθολικό δόγμα όπως και οι Πολωνοί.

Μετά την αναφορά μας στην Πολωνία και προτού αιτιολογήσουμε τη ρωσική στάση καλό θα ήταν να προβούμε σε μία σύντομη αναφορά σχετικά με το Οθωμανικό παρελθόν στην Ουκρανία και τη στάση της σημερινής Τουρκίας. Κατά τον 15^ο αιώνα, και συγκεκριμένα το 1441 ιδρύθηκε το Χανάτο της Κριμαίας από Μογγολικά Φύλα (που ονομάστηκαν Τάταροι της Κριμαίας). Περί το 1475 το Χανάτο περιήλθε στη σφαίρα επιρροής της ανερχόμενης τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έτσι το νότιο τμήμα της χερσονήσου της Κριμαίας περιήλθε απευθείας στην κατοχή των Σουλτάνων ως Σαντζάκιο ενώ η υπόλοιπη περιοχή παρέμεινε στα χέρια των Τατάρων της Κριμαίας οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Οθωμανών. Όταν το 1774 υπεγράφη η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καΐναρτζή μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής Τουρκίας υπήρχε ένας όρος ο οποίος ανέφερε ότι σε περίπτωση που ανεξαρτητοποιηθεί η Κριμαία τότε δεν μπορεί να συμπεριληφθεί σε καμμία χώρα. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται το σημερινό καθεστώς Ερντογάν, το οποίο επιχειρεί με αυτό τον τρόπο να εμπλακεί στην ουκρανική κρίση. Πέραν τούτου, όμως, θα πρέπει να επισημανθεί ότι τυχόν κλιμάκωση των συγκρούσεων στην Ουκρανία καθιστά, αυτομάτως, για άλλη μία φορά, την Τουρκία ως χώρα κλειδί, αναβαθμίζοντας έτσι τη γεωπολιτική της σημασία. Όσοι γνωρίζουν από διεθνείς σχέσεις και διπλωματία δεν είναι δύσκολο να υποθέσουν ότι οι Τούρκοι θα παζαρέψουν, και μάλιστα ακριβά, την όποια συνδρομή τους ζητώντας πολύτιμα ανταλλάγματα που ίσως να αφορούν και τη χώρα μας. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που το πράττουν. Αυτό και μόνο είναι αρκετό ώστε να θέσει την ελληνική πλευρά σε εγρήγορση και επαγρύπνηση.

Και ερχόμαστε στον αντίπαλο της Δύσης παίκτη, τη Ρωσία. Οι Ρώσοι διεκδικούν την Ουκρανία, καθόσον η χώρα αυτή αποτελεί το λίκνο της ρωσικής εθνογενέσεως. Αναφέρομαι στη σύσταση του πρώτου ρωσικού κράτους, εκείνου του Κιέβου των πρώτων Ρως (οι οποίοι έχουν ως γενάρχη τους τον μυθικό Ρούρικ). Στη συνέχεια, οι σκανδιναυικής καταγωγής Ρως συγχωνεύτηκαν με τα πολυάριθμα σλαβικά φύλα της περιοχής δημιουργώντας τη σημερινή Ρωσία. Η ρωσική μειονότητα στην Ουκρανία είναι η πολυπληθέστερη στο ανατολικό τμήμα της χώρας ενώ στην Κριμαία αποτελούν την πλειοψηφία. Έτσι εξηγούνται οι δηλώσεις του προέδρου του Κοινοβουλίου της αυτόνομης δημοκρατίας της Κριμαίας Βλαντιμίρ Κωνσταντίνοφ περί αποσχίσεως της σε περίπτωση διάλυσης της Ουκρανίας. Να σημειώσουμε ακόμη ότι η Κριμαία αφαιρέθηκε το 1956 από τη σοβιετική δημοκρατία της Ρωσίας και δόθηκε στη σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας. Να επισημάνουμε, τέλος, μία πραγματικότητα διόλου ευκαταφρόνητη, καταλυτική θα έλεγα, η οποία συνίσταται στο ότι στην Κριμαία, και συγκεκριμένα στον ναύσταθμο της Σεβαστουπόλεως, ναυλοχούν τα πλοία του Ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Κατά συνέπεια, ουδείς δύναται να αγνοήσει τη Ρωσία και τα συμφέροντά της στην περιοχή, πολλώι δε μάλλον όταν η Ουκρανία βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο της. Αρκεί να φανταστεί κάποιος μία Ουκρανία ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Είναι σαν να εντάσσονταν ο Καναδάς στην Ευρασιατική Ένωση. Εκτός των παραπάνω, όμως, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η Ρωσία δίχως τον έλεγχο της Ουκρανίας δεν θα μπορέσει ποτέ να επανέλθει ως πραγματικός παγκόσμιος παίκτης στον νέο κόσμο που διαμορφώνεται (αυτός είναι και ο μείζον λόγος που δικαιολογεί τη ρωσική ανάμειξη). Ο άλλοτε σύμβουλος του πρώην Αμερικανού προέδρου Τζίμυ Κάρτερ (1976-1980) Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι (Πολωνικής καταγωγής, έχει σημασία να το αναφέρουμε) το θέτει ξεκάθαρα:

«Υπάρχουν 2 είδη κρατών. Οι γεωστρατηγικοί παίκτες και οι γεωπολιτικοί άξονες. Η Ρωσία, οι Η.Π.Α, η Γαλλία, η Γερμανία ανήκουν στην 1η κατηγορία. Η Ουκρανία αποτελεί γεωπολιτικό άξονα της οποίας η ίδια η ύπαρξη ως ανεξάρτητης χώρας, συμβάλλει στον μετασχηματισμό της Ρωσίας. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία. Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο του κράτους αυτού μαζί με τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους που διαθέτει, τον σημαντικό πληθυσμό και την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία θα ανακτήσει αυτομάτως τις προϋποθέσεις για να γίνει ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος, που θα ενώνει Ευρώπη και Ασία. Αν η Ουκρανία χάσει την ανεξαρτησία της, αυτό θα επηρεάσει και τα δεδομένα στην Κεντρική Ευρώπη. Η Πολωνία θα μετασχηματιστεί σε γεωπολιτικό άξονα.»

 (Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι: Η μεγάλη Σκακιέρα, 1997)

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς 

Συνέντευξη Ιφικράτη Αμυρά

Μετά τις συνεντεύξεις των Γεωργιάδη, Τζήμερου, Ανδριανόπουλου έφτασε η ώρα να ζητήσουμε τη γνώμη κάποιου που πρόσκειται στο αντίθετο στρατόπεδο. Η τύχη το έφερε να είναι ο Ιφικράτης Αμυράς. Πιστεύω όλοι σας τον γνωρίζετε, αφενός μεν για το ζήτημα που δημιουργήθηκε στις τελευταίες εκλογές όταν είχε καταθέσει αίτηση υποψηφιότητος με τον ΣΥΡΙΖΑ αφετέρου δε για τις ακραίες του θέσεις.

Η συνέντευξη έλαβε χώρα το περασμένο Σάββατο εντελώς απρόσμενα. Αυτό θα το διαπιστώσετε στο τέλος ειδικά όταν δεν έμεινε χρόνος για την τελευταία ερώτηση. Το σύντομο ιστορικό: Με ενημέρωσε ένας γνωστός μου ότι ήταν με τον Αμυρά κοντά στην περιοχή που κατοικώ και πως ήταν διατεθειμένος να εκθέσει τις απόψεις του σε μία άμεση και σύντομη συνέντευξη.

Όπως θα δείτε ο Αμυράς είναι ξεκάθαρος. Υποστηρίζει την έξοδο όχι μόνον από την Ευρωζώνη αλλά και από την Ε.Ε. Την λεγόμενη και ενδιάμεση περίοδο την προσπερνά με την παράλληλη κυκλοφορία Ευρώ και Δραχμής όπως είχε συμβεί κατά την είσοδο της χώρας στην νομισματική ένωση κατά τα τέλη του 2001 (τότε μέχρι τον Απρίλιο κυκλοφορούσαν παράλληλα και τα 2 νομίσματα).

Για την εξωτερική πολιτική είναι της απόψεως να απλώσουμε τα δίχτυα της συνεργασίας με τις αναδυόμενες αγορές (Βραζιλία, Ινδία, Κίνα κ.λ.π) και για την αγορά πετρελαίου επί πιστώσει από τον Ιράν ενώ για την πληρωμή προκρίνει τη μέθοδο του Κλήρινγκ (ανταλλαγή προΐόντων), τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα.

Τέλος, για το μεταναστευτικό είναι κάθετα αντίθετος με τις επιμειξίες, ενώ αναφέρεται στη διάλυση του εθνικού και κοινωνικού ιστού. Επίσης απορρίπτει της πάσης φύσεως μειονότητες (όχι μόνον εθνοτικές αλλά και σεξουαλικού προσανατολισμού). Βασικά, ακολουθεί τα χνάρια ενός ιδιοτύπου εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος, όπως και ο ίδιος ομολογεί σε μία αποστροφή του λόγου του για τους εναλλακτικούς δρόμους (αν και τις τοποθετεί υπό "ελληνικό μανδύα). Αυτό αποδεικνύει για ακόμη μία φορά την άποψη περί συγκοινωνούντων δοχείων αριστεράς και Ε/Σ καθόσον στα νειάτα του ήταν δραστήριος μέρος του ΚΚΕ.

Γενικά δίνει μεγάλες απαντήσεις εξαντλώντας τη μνήμη της κάμερας δίχως να προλάβω να τον ρωτήσω για τον "ελληνικό" δρόμο που προκρίνει ως τη λύση για το αδιέξοδο από την κρίση (η αλήθεια είναι ότι είχα και άλλες ερωτήσεις οικονομικού περιεχομένου αλλά και αυτές έμειναν δίχως να κατορθώσω να τις υποβάλλω). Παρεμπιπτόντως ασπάζεται τη λεγόμενη και "πατρώα" θρησκεία, απεχθάνεται τη δημοκρατία και δηλώνει Αριστοκράτης.

http://www.youtube.com/watch?v=a7YGgGn04ao

http://www.youtube.com/watch?v=2iIWkBcjru4

http://www.youtube.com/watch?v=jTMRPQEDrVY

http://www.youtube.com/watch?v=rh95ZpMVMEM

http://www.youtube.com/watch?v=rh95ZpMVMEM

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

Tρεις διαδεδομένοι μύθοι περί καπιταλισμού

Η Δεξιά και το φαινόμενο της "Χρυσής Αυγής"

Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία των μεταβολών που έχουν επέλθει στον ευρύτερο δημόσιο και πολιτικό βίο της χώρας τα τελευταία χρόνια, που την μαστίζει η Κρίση,  είναι και η καθολική διαφοροποίηση του εκλογικού σώματος σε σχέση με τις προηγούμενες περιόδους. Και δεν είναι μόνο το γεγονός της απόρριψης του παραδοσιακού  δικομματισμού αλλά και η στροφή των πολιτών ,αν όχι σε φαιδρές ,σίγουρα όμως σε εξτρεμιστικές, ή ακραίες αν προτιμάτε αυτή την ορολογία , λύσεις.

Το παραπάνω φαίνεται ολοκάθαρα στην περίπτωση του κόμματος «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Η Χ.Α ήταν μία κλασσική περίπτωση ενός περιθωριοποιημένου ελληνικού  κομματιδίου έχοντας ως ιδεολογικό της θεμέλιο τον εθνικοσοσιαλισμό που άρχισε να κατεβαίνει στις εκλογικές αναμετρήσεις από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ,κατά κύριο λόγο αυτόνομα αν και δεν έλειπαν τα διαστήματα σύμπραξης με άλλες παραπλήσιες ιδεολογικές κινήσεις φθάνοντας στο σημείο ν’ αφαιρέσει μέχρι και το επίσημο όνομά της..(περίπτωση “Πατριωτικής Συμμαχίας”)!

 Στην πορεία φθάνοντας στα χρόνια του Μνημονίου εκμεταλλεύθηκε με τους άριστους ,αν και μικρούς τότε, οργανωτικούς μηχανισμούς της, το γεγονός της υποστηρίξεως του πρώτου από το δεξιό ΛΑ.Ο.Σ ,μέσα από το  οποίο έβλεπε μία καλή ευκαιρία άγριας ψηφοθηρίας χρησιμοποιώντας  αδίστακτα την προπαγάνδα της , η οποία σαν ολοκληρωτικό κόμμα που είναι αυτή ,είναι δομημένη και χρησιμοποιείται καταλλήλως…. Οι γενικότερες  εξελίξεις οι οποίες έφεραν τα πάνω-κάτω στην ελλαδική πολιτική σκηνή  , λοιπόν , επί  Μνημονίου, με αποκορύφωμα την συμμετοχή τριών κομμάτων στην κυβέρνηση ειδικού σκοπού που είχε ως διορισμένο πρωθυπουργό τον τεχνοκράτη  Παπαδήμο  (μέσα σε αυτήν και του ΛΑ.Ο.Σ ) και την ψήφιση του Μνημονίου 2, λειτούργησε ως καταλύτης για την ενίσχυση και την περαιτέρω ανάδειξη της «Χρυσής Αυγής» όπου φάνηκε αυτό καθαρά στις κατοπινές εκλογικές αναμετρήσεις ,τον Μάϊο και το Ιούνιο του ΄12 όπου εισήλθε στην Βουλή των Ελλήνων με σοβαρό ποσοστό.

Ποιοι ήταν όμως αυτοί που έδωσαν τέτοια δυναμική σε ένα εθνικοσοσιαλίζον ,εξτρεμιστικό κομματίδιο όπου δεν είχε γενικότερα καλό όνομα και είναι αλήθεια ότι είχε συνδεθεί , πότε δικαίως πότε αδίκως, με βιαιότητες ,και επιθετικές ενέργειες στους πολιτικούς εχθρούς της και συνδεόμενη γενικότερα από την όλη φιλοσοφία και αισθητική με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του Χίτλερ; 

Τα άτομα που την αποτελούσαν πριν την ξαφνική δυναμική της , το 2012 ,όπως και ο αρχηγός της ο Ν. Μιχαλολιάκος, χαρακτηρίζονταν από ιδεολογική πίστη και συνέπεια στον ελληνικό εθνικοσοσιαλισμό. Στην ιδεολογική και πολιτική γραμμή τους δεν υπήρχε άλλος στόχος παρά η αφοσίωση στην εξάπλωση του τελευταίου με την ζηλωτική – θρησκευτική μανία που χαρακτηρίζει και τα κομμουνιστικά κόμματα, ίδιον στοιχείο των ολοκληρωτικών κομμάτων. Όλοι πίστευαν σε αυτόν που ονόμαζαν αυτοί «Λαϊκό Εθνικισμό» ή εθνικοσοσιαλισμό ! Οι πολιτικές και ιδεολογικές επιθέσεις  ,μέσα από τα έντυπα που ήλεγχαν , προς τους αντιπάλους τους ήταν χαρακτηριστικές της ιδεολογικής καθαρότητας που πρέσβευαν και προσπαθούσαν να την διαφυλάξουν ως «αι παλαιαί παρθέναι την αγνότητά των ». Δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος να θελήσει να αυτοπροσδιορισθεί εθνικιστής και να είναι έξω από τον κομματικό χώρο της «Χρυσής Αυγής». Τα «πύρινα βέλη» της οργάνωσης εξαπολύοντο με ρυθμούς καταιγιστικούς. Και γι’ αυτό άλλωστε εκ πρώτης όψεως κάποιος θ’ αναρωτηθεί  πως αυτός ο κλειστός κομματικός μηχανισμός ξαφνικά μετασχηματίσθηκε σε ένα μεγάλο κοινοβουλευτικό κόμμα και το οποίο πολύς κόσμος βλέπει θετικά.

Τα πράγματα άρχισαν ν’ αλλάζουν ήδη από το 2009 όταν φάνηκε η ευκαιρία που χρόνια αναζητούσε ο Μιχαλολιάκος. Ο πολιτικός ρεαλισμός του Καρατζαφέρη με τον ΛΑ.Ο.Σ  ,που σπάνια επέδειξε δεξιό κόμμα από την  Μεταπολίτευση και μετά ,έκανε μία μερίδα σοβαρή , οπαδών του τελευταίου, συνηθισμένη στο να είναι στο άκρο του πολιτικού συστήματος και μονάχα να κατηγορεί ,και διεπόμενη από έντονο το στοιχείο του λαϊκισμού που ανθεί στις τάξεις της ευρύτερης παραδοσιακής Δεξιάς ,όπως και από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, ν’ αρχίσει να περνάει στην εσωκομματική επίθεση και στην βραδεία αρχικά έξοδο από το κόμμα. Εκεί καραδοκούσε και ο Μιχαλολιάκος με την Χ.Α οποίος αντιλαμβανόμενος την δυσαρέσκεια που επικρατούσε σε πολλούς εθνικόφρονες αποστασιοποιημένους από το ΛΑ.Ο.Σ γαντζώθηκε από την ευκαιρία και συστηματοποιώντας τις προβοκάτσιες και την προπαγάνδα εναντίον του ΛΑ.Ο.Σ προχωρούσε σταδιακά στην ποσοτική ενίσχυση του κόμματός του ,αφού είδε και ο ίδιος ότι η ιδεολογική καθαρότητα θα έπρεπε για λίγο να πάει στην άκρη και να προσεταιρισθεί άμεσα «τα ορφανά του ΛΑ.Ο.Σ» επενδύοντας κυρίως σε μία ρητορική προσέγγισης του οπαδών του «εθνικού χώρου» ,και σε μια πολεμική αντικομμουνιστική και αντι-μεταπολιτευτική που ήταν τόσο γνώριμη σε όλους αυτούς. Άλλωστε στην Ελλάδα ,όπως και τόσα άλλα , η δεξιά , έπασχε ανέκαθεν από σοβαρό ιδεολογικό λόγο και αυτόνομη και ακέραια συγκρότηση με αποτέλεσμα να εκπροσωπείται από ανάξια κομματίδια, τελειωμένους αρχηγίσκους  που αυνανίζονταν με τον παρελθόν και την επταετία ή και…τον Μεταξά (!!) χάνοντας κάθε επαφή με την ζώσα πραγματικότητα ή να αφομοιώνεται πολιτικώς από μια Ν.Δ που εν πολλοίς καθοδηγείτο στα ανώτερα κονγκλάβιά της από εξουσιολάγνους τύπους που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η καρέκλα της διακυβέρνησης, και το πώς να μην χαλάσουν την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Κάπως έτσι ο κόσμος  αυτής , οι δεδηλωμένοι δεξιοί –συντηρητικοί  , έφθασαν να μην έχουν προσδιορίσει τα ακριβή ορόσημα  των ιδεολογικών τους επιταγών, και λόγω και ιστορικών συνθηκών να παρασύρονται από τον οιονδήποτε αντικομμουνιστή , χωρίς να εξετάζεται η βάση εφόρμησης εκείνου.

Στην συνέχεια η πολιτική περιδίνηση του ΛΑ.Ο.Σ και η ξαφνική μεταστροφή του που ήταν αιτία να φύγει από την τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου και να χάσει μεγάλα και σημαντικά κοινοβουλευτικά στελέχη του, χωρίς να φύγει από πάνω του η ταμπέλα του «μνημονιακού» (που ήταν δύσκολο για ένα μικρό κόμμα) σε συνδυασμό με την χειροτέρευση του οικονομικού και κοινωνικού περιρρέοντος κλίματος στην χώρα, με τους ψηφισθέντες νόμους του δευτέρου Μνημονίου και το PSI ,ήταν οι αφορμές για να δυναμιτιστεί το κλίμα στην κοινωνία και οι πολίτες να στρέφονται όλο και σε πιο παράξενα , για τα μέχρι τότε δεδομένα , πολιτικά σχήματα. Η συντριβή της επίπλαστης ευμάρειας του νεοέλληνα που ανθούσε επί είκοσι χρόνια περίπου , σχεδόν απότομα, η ξαφνική αναθεώρηση των πάντων, η μείωση του μισθού και της σύνταξής του, και οι περικοπές με το μαχαίρι σε όλες τις κοινωνικές δαπάνες, νόμιμες ή «παράνομες» ,το οριστικό τέλος του δημοσίου υπαλληλικού βολέματος ,η αύξηση της ανεργίας και το λουκέτο σε τόσες επιχειρήσεις οδήγησαν πολυπληθή κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας σε μία απόγνωση και σε μία οργή κατά του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος .Μία οργή και ένα μένος που στράφηκε εναντίον των πολιτικών που εν τω μεταξύ οι ίδιοι ψήφιζαν. Οι όροι «πουλημένοι, προδότες, κλέφτες» αντικατέστησαν τον διάλογο και σε συνδυασμό με την πίεση των δανειστών πολλοί ήταν αυτοί που στράφηκαν στην Χ.Α ,βλέποντάς την ως τον μοναδικό αντισυστημικό φορέα που απλά θα απέδιδε, δικαιοσύνη ,καθαρίζοντας το τοπίο από όλους αυτούς. Θα απέδιδε δικαιοσύνη , με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει ,δηλ. με κρεμάλες , εκτελέσεις ,συνοπτικά δικαστήρια και όλα αυτά τα εξόχως δημοκρατικά στοιχεία….. Ναι! Ο νεοέλληνας που είχε συνηθίσει το ρουσφέτι, την λαμογιά στον οποιοδήποτε βαθμό μπορούσε και το βόλεμα στο δημόσιο. Ο νεοέλληνας , ο κολλητός ή παρατρεχάμενος των πολιτικάντηδων στα πολιτικά γραφεία των τελευταίων , ο δημόσιος υπάλληλος που μπήκε χάρη σε αυτούς στο δημόσιο ξαφνικά επειδή η τσέπη του πειράχτηκε αποφάσισε να εκδικηθεί με τα ίδια όπλα που του έδινε το σύστημα. Την ψήφο και τον εκβιασμό. Φυσικά στην τελευταία βρήκαν καταφύγιο και πολλά άλλα άτομα τα οποία δεν είχαν ακολουθήσει την παραπάνω οδό (νεαρής ηλικίας άτομα), αλλά ή εικόνα είναι αυτή. Η Χ.Α βρήκε τον βατήρα για να ανελιχθεί ακόμα περαιτέρω και να αρχίσει μία πορεία που είναι άγνωστο πόσα επεισόδια θα έχει. Ενδεδυμένη πλέον με έναν χιτώνα πολιτικού αριβισμού ,εξτρεμισμού (που κορυφώθηκε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, αλλά τελεί εν υπνώσει ,δεν έχει τελειώσει), χυδαίου εθνικο-λαϊκισμού που  περιλαμβάνει πολλούς από διάφορους πολιτικούς χώρους ,πλέον,  που είναι προτιμότερος από έναν παλαιού τύπου  καθαρό εθνικοσοσιαλισμό.

 

Γιατί η «Χρυσή Αυγή» δεν είναι δεξιά

Το πρόβλημα όμως είναι αν υπάρχει κάποια ιδεολογική ουσιαστική σχέση της Χ.Α με την Δεξιά. Υπάρχει μία μερίδα δεξιών , οι λεγόμενοι παραταξιακοί , που έχουν την ίδια λογική κατάληξη με τους αριστερούς όσον αφορά τον προσδιορισμό αυτού του κόμματος και καταλήγουν στο ότι είναι ακροδεξιά. Η ακραία έκφανση της δεξιάς!!Άρα μέρος της παράταξης. Λάθος! Για δύο λόγους. Η ακροδεξιά εν Ελλάδι μεταπολιτευτικώς εκπροσωπείτο από δύο πιο άξια λόγου κομματικά σχήματα , που ήταν η ΕΠΕΝ  και αργότερα το «Ελληνικό Μέτωπο» του Βορίδη αλλά και πάλι ο προσδιορισμός του «ακροδεξιού» σε αυτά τα κόμματα είχε την έννοια του αυθεντικού δεξιού ,του παραδοσιακού που στην Ελλάδα ,παραδόξως , στην Μεταπολίτευση το έβλεπαν έτσι…. και σίγουρα τα κόμματα εκείνα διέφεραν σε αρκετά από την καθολική δομή της Χ.Α!

Η ίδια όμως η Χ.Α μέσα από πλείστα κείμενά της κατά καιρούς έχει επικρίνει πολλάκις την  Δεξιά παράταξη, και μέμφεται ή ειρωνεύεται με περισσή αναίδεια ό,τι έχει σχέση με την Δεξιά και σαν ιδεολογία. Αποκρούει η ίδια τον όρο αυτόν, και πολλάκις αναφέρονται υποτιμητικά στους δεξιούς , προσφωνώντας  τους υποτιμητικά ως οι … «αστοδεξιούληδες» , ή ακόμα μέχρι και στον όρο «ακροδεξιά» αποδίδουν αρνητική χροιά , καταδεικνύοντας ακόμα περισσότερο την σύμπλευσή τους με την αριστερά ,στο εν λόγω θέμα .Ενώ αντιθέτως μπορεί να δεχθεί περισσότερο να ερωτοτροπεί με ιδεολογικο – πολιτικούς όρους που έχουν σχέση με …εθνικομπολσεβικισμό ή …αντικαπιταλιστικό λεξιλόγιο!!! Οπότε αφού αρνείται η  ίδια την σύνδεσή της με την  Δεξιά και μάλιστα μετά βδελυγμίας γιατί ντε και καλά πρέπει να την τοποθετήσουμε εκεί!!Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Ας γίνει λοιπόν συνείδηση σε πολλούς συνειδητοποιημένους συντηρητικούς – δεξιούς, ότι δεν μπορεί να λογίζεται ως κομμάτι της ευρύτερης παράταξης η Χ.Α μόνο και μόνο επειδή πιστεύει στο Έθνος και σε κάποιες παραδοσιακές αξίες. Οι λεγόμενοι παραταξιακοί κάνουν μεγάλο κακό προπαγανδίζοντας την θέση ότι η Χ.Α ανήκει στην Δεξιά. Δεν ανήκει όπως δεν ανήκει και η «Φιλελεύθερη Συμμαχία». Είναι απλό. Δεν μπορείς να ξεφτιλίζεις την ιδεολογική και πολιτική θεωρητική επάρκεια σου και να ακυρώνεις την αυτονομία του ιδεολογικού σου χώρου , μόνο και μόνο για να εντάξεις κάποιους μέσα εκεί που δεν θέλουν να είναι αφ’ ενός και αφ’ ετέρου δεν κολλάνε με την ιδιοσυστασία του χώρου.

Πολλά άτομα που δηλώνουν δεξιοί (οι υπόλοιποι δεν μας ενδιαφέρουν) γοητεύονται από την οπτική και ρητορική της Χ.Α . Εμφορούμενοι οι ίδιοι από εθνικόφρονα αισθήματα θεωρούν ότι εκεί υπάρχει μία πολιτική δύναμη που αγωνίζεται για την πατρίδα και το έθνος. Φυσικά το ποιος αγωνίζεται για την πατρίδα και το έθνος από πολιτική και κοινωνιολογική σκοπιά είναι ένα θέμα που αφορά την ανάπτυξη άλλου άρθρου. Η γοητεία όμως αυτή που τους ελκύει εκεί προέκυψε κυρίως από τις ταχύτατες μεταβαλλόμενες και ρευστές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες των τελευταίων τριών ετών. Έχασαν τον προσανατολισμό τους αρκετοί και αντί ν’ αναλύσουν κάποια βασικά πράγματα βρήκαν καταφύγιο σε κάτι «καθαρό» και ιδεολογικά αγνό. Καθαρό και αγνό ιδεολογικά ,πάντα (διότι σε άλλα ζητήματα είναι βρώμα και δυσωδία η κατάσταση). Η παραμυθία περί απόδοσης δικαιοσύνης και σκληρότατων ποινών σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κατηγορούμενοι συλλήβδην για κλέφτες. Η τάση τους να καπηλεύονται το θέμα της λαθρομετανάστευσης και των ανοιχτών εθνικών θεμάτων , όπως και η επίδειξη αντικομμουνιστικού λόγου σε συνδυασμό με τις καφρίλες τους που συνεπαίρνει πολλούς νέους ,τροφοδοτεί  την δύναμη εκείνων των δεξιών που θεωρούν ότι  βρήκαν στο σχήμα αυτό , ένα κόμμα που τους εκπροσωπεί απόλυτα. Βασικά εδώ είναι και το λάθος. Διότι είτε δεν έχουν καταλάβει τι πιστεύουν οπότε πρέπει να το ξαναψάξουν είτε εν τέλει δεν ξέρουν τι σημαίνει Δεξιά και ποια η διαφορά της από την εθνικοσιαλίζουσα «Χρυσή Αυγή»..

Η Χ.Α λοιπόν δεν είναι δεξιά διότι δεν πιστεύει στο αστικό – κοινοβουλευτικό δημοκρατικό  πολίτευμα. Είναι ένα ολοκληρωτικό κόμμα με στρατιωτική δομή και πειθαρχία που υποτάσσεται στον αρχηγό του και κάπως παραπλήσια θέλει να επιβάλλει και το ανάλογο στην Ελλάδα. Ο δεξιός πιστεύει στην ύπαρξη όχι μόνο της συλλογικής  ελευθερίας, της πατρίδος την ελευθερία αλλά και στην ύπαρξη και διατήρηση  της ατομικής .Της προσωπικής ελευθερίας του καθενός μας ξεχωριστά. Πιστεύει στον διάλογο και στην ελεύθερη ανταλλαγή των απόψεων στο πλαίσιο κανόνων και παράλληλα πιστεύει στην επιβολή της ευταξίας και του Νόμου στην κοινωνία. Δεν πιστεύει στους εξτρεμιστικούς ακτιβισμούς (κοινώς καφρίλες) για οποιοδήποτε θέμα τον θίγει και θεωρεί ότι προσβάλλει τα πιστεύω του αλλά πιστεύει στον θεσμό της δικαιοσύνης που απορρέει μέσα από το αστικό καθεστώς. Θεωρεί τον θεσμό της δικαιοσύνης ότι πρέπει να είναι ανεξάρτητος και όχι να είναι ένα παράπλευρο κομμάτι της εξουσίας με απλές επικυρωτικές πράξεις ,απόλυτα ελεγχόμενη από μία ολοκληρωτική – αυταρχική μονοκομματική κυβέρνηση που θα καθορίζει τα πάντα. Ο Έλλην  δεξιός  δεν πιστεύει σε απόλυτες, συνωμοσιολογικές, μανιχαϊστικού τύπου  ,προσεγγίσεις που καταργούν κάθε έννοια ορθολογικού ιστορικού ελέγχου και προέρχονται από μία κάθετη, τυποποιημένη  και μονολιθική θεώρηση των πραγμάτων. Η απόλυτη φυλετιστική τους θέση με γενικότατες αναφορές διαστρεβλώνει εν πολλοίς την θέση περί διατήρησης της εθνικής συνοχής ή ομοιογένειας. Το συμφέρον της πατρίδος του στην εξωτερική πολιτική και η προάσπιση των εθνικών του δικαίων είναι από τις προτεραιότητές του δεξιού  και το τοποθετεί μέσα σε μία κοινή πορεία με την Ε.Ε ή τις δυτικές δυνάμεις ,ευρύτερα ,αντιλαμβανόμενος τις γεωπολιτικές εξελίξεις με γνώμονα τον ρεαλισμό και όχι τον συναισθηματισμό ή και τον στείρο και άγονο  αντι-δυτικισμό του χρυσαυγίτη. Ο δεξιός πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία και στην ανάπτυξη ,χωρίς προσκόμματα,  της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Στο μικρότερο και ευέλικτο κράτος .Σε ένα δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα ,με όσο το δυνατόν λιγότερους φόρους. Αποδέχεται πλήρως το ανταγωνιστικό μοντέλο της οικονομίας της αγοράς με την κατάλληλη θεσμική θωράκιση και πολεμάει την συντεχνιακή λογική και τον προστατευτισμό του «κράτους-πατερούλη» ,σοσιαλιστικού τύπου , που θέλει η Χ.Α. Η οποία πολεμάει κάθε είδους μεταρρύθμιση της οικονομίας συνοδοιπορώντας με τους αριστερούς  και κάθε είδους ιδιωτικοποίηση ,πιστή στον εθνικο-μπολσεβικισμό και στα εθνικοσοσιαλιστικά νάματα. Ο δεξιός θέλει το κράτος να επικεντρωθεί στο imperium ,στο στενό κράτος δηλαδή και όχι στο fiscus, σε δημόσιες επιχειρήσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα που η Χ.Α την πώλησή τους τις θεωρεί «ξεπούλημα» και ότι κακώς προβαίνουν σ’ ενέργειες να τις δώσουν. Ο μεν πιστεύει στον οικονομικό φιλελευθερισμό ο δε στον κρατικισμό.

Χρυσή Αυγή και εθνικισμός

Η «Χρυσή Αυγή» μονοπωλεί και κυρίως καπηλεύεται με χυδαίο τρόπο τον ελληνικό εθνικισμό και σαν κόμμα μονολιθικό που είναι προσπαθεί να  κατηγορήσει κάθε τι που θεωρείται ότι δεν το ελέγχουν και πρόσκειται  αλλού εκτός από εκείνη.

Αλλά τι είναι εθνικισμός; Με μία γενικότερη οπτική και για να μην μακρολογήσουμε περαιτέρω , ο εθνικισμός είναι η αγάπη και προσήλωση  στο έθνος και σε  ό,τι ορίζεται αναφορικά με αυτό. Είναι μία από τις πιο ευγενείς και δυναμικές ,παράλληλα ,ιδέες που μπορεί στην νεωτερική περίοδο ν’ αναπτύχθηκε ιδιαιτέρως  ,αλλά ενυπήρχε μέσα στην ιστορική  Ψυχή πολλών λαών  ανέκαθεν ,άπαξ και αυτοί ανέπτυξαν κάποια ξεχωριστή εθνική συνείδηση, με την εμφάνιση διαφόρων προδρομικών κινημάτων αυτού. Συστηματοποιήθηκε και έφθασε στην ωριμότητά του , τους δύο προηγούμενους αιώνες . Ο εθνικισμός σαν βάση είναι ένα αίσθημα λοιπόν και μία Ιδέα με το παραπάνω χαρακτηριστικό και αναλόγως των ιστορικών δεδομένων, των πολιτισμικών και πολιτικών ιδιαιτεροτήτων της κάθε εθνικής συλλογικότητας και συγκεκριμένων συνθηκών αναπτύχθηκε ,και διαμορφώθηκε ως συγκεκριμένο πολιτικό και ιδεολογικό κίνημα σε διάφορες παραλλαγές από κράτος σε κράτος. Επειδή αυτό το αίσθημα έχει μία απίστευτη προσαρμοστικότητα εντοπίζεται πολλές φορές το γεγονός της προσκολλήσεώς του σε διάφορα πολιτικά κινήματα και στην σύνθεση με αυτά. Με το ιστορικό καταστάλαγμα της  ελληνικής πολιτικής και ιδεολογικής εμπειρίας στο σήμερα παρατηρούμε ότι αφ’ ενός η εθνική Δεξιά ,ο συντηρητικός χώρος διέπεται από εθνικά αισθήματα που ανταποκρίνονται στο πρώτο που αναφέραμε αφ’ ετέρου αναπτύσσονται και διάφορες άλλες πολιτικές προσεγγίσεις που βασίζονται σε αυτόν. Μία από αυτές και θα λέγαμε ότι είναι η χαρακτηριστικότερη είναι και η περίπτωση της Χ.Α , η οποία ακολουθώντας μία συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική θέση δεκαετιών ,αποφεύγοντας κάθε είδους προσαρμογή στις εκάστοτε ιστορικές  και μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες ,έχει ταυτίσει αυτόν και τον έχει προσδώσει με μία συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική κοσμοθεωρία με δογματικά standards ,εν είδη πολιτικού ευαγγελίου, και έτσι περιχαρακωμένου ,με ένα μονολιθικό και απόλυτο πλαίσιο που κάτι έξω από αυτό λογίζεται ,περίπου ως αίρεση ,άρα ως ανεπίτρεπτο. Είναι η ίδια προσέγγιση όλων των ολοκληρωτικών ιδεολογιών και κινημάτων, γι’ αυτό και σε αυτόν τον τρόπο προσέγγισης ,όπως και σε άλλα, ομοιάζει με το ΚΚΕ και τον κομμουνισμό.

Γι’ αυτό ο λεγόμενος «λαϊκός εθνικισμός» της Χ.Α είναι μία  πολιτική παραλλαγή του εθνικισμού που έχει δομηθεί και αναπτυχθεί ως εθνικομπολσεβικισμός .Άλλο αν στην περίπτωση της Χ.Α διαπιστώνουμε συν τω χρόνο την διακήρυξη και πιο εθνικολαϊκών (ή καλύτερα εθνικολαϊκιστικών) θέσεων που έχουν να κάνουν κυρίως με την άμβλυνση ( ή και απόκρυψη) κάποιων θέσεων που δεν συνάδουν με την ελληνική πραγματικότητα! Και δυστυχώς σήμερα ο όρος εθνικιστής που κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ευρύτερος, έχει περιοριστεί και ταυτιστεί βασικά , με συγκεκριμένες μεθόδους καπηλείας και προπαγάνδας ,με τους .. «χρυσαυγίτες» και κάθε είδους (γιατί υπάρχουν παραπλησίως και άλλοι) εθνικοσοσιαλίζοντα – εθνικομπολσεβίκο. Σε αυτό φυσικά φταίει και ένα ολόκληρο βρώμικο μιντυακό σύστημα που λόγω της αριστερής προέλευσης πολλών που το αποτελούν , ακολούθησαν κανονικότατα την ίδια ταύτιση και το διέστρεψαν ακόμα περισσότερο το θέμα ταυτίζοντας και την λεγόμενη «ακροδεξιά». 

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα σε αδρές γραμμές και χωρίς εξιδανικεύσεις και θεωρητικές παπαρολογίες , ακολουθώντας μόνο την οδό του πολιτικού ρεαλισμού και της κοινής λογικής. Ας είναι αυτό το άρθρο  μία ταπεινή συνεισφορά του γράφοντος   για την προσπάθεια αυτονομήσεως ενός γνήσιου συντηρητικού πόλου , και την ανάταξη μίας εθνικής Δεξιάς με αυτόνομα χαρακτηριστικά , που θα θελήσει ν’ αναδειχθεί στον αγώνα της επικράτησης των ιδεών, στην ελληνική κοινωνία.

Αριστοτέλης Παλαιολόγος