Μαρξιστικά τσιτάτα κ αστοιχείωτοι δημοσιογράφοι

Ο λόγος συγγραφής αυτού του άρθρου δεν είναι άλλος , από μία  απάντηση αλλά και ταυτόχρονα ενημέρωση του κοινού του ιστολογίου μας σχετικά  με κάτι που ακούστηκε από τον γράφοντα τις προάλλες, στην πρωϊνή εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε ,στο ραδιόφωνο του Σκάϊ και πραγματικά  έμεινα άναυδος.

Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι από τους λίγους σοβαρούς κ νοήμονες στον χώρο του, στην χώρα του παραλογισμού που η οικονομική κρίση τα τελευταία τρία χρόνια τον τελευταίο τον έχει θρέψει για τα καλά… Συγκροτημένος με περισσότερο φιλελεύθερη πολιτική  άποψη κ λιγότερο αυθεντική δεξιά ,έχει κρατήσει τις «Θερμοπύλες» στον χώρο της ελληνικής δημοσιογραφίας υποστηρίζοντας τις μεταρρυθμίσεις και το μνημονιακό πρόγραμμα όταν ο λαϊκισμός και η δημαγωγία έχουν κυριαρχήσει στους Έλληνες δημοσιογράφους είτε διότι φτιάχνουν νούμερα σπεκουλάροντας τον ανθρώπινο πόνο είτε διότι το παλαιό φαγοπότι των ΜΜΕ ρίχνει τίτλους τέλους ,πλέον. Σίγουρα λοιπόν οπαδός της  μεταρρύθμισης  ο Πορτοσάλτε κ αντισυνωμοσιολόγος έχει όλες τις καλές προϋποθέσεις για να τον ακούει κάποιος ο οποίος θέλει το πρωϊνό του να ξεκινάει «βουτώντας» σε μια όαση λογικής. Προχθές όμως, συνομιλώντας με τον δημοσιογράφο που έχει αναλάβει το ρεπορτάζ του χώρου της Άμυνας κ το θέμα ήταν οι μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα λόγω δίκης Άκη Τζοχατζόπουλου, πετάει το εξής:

«Τελικά μήπως έγιναν τα Ίμια για να πουλήσουν οι βιομηχανίες όπλων μερικά όπλα; Οι κρίσεις αυτές γίνονται κ στήνονται για να τα οικονομήσουν κάποιοι!»

Δημοσιογραφική ανοησία, στιγμιαίο λάθος ,καθαρή επιπολαιότητα ή ιδεολογικός ενδοτισμός; Πάντως σίγουρα το παραπάνω είναι ένα μαρξιστικό τσιτάτο του χειρίστου είδους το οποίο λόγω της απλοϊκότητάς του και της ισοπέδωσης που καταδεικνύει διαπερνά στα σίγουρα ευρύτερες μάζες πληθυσμού ,ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης ,την στιγμή φυσικά που μια ολόκληρη κοινωνία επί τριανταπέντε έτη και πλέον έχει γίνει έρμαιο της αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας… Πως θα μπορούσαν έτσι να μείνουν απ’ έξω από αυτό οι δημοσιογράφοι της φιλελεύθερης ελίτ της χώρας μας..; Δυστυχώς πολλοί από αυτούς ,ειδικά στα μεγάλα ΜΜΕ ,σε αρκετά θέματα φαίνεται ότι έχουν αποδεχθεί κ τελικά έχουν γίνει ουραγοί των κομπλεξικών αναμασημάτων της ευρώ-αριστεράς των Σοβιέτ. Κ να το δεις αυτό σε δημοσιοκάφρους το αποδέχεσαι ως κάτι το εντελώς αποδεκτό και φυσιολογικό αλλά το να το δεις να το υποστηρίζουν κ σωστοί δημοσιογράφοι κάπου σε πιάνει ένα ισχνό μειδίαμα της απελπισίας για την διαβρωτική ισχύ των μαρξιστικών τσιτάτων κ αντιλήψεων σε χώρους υποτίθεται περιχαρακωμένους από αυτά.

Ας πούμε λοιπόν τα αυτονόητα γιατί θα ξεχάσουμε τι είμαστε σε λίγο. Το μαρξιστικό τσιτάτο αυτό  δεν είναι παρά μία αντίληψη προωθημένη της κομμουνιστικής αρχής ότι οι πόλεμοι δημιουργούνται από τους καπιταλιστές για να αποκομίζουν κέρδη εις βάρος των λαών….. φυσικά τι κριτική μπορεί να κάνεις σε αυτήν την απολιθωμένη κομμουνιστική βλακεία!! Οι πόλεμοι ,κύριοι κομμουνιστές και λοιποί συνοδοιπόροι έστω κ κατά λίγο ,των αντιλήψεών τους, γίνονταν από τότε που υπήρχαν οργανωμένες πολιτισμένες κοινωνίες …και γίνονται και θα γίνονται…. Και όχι απο συνωμοσίες που περιέργως αρχίζουν και δημιουργούνται μόνο τον τελευταίο αιώνα ή από τότε που υπάρχουν …βιομηχανίες όπλων!!!

Δεν υπάρχει περισσότερο αντι-ιστορική σκέψη από αυτήν και καταφανέστατα ισοπεδωτική. Δηλαδή οι διεθνείς σχέσεις ολόκληρων εθνών και κρατών ,που πολλές έχουν βαρύ ιστορικό φορτίο, δηλαδή η γεωπολιτική επιστήμη ,τα συμφέροντα τα επιμέρους αλλά και τα γενικά ,εξακοντίζονται μόνο και μόνο για να δεχθούμε έναν απλοϊκό ισχυρισμό ο οποίος στο τέλος θα δικαιώσει την μαρξιστική αντίληψη των πραγμάτων;

Το γεγονός ότι οι βιομηχανίες όπλων ,αστοιχείωτοι δημοσιογράφοι, μπορούν να επιβιώνουν και να κερδίζουν όχι μόνο από πωλήσεις όπλων αλλά και από τις συντηρήσεις αυτών δεν το σκέφτεστε καθόλου μήπως; Άλλωστε οι περισσότερες χώρες έχουν σχετικά παλαιό πολεμικό υλικό το οποίο θέλει συντήρηση περισσότερη από καινούργια οπλικά συστήματα και το γεγονός τελικά ότι το πολεμικό υλικό της Ελλάδος το 1996 ήθελε ανανέωση από αρκετά χρόνια πριν (παρότι η Ελλάς διέθετε  σχετική υπεροπλία έναντι των Τούρκων τότε…) και ότι τελικά ειδικά τώρα βαράνε κόκκινο οι εισηγήσεις των αξιωματικών στο Πεντάγωνο που γράφουν για απαράδεκτες καθυστερήσεις στην έλευση και παραγγελία οπλικών συστημάτων ενώ η Τουρκία θωρακίζεται συνεχώς δεν τους κινεί το ενδιαφέρον; Το γεγονός ότι τα οπλικά συστήματα που αγόρασε μετά η Ελλάδα από τις «κακές» ,καπιταλιστικές ΗΠΑ ,που «βάζουν τους λαούς να σφάζονται», δεν αγοράστηκαν παρά ελάχιστα δεν τους νοιάζει μήπως; Κ όταν όλο το παρασκήνιο εκείνης της περιόδου μόνο για «κακούς εμπόρους όπλων»  δεν μιλάει ,αλλά για το γεγονός ότι η κρίση του 1996 ήταν πολύ πιο σύνθετη με άλλες αιτίες , και αυτό σίγουρα δεν τους νοιάζει…

Κύριοι της μαρξιστικής ισοπέδωσης και των απλοϊκών επιχειρημάτων σκεφτείτε ότι δυστυχώς για εσάς η Ιστορία είναι  πάντα σύνθετη και πολυδιάστατη που οι ιδεολογικοί και δογματικοί αφορισμοί σας απλά αποδεικνύουν ότι έχετε πάρει διαζύγιο με την λογική και τον ρεαλισμό!

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ

 

H δαιμονοποίηση του κέρδους και ο σοσιαλισμός !

Πολλές φορές είναι να απορεί κανείς με όλους αυτούς του σοσιαλιστές που πιστεύουν ότι σε συνθήκες χρεωκοπίας, όπως αυτές που βιώνει η χώρα μας, μπορεί να σκέφτεται κάποιος με τη λογική των δανεικών των περασμένων δεκαετιών. Προφανώς, πρόκειται για μια κατάσταση όπου κάποιοι είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Την ίδια στιγμή, η δαιμονοποίηση του κέρδους έχει καταστήσει ως πασιφανείς τις επιπτώσεις, ήτοι ζημιογόνες επιχειρήσεις, απροθυμία επενδύσεων, τεράστια ανεργία. Λοιπόν για να εξηγούμαστε και να μην χανόμαστε σε λέξεις και ιδεολογίες που σήμερα φαντάζουν ως… ουτοπικές.

1. Το κυνήγι του κέρδους από τον ιδιωτικό τομέα είναι ένα μέτρο που σου επιτρέπει να ασκήσεις σοβαρή σοσιαλιστική πολιτική. Με 8 στις 10 επιχειρήσεις να είναι ζημιογόνες, ακόμη και 100% φόρο να βάλεις στο τέλος θα πάρεις μηδέν…

2. Η κερδοφορία των επιχειρήσεων σημαίνει επενδύσεις σε πάγιο κεφάλαιο για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και τη βελτίωση της παραγωγικότητας.

3. Όταν έχεις επενδύσεις που παράγουν κέρδος και ταυτόχρονα προχωράς σε εκσυγχρονισμό της παραγωγής, τότε έχει ανταγωνιστικά προϊόντα, τα οποία βρίσκουν αγορές.

4. Όταν βρίσκεις αγορές μπορείς να παράγεις περισσότερες ποσότητες προϊόντων ή υπηρεσιών, μπορείς να δημιουργήσεις ανταγωνιστικές τιμές. Κι αυτό γιατί στο εμπόριο υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι «οι πελάτες φέρνουν τον τζίρο και ο τζίρος έρχεται από τις καλές τιμές που φέρνουν τους πελάτες στο μαγαζί».

5. Όταν έχεις επενδύσεις δημιουργείς θέσεις εργασίας και συνεπώς νέα εισοδήματα. Άρα, μετά την επιβολή μιας λογικής φορολογίας παίρνεις από την επιχείρηση άμεσους φόρους και επίσης ΦΠΑ, Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών και φόρους υπέρ τρίτων.

6. Από τα εισοδήματα που δημιουργούνται ενισχύεται η κατανάλωση και συνεπώς παίρνεις και από εκεί άμεσους και έμμεσους φόρους.

7. Από τα εισοδήματα που προέρχονται από τις επενδύσεις παίρνουν λεφτά εκτός από την Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.

8. Την περίοδο της μεγάλης κερδοφορίας των τραπεζών συνεπεία της ζήτησης δανείων, τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν υπεραξίες και μερίσματα, με τα οποία συμπλήρωναν τα ποσά για να χορηγούν συντάξεις.

9. Τώρα που έχεις ζημίες στις τράπεζες και στις βασικές επιχειρήσεις της χώρας και αφού έχει προηγηθεί ένα μεγάλο «κούρεμα» στα ομόλογα, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς ούτε στις νέες «πετσοκομμένες» συντάξεις.

10. Όταν δεν υπάρχει απασχόληση, άρα δεν έχουν γίνει επενδύσεις, τότε πληρώνεις για επιδόματα ανεργίας και τα ασφαλιστικά ταμεία δυσκολεύονται να βρουν πόρους για να πληρώσουν τις συντάξεις.

11. Όταν έχεις επιχειρήσεις με μεγάλη κερδοφορία μπορείς να στηρίξεις τις συντάξεις, μπορείς να δημιουργήσεις νέα εισοδήματα και μέσα από τις επενδύσεις και την κατανάλωση μπορείς να αυξήσεις τους πόρους για την Υγεία (για να μην έχεις φακελάκια) και για την Παιδεία (ώστε να μην έχεις φροντιστήρια). Πείτε μου χώρες όπου υπάρχουν φακελάκια και φροντιστήρια….

12. Όταν έχεις επιχειρήσεις που παράγουν κέρδη και πλούτο, εκτός από απασχόληση, εκτός από κατανάλωση, εκτός, εκτός, εκτός… έχεις πόρους για να παρεμβαίνει το Κράτος με προγράμματα δημοσίων δαπανών και να λειτουργεί συμπληρωματικά και πολλαπλασιαστικά στην επαύξηση του οφέλους από τον ιδιωτικό τομέα.

Όταν δεν έχεις τις επενδύσεις, δεν μπορείς να μιλάς για στοιχειώδεις παροχές από ένα Κράτος. Το κέρδος και η μεγιστοποίησή του είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για να ασκείς σοσιαλιστική πολιτική. Όσοι έχουν πάρει διαζύγιο με τη λογική, πιθανόν, δεν το έχουν κατανοήσει αυτό. Όπως, μάλλον, δεν έχουν κατανοήσει ότι τα δανεικά τελείωσαν…

Υ.Γ.: Τα βιβλία της Οικονομίας δεν ξαναγράφονται. Απλά το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ένας... κόπος να τα διαβάσεις...

 

Λουκάς Γεωργιάδης

 

Ηγεμών εκ Βερολίνου;

Τις τελευταίες ημέρες, επ' αφορμής των εξαιρετικά δυσάρεστων εξελίξεων στην κυπριακή οικονομία και του θρίλερ που διημείφθη μεταξύ Κύπρου, Ευρωγκρούπ και τρόικας, αναζωπυρώθηκε η φιλολογία σχετικώς με την εικαζόμενη από πολλούς προσπάθεια της Γερμανίας να ηγεμονεύσει στην ενωμένη Ευρώπη. Η φιλολογία αυτή, που ανθεί και θάλλει ιδιαίτατα στα διαδικτυακά λημέρια της ημιμάθειας και της παραπληροφόρησης, φθάνει ενίοτε ακόμα και σε κρεσέντα περί Δ' Ράιχ και τα τοιαύτα. Πόση ιστορική ορθότητα και γεωπολιτική ακρίβεια φέρουν όμως ακόμα και μετριοπαθείς ανάλογοι ισχυρισμοί; Πολύ ολίγη φοβάμαι.

Το θέμα -και μαζί ίσως και το πρόβλημα εν πολλοίς της Ευρώπης σήμερα- είναι ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν καμμία αυτοκρατορία. Θέλουν αντίθετα να παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ένωση από πολλές μεσαίες και μικρές Γερμανίες, δηλαδή να κατέχουν την θέση του μαέστρου σε μια ορχήστρα από χώρες με θεσμικά και οικονομικά χαρακτηριστικά παρόμοια με τα δικά τους. Αυτό καθίσταται χαρακτηριστικά εμφανές, αν εξ αντιδιαστολής προσέξει κάποιος την στάση της Γαλλίας. Η Γαλλία, είτε κυβερνάται από τον συντηρητικό Σαρκοζύ είτε από τον σοσιαλδημοκράτη Ολλάντ, όχι μόνο δεν αισθάνεται απειλούμενη από την πολιτική της Γερμανίας αλλά προσπαθεί να υπερακοντίσει την χώρα του Ρήνου σε αυστηρότητα περί τα δημοσιονομικά και τουλάχιστον να την φθάσει σε ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα. Δεν πρέπει εδώ να διαφύγει σε κανένα ότι η Γαλλία είναι η μόνη χώρα της ΕΕ με ολοκληρωμένη γεωπολιτική αντίληψη και ικανότητα διεθνούς προβολής ισχύος. Δηλαδή σήμερα η Γαλλία είναι η "αυτοκρατορικότερη" χώρα-μέλος της ΕΕ και ένας από τους σημαντικότερους γεωπολιτικούς και στρατιωτικούς παίκτες παγκοσμίως, πέραν πάσης συγκρίσεως με την Γερμανία, από την άποψη της ικανότητας προβολής ισχύος και των διεθνών της ερεισμάτων.

Γιατί όμως είναι "πρόβλημα" για την Ευρώπη η απροθυμία των Γερμανών να αποκτήσουν ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη; Καταρχάς πρέπει να διευκρινίσουμε ότι μία τέτοια θέση θα συνεπαγόταν αφενός μια γιγαντιαία προσπάθεια οικονομικής διείσδυσης των γερμανικών κεφαλαίων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και αφετέρου μια συντονισμένη προσπάθεια διατήρησης παρακμιακών δομών στις χώρες που αποτελούν τους αδύναμους κρίκους της ΕΕ/ΟΝΕ, με στόχο την δορυφοροποίηση των περισσοτέρων από αυτές. Δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο. Αντιθέτως υποβάλλουν αυτές τις χώρες σε εξαντλητικές δημοσιονομικές "δίαιτες" προκειμένου να τις προπονήσουν ταχύρρυθμα σε ένα μοντέλο οργάνωσης και παραγωγής πολύ εγγύτερα στο δικό τους. Οι Γερμανοί θέλουν να περιστοιχίζονται από μια ομάδα χωρών με παρόμοια οικονομικά γνωρίσματα και ταυτόσημες μεσο/μακροπρόθεσμες επιδιώξεις: σταθερότητα, παραγωγικότητα και θεσμική λειτουργικότητα. Γιαυτό άλλωστε και νοιώθουν τόσο ευχάριστα μέσα στον σκληρό πυρήνα της λέσχης των χωρών "ΑΑΑ". Θέλουν όμως να επιτύχουν αυτό το αποτέλεσμα με το ελάχιστο δυνατό κόστος, καθώς στην πράξη δεν φιλοδοξούν να ηγεμονεύσουν, αλλά στοιχειωδώς να ηγηθούν. Το συνολικό όμως έλλειμμα φυσικής και πολιτικής ηγεσίας στην Ευρώπη χρειάζεται επειγόντως κάλυψη. 

Στους ευρύτερους/υπερεθνικούς οργανισμούς ισχύος, όπως είναι η ΕΕ, το κενό αυτό συμπληρώνεται με βέλτιστο τρόπο, όταν στο πηδάλιο κάποιων έστω από τα επιμέρους τμήματα βρίσκονται πολιτικά μεγέθη που δημιουργούν μεταξύ των και μεταξύ των χωρών άμιλλα ηγεσίας. Μια προσεκτική ματιά της Ευρώπης των μεγάλων ηγετών δίνει χαρακτηριστικό παραδείγματα, όταν λχ οι Κολ και Μιτεράν σφυρηλάτησαν από κοινού τον γαλλογερμανικό άξονα. Αν σήμερα η Γερμανία επεδείκνυε τάσεις συνολικής επικυριαρχίας και είχε την ανάλογη ηγεσία, θα προκαλούσε τα ανακλαστικά των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων δημιουργώντας ένα συναγωνισμό που θα έφερνε πραγματικό ενδιαφέρον για την κατεύθυνση και την πορεία της ΕΕ. Αντ' αυτού κάθε ευρωπαϊκή δύναμη προσπαθεί να εμπλακεί όσο γίνεται λιγότερο στη διαχείριση της κρίσης, ενώ αναπτύσσονται και φυγόκεντρες δυνάμεις από βασικούς παίκτες, όπως η Βρετανία. 

Οι Γερμανοί ποτέ δεν απέκτησαν, κι ούτε και σήμερα φυσικά έχουν, το ένστικτο και το πνεύμα της αυτοκρατορίας, του παγκόσμιου κυρίαρχου. Το ένστικτο αυτό το διαθέτουν διαχρονικά μόνο έθνη που έχουν ναυτική και υπερπόντια συνείδηση-αντίληψη. Χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις στο πέρασμα των αιώνων οι Έλληνες και οι Αγγλοσάξωνες (Βρετανοί κι εν συνεχεία Αμερικανοί). Πρόκειται για σταθερά που επιβεβαιώνεται τόσο από την Ιστορία όσο και από την γεωπολιτική σκέψη, από τον Θουκυδίδη ως τον Μπρεζίνσκυ. Αντιθέτως η Γερμανία ήταν και θα είναι πάντα μια χερσαία/ηπειρωτική κλειστοφιλική και εσωστρεφής δύναμη. Ακόμα και στις περιστασιακές της προσπάθειες για υπερπόντια-παγκόσμια παρουσία (με κυριότερη την του Κάιζερ) ήταν απολύτως ανεπαρκής και ατελέσφορη. Η αποικιακή επέκταση του καϊζερικού Β' Ράιχ ήταν ουσιαστικά μια ενστικτώδης προσπάθεια μερικής ισοστάθμισης της αγγλογαλλικής αποικιοκρατικής κυριαρχίας, αλλά στην πράξη παρέμεινε μια επιχείρηση απόκτησης επιπλέον εθνικών πόρων χωρίς καμμία φιλοδοξία αμφισβήτησης της παγκόσμιας επικυριαρχίας της Βρετανίας. 

Αν οι Γερμανοί ήθελαν πραγματικά να κάνουν τον ηγεμόνα στην ΕΕ, αυτό θα ήταν στην πράξη βολικό για πολλούς από όσους σήμερα κραυγάζουν για την υποτιθέμενη επικυριαρχία τους, γιατί θα μας απάλλασσε ως χώρα και κοινωνία από την ανάγκη να αλλάξουμε με πολύ γρήγορους ρυθμούς.  Να αναμορφώσουμε δομές και θεσμούς, να μεταρρυθμίσουμε την δημόσια διοικητική λειτουργία, να δομήσουμε ένα πολύ διαφορετικό παραγωγικό μηχανισμό και όλα αυτά χωρίς την ελάχιστη δυνατότητα άνεσης χρόνου, χωρίς ανάσες αλλά με ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και δη σε περιβάλλον βαθειάς ύφεσης. Θα μπορούσαμε να παραμείνουμε για πολύ ακόμα ένα κράτος με απολιθωμένη και δύσκαμπτη γραφειοκρατική μηχανή, με ένα κρατικοδίαιτο ψευδοκαπιταλιστικό παραγωγικό μοντέλο και με έντονα αντινεωτερική κοινωνική νοοτροπία και πολιτική συνείδηση. Σήμερα κανείς φυσικά δεν εγγυάται ότι η εξαιρετικά δύσκολη και απαιτητική προσπάθεια γενικευμένης μεταρρύθμισης θα επιτύχει, από τη στιγμή που επιχειρείται μέσα στο πλαίσιο μιας πολύ σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και μιας ακόμα σκληρότερης αντίστασης κάθε κοινωνικού θύλακα ευνοιοκρατίας ή προνομίων. Μπορούμε όμως να είμαστε αρκετά βέβαιοι ότι τίποτε από αυτά δεν θα είχε καν επιχειρηθεί αν κάποιος συνέχιζε να τροφοδοτεί άμεσα ή έμμεσα το χρεωκοπημένο κοινωνικό/πολιτικό/οικονομικό μας σύστημα, αυτό που βασίστηκε στο εύκολο χρήμα, την ευνοιοκρατία και την κομματοκρατία. Όχι μόνο γιατί δεν θα το τολμούσε η κορυφή του, αλλά -πολύ φοβάμαι- γιατί κυρίως δεν θα το επιθυμούσε η βάση του.
Πηγή- Νέα Ελλάδα/ Νέα Κεντροδεξιά

 

Γιάννης Χαραλαμπίδης

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Μόλις πριν λίγες ημέρες γιορτάσαμε την επέτειο της 25^ης Μαρτίου. Η ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η ημέρα που παραδοσιακά συνδέθηκε με την εθνική επανάσταση του 1821. Η ημέρα που κατέληξε να προσλάβει διπλό περιεχόμενο στην κοινή συνείδηση, αφενός χριστιανικό, ως μια μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, αφετέρου εθνικό, ως η ημέρα της εθνικής Παλιγγενεσίας. Μια ιστορική επέτειος για να θυμόμαστε πιθανόν τη σημαντικότερη στιγμή του σύγχρονου Ελληνισμού: Την επανάσταση των Ελλήνων εναντίον των Οθωμανών κατακτητών, που λειτούργησε ως απαρχή για την απελευθέρωση μέρους των ελληνικών εδαφών και το σχηματισμό του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Η σημαντικότητα της επετείου αυτής για το έθνος είναι αδιαμφισβήτητη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αποτελεί μία από τις μόλις δύο ιστορικές ημερομηνίες για τον Ελληνισμό που επιλέχθηκε να καθιερωθούν ως εθνικές επέτειοι και να εορτάζονται με ιδιαίτερο τρόπο. Παρελάσεις, παραδοσιακοί χοροί, τοπικά έθιμα και παραδόσεις και μαζική συμμετοχή του λαού στον εορτασμό είναι κάποια από τα στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει. Αυτά που αντιπροσωπεύει άλλωστε είναι τεράστια, δεν αποτελεί απλώς μια φιέστα επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης κάποιων χρόνων από κάποιο ιστορικό γεγονός. Είναι μια εκδήλωση μνήμης και απόδοσης τιμών, που στόχο έχει όχι μόνο να μην ξεχαστούν ποτέ κάποια πράγματα, να επιζήσουν στη συνείδηση του λαού, αλλά και με τη μνήμη τους το έθνος να διατηρήσει τη συνοχή του, ο λαός να συσπειρωθεί και εν τέλει η ανάμνηση να λειτουργήσει υπέρ και των δύο. Αυτός είναι ο σκοπός και η λειτουργία των εθνικών επετείων.

Δυστυχώς η κρίσιμη και τεταμένη κατάσταση που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια επέδρασε και στον εορτασμό της επετείου αυτής. Οι δύο τελευταίοι εορτασμοί έγιναν σε καθεστώς εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Πρωτοφανή αστυνομικά μέτρα, αυστηρές συνθήκες φύλαξης, επιστράτευση και των πιο ακραίων μέσων για την τήρηση της τάξης. Για την πραγματοποίηση κάθε παρέλασης προηγήθηκε δημιουργία σχεδίου φύλαξης που περιελάμβανε από απλούς αστυνομικούς μέχρι ελικόπτερα και ελεύθερους σκοπευτές. Μια εικόνα που σίγουρα δεν προξενεί θετικές εντυπώσεις. Αποτυπώνει ένα κλίμα φόβου και ανησυχίας που δεν ταιριάζει με το πνεύμα της επετείου. Παρέλαση υπό κλοιό και ισχυρή αστυνομική προστασία περισσότερο θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα που όσοι λαοί τα έζησαν προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα ξεχάσουν παρά σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες, όπως θέλει να χαρακτηρίζεται η χώρα μας.

Η διαπίστωση ωστόσο μιας κατάστασης είναι πάντα εύκολη. Νομίζω ότι υπάρχει καθολική συμφωνία ως προς την άσχημη εικόνα που αποτυπώνεται σε μια παρέλαση υπό καθεστώς αστυνομοκρατίας. Η εθνική επέτειος είναι μια εορτή για το έθνος και το λαό, και κάθε περιορισμός της δε μπορεί να είναι καλός. Μια διαπίστωση όμως ποτέ δεν είναι αρκετή. Όποιος επιθυμεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση πρέπει να επεκταθεί στην αναζήτηση των αιτιών. Γιατί πρέπει ο εορτασμός της επετείου να πραγματοποιείται υπό τέτοιες συνθήκες;

Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή. 27^η Οκτωβρίου 2011, Θεσσαλονίκη. Ο εορτασμός της δεύτερης μεγάλης εθνικής επετείου, της 28^ης Οκτωβρίου, που στη συμπρωτεύουσα παραδοσιακά γίνεται μία ημέρα νωρίτερα προς τιμήν του πολιούχου Αγίου Δημητρίου. Η παρέλαση πρόκειται να γίνει παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το κλίμα στη χώρα είναι τεταμένο, κυρίως λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης τόσο του κράτους όσο και του λαού. Το καλοκαίρι το μαζικό κίνημα των Αγανακτισμένων είχε φέρει τα πάνω-κάτω, ενώ η απογοήτευση και η οργή ξεχείλιζαν. Επρόκειτο σίγουρα για μία από τις χειρότερες επετείους του ιστορικού ΟΧΙ. Κανείς όμως δε φανταζόταν τι θα επακολουθούσε. Κάποιοι αποφάσισαν να μεταφέρουν αυτό το κλίμα και στον εορτασμό. Χωρίς να υπολογίσουν την ιερότητα της ημέρας επέλεξαν να την αξιοποιήσουν για να κάνουν το ίδιο που έκαναν τις υπόλοιπες 360 ημέρες του χρόνου: Να εκφράσουν την αγανάκτησή τους με τρόπο όσο το δυνατόν πιο έντονο.

Αυτά που επακολούθησαν ήταν απαράδεκτα. Η παρέλαση μετατράπηκε σε διαμαρτυρία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσωπικά δέχτηκε ύβρεις και αναγκάστηκε να αποχωρήσει, ενώ κάθε έννοια οργάνωσης διασαλεύτηκε πλήρως και επικράτησε το χάος. Η παρέλαση πραγματοποιήθηκε, αλλά με τους πολίτες να βρίσκονται δίπλα στο στρατό και τους μαθητές, ακούστηκαν συνθήματα, ανέβηκαν πανό και μέχρι το τέλος η εορτή του θρυλικού ΟΧΙ είχε μετατραπεί σε κοινή διαδήλωση διαμαρτυρίας, όπως αυτές που βλέπουμε καθημερινά στην Αθήνα. Και 27^η Οκτωβρίου ήταν μόνο η αρχή. Την επομένη, επ’ ευκαιρία του εορτασμού σε όλη την Ελλάδα, το έργο επαναλήφθηκε. Υπουργοί, βουλευτές και λοιποί κρατικοί αξιωματούχοι δέχτηκαν προπηλακισμούς και επιθέσεις από αγανακτισμένους πολίτες, εκδηλώσεις ακυρώθηκαν, και στο τέλος της ημέρας το μόνο που δεν είχε γίνει ήταν να θυμηθούν οι Έλληνες το νόημά της. Την ημέρα της εθνικής επετείου η χώρα έδειχνε να ήταν στα πρόθυρα επανάστασης.

Ήταν η τελευταία φορά που είδαμε εορτασμό εθνικής επετείου χωρίς υπεραυξημένα μέτρα ασφαλείας. Από το Μάρτιο του επομένου έτους τα πράγματα άλλαξαν, και μάθαμε να συνδυάζουμε τις παρελάσεις με τους ελεύθερους σκοπευτές. Για την ασφάλεια των επισήμων, των συμμετεχόντων στις εκδηλώσεις, των εκδηλώσεων, και κυρίως της ημέρας.

Η παρέλαση παρουσία δυνάμεων προστασίας με το λαό απομακρυσμένο μόνο ευχάριστο θέαμα δεν είναι. Ποιος ευθύνεται όμως για αυτό; Ποιος επέλεξε αυτοβούλως να αγνοήσει την ιστορική σημασία της ημέρας και να την εκμεταλλευτεί για να κερδίσει προβολή; Γιατί είναι θλιβερό να βλέπεις μια τέτοια παρέλαση, ακόμα πιο θλιβερό όμως είναι να βλέπεις μια εθνική επέτειο να μετατρέπεται σε διαδήλωση με συνθήματα και πλακάτ. Μια ημέρα που θα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στη μνήμη και την απόδοση τιμών να χρησιμοποιείται από κάποιους για μικροπολιτικούς-συνδικαλιστικούς σκοπούς. Και εν τέλει ένας εορτασμός να μετατρέπεται σε απειλή για το κράτος και τη δημοκρατία, τη στιγμή που τότε θα έπρεπε να δείχνουν πόσο ισχυρά είναι.

Ποιος κίνδυνος είναι μεγαλύτερος, η πιθανότητα να μετατραπούν οι εθνικές επέτειοι σε κοινές ημέρες που μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, και αν προλάβουμε θυμόμαστε και γιατί γίνονται, ή η πραγματικότητα ότι πλέον η πραγματοποίηση παρελάσεων και εορτασμών θα απαιτεί την παρουσία δυνάμεων ασφαλείας; Καμία από τις δύο καταστάσεις δεν είναι ευχάριστη. Ο λόγος ύπαρξης των εθνικών επετείων όμως είναι συγκεκριμένος, και όταν αρχίζει να εξασθενεί πρέπει να ανησυχούμε.

Δικαίωμα του καθενός είναι να έχει τη γνώμη του και να την εκφράζει όπως επιθυμεί. Δικαίωμά του και να αντιλαμβάνεται την επέτειο όπως του φαίνεται καλύτερο. Κανείς δε μπορεί όμως να παρεμποδίζει το δικαίωμα των υπολοίπων να θυμούνται και να τιμούν. Οι επέτειοι γίνονται για το λαό και το έθνος, για τη μνήμη και την τιμή, και όσοι δε μπορούν να το αντιληφθούν και επιμένουν να την εκμεταλλεύονται επικοινωνιακά μόνο κακό κάνουν. Όποιος λοιπόν αισθάνεται λύπη για την εικόνα αυτή στις παρελάσεις, ας σκεφτεί μέσα του ποιος ευθύνεται για αυτή, και από πότε έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Και ας αναρωτηθεί τι μορφή θέλει να έχει ο εορτασμός της εθνικής Παλιγγενεσίας. Μια ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη και την τιμή ή μια ευκαιρία για τον καθένα να διαμαρτύρεται και να διαδηλώνει, επ’ ευκαιρία της μεγάλης προβολής που θα εξασφαλίσει;

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ